Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Συνέντευξη από τον Αδάμ, ε, συγνώμη, από τον Αβραάμ Λίνκολν!

       
                                                                                                                                    7/2/2015
Η ώρα είναι  2:30 το βράδυ , το μόνο που ακούγεται  είναι  ο ήχος του αναμμένου υπολογιστή που ακούγεται σαν να μουγκρίζει… Ασήμαντες σκέψεις… Οι τοίχοι φαίνονται πολύ απόμακροι .Μάλλον  αυτά τα βραδινά burger  με πείραξαν στο στομάχι. Πωω πάει και το Σάββατο, αύριο Κυριακή και μεθαύριο πάλι σχολειό. Πως περνάει  έτσι η εβδομάδα… Τέλος πάντων για να δω τι έχω για την Δευτέρα..Λοιπόν  μαθηματικά  δεν έχω κάτι ,αρχαία το ίδιο ,ιστορία το ίδιο. Ωχ η συνέντευξη! Αυτό το είχα ξεχάσει. Άκου εκεί ιδέα να πάρουμε συνέντευξη από έναν στο παρελθόν!  Ατε να βρούμε  μηχανές  του  χρόνου  τώρα.. Σκέφτομαι να μην την κάνω αλλά μετά θα μου πει «Φρούντζας -1 μονάδα» -  αν και τόσες φορές που έχει αφαιρέσει μονάδες πρέπει σιγά σιγά να τελειώνουν..Ακούς εκεί να πάμε εμείς στο παρελθόν! Εγώ λοιπόν σκέπτομαι τώρα..γιατί να πάει ο Μωάμεθ στο βουνό και να μην πάει το βουνό στο Μωάμεθ. Ναι! Δίκιο έχω! Ας έρθουν αυτοί σε έμενα να τους πάρω συνέντευξη. Τώρα πρέπει να διαλέξω κάποιον..Να! αυτός εδώ με το μούσι καλός φαίνεται. Ας έρθει αυτός ο Λίνκολν το βράδυ να του πάρω συνέντευξη.
                                                                                                                      7/2/2015 (1 ώρα μετά)
Πωω ρε τι θόρυβος ήταν αυτός..Αμάν τι στο καλό; Ποιος είσαι εσύ ρε φίλε και τι κάνεις στο δωμάτιο μου ; Μήπως είσαι κανένας ανώμαλος ;
Λ-Αβραάμ με λένε και με κάλεσες εσύ ο ίδιος.
Δ- Αδάμ; Της Εύας;Aαα ρε συ Αδάμ είχα πάντα αυτή την απορία το μήλο που έφαγες άξιζε τον κόπο ή τζάμπα και η αμαρτία;
Λ-Συγκεντρώσου παΐδι μου δεν είμαι ο Αδάμ ,ο Αβραάμ είμαι! Ο Αβραάμ Λίνκολν είμαι..Έρχομαι από το μακρινό παρελθόν, επειδή κάνουμε κάτι δόκιμες με μια μηχανή του χρόνου.
Δ-Αμάν! Στα αλήθεια έγινε..Δεν έλεγα καλύτερα να κερδίσω το τζόκερ..
Α-Τζόκερ; Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς..Τέλος πάντων ας αρχίσουμε με την συνέντευξη. Τι θες να μάθεις ;
Δ-Εμμ να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω. Τυχαία σε βρήκα. Όποτε δεν ξέρω τι να σε ρωτήσω.
Α-Απαράδεκτο …Λοιπόν ακούω εδώ θα επιστρέψω σε 19 μέρες και κανόνισε μέχρι τότε να ξέρεις τι να ρωτήσεις..
Δ-Όχι στάσου! Βαριέμαι να περιμένω 19 μέρες .Περίμενε! Πωω έφυγε..Ε  τον..Άσε μην το πω καλύτερα και με ακούσει, γιατί μπορεί να παρεξηγηθεί. Χμμ,…. όποτε υπομονή 19 μέρες. Ας πάω για ύπνο τώρα.
                                                                                                                           
          26/2/2015  
Όλα είναι ήσυχα, είπα στους γονείς μου να λείπουν από το σπίτι μην δουν κανέναν σαν τον Λίνκολν και πάθουν τίποτα… Μέχρι και τον υπολογιστή έκλεισα για να μην με ζαλίζει με διαφορες ερωτήσεις του τύπου «Τι είναι αυτό» και «Ποτέ φτιάχτηκε». Πωω αργεί ,αργεί πολύ...Μου τελειώνει και η διορία για την εργασία και θα μετά θα αρχίσουμε τα -1 πάλι..Ακούγεται ένας θόρυβος… Επιτέλους ήρθε! Ατε να τελειώνουμε..
Δ-Καλησπέρα, αν και άργησες..
Α-Σε παρακαλώ νεαρέ, που έχεις και παράπονα .Λοιπόν ξέρεις τι να ρωτήσεις ;
Δ-Ναι διάβασα εκεί κάτι πράγματα στο google για σένα και είμαι έτοιμος.
Α-Στο ποιο ;
Δ-Αστό και δεν έχουμε χρόνο .Λοιπόν ας ξεκινήσουμε επιτέλους. Καταρχάς πες μου πότε γεννήθηκες και κάποια λόγια για τα παιδικά σου χρόνια..
Α-Χμμ εντάξει, αλλά πριν σου απαντήσω γνωρίζεις φυσικά ότι είμαι ο πρόεδρος των Η.Π.Α και παρόλα αυτά μου μιλάς ακόμα στον ενικό;
Δ-Εεε ναι, έτσι και αλλιώς δεν ζεις στην εποχή μου, όποτε δεν πειράζει . Λοιπόν για πες.
Α-Εντάξει. Γεννήθηκα  στο Χότζβιλ του Κεντάκυ στις 12 Φεβρουαρίου του 1809.Απο μικρός δούλευα ως αγρότης και βοηθούσα τον πατέρα  μου, αλλά παράλληλα διάβαζα ώστε να τελειοποιήσω την μόρφωση μου.
Δ-Μάλιστα πες μου μερικά πράγματα για την ζωή σου πριν γίνεις πρόεδρος.
Α-Λοιπόν περίπου στο 1830 πήγα στην Νέα Ορλεάνη και κατατάχτηκα στον στρατό όπου έφτασα μέχρι και τον βαθμό του λοχαγού. Αργότερα γύρω στο 1834 έγινα μέλος της βουλής του Ιλινόις μέχρι που έφυγα το 1840. Εγώ εκείνη την περίοδο ήδη είχα αρχίσει να ασχολούμαι με την δικηγορία και 4 χρόνια μετά έγινα αρχηγός στο κόμμα των Ούγιων. Μετά τα επόμενα χρόνια μπήκα στο Κογκρέσο χωρίς να διακριθώ κάπου. Ξανά ξεκίνησα με την πολιτική το 54  όταν ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα και εκεί ασχολήθηκα με το σοβαρό θέμα της δουλείας.
Δ-Ωραία τώρα ερχόμαστε στο σημείο που γίνεσαι πρόεδρος . Πες μου για το έργο σου ως πρόεδρος.
Λ-Καταρχάς έγινα πρόεδρος πριν από μόλις 4 χρόνια -  δηλαδή το 1860 .Ένα χρόνο μετά είπα στον λαό ότι η δουλεία θα συνεχιζόταν, αλλά δεν θα επεκτεινόταν. Φυσικά όμως δεν τους άρεσε αυτό και οι πολίτες του νότου σχημάτισαν ήδη ανεξάρτητες κυβερνήσεις. Και τότε έγινε το χειρότερο σενάριο - δηλαδή η χώρα οδηγήθηκε σε εμφύλιο πόλεμο .Και ερχόμαστε στην Πρωτοχρονιά του περασμένου χρόνου όπου υπέγραψα το διάταγμα για τη χειραφέτηση των  μαύρων. Και φέτος εκλέχτηκα πάλι πρόεδρος με ποσοστό 55%
Δ-«Η πείρα της ζωής  μου έδειξε ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν ελαττώματα έχουν και λίγες αρετές». Αυτά είναι τα λόγια σου, δηλαδή ελπίζω να το έχεις πει..Γιατί ήρθες σε αυτό το συμπέρασμα;
A-Ναι όντως το έχω πει και απορώ εσύ πως το έμαθες… Νεαρέ θα σου απαντούσα με μεγάλη ευχαρίστηση, αλλά πρέπει να επιστρέψω διότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος..Όποτε αφήνω το συμπέρασμα σε εσένα.
Δ-Εντάξει..Αααα τώρα που το θυμήθηκα είπες ότι ζεις στο 1864;
A-Ναι γιατί;
Δ-Του χρόνου το Πάσχα άμα σου πουν να πας σε καμία παράσταση θεάτρου μην πας γιατί θα σε δολο- Όχι ρε φίλε! Ατυχία! Δεν τον πρόλαβα! Μάλλον δεν θα με άκουσε. Πάντως καλός μου φάνηκε και όσο για το συμπέρασμα κάτι θα σκεφτώ..


