Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Το ιστολόγιο μας προτείνει βιβλία!

Ήρθε η ώρα και φέτος να προτείνουμε βιβλία στους φίλους και τις φίλες του ιστολογίου. Οι προτάσεις περιλαμβάνουν βιβλία εφηβικά για κάθε γούστο: μυθιστορήματα κοινωνικά, δυστοπικά, αστυνομικά, κόμικ. Καλές γιορτές και Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους!


Βαθμολογίες
Συγγραφέας: Lauren McLaughlin
Μεταφραστής: Στέλλα Κάσδαγλη

Ξέχνα την οικογένεια, ξέχνα τους φίλους σου. Είσαι η βαθμολογία σου! Αν πάρεις πάνω από 90, έχεις εξασφαλίσει πλήρη υποτροφία και την καριέρα των ονείρων σου. Αν πάρεις κάτω από 75, η ζωή σου θα είναι πολύ σκληρή.
Η Ιμάνι Λεμόντ έχει βάλει τα δυνατά της και έναν μήνα πριν από την αποφοίτηση έχει καταφέρει να φτάσει στο 92. Δυστυχώς, η καλύτερή της φίλη, η Κάντυ, είναι στο 71 και συνεχώς πέφτει. Και τώρα ο Ντιέγο Λάντις –πανέξυπνος, επαναστάτης και αβαθμολόγητος– ζητάει από την Ιμάνι να γράψουν μαζί μια εργασία.
Για να ανεβάσει τη βαθμολογία της, η Ιμάνι πρέπει να σκεφτεί το μέλλον της. Να μείνει πιστή στη βαθμολογική της ομάδα. Να ξεφορτωθεί αυτούς τους δύο.
Όμως η Ιμάνι δε νιώθει πια καλά με το σύστημα της βαθμολόγησης, γιατί εκτός από πρακτικά κριτήρια περιλαμβάνει και ηθικά. Τις παρέες σου, τη συμπεριφορά σου, τα μέρη όπου συχνάζεις, τον τρόπο με τον οποίο μιλάς… Η Score Corp –η κολοσσιαία εταιρεία προγραμματισμού, με τις πανέξυπνες και πανταχού παρούσες μικρές κάμερες που παρακολουθούν την παραμικρή κίνηση του καθενός– ισχυρίζεται ότι η βαθμολόγηση έχει στόχο να δημιουργήσει ευκαιρίες κοινωνικής ανέλιξης. Ποιοι όμως είναι εκείνοι που θα ωφεληθούν στον θαυμαστό καινούριο κόσμο της Score Corp; Για ποιο λαμπρό μέλλον θα άξιζε άραγε να παρατήσεις την κολλητή σου;
Η Ιμάνι πρέπει ν’ αποφασίσει γρήγορα, γιατί, από τη στιγμή που θα βγουν οι τελικές βαθμολογίες, δεν υπάρχει πλέον γυρισμός.





beta I - Πειραματικός έφηβος κλώνος
Συγγραφέας:Ρέιτσελ Κον
Mεταφραστής:Χαρά Γιαννακοπούλου
Η Ελύζια είναι Beta, ένα πειραματικό μοντέλο έφηβου κλώνου. Γεννήθηκε δεκαέξι ετών μέσα σε ένα εργαστήριο, δίχως την παραμικρή εμπειρία ζωής, και αποτελεί αντίγραφο ενός έφηβου κοριτσιού που χρειάστηκε να πεθάνει. Σκοπός της είναι να υπηρετεί τους κατοίκους του Ντεμέζνι, ενός νησιωτικού παράδεισου για τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.
Στην αρχή, η ζωή της Ελύζια είναι ειδυλλιακή. Σύντομα όμως ανακαλύπτει πως οι κάτοικοι του Ντεμέζνι δεν είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο φαίνονται, ενώ διαπιστώνει πως υποβόσκει μια έντονη δυσαρέσκεια στον πληθυσμό των κλώνων-εργατών. Ταυτόχρονα, η Ελύζια προβληματίζεται με τις μνήμες που ανακαλύπτει πως έχει, αλλά και με τις αισθήσεις που εισβάλλουν απροσδόκητα στην καθημερινότητά της. Κανονικά αυτή δε θα έπρεπε να νιώθει, να νοιάζεται ή να θυμάται. Τι της συμβαίνει;
Αν κάποιος αντιληφθεί πως η Ελύζια δεν είναι ο αναίσθητος κλώνος που προσποιείται πως είναι, η μοίρα της είναι προδιαγραμμένη: θα καταστραφεί! Πρέπει λοιπόν να βρει τρόπο να επιβιώσει!
Το πρώτο μέρος μιας τολμηρής διλογίας επιστημονικής φαντασίας που εγείρει ηθικά και φιλοσοφικά ζητήματα για το τι είναι αγάπη, ελευθερία και αξιοπρέπεια σ’ έναν κόσμο επίπλαστο, γεμάτο διαφθορά. 




Έξω βρέχει, μέσα το ίδιο, να σε πάρω να φύγουμε;
Συγγραφέας: Antonio Dikele Distefano 
Μετάφραση:Δήμητρα Δότση
Φαντάσου ότι βρίσκεσαι μόνος σου στο σπίτι, έχεις βάλει δυνατά μουσική στο youtube και κάθε τραγούδι που ακούς σε παρασέρνει σ’ ένα χείμαρρο αναμνήσεων και σκέψεων που τις μοιράζεσαι με τους φίλους σου στον τοίχο σου στο facebook ή στο chat. Ε λοιπόν, κάπως έτσι είναι γραμμένο κι αυτό το βιβλίο. Έχει μουσική υπόκρουση, έχει πολλές αναμνήσεις και ακόμη περισσότερες σκέψεις, μόνο που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, όπως τα κλασικά μυθιστορήματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το μυθιστόρημα της γενιάς του facebook και των sms.
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο ίδιος ο συγγραφέας, ο εικοσάχρονος Αφροϊταλός Αντόνιο που μοιράζεται με τον αναγνώστη την ιστορία της ζωής του. Μιας ζωής γεμάτης στερήσεις και δυσκολίες οικονομικές αλλά κυρίως κοινωνικές, επειδή από την ημέρα που γεννήθηκε στην Ιταλία, όπου ζει μέχρι σήμερα, έζησε το ρατσισμό, τις προκαταλήψεις και την απαξίωση μιας «πολιτισμένης» σύγχρονης κοινωνίας, μόνο και μόνο επειδή είναι έγχρωμος. Ίνδαλμά του είναι ο Μάριο Μπαλοτέλλι, όχι όμως υπό την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή, αλλά με αυτή του έγχρωμου Ιταλού που κατάγεται από τη Γκάνα.
Με αφορμή τον έρωτά του για τη δεκαεννιάχρονη Λίντα, ο Αντόνιο αφηγείται περιστατικά από τη σχολική και την οικογενειακή ζωή του, τις φιλίες του αλλά κυρίως απορεί για την εχθρότητα που εισέπραξε από τις φίλες και ακόμη περισσότερο από τη μητέρα τής Λίντα, οι οποίες τον θεωρούσαν περιθωριακό και «λίγο». Όμως εκείνος, ώριμος, αισιόδοξος και συμφιλιωμένος πλέον με τον εαυτό του, δεν το βάζει κάτω και αποφασίζει να λυτρωθεί κάνοντας αυτό που ξέρει καλά: να γράφει.



