Τα πρωτάκια του 1ου Γυμνασίου υποδέχονται τη νέα σχολική χρονιά!

Η συνάδελφος Βάσω Καλύβα μαζί με τους μαθητές των τμημάτων Α1, Α2 και Α3 δημιούργησαν και σας παρουσιάζουν ένα βίντεο , υποδοχή της νέας σχολικής χρονιάς, βασισμένοι στην ποίηση του Ελύτη και το ποίημα Όλα τα πήρε το καλοκαίρι που υπάρχει στο βιβλίο της Λογοτεχνίας της Α΄ Γυμνασίου. Οι ζωγραφιές στο βίντεο είναι δημιουργήματα των παιδιών!

Τώρα που μεγάλωσα.

Είναι  11 Σεπτεμβρίου. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο. Τώρα πια θα είμαι στην Γ΄ Γυμνασίου. Η χάρα που έχω δεν περιγράφεται. Όλο το βράδυ φωνές  περιτριγύριζαν  το μυαλό μου. Για παράδειγμα  σκεπτόμουν πως ήταν ο βίος μου μέχρι τώρα. Όλο ξεγνοιασιά και παιχνίδι. 

Θυμάμαι όταν ακούγαμε τον ευχάριστο ήχο του κουδουνιού και κατεβαίναμε τις σκάλες των διαδρόμων ουλαλούμ. Και τότε ήταν που λέγαν οι δασκάλοι μεταξύ τους: «Αυτα τα ζα δεν θα συμμορφωθούν ποτέ. Τώρα είμαστε «οι μεγάλοι» του σχολείου. Την επόμενη χρονιά θα πάμε λύκειο. Όλα πια θα σοβαρέψουν και εμείς θα έχουμε ωριμάσει.

Σεμπάστιαν Χοτζαλλάρι, Γ6

Ο βίος μου

Αγαπητό μου ημερολόγιο ,

Η ιστορία που θα αφηγηθώ είναι ο βίος μου: τα σχολικά μου χρόνια και το σήμερα .Όταν ήμουν μικρός -  γύρω στα 10 -  είχα αρχίσει το σχολείο.  Το μόνο κακό ήταν πως δεν ήμουν καλός μαθητής .Έτσι , όταν η μητέρα μου ερχόταν στο σχολείο μου να ρωτήσει τον δάσκαλο μου τα πήγαινα στα μαθήματα,  ο δάσκαλος πάντα έλεγε ότι ήμουν ζωηρός και κακός μαθητής,  αν και ήμουν έξυπνος.

<<Αλλά τι να την κανείς την εξυπνάδα,  αν δεν την χρησιμοποιείς ;>> .

 Όταν γυρίζαμε στο σπίτι η μητέρα μου έβαζε τις φωνές και την άκουγε όλη η γειτονιά. Όταν τέλειωνε το κήρυγμα, όπως το έλεγα εγώ,  πήγαινα στο δωμάτιο μου και έκανα το μοναδικό πράγμα που μου άρεσε από όλα τα μαθήματα στο σχολείο : η ζωγραφική . Ήθελα να γίνω ζωγράφος από πολύ μικρός αλλά ο πατέρας μου έλεγε πως είχα λίγες ελπίδες . Έτσι η χαρά που είχα όταν ζωγράφιζα  τέλειωνε,  όταν ο πατέρας μου έμπαινε στο δωμάτιο να δει αν διάβαζα .Μάλιστα θυμάμαι κάθε λέξη του,  όταν με έβλεπε να ζωγραφίζω .Μου έλεγε πως είναι δουλειά χωρίς ελπίδα και ότι αν δεν μορφωνόμουν,  θα με έστελνε στον παππού και την γιαγιά να εκτρέφω τα ζα . Τελικά αν και δεν ήμουν κάλος μαθητής έγινα αυτό που ήθελα (ζωγράφος) και τώρα έχω μια ζωή που δεν θα μπορούσα να την φανταστώ καλύτερη . Μακάρι να ήταν και εκείνος εδώ να έβλεπε  πως ήμουν και τι έγινα.

