Sing Street - Βρες ποιος θέλεις να είσαι

 

Την περασμένη Κυριακή είδαμε με τη λέσχη μας την ταινία Sing Street. Υπόθεση: Ένας καταπιεσμένος έφηβος που μεγαλώνει στο Δουβλίνο τη δεκαετία του 1980, δημιουργεί μια μπάντα για να εντυπωσιάσει το κορίτσι που του αρέσει.

Ακολουθεί η κριιτκή της Ρένας. 

Xαρά, ελπίδα και συγκίνηση. Αυτά τα συναισθήματα μου προξένησε η ταινία που είδαμε. Την παρακολούθησα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Μπορεί ο Κόσμο να ζούσε σε μια δυσλειτουργική οικογένεια αλλά με την στήριξη και την αγάπη του αδερφού του μπόρεσαν και οι δύο να «ελευθερωθούν» και ταυτόχρονα βοήθησε ο ένας τον άλλον να βρει το νόημα της ζωής. Ο Κόσμο ήταν ένα παιδί έξυπνο και άνετο, δεν πήγαινε με την μάζα και κατάφερε μέσα από έναν έρωτα για ένα κορίτσι να δημιουργήσει δεσμούς φιλίας με παιδιά το καθένα με τα δικά του ξεχωριστά στοιχεία που διαμόρφωναν την προσωπικότητα τους . Επίσης μου έκανε εντύπωση με πόσο τόλμη μπόρεσε και επέβαλε την δικιά του άποψη για τις αντιλήψεις του διευθυντή του. Ένα ακόμη αγαπημένο μου σημείο ήταν όταν, ενώ γνώριζε πως του είχε φερθεί ο τραμπούκος του σχολείου του , διέκρινε πως έφταιγε η συμπεριφορά του πατέρα του προς αυτόν και κατόρθωσε να τον αλλάξει και να αντιμετωπίσει τον πατέρα του με τον τρόπο που το αξίζει. Η κοπέλα πάλι αν και ορφανή, βρήκε τα πατήματα παρέα με τον Κόσμο. Μια πολύ αισιόδοξη εφηβική ταινία!

Ρένα Κουκουράκη

 

«Μισό παιδί», Α. Κορτώ: «Τι είναι η λύπη; Δυο πήχες φράχτης στον κάμπο της χαράς», Λέσχη Ανάγνωσης Β Λυκείου

 

Τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Λυκείου αυτό το μήνα διάβασαν το βιβλίο «Μισό παιδί» του Αύγουστου Κορτώ . Υπόθεση: Ο Αντώνης Ράπτης, δεκαεφτά χρονώ αγόρι, αιματοκύλισε το Χρυσοδέντρι: μπήκε στην τάξη του μονοθέσιου σχολείου μ' ένα κλεμμένο πολυβόλο, σκότωσε τον δάσκαλο κι όλους σχεδόν τους φίλους του, κι έπειτα αυτοπυρπολήθηκε. Το μακελειό συντάραξε το ακριτικό χωριουδάκι, αλλά η αστυνομία έκλεισε τον φάκελο εν τάχει - το τι συνέβη ήταν φως φανάρι: άλλο ένα πειραγμένο σκατόπαιδο που, με αφορμή μια ερωτική απογοήτευση, έκανε τη ζήλια του φονικό όπλο.

Όμως ο άνεμος της ενοχής τραντάζει ακόμη τα δέντρα του χωριού. Η μάνα του δράστη ξέρει ότι ο δολοφόνος κι ο γιος της δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το μόνο θύμα της επίθεσης που έχει ακόμη τις αισθήσεις του πασχίζει να αρθρώσει την αλήθεια. Κι οι ψυχές των νεκρών μαθητών φωνάζουν, σκυλοτρώγονται, κρατούν καλά το μυστικό τους.

Ο Φίλιππος Σέξτος, συλλέκτης μαρτυριών κι ερασιτέχνης γραφιάς, ταξιδεύει στο χαροκαμένο Χρυσοδέντρι. Κάτι στην όλη υπόθεση δεν τον αφήνει σε ησυχία: πρέπει να μιλήσει με τους γονείς, με τα αδέρφια, με τη Μάρω, την πλέον τραγική απ' τις μητέρες. Όταν ένα παιδί σκοτώνει άλλα παιδιά, εξακολουθεί να 'ναι παιδί; Κι όταν το αίμα χύνεται άδικα, ποια είναι η πρώτη αδικία, η ρίζα του κακού;

Μια ιστορία μυστηρίου, ένα κυνηγητό για την αλήθεια. Ποιος σκότωσε πρώτος και ποιο θύμα ξεχάστηκε,· Ένα σκοτεινό παραμύθι που σου κλέβει την ανάσα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Ελένη , η οποία είχε προτείνει και το βιβλίο, βρήκε πολύ γοητευτικό τον τρόπο γραφής . Έχει διαβάσει και άλλα βιβλία του συγγραφέα και κάθε φορά είναι συγκινητικός. Το συγκεκριμένο βιβλίο, παρόλο που πραγματεύεται ένα τόσο βαρύ θέμα, δεν είναι ψυχοπλακωτικό. Ακόμη και το τέλος του είναι λυτρωτικό. Υπάρχει μια ισορροπία ακόμη και στο πώς δομούνται τα επιμέρους κεφάλαια του βιβλίου αλλά και στο πώς σκιαγραφούνται οι ήρωες. Το θέμα της αλυσιδωτής βίας είναι ένα πολύ επίκαιρο θέμα και θίγεται με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο στο βιβλίο. Και στο τέλος ο αναγνώστης έρχεται να αναρωτηθεί να άξιζε αυτό το παιδί, το «μισό» παιδί αυτό το τέλος στη ζωή του ή κάτι καλύτερο…

Στην Κωνσταντίνα Ξ. άρεσε πολύ το βιβλίο, αν και το διάβαζε σπαστά , εξαιτίας του πολύ φορτωμένου προγράμματός της. Το θέμα θα μπορούσε να είναι βαρύ και απρόσιτο στο μέσο αναγνώστη , αλλά δίνεται με στιγμές ανάλαφρες, χαρούμενες ακόμη και χιουμοριστικές, οπότε ελαφρώνει η αίσθηση. Πιστεύει πώς ο συγγραφέας αφιέρωσε τόσο χρόνο όσο έπρεπε σε κάθε ήρωα, ώστε στο τέλος να βγαίνει απόλυτο νόημα με τη λύση της υπόθεσης. Αν τραβούσε περισσότερο σε μάκρος το βιβλίο, ίσως και να ήταν βαρετό ή κουραστικό.