Δημήτρης Φρούντζας, Γ6

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

"Να μην ντρέπεσαι πια ενώπιον του εαυτού σου!", Φρίντριχ Νίτσε


Μόλις άνοιξα το βιβλίο της Ιστορίας πέτυχα τη σελίδα που μιλάει για έναν περίεργο κύριο με μουστάκι… Έναν Φρίντριχ Νίτσε λέει που ζούσε στην Πρωσία, που γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1844. Το έψαξα μετά κιόλας και στο διαδίκτυο. Και ενώ διάβαζα με μανία κάτι κατεβατά, τα πάντα άρχιζαν να αλλάζουν γύρω μου… Πήγαινα σε έναν κόσμο που τα πάντα φαίνονταν πιο παλιά. Όλοι οι άντρες φορούσαν κάτι κουστούμια και οι γυναίκες κάτι μακριά φορέματα… Χάθηκα... Δεν ήξερα πού βρισκόμουν… Και τότε είδα έναν πολύ συμπαθητικό κύριο που κάπου πρέπει να τον ξαναείδα πρόσφατα, να μπαίνει σε ένα σπίτι. Έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη τον πλησίασα και τον ρώτησα:
-Συγγνώμη, ξέρετε πώς λέγεται αυτό το μέρος;
-Βεβαίως! Εδώ είναι η Πρωσία!
 -Πρωσία; Μα αυτό σημαίνει, ότι είμαι στην Γερμανία κάτι χρόνια πίσω... -Ορίστε;
-Μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε… Για μισό λεπτό! Είσαστε ο κύριος Νίτσε;
-Μάλιστα ο ίδιος!
-Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω! Εγώ είμαι η Κατερίνα! Έρχομαι από το μέλλον…
 -Από το μέλλον ε; Έλα, πέρασε μέσα να τα πούμε λίγο!
-Σας ευχαριστώ πολύ κύριε Νίτσε!
-Μπορείς να με λες Φρίντριχ! 28 χρονών είμαι… Δεν είμαι και τόσο γέρος πια!
 -28; -Μάλιστα! -Δηλαδή, αφού εσείς γεννηθήκατε στις 15 Οκτωβρίου του 1844 τώρα είμαστε στο 1872…
-Ας πούμε πως ναι, αλλά ο χρόνος μετριέται από την καταραμένη μέρα από την οποία άρχισε αυτή η συμφορά -από την πρώτη μέρα του χριστιανισμού! Γιατί να μην τον μετρούμε από την τελευταία μέρα του χριστιανισμού; Γιατί όχι από σήμερα; -Δεν είσαι πολύ της Θρησκείας ε; -Πάντα είχα αμφιβολίες όσον αφορά το αν υπάρχει Θεός. Έτσι στα 20 μου όταν αποφοίτησα από το Πφόρτα, ξεκίνησα σπουδές κλασσικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βόννης. Τότε γράφτηκα και στο θεολογικό τμήμα του πανεπιστημίου. Πλέον είμαι άθεος. Νομίζω πως κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.
 -Τι είναι “Πφόρτα”;
 -Είναι ένα από τα πιο φημισμένα σχολεία κλασικών σπουδών της Γερμανίας!
 -Ώστε έτσι λοιπόν… Τότε θα ήθελα πολύ να μάθω για τις σπουδές σου! ----Λοιπόν! Μέχρι τα 10 μου φοιτούσα, σε ένα δημοτικό σχολείο εδώ στην περιοχή. Εκεί έκανα πιο πολύ Θρησκευτικά… Παράλληλα έκανα μαθήματα λατινικών και αρχαίων ελληνικών. Αλλά δεν το ‘χα πολύ με αυτές τι γλώσσες...
-Α! Ούτε εγώ το ‘χω… Με τα αρχαία ειδικά άστα να πάνε…Με τα λατινικά δεν έχω ασχοληθεί για να πω την αλήθεια… Αλλά εγώ γενικώς με τις ξένες γλώσσες δεν τα πάω και τόσο καλά...
 -Χα χα! Μετά στα 10 μου ξεκίνησα να φοιτώ στο σε ένα Γυμνάσιο, όπου όταν με εξέτασε ο διευθυντής μεταπήδησα αμέσως στη 2η τάξη. Μετά στα 14 μου μπήκα στο Πφόρτα, μετά από τις εξετάσεις του σχολικού επιθεωρητή στο Γυμνάσιο, ο οποίος επέλεξε εμένα, ανάμεσα σε άλλους μαθητές!
-Πρέπει να ήσουν σπουδαίος μαθητής! Και μετά από το Πφόρτα πήγες στο πανεπιστήμιο της Βόννης…
 -Ακριβώς! Αλλά στο θεολογικό τμήμα σπούδασα μερικούς μήνες… Μετά αφοσιώθηκα στις φιλολογικές σπoυδές μου… Τον Φθινόπωρο ακολούθησα έναν καθηγητή μου στο πανεπιστήμιο της Λειψίας. Παράλληλα ήμουν μέλος του φιλολογικού συλλόγου του Ριτσλ και παρέδιδα διαλέξεις στη φοιτητική λέσχη. Μετά από δύο χρόνια κατατάχθηκα στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ, όμως μετά από έναν τραυματισμό τελείωσα τη στρατιωτική μου σταδιοδρομία Έτσι επέστρεψα στο πανεπιστήμιο της Λειψίας. Αργότερα επιλέχθηκα για να καταλάβω την έδρα της κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου υπηρέτησα εθελοντικά στο πλευρό της Πρωσίας, ως βοηθός νοσοκόμος, καθώς η διοίκηση του πανεπιστημίου δεν μου επέτρεπε να γίνω στρατιώτης, όπως επιθυμούσα. Έτσι ήρθα σε επαφή με τη σκληρότητα του πολέμου και προσβλήθηκα και εγώ από αρκετές ασθένειες.