Με αγάπη ,

Ορέστης

Χρυσάνθη Χατζηχριστοφή, Γ6

Το γράμμα της Ερωφίλης

Αγαπημένε μου φίλε Γιώργο,

        Μετά το χθεσινό βράδυ και την έκθεσή μου που στέφθηκε με επιτυχία μέσα σε συνεχή χειροκροτήματα, ενθουσιασμό, και Φωνές επευφημίας, ηρεμώ στο εργαστήρι μου έχοντας στολίσει τα Τριαντάφυλλα στο παράθυρο που μόλις Τώρα έλαβα εκ μέρους σου. Έτσι, Τ' αγνάντεμά μου στο βάθος του πελάγους συνοδεύεται από ευωδιές και φυσικά χρώματα.

        Τα λουλούδια σου θα προστεθούν στη συλλογή από Τα δώρα που μου έχεις προσφέρει ως τώρα. Εκτός από παιδικός φίλος, για μένα ήσουν πάντα Η χαρά, Η ψυχή του νησιού όπου μεγαλώσαμε, ο πιο αντικειμενικός κριτής  στη δουλειά μου. Εύχομαι να κανονίσεις ένα ταξίδι στο νησί να τα πούμε όταν και Όσο μπορείς.

        Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα παρακολουθήσω μια Ομιλία στην Στοκχόλμη με θέμα " Η τέχνη του αγιογράφου ". Ομιλητής είναι Ο ζωγράφος Ανρί-Μαξίμ Κοβαλέφσκι αλλά είναι περισσότερο γνωστός ως Ο Ρωσσαγγλογάλλος. Δεν θα ταξιδέψω μόνη μου. Θα μοιραστούμε αυτή την εμπειρία με την πρόσφατα φίλη και συνάδελφο ζωγράφο, Μόνικα Καμπανέλι. Η γνωριμία με τη Μόνικα διεύρυνε τους ορίζοντες μου, την φαντασία και τις προοπτικές μου.

        Να δώσεις τα χαιρετίσματά μου στον αξιότιμο πατέρα σου Ποσειδώνα.

                                                                               Σ' ευχαριστώ,

                                                                                    Ερωφίλη

Γιώργος Χατζηγιαννίδης, Γ6

Το παραμύθι της Αφροδίτης.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας σπουδαίος βασιλιάς ο “Ερωτόκριτος” και μία όμορφη βασίλισσα η “Ερωφίλη”.Μαζί έκαναν μία πανέμορφη κόρη,την πριγκίπισσα Αφροδίτη,την ονόμασαν έτσι γιατί έμοιαζε με θεά.

  Η Αφροδίτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κάστρο,με τους γονείς και τους υπηρέτες.Δεν είχε βγει ποτέ έξω από αυτό.Όμως όταν μεγάλωσε,κάθε μέρα ζητούσε απ’ τους γονείς της την άδεια να βγει.Τους παρακαλούσε λέγοντας τους πως θέλει να κάνει φίλους,γιατί την είχε φάει η μοναξιά μέσα στο κάστρο χωρίς παρέα.Όμως οι γονείς της πάντα το αρνούνταν και της έλεγαν δικαιολογίες,και αυτή επέμενε.Ο λόγος ο οποίος οι γονείς της δεν την άφηναν να βγει έξω από το κάστρο ήταν ο εξής:όταν ήταν ακόμα μωρό,μία κακιά μάγισσα την επισκέφθηκε και την καταράστηκε.Της έκανε μάγια με σκοπό να μην μπορέσει να βγει ποτέ από το κάστρο,γιατί αν έβγαινε κάτι κακό θα της συνέβαινε.

