Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Ο Μάϊος μας έφτασε....

Η πρώτη ημέρα του Μαΐου σηματοδοτεί τον ερχομό της άνοιξης και μαζί μ’ αυτόν, το τέλος του χειμώνα, τα πλούσια χρώματα στο φυσικό περιβάλλον, τις ηλιόλουστες καθημερινές που δεν έχεις την όρεξη για δουλειά και κάνεις «κοπάνα» για να πας βόλτα με φίλους και την ανεξήγητη αλλά συνεχή ευχάριστη διάθεση που επιμένει να σου κρατάει συντροφιά από την πρώτη καλημέρα ως την τελευταία καληνύχτα. Η πρωτομαγιά υπάρχει για να υπενθυμίζει την παρουσία της άνοιξης στην ατμόσφαιρα, να αναδίδει τα ποικίλα αρώματά της και μας παρασύρει στο «πανηγύρι» που ετοίμασε η φύση για μας.


Ωστόσο η Πρωτομαγιά εκτός από την ευχάριστη αλλαγή στον αέρα της καθημερινότητάς μας, υπογράφει τους μακροχρόνιους και απαιτητικούς αγώνες της εργατικής τάξης, που μετά τις εξεγέρσεις στο Σικάγο αρχές Μαΐου του 1886 και τις επιτυχίες των εργατών στον Καναδά το 1872, κατάφερε να εξασφαλίσει το δικαίωμα της μείωσης των εργάσιμων ωρών, αφού από τη Βιομηχανική Επανάσταση και έπειτα οι άνθρωποι δούλευαν ασταμάτητα προκειμένου να προσφέρουν στην παραγωγική διαδικασία όσο το δυνατόν περισσότερα, και εκείνη με τη σειρά της να εκμεταλλευτεί την ανάγκη των ανθρώπων για εργασία στο έπακρο.
Το Σικάγο, το μεγαλύτερο βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ εκείνη την εποχή, φιλοξένησε πάνω από 80.000 διαδηλωτές, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, ενώ στις απεργιακές κινητοποιήσεις όλης της χώρας συμμετείχαν περίπου 400.000 άνθρωποι με το περίφημο σύνθημα «Οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ανάπαυση, οκτώ ώρες ύπνο». Οι εργάτες ξεκίνησαν μια ειρηνική διαδήλωση στην πλατεία του Haymarket, ενώ στη γύρω περιοχή 1350 άτομα είχαν παραταχθεί, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα, έτοιμα να δράσουν ακούγοντας το κατάλληλο σύνθημα. Το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, τη στιγμή που οι αρχές ζήτησαν να λάβει τέλος η συγκέντρωση. Οι οπλισμένοι άνδρες της αστυνομίας άρχισαν να χτυπούν και να σκοτώνουν τους διαδηλωτές χωρίς διακρίσεις. Ο αριθμός των θυμάτων μέχρι και σήμερα παραμένει άγνωστος. Επικεφαλείς εφημερίδων πλήρωσαν τις ιδέες τους για τα δικαιώματα των εργατών με τις ζωές τους, αφού δικάστηκαν με ψευδείς κατηγορίες σε μια δίκη παρωδία, και καταδικάστηκαν σε θάνατο.


Μετά από τα τελευταία γεγονότα, Ευρωπαίοι ηγέτες εργατικών και σοσιαλιστικών κινημάτων, σε ανάμνηση των αγώνων και των ανθρώπων που χάθηκαν στο Σικάγο, καθιέρωσαν ομόφωνα την Εργατική Πρωτομαγιά στη δεύτερη Διεθνή Συνέλευση το 1889 στο Παρίσι της Γαλλίας.
Οι αγώνες συνεχίστηκαν και σε χώρες όπως η Ελλάδα καταγράφονται αρκετές απώλειες αρκετά χρόνια μετά τα συμβάντα.Με εργατικό αίμα θα βαφτεί και η πρωτομαγιά του 1936 καθώς οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, που από τον Φεβρουάριο είχαν καταλάβει το εργοστάσιο,

θα δεχτούν επίθεση από την αστυνομία και τον στρατό και απεργιακές τους κινητοποιήσεις θα πνιγούν στο αίμα, τουλάχιστον 12 νεκροί και περισσότεροι από 300 τραυματίες είναι ο απολογισμός.
Σε μία από αυτές τις κινητοποιήσεις χτυπιέται βάναυσα και πέφτει νεκρός ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Η εικόνα της μάνας που σπαράζει πάνω από το άψυχο κορμί του εμπνέει στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον "Επιτάφιο".





 Παρ’ όλα αυτά, οι εργάτες κατάφεραν να αποκτήσουν το δικαίωμα στην οκτάωρη εργασία, δικαίωμα που αγωνίστηκαν πολύ για να κατακτήσουν και να κληροδοτήσουν σε εμάς τους επόμενους, που όπως φαίνεται κάθε μέρα προθυμοποιούμαστε όλο και περισσότερο να ξαναχαρίσουμε και να καταδικάσουμε τα παιδιά μας να περάσουν από το ίδιο ακριβώς στάδιο για ξανακερδίσουν.

Εκτός από μια ημέρα ιστορικής σημασίας, η πρωτομαγιά είναι μέρα και ημερολογιακής σημασίας, αφού τοποθετείται μεταξύ της Εαρινής Ισημερίας και του Θερινού Ηλιοστασίου, δηλαδή στην αρχή της άνοιξης. Το επικρατέστερο έθιμο (στη χώρα μας τουλάχιστον) είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι που φτιάχνουν οι άνθρωποι στα σπίτια και το κρεμάνε συνήθως στην είσοδο του σπιτιού όπου και παραμένει μέχρι το τέλος του μήνα.



Διαλέξτε λοιπόν λουλούδια με όμορφα χρώματα (και αρώματα!!) για το στεφάνι που θα κοσμήσει την είσοδο της οικίας σας και Καλή Άνοιξη σας εύχομαι.

Ανθούλα Γεωργιάδη

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Κ.Π.Καβάφης (29/4/1863 - 29/4/1933)

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης το γένος Γεωργάκη Φωτιάδη, ή Κ. Π. Καβάφης, γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1870 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (Λίβερπουλ και Λονδίνο) όπου έμεινε μέχρι το 1876. Στην Αλεξάνδρεια ο Kαβάφης διδάχτηκε Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμόρφωση, στην Πόλη (1882-84).



Το 1897 ταξίδεψε στο Παρίσι και το 1903 στην Αθήνα, χωρίς από τότε να μετακινηθεί από την Αλεξάνδρεια για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Ύστερα από περιστασιακές απασχολήσεις σε χρηματιστηριακές επιχειρήσεις, αποφάσισε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και διορίστηκε σε ηλικία 26 χρονών στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων στην Υπηρεσία του Τρίτου Κύκλου Αρδεύσεων, όπου παρέμεινε έως τον Μάρτιο του 1922.



Από το 1886 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα επηρεασμένα από τους Αθηναίους ρομαντικούς ποιητές, χωρίς να τον έχει επηρεάσει καθόλου η στροφή της γενιάς του 80. Από το 1891, όταν εκδίδει σε αυτοτελές φυλλάδιο το ποίημα Κτίσται, και ιδίως το 1896, όταν γράφει τα Τείχη,το πρώτο αναγνωρισμένο, εμφανίζονται τα χαρακτηριστικά των ώριμων ποιημάτων του.



Το 1932, ο Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα, εισπράττοντας μια θερμότατη συμπάθεια από το πλήθος των θαυμαστών του. Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του χειροτέρεψε. Εισήχθη στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου του 1933, τη μέρα που συμπλήρωνε 70 χρόνια ζωής.





Αφιερώματα στον Καβάφη και το έργο του μπορείτε να δείτε στους ακόλουθους σςυνδέσμους:

http://dreamteamk9.blogspot.com/2010/04/blog-post_29.html

http://annboukou.blogspot.com/2011/02/200.html

http://annboukou.glogster.com/7444562

http://estamou.blogspot.com/2009/04/29-1933_29.html

http://logotexniakatefthinsis.blogspot.com/search/label/%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%82%20-%20%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE
Αν ξεχασαμε καποιους ας μας συγχωρέσουν!