Η Αντριάνα βρήκε πολύ ωραίο τον τρόπο γραφής . Ο συγγραφέας ήξερε πώς να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη, να μην τον κουράζει. Το εύρημα της συζήτησης των νεκρών μαθητών ήταν πολύ ιδιαίτερο και έλυνε αρκετές απορίες, ενώ ήταν και ωραίος τρόπος σύνδεσης με τη συνέχεια της υπόθεσης. Η Μπιργκιούλ το βρήκε κουραστικό , ακριβώς επειδή το θέμα του ήταν πολύ βαρύ. Ωστόσο, της τράβηξε την προσοχή η υπόθεση και συγκινήθηκε πολύ από το τέλος. Η Ρένα αντίθετα δεν το βρήκε βαρύ. Είχε πολλές πληροφορίες για τους ήρωες και τις έδινε με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Αυτό που έδωσε ζωντάνια στο βιβλίο ήταν το ότι μιλούσαν τα νεκρά παιδιά. Και στην Άννα Μαρία άρεσε το βιβλίο, γιατί ήταν αστυνομική ιστορία και είχε μυστήριο. Οι συζητήσεις των νεκρών μαθητών έδιναν μια άλλη οπτική στην υπόθεση.

Ο Αργύρης , παρά κάποιες ενστάσεις, βρήκε πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο. Ο συγγραφέας έγραφε πολύ όμορφα και σε τραβούσε με τον τρόπο του να ολοκληρώσεις το βιβλίο. Ο κυνισμός που ήταν ολοφάνερος στην προσέγγιση αρκετών επιμέρους θεμάτων έκανε πιο αληθοφανή την υπόθεση. Παρόλο που άγγιζε ένα σκληρό θέμα ήταν ανάλαφρο και δοσμένο με χιούμορ. Υπήρχαν επίσης ανατροπές στην υπόθεση που κρατούσαν αμείωτο το αναγνωστικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, θα ήθελε να έχει ο Σέξτος περισσότερες συναναστροφές με τους κατοίκους πέρα από τη μητέρα του ήρωα, τη μητέρα του Βλάση και τον πατέρα των διδύμων. Έμμεση η παρουσίαση των κατοίκων, εκτενέστατη η αναφορά στην ιστορία του Σέξτου.

Η Κωνσταντίνα Χρ. είπε ότι το βιβλίο της άρεσε πολύ, αν και κάποια σημεία την μπέρδεψαν ή την έκαναν να βαρεθεί. Καθώς προχωρούσε όμως η ανάγνωση βρήκε πολύ ενδιαφέρον το θέμα του και πραγματικά το εύρημα με τις παρεμβάσεις των νεκρών παιδιών φώτιζε κάποια σκοτεινά σημεία της υπόθεσης. Το τέλος ήταν μη αναμενόμενο και απροσδόκητο.

Τέλος η Γκιουλσέν διάβασε πολύ γρήγορα το βιβλίο γιατί το βρήκε πολύ ενδιαφέρον και δεν την κούρασε καθόλου. Της άρεσε που στην υπόθεση υπήρχε το παρελθόν του Σέξτου και αναφορές στην οικογένεια του. Η ιστορία της Μάρως, της μητέρας του ήρωα, ήταν πολύ ιδιαίτερη και σκληρή και της φάνηκε πολύ τρυφερή η δήλωση του Σέξτου ότι θα έγραφε ένα άλλο τέλος για τον Αντώνη.

Η κ.Κρύου είπε ότι το βιβλίο ήταν ωραίο. Βαρύ, δύσκολο αλλά ωραίο βιβλίο. Πολύ σκληρή η υπόθεση , βαριά η ιστορία της Μάρως. Ο τίτλος του βιβλίου πολύ πρωτότυπος. Ωστόσο την κούρασαν οι εκτενείς αναφορές στις πολλές διαφορετικές ιστορίες (Φίλιππου, Μάρως, συγγενών). Είναι ένα κοινωνικό βιβλίο που θίγει ένα θέμα επίκαιρο.

Πράγματι, το βιβλίο είναι δυνατό και ασχολείται με ένα πολύ ιδιαίτερο,  δύσκολο θέμα. Ο συγγραφέας μπαίνει στο πετσί των ηρώων του και οδηγεί τον αναγνώστη να κατανοήσει τα βαθύτερα κίνητρα τους. Στο βιβλίο αποτυπώνεται η ελληνική κοινωνία της επαρχίας – και όχι μόνο-  με όλες τις παθογένειές της. Η αδυναμία αποδοχής του διαφορετικού, οι σαθρές προσωπικές σχέσεις, η βία σε κάθε μορφή της, η ανυπαρξία κοινωνικής/κρατικής πρόνοιας και αντιμετώπισης της κακοποίησης , όλα αυτά έρχονται στην επιφάνεια. 

Αποσπάσματα του βιβλίου

Σελ. 20: « Ο θύτης κάθε μαζικής βαρβαρότητας φαντάζει μοιραία πιο σαγηνευτικός, πιο μυστηριώδης – πιο νοσηρά ενδιαφέρων- απ τα θύματά του. Και στην προσπάθεια να τον κατανοήσεις, η γοητεία που ασκεί μπορεί να εμπνεύσει μια ασυναίσθητη, δηλητηριώδη συμπόνια.»

Σελ 73: «Τι είναι η λύπη; Δυο πήχες φράχτης στον κάμπο της χαράς»

Σελ. 113: «Ο Μινώταυρος γίνεται Μινώταυρος μόνο τη στιγμή που τρώει το νεαρό του θύμα: γιατί η εφηβική σάρκα του δίνει το πολυπόθητο κομμάτι- το άλλο μισό- της ανθρώπινης φύσης που στερείται.»

Σελ. 148: Αν το φύλο των ανθρώπων που χαν ορίσει τη ζωή της ήταν ανεστραμμένο, όλα θα χαν πάει κατ ευχήν. Ο παππούς της ο Άλκης θα πατούσε πόδι στην παρακμή και τη βία των γονιών της, κι η ίδια ως αγόρι, ως θαρραλέος και ατίθασος, ανυπάκουος Μάριος, δε θα τρωγε το ξύλο της αρκούδας, δε θα γινόταν υποχείριο, δε θα κατέληγε στο δρόμο. Καμιά πανούργα Στέλλα δε θα τη διπλάρωνε, δε θα σήκωνε χέρι στο αντράκι – στον ψηλό και χειροδύναμο παράλληλο εαυτό της. Ακόμη και η Σάρον αν ήταν σκύλαρος δε θα ζούσε κλοτσημένη και αλυσοδεμένη.

Σελ. 154: «Η Μάρω είχε κιόλας καταλάβει ότι το μωρό δεν είχε φύλο, γιατί δεν είναι δημιούργημα αλλά δημιουργός: μια ατέλειωτη πείνα, μια ατέλειωτη ανάγκη, δυο μάτια γαλαξίες κι ένα στόμα σαν το σύμπαν.»

Σελ. 163: «..Αν ήταν σωστή μάνα , έπρεπε να θέλει αν πεθάνει, να πάει μαζί με το παιδί της, κι ωστόσο ποτέ της δεν ήταν πιο σίγουρη ότι ήθελε να ζήσει, γιατί ο θάνατος δε σε απαλλάσσει απ το καθήκον: να προστατεύεις το σπλάχνο σου με κάθε πνοή, ιδίως όταν είναι ανυπεράσπιστο μπροστά στο μίσος των ανθρώπων. Σα να γεννάς αντίστροφα, πρέπει να τα αρπάξεις απ΄τα χέρια του κόσμου, που θέλει να το βρομίσει, να το θανατώσει για δεύτερη φορά, και να το χώσεις πάλι στο κορμί σου, να το πλύνεις με το αίμα σου, με σφουγγάρι την καρδιά σου.»

Σελ. 203: «Το ότι το σακάκι, ένα κομμάτι άψυχο πανί, είχε επιβιώσει και θα μπορούσε να φοριέται για χρόνια, ανώ ο Λεωνίδας δε ζούσε πια, ήταν συγχρόνως εξοργιστικό και σπαραξικάρδιο. ΠΟ πεθαμένος ήταν ένα κενό, ένα τίποτα, κι ωστόσο είχε ιδιοκτησία: Το σακάκι του. Δεν υπήρχε πουθενά, κι ωστόσο βάραινε σε χίλιους ώμους: Η γυναίκα του, οι θαυμαστές του έργου του.»

 

Ο ηλίθιος/ Durak : Ο ηθικός άνθρωπος είναι ο "ηλίθιος" άνθρωπος;

 

Στα πλαίσια του μαθήματος της Φιλοσοφίας παρακολουθήσαμε με τους μαθητές της Β Λυκείου την ταινία Ο ηλίθιος/ Durak.  Η ταινία είναι του 2014 και είναι ρώσικη παραγωγή. Ο σκηνοθέτης , Γιούρι Μπίκοφ έχει τοποθετήσει την ιστορία στη διάρκεια μια νύχτας και η όλη σκοτεινή ατμόσφαιρα κάνει ακόμη πιο δραματικό το φίλμ. Την ταινία δεν τη γνώριζα και την είδα σε μια ανάρτηση της φίλης και συναδέλφου Σοφίας Ζερβού, την οποία και ευχαριστώ για την πρόταση. Η ταινία είναι ελεύθερη στο youtube. Στην ανάρτηση θα βρείτε το σύνδεσμο. 

 Υπόθεση: Ένας υδραυλικός, ο αθώος και ιδεαλιστής Ντίμα αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του μελετώντας για να γίνει μηχανικός. Ένα βράδυ πηγαίνοντας σε μια εργατική πολυκατοικία για μια διαρροή αντιλαμβάνεται ότι το πολυώροφο κτίριο όπου στοιβάζονται δεκάδες οικογένειες πρέπει να εκκενωθεί γιατί υπάρχει άμεσος κίνδυνος να καταρρεύσει. Τρέχει να ειδοποιήσει τη δήμαρχο και τις δημοτικές αρχές, όμως καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Ο Ντίμα περνάει όλη τη νύχτα κυνηγώντας τους διεφθαρμένους τοπικούς αξιωματούχους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσει εκείνους που η καλή κοινωνία έχει αποφασίσει να ξεχάσει.

Οι μαθητές μετά το τέλος της ταινίας απάντησαν σε ένα ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο και στην τάξη αργότερα σταθήκαμε κριτικά απέναντι στο ηθικό κομμάτι της ταινίας και εξετάσαμε τη στάση του ήρωα μέσα από τις ποικίλες φιλοσοφικές θεωρήσεις (ωφελιμισμός, Καντιανή ηθική, σύγχρονη θεώρηση της Ηθικής). Η συζήτηση ήταν πολύ ενδιαφέρουσα όπως και οι απαντήσεις των μαθητών.

Στη συζήτηση τέθηκε το θέμα της διαφθοράς της εξουσίας και της απάνθρωπης, κυνικής στάσης της απέναντι στους πολίτες. Η ωμότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι κάτοικοι της ετοιμόρροπης πολυκατοικίας , αφήνει άφωνο τον θεατή, ειδικά αν δεν είναι εξοικειωμένος με αυτού του είδους τη συμπεριφορά. Η στάση του Ντίμα ήταν τελικά η μόνη λύση; Και τι κατάλαβε πού ειδοποίησε τους ενοίκους; Γιατί οι άνθρωποι δεν εκτιμούν την ηθική στάση; Αυτά και άλλα ερωτήματα αναδείχτηκαν μέσα από την κουβέντα με τα παιδιά. Ακολουθούν οι απαντήσεις του στο ερωτηματολόγιο.

 

Ο τίτλος της ταινίας είναι Ο ηλίθιος. Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι τον έδωσε ο σκηνοθέτης;

Διότι εκείνος νοιαζόταν για τους άλλους , σε μια κοινωνία που όλοι κοιτούσαν τον εαυτό τους . Είναι ο ηλίθιος επειδή προσπάθησε να σώσει αυτές τι 820 ψυχές.

 

Η ταινία έβαλε τον τίτλο ηλίθιος διότι θέλει να δείξει πως υπάρχουν ακόμα «ηλίθιοι» που νοιάζονται για τις ζωές και το συμφέρον των άλλων. Ο Ντίμα προφανώς και στην απόπειρα του να σώσει τους ανθρώπους εκείνους της πολυκατοικίας βρέθηκε να χάνει την ζωή του από τους ίδιους. Αυτό συμβαίνει λόγω της ανικανότητας των ανθρώπων να δεχτούνε καλοσύνη σε αυτή την μίζερη κοινωνία που αποσπά το συμφέρων. Οποτε όλη αυτή η καλοσύνη και το ενδιαφέρον πήγε εν τέλη στράφι.

 

Ο τιτλος ειναι ξεκαθαρα ειρωνικος και κατα την αποψη μου απαισιόδοξος. Μετά το τέλος της ταινία πραγματικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν ο πρωταγωνιστής φερθηκε ηλιθια ή οχι. Όταν ένας μόνο σκέφτεται τίμια σε μια κοινωνία τόσο βαθιά σαπισμένη παραμένουν οι σκέψεις του στα πλαίσια της πραγματικότητας; ή είναι ανόητος που πιστεύει πως ότι η συμπεριφορά μπορεί να την αλλάξει;

 

Πιστεύω πως πήρε αυτόν τον τίτλο επειδή ο Ντιμα προσπάθησε να κάνει καλό σ τόσους ανθρώπους αλλά τελικά κανένας δεν τον πίστεψε και ήταν ο ηλίθιος σε όλο αυτό . Ο καθένας νοιάζεται για το εαυτό του.

 

Γιατί ο τίτλος αναφέρεται στον πρωταγωνιστή ο οποίος ζει μέσα σε έναν κόσμο διεφθαρμένων ανθρώπων και προσπαθούσε να κάνει την καλή πράξη και να σώσει τις 820 ανθρώπινες ζωές καταλήγει θύμα βάναυσης επίθεσης με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του από αυτούς πού πήγε να σώσει. Και αφού δεν σκέφτηκε όπως οι άλλοι (υπεύθυνοι κτιρίων) δηλ. εγωιστικά και ατομιστικά αλλά ανιδιοτελώς από καθαρά φιλάνθρωπα ένστικτα το πλήρωσε πολύ ακριβά.

 

 

Διοτι πολλες φορες χαρακτηριστηκε ως ηλιθιος ο Ντιμα απο τη μητερα και τη γυναικα του για τις κινησεις που θα εκανε. Οι περισσοτεροι ανθρωποι στην κοινωνια που κανουν παρομοιες πραξεις με αυτον χαρακτηριζονται ηλιθιοι….

 

 Ο σκηνοθέτης δίνοντας αυτόν τον τιτλο μπορεί να ήθελε να παραπλανήσει το κοινό ώστε να πιστεύει πως ο πρωταγωνιστής θα ήταν όντως ένας ηλίθιος. Όμως όπως βλέπουμε ο πρωταγωνιστής είναι ένας πανέξυπνος, φτωχός και αγαθός άνθρωπο που ήρθε αντιμέτωπος με την προάσπιση των συμφερόντων της πόλης. Εκείνος προσπάθησε μέχρι την τελευταία του στιγμή να σώσει ανθρώπους που ούτε τους ήξερε αλλά ούτε θα ήταν προς όφελος του όλο αυτό αφότου είδαμε πως τα «άγρια θηρία» όπως αποκάλεσε και εκείνος ήθελαν να τον σκοτώσουν για να σώσουν το τομάρι τους αδιαφορώντας για τους 820 ανθρώπινες ζωές.

 

 Μια πιθανή εξηγηση για τον τίτλο συνδέεται με τον πρωταγωνιστη .Τι γεγονός δηλαδή ότι ,σύμφωνα με τους άλλους , άσχετα αν έκανε το σωστό ,φέρθηκε σαν ηλίθιος και κατέληξε μπλεγμένος σε μια κατάσταση πάνω από τις δυνάμεις του.

 

 Αποτελεί αντικατοπτρισμό της εικόνας που σχημάτισε η κοινωνία για έναν άνθρωπο με λίγη παραπάνω ανθρωπιά στην προσπάθεια του να σώσει τους συμπολίτες του βρέθηκε νεκρός.

 

 

Είχε σκοπό να μας δώσει να καταλάβουμε πως στον σημερινό κόσμο ο ηθικός άνθρωπος είναι ο "ηλίθιος" άνθρωπος.

 

 

Αρχικα ο τιτλος ειναι ειρωνικος προς τον πρωταγωνιστη διοτι η μητερα του τον αποκαλεσε με αυτο τον τροπο ενω ταυτοχρονα ο πατερας του τον προστατεψε απο αυτη την ταμπελα. Στην πορεια ομως αποδειχθηκε πως ο τιτλος τον περιεγραφε διοτι εθεσε σε κινδυνο τον εαυτο του και χαλασε την οικογενεια του χωρις στην τελικη να σωσει κανεναν παιρνοντας στον λαιμο του τον θανατο του και των αλλων προσωπων.

 

Για να δείξει ότι όσοι νοιάζονται για τη κοινωνία θεωρούνται ηλίθιοι

 

Γιατη θησιασε την ζωη του για τους ανθρωπους της πολικατηκιας

 

Για να δειξει την ειρωνεια της κοινωνιας προς τα ατομα που πραγματικα θελουν το καλο των συνανθρωπων τους

 

Τον εδωσε γιατι αντιπροσωπευει τον προταγονιστη ο οποιος πιστευε οτι μπορει να αλλαξει κατι

 

 

Ο τιτλος της ταινιας ονομαζεται ηλιθιος διοτι στο τελος ο Ντιμα ατην προσπαθεια του να σωσει αυτους που ζουν στην πολυκατοικια εφοσον δεν εγινε απολυτως τιποτα και το κτηριο ηταν ακομα ατη θεση του οι υπολοιποι ανθρωποι νομιζαν οτι τους κοροιδευε και στην ουσια τον αποκαλουν ηλιθιο που τους ξεσηκωσε χωρις λογο

 

Γιατί ενώ ο άνθρωπος αυτός προσπαθούσε πολύ να σώσει τους ανθρώπους που έμεναν στην πολυκατοικία, και διακινδυνευσε ακόμα και την ίδια του την ζωή για αυτούς, ανθρώπους ουσιαστικά άγνωστους, εκτός του ότι η προσπάθεια του πήγε τελικά χαμένη, έχασε και την ζωή του από τους ανθρώπους αυτούς οι οποίοι τον έδειραν μέχρι θανάτου αφού δεν πίστευαν όσα τους έλεγε.

 

 

Ο τίτλος είναι ειρωνικός, αφού ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε να κάνει καλό, ωστόσο στο τέλος κατέληξε να έχει αρνητικές συνέπειες για αυτόν.

 

 

Γιατί ουσιαστικά ο Ήρωας ήταν όντως ηλιθιος που ήθελε να κάνει το σωστό σε μια κοινωνία που δεν το αναγνωρίζουν παρόλα αυτά το έκανε και κάνεις δεν τον άκουσε ούτε και το αναγνώρισε βέβαια κράτησε μια την ίδια στάση σε όλη την ταινία παρόλο που συνέχισαν να μην καταλαβαίνουν και να τον βρίζουν.

 

 

Διοτι ο πρωταγωνιστης πιστευε πως αμα ελεγε το τραγικο προβλημα που υπηρχε στο κτηριο θα αλλαζε κατι.

 

Για να δειξει το πως αντιμετωπιζει η κοινωνια εναν ανθρωπο εντιμο και με φιλοδοξιες.

 

Επειδή ο πρωταγωνιστής σύμφωνα με την κοινωνία είναι ηλίθιος. είναι ηλίθιος επειδή επιλέγει να να βοηθάει τον συνάνθρωπο ακόμη και αν αυτό του κοστίσει.

 

Ο τίτλος πιστεύω δόθηκε διότι ο πρωταγωνιστής της ταινίας ήταν αθώος και έκανε πράγματα τα οποία έκαναν καλό σε όλους ενώ οι γύρω του έκαναν πράγματα τα οποία ωφελούνταν μόνο εκείνοι.

 

Γιατι ο βασικος χαρακτηρας οσο και να προσπαθουσε να σωσει μια κατασταση δεν μπορουσε, δεν μπορουσε να αλλαξει την κατασταση ενω οι αλλοι τον προειδοποιουσαν λεγοντας τον "ηλιθιο".

 

Διότι ο πρωταγωνιστής έχασε όχι μόνο τους κόπους του, τα όνειρα του για να σώσει τους 820 ανθρώπους αλλά έχασε και την ζωή του

Για την κοινωνία , που πιστεύει ότι θα την βοηθήσουν οι υψηλές δυνάμεις, αλλά δεν μπορούν να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον όπως μας απεικονίζεται στην ταινία.

 

 

 

 

 

 

 Η καλή ζωή δεν είναι για όλους. Αν τη μοιράσεις στα ίσα δεν παίρνεις τίποτα. όλοι θα είναι εξίσου φτωχοί." Εξηγήστε το νόημα .

Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες για να έχουμε μια καλή ζωή . Ίσως καλή ζωή για αυτόν να είναι τα χρήματα οπότε δεν έχουμε όλοι χρήματα αλλά και αν τα μοιραζομασταν πάλι θα παρέμειναν φτωχοί . Το τι είναι καλή ζωή είναι πολύ υποκειμενικό γιατί δεν έχουν όλοι τις ίδιες ηθικές αξίες και αρχές και όλοι έχουμε θέσει διαφορετικές προτεραιότητες

Βρισκόμαστε σε μια κοινωνία στην οποία το χρήμα είναι το ύψιστο αγαθό όπως και αυτό είναι που μας χωρίζει. Εάν όντως χωριστεί αυτή η καλή ζωή σε όλους δεν θα πάρει κανείς τίποτα και θα είναι εξίσου φτωχοί. Κανένας δεν θα ήλπιζε να γίνει πλουσιότερος και κανένας δεν θα ήλπιζε για περισσότερα. Κανένας δεν θα εύχονταν για μια καλύτερη ζωή.

Συμφωνα με τα λογια αυτα, η καλή ζωή μετριέται με βάση τη σύγκριση. Πως για να ζει κάποιος καλά, είναι σχεδόν απαραίτητο κάποιος άλλος να καταπιεζεται. Αν δεν υπάρχει αυτή η ανισότητα, τότε η έννοια της καλής και της κακής ζωής καταστρέφεται.

Αφού το μοιράζεις στα ίσα όλοι θα έχουν το ίδιο μερίδιο άρα κανένας δεν είναι πιο πλούσιος από τον άλλον η πιο φτωχός

Ουσιαστικά εννοεί ότι πρέπει να λειτουργείς σύμφωνα με το δικο σου συμφέρον και να έχεις σκοπό εσύ να προοδεύσεις άσχετα από τις παράπλευρες απώλειες που θα γίνουν,και τις συνέπειες που θα προκαλέσεις στους ανθρώπους γύρω σου,αν μοιραστείς τα προνόμια που έχεις εσύ απλά θα τα χάσεις και δεν είναι αρκετά για να αναβαθμιστούν οι άλλοι,με λίγα λόγια κοίτα μόνο τον εαυτό σου και το συμφέρον σου.

Το να βοηθησεις τον συνανθρωπο σου δεν σου προσφερει κατι. Κανενας δεν εχει την πιθανοτητα να αλλαξει , ολοι θα παραμεινουν ιδιοι. Γι αυτο δεν υπαρχει λογος να νοιαζεσαι για τους γυρω σου.

Αυτά τα λόγια είναι τα αποκλείστηκα λόγια ενός αλαζόνα ,ενός εγωιστικού ανθρώπου που τα θέλει όλα δικά του που δεν θέλει να είναι συο ίδιο επίπεδο με άλλους ανθρώπους και φαίνεται πως δεν θέλει να μοιράσει και να χαρίσει τίποτα άσχετα αν όλα αυτά που έχει αποκτήσει είναι με διάφορους παράνομους τρόπους.

Δεν συμφωνώ με αυτήν την πρόταση και δεν μπορώ να την εξηγήσω διοτι δεν σκέφτομαι το ίδιο με ένα τέτοιο άτομο!

Ο χαρακτήρας που λέει αυτή την φράση ανήκει σε πρόσωπα της εξουσίας, με δύναμη και χρήματα. Με αυτή την φράση εννοεί πως αν η ζωή όλων των ανθρώπων ήταν ίδια, είχαν όλοι τις ίδιες υποχρεώσεις τα όσα δικαιώματα τοτε δεν θα υπήρχαν διαχωρισμοί ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Γεγονός καθόλου συμφέρον για τους πλούσιους όπως ο ίδιος. Ετσι με αυτή την φράση εννοεί ότι ,στην συγκεκριμένη περίπτωση, αν αυτοί άνθρωποι που ζούσαν στην φτώχεια και στην εξαθλίωση είχαν καλά σπίτια, αυτοκίνητα κλπ, γενικότερα χρήματα τους οι ίδιοι, δεν θα είχαν τίποτα παραπάνω από αυτούς το οποίο θα τους έκανε πιο ισχυρούς.

Άκρως φασιστική και καπιταλιστική τοποθέτηση. Η τοποθέτηση αυτή κρύβει την ιδεολογία ότι αν είχε γίνει ισόποση διανομή πλούτου και αγαθών σε όλους τους ανθρώπους δεν θα υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί, θα ήταν όλοι φτωχοί. Άρα από το να μην οφεληθεί κανένας ας Ωφεληθούν οι λίγοι

Η κοινωνία της ισότητας προϋποθέτει να είναι όλοι ίσοι αλλά όχι πλούσιοι. Σε μια κοινωνία όπως η σημερινή οι πλούσιοι εκμεταλλεύονται τον φτωχό προκειμένου να ανέβουν οικονομικά

Αν μοιραστεί ίσα ο πλούτος, είναι θέμα χρόνου μέχρι να ξαναρχίσει να κινείται και να ξαναυπαρξουν κοινωνικές διαφορές. Μέχρι τότε οι πλούσιοι είναι προσωρινά φτωχοί

Το νοημα αυτης της προτασης ειναι πως στην ζωη λιγοι καταφερνουν να φτασουν ψηλα και να ειναι καποιοι. Οταν το καταφερεις δεν χρειαζεται να δειξεις σε κανεναν τα βηματα σου και να τον βοηθησεις διοτι αν μοιραστεις τον τροπο δεν θα βγεις κερδισμενος. Πρεπει να σε ενα θεμα να εχουμε ενα ατομο που να κανει την διαφορα και οχι παραπανω διοτι μετα δεν θα εχεις την απολυτη προσοχη.

Η ζωή είναι καλή για λίγους, δηλαδή για τους πλούσιους. Αν τη μοιραστούμε όλοι μας τότε κανένας μας δεν θα είναι πλούσιος άρα δεν θα έχει καλή ζωή

Δεν ξερω

Παντοτε καποιος θα εχει περισσοτερα αγαθα απο τον αλλον, αλλιως ολοι θα εχουν ιδια θεση στη κοινωνια, και το χρημα δεν θα εχει πια καμια αξια

Στην ουσια λεει οτι λιγοι αξιζουν να ζουν καλα και οτι αμα ολα μουραζονταν κανεις δεν θα ηταν πλουσιος

Μερικες φορες οταν προσπαθουμε για το καλο των αλλονων δεν ειναι αρκετο και δεν αλλαζει τιποτα ατην κατασταση

Ουσιαστικά μέσα από αυτό θέλει να εννοηθεί πως τα χρήματα πρέπει να τα χαίρονται λίγοι, καθώς αν όλοι έχουν την ίδια οικονομική άνεση δεν θα μπορούν να αναδειχθούν μέσω των χρημάτων.

Τα λεγόμενα αυτά προέρχονται, από ένα άτομο που βρίσκονταν στην εξουσία, που είχε σκοπό να πείσει τους άλλους, αλλά και τον εαυτό του πως είχαν κάνει το σωστό παλαιότερα και πως δεν θα έπρεπε να μετανιωνουν. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρει πως η καλή ζωή δεν ήταν για τους άλλους, αλλά για αυτούς, κάτι το οποίο είναι αρκετά σκληρό και απάνθρωπο, διοτι έμμεσα εννοεί πως οι άλλοι δεν ήταν άνθρωποι, αλλά κάτι υποδεέστερο. Τέλος, αναφέρει πως αν μοίραζαν κανονικά την καλή ζωή δηλαδή τα χρήματα που αντιστοιχούσαν στον καθένα, τότε θα ήταν όλοι φτωχοί, συμπεριλαμβάνοντας και τους εαυτούς τους, κάτι το οποίο δεν ισχύει διότι αν είχε γίνει αυτό, δεν θα βρίσκονταν σε αυτή την κρίσιμη θέση.

Πως αν εσύ είσαι ο πλούσιος τότε μείνε έτσι αλλά αν προσπαθήσεις να βοηθήσεις φτωχούς και πάλι δεν θα καταφέρεις τίποτα θα παραμείνουν φτωχοί (γιατι θα είσαι μόνος σου,και δεν θα έχεις ομάδα να βοηθήσεις)

Το νοημα ειναι πως στον κοσμο που ζουμε καποιοι εχουν παντα παραπανω απο τους υπολοιπους

Ουσιαστικα αυτοι που ζουν με ανεσεις δεν ειναι διατεθημενοι να μοιραστουν την πλουσια και καλη ζωη τους. Τοσοι πολλοι που ειναι οι πιο φτωχοι ανθρωποι αν μοιραζοντουσαν το μεριδιο του στο τελος θα εμεναν και αυτοι φτωχοι.

Το να έχουμε όλοι τα ίδια προνόμια δεν ωφελεί κανέναν γιατί δεν θα μπορεί να αναδειχθεί κανείς βασισμένος σε αυτά που έχει. η ισότητα δεν φαίνεται να είναι ιδανική σε αυτή την περίπτωση

Οτι δε μπορουν όλοι να έχουν τα ίδια χρήματα ή τα ίδια αγαθά, και ότι πρέπει να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε κοινωνικές τάξεις

Δεν μπορεις να τους κανεις ολους να εχουν μια καλη ζωη. Οσο και να προσπαθησεις ειναι τοσο δυσκολο που δεν θα καταληξεις πουθενα.

Καλή ζωή θεωρείται η ζωή με λεφτά. Αν τα μοιράσεις δεν θα σου περισσέψει τίποτα και όλο θα είναι φτωχοί διότι όλα τα λεφτά θα τα πάρει το κράτος

Οι πλουσιοι θελουν να κρατησουν την εξουσια και την δοξα μονο για τον εαυτο τους διοτι αν τα αποκτησει ολα αυτα και ενας απλος πολιτης τοτε δεν θα εχουν αξια .

 

 

 

"Ντίμα, αυτοί οι άνθρωποι δεν μας είναι τίποτα¨Σχολιάστε τη φράση της γυναίκας του Ντίμα.

Η γυναίκα του προσπάθησε να τον σταματήσει υπενθυμίζοντας του ότι εάν δεν είναι πολύ κοντινοί συγγενής δεν χρειάζεται να θυσιαστεις

Αν και ο Ντίμα με βάση τις ηθικές του αξίες και την καλοσύνη και ανθρωπιά που κουβαλάει, θέλει να σώσει 820 ψυχές από μια μελλοντική κατάρρευση πολυκατοικίας, στο τέλος καταλαβαίνει πως η βοήθεια που του υποσχέθηκαν δεν έφθασε ποτέ παρόλα αυτά συνέχισε την προσπάθεια του. Η γυναίκα του όμως στα πρόχειρα της κατάρρευσης από την κατάσταση που βιώνουν αγανακτήσει και του λέει πως δεν τους είναι τίποτα αυτοί οι άνθρωποι είναι απλώς άγνωστοι. Πιστεύω πως το λέει με το σκεπτικό πως δεν τους ανταποδώσουν την πράξη ούτε πως θα τους χρωστάνε ευγνωμοσύνη αλλά ούτε θα γίνει και τίποτα γιατί είναι όλοι μίζεροι πιο ζουν στην μίζερα. Ανησυχεί πως θα χάσει την ζωή του αν συνεχίσει έτσι.

Ειδικά στα πλαίσια της ταινίας, μου φαίνεται κάπως άρρωστο, καθώς οι ζωές που ολοφανερα κινδυνευουν είναι τόσες πολλές. Γενικότερα, στην κοινωνία, μου φαίνεται προβληματικό και ηλιθιο κάποιος να θεωρεί τα προβλήματα των συνανθρώπων του ως κάτι εντελώς απέξω από αυτόν, ως προβλήματα των οποίων οι συνέπειες δεν τον αγγίζουν. Επιδεικνύει πλήρη έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Είναι ανόητο να πιστεύεις πως η κοινωνία της οποίας είσαι μέλος λειτουργεί, δυσλειτουργεί, ευημερει και πονά ανεξάρτητα από εσένα.

Θεωρώ πως όντως αυτοί οι άνθρωποι δεν τους ήταν τίποτα ,αλλά κάποιος έπρεπε να τους ενημερώσει γιατί βοηθάμε τους συνανθρώπους μας . Η γυναίκα τουα Ντίμα φοβόταν για αυτόν και δεν ήθελε να τον χάσει .

Προσπαθούσε να τον προσγειώσει στην πραγματικότητα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν τούς ωφελούν και δεν έχουν καμία σπουδαία υπόσταση μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.δηλ.τους υποτιμάει

Απο αυτη τη φραση καταλαβαινουμε πως η γυναικα του Ντιμα ειχε τελειως διαφορετικο χαρακτηρα και διαφορετικη σκεψη. Σεβοταν μονο τα ατομα τα οποια γνωριζε και εδιχνε αδιαφορια για τους συνανθρωπους της.

Αυτή η φράση πιστεύω πως θα ήταν μια φυσιολογική σκέψη κάθε γυναικας η οποία έχει μια άθλια ζωή με πολλες δυσκολίες μεγαλώνοντας ένα μικρό παιδί στα πλαίσια της φτώχειας.

Φυσικά και αυτή η γυναίκα θα σκεφτεί τον εαυτό της και την οικογένεια της για να σώσει απ την στιγμή που κανένας δεν την βοηθάει για μια καλύτερη ζωή και φυσικά απ την στιγμή που ο ίδιος ο Δήμος αδιαφορεί για αυτές της ζωές.

Η γυναίκα του Ντίμα όπως και πολλοί άνθρωποι δεν σκέφτεται συλλογικά. Κατατάσσει την αξία των ανθρώπων βάση συγγενικών δεσμών και κοινωνικής καταξίωσης. Λέγοντας αυτή την φράση φαίνεται να μην καταλαβαίνει την αξία κάθε ανθρώπινης ζωής , οποία και αν είναι αυτή.

Λειτουργεί με άξονα το ατομικό της συμφέρον όπως η πλειονότητα των ανθρώπων αν ήταν στην θέση της. Θεώρησε της στάση του άντρα της-στηριζόμενη σε απαράμιλλο θάρρος και ηρωισμό- ηλίθια. Θέλοντας να προστατεύσει την οικογένεια της προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη αφού οι ένοικοι της πολυκατοικίας δεν ήταν οικογένεια τους

Ρεαλιστική φράση στα πλαίσια της σημερινής κοινωνίας. Από ηθικής απόψεως όχι ιδιαίτερα όμορφη

Ιδιοτελής, υποβιβάζει την αξια της ανθρώπινης ζωής

κατα την αποψη μου η λογικη της δεν στεκει διοτι αμα βρισκοταν σε καποια δυσκολη θεση θα αναζητουσε ανθρωπινη βοηθεια . Σε αυτη την περιπτωση ειναι πολυ εγωιστικη σκεψη με 0 ανθρωπινης ενσυναισθησεις

Η γυναίκα κοιτάει να σώσει την οικογένειά της και κοιτάει το συμφέρον της. Είναι απάνθρωπη η συμπεριφορά αλλά κιόλας λογική

Δεν την ενδιαφερουν η αλλοι μονο ο εαυτος της

Η συζυγος του Ντιμα και η μητερα του παιδιου του εκανε τα παντα για να τον αποτρεψει απο το να "σωσει" τους κατοικους της πολυκατοικιας. Ειναι αληθεια πως αυτοι οι ανθρωποι δεν ηταν τιποτα για τον Ντιμα και την γυναικα του, και αυτο που ειπε ηταν απολυτως σωστο. Δεν πιστευω πως αξιζε να χασει τη ζωη του επειδη προσπαθησε να σωσει τη δικη τους.

Στην ουσια λεει οτι δεν τους γνωριζουν καν και οτι δεν πρεπει να τους νιαζει αμα ζησουν η πεθανουν το οποιο την κανει σαν τους αλλους(τους πλουσιους) που αδιαφορουν για τους συνάνθρωπους τους

Αυτη η σταση της γυναίκας του Ντιμα ειναι παρα πολυ ανοητη και ανηθικη διοτι με αυτα τα λογια υπονοει οτι εφοσον δεν μας ειναι τιποτα δεν θα τυς βοηθησουμε ή οτι δεν αξιζουν την βοηθεια μας

Η φράση αυτή της γυναίκας υποδηλώνει την αδιαφορία. Το ότι δεν εμπλέκεται σε όλο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να είναι και η ίδια σε μια αντίστοιχη κατάσταση, κάλλιστα θα μπορούσε να ζει σε αυτή τη πολυκατοικία και να κινδύνευε η δική της Η ζωή. Και εκτός αυτού είτε είναι κοντινοί σου άνθρωποι είτε απλά άγνωστοι παραμένουν και πάλι άνθρωποι και σίγουρα θα ήταν υπερβολικά πολύ άδικο και άσχημο να χάσουν την ζωή τους 820 άτομα μόνο και μόνο για το συμφέρον της δημάρχου κλπ

Η γυναίκα του Ντιμα, λέει στον άντρα της πως οι άνθρωποι αυτοί δεν τους ήταν τίποτα, έτσι ώστε να τον πείσει να τους αφήσει και να μην προσπαθεί άλλο να τους βοηθήσει, προκειμένου να συνεχίσει το ταξίδι του με την οικογένεια του. Τα λόγια αυτά είναι σκληρά και απανθρωπα, ωστόσο είναι ρεαλιστικά και χρησιμοποιούνται ως επιχείρημα , για να φύγουν και να σώσουν τους εαυτούς τους.

Η γυναίκα του Ντιμα έχει δίκιο

Βέβαια έχει λάθος σκεπτικό με βάση το ότι είναι ξένοι έχει δίκιο

Όμως με βάση το ότι είναι και αυτοί άνθρωποι όπως και ο Ντιμα και οικογένεια του,θα ήταν ανθρώπινο και παράλληλα ανόητο να βοηθήσουν,αρχικά γιατί είναι συνάνθρωποι και χρειάζονται βοήθεια αλλά και επειδή δεν θα καταλάβουν πως Χρειάζονται βοήθεια και δεν θα το αναγνωρίσουν πως είναι όντως σε κίνδυνο για να την δεχτούν

Θεωρω πως αυτη η λογικη ειναι λαθος καθως ο καθενας θα μπορουσε να βρισκεται στην θεση των ανθρωπων που βρισκονταν σε εκεινο το κτηριο

Καλως η κακως αυτος ειναι ο τροπος που αντιμετωπιζουμε τους συνανθρωπους μας οταν αντιμετωπιζουν καποια δυσκολια. Δεν βαζουμε τον ευατο μας στην θεση τους και κανουμε τα στραβα ματια προκειμενου να μην βρουμε τον μπελα μας.

η γυναίκα του δεν θέλει να τον αποχωριστεί και είναι προφανέστατα τρομοκρατημένη. με το να του πει πως εκείνοι οι άνθρωποι δεν τους είναι τίποτα επισημαίνει τον οικογενειακό δεσμό που ενώνει εκείνον, εκείνη και το παιδί τους, ένας δεσμός που προφανώς και δεν υπάρχει ανάμεσα σε εκείνον και στους ενοίκους της ετοιμόρροπης πολυκατοικίας. Στόχος της αναφοράς είναι να μην τους εγκαταλείψει επειδή για εκεινη θα έπρεπε να είναι πιο σημαντικοί από μερικούς αγνώστους.

Η γυναίκα του ήταν σαν όλους τους άλλους έβλεπε μόνο το καλό το δικός της και των συγγενών της δεν την ένοιαζε αν οι άλλοι θα πέθαναν ή οχι

Ειναι η αντικειμενικη αποψη των ανθρωπων που ζουν μια καλυτερη ζωη απο αυτους που ζουν στο περιθωριο, στην φτωχια, στην απαξιωση, στο εγκλημα και στην παραβατικότητα.

