Όσο είμαι μόνος, θα είμαι
ερωτευμένος με τον άνθρωπο χωρίς πρόσωπο. Δεν τον βλέπει κανένας, γιατί υπάρχει
μόνο για εμένα και εγώ για εκείνον. Για να υπάρχω εγώ, πρέπει να τον κρατάω
ζωντανό, και για να μένει ζωντανός, πρέπει να του ζωγραφίζω το πρόσωπο. Να του
σχεδιάζω τα χείλη, τα μάτια, τη μύτη, το δέρμα, τις βλεφαρίδες. Κάθε φορά
διαφορετικά – ή και όχι. Η ταυτότητα μας με ορίζει. Όσο δεν γνωρίζω το ποιος
είμαι, θα καθησυχάζομαι γνωρίζοντας το ποιοι είμαστε.
Ονειροπολώ συνέχεια για
αυτόν. Τον αφήνω να τριγυρνά ανεξέλεγκτα μεσα στις σκέψεις μου. Σκέφτομαι να
τον αγκαλιάζω τόσο σφιχτά που να στάζω από τα χέρια του σαν νερό, να τον φιλάω
ζωγραφίζοντας τα χείλη του κάθε φορά και
πιο όμορφα, να τον περιποιούμαι, να του χαϊδεύω τα μαλλιά, καθώς εκείνος
κοιμάται, μετρώντας κάθε του πνοή, νιώθοντας τους χτύπους της καρδιάς του
προσπαθώντας να τους μιμηθώ. Αποτελεί την αιτία για ό,τι και αν κάνω. Είναι ο
λόγος για τον οποίο τα συναισθήματα μου έχουν αξία. Με αυτά που κάνει κλαίω,
γελάω, αφήνω χιλιάδες κορδέλες να χορεύουν μες το στομάχι μου. Είναι δικός μου.
Και εγώ δικός του.
Παρ’ όλο όμως που τον
χρειάζομαι όσο και εκείνος εμένα, οι κύκλοι των προσώπων του κάποια στιγμή
ξεκινούν και κάποια στιγμή τελειώνουν. Πάντα καταλήγει θυμωμένος να ξεριζώνει
το πρόσωπο του με τόση δύναμη που γδέρνεται και τρέχει με αίμα. Γιατί δεν του
ταιριάζει. Το πρόσωπο που με τόσο κόπο του έδωσα, το πρόσωπο με το οποίο έμαθα
να τον αγαπώ, να τον φροντίζω, να τον σκέφτομαι.
Έτσι, με κάθε τέλος σβήνουν ένα-ένα και τα
χαρακτηριστικά του δικού μου προσώπου. Τι θα γίνει όταν γίνουμε όμοιοι; Όταν
κανένας από τους δύο μας δεν θα έχει πια πρόσωπο; Θα βρεθεί κάποιος να έρθει να
μας ζωγραφίσει;
Έρωτας είναι θα περάσει...
Έρωτας! Όλοι μας έχουμε
ακούσει για αυτόν, όλοι μας κάτι ξέρουμε για αυτόν, τι είναι όμως ο έρωτας και
πως τον βιώνουν οι έφηβοι; Παρόλο που η διαδικασία περιγραφής του έρωτα φαντάζει
δύσκολη έως ακατόρθωτη μπορούμε με ευκολία να διακρίνουμε τους ερωτευμένους και
αυτό γιατί μπορεί να είναι δύσκολο να ορίσεις τον έρωτα αλλά τα έντονα
αισθήματα που προκαλεί κάθε άλλο πέρα από απαραίτητα περνάνε. Ο έρωτας έχει την
τάση να κυριεύει το μυαλό μη αφήνοντας περιθώρια αντίδρασης. Ξαφνικά όλες οι
σκέψεις, όλη η προσοχή, όλα τα όνειρα περιστρέφονται γύρω από ένα πρόσωπο, ένα
πρόσωπο το οποίο παρά την ξαφνική του εμφάνιση διακρίνεται από την ικανότητα
του να διεισδύσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας και να γίνει κομμάτι της. Οι
έφηβοι όντας ακόμη παιδιά παρασύρονται από το συναίσθημα, ένα συναίσθημα
πρωτόγνωρο, ένα συναίσθημα άγνωστο, ένα συναίσθημα που θέλοντας και μη
επικρατεί των υπολοίπων. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από εκείνον, τίποτα δεν
είναι άξιο να συγκριθεί μαζί του, τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει την απουσία
του. Η παρουσία του ευχαριστεί τον έφηβο, η μορφή του μοιάζει ιδανική, κάθε
στοιχείο του χαρακτήρα ή της εμφάνισης του φαντάζει υπέροχο. Η ανάγκη των
εφήβων να γνωρίσουν επιτέλους την πραγματική αγάπη, που από μικρά παιδιά
διαβάζουν στα παραμύθια τους οδηγεί πολλές φορές σε αδιέξοδο. Τελικά υπάρχει
τέλειος άνθρωπος; Η απάντηση είναι "όχι" και η πεποίθηση αυτή δεν
είναι τίποτα περισσότερο από μια ψευδαίσθηση, η οποία κάποια στιγμή θα
εξαλειφθεί και τότε θα έρθει η προσγείωση στην πραγματικότητα.