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Τι έκανε λέει; Πάσχα 2011;

Τι έκανε λέει; Πάσχα 2011; Τι λέτε οεο! Φέτος δεν θα αναστηθεί ο Πανάγαθος! Είναι υπέρογκο το κόστος της μεταφοράς του φωτός, οπότε για φέτος είπαμε να το αναβάλουμε...Ανέβηκαν και οι τιμές του πετρελαίου...!!! Αυτά είναι τα άσχημα νέα... Τα δε ευχάριστα βέβαια είναι ότι μίλησε ο υπουργός οικονομικών με τον ίδιο το Θεό και κατέληξαν σε έναν διακανονισμό σύμφωνα με τον οποίο μας συγχωρεί ο Πανάγαθος!!! Ε, βέβαια! Τι να κάνει κι αυτός. Δείχνει υπομονή και κατανόηση, ότι πάνω κάτω κάνουμε και όλοι εμείς οι Έλληνες πολίτες που ανεχόμαστε όσα συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα μας και ουσιαστικά καταστρέφουν το μέλλον όλων μας.


Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το γεγονός! Πραγματικά είναι δύσκολο να κατανοηθεί πλήρως η ψυχολογία του Έλληνα. Από την μια πλευρά όλοι, από stars και δημοσιογράφους μέχρι απλούς υπαλλήλους και εργάτες, επισημαίνουν όλες τις μειώσεις που έχει υποστεί και θα υποστεί το ήδη πενιχρό εισόδημά τους, αλλά από την άλλη δεν κάνουν κάτι για αυτό. Όλοι έχουν αποκτήσει master στα λόγια αλλά από πράξεις όλοι συμπεριφέρονται σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό, κάτι το αναμενόμενο. Γιατί άραγε; Γιατί κάθονται στα σπίτια τους μπροστά από τις τηλεοράσεις που συνεχώς μας ανακοινώνουν τα "νέα μέτρα" όπως το λανσάρουν, αντί να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν, να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους και να αποδείξουν ότι ως λαός έχουμε και εμείς μια άποψη και φυσικά κάποια όρια!!




Η κατάσταση κάθε μέρα πλησιάζει όλο και περισσότερο το απροχώρητο, αν κατ' εμένα έχει ήδη φτάσει εκεί. Καθημερινά νέοι άνθρωποι γεμάτοι όρεξη για δουλειά, έχοντας αναρίθμητα προσόντα, βγαίνουν από τα Πανεπιστήμια και αναζητούν το αυτονόητο που είναι η εργασία. Το μόνο πράγμα που εισπράττουν είναι απογοήτευση, αφού ανακαλύπτουν ότι δεν υπάρχει χώρος για αυτούς, και ενίοτε νιώθουν και λίγη ντροπή για τη χώρα τους. Ωραία πράγματα! Αυτός είναι όμως ο στόχος; Να νιώθεις ντροπή για τη χώρα που σε μεγάλωσε; Για τη χώρα που σου χάρισε τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου; Που σε έκανε άνθρωπο; Αυτή είναι η λύση; Να εγκαταλείψουμε όλοι μας τη χώρα και να αφήσουμε 300 αμανάτους να αλωνίζουν ελεύθεροι; Δε νομίζω. Είναι υποχρέωσή μας να μείνουμε και να κάνουμε ότι περνάει απ' το χέρι μας προκειμένου να υπερασπιστούμε τις ζωές μας, το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων! Ως πότε η Ελλάδα θα είναι έρμαιο στα χέρια της Ε.Ε. και ορισμένων ορισμένων (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) που το μόνο που θέλουν είναι να βγάλουν λεφτά εκμεταλλευόμενοι ανθρώπους, λαούς, μέχρι και κράτη ολόκληρα! Και που θα τα βγάλουν δηλαδή, τι θα τα κάνουν; Δεν μπορούν να αγοράσουν τα πάντα και το ξέρουν κατά βάθος, απλά έχουν μάθει να ζουν μεταφράζοντας τα πάντα σε αριθμούς. Δεν ξέρω αν φταίει η κακή σχέση μου με τα μαθηματικά, αλλά για εμένα αυτό είναι κατακριτέο και σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του ανθρώπου… Η οικονομία φτιάχτηκε για να χρησιμοποιείται και κατέληξε να χρησιμοποιεί. Αυτό μόνο "το ανώτερο θηλαστικό" μπορεί να το κάνει, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι "ανώτερο". Μάλλον κατώτερο θα έλεγα όταν συμπεριφέρεται έτσι...!!

Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της υπομονής και της κατανόησης που καλούμαστε να επιδείξουμε....πρέπει να κάνουμε και Πάσχα! Πως όμως;; Με τα «κέφια» που έχουμε ή με τα λεφτά που δεν έχουμε;;; Για αυτό λοιπόν, έχουμε συμβουλές και για το Πάσχα! (όπως άλλωστε είχαμε και για τα Χριστούγεννα!!) 





1) Καταρχήν τα 'παμε τα συμφωνήσαμε! Φως δεν θα δούμε φέτος. Όποιος θέλει Ανάσταση στο σπίτι του! Δεν θα πλουτίσουν οι Άραβες για να κάνετε εσείς Ανάσταση! Τα μεταφορικά είναι πολλά και το πετρέλαιο ασύμφορο! Πάρτε έναν αναπτήρα 30 cent απ’ το περίπτερο, πείτε μια προσευχή στα γρήγορα και ανάψτε ότι κεράκια έχετε στο σαλόνι! Άντε! Μου θέλετε και Ανάσταση υπερπαραγωγή!!!

2) Κατσικάκι;;; Ξεχάστε το! Ένα κοτόπουλο στο φούρνο και να λέτε και ευχαριστώ! Και αν θέλετε να το αναλύσουμε το θέμα, και που ψήνετε ολόκληρο το κατσικάκι στη σούβλα τι καταλαβαίνετε;; Χρειάζεται ψήσιμο από το πρωί που θα ξυπνήσετε μέχρι το μεσημέρι και αν! Πολλές φορές δε, καλό απόγευμα! Τρώμε το κατσικάκι για βραδινό…. Δεύτερον, δεν το τρώμε ποτέ όλο!!!!!!!!! Σπατάλη! Δεν το συζητώ!!!! Ενώ το κοτοπουλάκι, θα ψηθεί ωραία ωραία στο φούρνο (ούτε κάρβουνα θέλει (extra έξοδα) ούτε ιδιαίτερη μεταχείριση! Ψήνεται μόνο του στο αερόθερμο στους 175!!!). Επιπλέον, θα εξαφανιστεί ολόκληρο και δεν θα χρειαστεί και 10 ώρες συμμάζεμα η κουζίνα και η αυλή σας!!

3)Δώρα; Ρίχνετε τον προϋπολογισμό ρε παιδιά!! Δεν είναι δυνατόν;;; Μιλάμε για κρίση και σκέφτεστε τη λέξη δώρο; Αλλά ΟΚ. Αφού το θέλετε, έχω μερικές προτάσεις να κάνω! α) Ένα ωραιότατο δώρο θα ήταν οι ευχές! Και φυσικά όχι πασχαλινές κάρτες και όχι μηνύματα στο κινητό! Κοστίζουν. Θα πάτε να ευχηθείτε αυτοπροσώπως και εννοείται χωρίς το αυτοκίνητο! Τιμή πετρελαίου: πάνω από 100 δολάρια το βαρέλι, μην τα ξαναλέμε! β) Ένα επίσης πολύ καλό δώρο θα ήταν η αγάπη σας! Δεν κοστίζει, και δεν φορολογείται (ακόμα! μη χαίρεστε!) και γ) Αντί για λαμπάδα μπορείτε κάλλιστα να κάνετε δώρα στα βαφτιστήρια σας κεράκια ρεσό! Τα βρίσκετε και σε οικονομική συσκευασία στα super market!!!! ;)

4) Τελευταία συμβουλή για το φετινό Πάσχα, είναι να μην μαθευτεί το γεγονός ότι έχετε ψητό κοτόπουλο στο σπίτι (γιατί είπαμε, κατσικάκι γιοκ!), για τον απλούστατο λόγο ότι θα έρθει η γνωστή μας ΤΡΟΙΚΑ για "επίσκεψη" και θα το εξαφανίσει και αυτό! Με το ίδιο κόλπο όπως εξαφάνισε και τους μισθούς σας! Θα σας πει το γνωστό "Είστε σε καλό δρόμο, αλλά έχετε ακόμα πολλά μπροστά σας", στη συνέχεια θα σας πουν ότι έχουν συνεννοηθεί με την υπάρχουσα ηγεσία να δέχονται τα λεφτά και σε είδος και επειδή είμαστε και Έλληνες μέσα στο γενικό κλίμα "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο" (τα παράπονά σας γραπτώς στην Πατουλίδου για την έκφραση) θα το κάνουμε και αυτό! Αλλά είπαμε! Έλεος! Όχι και το κοτόπουλο! Μας πήραν όλα τα υπόλοιπα, ένα κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες είναι δικαίωμα βρε αδερφέ!