 -Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό Φρίντριχ
 -Δεν πειράζει… Έτσι κι αλλιώς ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό! ---Συμφωνώ! Ασχολήθηκες και με κάτι άλλο εκτός από τη φιλολογία;
-Φυσικά! Εκτός από φιλόλογος είμαι ποιητής συνθέτης και φιλόσοφος.
 -Κάποια από τα έργα σου; -”Το μέλλον της παιδείας μας” και “Η γέννηση της τραγωδίας” είναι αυτά που έχω γράψει μέχρι στιγμής! Είναι μόνο δύο αλλά θα γράψω κι άλλα αργότερα!
-Στο εύχομαι!
-Να ‘σαι καλά.
-Πριν φύγω θα ήθελα να σου κάνω μια τελευταία ερώτηση!
-Σ’ ακούω
! -Ποια είναι για ‘σένα η σφραγίδα της απελευθέρωσης;
-Να μην ντρέπεσαι πια ενώπιον του εαυτού σου!
-Σε ευχαριστώ πολύ Φρίντριχ! Χάρηκα που τα είπαμε… Όμως πέρασε η ώρα και πρέπει να επιστρέψω.
 -Δεν κάνει τίποτα! Και εγώ χάρηκα που τα είπαμε!
 Επστρέφοντας από το παρελθόν σκεφτόμουν τα λόγια που μου είπε ο Φρίντριχ. Σήμερα έμαθα πάρα πολλά! Πρέπει να ήταν ένας πολύ σπουδαίος φιλόσοφος…!
Και τότε όλα άρχισαν να ξαναπαίρνουν την κανονική τους μορφή. Όλα πιο σύγχρονα. Όπως πριν λίγα λεπτά. Με μία μεγάλη διαφορά όμως! Αυτές οι γνώσεις για τον υπέροχο φιλόσοφο Φρίντριχ Νίτσε. Τα πάντα έμοιαζαν πιο όμορφα! Σκεφτόμουν και ξανασκεφτόμουν τα λόγια του. Από όλα όσα μου είπε μου έμεινε μία φράση: “Ό,τι δε με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό!”. Μια τόσο μικρή φράση είναι αρκετή, για να σου δίνει κουράγιο σε όλη σου τη ζωή! Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την συνάντηση...

Κατερίνα Παπαδάκη, Γ4




Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

"Πάντα να κάνεις αυτό που αγαπάς" Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπέλ



Ώρα: 11 και μισή το πρωί
Τόπος: Σχολείο
 Μάθημα:  Μάθημα;, α ναι Φυσική. Ο καθηγητής μιλάει πάλι για έναν λαμπρό επιστήμονα ο οποίος με την εφεύρεση του άλλαξε ολόκληρο τον  κόσμο. Τι κάθομαι και ακούω ;
Καθηγητής: Ξέρει κανείς να μου πει κάτι για τον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ ;
Και όσο μιλούσε, εγώ ταξίδευα σε κόσμους μαγικούς, και ξαφνικά, βρίσκομαι στον δέκατο ένατο αιώνα. Η φτώχεια, η πείνα και η κούραση είναι εμφανής στα πρόσωπα των ανθρώπων που δουλεύουν σκληρά για να αναθρέψουν τις οικογένειες τους, ή απλά για να ζήσουν. Ξαφνικά, μπροστά μου εμφανίζεται ένα πολυτελές σπίτι. Όσο εγώ κοιτούσα, φαινόταν σαν ένας γεράκος να με κοίτα από το παράθυρο. Κάποια στιγμή η πόρτα ανοίγει και ο γεράκος βγαίνει έξω και μου μιλά.
Γεράκος: Θες κάτι νεαρέ ;
Εγώ: Γεια σας, όχι απλώς θαύμαζα το σπίτι σας. Τώρα που σας βλέπω καλύτερα όμως, σαν να μου θυμίζετε κάποιον.
Ο γεράκος με την άσπρη γενειάδα και τα άσπρα  μαλλιά παραξενεύτηκε και μάλλον θέλοντας να με βοηθήσει μου λέει :
Γεράκος : Μήπως θα ήθελες να περάσεις μέσα να μιλήσουμε ;
Εγώ : Άμα δεν σας πειράζει , ξεπάγιασα εδώ έξω.
Γεράκος : Πέρασε μην ντρέπεσαι
Εγώ : Ευχαριστώ πολύ κύριε
Γεράκος : Να με φωνάζεις Μπελ
Εγώ : Είστε ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ ;
Μπελ : Ναι!
Εγώ : Θα σας πείραζε να σας κάνω μερικές ερωτήσεις σχετικά με την ζωή σας ;
Μπελ : Καθόλου !
Εγώ : Ωραία. Πείτε μου λίγα λόγια για εσάς
Μπελλ : Ονομάζομαι Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ.  Γεννήθηκα στο Εδιμβούργο της Σκωτίας τον Μάρτιο του 1847 και είμαι εφευρέτης μηχανικός. Η μητέρα μου ήταν ζωγράφος και ο πατέρας μου καθηγητής ομιλίας.

Εγώ: Ωραία. Είπατε ότι είστε εφευρέτης- αναφέρετε μου μερικές εφευρέσεις σας.
Μπελ : Η πιο γνωστή εφεύρεση μου ήταν το τηλέφωνο . Ακόμη εφεύρα τη συσκευή τεχνητής αναπνοής, τη συσκευή απόσταξης νερού και τον χαρταετό ανεμόπτερο.
Εγώ :Εσείς πιστεύετε δηλαδή ότι το τηλέφωνο ήταν η πιο επιτυχημένη εφεύρεση σας ;
Μπελ : Όχι, η πιο επιτυχημένη εφεύρεση μου είναι αναμφίβολα το φωτόφωνο το οποίο επιτρέπει στον ήχο να μεταδίδεται με μια δέσμη φωτός.
Εγώ : Πράγματι, ακούγεται  συναρπαστικό.
Εγώ : Κάτι τελευταίο για να μην σας κουράσω. Πείτε μου τι σας ώθησε να συνεχίσετε τις εφευρέσεις,  αφού το τηλέφωνο σας έφερε τεράστια κέρδη ;
Μπελ : Ξέρεις νεαρέ, όταν ένας άνθρωπος αγαπήσει κάτι πολύ και δεν σταματά να ερευνά και να προβληματίζεται, μπορεί να κάνει οτιδήποτε στη ζωή του. Έτσι και εγώ. Η περιέργεια μου και η επιθυμία μου να βοηθήσω τον ταλαιπωρημένο κόσμο με οδήγησε στις έρευνες και στις εφευρέσεις που έκανα.
Εγώ : Ευχαριστώ πολύ κύριε Μπελ!  Ήταν τιμή μου που σας γνώρισα.
Μπελ :  Η ευχαρίστηση ήταν όλη δική μου! Στο καλό νεαρέ!  Και να ξέρεις αυτό : πάντα να κάνεις αυτό που αγαπάς.
Εγώ :Θα το θυμάμαι! Αντίο σας.
Και βγαίνοντας από το σπίτι - η μέρα ήταν 2 Αυγούστου του 1922 - ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ πεθαίνει στη Νέα Σκωτία του Καναδά. Τα τηλεφωνά στην Αμερική σταματούν να χτυπούν για ένα λεπτό προς τιμήν αυτού του λαμπρού επιστήμονα. Και έτσι, ήρθε η ώρα να επιστρέψω και εγώ στην πραγματικότητα.
Καθηγητής : ξέρει κάνεις να μας πει κάτι για τον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ ;
Εγώ : κύριε, κύριε
Καθηγητής :  πες παιδί μου
Εγώ  : ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ γεννήθηκε …..