Έρωτας είναι..
Ο όρος "έρωτας"
τί είναι τελικά; Γιατί όταν τον βλέπω έχω ανάγκη για οξυγόνο, ενώ αναπνέω;
Γιατί δεν μπορώ ούτε να στέκομαι πάνω στα πόδια μου, σαν να με ταρακουνάει η
γη; Γιατί στην τάξη αντί να συγκεντρωθώ στο μάθημα δεν μπορώ να μην τον
σκέφτομαι; Πλέον έχει γίνει μια σκέψη που δεν μου φεύγει ποτέ από το μυαλό. Σαν
να έχω την ανάγκη να τον σκέφτομαι θέλω δεν θέλω. Σαν να έχεις πάει να
κοιμηθείς, αλλά μετά από πέντε λεπτά θυμήθηκες ότι ξέχασες να κάνεις την άσκηση
σου για αύριο να πρέπει να ξυπνήσεις για να την κάνεις. Έρωτας τελικά είναι ένα
συναίσθημα που δεν μπορείς απλά να μην το νιώσεις, επειδή κατά κάποιο τρόπο
πάντα καταφέρνει να σε κάνει να τον σκέφτεσαι όσο και να μην το θέλεις. Είναι
ένα συναίσθημα που μερικές φορές σε κάνει να τον φαντάζεσαι σαν ένα
"τέλειο" άνθρωπο, χωρίς ελαττώματα και σαν να είναι τόσο
"τέλειος" που τελικά να μην τον αξίζεις. Μερικές φορές είναι σαν ένα
γλυκό όνειρο και άλλες φορές σαν εφιάλτης. Διότι δεν υπάρχει πάντα ένα
καλό τέλος σε κάθε παραμύθι. Διότι αυτή είναι η πραγματικότητα και εμείς
είμαστε αναγκασμένοι να την αποδεχτούμε έτσι όπως είναι, όπως πρέπει να κάνουμε
το ίδιο και με τον σύντροφο μας. Γιατί έρωτας είναι να αποδέχεσαι τον άλλο και
να μην παραπονιέσαι για τα λάθη που κάνει επειδή όλοι προσπαθούμε να γίνουμε ο
καλύτερος μας εαυτός και κανένας δεν είναι τέλειος.