Τέλος, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους σας να περάσετε ευχάριστα στις διακοπές σας, ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπάν και να κάνετε μια προσπάθεια να μην σκεφτείτε τα προβλήματα. Δεν είναι βέβαια εύκολο όταν σε βομβαρδίζουν οι ειδήσεις από παντού, αλλά η λέξη διακοπές αυτό σημαίνει. Διακόπτεις την καθημερινότητά σου, για να κάνεις κάτι διαφορετικό! Καλά να περάσετε λοιπόν, καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση! Και αν υπάρχει Θεός...."Έχει ο Θεός" (βέβαια ο μπαμπάς μου εδώ απαντάει "Ο Θεός έχει, σε εμάς δεν τα δίνει...", αλλά αυτό είναι άλλο θέμα!!). Ίσως μας λυπηθεί ο Πανάγαθος και βάλει το χεράκι του, αν και εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας είμαστε. Και ο Θεός ο ίδιος να κατέβει...δεν υπάρχει περίπτωση! Μη λέμε...! Δεν ξεχρεώνουμε με την καμία! Δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι  Καλές διακοπές λοιπόν σε όλους λοιπόν και καλό κουράγιο για όσα πρόκειται να ‘ρθουν!!


Ανθή Γεωργιάδου,μαθήτρια της Α΄ Λυκείου στο 1ο Λύκειο Κω.

(Το παραπάνω κείμενο μας το έστειλε μια φίλη και αναγνώστρια του ιστολογίου, η Ανθούλα .Ανθή σε ευχαριστούμε για τη συνεργασία!)

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Βγαίνοντας από τους τοίχους!

Ημερομηνία: Σάββατο 9 Απριλίου
Τόπος: Αθήνα, Καλλιθέα, 6ο Λύκειο.
Πρωταγωνιστές: οι μαθητές της λέσχης ανάγνωσης!

Κι όμως τα καταφέραμε, υπερπηδήσαμε τα εμπόδια και συναντηθήκαμε με τους διαδικτυακούς μας φίλους στην Αθήνα, στο Λύκειο τους!Οι "άγνωστοι" φίλοι μας μας ετοίμασαν πριγκιπική υποδοχή και μας συγκίνησαν απίστευτα! Συστηθήκαμε, ξεναγηθήκαμε στο όμορφο σχολείο τους και .....τραγουδήσαμε (όσοι μπορούσαμε κι όσοι δεν μπορούσαμε!).Το αφιέρωμα περιλάμβανε αγαπημένα ποιήματα των Γκάτσου και Ελύτη , οπότε το ταξίδι μας στους ήχους(σε κλέβω Διονύση) ήταν αναπόφευκτο!.
Το οπτικοακουστικό υλικό μιλάει από μόνο του!


Ιδού και η αναφορά στην κοινή ανάγνωση!


Το καλωσόρισμα από τη ΒΑΒΕΛ!


Οι συμμετέχοντες σε απαρτία!Απουσιάζουν οι φωτογράφοι!




Παρακολουθήσαμε την ωραία πρόβα τους και αποκαλύπτουμε τι θα τραγουδήσουν στο αφιέρωμα τους στα τραγούδια των ελληνόφωνων περιοχών της Κάτω Σικελίας!




Και ξανατραγουδήσαμε! Όλοι μαζί , συνοδεύοντας τη Σταυρούλα!








Και πήγαμε και στο θέατρο μαζί για να παρακολουθήσουμε μια δυνατή παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου, το DNA.
Αγαπημένοι μας φίλοι θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε θερμά για τη φιλοξενία και να επαναλάβουμε δημοσίως την πρόσκληση μας να μας επισκεφτείτε στην Κω! 

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Η Αγγελική Δαρλάση φιλοξενούμενη της Λέσχης Ανάγνωσης

Χτες, Δευτέρα 4 Απριλίου επισκέφτηκε το σχολείο μας η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση. Η συγγραφέας ήταν προσκεκλημένη της Λέσχης Ανάγνωσης και η επίσκεψη της πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του προγράμματος του ΕΚΕΒΙ «Συγγραφείς και εικονογράφοι στα σχολεία».




Οι μαθητές που ετοίμασαν την εκδήλωση ξεκίνησαν διαβάζοντας αποσπάσματα από το βιβλίο της «Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο». Στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση με τους μαθητές και η συγγραφέας απάντησε στα ερωτήματα των παιδιών που αφορούσαν τα εξής θέματα:

• Για τα λάθη των μεγάλων και τη στάση των νέων : Οι μεγάλοι κάνουν λάθη και κάποια από αυτά πληρώνουμε ακόμη και σήμερα. Οι νέοι οφείλουν και μπορούν να αλλάξουν αυτό τον κόσμο χωρίς να επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος. Η πεποίθηση αυτή της συγγραφέα αποτελεί και το λόγο που επισκέπτεται τα σχολεία και επιζητά την επαφή με τα νέα παιδιά. Παράλληλα τόνισε πως πρέπει να ζουν την ηλικία τους δίχως να βιάζονται να μεγαλώσουν. Να μην μιμούνται τους πολλούς αλλά να προσπαθούν να διαφυλάττουν την ταυτότητα και τον εαυτό τους.

• Γιατί η ιστορία έχει δύο αφηγητές : Όταν άρχισε να γράφει το βιβλίο σκεφτόταν ότι θα το έκανε ταινία και προσπάθησε να το προσεγγίσει από μια κινηματογραφική σκοπιά. Έτσι ο ένας αφηγητής είναι ο Σέργιος που σε πρώτο πρόσωπο αφηγείται την ιστορία, ενώ η δεύτερη φωνή είναι θεατής των γεγονότων που μοιάζει να τα παρακολουθεί μέσα από κάμερα και να εξασφαλίζει την απαραίτητη αποστασιοποίηση την από ό,τι συμβαίνει.

• Γιατί διάλεξε αγόρι για αφηγητή : Από μικρή της άρεσε η συναναστροφή με τα αγόρια .Της ταίριαζε ο τρόπος σκέψης και κοινωνικής συμπεριφοράς τους που οφείλεται στο γεγονός ότι αργούν να περάσουν στη φάση σύγκρουσης της ωρίμανσης με την παιδικότητά τους. Ως εκ τούτου οι περισσότεροι φίλοι της ήταν αγόρια και έτσι δε δυσκολεύτηκε να υιοθετήσει κατά την αφήγησή της μια αγορίστικη φωνή.



• Για τα ονόματα των ηρώων : Τα ονόματα των ηρώων δεν δόθηκαν τυχαία. Από τη μια επέλεξε να υπάρχουν ονόματα από ξένες χώρες ώστε το βιβλίο να αποκτήσει διαχρονικότητα και διεθνικότητα και από την άλλη είναι εμπνευσμένα από τις μουσικές, τα βιβλία και τις εμπειρίες της. Συγκεκριμένα το όνομα της Ραλλούς είναι παρμένο από το γνωστό τραγούδι του Μ. Χατζιδάκι, ο Τότο παραπέμπει σε άτακτα, ζωηρά αγοράκια και ο Χόρχε ονομάστηκε έτσι για να αποδώσει τιμή στον αγαπημένο της συγγραφέα Χόρχε Λουί Μπόρχες.

• Από πού εμπνεύστηκε: Η έμπνευση για το βιβλίο γεννήθηκε από πολλά τυχαία γεγονότα. Πρώτη αφορμή στάθηκε ένα άρθρο της Καθημερινής που αναφερόταν στους αγγέλους και μιλούσε για το βιβλίο του Π. Πρεβελάκη «Άγγελος στο πηγάδι». Επιπλέον λειτούργησε και το γεγονός πως άγγελοι υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες και συμβολίζουν το καλό. Εξάλλου ο άγγελος είναι το καλό που έχουμε μέσα μας, η καλή πλευρά του εαυτού μας.

• Για την ιστορία της βιβλιοθηκονόμου : Αποτελεί πραγματικό περιστατικό και αφορά στην ιστορία μιας βιβλιοθηκονόμου που δούλευε στην βιβλιοθήκη της Βαγδάτης και προσπάθησε να σώσει πολύτιμα βιβλία την εποχή των βομβαρδισμών από τους Αμερικανούς μεταφέροντας τα με το αυτοκίνητο της.