Η Αλίκη στην πόλη
Συγγραφέας:Αργυρώ Πιπίνη
H Aλίκη, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, ζει την προσωπική του κρίση μέσα στην οικονομική κρίση. Η Αλίκη στους δρόμους της πόλης μετά από έναν καβγά των γονιών της. Κρύο, παντού κρύο. Back to black. Με τη μουσική στ’ αυτιά και τα μάτια ορθάνοιχτα. Συναντά έναν άλλο κόσμο, συναντά τη μοίρα, το θαύμα και το τραύμα: αδέσποτοι άνθρωποι, αδέσποτα ζώα, φίλοι έτοιμοι να βοηθήσουν, εχθροί έτοιμοι για όλα. Help yourself. Παρέα με τον φίλο της τον Σταύρο κάνει τις δικές της ανακαλύψεις. Και μετρώντας τα ανοιχτά τραύματα της πόλης, προσπαθεί να κάνει το επόμενο βήμα και να αναμετρηθεί με τις δικές της πληγές.


Το τέρας έρχεται
Συγγραφέας:Πάτρικ Νες
Η μητέρα του δεκατριάχρονου Κόνορ πεθαίνει από καρκίνο. Ο Κόνορ προσποιείται πως αυτό δε συμβαίνει, πως η μητέρα του θα γίνει καλύτερα. Την ίδια στιγμή, η μητέρα του σιγοντάρει αυτό το ψέμα. Ένα βράδυ όμως, στο παράθυρο του Κόνορ εμφανίζεται ένα τέρας – όχι όμως το τέρας του εφιάλτη που βλέπει σχεδόν κάθε βράδυ από τότε που ξεκίνησε η μητέρα του τις χημειοθεραπείες. Το τέρας στον κήπο είναι διαφορετικό. Είναι ένα πελώριο έλατο που περπατά, αρχέγονο και άγριο, που ζητά από τον Κόνορ το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο: την αλήθεια. Και του υπόσχεται ότι θα ξανάρθει για να του πει τρεις ιστορίες, μόνο που μετά θα πρέπει να του πει κι ο Κόνορ τη δική του…..
Το βιβλίο βασίζεται στην ιδέα της τιμημένης με το Carnegie Medal Σιόμπαν Ντάουντ, που εξαιτίας του πρόωρου θανάτου της από καρκίνο, στα 47 της, δεν κατάφερε ποτέ να τη μετατρέψει η ίδια σε βιβλίο. Πατώντας πάνω στους δικούς της χαρακτήρες και στις ιδέες της, ο Πάτρικ Νες πλέκει μια πανέμορφη, σκοτεινή, πολυσήμαντη και απόλυτα συγκινητική ιστορία σχετικά με τον θάνατο, την περιπλοκότητα των ανθρώπων και τη δύναμη της αφήγησης. Όσο για τα ασπρόμαυρα εικαστικά που κοσμούν την έκδοση, κόβουν την ανάσα, συνεισφέροντας τα μέγιστα στη γοητεία του βιβλίου.


Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ
Συγγραφέας: Γλυκερία Γκρέκου
Αθήνα, 2012. Μια ηλικιωμένη Eλληνίδα δασκάλα, με καταγωγή από τον Πόντο, ζει μόνη και αισθάνεται ξένη στον τόπο όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε, εργάστηκε και έκανε τη δική της οικογένεια. Φοβάται να βγει από το σπίτι της, φοβάται να ζήσει μια κανονική ζωή εξαιτίας των ξένων που έχουν «καταλάβει» τη γειτονιά της. Στον απέναντι δρόμο ζει ένα κορίτσι, προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν. Κι αυτό επίσης ζει στο φόβο και βιώνει αντίστοιχα τη μοναξιά που νιώθει κάθε πρόσφυγας. Όταν η μοναξιά γίνεται αφόρητη, η ηλικιωμένη γυναίκα αισθάνεται πως η ζωή δεν έχει αξία αν δε μοιράζεσαι την καθημερινότητα με άλλους ανθρώπους. Σκαρφίζεται ένα κόλπο, γνωρίζεται με τη μικρή και έτσι αναπτύσσεται μια ανθρώπινη σχέση ανάμεσά τους… Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή∙ ένα εξαιρετικό βιβλίο-καθρέφτης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.



ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Συγγραφέας: Ελένη Ρουφάνη
«Μου χρωστάς», της λέει αργότερα ο Φοίβος μέσα απ’ τα δόντια καθώς ανεβαίνουνε τις σκάλες, «απαιτώ να μου δώσεις εξηγήσεις. Με ποιον γύρναγες και προτιμάς να νομίζουν ότι ήσουνα στην πορεία; Ελπίζω να παίρνεις προφυλάξεις…»
Μια σφυριχτή κατραπακιά τον κάνει να σταματήσεις – για μια μόνο στιγμή.
«Αν έχει μπλέξει με τίποτα ναρκωτικά δε θέλω να σε ξέρω», ψιθυρίζει στο αυτί της αδελφής του και χώνεται στο δωμάτιό του, προτού εκείνη προλάβει να αντιδράσει.
Τα παράθυρα στην απέναντι πολυκατοικία είναι όλα κλειστά. Με το φόβο απλωμένο σαν σεντόνι πάνω απ’ την πόλη, η Αλίκη νιώθει ασφυξία. Αυτομάτως το κεφάλι της παίρνει τη στάση στην οποία κάθε φορά σταβολαιμιάζει, για ν’ αντικρίσει ένα κομμάτι ουρανό. Έχει μέρες να σκεφτεί τον Κωνσταντίνο…
Στη σημερινή Αθήνα, οι ήρωες παλεύουν με το τέλος της εφηβείας και με την κατάρα που βαραίνει την εποχή τους. Από το κέντρο της πόλης μέχρι της άκρη του σύμπαντος, ταξιδεύουν σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα αναποδογυρίζουν. Συνωμοσίες, καβγάδες, επικίνδυνες ενέδρες και φαντασιώσεις ζωντανεύουν σε μια διαρκή σύγκρουση με την ταραγμένη κοινωνική πραγματικότητα και με τις αποτυχημένες συμβάσεις της. Όχι, δε θα φοβηθούν, θα γελάσουν με τους αγέλαστους, θα τραγουδήσουν, θα ερωτευτούν, θα αγωνιστούν για τα όνειρά τους και θα το αλλάξουν το γκρίζο τοπίο του πλανήτη.




ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ
Συγγραφέας: Γιώργος Παναγιωτάκης
Μια δαιδαλώδης πολιτεία. Η πρώτη μέρα της άνοιξης. Ένας πόλεμος που μόλις ξεκινά. Και ένα μήνυμα.
Ένα παράξενο μήνυμα που διατρέχει χιλιάδες σώματα και κεραίες, για να καταλήξει στη Σβέλτα, το μοναχικό κορίτσι των στοών. Ο αποστολέας του είναι άγνωστος. Κι όμως, όταν η Σβέλτα λάβει αυτό το μήνυμα, μια πρωτόγνωρη δύναμη θα ανθίσει μέσα της και θα τη βοηθήσει να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Σύντομα, θα έρθει αντιμέτωπη με όλους τους ισχυρούς της πόλης. Ακόμη και με την ίδια τη βλοσυρή βασίλισσα.
Έχει όμως πάρει την απόφασή της. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τη σταματήσει. Θα θελήσει να βγει στον έξω κόσμο.
Και εκεί, ανάμεσα στα πανέμορφα ηλιολούλουδα και στις επικίνδυνες αραχνοφωλιές, θα αναζητήσει το μυστηριώδη αποστολέα του μηνύματος.
Την ίδια στιγμή, σε μια άλλη πολιτεία, ένα αγόρι βιώνει κάτι παρόμοιο...
Ένας κόσμος που μοιάζει αμετακίνητος, μα που τελικά ίσως και να μπορεί να αλλάξει. Όπως συμβαίνει και με το δικό μας κόσμο.



ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ;
Συγγραφέας: Συλλογικό
Εφτά κεφάλαια. Εφτά οικογένειες. Εφτά παιδιά. Εφτά βασικές ελευθερίες τούς έχει στερήσει ένα κόμμα. Τι κι αν λέγεται Κόμμα της Ελευθερίας, μόνο την ελευθερία δεν υπηρετεί…
Κόσμος πολύς πανηγυρίζει στους δρόμους όλης της χώρας: το Κόμμα της Ελευθερίας κέρδισε τις εκλογές. Πολύ σύντομα η νέα εξουσία αποκλείει όσους διαφέρουν έστω και ελάχιστα από το πρότυπο που εκείνη έχει ορίσει, και καταδιώκει όσους εκείνη έχει χαρακτηρίσει «κακοντυμένους», «σκουρόχρωμους», «όχι αρκετά υγιείς»… Επιβάλλει κανόνες όλο και πιο αυστηρούς: τι ώρα πρέπει να ξυπνάνε οι πολίτες, τι δεν επιτρέπεται να λένε, να κάνουν, να τρώνε, να φοράνε…
Όμως, πώς φτάσαμε ως εδώ;



Ήταν το ίνδαλμά μου
 Συγγραφέας: Βασίλης Παπαθεοδώρου
Ο 13χρονος Ηλίας Μακρής είναι μαθητής της Α’ Γυμνασίου. Συνηθισμένο. Αυτό που τον κάνει να νιώθει ξεχωριστός -φτερά στα πόδια του- είναι άλλο: είναι αδερφός του Μάνθου, του μεγάλου ταλέντου της ομάδας της περιοχής, του 19χρονου που θαυμάζουν όλοι, που σαρώνει στα γήπεδα κάθε Κυριακή, που ονειρεύεται τα μεγάλα άλματα που θα απογειώσουν την καριέρα του.
Ο Ηλίας ανασαίνει για το Μάνθο. Το σχολείο του είναι αδιάφορο. Όποιος δεν νοιάζεται για το ποδόσφαιρο και τα επιτεύγματα του αδερφού του επίσης. Στα επιτεύγματα του Μάνθου βλέπει ήδη τον εαυτό του μετά από λίγα χρόνια. Θα βαδίσει στα χνάρια του, διψάει για ποδόσφαιρο, για διάκριση, για δόξα, για αποθέωση από τους φιλάθλους. Ονειρεύεται το όνομά του στο γήπεδο. Να λάμπει, να φωτίζεται, να αστράφτει.
Όμως τι τα θες! Είναι επιπόλαιος ο μικρός, βιαστική και γρήγορη η ματιά του στα πράγματα. Χμ! Κι ο αδερφός του δεν πάει πίσω. Κάτι χάπια έχει αρχίσει και παίρνει, κάτι συναλλαγές οφ δι ρέκορντ που θα απογειώσουν την καριέρα του κάνει κι όταν το τοπικό πρωτάθλημα κρέμεται από την κλωστή της τελευταίας αγωνιστικής για το ποιος θα ανέβει στην Γ’ Εθνική κατηγορία, τότε οι επιλογές του Μάνθου, του μεγάλου αδερφού, που θέλησε να πετάξει ψηλά και γρήγορα, θα δώσουν ένα χτύπημα με σαφή κρότο και ακόμα σαφέστερο γδούπο στην οικογένειά του, την τοπική κοινωνία των φανς αλλά κυρίως στον μικρότερο αδερφό, τον Ηλία, που ήθελε τόσο μα τόσο να μοιάσει στον ταλαντούχο αδερφό του.




Το μπλε καταφύγιο
Συγγραφέας: Σούζαν Κρέλερ
Η Μάσα περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές με τον παππού και τη γιαγιά της που ζουν σε μια μικρή ευρωπαϊκή πόλη. Βαριέται αφόρητα και η μόνη της διασκέδαση είναι να παρακολουθεί τα παιδιά να παίζουν στην παιδική χαρά. Εκεί συναντά δύο αδέλφια, την Ιουλία και τον Μαξ, που είναι κάπως φοβισμένα και κλεισμένα στον δικό τους κόσμο. Η Μάσα υποψιάζεται ότι κάτι τρομακτικό συμβαίνει στο σπίτι τους και αποφασίζει να αναλάβει δράση. 

Τα οδηγεί σε ένα μικρό μπλε σπίτι, στη μέση ενός χωραφιού με κριθάρι, και τα καθησυχάζει λέγοντάς τους ότι ο πατέρας τους της έχει ζητήσει να τα φροντίσει για λίγο. Όμως, οι μέρες περνούν, ο πατέρας δεν εμφανίζεται και τα παιδιά παραμένουν κλεισμένα στο καταφύγιό τους. Η μοναδική τους επαφή με τον έξω κόσμο είναι η Μάσα. 

Τελικά, ποιος είναι ο «καλός» και ποιος ο «κακός»; Τι κρύβεται πράγματι μέσα στο μπλε καταφύγιο;



Θαύμα
Συγγραφέας: Palacio R.J.
Αν μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι, αν μπορείς να συγχωρείς, αν αγαπάς τους φίλους που εσύ επιλέγεις να αγαπάς, αν βλέπεις ομορφιά εκεί που δεν την βλέπουν οι άλλοι, ε, τότε... όλα μπορούν να συμβούν.
Ακόμα και ένα θαύμα!
Το ξέρω ότι δεν είμαι ένα συνηθισμένο εννιάχρονο αγόρι! Θέλω να πω, φυσικά και κάνω συνηθισμένα πράγματα.
Τρώω παγωτό. Κάνω ποδήλατο. Παίζω μπάλα. Έχω Xbox. Κάτι τέτοια πράγματα με κάνουν ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Επίσης νιώθω συνηθισμένος. Μέσα μου. Ξέρω όμως πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν τα κοιτάζουν παράξενα μόλις εμφανιστούν κάπου... ξέρω πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν κάνουν τα άλλα παιδιά να φεύγουν φωνάζοντας από την παιδική χαρά.



Μετά το χιόνι
Συγγραφέας: Σ.Ν.Κρόκετ

Ο δεκαπεντάχρονος Γουίλο ζει στο γυμνό και αφιλόξενο τοπίο μιας νέας εποχής παγετώνων, σε ένα μέλλον που φαντάζει εφιαλτικά κοντινό. Πάνω στις χιονισμένες βουνοπλαγιές στήνει παγίδες για να πιάνει λαγούς και να συντηρεί τους δικούς του, που έχουν επιλέξει να ζουν «αδέσποτοι» στο βουνό, παρά να υποκύψουν στην καταπίεση της κυβέρνησης. Όταν μια μέρα γυρίζει σπίτι του, ανακαλύπτει ότι ολόκληρη η οικογένειά του έχει εξαφανιστεί. Και μετά από μία νύχτα ολομόναχος στο άδειο σπίτι, καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω. Μόνος και αντιμέτωπος με πολλούς κινδύνους, ο Γουίλο φορτώνει το έλκηθρό του και ξεκινάει για ένα τρομακτικό ταξίδι μέσα στο χιόνι: ένα ταξίδι επιβίωσης, περιπέτειας, φιλίας και αυτογνωσίας – με μοναδικό οδηγό το πνεύμα του σκύλου που ζει μέσα στο μυαλό του.
Ετοιμαστείτε για μια ιστορία που θα σας παγώσει μέχρι το μεδούλι και θα σας κόψει την ανάσα, καθώς ο Γουίλο αναγκάζεται ξανά και ξανά να αμφισβητήσει όλα όσα ξέρει για τον κόσμο του.




Τα τέρατα της Οξφόρδης
Συγγραφέας: Άντριου Λέιν

Ο νεαρός Σέρλοκ Χολμς βρίσκεται στην Οξφόρδη, προκειμένου να καλύψει τα εκπαιδευτικά κενά που άφησαν τα ταξίδια του. Ωστόσο, η προσοχή του διασπάται συνεχώς από τις φήμες σχετικά με κλεμμένα μέλη πτωμάτων. Αποφασίζει λοιπόν ν’ ανακαλύψει τον δράστη και να κατανοήσει το κίνητρό του. Για μία ακόμα φορά οι έρευνες τον οδηγούν σε επικίνδυνες καταστάσεις, καθώς βρίσκεται μπλεγμένος στην καρδιά ενός μυστηρίου που σχετίζεται με ένα κινούμενο σπίτι.




Γκάτερ
Συγγραφέας: Ντόρα Παπαλιού

Νύχτα στην καφετέρια του «Τζίμη». Ο δεκαοχτάχρονος Αλέξανδρος Δαμιανός σκιτσάρει το πρόσωπο του άγνωστου άντρα που κάθεται απέναντί του. Όμως δεν μπορεί να φανταστεί πως το σκίτσο είναι μόνο η αρχή, η πρώτη εικόνα σε μια ιστορία που αρχίζει να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του σαν τα κόμικς που συνεχώς σχεδιάζει. Δύο σκοτεινοί τύποι πλησιάζουν και λένε κάτι στον άγνωστο. Αυτός τους ακολουθεί έξω. Ο Αλέξανδρος βλέπει ένα πιστόλι. Ή μήπως του φάνηκε;




Συγγραφέας: Cyril Pendrosa
Μετάφραση:Γεωργία Τσάκωνα
Σε έναν τόπο μακρινό, σε μια εποχή αλλοτινή κάπου κοντά στον μεσαίωνα, σε μια παραδεισένια κοιλάδα ζουν ευτυχισμένοι ο Γιοακίμ και οι γονείς του. Το αγροτόσπιτό τους βρίσκεται ανάμεσα σε λόφους, απομονωμένο, μακριά από τον κόσμο, τη βαβούρα του και τα βάσανά του. Κι όλα κυλούν ξέγνοιαστα για την τριμελή οικογένεια, μέχρι που από το πουθενά εμφανίζονται οι Τρεις Σκιές. Τρεις ανθρωπόμορφες σκιές, ακάλεστες, ανατριχιαστικές και με άγνωστες προθέσεις, που επίμονα περιτριγυρίζουν την οικογένεια. Αλίμονο, οι τρεις σκιές έχουν έρθει για τον Γιοακίμ. Οι Τρεις Σκιές γεννήθηκαν από ένα πραγματικό γεγονός που βίωσε ο δημιουργός όταν στενοί του φίλοι έχασαν το παιδί τους σε μικρή ηλικία.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Γνωρίζω τον τόπο μου.


Η κ.Καλύβα με τους μαθητές του Β2 ολοκληρώνοντας την 1η ενότητα της Νεοελληνικής Γλώσσας, που αφορά τη γνωριμία με τον τόπο μας ,δημιούργησαν το ακόλουθο βίντεο.Μπράβο στα παιδιά!



Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

"Τα τρία ανθρωπάκια" Απόστολος Δοξιάδης

Τελευταία συνάντηση για το 2015 και τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Γ Γυμνασίου συναντήθηκαν να συζητήσουν για Τρία Ανθρωπάκια. Ένα βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη που άρεσε σε όλα σχεδόν τα μέλη της Λέσχης! Όλοι μας συμφωνήσαμε ότι η καταιγιστική δράση και η αστυνομική υπόθεση ήταν τα στοιχεία του βιβλίου που μας κράτησαν σε εγρήγορση κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Η Βάσια μας είπε ότι της άρεσε πολύ η δράση και η ιστορία του τρίτου ήρωα ενώ στη Χρυσάνθη δεν άρεσε ιδιαίτερα το βιβλίο πλην της ιστορίας του Λη Φρανκ. Η Γιάννα πάλι δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη για το τρίτο ανθρωπάκι και το βιβλίο την κράτησε σε αγωνία μέχρι το τέλος. Η Στεργιάννα βρήκε ενδιαφέρουσα την περιπέτεια που υπάρχει καθώς και την ταχύτητα με την οποία εξελισσόταν η υπόθεση. Η περιγραφή του χαρακτήρα του Τερανόβα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και πειστική και αποτελούσε το πιο ενδιαφέρον άτομο στο βιβλίο.
Ο Χάρης μας είπε ότι η δράση που υπάρχει στο βιβλίο του θύμισε κινηματογραφική ταινία , ενώ και σε κείνον άρεσε ιδιαίτερα ως χαρακτήρας ο Πέπε Τερανόβα και αγαπημένη του σκηνή ήταν η μαφιόζικη εκτέλεση της οικογένειας του Τερανόβα. Ο Σταμάτης ενθουσιάστηκε και βρήκε διασκεδαστικές τις δύο πρώτες ιστορίες , τα δυο πρώτα ανθρωπάκια, ενώ η ιστορία του Λη Φρανκ ήταν η πιο ενδιαφέρουσα. Ο Παναγιώτης δήλωσε ότι το βιβλίο ήταν ωραίο, με σασπένς, ενώ ,αν και η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη , το ενδιαφέρον του παρέμεινε αδιάπτωτο μέχρι το τέλος.
Η έξυπνη ιδέα του συγγραφέα να στηριχτεί στο παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια και να στήσει τη δική του ιστορία φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και στο Μάριο, που έκρινε πολύ ενδιαφέρον και περιπετειώδες το βιβλίο. Με τους προηγούμενους συμφώνησε και ο Κωνσταντίνος που η ασταμάτητη δράση του βιβλίου του θύμισε αστυνομική ταινία και ξεχώρισε και κείνος την τρίτη ιστορία. Η Ειρήνη πάλι μας είπε ότι δεν της άρεσε ούτε η ιστορία που διαπραγματεύεται το βιβλίο ούτε και η εξέλιξη του.
Η συζήτηση που ακολούθησε μετά τις τοποθετήσεις των παιδιών στράφηκε γύρω από το θέμα της ανθρώπινης ταυτότητας με αφορμή τις σκέψεις του Λη Φρανκ στη σελίδα 127 « …….Τι μένει στον άνθρωπο αν του τα αφαιρέσεις όλα αυτά ;Ένα πρόσωπο, ένα όνομα, ένα διαβατήριο, δηλαδή αέρας κοπανιστός» .Ποια είναι η ταυτότητα μας;Το όνομα μας μόνο; Ή οι φίλοι μας, η ζωή που έχουμε επιλέξει, η δουλειά μας, οι αγαπημένοι μας;

Μια άλλη σκέψη του Λη Φρανκ στη σελίδα 169  « ….Μα το να μη ζεις για τον εαυτό σου αλλά για τους άλλους!», αυτό είναι το Υπέρτατο Νόημα της Ζωής.» μας έβαλε να σκεφτούμε για το ποιο είναι το αληθινό νόημα της ζωής μας , αν η ζωή του ανθρώπου βρίσκει νόημα στην προσφορά στον πλησίον. Τέλος συζητήσαμε και για τα αίτια της μεταστροφής του Πέπε Τερανόβα και την απόφαση να αλλάξει ριζικά τη ζωή του.

Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον απόγευμα και μια ωραία συνάντηση! Τα βιβλία που θα διαβάσουμε στις διακοπές μας είναι δύο αυτή τη φορά: «Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την ελευθερία» του Φερνάντο Σαβατέρ και «Η Συγχώρεση» της Σώτης Τριανταφύλλου. Καλά Χριστούγεννα σε όλους και χαρούμενος ο νέος χρόνος!

Joeux Noel- Merry Christmas



Τελευταία ταινία για φέτος η ταινία Χαρούμενα Χριστούγεννα.Η ταινία προβάλει πως ο δεσμός μεταξύ των ανθρώπων, ησυμφιλίωση, η αγάπη και η χαρά μπορούν να σταματήσουν  ακόμα και μία μάχη μεταξύ αντίπαλων στρατοπέδων. Οι άνθρωποι αυτοί ανακάλυψαν «το θαύμα των Χριστουγέννων» στο πιο απίθανο μέρος και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Έδωσαν τα χέρια, αντάλλαξαν ευχές, γιόρτασαν, έκλαψαν, ένιωσαν και βίωσαν στ’ αλήθεια την μαγεία της ζωής. Τα σχόλια που ακολουθούν είναι από τη Χριστιάννα!Καλές γιορτές σε όλους! 

Η ταινία που είδαμε σήμερα ήταν μια πολύ ωραία, συγκινητική ιστορική ταινία που αφορούσε τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταινία συνδέεται στενά με τα Χριστούγεννα. Προβλεπόταν ο γαλλικός, ο αγγλικός και ο γερμανικός στρατός να συνεχίσουν να πολεμούν ακόμη και τα Χριστούγεννα, ενώ όλοι ήθελαν να γιορτάσουν στα σπίτια τους με τις οικογένειες τους. Ωστόσο, οι στρατιώτες και οι λοχαγοί έκαναν την ανατροπή. Το μουσικό ήθος και το πνεύμα των Χριστουγέννων έφερε κοντά τους αντιμαχόμενους λαούς και οδήγησε στην ανακωχή. Μετά από αυτό το γεγονός οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί στρατιώτες  κατάλαβαν τα κοινά που έχουν μεταξύ τους  κι ότι πολεμούν επειδή το θέλουν οι ανώτεροι τους.

Χριστιάννα Χανοπούλου, Γ6




Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015

Με τον τρόπο της Ιωάννας


Σαν τα πουλιά που πετούν ψηλά στον ουρανό
έτσι και γω, κάποια μέρα θα ανοίξω τις φτερούγες μου
και θα φύγω.
Σαν τον άνεμο που ταξιδεύει από μέρη σε μέρη
έτσι και γω, κάποια μέρα θα σηκώσω τη σκόνη μου
και θα φύγω.
Σαν της θάλασσας τα κύματα που χτυπούν πάνω στα βράχια και πεθαίνουν,
έτσι και γω κάποια μέρα θα διώξω την αλμύρα μου
και θα φύγω.
Σαν τη μυρωδιά της βροχής που τόσο μας κάνει να νοσταλγούμε αναμνήσεις
κάποια μέρα κι εγώ θα πάρω το άρωμα μου και θα φύγω.
Σαν του ήλιου τις αχτίδες, που άλλοτε μας τυφλώνουν, κι άλλοτε μας ζεσταίνουν γλυκά
έτσι και γω κάποια μέρα θα πάρω τη λάμψη των ματιών μου
και θα φύγω.

  
Μα μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα
 εγώ θα συνεχίσω να πετώ δίχως σκοτούρες στο μυαλό μου ,
θα συνεχίσω να σκορπάω τη σκόνη μου σε διάφορους ανθρώπους και μέρη,
θα μοιράζω την αλμύρα μου δίχως διακρίσεις ,
 θα αφήνω τη μυρωδιά μου να ταξιδεύει και να γεμίζει με ζωή χιλιάδες αναμνήσεις ,
 εγώ θα συνεχίσω να λάμπω κι ας τυφλώνω.
Γιατί μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα που θα φύγω ,
εγώ θα συνεχίσω να ζω.


Ιωάννα Ακριτίδου, Γ1


(Η Ιωάννα έγραψε το ποίημα αυτό όταν ανατέθηκε στους μαθητές του Γ1 να δημιουργήσουν δικά τους κείμενα , ποιήματα , ζωγραφιές ή βίντεο που να αποτυπώνεται το δικό τους "Όσο μπορείς" .)

Καν’ Το Όπως ο Μπέκαμ


Ολοκληρώνοντας την ανάλυση των σχετικών  κειμένων με το ποδόσφαιρο-Η τρίπλα των ονείρων και η Εσχάτη των ποινών-παρακολουθήσαμε την ταινία «Κάν΄το όπως ο Μπέκαμ».Στο τέλος ,συζητήσαμε και τα παιδιά έκαναν τις παρατηρήσεις τους συγκρίνοντας   πολιτισμούς, αντιλήψεις  και βγάζοντας συμπεράσματα για το άθλημα του ποδοσφαίρου  και τη δυναμική που ασκεί αυτό στις μάζες.
Οι μαθητές απόλαυσαν την ταινία, στην οποία η πρωταγωνίστρια θαυμάζει τον Άγγλο ποδοσφαιριστή David Beckam  και βαδίζει στα βήματά του έχοντας μεγάλο ταλέντο στο άθλημα. Η ίδια κατάγεται από την Ινδία, όπου οι γυναίκες δεν έχουν τέτοια ενδιαφέροντα. Έτσι η δραστηριότητά της αυτή καταδικάζεται από τους γονείς της. Η πρωταγωνίστρια όμως εντάσσεται σε μια γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου και κερδίζει μια υποτροφία σε αθλητική σχολή της Αμερικής. Τελικά οι γονείς της θα υποχωρήσουν και ξεπερνώντας τις ηθικές και τις κοινωνικές  αντιλήψεις του λαού τους θα την αφήσουν να κάνει το όνειρό της.

  Οι μαθητές εντυπωσιάστηκαν από  την αγάπη της  κοπέλας για το ποδόσφαιρο, την επιμονή της  και τη θέλησή της να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Εντύπωση τους έκανε ο συντηρητικός τρόπος ζωής των Ινδών , τα ήθη και τα έθιμα τους, η υπερβολική αυστηρότητα της οικογένειας και η επιθυμία τους να σπουδάσει η κόρη τους.
Παρατήρησαν τη δυνατή  θρησκευτική πίστη  και την επιμονή της μάνας να ασχολούνται τα κορίτσια με την προετοιμασία ινδικών φαγητών και τη  συμμετοχή  τους σε παραδοσιακά έθιμα του γάμου .Τους φάνηκε ενδιαφέρουσα η επιθυμία της μάνας να συνεχίσουν  τα κορίτσια  τον πολιτισμό τους. Δεν τους άρεσε  η θέση της γυναίκας σε μια τέτοια σύγχρονη οικογένεια, όπως επίσης και οι  προκαταλήψεις για τις ικανότητες των γυναικών .

Βέβαια δεν παρέλειψαν να πουν ότι στο τέλος ,όπως πάντα συμβαίνει, η τελική απόφαση των γονέων της είχε σαν στόχο την ευτυχία της κόρης τους.
Κλείνοντας δήλωσαν ότι η ταινία  τους άφησε ευχάριστα συναισθήματα. Το χιούμορ και η ωραία μουσική  ήταν επίσης στα θετικά της.
Φύγανε με ένα  ερώτημα : «Ποια να  είναι άραγε  η συνέχεια της ταινίας; Πέτυχε το όνειρό της η ηρωίδα;»    
Για την κριτική της ταινίας  εργάστηκαν  μαθητές του Β2 ΚΑΙ Β3.
Βάσω Καλύβα, ΠΕ02





Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Στη διαπασών - Λέσχη Ανάγνωσης Β Γυμνασίου


Tι καλύτερο από ένα Κυριακάτικο απόγευμα με τα παιδιά της Λέσχης Ανάγνωσης, να συζητάμε για τη Διαπασών του Βασίλη Παπαθεοδώρου και να ακούμε μουσική-όχι βέβαια στη διαπασών.
Ενθουσιασμένα όλα. Χαρακτηρισμοί: συναρπαστικό, υπέροχο, ενδιαφέρον, έντονο .
Τα θέματα που θίγει το βιβλίο και εντόπισαν τα παιδιά, πολλά: Σχολικός εκφοβισμός, παραπτωματική συμπεριφορά, εφηβικοί έρωτες, ρατσισμός, μουσική. Θέματα που άγγιξαν όλους.


Ο Αργύρης ενθουσιάστηκε με την πλοκή και τη μουσική.Ο  Χρήστος δήλωσε ότι ένιωσε απόλυτα ταυτισμένος με τον ήρωα, μόνο που αυτός έχει σαν καταφύγιο το μπάσκετ. Στην Ηλιάνα και στον Γιόβαν άρεσε το ότι το κάθε κεφάλαιο έχει και  τον τίτλο ενός τραγουδιού. Στην Αλίκη το ότι ο ήρωας στα δύσκολα καταφεύγει στη μουσική-αυτό άγγιξε όλα τα παιδιά. Στη Δομνίκη άρεσε η σχέση του με τη Λουίζα, στην Κάτια η ωριμότητα του Θανάση. Τα  παιδιά δήλωσαν ότι δεν τους άρεσε ο θάνατος της μητέρας του, τα περιστατικά βίας και οι ρατσιστικές εκδηλώσεις. Η Κατερίνα παρατήρησε ότι θα ήθελε ο Θανάσης να εκφράζει τα συναισθήματα του, ενώ η Μαριάννα δήλωσε ότι  της άρεσε η μεταστροφή στη συμπεριφορά  του.
Γενικά είναι ένα βιβλίο νεανικό, δυνατό, ένα μάθημα ζωής για τα παιδιά, γραμμένο στη γλώσσα τους.



Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Disconnect


Είναι μια ταινία ρεαλιστική, συγκλονιστική και ενδιαφέρουσα με πολλά επίκαιρα μηνύματα σε σχέση με τη συμπεριφορά μας στο διαδίκτυο. Ήξερα πάνω κάτω τι συμβαίνει, αλλά πάντα ένα θέμα σε αγγίζει διαφορετικά όταν αποτυπώνεται σε εικόνα. Συγκεκριμένα λάτρεψε την ιστορία με τον Τζέισον και τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, το νεαρό αγόρι που προσπάθησε να απαγχονιστεί, γιατί πίστευε πως η ντροπή που σήκωνε στην πλάτη του ήταν ασήκωτη, αφού οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν μια και είχε φτάσει στα χέρια τους η φωτογραφία του με αυτόν σε προσωπικές στιγμές. Τελικά δεν μάθαμε ποια ήταν η κατάσταση του στο νοσοκομείο. Η τελευταία σκηνή με συγκίνησε βαθύτατα –όταν η αδερφή του ξάπλωσε στο πλάι του ξεδιπλώνοντας την αληθινή αγάπη που ένιωθε για αυτόν.
Μάριος Αυγουλάς, Γ1




Στη σημερινή ταινία είδαμε σε τι ακραίες καταστάσεις μπορεί να μάς οδηγήσει το διαδίκτυο και η κακή διαχείριση του. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται είναι πολύ σύγχρονα .Είναι μια καλή ταινία γιατί μπορεί να ταυτιστεί κανείς με τις ιστορίες αυτές. Θα την πρότεινα κυρίως σε έφηβους για να αναγνωρίσουν τους κινδύνους του διαδικτύου.

Βάσω Μαυρολέων, Γ3


Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2015

Έζησα τη ζωή μου υπολογίζοντας τη γνώμη του κόσμου....

Ο Κ.Π.Καβάφης εμπνέει και οδηγεί τις σκέψεις των νέων ανθρώπων και σήμερα. Ο Δημήτρης Τσολάκης απεικόνισε το ποίημα "Όσο μπορείς" και οι μαθητές Σταμάτης Χατζηπέτρος, Κατερίνα Φαϊλλη και Χριστιάννα Χανοπούλου έγραψαν τα δικά τους ποιήματα με συμβουλές ζωής.

Έργο του Δημήτρη Τσολάκη, Γ6

Έζησα τη ζωή μου υπολογίζοντας τη γνώμη του κόσμου
Λέγοντας μου τι πρόκειται να κάνω.
Κάπως έτσι πέρασε η μισή μου ζωή.
Τόσα χρόνια χρειάστηκα τελικά για να καταλάβω
ότι ο κόσμος είναι πολύς, η ζωή μου όμως  λίγη.
Πίστευα ότι η ζωή τρέχει όπως η άμμος σε μια κλεψύδρα.
Δεν είχα σκεφτεί όμως ότι δεν μπορώ να την γυρίσω ανάποδα
όταν η άμμος τελειώσει και να την ξαναρχίσω .
Έτσι έζησα μια άχρηστη ζωή , σαν έναν πρώιμο θάνατο.
Κατάλαβα ότι τη ζωή την ζούμε ατενίζοντας μπροστά ,
αλλά την κατανοούμε κοιτάζοντας πίσω.
Δυστυχώς η ζωή μου έπαιξε άσχημο παιχνίδι
ρίχνοντας με κάτω , μου έσπασε τα γυαλιά,
και έτσι τώρα πορεύομαι τυφλός σε αυτόν τον κόσμο
δίχως ελπίδα να μάθω από το παρελθόν.

Κατερίνα Φαϊλλη – Σταμάτης Χατζηπέτρος, Γ6



 
Έργο του Δημήτρη Τσολάκη, Γ6




Όπου κι αν βρεθείς στη γη,
χρειάζεσαι αγάπη να υπάρχει
και ενότητα μεταξύ των ανθρώπων .
Η αγάπη είναι αυτή που ενώνει τους ανθρώπους .
Προσπάθησε να ευχαριστείς , να βοηθάς, να νοιάζεσαι.
Όσο μπορείς να αγαπάς τους συνανθρώπους σου.


Μην υποτιμάς τον εαυτό σου.
Βάλε στόχους στη ζωή σου.
Όσο μπορείς κυνήγα τα όνειρα σου.
Συνέχισε να ελπίζεις .
Κι άκου την καρδιά σου.