Πού χάσαμε τον Έρωτα;
Ο Έρως ήταν ο γιος της Αφροδίτης και γεννήθηκε ένα ωραίο βράδυ του καλοκαιριού. Ως γνήσιος γιος της θεάς της ομορφιάς, ο Έρως έγινε ο θεός του πόθου και του έρωτα. Ο Έρωτας ήταν πανέμορφος, αλλά και μόνιμη πηγή μπελάδων. Σήμερα, ο έρωτας κυριαρχεί στο τραγούδι, στη μουσική, στους στίχους, στην λογοτεχνία παντού στη καθημερινή ζωή, και όσο πιο γνήσιος, πιο αγνός μπορεί να είναι, τόσο μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι δυνατόν να δώσει φτερά στα ερώμενα πρόσωπα. Ωστόσο, νομίζω μικρή έμφαση έχει δοθεί από τους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες στο γεγονός ότι ο έρωτας έχει όχι μόνο περιορισμένη διάρκεια, αλλά συχνά α απογοητευτικά αποτελέσματα, γεγονός που το αγνοούν ή θέλουν να το αγνοούν, όλοι οι ερωτευμένοι που πιστεύουν ότι ο έρωτάς τους θα ζει αιώνια. Γι’ αυτό άλλωστε δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης που στην πραγματικότητα μοιάζουν με επιταγές χωρίς ισχύ…
Οι πρώτοι έρωτες ,όμως,
ίσως ακριβώς επειδή είναι κι οι πρώτοι, είναι πιο δυνατοί. Όλα μέσα μας
φωνάζουν «πάθος», το μυαλό κι η λογική σταματούν. Οι καρδιές χτυπούν σαν
ταμπούρλο και τα ξενύχτια πάνω από ένα κινητό για να στέλνουμε μηνύματα είναι μέρος της καθημερινότητας. Πού πάνε όμως όλα αυτά όταν μεγαλώνουμε;
Μήπως δεν ερωτεύεται πια ο κόσμος;
Μήπως ξεμένουν οι άνθρωποι από
απόθεμα στον έρωτα μέσα τους;
Σιγά μη
ξεμένουν. Δεν έχουμε μέσα μας ένα συγκεκριμένο ποσοστό έρωτα το οποίο
ξοδεύουμε και μετά ξεμένουμε από απόθεμα. Απλά στην εφηβεία είμαστε ι όλοι πιο
αυθόρμητοι. Δεν σκεφτόμαστε πριν
νιώσουμε, ούτε πριν πράξουμε. Αυτό βέβαια κάποτε μας φέρνει σε μπελάδες, αλλά
αυτή είναι κι η ομορφιά που κουβαλά μαζί
της η εφηβεία. Γι αυτό λέμε πώς ο έρωτας στην εφηβεία δεν γνωρίζει από όρια,
ούτε από τους γονείς ούτε από κανέναν και αυτό γιατί τα θέλω στην εφηβεία ηχούν
πάντα πιο δυνατά από οτιδήποτε άλλο. Το χαμόγελο και των δυο όταν είναι μαζί,
τα χέρια τους τόσο σφιχτά κρατημένα, οι αγκαλιές που μοιάζουν να είναι αιώνιες
και αυτά τα φιλιά τόσο όμορφα, τόσο αληθινά με τόσο πάθος… Από τέτοιους
έρωτες είμαστε στερημένοι γιατί τους ζούμε
μόνο τότε και αυτό αν είμαστε τυχεροί. Μετά αλλάζουν τα πράγματα. Στην πορεία
κάπου χανόμαστε στους ρυθμούς της καθημερινότητας και κάπου η σοβαρότητα της
δουλειά μας κι η ενήλικη πια ζωή μας δε μας επιτρέπουν να ζήσουμε έναν έρωτα
στα άκρα με επιπολαιότητες και τρυφερότητες. Όλα αυτά που βιώνουμε μετά την
εφηβεία δεν μας επιτρέπουν να ερωτευτούμε χωρίς λογική. Η ζωή από μόνη της μας
πιέζει να βάλουμε όρια και γραμμές. Ίσως τελικά οι ενήλικες να είναι τόσο συγκρατημένοι που να είναι
ανίκανοι να ερωτευτούν όπως τότε στα 17. Δεν είναι όμως κρίμα να χαραμίζουμε τις μέρες μας χωρίς πάθος κι
έρωτα μόνο και μόνο γιατί μεγαλώσαμε λιγάκι;
Και αν ποτέ, κάποια στιγμή,
μετά από χρόνια στέρησης για την προσοχή του συντρόφου σου και τις πεταλούδες
στο στομάχι, αντικρίσεις το ερωτευμένο έφηβο
παιδί σου και σε πιάσει ένα σφίξιμό στην καρδιά με τις θύμησες από τις αγκαλιές,
τα φιλιά, τα χτυποκάρδια και τις κομμένες ανάσες με τον πρώτο σου έρωτα, θα
τολμήσεις να του πεις πως ο έρωτας είναι παιδί της ουτοπίας; Ή μήπως δεν είναι αλήθεια
και πιστεύεις στον Θεό Έρωτα ως παντοτινό θύμα των βελών του;
Έρωτας του σήμερα
Έρωτας είναι εκείνος. Εκείνος ο άνθρωπος που
όσο και αν τον βλέπεις δεν είναι αρκετό. Εκείνο το άτομο που αν δεν σου πει
καλημέρα , δεν είναι καλή μέρα. Έρωτας δεν είναι ένα πράγμα. Είναι πολλά και
ταυτόχρονα λίγα. Έρωτας είναι συναισθήματα –χαρά, λύπη , αγάπη, μίσος ,περιέργεια.