• Για το στρατιώτη που, όταν ήταν μικρός, ήθελε να γίνει ακροβάτης και τελικά όντας ενήλικας σκοτώνει μια ακροβάτισσα: Μέσα από τα πρόσωπα των βιβλίων της προσπαθεί να εξηγήσει τις άσχημες συμπεριφορές , επιλογές και στάσεις των μεγάλων χωρίς όμως να τις δικαιολογεί. Όσον αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο της το μόνο πρόσωπο για το οποίο δεν μπήκε στη διαδικασία να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά του είναι ο θείος που κακοποιεί συστηματικά την οικογένεια του αδερφού του. Αυτό συμβαίνει γιατί η κακοποίηση είναι ένα θέμα που παρόλο που γνωρίζει ότι έχει τις ερμηνείες του, στέκεται απέναντί του απόλυτα επικριτικά.

• Για τις επιδράσεις από παραμύθια: παίρνει στοιχεία από παραμύθια όπως η ιδέα του τσίρκου προέκυψε από τον «Πινόκιο» που τότε διάβαζε πολύ συχνά με το γιό της

• Για την επιλογή του τίτλου: Πιστεύει ότι είναι ένας τίτλος περιεκτικός και συνάμα αποκαλυπτικός

Ήταν πραγματικά μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση που γοήτευσε και ικανοποίησε τα παιδιά και τα έφερε πιο κοντά στον κόσμο των συγγραφέων και της γραφής.

 
 
Ακολουθεί μια παρουσίαση των σημαντικότερων αποσπασμάτων του βιβλίου. Την παρουσίαση ετοίμασαν οι μαθητές : Ευγενία Γιαννοπούλου, Σοφία Πανέρα και Κων/νος Ουρανός.
 
Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

You’re not alone, Mads Langer

H ζωή μου παραδόξως, συνεχίστηκε σε φυσιολογικούς (μόνο φυσιολογικοί για ‘μένα δεν ήταν! )ρυθμούς. Βρισκόμουν σχεδόν καθημερινά με τη Λουΐζα’ μάντεψε πού! Στο γραφείο μου! Και εδώ αξίζω ένα δυνατό χειροκρότημα γιατί ναι, επιτέλους αγόρασα γραφείο! Μη φανταστείς για να διαβάζω’ καλά φαντάσου το λίγο. Βασικά φαντάσου το πολύ γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Μόλις βέβαια το άκουσε αυτό η Μαρία, η αδερφή μου(δυστυχώς), έτρεξε στην κουζίνα για το θερμόμετρο αλλά, για κακή της τύχη, του είχε κάνει κατάληψη ο Τάκης, που είχε ίωση. Αλλά την να περιμένει κανείς απ ’αυτή;! Από μικρός πίστευα πως πάσχει από τον σύνδρομο του ήλιου: νομίζει ότι αυτή είναι το κέντρο και ότι όλοι οι υπόλοιποι περιστρέφονται γύρω της. Και τώρα το πιστεύω δηλαδή, απλά τώρα νομίζω πως πρέπει να το κοιτάξει.


Μια μέρα, που λες, καθώς διάβαζα(το τονίζω αυτό!) με λίγη βοήθεια ‘Λουΐζας’ γύρισε αυτή και μου είπε:

-Γιατί το κάνεις αυτό; Νομίζω πως έχει το δικαίωμα να ξέρει!!

-Έλα μου;

-Θανάση μην κάνεις τον κινέζο..Ξέρεις πολύ καλά ότι μιλάω για τον πατέρα σου και πιστεύω πως κάνεις λάθος που δεν του το λες, όπως και η μαμά σου… Εκεί την διέκοψα.

-Καλά με δουλεύεις τώρα; Να τον χέσω εγώ τέτοιον πατέρα που μου’ τυχε...Και ν’ αφήσεις την μάνα μου εκεί που είναι!! Δεν του λέω τίποτα του παλιο..(μπιπ)!

ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΤΣΑΡΔΑΚΑΣ

Γρήγορα και αποτελεσματικά !

Τηλ.: … Κιν.: 6948..

Πώς γίνεται ρε γαμώτο, κι αυτή η κοπέλα να με πείθει για το οτιδήποτε ακόμα δεν το’ χω καταλάβει! Το συνεργείο όμως ήταν κλειστό. Ρώτησα τον περιπτερά εκεί δίπλα πότε ανοίγει αλλά αυτός μου είπε:

-Δεν τα’ μαθες παιδί μου; Ο Τσαρδάκας είναι στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό..

-Όχι κι αυτός ρε γαμώτο! ΌΧΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ! Ούρλιαξα κι έφυγα τρέχοντας και κλαίγοντας για το νοσοκομείο. Κλαίγοντας …για δεύτερη φορά..

Ήταν γεμάτος σωληνάκια και μόνος..( Ο Γκεζίμ δεν μετράει, για ‘μενα τουλάχιστον) Δεν ξέρω γιατί, αλλά πραγματικά πονούσα που τον έβλεπα έτσι. Γιατί όμως, ΓΙΑΤΙ; Αφού δεν τον είχα ζήσει και καθόλου για να πω ότι θα μου λείψει αν φύγει. Άλλωστε για εμένα από την πρώτη μας (και ειλικρινά ελπίζω όχι και τελευταία φορά!) συνάντηση τον θεωρούσα τον βασιλιά της μαλακίας, μάλλον λόρδο καλύτερα’ να μην στερήσω την βασιλεία από τον Τάκη, Ίσως… ίσως ένοιωθα έτσι ακριβώς επειδή δεν τον είχα ζήσει. Ναι όμως, αφού τον θεωρούσα (τον θεωρώ ακόμα;) ηλίθιο, γιατί να θέλω να ζήσω, έστω και λίγο, μαζί του;



Σ ‘ένα κλίμα αμηχανίας και απόλυτης σιωπής, επειδή ο άλλος είχε πεταχτεί στην καφετέρια στο ισόγειο, πήγα, φορώντας μια ειδική αποστειρωμένη πράσινη στολή και στάθηκα δίπλα του. Τι να του έλεγα;;;! Γεια, είμαι ο τύπος από το συνεργείο με το σπασμένο φανάρι και τους εμετούς και περνούσα από’ δω απ ’έξω, ε… και είπα να μπω για να σου πω πως είμαι γιος σου;;! Δε λέει..Είπαμε..είμαι κωλόπαιδο αλλά δεν έχω και IQ ραδικιού! Θα του το ‘λεγα μια κι έξω.., ώστε όταν έβγαινε, με το καλό, να μην χρειάζονταν οι συστάσεις. Έτσι, έσκυψα πάνω από το αυτί του και του ψιθύρισα:

-Γεια, είμαι… ο γ..

-Μπιιιιιιιιιιιιιιιιπ…………

Ξαφνικά εμφανίστηκαν από το πουθενά 4-5 πανικόβλητες νοσοκόμες και με διέταξαν να βγω έξω. Εγώ είχα κοκαλώσει και τότε άρχισα να φωνάζω:

-Καλά, με δουλεύεις ρε Τσαρδάκα;! Πάντα στις δύσκολες την κοπανάς;;! Είμαι γιος σου ρε, που να μη ήμουν! ΕΙΜΑΙ ΓΙΟΣ ΣΟΥ!!

-Σας παρακαλώ πολύ βγείτε έξω, είπε μία από τις νοσοκόμες.

-Δε με άκουσε γαμώτο μου, δε με άκουσε… είπα με ένα βουβό κλάμα κι έφυγα, κλείνοντας δυνατά και βιαστικά την πόρτα πίσω μου.

-Έλα, πώς πήγε; Του το ΄πες; Πώς το πήρε; Ήταν οι πρώτες λέξεις της Λουΐζας μόλις τη πήρα τηλέφωνο. Πέρασαν 5-6 δευτερόλεπτα και με δυσκολία( απ’ τη συναισθηματική φόρτιση) της απάντησα:

-Δεν πρόλαβα, πέθανε.