Μοίρασε στον κόσμο την αγάπη σου.
Όσο μπορείς πάλεψε για το δίκιο
και καταπάτησε το άδικο.
Ακόμα κι αν πέσεις ,
σήκω κι αγωνίσου για τη ζωή σου.
Χριστιάννα Χανοπούλου, Γ6



Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2015

Trash (Σκουπίδια)


Μια ακόμη εξαιρετική ταινία προβλήθηκε στην Κινηματογραφική Λέσχη του 1ου Γυμνασίου Κω. Η ταινία με τίτλο «Τα σκουπίδια» ήταν καθηλωτική  και έθιγε πάρα πολλά ζητήματα , τα κυριότερα από τα οποία ήταν η έλλειψη ανθρωπισμού και η παραμέληση ευρέων κοινωνικών τάξεων , το πείσμα κάποιων αδικημένων ανθρώπων να κάνουν το σωστό αλλά και η κακοποίηση και εκμετάλλευση ομάδας ανθρώπων .
Η ταινία περνάει πολλά μηνύματα. Αυτό που προσέλαβα εγώ ως θεατής είναι ότι υπάρχουν όντως κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική τους καλοπέραση , αλλά έχουν ως σκοπό της ζωής τους να βοηθήσουν άλλους ανθρώπους , εφόσον ξέρουν τις καθημερινές τους δυσκολίες και δεν αδιαφορούν όπως κάνουν πολλοί άλλοι. Επίσης η ταινία μας έδειξε την αγνότητα των πράξεων κάποιων ανθρώπων , όπως το πείσμα για τη λύση όλου αυτού του μυστηρίου με το πορτοφόλι από τα παιδιά, έτσι ώστε να πράξουν το σωστό και το δίκαιο χωρίς κάποιο προσωπικό συμφέρον.
Ένα ακόμη μήνυμα στην ταινία αυτή είναι ότι δεν υποτάσσονται όλοι οι άνθρωποι στους ανθρώπους με το πάνω χέρι , υπάρχουν και άνθρωποι που διαφέρουν. Έναν από αυτούς βλέπουμε στο σημείο που ο αστυνομικός δεν σκοτώνει τον Ράφαελ ,έτσι όπως τον πρόσταξε ο αρχηγός του, και τέτοιοι άνθρωποι είναι πολύ σημαντικοί- σκεφτείτε το λίγο…Ολοκληρη η τροπή της ταινίας θα είχε αλλάξει, αν δεν υπήρχε αυτός ο αστυνομικός. Η ταινία σε κάποιον βαθμό καταφέρνει να μας δείξει και το πόσο ασήμαντη είναι για κάποιους η ανθρώπινη ζωή, εφόσον την θεωρούν ένα σκουπίδι από το οποίο δεν μπορούν να αντλήσουν τίποτε άλλο και γι αυτό το λόγο το πετάνε.
Μέσα σε μια ταινία λοιπόν καταφέραμε να γνωρίσουμε διάφορους τύπους ανθρώπων , ανθρώπους με αυτοθυσία, με πείσμα να κάνουν το σωστό, με συναίσθηση του άλλου ανθρώπου , ανθρώπους αδιάφορους , άπληστους , που δε σέβονται την ύπαρξη του άλλου ανθρώπου . Τώρα το μόνο που μας μένει είναι αν προσαρμόσουμε τη ζωή μας σε κάποιον από αυτούς τους ρόλους.Λοιπόν …επιλέξατε;
Εύα Αλευροφά, Γ1


Η ταινία είχε αρκετή δράση , σε ορισμένα σημεία μπορώ να πω ότι ενώ ήταν αστεία , σε προβλημάτιζε για πολλά θέματα , όπως την καταπάτηση των παιδικών δικαιωμάτων και την διάβρωση του ψυχικού τους κόσμου. Τέλος η ταινία  Trash αντικατοπτρίζει τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Ήταν μια πολύ ωραία ταινία!
                                                                                     Νίκος Πάχος, Γ4


Η συγκεκριμένη ταινία μας έδειξε την φτώχεια , την διαφθορά και την βία στους δρόμους. Πως μέσα από αυτήν την φτώχεια αυτό τα τρία παιδιά μαζεύοντας σκουπίδια βρήκαν ένα πορτοφόλι που καθόρισε την ζωή τους , με την απόφαση που πήραν να το κρατήσουν. Τέλος η απόφαση αυτή έφερε τρομακτικές συνέπειες αλλά παρόλα αυτά δεν το έβαλαν κάτω και συνέχισαν με θάρρος μέχρι τον στόχο τους!!!

Νεφέλη Καματερού, Γ2


Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2015

Οι μαθητές του Γ1 διαβάζουν και ερμηνεύουν Καβάφη


Απ τες εννιά
Δώδεκα και μισή. Γρήγορα πέρασεν η ώρα
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
και κάθισα εδώ. Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω,
και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω
κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό.

Το είδωλον του νέου σώματός μου,
απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα,
ήλθε και με ηύρε και με θύμισε
κλειστές κάμαρες αρωματισμένες,
και περασμένην ηδονή— τι τολμηρή ηδονή!
Κ’ επίσης μ’ έφερε στα μάτια εμπρός,
δρόμους που τώρα έγιναν αγνώριστοι,
κέντρα γεμάτα κίνησι που τέλεψαν,
και θέατρα και καφενεία που ήσαν μια φορά.

Το είδωλον του νέου σώματός μου
ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά·
πένθη της οικογένειας, χωρισμοί,
αισθήματα δικών μου, αισθήματα
των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.

Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή.
Πώς πέρασαν τα χρόνια. 

Διάλεξα αυτό το ποίημα , διότι μας μιλάει για τη διαδρομή της ζωής, δηλαδή πώς φτάνει κανείς από τα νιάτα στα γηρατειά. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση του ποιητή τώρα που είμαι νέος και ξέρω ότι έχω να ζήσω πολλές ωραίες στιγμές , αλλά και λύπες. Ξέρω ακόμα ότι όλη η ζωή είναι μπροστά μου, αλλά ταυτίζομαι με τον ποιητή , όταν λέει πως δεν καταλαβαίνει πώς πέρασε η ώρα.Πράγματι η ζωή είναι πολύ μικρή σε διάρκεια και συχνά γερνάμε χωρίς να έχουμε καταλάβει πώς πέρασαν τα χρόνια μας.
Φρίξος Αλέφαντος, Γ1




Ιθάκη
Το αγαπημένο μου ποίημα του Κ.Π.Καβάφη είναι η Ιθάκη .Αυτό το πανέμορφο και αλληγορικό ποίημα μου το απάγγελνε ο πατέρας μου πριν φύγω από τη Θεσσαλονίκη αλλάζοντας τα λόγια… Η Ιθάκη λοιπόν για μένα είναι η Θεσσαλονίκη. Αγαπημένοι μου στίχοι από το ποίημα είναι οι εξής:

…Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου……..

…..Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.


Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. 


Ταυτίζομαι απόλυτα με αυτό το υπέροχο ποίημα καθώς οι Ιθάκες σημαίνουν το θάνατο, το τέλος της ζωής. Γι αυτό πρέπει να ταξιδέψεις και να χεις όσες περισσότερες χαρούμενες στιγμές μπορείς – όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά». Δε διστάζω να πω ότι ο πατέρας μου μου το είχε πει τόσες φορές αυτό το ποίημα που με είχε κουράσει, αλλά πλέον μπορώ και γω να καταλάβω καλά την ομορφιά του και να χαμογελώ κάθε φορά που μου το διαβάζει.
Ιωάννα Ακριτίδου, Γ1





Ομνύει
Ομνύει κάθε τόσο       ν’ αρχίσει πιο καλή ζωή.
Aλλ’ όταν έλθ’ η νύχτα            με τες δικές της συμβουλές,
με τους συμβιβασμούς της,      και με τες υποσχέσεις της·
αλλ’ όταν έλθ’ η νύχτα              με την δική της δύναμι
του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια
μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπηαίνει. 