Είναι ζήλια ,φόβος, αρμονία. Αρμονία σε όλα αυτά. Έρωτας είναι πράξεις.
Αμοιβαίες , ανανεώσιμες και ταυτόχρονα
μοναδικές και αξέχαστες. Πράξεις αυθόρμητες , γεμάτες καλοσύνη και αγάπη.
Εκπλήξεις. Μικρές και μεγάλες. Καθημερινές ή και όχι. Αρκεί να είναι από αυτόν.
Από εκείνο το άτομο που και μία λέξη του αρκεί για να χαμογελάσεις . Που ένα
χαμόγελο αρκεί για να σε κάνει να αισθανθείς αυτή την ζεστασιά στην καρδιά. Που
ένα βλέμμα του τα λέει όλα. Δίχως λόγια, δίχως λέξεις , δίχως πράξεις. Έρωτας
είναι όταν νιώθεις ασφάλεια, ζεστασιά , τρυφερότητα ,ελευθερία και δέσμευση
,μαζί. Σε ένα συνδυασμό τόσο τέλειο ολοκληρωμένο , που τίποτα δεν το αγγίζει.
Τον οποίο ότι και αν προσπαθεί να τον φτάσει αποτυγχάνει συνεχώς. Τη στιγμή που
θα πάει να αγγίξει αυτή την απόμακρή κορυφή όλα ανατρέπονται και μαγικά
έρχονται ξανά στην ζωή. Σαν ένας πίνακας που από το σχέδιο του μολυβιού γεμίζει
με τα χρώματα και τις σκέψεις του καλλιτέχνη. Δημιουργώντας ένα πίνακα
πολύχρωμο , πολυδιάστατο ακόμα ασταθή. Στην αρχή εύθραυστο έτοιμο να
καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή και όμως μένει ζωντανός μέχρι να τελειοποιηθεί και να μείνει εκεί
μια αιωνιότητα μέχρι την συντέλεια του κόσμου . Μαζί. Χρώματα , σκέψεις,
απόψεις , που αν και μεμονωμένα δεν βγάζουν κάποιο νόημα, μαζί δημιουργούν τον τέλειο
συνδυασμό.
Ωστόσο, έρωτας μπορεί να είναι πολύ λίγα
πράγματα. Είναι απλά αυτός, αυτή .Ένα πρόσωπο χίλιες λέξεις. Ένα πρόσωπο που
και όλα τα επίθετα του κόσμου δεν αρκούν για να το περιγράψουν σωστά. Πάντα
κάτι θα λείπει. Γιατί αυτό το κάτι είναι το ίδιο το πρόσωπο το οποίο χωρίς όλα
τα επίθετα είναι αρκετό. Αρκετό όχι για όλους, αρκετό όχι για πολλούς. Όμως
αρκετό για εσένα μονάχα εσένα. Και αυτό αρκεί. Έρωτας είναι όταν κοιτάς στα
μάτια ενός ανθρώπου αγνώστου και παρόλα αυτά να βρίσκεις την αρμονία που σου
έλειπε τόσο καιρό. Έρωτας είναι αυτός που δεν μπορείς να βγάλεις από το μυαλό
σου, που τον σκέφτεσαι διαρκώς. Που όσο και αν προσπαθείς, δεν μπορείς να τον
ξεχάσεις. Είναι το πρόσωπο που ότι και να κάνει το δικαιολογείς.
Όμως
ταυτόχρονα και όχι. Έρωτας είναι η ζήλια που προκαλεί φόβο και απογοήτευσή.