-……

-……

-Λυπάμαι πολύ Θανάση μου…, είπε ψιθυριστά αυτήν τη φορά. Μην μιλάς άλλο. Απλά άκου..έβαλε το mp3 της στο ακουστικό να παίζει το: You’re not alone, του Mads Langer. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το τραγούδι. Δεν ήταν από αυτά που τα έσπαγαν. Κι όμως, ήταν το μόνο που μπορούσε, έστω και στο ελάχιστο, να μου κάνει λίγη παρέα, να με κάνει να ξεχαστώ, να μου υπενθυμίσει τη ύπαρξή της. Την ύπαρξη του φύλακα άγγελού μου. “You’re not alone, I’ll wait till the end of time for you…It is the distance that makes life a little hard. Two minds that once were close, now so many miles apart. I will not falter though, I’ll hold on till you’re home. Safely back where you belong and see how our love has grown…You’re not alone!!”

-Το ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου, έχω εσένα άγγελέ μου… της είπα μ’ ένα μικρό, γλυκό χαμόγελο και έκλεισα απαλά το ακουστικό.

Μαρία Αναστασία Κιαπόκα, Γ4
 

Mariana – Talk about Love! Everything will be allright - Killers

<<... άντε, ρεμάλι, ξύπνα!>>, άκουσα και πετάχτηκα πάνω! Ήταν ο Τάκης. Πρώτη φορά με ξυπνάει με τέτοιο τρόπο. Όπως πάντα, με σήκωνε με τις αγριοφωνάρες του, όπως και όλη την γειτονιά.


<<… ήρθα για πρωινό μαζί σου>>. Είπε και πλησίασε το ντουλάπι, για να πιάσει κάνα ποτό. Έ , φυσικά , το πρωινό γι’αυτόν είναι άλλο ένα μπουκάλι ουίσκι ή ούζο. Μα καλά, ούζο το πρωί; Που ξανακούστηκε!

Ξαφνικά τον βλέπω να βγάζει το ξεθωριασμένο του πορτοφόλι από την τσέπη του. Εγώ, κάνοντας πως δεν βλέπω , πάω να πλυθώ στο μπάνιο, μπας και ξυπνήσω. Βγαίνοντας, τον βλέπω να μου χτυπάει με ‘’τρόπο’’, ένα πενηντάρικο, πάνω στο τραπέζι.

<<Για το .. γκομενάκι σου…>>, μου πετάει, και τα χάνω στην κυριολεξία. Ο Τάκης, λεφτά, σε μένα! Χωρίς άλλη σκέψη το αρπάζω και με το ζόρι του ρίχνω ένα φιλί στο μάγουλο, που σκυλοβρομούσε από τα ποτά.

Το είχα βάλει σκοπό σήμερα να πάω σχολείο. Πιο πολύ, επειδή ήθελα να δώ τη Λουΐζα. Ήμουν περίεργος, το αν είχε κάτι ενδιαφέρον να μου πει. Στο δρόμο πάνω στο μηχανάκι, σκεφτόμουνα αυτό που έγινε πριν λίγο με τον Τάκη. Δεν μπορούσα ακόμα να το χωνέψω. Πως και τέτοια συμπάθεια για μένα, αφού ρεμάλι με ανέβαζε, κωλόπαιδο με κατέβαζε. Δεν μπορεί, κάτι θα παίζεται, σκέφτηκα, και βάλθηκα να βρω τι. Από την πολύ σκέψη, πέρασα με κόκκινο. Πάλι καλά δεν είχε κάνα αστυνομικό εκεί κοντά. Δε βαριέσαι, τόσο καιρό δεν είχε προσφέρει τίποτα σε κανέναν. Καιρός ήταν!

Μπαίνω λοιπόν, στην τάξη, (όπως πάντα αργοπορημένος).

<<Καλός τον>>, λέει ο καθηγητής της Ιστορίας… μα … Ιστορία πρωί πρωί;

<<Μέρα… >> , πετάω έτσι απλά, και αυτό ήταν. Μόλις κάθισα, κοίταξα την Λουΐζα. Με κοίταξε και εκείνη, και απλός χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι, σα να ήθελε κάτι να μου πει.

Χτυπάει το κουδούνι για διάλλειμα, και πάω στην συνηθισμένη ‘’γωνία’’ μου να καπνίσω. Όμως, αυτή τη φορά δε θα καπνίσω… όχι, δεν το έκοψα, απλά ξέχασα να πάρω τσιγάρα όπως ερχόμουν.

Ξάφνου με πλησιάζει η Λουΐζα.

<<Γεια …>> μου λέει χαρούμενα.

<<Γεια>>

<<Τι, κάνεις;>>

<<Τίποτα>> της λέω χωρίς δεύτερη σκέψη.

<<Χα Χα … !>> μου γέλασε και συνεχίζει

<<Όχι χαζούλη, εννοώ πως είσαι!>>.

<<Ααααα…>> απαντώ,

<<Καλά. Εσύ;>>

<<Τα ίδια>>

Κάνω μια γκριμάτσα του τύπου, ‘’Αχά κατάλαβα’’ και δεν απαντώ.

<<Θές μετά το σχολείο να πάμε για καφέ; Ξέρεις στο συνηθισμένο>>

<<Αμέ, αλλά, κερνάω εγώ>> της λέω , φέρνοντας στο μιαλό μου το πενηντάρικο του Τάκη, που ούτως ή άλλως για ποτά θα προοριζόταν.

<<Ο.Κ. , στις 4:00, μετά το σχολείο>>

<<Έγινε>> της απαντώ και πήγε να συναντήσει την Τίνα πάλι. Αχ! Πόσο μου την σπάει αυτή η Τίνα, δεν περιγράφεται μιλάμε!

Τελειώνει το σχολείο, και πάω σπίτι να αφήσω την τσάντα, που τόσα βιβλία που είχε μου ήταν βάρος. Καλά, ειρωνικό ήταν αφού δεν είχα βιβλία μέσα. Για μόστρα την είχα. Τέλος πάντων, την αφήνω, και πάω για καφέ.


Εκεί με περίμενε ήδη η Λουΐζα. Κάθισα και παραγγείλαμε. Ούτε και θυμάμαι τι ήπια. Μάλλον φραπέ. Όπως πάντα αρχίζει πρώτη την κουβέντα η Λουΐζα, μιας και δεν είχα κάτι ‘’ΤΟ’’ συγκλονιστικό να πω.

<<Λοιπόν… τι, νέα;>>

<<… Τα ίδια>> της λέω και τελειώνει εκεί η ‘’συγκλονιστική’’ αυτή συζήτηση. Μείναμε μες τη σιωπή για κάνα πεντάλεπτο με δεκάλεπτο, εκεί, χωρίς μιλιά. Και πήρα το θάρρος να μιλήσω. Σηκώθηκα, πήγα δίπλα της, της έπιασα το χέρι και της είπα.

<<… Κοίτα, Λουΐζα, εγώ… έχω κάποια, δυνατά, αισθήματα για σ’ ένα που…>> εκεί με διακόπτει βάζοντας μου το δάκτυλό της μπροστά από τα χείλη μου. Και με φίλησε. Τότε άρχισε να ακούγετε από τα ηχεία το ‘’ Talk About Love’’ της Mariana.

. . .

You talk about jobs

You talk about company relations

You talk about wars

You talk about race discrimination

You talk about things

I don’t want at all to know,

You talk about silly conversation

. . .

You talk about space

You talk about nuclear radiation

You talk about stocks

You talk about business speculation

You talk about things

I don’t want to criticize

Why can’t you see,

What I want to hear, so

Talk about Love!

Talk about Love!

Let’s start a midnight conversation.

. . .

Ήταν το τέλειο τραγούδι για την περίσταση, επειδή μιλάει για ένα κορίτσι που ακούει τους πάντες να μιλάνε, για λεφτά και δουλειές ενώ, εκείνη το μόνο που θέλει να ακούσει είναι να μιλάνε για αγάπη. Όπως και τώρα, όλοι τριγύρω μας μιλάνε για άσχετα, ξεκάρφωτα τελείως πράγματα ενώ , εγώ με τη Λουΐζα ήμασταν όλο φιλιά και αγκαλιές. Και ποιον ακούω ξαφνικά ;…

<<… Συγνώμη, μήπως μπορείτε να με πληρώσετε γιατί τελειώνει η βάρδια μου ;>>

‘’Η’’ ξενέρα μιλάμε. Εγώ τον αγνόησα συνεχίζοντας με την Λουΐζα.

<<ΣΥΓΝΩΜΗ !!! Μήπως μπορείτε…>> Δεν συνέχισε άλλο γιατί του πέταξα ένα <<Άι στο διάολο>>. Και έφυγε.