Δημήτρης Ποταμιάνος, Γ4

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

"Η ζωή δεν είναι δώρο, είναι δάνειο", Αγαπητέ Θεέ


Κυριακή απόγευμα και τα μέλη της λέσχης Ανάγνωσης της  Α γυμνασίου συναντήθηκαν να συζητήσουν για το βιβλίο Αγαπητέ Θεέ.
Η Μαριάννα στην οποία άρεσε πολύ το βιβλίο μας μίλησε για τη δύναμη με την οποία ο Όσκαρ αντιμετώπιζε την ασθένεια του. Παρά το γεγονός ότι ήταν μικρός έδειχνε ψυχραιμία και γενναιότητα. Στην Ηλιάνα άρεσε πολύ ο ρόλος που έπαιξε η θεία Ρόουζ και ο τρόπος με τον οποίο βοήθησε τον Όσκαρ. Η Γεωργία εντυπωσιάστηκε από την αισιοδοξία του Όσκαρ και το πώς έβλεπε τη ζωή του. Η θεία Ρόουζ και όσα αφηγούνταν στον Όσκαρ, προκειμένου να τον κάνει να διασκεδάσει ενθουσίασαν τον Γιόβαν. Ο Μιλτιάδης, ο Χρήστος και ο Αργύρης είπαν ότι τους άρεσε η υπόθεση του βιβλίου και συμφώνησαν με τα υπόλοιπα παιδιά σχετικά με τις αρετές του βιβλίου. Ειδικά ο Χρήστος μας είπε ότι εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι ο Όσκαρ πίστεψε πώς έζησε μια ολόκληρη ζωή η οποία κράτησε μόνο λίγες μέρες στην ουσία. Το ίδιο μας είπε και ο Τίμωνας. 
Ο Σταμάτης δήλωσε ότι θα θυμάται από το βιβλίο τη φράση του Όσκαρ:Η ζωή δεν είναι δώρο, είναι δάνειο. Η Αγγελική μας μίλησε για τη γλώσσα του βιβλίου που ήταν παραστατική, ζωηρή και συγκινητική. Η Μαρία συμφώνησε ότι ο ρόλος της θείας Ρόουζ ήταν πολύ ουσιαστικός ενώ τη συγκίνησε και η ερωτική ιστορία του Όσκαρ με την Πέγκι Μπλου. Και η Αντονέτα βρήκε γενναίο τον ήρωα του βιβλίου και συγκινήθηκε από την ιστορία του. Ενώ στη Μαρία άρεσε η φυσιολογική αντιμετώπιση της αρρώστιας από τον ήρωα καθώς και το είχε χιουμοριστικές στιγμές. Η Σοφία βρήκε πολύ έξυπνο το περιεχόμενο του βιβλίου καθώς και το παιχνίδι που έπαιζε ο Όσκαρ καθ υπόδειξη της θείας Ρόουζ.

Τα παιδιά δήλωσαν απογοητευμένα από τη στάση των γονιών του Όσκαρ, αφού δεν μπορούσαν να τον προσεγγίσουν όπως θα ήθελε ο ίδιος. Δεν τους άρεσε που έφερναν δώρα προκειμένου να αναπληρώσουν το κενό της αγάπης τους. Παρουσιάζονται ως γονείς που δεν κατανοούν το ίδιο τους το παιδί. Επίσης μιλήσαμε για το πόσο τυχεροί είμαστε που είμαστε υγιείς και πώς αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες στιγμές στη ζωή μας. Ενώ θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες που ζούμε και οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε την κάθε μέρα μας με τον ίδιο ενθουσιασμό λες και βλέπουμε τον κόσμο με καινούρια οπτική.
Τα μηνύματα του βιβλίου πολλά και είπαμε να συγκεντρώσουμε τις απαντήσεις των παιδιών και να τις προσθέσουμε στην ανάρτηση! Ξεχωρίσαμε όμως φράσεις του βιβλίου:
-Μόνο ο θεός έχει το δικαίωμα να με ξυπνήσει.
- Κάθε μέρα κοίτα τον κόσμο σαν αν είναι η πρώτη φορά.
-Η ζωή σπάει, η ζωή είναι εφήμερη, η ζωή γίνεται χίλια κομμάτια.

-Κάνουμε σαν να είμαστε αθάνατοι.

Μετά τη Λουτσία (DESPUES DE LUCIA)


Η ταινία μας δείχνει πως με μια φάρσα μπορεί να καταστραφεί μια ολόκληρη ζωή. Η ηρωίδα μας Αλεχάνδρα προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον γνωρίζει καινούριους φίλους, οι οποίοι θα την παρασύρουν και μετά θα της καταστρέψουν τη ζωή. Μετά από όλα αυτά που πέρασε από αυτά τα απερίσκεπτα παιδιά εξαφανίζεται. Ο πατέρας της εκδικείται τον ένοχο για όλα αυτά που προκάλεσε η Αλε πνίγοντας τον. Ένα από τα μηνύματα της ταινίας είναι η σωστή επιλογή των φίλων μας. «Ανακαλύψτε» τον άλλον πριν τον βάλετε στη ζωή σας. Ένα άλλο μήνυμα είναι : όσοι είστε θύματα (ρατσισμού, bullying κτλ) ΜΙΛΗΣΤΕ!!!!
Η ταινία μου άρεσε γιατί ήταν ρεαλιστική, μας αποκάλυψε πολλές αλήθειες της ζωής τις οποίες προσπαθούμε να τις κρύψουμε για αν μην πληγωθούμε. Το μόνο που θα άλλαζα ήταν το τέλος. Θα προτιμούσα όσοι συμμετείχαν στη ¨φάρσα» να πάρουν ένα μάθημα. Ένα σκληρό μάθημα ζωής.
Ελένη Κεοσίδη, Γ2

Τον κόσμο αυτόν δεν το συνεχίζει, τον προχωρά, τον δημιουργεί κανείς εκτός από εμάς , δηλαδή «η κοινωνία « μας .Αν την εξευτελίζουμε κάνοντας πράξεις οι οποίες δε μας αρμόζουν , τότε ποια είναι η ουσία, το νόημα της ζωής; Η οποία μπορεί να είναι τόσο κοντά στην κόλαση αρκεί μια και μόνο πράξη να κάνεις ή έστω μια κουβέντα να πεις και έχει χωρίς αμφιβολία ένα βήμα για εκεί. Πόσο μάλλον αν τα βίαια  και τρομακτικά μέρη της ζωής σε ακολουθούν σχεδόν παντού. Τότε το μόνο που περνάει από το χέρι σου είναι να μιλήσεις σε οποιονδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει. Να ανοιχτείς όμως στους σωστούς ανθρώπους, να προσέχεις μέχρι και το βήμα σου, να ξέρεις που βρίσκεσαι.


Εμινέ Κουπεληκαβά, Γ2



Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Μπορεί να μην είμαστε ίδιοι, αλλά είμαστε ίσοι… (3η Ενότητα, Νεοελληνική Γλώσσα Γ Γυμνασίου)


Η τρίτη ενότητα του βιβλίου της Νεοελληνικής Γλώσσας της Γ Γυμνασίου έχει θέμα το ρατσισμό. Με τους μαθητές του Γ6 αφιερώσαμε μια τρίωρη διδασκαλία στο θέμα χρησιμοποιώντας το υλικό από το Εργαστήρι 1: «Οι διαφόρων ειδών Άλλοι» από τα εκπαιδευτικά προγράμματα της βουλής των Ελλήνων.
Οι μαθητές χωρίστηκαν σε ομάδες και μελέτησαν τα άρθρα που τους δόθηκαν σε φωτοτυπίες κρατώντας σημειώσεις και απαντώντας σε συγκεκριμένες ερωτήσεις. Στη συνέχεια εκπρόσωπος της κάθε ομάδας παρουσίασε στην ολομέλεια της τάξης το θέμα με το οποίο ασχολήθηκε η ομάδα του κάνοντας μια μικρή εισήγηση και απαντώντας στα ερωτήματα που του έθεσαν οι συμμαθητές του. Επιμείναμε περισσότερο στην προφορικότητα του λόγου και η συζήτηση ήταν τόσο ενδιαφέρουσα και γεμάτη αντιπαραθέσεις που δανειστήκαμε και τρίτη ώρα προκειμένου να ολοκληρώσουμε τη μελέτη του θέματος. Η εργασία που είχαν στη συνέχεια τα παιδιά ήταν, αφού μελετούσαν το υλικό που τους δόθηκε και έκαναν και μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, να παρουσιάσουν μια υποθετική συνέντευξη με κάποιο άτομο που βίωσε ρατσισμό ή περιθωριοποίηση.
Ακολουθούν τρεις συνεντεύξεις των παιδιών.