  Ένα “βράδυ” χωρίς να το καταλάβει κανείς,η Αφροδίτη βγήκε από το τεράστιο κάστρο,κρυφά.Μόλις βγήκε έξω,και περπάτησε μερικά μέτρα,λυποθήμησε,λόγω της κατάρας.Την βρήκε ένας όμορφος νεαρός και την πήρε σπίτι του.Το άλλο πρωί που ξύπνησε με της “φωνές” μίας γυναίκας,αντίκρισε δίπλα της “μία δέσμη τριαντάφυλλα”.Αμέσως είδε τον νεαρό,ο οποίος της είπε “Καλημέρα”.Και αυτή αποκρίθηκε “Πού είμαι;”.Ο νεαρός της είπε τι είχε συμβεί.Εκείνη την στιγμή ακούστηκε μία φωνή απ’ έξω να λέει ”Ο βασιλιάς και η βασίλισσα ψάχνουν την κόρη τους,όποιος την βρει θα παραλάβει πολλά “δώρα”.Στο άκουσμα αυτό,η Αφροδίτη έτρεξε πίσω στο κάστρο και ζήτησε από τους γονείς της την αλήθεια.Έτσι και έγινε,έμαθε λοιπόν την αλήθεια.

  Δύο βδομάδες μετά ο βασιλιάς αποφάσισε να κάνει μία γιορτή προς τιμήν της κόρης του.Στην γιορτή η Αφροδίτη έψαχνε παντού τον νεαρό που την είχε σώσει,όμως δεν τον έβρισκε πουθενά και είχε αρχίσει να απογοητεύεται.Ξαφνικά ένιωσε κάτι να ακουμπά τον ώμο της,ήταν εκέινος,αμέσως το πρόσωπο της έλαμψε και της ζήτησε να χορέψουν.Όσο χόρευαν η Αφροδίτη τον ρώτησε πώς τον λένε και αυτος της απάντησε ”Ορέστης”.Της είπε επίσης πως ήταν “ζωγράφος” και άλλα διάφορα πράγματα για τον εαυτό του.Όταν τελίωσαν τον χωρό ο Ορέστης έδωσε στην Αφροδίτη ένα “δώρο ασημένιο ποίημα”.Από εκείνη την βραδιά δεν ξαναχωρίστηκαν ποτέ.Και έζησαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!

Ανδρονίκη Χατζηβασιλείου, Γ6

Ορέστης , ο εκτελεστής

        

   Πέμπτη,  18 Δεκεμβρίου  1660  μ.Χ. 
 

                                                      Έχει περάσει  ήδη μια εβδομάδα από τότε που σταμάτησα αυτή την <Δουλειά χωρίς ελπίδα> .Τόσο καιρό ένιωθα φρικτά με αυτό που έκανα και το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τις <Φωνές> που άκουγα. Ήταν  χωρίς αμφιβολία οι φωνές των ανθρώπων που σκότωνα κάθε μέρα . Ακόμα το θυμάμαι και τρέμω, φορούσα ένα μαύρο  πανί σε όλο το πρόσωπο μου και μόλις άκουγα μια φωνή που έλεγε <Τώρα>,  έκοβα το κεφάλι του κατηγορουμένου . Θυμάμαι τους ανθρώπους που μου έκαναν  εντύπωση. Δεν θα ξεχάσω αυτόν που  φώναζαν <Ο Ζητιάνος> .  Ήταν ένας  άνθρωπος  κοντούλης  με μουστάκι  και  απλά  ήθελαν  να τον σκοτώσουν επειδή είχε κλέψει  κάτι <ζα>  - γελοίος  λόγος .Ήταν σοβαρός και με κοίταξε με ένα κρύο  βλέμμα και μου είπε <Τέλειωσε το γρήγορα> …Ως τελευταία επιθυμία ζήτησε  να τον αφήσουν να χαϊδεύει το μουστάκι του την στιγμή της εκτέλεσης.. και έτσι έγινε…                                                                                                   

                                                        Η δεύτερη πιο τραγική εμπειρία μου με αυτήν την δουλεια ήταν  όταν με έβαλαν να κάνω κάτι που ονόμαζαν <Νυχτερινό>,  δηλαδή να σκοτώνω ανθρώπους  χωρίς διαδικασία και κυρίως την νύχτα. Ήταν η <Ερωφίλη>,  μια κυρία που την ήξερα από το χωριό.. Με έλεγε παιδί μου και μου φερόταν πολύ καλά .Την κατηγόρησαν για τις επαναστατικές ιδέες της και για αγενή συμπεριφορά απέναντι στον βασιλιά  . Την στιγμή της εκτέλεσης έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου… εκείνη με κοίταξε και μου είπε –Ορέστη.. μην κλαις κάνε ότι είναι να κάνεις και μην ανησυχείς δεν θα θύμωνα ποτέ μαζί σου <Παιδί μου> …Τα δάκρυα συνέχιζαν να κυλούν  όμως έκλεισα τα μάτια μου έκανα την καρδιά μου πέτρα  και  αφαίρεσα άλλη μια ζωή… άλλη μια αγαπημένη ζωή…                                                                                                           