Δέκα, την νύχτα στο κρεβάτι μου. Ούτε και κατάλαβα πως πέρασε η μέρα. Ξαπλωμένος συλλογιζόμουν αυτό που έγινε με την Λουΐζα. Όμως ακόμα είχα ένα κενό μέσα μου. Ναι, … οι φίλοι. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η φράση του πατέρα μου. ‘’Πρόσεχε τους κολλητούς σου, μερικές φορές είναι τα χειρότερα φίδια. ’’Με αυτή τη σκέψη αποκοιμήθηκα.

Άρχισα να βγαίνω βόλτες με τον Δημήτρη. Γίναμε και φίλοι κατάλαβες; Στην αρχή διέκρινα μια αμηχανία πάνω του αλλά μετά από κάτι μέρες όλα Ο.Κ.. Ίσως να με θεωρούσε πιο ανώτερο ή, πιο ‘’cool’’ τύπο δεν ξέρω. Ποιος να το φανταστεί ότι το παιδί που έσπασα, κυριολεκτικά , στο ξύλο και το έκανα ρόμπα μπροστά σε όλη την πλατεία θα γινόταν φίλος μου.

Ο Παντελής και ο Τάσος εξαφανίστηκαν, δεν τους έχω δει για βδομάδες τώρα πουθενά. Και δεν μου έστειλαν κανένα από αυτά τα ψευτομηνύματα του τύπου, <<Έλα , ρε , που είσαι;>>. Άσε πάνε αυτοί. Θα έμπλεξαν πάλι σε τίποτα ληστείες και όλα τα σχετικά, και θα είναι τώρα σε κάνα κελί, ξέρω γω. Τέλος πάντων.

Ο Τάκης άλλαξε τελείως, απίστευτο. Έχει σταματήσει τα στοιχήματα. Αλλά ακόμα δεν έχει κόψει το ‘’στυλ’’ ούζο για πρωινό. Αν και συχνά είναι ξεμέθυστος.

Η Λουΐζα μου έδωσε δεύτερη ευκαιρία, τα βρήκαμε, φίλους έκανα. Α , και δε σας είπα , πέρασα την τάξη επιτέλους! Με καλεί μια μέρα στο γραφείο του ο διευθυντής και μου λέει <<Παιδί μου σε συγχαίρω, πέρασες την τάξη>>. Σίγουρα έβαλαν και οι καθηγητές το χεράκι τους αλλά και η Λουΐζα που με έπεισε να διαβάσω λίγο παραπάνω. Τίποτα άλλο. Μόνο κόκκινο χαλί δεν μου έστρωσε από τη χαρά του ο άτιμος !!!

Βγήκα από το γραφείο του ανακουφισμένος και καθώς διέσχιζα το προαύλιο σκέφτηκα ότι το σχολείο δεν ήταν και τόσο κακό τελικά. Μόλις βγήκα, κοίταξα το σχολείο μου για μια τελευταία φορά και άρχισα να τραγουδώ, ένα τραγούδι του James Brown, που ήταν ότι πρέπει για την περίσταση………

Ohhhhhh! I feel good…

So good…

So good…


Νικόλας Τσιρώνης, Γ3








Everything will be allright


Θανάση!! Θανάση!! Ακούω ξαφνικά κατά τις 11 η ώρα το πρωί έξω από την πολυκατοικία μου. Πετάγομαι από το κρεβάτι μου και αμέσως τρέχω προς το παράθυρο….. νόμιζα ότι δεν είδα καλά αλλά έτριψα τα μάτια μου και είδα την Λουίζα να με περιμένει κάτω με μια μπλούζα που έγραφε “Love u”. Ξαφνικά ένιωσα ένα περίεργο συναίσθημα που δεν μπορώ να το περιγράψω γιατί είναι η πρώτη φορά που νιώθω έτσι. Ντύνομαι γρήγορα και κατεβαίνω κάτω να δω τι θέλει γιατί είμαι σίγουρος πώς είναι κάτι πολύ σημαντικό άλλωστε γιατί να ερχόταν 11 η ώρα χαράματα να με βρει;


Κατεβαίνω κάτω και με το μόλις που με βλέπει κατευθείαν με αγκαλιάζει και μου δίνει ένα φιλί στο στόμα (δεν με έχει ξαναφιλήσει κορίτσι με τέτοιο πάθος) και μου λέει «σε αγαπώ ρε χαζέ να το θυμάσαι». Καθώς δεν καταλάβαινα για λίγο τι γίνετε ακούω μια γνωστή φωνή να λέει «πού είσαι ρε μαλάκα Θανάση;»Ωχ ήταν ο Παντελής! Τι να ήθελε τώρα αναρωτήθηκα. Μήπως ήθελε να με πλακώσει στο ξύλο; Δεν ήξερα τι να πω τι να κάνω και καθώς πλησίαζε μου είπε «έλα εδώ κολόστρα , έλα να φας τις πρωινές σου μάπες». Η Λουίζα κατατρόμαξε και δεν ήξερε πού να πάει και με αγκάλιασε λέγοντας μου «κάνε κάτι». Ε, εγώ τα πήρα στο κρανίο και πάω στα ίσα να δω τι με ήθελε ο Παντελής. Είμουν έτοιμος για όλα πλέον. Ο Παντελής με κοιτάει θυμωμένα και μετά μου χαμογελάει με σφίγγει στην αγκαλιά του και μου λέει «έλα ρε παλιόφιλε συγνώμη για ό,τι σου έχω κάνει απλός αυτό ήθελα να σου πω». Εκείνη την ώρα τα είχα δει όλα , δεν πίστευα στα μάτια και στα αυτιά μου, δεν το χώραγε το κεφάλι μου αυτό. «Ονειρεύομαι» είπα. Δεν είναι δυνατόν από εκεί που από το ίδιο άτομο έτρωγα ξύλο τώρα να έρχεται και να μου ζητάει συγνώμη …… ποιος ; Ο Παντελής! Όταν τελικά συνειδητοποίησα πως όλα είναι αλήθεια η Λουίζα έρχεται μου λέει αγκαλιάζοντας με «εγώ του είπα να έρθει».Με λίγα λόγια όλο αυτό ήταν στημένο από την αρχή και εκείνη την στιγμή τσαντισμένος λέω «αν μου κάνετε πλάκα σκοθείτε και φύγετε μην σας…….@@@ Και οι 2 τους με καθησύχασαν και ο Παντελής μου εξήγησε πώς ξέκοψε από όλα αυτά ενώ η Λουίζα με γέμισε με φιλία συνεχώς. Μετά από κανά 10λεπτο μου σύστησε μια κοπέλα λέγοντας μου ότι είναι η κοπέλα του και μετά ξαναλέω στον εαυτό μου «τώρα πλέον είμαι σίγουρος ότι ονειρεύομαι, αυτά τα πράγματα ούτε στις ταινίες δεν γίνονται». Τέλος πάντων έτσι συνεχίστηκε το πρωινό μου ώσπου κάποια στιγμή ο Παντελής μου προτείνει να πάμε στην ίδια καφετερία με τον ίδιο σερβιτόρο που όταν πάω εγώ τελειώνει η βάρδια του….. «έτσι….» μου λέει «για να θυμηθούμε τα παλιά». Και πάλι όμως είχα αμφιβολίες ότι όλο το σκηνικό ήταν στημένο και ότι θα με πλάκωναν στις φάπες ο Παντελής και η παρέα του. Προς μεγάλη μου έκπληξη όταν πήγα δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά που φανταζόμουν αλλά ο Παντελής μου λέει σου έχω μια έκπληξη και βγάζει από την τσέπη του 2 εισιτήρια για τον αγώνα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο ναό μας το Καραϊσκάκης. Κατά την διάρκεια του αγώνα όταν ακούστηκε το “we will rock you” και άλλα τραγούδια που ανεβάζουν την αδρεναλίνη σου στο full και να με κάνουν να σπάω πράγματα, να βρίζω και να δέρνω κόσμο όλος περιέργος αυτή τη φορά δεν ένιωσα κάτι τέτοιο και αμέσως θυμήθηκα τα λόγια της Λουίζας «είσαι καλός άνθρωπος»……. Και να που τώρα αρχίζω και το πιστεύω αυτό. Γυρίζοντας στο σπίτι άκουγα από το cd player μου το “everything will be alright” των killers και εκείνη την στιγμή ακούστηκαν οι στίχοι που για μένα έχουν το μεγαλύτερο νόημα σε αυτό το τραγούδι “I’m dreaming about those dreamy eyes I never knew but it’s alright ……

Everything will be alright………

Everything will be alright……….