Συνέντευξη από ένα άτομο με αναπηρία (Δημήτρης Φρούντζας)

Είναι  16:50.  Έχω έρθει  10 λεπτά  νωρίτερα  στο ραντεβού μου. Συνήθως  αργώ  όταν πρέπει να πάω κάπου,  σήμερα όμως είναι εξαίρεση. Κοιτάζω αυτές τις καρέκλες εδώ στην καφετέρια  - μάλλον είναι παλιές,  διότι το ξύλο έχει αρχίσει να αλλάζει χρώμα.  Τέλος πάντων ας κοιτάξω λίγο τηλεόραση  - μια Samsung,  καινούργια λογικά-  έχει συνέντευξη του πρωθυπουργού : <Η Ελλάδα θα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της>. Έτσι λέει. Στα πόδια της…
 Τώρα που το διάβασα αυτό πήγε το μυαλό μου 2 μέρες πριν. Έβρεχε και το κρύο ήταν τσουχτερό. Είχα πάει σε ένα μίνι μάρκετ για να καλυφτώ από την βροχή και εκεί είδα τον κύριο Σεμπάστιαν. Ήταν ντυμένος με μαύρα ρούχα, και φορούσε κάτι μαύρα παπούτσια Nike η μάλλον φορούσε 1 μαύρο παπούτσι Nike. Αφού περίμενα λίγο πήρα το θάρρος τον ρώτησα εάν μπορώ να του πάρω μια συνέντευξη . Δέχτηκε..
Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένα άνθρωπος ντυμένος πάλι στα μαύρα (μάλλον θα είναι το αγαπημένο του χρώμα) και κρατούσε μια πατερίτσα .Ήρθε προς το μέρος μου,  έβγαλε το μπουφάν του και το άφησε πάνω στην καρέκλα - αυτήν με το χαλασμένο ξύλο - φωνάξω τον σερβιτόρο και παρήγγειλε μια πορτοκαλάδα. Με κοίταξε με ένα χαμόγελο. Βλέπω το ρολόι μου και καταλαβαίνω πως πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε.
Δ- Ευχαριστώ που δεχτήκατε να μου μιλήσετε
Σ-Εεε εντάξει δεν είμαι και ο Ομπάμα.  Μην κάνεις έτσι και μιλά μου καλυτέρα στον ενικό, γιατί με κάνεις να νιώθω παππούς.
Δ-Εντάξει όπως θέλεις. Λοιπόν ας αρχίσουμε γιατί ο χρόνος είναι χρήμα. Καταρχάς ποσά χρόνια έχεις αυτό το πρόβλημα;
Σ-Πάνε 15 χρόνια από τότε που έχασα το πόδι μου. Περίπου όταν ήμουν 20 χρονών.
Δ-Δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με τη συνέντευξη,  αλλά μήπως θα μπορούσες να μου πεις πως το έπαθες;
Δαγκώνει τα χείλη του..Ένδειξη αμηχανίας και αδυναμίας προφανώς δεν θέλει να μιλήσει για αυτό..
Σ-Λοιπόν, αφού το θες, θα σου πω. Ήταν καλοκαίρι βράδυ και είχα πάει βόλτα με τους φίλους μου σε ένα μπαρ. Είχα πιει λίγο παραπάνω ή μάλλον πολύ παραπάνω από όσο έπρεπε για να οδηγήσω μηχανή το βράδυ . Έτρεχα πολύ. Σε κάποιο σημείο έχασα τον έλεγχο της μηχανής και μετά βρέθηκα στο νοσοκομείο σε τραγική κατάσταση .Οι γιατροί είπαν ότι είμαι ζωντανός από θαύμα και ότι ένα πόδι ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να χάσω.
Δ-Μόλις κατάλαβες ότι ήσουν πλέον ένα άτομο με προβλήματα αναπηρίας πως ένιωσες και ποιες ήταν οι πρώτες σου αντιδράσεις;
Σ-Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Ευχόμουν να είχα πεθάνει… Δεν το πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω πλέον μια κανονική ζωή.
Δ-Μέχρι εκείνη την ημέρα ποια ήταν η συμπεριφορά σου στα άτομα με αναπηρία;
Σ-Κοίτα , απλώς τους αγνοούσα . Όταν μου έλεγαν στο σχολειό για αυτούς τους ανθρώπους εγώ έλεγα από μέσα μου «Εεε εντάξει τι να κάνουμε τώρα εμείς για αυτούς, ο κόσμος είναι άδικος και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει».
Φαντάζομαι ότι η επομένη ερώτηση σου θα είναι ποια ήταν η συμπεριφορά μου όταν έγινα και εγώ  «ανάπηρος». Όποτε στην απαντώ από τώρα . Το πρωί που έφυγα από το νοσοκομείο και βγήκα για πρώτη φορά έξω μονός μου άλλαξε όλη μου η νοοτροπία για αυτούς τους ανθρώπους. Σκεπτόμουν ότι εγώ είμαι σε αυτή την κατάσταση μόνο για κάποιες μέρες και ήδη νιώθω έτοιμος να τα παρατήσω. Ενώ οι άνθρωποι που γεννιούνται έτσι είναι αναγκασμένοι να το περνούν αυτό για όλη τους τη ζωή, χωρίς  κανένας να νοιάζεται για τις ανάγκες τους. Ένιωσα απαίσιος άνθρωπος..
Ο σερβιτόρος έφερε την πορτοκαλάδα , την ακούμπησε μπροστά του ,έκανε μια περίεργη έκφραση καθώς έπινε (λογικά δεν του άρεσε ).Ας συνεχίσω.
Δ-Έχεις νιώσει ποτέ ρατσισμό;
Σ-Φυσικά! Πολλές φορές ακούω στο δρόμο ανθρώπους να γαλανέ μαζί μου, αρκετοί  φίλοι που είχα τώρα πλέον έχουν κόψει κάθε επαφή μαζί μου - διότι τι να κανείς με έναν κουτσό..Αλλά κυρίως οι ματιές..Ο χειρότερος ρατσισμός πιστεύω που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος με αναπηρία είναι οι ματιές… Ο τρόπος που σε κοιτάζουν από τη στιγμή που θα βγεις από το σπίτι σου είναι σαν να βλέπουν ένα φρικιό..Και σε αυτή την περίπτωση αυτό το βλέμμα μιλάει.. Έχεις την εντύπωση ότι σου λέει πως δεν ανήκεις εδώ, πως πρέπει να κλειστείς σπίτι σου να μην βγαίνεις έξω απλά επειδή διαφέρεις από εμάς.
Δ-Πραγματικά δεν το φαντάστηκα ποτέ αυτό..Λοιπόν κάτι ακόμα αρκετά σημαντικό ποια είναι η γνώμη σου για μια πόλη όπως η Κως , ευνοεί ένα άτομο με αναπηρία;
Σ-Χα χα χα ελπίζω να αστειεύεσαι έτσι .Σορρυ που θα σε απογοητεύσω αλλά μια πόλη όπως η Κως όχι μόνο δεν ευνοεί ένα άτομο σαν και έμενα,  αλλά μου κάνει και την ζωή πιο δύσκολη. Δεν θα μιλήσω για τα δημόσια κυρίως  χτίρια χωρίς ασανσέρ που έχουν μόνο σκάλες. Θα σου πω όμως το πρόβλημα με τα δέντρα στην μέση του πεζοδρομίου . Τραγική κατάσταση. Θυμάμαι πως πάντα μου άρεσε να κάνω βόλτα κάτω από τα δέντρα, τώρα όμως είναι αδύνατο να περάσω από εκεί διότι δεν έχω χώρο να κινηθώ.
 Δ-Μάλιστα..Λοιπόν και κάτι τελευταίο . Πως κατάφερες να ξεπεράσεις το γεγονός δηλαδή θέλω να πω είχες κάποια άτομα να σε στηρίξουν η να σε βοηθήσουν;  
-Σ Κοιτά ήμουν με μια κοπέλα τότε,  η όποια με στήριξε και ακόμα με στηρίζει (ως γυναίκα μου τώρα  και μέλλουσα μητέρα του παιδιού μου σε 5 μήνες περίπου).Οι γονείς μου φυσικά με στήριζαν και ακόμα με στηρίζουν και με βοηθάνε όσο μπορούν. Το μόνο καλό είναι ότι το ατύχημα δεν επηρέασε την δουλειά μου - είμαι ζωγράφος - οπότε μπορούσα τουλάχιστον να ζωγραφίζω κανονικά. Σκέψου όμως ότι εγώ είχα και έχω ανθρώπους διπλά μου, άλλα άτομα το περνάνε όλο αυτό μονοί τους  και πολύ  σπάνια καταφέρνουν να ζήσουν μια κανονική σχετικά ζωή. Α! Και πριν φύγεις θα ήθελα να σου πω κάτι και να το βάλεις καλά στο μυαλό σου: ο κόσμος μπορεί να είναι άδικος αλλά εάν μπορείς να κανείς κάτι που να τον κάνει λίγο πιο δίκαιο για κάποιους,  τότε να το κανείς!! Για εσένα μπορεί να μην έχει μεγάλη σημασία όμως για αυτούς μπορεί να αλλάξει τη ζωή τους.
Δ-Ναι έχεις δίκιο..Λοιπόν εγώ να φεύγω τώρα σε ευχαριστώ για το χρόνο σου και καλή συνέχεια στην ζωή σου.
Όταν γυρνούσα σπίτι σκεπτόμουν τα λόγια του…. Ίσως να έχει δίκιο…