Είναι εγωιστική διότι δεν ενδιαφέρεται και συμπάσχει για τον συνάνθρωπο

Ή αποψη της ειναι ρεαλιστικη διοτι σε κρίσιμες αναγκες η αντιδραση των περισσότερων ειναι αυτη. Βλεπουν να ειναι ο εαυτος τους καλα μονο και αυτοι που ξερουν.

Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους

 

Την περασμένη Κυριακή είδαμε με τα παιδιά της Κινηματογραφικής Λέσχης μια πολύ ιδιαίτερη ταινία, το "Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους". Η ταινία των αδερφών Κοέν τιμήθηκε με πολλά βραβεία - τρία βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο Χρυσές Σφαίρες  και τέσσερα Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου. Στα παιδιά φάνηκε πολύ παράξενη η ταινία και ιδιόρρυθμο το στυλ της σκηνοθεσίας. Ακολουθούν οι κριτικές του Αργύρη και της Πόπης.

 Το σενάριο, η ιστορία του Κόρμακ ΜακΚαρθυ, η σκηνοθεσία των Κοέν και οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών (Μπρόλιν, Τζόουνς και Μπαρδέμ) συνθέτουν μια ταινία πολύ περισσότερη από ένα απλό εκσυγχρονισμένο γουέστερν, μια διαμάχη καλού-κακού, αδικίας και δικαιοσύνης. Συνυφαίνουν ένα υπόβαθρο τόσο βαθύ για την Αμερική του 80', για τους χαρακτήρες ενός κόσμου τόσο ρυπαρού, εξαντλημένου, όπου ο θάνατος περιφέρεται πια ανελέητα στους δρόμους του - κατά κυριολεκτική έννοια.

Ένας πρώην βετεράνος πέφτει πάνω στα απομεινάρια μιας συναλλαγής ναρκωτικών που πήρε τη λάθος στροφή στη μέση της ερήμου στο Τέξας: πεθαμένοι Μεξικάνοι σε αμάξια σπασμένα, ένα φορτηγό γεμάτο ναρκωτικά, όπλα, ένας χαρτοφύλακας με 2εκ. δολάρια. Ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να κλέψει τον χαρτοφύλακα, εμπλέκοντας τον εαυτό του σε μια κόλαση γεγονότων από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.
Ο κακός της υπόθεσης δεν σκοτώνει απλά. Σε κοιτάει στα μάτια, χαμογελάει και αφήνει τη ζωή σου να περάσει από τα χέρια του μέχρι ένα νόμισμα να γυρίσει. Σαν να μην είναι απόφαση του να σε σκοτώσει, αλλά της ίδιας της τύχης σου που τον πρόσταξε να σε βρει. Η παρουσία του συνοδεύεται μόνο από το κενό, με τον άνεμο που χτυπά για να δημιουργεί την ένταση, με τις κρατημένες ανάσες αυτών με τους οποίους πρόκειται να παίξει το παιχνίδι της μοίρας.
Αυτόν τον Θάνατο καλείται να ψάξει ο σερίφης, που σκιαγραφεί το ηθικό προβληματισμό της ταινίας. Νιώθει πως οι ικανότητες του δεν ανταποκρίνονται στην υστερία και τον τρόμο που διατρέχει τον κόσμο του, δεν μπορεί παρά να συγκρίνει τον εαυτό του με τους προκατόχους του και να αναρωτιέται πώς φτάσαμε εδώ.
Η ταινία ξεκινά και κλείνει με δύο συγκλονιστικούς μονολόγους του σερίφη, ακριβώς όπως είναι γραμμένοι στο βιβλίο, που αποδίδουν ολόκληρο το κλίμα της ιστορίας, την εξάντληση και τη φρίκη ενός άντρα που "θα χρειαστεί να βάλει την ψυχή του κίνδυνο, που θα πρέπει να πει 'Εντάξει...ας είμαι μέλος αυτού του κόσμου.'

Αργύρης Χαϊλης

 

 

Η ταινία που είδαμε δε με ενθουσίασε, αλλά ήταν κάτι διαφορετικό από αυτά που προτιμώ να βλέπω.  Δεν θα την έβλεπα ξανά ούτε θα την πρότεινα σε άτομα που έχουν φοβία με το αίμα . Η ταινία δεν είχε καθόλου μουσική κάτι πολύ πρωτότυπο και ασυνήθιστο σε ταινία. Μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο ο ηθοποιός (Χαβιέ Μπαρδέμ) που ήταν ο δολοφόνος έπαιξε το ρόλο του . Ήταν τόσο σοβαρός, δεν ανοιγόκλεινε ούτε τα μάτια του.  Στεναχωρήθηκα  όταν πέθανε ο κυνηγημένος  βετεράνος, γιατί ήθελε μόνο λίγο ακόμα για να φτάσει στο τέλος αυτού του επικίνδυνου παιχνιδιού.  Γενικά ήταν μια καλή ταινία. 

Πόπη Παντελάκη

21.3.2023, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

 

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα και τα 30 παιδιά της Λέσχης Ανάγνωσης της Α’ και Β΄Λυκείου του 2ου Γενικό Λύκειο Κω - Οδυσσέας Ελύτης άλλαξαν για λίγο την ατμόσφαιρα του σχολείου. Οι 25 απάγγειλαν ποιήματα και τα ηχογράφησαν, οι υπόλοιποι (ντροπαλοί) ζωγράφισαν σελιδοδείκτες, και κάποι@ συνεργάστηκαν και έφτιαξαν πανό με στίχους. Τα ποιήματά τους  μεταφέρθηκαν σε ένα ενιαίο podcast που ανέβηκε στο Spotify , έγιναν QR Code και τυπώθηκαν σε αφίσες και σελιδοδείκτες (οι Νέες Τεχνολογίες χρησιμοποιήθηκαν στο έπακρο!).  Σήμερα τα παιδιά μοίρασαν σε όλ@ς τους μαθητ@ς του σχολείου τους σελιδοδείκτες , ενώ οι αφίσες τους και τα δύο πανό  στόλισαν το σχολείο. Όλ@ όμως συμμετείχαν ! Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη χαρά της συνεργασίας , από τη χαρά να βλέπεις τα παιδιά να καμαρώνουν τα έργα τους. Η κ. Κρύου και εγώ ευχαριστούμε θερμά τα παιδιά για το χρόνο που αφιέρωσαν σε όλη τη δράση , παρά το γεγονός ότι είναι μαθητ@ς Λυκείου και οι υποχρεώσεις τους είναι αυξημένες. Γιατί το δημόσιο σχολείο μπορεί να κάνει τη διαφορά!

(Τις αφίσες με το QR Code μπορείτε να βρείτε και στις δημόσιες υπηρεσίες, τα καφέ και καταστήματα της πόλης. Σκανάρετε τον κωδικό και ακούστε τα παιδιά μας να απαγγέλουν ποιήματα).