Παραξενεύτηκα που όταν τελικά μπήκα στο σπίτι είδα τα αδέρφια μου ,τον Τάκη την Λουίζα ,την γιαγιά μου και τον παππού μου αλλά και τον Δημήτρη τον συμμαθητή μου όπως και τον Παντελή να μου λένε «Χρόνια πολλά Θανάση!»

«Λοιπόν αυτή είναι η πιο παράξενη μέρα της ζωής μου», λέω από μέσα μου. Καταρχήν είναι η μέρα των γενεθλίων μου (που είχα ξεχάσει ότι είχα γενέθλια σήμερα λόγο όλων αυτών που έγιναν σήμερα από το πρωί και τώρα μου κάνουν και surprise party , και δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε όλο αυτό. Μετά αυτό που ακολούθησε ούτε και εγώ το περίμενα …..ο Δημήτρης έμαθε όλα τα τραγούδια που μου άρεσαν και τα έβαζε να παίζουν, ήρθαν και άλλα παιδιά που τα ήξερα μόνο φυσιογνωμικά από την τάξη μου και όλο το σχολείο αλλά και κάποια παιδιά που έκανα παρέα μαζί τους πριν πάρα πολλά χρόνια και νόμιζα ότι δεν θα τα ξαναδώ! Στο τέλος της βραδιάς και αφού είχαν φύγει όλοι εκτός από την Λουίζα (που τελικά τα φτιάξαμε), η γιαγιά μου μού δίνει ένα γράμμα που ήθελε να το διαβάσω ……. Το πήρα και άρχισα να το διαβάζω….. ξεκινάει λέγοντας ότι «όταν το διαβάσεις δεν θα είμαι κοντά σου….» και αρχίζω να έχω κάποιες υποψίες ποιανού ήταν. Και συνεχίζω να διαβάζω… «σε παρακαλώ Θανάση ξέρω ότι είσαι καλός άνθρωπος και γι’αυτό δώσε τόπο στην οργή……στη δικιά σου οργή …. Τότε κατάλαβα από πού τα είχα ξανακούσει αυτά τα λόγια από την μάνα μου στο νοσοκομείο λίγο πριν πεθάνει. Και στο τέλος έγραφε «μόλις το κάνεις αυτό θα έχεις μια ευτηχησμένη ζωή και στο εύχομαι να έχεις με αγάπη η μαμά σου». Εκείνη την ώρα δάκρυσα, δεν μπορούσα να εκφραστώ αλλιώς, και μου σκουπίζει τα δάκρυα η Λουίζα και μου λέει «όλα για κάποιον λόγο γίνονται στη ζωή».

Μόλις χαλάρωσα λίγο από αυτό το συμβάν , η Λουίζα μου λέει να δούμε μια ρομαντική ταινία. Είδαμε για 10 λεπτά και μετά την γράψαμε τελείως……..Και φτάνει το τέλος της ταινίας και η Λουίζα κοιμάται στην αγκαλιά μου στον καναπέ….τότε λίγο πριν με πάρει και εμένα ο ύπνος σκέφτηκα ότι τελικά όλες οι ιστορίες έχουν happy ending όπως και η δική μου εκτός από το συμβάν με την μητέρα μου αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε….ίσος να είναι καλύτερα έτσι δεν ξέρω πάντως αυτό που ξέρω είναι πως για μένα πιο χαρούμενο τέλος δεν γινόταν …….άλλαξα τα πάντα στον κόσμο μου με την βοήθεια όλων αυτών των ανθρώπων αλλά και όλων αυτών των γεγονότων που συνέβησαν. Ελπίζω αυτό να κρατήσει για πάντα…….







Νίκος Σχοινάκης Γ’3


If I die tomorrow –Motley Crue

If I die tomorrow, as a minute fade away , I cant remember , have I say all I can say? It brings out the worst in me when you’re not around. I miss the sound of your voice, the silence seems so loud…..


Η κυρα-Ελευθερία πέθανε, με την Λουΐζα τα χαλάσαμε, οι κολλητοί μου με χέσανε, αν το σκεφτείς ακούγεται αστείο. Πόσο γκαντέμης παίζει να είναι ένας άνθρωπος? ‘Όλα αυτά έγιναν για να καταλήξει έτσι στο τέλος ? Ένα τεράστιο τίποτα. Με πιάνει μερικές φορές να σκέφτομαι την Λουΐζα .Θέλω να της μιλήσω, να της ζητήσω συγνώμη για την μαλακία που έκανα αλλά φοβάμαι αυτά που θα μου πει. Τέσπα πολύ το σκέφτηκα. Θα πάω και ότι γίνει.

Σηκώθηκα αποφασισμένος και πήγα έξω από το σπίτι της. Της έστειλα μήνυμα ότι ήθελα να της πω κάτι. Τώρα το τι θα της έλεγα ήταν άλλο θέμα. Ότι μου έβγαινε εκείνη τη στιγμή. Αν και για να πώ την αλήθεια δεν περίμενα να θέλει να με δεί.

Ξαφνιάστηκα όταν την είδα να βγαίνει από το σπίτι της και να έρχεται εκεί που την περίμενα

«Γεια.» της είπα και προσπάθησα να χαμογελάσω.

«Γεια.» μου είπε ξερά. «Τι ήθελες να μου πεις?»

«Ε… Τις τελευταίες μέρες σε σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν αυτό που έγινε μεταξύ μας και έχω μετανιώσει…»

«Άκου Θανάση, μ’ αρέσεις αλλά δεν τραβάει μεταξύ μας. Όταν ωριμάσεις και καταλάβεις τι πραγματικά θέλεις τότε έλα να με βρεις. Τώρα συγνώμη πρέπει να φύγω, γεια» είπε και με άφησε έτσι στη μέση του δρόμου να κοιτάω το τίποτα σαν χαμένος.

Σκεφτόμουν αυτά που μου είχε πει. Δεν ήξερα τι ήθελα? Μπορεί και να μην ήξερα.



Πήγα μια βόλτα να ξελαμπικάρω γιατί αυτό που έγινε με χάλασε. Έβγαλα το mp3 απ’ την τσέπη και άρχισα να ακούω το ‘If I die tomorrow’. Αν πεθάνω αύριο θα νοιαστεί κανείς? Και η απάντηση ήρθε από μόνη της. Όχι. Τα είχα κάνει σκατά και το ήξερα. Πήγα γρήγορα σπίτι γιατί το να περπατάω μόνος μου με έκανε να σκέφτομαι και με το να σκέφτομαι με έπιανε σιγά σιγά …κατάθλιψη να το πω? Πάντως με έκανε να θέλω να ακούω ήρεμα τραγούδια, καταθλιπτικά. Έλεος! Σιγά μην ακούσω και το November rain από Guns n roses !Καλά ‘νταξει τα σόλο είναι γαμάτα αλλά όλο το υπόλοιπο τραγούδι είναι για τα σκουπίδια έξω απ’ το σπίτι μου! Έτσι πήγα σπίτι

Άνοιξα την πόρτα και είδα τον παππού και την γιαγιά μου καθισμένους στον καναπέ με ένα περίεργο βλέμμα. Μόλις με είδαν προσπάθησαν να το παίξουν χαλαροί, ότι και καλά δεν έτρεχε τίποτα

«Καλώς τον» μου χαμογέλασε η γιαγιά.

«Θανάση αγόρι μου θέλουμε να σου μιλήσουμε» μπήκε στο ψητό ο παππούς, και αντάλλαξε ένα από αυτά τα περίεργα βλέμματα με την γιαγιά

«Οk» είπα εγώ χαλαρά.»

«Τώρα που η μητέρα σου ...πέθανε…. ανησυχούμε για ‘σένα, εμείς είμαστε γέροι άνθρωποι , σε λίγο θα πεθάνουμε κι εμείς , δεν μπορούμε να σε φροντίσουμε καλά…»

«Γιαγιά μπες στο θέμα» της είπα γιατί είχα αρχίσει να βαριέμαι με όλο αυτό.

«Να....πήραμε μια απόφαση. Να σε στείλουμε στον θείο σου στην Αυστραλία. Είναι το καλύτερο για σένα. Θα σου βρεί δουλειά. Θα μείνεις εκεί μαζί του για όσο χρειαστεί.