                                    Και φτάνω στην μοιραία εκτέλεση…… Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ… Τον έλεγαν Περικλή και έλεγαν συνέχεια  ο Περικλής <Ο ζωγράφος>,  επειδή ζωγράφιζε πολύ καλά. Ήταν όπως λέγανε <Η ψυχή του νησιού> .Όλοι τον συμπαθούσαν και τον εκτιμούσαν μέχρι την στιγμή που τόλμησε και αμφισβήτησε τον βασιλιά της περιοχής  και τον κατηγόρησε για τον τρόπο που φέροταν  στον κόσμο… Στην εκτέλεση είχε μαζευτεί κόσμος και κοσμάκης .Τις στιγμές που τον έφερναν στο απόσπασμα ακουγόταν διαρκώς ένα <Ουλαλουμ> από κάτω .Μόλις πήγα να τον εκτελέσω είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου…. Χαμογελούσε…. Αυτός ο άνθρωπος ήταν στην εκτέλεση του ,κόντευε να χάσει την ζωή του και χαμογελούσε….. Ένας χωρικός τον ρώτησε –Ζωγράφε γιατί γελάς ; Χαμογέλασε και είπε –Εάν είναι να πεθάνω  στην προσπάθεια μου να υπερασπιστώ το σωστό και το δίκιο τότε μπορώ απλά να δεχθώ τον θάνατο μου και να φύγω  γελώντας.                                     

                                        <Η χαρά> δεν έφυγε στιγμή από το πρόσωπο του…. Μετά από αυτό το γεγονός δεν άντεξα άλλο…  Ένα βράδυ το έσκασα την ώρα που κοιμόντουσαν όλοι και μαζί μου ελευθέρωσα κάποιους κρατούμενους οι οποίοι είχαν καταδικαστεί σε θάνατο (φρόντισα να ελευθερώσω μόνο αυτούς που δεν άξιζαν την τιμωρία τους). Δεν με νοιάζει πλέον άμα με πιάσουν και με εκτελέσουν. Εγώ ξέρω ότι έκανα για μια φορά το καλό στην ζωή μου και  τώρα πια δεν ακούω αυτές τις φωνές στο κεφάλι μου… και είμαι σίγουρος ότι θα μπορώ και εγώ να αποχαιρετήσω την ζωή με ένα χαμόγελο.

Δημήτρης Φρούντζας, Γ6

Καινούρια χρονιά, νέο ξεκίνημα!

Σεπτέμβρης 2014 και μεις είμαστε ξανά εδώ. Μια νέα χρονιά ανοίγεται μπροστά μας και μας περιμένει να δράσουμε! 

Το φετινό ξεκίνημα μας βρίσκει συντροφιά με το Γ6 του 1^ου Γυμνασίου Κω αλλά και με άλλα τμήματα του σχολείου που θα συμβάλλουν με τις εργασίες τους στον εμπλουτισμό του ιστολογίου. Για άλλη μια χρονιά θα λειτουργήσει η Κινηματογραφική μας λέσχη και οι Λέσχες Ανάγνωσης του σχολείου, αλλά και άλλα προγράμματα οπότε με μεγάλη μας χαρά θα παρουσιάσουμε όλες τις δραστηριότητες των ομάδων. Και βέβαια περιμένουμε και κείμενα από παλιούς μαθητές που πάντα μας θυμούνται και μας αποστέλλουν τις σκέψεις και δημιουργίες τους.

Ευελπιστούμε η φετινή χρονιά να είναι γεμάτη δημιουργικότητα και να μοιραστούμε μαζί σας εργασίες, λογοτεχνικές απόπειρες, χειροτεχνίες και ό,τι άλλο μας προκύψει!

Καλή σχολική χρονιά σε όλους!