Η πόλις
Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. 


Μου αρέσουν αρκετά ποιήματα του Καβάφη αλλά δυο από τα πιο αγαπημένα μου είναι η Πόλις που μας δίνει να καταλάβουμε ότι για να ζήσει ένας άνθρωπος ευτυχισμένος , ότι όλα αυτά για τα οποία ζούμε υπέυθυνος είναι μοναχά ο εαυτός μας και όχι ο τόπος που ζούμε- πράγμα με το οποίο συμφωνώ απολύτως. Το δεύτερο ποίημα που μου αρέσει πολύ είναι το Ομνύει .Μας μιλάει για τις αναμνήσεις που έρχονται στο μυαλό μας την νύχτα , την ώρα που έρχονται και οι αληθινές επιθυμίες στο μυαλό του.
Εύα Αλευροφά, Γ1





Το πιόνι
Πολλάκις, βλέποντας να παίζουν σκάκι,
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά-σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ’ αρχίσουν
οι απολαύσεις του κ’ οι αμοιβές του.
Πολλές στον δρόμο κακουχίες βρίσκει.
Λόγχες λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με τες πλατειές των
γραμμές· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώσει·
κ’ εδώ κ’ εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ’ το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.

Aλλά γλιτώνει απ’ τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.

Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!

Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνει
κ’ ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώσει,
για να την αναστήσει από τον τάφο
ήλθε να πέσει στου σκακιού τον άδη.
 



Διάλεξα αυτό το ποίημα του Καβάφη, γιατί πιστεύω ότι είναι μια πιστή απομίμηση της πραγματικότητας. Βασικά, απορώ πως ο Καβάφης κατάφερε να χωρέσει σε λίγες σειρές την πορεία μιας ολόκληρης ζωής , με τόση ακρίβεια. Κατάφερε να παρομοιάσει τη ζωή με το σκάκι και τους κανόνες του, μια αρκετά εύστοχη παρομοίωση . Το πιόνι είναι ο άνθρωπος που στην πορεία της ζωής του συναντά αμέτρητους εχθρούς, τους οποίους καλείται να αντιμετωπίσει. Μετά όμως από χιλιάδες βάσανα και κόπους αυτό το μικρό πιόνι έχει αποκτήσει σοφία, γνώσεις , αξίες και μπορεί να αντικρύσει το πραγματικό νόημα της ζωής. Πως κανένας δεν είναι περιττός και όλοι είναι χρήσιμοι. Ακόμα και γεγονότα που εμείς θεωρούμε ανάξια προσοχής .Αυτό το θέμα λίγο πολύ όλοι οι άνθρωποι το έχουμε.Όταν έχουμε κάποιον πάνω στη σκακιέρα μας τον περιθωριοποιούμε και μόνο όταν φύγει και χαθεί καταλαβαίνουμε την πραγματική αξία του , που δεν αναγνωρίσαμε και σύντομα θα καταλάβουμε πως είναι αργά.,… Τέλος καταλαβαίνουμε πως τίποτε στη ζωή δε γίνεται άδικα , όλα έχουν κάποιον στόχο και κάποιον σκοπό, καμιά θυσία στη ζωή δεν είναι άδικη.
Μάριος Αυγουλάς, Γ1





Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. 

Διάλεξα αυτό το ποίημα, διότι πιστεύω ότι εκφράζει τα κρυμμένα συναισθήματα μου. Άγγιξε τόσο πολύ την καρδιά μου σαν μια γερή γοθιά! Τα όνειρα είναι ψεύτικα, μόνο η ζωή είναι πραγματική. Πιστεύω ότι πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας και να μην κοιτάμε το παρελθόν.


Ζωγραφισμένα
Την εργασία μου την προσέχω και την αγαπώ.
Μα της συνθέσεως μ’ αποθαρρύνει σήμερα η βραδύτης.
Η μέρα μ’ επηρέασε.        Η μορφή της
όλο και σκοτεινιάζει.         Όλο φυσά και βρέχει.
Πιότερο επιθυμώ να δω παρά να πω.
Στη ζωγραφιάν αυτή κυττάζω τώρα
ένα ωραίο αγόρι που σιμά στη βρύσι
επλάγιασεν, αφού θ’ απέκαμε να τρέχει.
Τι ωραίο παιδί· τι θείο μεσημέρι το έχει
παρμένο πια για να το αποκοιμίσει. —
Κάθομαι και κυττάζω έτσι πολλήν ώρα.
Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της.

Μόλις διάβασα το ποίημα αυτό ήρθε στο μυαλό μου αυτή η εικόνα: ενός αγοριού που κάθεται κοντά στη βρύση  σε ένα ωραίο τοπίο .Μου θυμίζει τον εαυτό μου , πως κάθομαι σαν ένα ερωτευμένο κοριτσάκι Από τα ποιήματα του Καβάφη φαίνεται ότι αγαπά αυτό που κάνει .Του είμαι ευγνώμων, διότι όποτε διαβάζω ένα ποίημα του , νιώθω ότι εμπλουτίζεται το μυαλό μου και προσαρμόζομαι πιο πολύ στη ζωή.
Ντουιγκού Γιαρίμαγα, Γ1 






Ιθάκη
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν. 

Το ποίημα που διάλεξα είναι η Ιθάκη διότι απηχεί κάτι σωστό για μας : ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Δηλαδή ότι παρόλο που πρέπει να έχουμε έναν προορισμό , έναν σκοπό, δεν πρέπει να βιαζόμαστε να φτάσουμε σε αυτόν, γιατί μπορεί τελικά να μην έτσι όπως νομίζαμε ότι θα ήταν. Θα πρέπει να απολαύσουμε, δηλαδή το ταξίδι , να πάρουμε γνώσεις να μάθουμε διάφορα από αυτό χωρίς  να ξεχνάμε όμως τον προορισμό μας.
 Παναγιώτης Δικταπανίδης, Γ1




Μονοτονία
Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί.
Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Ο λόγος που διάλεξα αυτό το ποίημα είναι πως ο χρόνος περνάει, χάνουμε σημαντικές στιγμές από τη ζωή μας , μετανιώνουμε για λόγια που είπαμε ή δεν είπαμε. Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα: δεν κατάλαβα πότε ήμουν στο δημοτικό και τώρα πάω Γ Γυμνασίου. Δεν πρόλαβα να χαρώ όσο έπρεπε να τα  παιδικά μου χρόνια . Όλο γκρίνια ήμουν για το πότε θα πάω στο Γυμνάσιο. Δεν κατάλαβα πότε άσπρισε η γιαγιά μου και άλλα πολλά….
Στο σχολείο όμως η ώρα του μαθήματος δεν περνάει γρήγορα. Τι κι αν περνάει, είμαστε ανυπόμονοι για το Σαββατοκύριακο και πάλι ξανά Δευτέρα. Έχω σταματήσει να είμαι ανυπόμονη διότι προσπαθώ να κρατήσω αναμνήσεις απ ότι κάνω γιατί σε λίγα χρόνια δε θα μπορώ να κάνω αυτά που κάνω τώρα. Περνάει ο καιρός, ας χαρούμε αυτή τη ζωή. Όπως λέμε και μεις οι νέοι :Χαμογέλα, η ζωή θέλει τρέλα!

Αργυρώ Ζαχαρίου, Γ1