Όπα! Τι φλασιά ήταν αυτή?? Μου λένε να πάω να μείνω με τον θείο Αριστοτέλη? Να τα αφήσω όλα εδώ και να πάω στην άλλη άκρη? Αλλά θα μου πεις τι είχα εδώ για να το αφήσω κιόλας? Με μια δεύτερη σκέψη δεν ακούστηκε και τόσο άκυρο. Ο θείος-Αριστοτέλης ήταν ματσωμένος και κάθε τρίμηνο μας έστελνε ένα ‘βοήθημα’ όπως το έλεγε η κυρά-Ελευθερία. Ας έκανα μια νέα αρχή και ας τους ξεχνούσα όλους γιατί στην τελική αυτό είχαν κάνει και εκείνοι.

«Οk. θα πάω»

Ξαφνιάστηκαν και οι δύο που το πήρα τόσο χαλαρά και είπα ok με την μία.

«Το κάνουμε για το καλό σου» βούρκωσε η γιαγιά. Δεν είπα τίποτα.

«Μιλήσαμε με τον θείο σου , θα σου βγάλει εισιτήρια όσο πιο γρήγορα γίνετε» μου είπε ο παππούς.

Πάλι δεν είπα τίποτα. Δεν μου ερχόταν κάτι. Δεν ήξερα τι να πω.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν υπερβολικά γρήγορα. Τελικά όλη η ζωή μου είχε κανονιστεί. Το χειρότερο ήταν ότι δεν το είχα επιλέξει εγώ αυτό. Και τώρα όλα ήταν έτοιμα για να φύγω Αυστραλία. Τα ρούχα μου έτοιμα στις βαλίτσες και τα cd μου σε μια άλλη τσάντα.

Σε λίγο θα έφευγα .Μου πέρασε από το μυαλό να πάρω κάνα τηλέφωνο την Λουΐζα αλλά δεν θα το έκανα με την καμία. Μπήκα στο αυτοκίνητο χωρίς να κοιτάξω πίσω , δεν ήθελα να θυμάμαι αυτό το σπίτι. Στο δρόμο για το αεροδρόμιο δεν μιλούσα. Φοβόμουν και λίγο μην μας στουκάρει πουθενά ο Τάκης. Όταν φτάσαμε η γιαγιά και ο παππούς με φίλησαν και η γιαγιά άρχισε να κλαίει. Πω και δεν τα μπορώ αυτά γαμώτο. Στον Τάκη δεν μίλησα καν, αν και δεν φάνηκε να τον πειράζει. Περίεργο, αλλά εκείνη την στιγμή δεν ένιωθα τίποτα. Ούτε χαρά ούτε λύπη. Τίποτα.


Φρειδερίκη Καμπούρη B1



Life is wonderful..




Η ζωή είναι ένας δρόμος. Ανάλογα πώς εσύ θα το δεις. Δεν παίζουν ρόλο οι δυσκολίες, σημασία έχει αν εσύ θα το δεις σαν ανηφόρα. Εγώ όλα τα προβλήματα μου έχω μάθει να τα ξεπερνάω και να προχωράω γιατί the fucking LIFE is too short. Life is wonderful. Είναι στιγμές που θες να γυρίσεις πίσω, να ζήσεις ξανά τις πιο ωραίες σου στιγμές, μα δεν μπορείς. Αυτές τις στιγμές κράτα βαθειά μέσα στην καρδιά σου ό,τι αγάπησες και σ' έκανε πραγματικά ευτυχισμένο και προχώρα.


Σίγουρα δεν μπορείς να ξαναζήσεις αυτές τις στιγμές, μα να ξέρεις πως πάντα θα είναι δικές σου και θα σε ακολουθούν. Μην σταματήσεις να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι για ό,τι καλύτερο στη ζωή σου. Να ξέρεις πως τα όνειρα χάνονται μόνο όταν τα παρατήσεις. Δυσκολίες θα βρεις σ' αυτό το ταξίδι, μα όταν φτάσεις στον προορισμό σου θα έχεις κερδίσει πολλά.

Αγάπησε και ζήσε την κάθε στιγμή σου σαν να είναι η τελευταία σου.

Αν κάποτε χάσεις κάτι αγαπημένο σου μη λυπηθείς. Μην ξεχνάς ποτέ πως κάπου παρακάτω μακριά ή κοντά υπάρχει για όλα ένα τέλος.

Τίποτα όμως δε χάνεται απ' τη στιγμή που έχεις ζήσει έστω και για λίγο.

Μένει για πάντα μέσα στην καρδιά μας σαν μια γλυκιά ανάμνηση και οι αναμνήσεις είναι που δίνουν αξία στη ζωή! Έτσι έμαθα να ζω. Προσπάθησε και εσύ και θα δεις πως θα πονάς λιγότερο.



Μπιάνκα Μπορογκίνα Β2


Με αφορμή τη "Διαπασών"!



Σε παλαιότερη ανάρτηση μας είχαμε αναφερθεί στη δεύτερη επίσκεψη του κ.Παπαθεοδώρου στο σχολείο μας και στη συνάντηση του με τους μαθητές της Β και της Γ Γυμνασίου, που είχαν διαβάσει το βιβλίο του "Στη διαπασών". Παράλληλα με την ανάγνωση του βιβλίου προτείναμε στα παιδιά να γράψουν ένα εναλλακτικό τέλος στο βιβλίο ή ένα εμβόλιμο κεφάλαιο , που να ταιριάζει στο ύφος του αρχικού κειμένου. Τα γραπτά πονήματα παραδόθηκαν στον κ.Παπαθεοδώρου και εκείνος διάλεξε τα τέσσερα καλύτερα, ένα από κάθε τμήμα που συμμετείχε στον άτυπο διαγωνισμό. Αυτές τις τέσσερις διαφορετικές ιστορίες σας παρουσιάζουμε στη συνέχεια. Καλή ανάγνωση ! Και περιμένουμε τα σχόλια σας!Θα σας πείσουν οι "συγγραφείς "μας;;

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Love poems

Αν και η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι αρκετά πίσω, σήμερα θα γιορτάσουμε την αγάπη με ποιήματα και κείμενα των συμμαθητών μας που γράφτηκαν στο μάθημα των Αγγλικών και την κ.Μπούσμπουλα!Σας ευχαριστούμε όλους σας που μας επιτρέπεται να δημοσιεύσουμε τα πονήματα σας και την κ.Μπούσμπουλα για τη συνεργασία!




14th of February. For years this day has been dedicated to the people who love each other.


On this day of the year the whole city is full of couples that celebrate their love. Everyone is looking for the perfect gift, for their lover, that is why on this special day many special surprises happen.

The truth is that I do not have a clue about the history of this day, however, I believe that it’s a special day for the unity and the love between people.

Παναγιώτης Γαμβρέλλης , Γ1



When you can’t sleep,


when you can’t eat,

when you only want to be with somebody all the time,

that’s what I think love is.

The words that have 3 syllables, 8 letters

and you want to hear them from your beloved!



‘I love you!’



If I could just be a thought in your mind,

just a dream in your night ,

just an acquaintance in your life,



I would teach you how to fly,

show you how to smile,

make you wanna be mine.



If I could be the one you love,

the one you want,

the one you fall for,



I would make the sun brighter,

make my life lighter,

make the world happier.


Φατμα, Γ4



Love and St Valentine’s Day




Who hasn’t cried because of love and who hasn’t written a poem and dedicated it to the person that has stolen (maybe broken) his or her heart.

St Valentine’s Day is the day when billions of money is spent on flowers, cards and presents. But St Valentine’s Day isn’t only a creation of companies, which are craving for profit. This day has a greater and deeper meaning for some people and some others either ignore this fact or don’t respect it.

I agree that every day should be a chance and opportunity for us to enjoy the nature, love and generally life. We should, though, think that people suffer from every day anxiety and solitude. So, this day is the greatest opportunity for them. - It’s an official reason!

I personally enjoy this day and I never allow anyone to ruin this!!!



Ζιαζιάς Δημήτρης

Love, and St. Valentine’s day


14th February 2011. Today, is the day which many young, but old too, couples celebrate the flame of love which grows between them.

Many send small and big boxes, full of chocolates at the shape of a heart. Others may send small poems with words of love. But others may even forget this day, as a result, some couples will be couples no more. You know what I mean … or I hope so!

Well, what’s my point of view about this? I think that, people, young and old too, should celebrate with their beloved ones, every day! Making the flame of love grow, more and more, day by day. Finally it will be transformed into a flame of hope!

That’s what I believe about love and St. Valentine’s Day. The day of the beloved !



Written by

Nikolas Tsironis

Γ3’