Συνέντευξη από έναν μετανάστη (Ένι Χίντα)

-Από που κατάγεστε;
-Κατάγομαι από την Συρία και έφυγα από την χώρα μου λόγω του πολέμων.
-Πόσα χρόνια ζείτε εδώ;
-Στην Ελλάδα ήρθα πριν από πέντε μήνες.
-Γιατί εγκαταλείψατε την πατρίδα σας;
-Εγκατέλειψα αρχικά την χώρα μου για μια καλύτερη ζωή εδώ , αλλά μετά αφού είχα μαζέψει αρκετά χρήματα γύρισα πίσω στην οικογένειά μου όμως λόγω του πολέμου που γίνεται τώρα πήρα την οικογένειά μου και ήρθα πάλι εδώ.
-Ποια εμπόδια συναντήσατε και ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε τώρα;
-Συνάντησα δυσκολίες καθώς ερχόμουν στην Ελλάδα γιατί παρότι είχα την οικονομική άνεση για να έρθω ως εδώ σαν ένας κανονικός άνθρωπος δεν μπόρεσα διότι αρχικά μας έπιασαν οι Τζιχαντιστές μια ομάδα ανθρώπων ανάμεσά τους εγώ και η οικογένειά μου καταφέραμε να ξεφύγουμε. Όταν ήρθαμε εδώ όμως δεν είχαμε τα χαρτιά οπότε μας έβαλαν φυλακή. Εγώ δεν είχα πρόβλημα διότι τα έχω ξαναπεράσει αυτά αλλά ανησυχούσα για την γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Αφού βγήκαμε από την φυλακή κάναμε όλοι τα χαρτιά μας και ήμασταν επιτέλους νόμιμοι στην χώρα. Οι άνθρωποι όμως μας βλέπουν και πάλι σαν κλέφτες και εγκληματίες πράγμα το οποίο δεν με ευχαριστεί ιδιαίτερα.
-Ποια είναι τα συναισθήματα και πώς βλέπετε το μέλλον σας;
-Τα συναισθήματα δεν είναι και τα καλύτερα αλλά μπορώ να τα αντιμετωπίσω. Για το μέλλον μου δεν μπορώ να πω και πολλά γιατί δεν ξέρω ούτε ο ίδιος τι θα μου ξημερώσει αύριο.
-Πώς σε αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι εδώ;
-Δεν μπορώ να πω πως οι άνθρωποι εδώ είναι μες στην τρελή χαρά όταν με βλέπουν αλλά όχι ότι θα με σκοτώσουν κιόλας. Αν και ο ρατσισμός δεν λείπει ποτέ από καμία χώρα οπότε τους δικαιολογώ κάπως τους ανθρώπους εδώ.
-Τι έχεις να πεις σε όλους αυτούς που σου συμπεριφέρονται άσχημα;
-Έχω να πω πως πριν αντιδράσουν σε οποιονδήποτε πρέπει να τον γνωρίσουν πρώτα και μετά να πουν ότι έχουν να πουν για αυτούς διότι μπορεί να κάνουν λάθος , όλοι άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη στην ζωή μας!!!









Συνέντευξη από έναν μετανάστη  (Χρυσάνθη Χατζηχριστοφή)


-Από πού κατάγεσαι;

-Από την  Βουλγαρία ..

-Πόσα χρόνια βρίσκεσαι στην Ελλάδα ;

- Είμαι εδώ τα τελευταία 5 χρόνια…

- Γιατί φύγατε από την πατρίδα σας;

-Τα χρήματα που έπαιρνα ήταν λίγα και δεν έφταναν για να ζήσω την οικογένειά μου. Αποφάσισα λοιπόν να φύγω και να έρθω στην Ελλάδα, για να βρω μια δουλειά και να βοηθήσω την οικογένειά μου.

-Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε ;

-Η πρώτη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ότι δεν γνώριζα τη γλώσσα και έτσι δεν μπορούσα να συνεννοηθώ τόσο εύκολα.

-Πώς σας  αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι εδώ;

-Δεν έχω υποστεί κάποιου είδους ρατσιστικά σχόλια .. Αυτοί που δουλεύουν μαζί μου είναι φιλικοί..Και κάποιοι άλλοι δεν μου μιλάνε καθόλου .. και με αγνοούν..

-Τι έχεις να πεις σε όλους αυτούς που σου συμπεριφέρονται άσχημα;

-Αυτό που θα πω δεν το λέω αποκλειστικά για μένα αλλά για όλους διότι εγώ δεν έχω υποστεί κακή συμπεριφορά αλλά έχω γίνει μάρτυρας πολλές φόρες …Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι μπορεί να μην είμαστε ίδιοι αλλά είμαστε ίσοι… 

Ευχαριστούμε για τον χρόνο σας











Συνέντευξη από έναν ομοφυλόφιλο (Φατμά Χατζησουλειμάν)


-Σε ποια  ηλικία  συνειδητοποιήσατε τη σεξουαλικότητα σας; Ποιες ήταν οι πρώτες σας αντιδράσεις;
 
-Εγώ όταν πήγαινα σχολείο δεν είχα παρέα ,ούτε στο δημοτικό ,ούτε στο γυμνάσιο. Όταν πήγα λύκειο  απόκτησα έναν πραγματικό φίλο. Και αυτός ήταν σαν εμένα , ήταν απομονωμένος  από τα άλλα παιδιά. Γνωριστήκαμε ,και έτσι γίναμε καλοί φίλοι. Με τον καιρό δεθήκαμε πιο πολύ ο ένας με τον άλλον. Σχεδόν κάθε μέρα είμαστε μαζί, πηγαίναμε μαζί βόλτες ,ακούγαμε την ίδια μουσική ,παίζαμε τα ίδια ηλεκτρονικά παιχνίδια ,είχαμε τα ίδια γούστα. Αισθανόμουν  κάτι διαφορετικό για αυτόν ,όπως και αυτός για εμένα. Τότε κατάλαβα ότι ήμουν ομοφυλόφιλος. Στην αρχή προσπάθησα να αλλάξω τον εαυτό μου ,αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να πληγωθώ. Στην ηλικία των δεκαεπτά παραδέχτηκα ότι είμαι ομοφυλόφιλος.
 
-Οι γονείς σου πως το αντιμετώπισαν;
 
-Φοβόμουν τόσο πολύ να τους πω ότι ήμουν ομοφυλόφιλος. Αν τους το έλεγα ήμουν σίγουρος ότι θα με έδιωχναν από το σπίτι. Έτσι δεν τους είπα τίποτα μέχρι να το καταλάβουν από μόνοι τους ( αν το καταλάβαιναν  ποτέ ). Προσπαθούσα να μην τους φανερώσω τίποτα . Πέρασαν τρία χρόνια κρύβοντάς τους ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Μέχρι την στιγμή που άρχισαν να μου λένε για γάμο ,οικογένεια  και  παιδιά. Είχα  βαρεθεί  να ζω μια κρυφή ζωή και έτσι τους το είπα. Βέβαια  με έδιωξαν από το σπίτι , ο πατέρας μου δεν μου μιλούσε καθόλου και η μαμά μου στεναχωριόταν για εμένα. Ο πατέρας μου ντρεπόταν που είμαι γιος του.
 
 
-Γενικά η κοινωνία πως σε αντιμετωπίζει; Νιώθεις περιθωριοποιημένος;
 
-Η κοινωνία ήταν που δεν μας ήθελε. Όπως το κρύβαμε από τους γονείς μας , έπρεπε να το κρύψουμε και από τους γύρω μας. Στα είκοσι  μου που όλοι πλέον ήξεραν ότι είμαι ομοφυλόφιλος άρχισαν να λένε διάφορα για εμένα. Δεν μπορούσαν να με αποδεχτούν  έτσι όπως είμαι. Οι συγγενείς μου προσπαθούσαν να με αλλάξουν και με καταπίεζαν λέγοντας διάφορα πράγματα για τους ομοφυλόφιλους . Εγώ βέβαια δεν τους άκουγα! Ήξερα τι ήμουν και είχα παραδεχτεί τον εαυτό μου έτσι όπως είμαι . Εγώ και ο σύντροφος μου δεν ήμασταν πολύ ελεύθεροι . Δεν μπορούσαμε να πηγαίνουμε όπου θέλουμε , επειδή φοβόμασταν τις αντιδράσεις των ανθρώπων .  Αγοράσαμε ένα σπίτι και ζούσαμε εκεί πέρα μαζί. Στην αρχή δεν βρίσκαμε σπίτι εύκολα επειδή δεν ήθελαν να πουλήσουν το σπίτι τους σε ομοφυλόφιλους. Ευτυχώς ο σύντροφος μου είχε έναν φίλο που πουλούσε το σπίτι του και έτσι μας το πούλησε . Από τότε μέχρι και τώρα ζούμε σε αυτό το σπίτι .
 
 
-Εσύ τι προτείνεις για να σταματήσουν να φοβούνται οι άνθρωποι ;
 
-Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι οι ομοφυλόφιλοι ,οι μετανάστες ,οι άνθρωποι με αναπηρία , και με νοητική υστέρηση (κ.α. ) είναι κακοί . Εννοείται πως έχουν άδικο! Ο καθένας μας είναι διαφορετικός και έχει διαφορετικό χαρακτήρα . Και ένας φυσιολογικός άνθρωπος ,χωρίς αναπηρίες ,χωρίς να είναι μετανάστης  μπορεί να είναι κακός. Οι άνθρωποι φοβούνται το διαφορετικό ,γιατί δεν γνωρίζουν . Ίσως αν το γνώριζαν ,να μην το θεωρούσαν διαφορετικό και μη φυσιολογικό. Εγώ προτείνω οι άνθρωποι πριν κρίνουν τους άλλους ,να μπουν πρώτα στην θέση τους . Ίσως να καταλάβουν -αν καταλάβουν – πως νιώθουν ακούγοντας τα ρατσιστικά σχόλια από όλο τον κόσμο. Ίσως να καταλάβουν πόσες δυσκολίες αντιμετωπίζουν.











Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Αναπάντεχος έρωτας (The art of getting by)

Στο The Art Of Getting By του πρωτάρη Gavin Wiesen, ο George (Freddie Highmore) είναι ένας καταθλιπτικός έφηβος.
Ο διευθυντής του σχολείου (Blair Underwood) προσπαθεί να τον κάνει να τελειώσει την εργασία του για να αποφοιτήσει, η φιλόλογος (Alicia Silverstone) ενοχλείται από την άρνηση του αλλά είναι έκπληκτη από το πόσο καλά ξέρει λογοτεχνία και ο καθηγητής τέχνης (Jarlath Conroy, True Grit) θέλει να τον κάνει ζωγράφο. 

Η ταινία μας μιλάει για τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει ένα έφηβος και μπορεί να τον τυραννούν( "Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι") αλλά αναφέρεται και στις παρεξηγήσεις που μπορεί να δημιουργηθούν ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι που νιώθουν αμοιβαία έλξη. 

Τα παιδιά παρατήρησαν ότι ο νεαρός άλλαξε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του λόγω της γνωριμίας του με τη Σάλλυ αλλά και εξαιτίας του διαζυγίου της μητέρας του. Η Σάλλυ τον βοήθησε στο να μάθει να εξωτερικεύει τα συναισθήματα του και η αποτυχία της σχέσης της μητέρας του και η οικονομική κατάρρευση της οικογένειας τον έκανε πιο ρεαλιστή.   Επίσης επισήμαναν ότι η καλλιτεχνική έκφραση έχει πολλές προσωπικές ερμηνείες και δεν είναι αναγκαίο να αρέσει σε όλους. Τα παιδιά παρατήρησαν ότι ο Τζόρτζ δεν ανοιγόταν συναισθηματικά αλλά και γενικότερα δεν εξέφραζε τις σκέψεις του  και αυτό τον έκανε να παρεξηγούν οι άλλοι τις προθέσεις του. 
Τέλος ο σκηνοθέτης αφήνει ανοιχτό το μέλλον της σχέσης του Τζόρτζ με τη Σάλλυ χωρίς να έχουμε το αναμενόμενο happy end.

 

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Η ζωή μου εξαρτάται από τη θάλασσα...


Αγαπημένη μου Άννα,
Αχ! Μακάρι να ‘ξερες πόσο μου ‘χεις λείψει! Εσύ και τα παιδιά μου! Ο Αντρέας μου, τι κάνει; Θα ‘χει μάθει γράμματα τώρα! Η Στεφανία μου; Αχ! Η Στεφανία μου! Θα ‘χει φτιάξει την ζωή της! Θα ‘χω και εγγονάκια και δεν θα το ξέρω, ούτε τα ονόματα τους. Συμφορά μου μεγάλη! Πόσο θα ‘θελα να ‘μουν δίπλα στα παιδιά μου; Να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να μαθαίνουν γράμματα… Αλλά όσο κι αν το θέλω, δεν μπορώ, η θάλασσα δεν με αφήνει να έρθω.
Βρήκα, λοιπόν, λίγο χρόνο να σου γράψω, αφού μετά από τρεις ολόκληρες μέρες και νύχτες βάρδιας, επιτέλους κατέβηκα στην κουκέτα μου, να προσπαθήσω να ξεκουραστώ. Λέω να προσπαθήσω, γιατί και να θέλω ο καιρός δεν με αφήνει. Η ζωή μου βλέπεις εξαρτάται από την θάλασσα, αυτή παίρνει τις αποφάσεις, για το ποιός θα μείνει ζωντανός και ποιός όχι. Η θάλασσα, δείχνει τόσο όμορφη και αθώα, και όμως είναι τόσο σκληρή και άγρια.
Η κατάσταση στο πλοίο είναι φρικτή! Η μαλάρια δεν μας αφήνει σε ησυχία. Μας τυραννάει συνεχώς. Το ψαρόλαδο έχει ποτίσει τα ρούχα μου. Το κατράμι μου καίει τα δάχτυλα. Το χειρότερο όμως είναι, πως η μοναδική μου συντροφιά, ο πίθηκος μου και οι παπαγάλοι μου, χθες ψόφησαν και έτσι είμαι τώρα εδώ, μόνος μου, χωρίς καμία συντροφιά να με παρηγορεί. Μακάρι να ‘μουν σπίτι μου, με την οικογένεια μου παρέα, τα καθαρά μου ρούχα και το ζεστό και σπιτικό μου φαγητό.
Σας αγαπώ και μου λείπετε πολύ!
Με πολύ αγάπη, Νίκος.

(για την αντιγραφή Ανδρονίκη Χατζηβασιλείου, Γ6)





Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Το μαύρο μπαλόνι (The Black Balloon) 2008


Η ταινία που παρακολουθήσαμε την Κυριακή ήταν Το Μαύρο Μπαλόνι, μία ταινία του 2008 που πραγματεύεται το θέμα του αυτισμού έτσι όπως το βιώνει μία οικογένεια στην Αυστραλία.
Οι σκέψεις που μου γέννησε η ταινία πολλές, και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε πολλά και διαφορετικά. Στο ξεκίνημα της ταινίας μία από τις αρχικές σκέψεις ομολογώ πως ήταν ένας φόβος μήπως πρόκειται για μια εύπεπτη ταινία με εφηβικούς έρωτες που θα επισκιάσει το θέμα του αυτισμού ή δεν θα το αντιμετωπίσει με τη σοβαρότητα που απαιτεί. Καθώς εξελισσόταν όμως η πλοκή, διαπίστωσα πως η ταινία έδινε μία πολύ ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης που υπάρχει σε μία οικογένεια που αντιμετωπίζει αυτό το θέμα. Και μία τέτοια πραγματικότητα δεν είναι ούτε μελό, ούτε γεμάτη μόνο με κλάμα και θλίψη, ούτε βέβαια και με γέλιο και χαρά.
Η οικογένεια Μόλισον διαχειρίζεται τον αυτισμό του Τσάρλι, ενός από τους δυο γιους, με πολλούς τρόπους, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε με λάθος χειρισμούς από τα μέλη της. Εκτός από τον ίδιο τον Τσάρλι, ο οποίος βιώνει το πρόβλημα σε βαριά μορφή χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του με τους γύρω του με το λόγο, αλλά μόνο μέσω της νοηματικής, τα πράγματα είναι δύσκολα και για τα υπόλοιπα μέλη. Η μητέρα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στηρίζει τον Τσάρλι με όλο της το είναι, αλλά παράλληλα έχει να διαχειριστεί και τον σύζυγο, ο οποίος δεν μπορεί να βοηθήσει πάντα και θέλει κι ο ίδιος συμβουλές και νουθεσίες.
Εκείνος που εντυπωσιάζει με τη στάση του όμως, είναι ο άλλος γιος, ο Τομ, ο οποίος έχει να διαχειριστεί τα δικά του θέματα – μετακόμιση, καινούριο σχολείο, bullying από τους καινούριους συμμαθητές, εφηβικές ανησυχίες, πρώτος έρωτας – αλλά πρέπει να βοηθά και να προσέχει τον αδερφό του συνεχώς, βάζοντας κατά μέρος τον εγωισμό του και τις δικές του ανάγκες. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που αντιμετωπίζει, γιατί και ο ίδιος είναι στην εφηβεία και αγωνίζεται να βρει την ταυτότητά του και τον εαυτό του τόσο στο σχολικό περίγυρό του, αλλά και στο σπίτι του όπου κανείς δεν ασχολείται με τις δικές του ανάγκες και θέλω. Αναγκάζεται λοιπόν, να είναι ο ώριμος της υπόθεσης, να ενηλικιωθεί πριν την ώρα του και να γίνει «γονιός» για τον αδερφό του. Δύσκολη η διαδικασία και οι συγκρούσεις δυνατές, αλλά στο τέλος βγαίνει νικητής. Με τη βοήθεια της φίλης του, μαθαίνει να αποδέχεται τον διαφορετικό αδερφό του, και ενώ για πολλά χρόνια ντρεπόταν, τον έκρυβε και κάθε βράδυ ευχόταν ο αδερφός του να ξυπνήσει το επόμενο πρωί φυσιολογικός, στο τέλος, είναι υπερήφανος για εκείνον, τον στηρίζει και συμφιλιώνεται με την ιδέα της διαφορετικότητάς του.
Με χαρά και αρκετή δόση υπερηφάνειας διαπίστωσα ότι στις «δύσκολες» σκηνές της ταινίας, οι μαθητές αντέδρασαν με ψυχραιμία και ωριμότητα, γεγονός που δείχνει μία εξοικείωση με τα θέματα της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας που σε αρκετές ταινίες που έχουμε παρακολουθήσει παρουσιάζονται ρεαλιστικά, χωρίς να ωραιοποιούνται για να πούμε τέλος καλό, όλα καλά. Εξάλλου, οι ταινίες που παρακολουθούμε δεν είναι αφορμή για προβληματισμό μόνο για τους μαθητές αλλά και για εμάς τους ενήλικες, που είναι καλό να ξανασκεφτόμαστε κάποια πράγματα, να μην αποδεχόμαστε τα πάντα ως δεδομένα, και όπως σχολίασε κάποιο από τα παιδιά, «όποιος είναι έξω από το χορό...» καλό θα ήταν να μην βιάζεται να βγάλει εύκολα συμπεράσματα για το τι είναι σωστό ή τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος σε μία δυσκολία. Αν δεν βιώνουμε οι ίδιοι μία κατάσταση δεν είναι εύκολο να γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσαμε εμείς σε κάποιο δεδομένο σημείο, άρα δεν πρέπει να κρίνουμε και να αφορίζουμε βιαστικά και χωρίς ενσυναίσθηση για την κατάσταση του άλλου.
Ευχαριστούμε τους μαθητές για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα και τις συζητήσεις που ακολουθούν τις προβολές. Φεύγουμε όλοι κερδισμένοι και πλουσιότεροι απ’ αυτές. Εν αναμονή για την επόμενη…

Όλγα Καζάκη, ΠΕ06




Σε κανέναν δεν αξίζει ένας υγρός τάφος....

Αγαπημένε μου αδερφέ Ηρακλή,

Τον τελευταίο καιρό δεν κοιμάμαι πολύ καλά. Δεν ξέρω τι φταίει Υποψιάζομαι ότι φταίει αυτός ο απέραντος μοναχικός ωκεανός που περιπλανιέμαι. Την τελευταία βδομάδα νομίζω η θάλασσα πρέπει να έχει νευριάσει μαζί μας γιατί χτυπάει το καράβι με μανία και οργή λες και προσπαθεί να το προσθέσει και αυτό σε μια ατέλειωτη συλλογή από ναυάγια. Βέβαια για να σου πω την αλήθεια χθες η θάλασσα ήταν ήρεμη και γαλήνια, αλλά ήμουν βραδινός , οπότε δυστυχώς δε με πήρε ο ύπνος.
Τώρα τελευταία φοβάμαι και στενοχωριέμαι ή ίσως μόνο φοβάμαι. Φοβάμαι πως το πέπλο της θάλασσας θα με καλύψει και μένα. Φοβάμαι όταν κοιτάζω τον μαύρο ωκεανό –τώρα πια δεν μου φαίνεται συχνά μπλε μόνο μαύρος . Ίσως να με πάρει μαζί του κάποτε και τότε απλώς θα χαθώ στο ατέλειωτο μαύρο. Η Μυρτώ μου , η γάτα μου αρχίζει να επηρεάζεται και αυτή. Είναι κακόκεφη και έχει κάψει να νιαουρίζει. Ίσως είναι στα τελευταία της .Τουλάχιστον θα ήθελα να την αφήσω στην ξηρά γιατί δεν της αξίζει ένας υγρός τάφος. Σε κανένα δεν αξίζει.
Τέλος πολυαγαπημένε μου αδελφέ, σκέφτομαι συνέχεια τη γυναίκα μου, τη Μυρτώ. Όσα γυναικεία μάτια και να κοιτάξω τη ζεστασιά των δικών της ματιών δε μπορώ να τη βρω .Όποτε μπορείς αδελφέ μου να της πεις ότι η σκέψη μου είναι και θα είναι σε εκείνην.

Σε χαιρετώ,  ο αδελφός σου Δημήτρης