Απογοήτευση και αμφιβολία για τον ίδιο σου τον εαυτό. Φόβος ότι δεν είσαι αρκετά
καλή για τον άλλο. Φόβο και αγωνία αν τελικά θα σε προσέξει. Φόβο μήπως αγαπά
κάποια άλλη καλύτερη, εξυπνότερη, ομορφότερη. Δημιουργώντας αλλεπάλληλες
ανασφάλειες για τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι το άτομο που σε πληγώνει
περισσότερο , ενώ σε κάνει πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Σε ξεχνά δεν το ξεχνάς.
Μένεις σταθερός σε αυτό. Προσπαθείς για το καλύτερο. Φοβάσαι κάνεις σκέψεις
δυσοίωνες, όταν είστε μακριά και όταν είστε μαζί το προστατεύεις σαν εύθραυστο
διακοσμητικό , που αν σπάσει δεν ξανακολλά
δεν ξαναγίνεται το ίδιο.
Για
αυτό τον έρωτά σου τον προστατεύεις με κάθε κόστος. Και ακόμα και αν σε
πληγώσει το συγχωρείς , προκυμμένου να μην το σπάσεις, να μην το ραγίσεις, να μην το πληγώσεις ποτέ. Προτιμάς
να πονάς εσύ παρά να χάσεις αυτό. Γιατί είναι αυτό που πάντα καταφέρνει να
κλείνει τις πληγές σου. Απλά με μία
λέξη, με μία του ματιά. Κρυφή για τους άλλους φανερή για εσένα. Και αρκεί για
να μένεις ζωντανός. Αυτό είναι έρωτας στην εφηβεία. Έρωτας για κάθε άτομο.
Έρωτας για κάθε ηλικία.
Ψεύτης έρωτας
Αν και σαν παιδί λάτρευα
τον φανταστικό κόσμο των ιπποτών και των αρχοντισσών που μου ανοιγόταν μέσω των
παραμυθιών και των θρύλων, νιώθω πως και αυτό το αιώνιο ψέμα πρέπει να
τελειώσει. Ο έρωτας είναι μια απάτη διεθνούς μεγέθους και τάξης. Δεν μου αρέσει
που θα το πω έτσι στεγνά. Φυσικά και θα προτιμούσα να ζω ήρεμα στη φούσκα που η
κοινωνία και τα πρότυπά της έχτισαν γύρω μου, αλλά ο έρωτας είναι απλά μία χημική
αντίδραση που ωθεί τα ζώα στην αναπαραγωγή. Τίποτε παραπάνω! Η φύση δυστυχώς ή
ευτυχώς μας σχεδίασε με τέτοιο τρόπο, ώστε ο κύριος σκοπός της ζωής μας
(βιολογικά) είναι να ζήσουμε όσο περισσότερο γίνεται προκειμένου να αφήσουμε
απογόνους για να αναπαράξουμε το είδος μας. Λογικό; Λογικό. Με αυτό το τρόπο
συμπεραίνουμε πως το ''αγνό'', κατά τα άλλα, αυτό συναίσθημα έχει ως κίνητρο τη
τελική πράξη έρωτα (sex) και όχι τις αμερικανιές του Hollywood, λουλούδια,
ραντεβού, βόλτες και λοιπές ανοησίες. Ο έρωτας και η αναπαραγωγή αποτελούν
προνόμιο για κάθε θηρίο και δια αυτόν ακριβώς το λόγο ταυτίζεται συχνά με
εκδηλώσεις εμμονής και ζήλιας. Δεν μπορώ να παρακάμψω το γεγονός πως ο έρωτας
είναι το δυνατότερο συναίσθημα στην ιεραρχία μετά το φόβο. Αναγκάζει τους
κύκνους να ''τραγουδούν'' από την απελπισία και τους ανθρώπους να κλαίνε μέχρι
να μην μπορούν να ανασάνουν επειδή πνίγονται. Ο έρωτας μας χτυπά δυνατά και
έπειτα χάνεται με τη πάροδο του καιρού αφήνοντας μία αίσθηση κενού και
απώλειας.
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΕΡΩΤΑΣ by Γιώτα Κεφαλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου