Πάντα πρέπει να προχωράς στο επόμενο σκαλί.... (τελειώνοντας το Γυμνάσιο)

Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της με τις χαρούμενες αλλά και τις δύσκολες στιγμές της. Την τελευταία εβδομάδα, πριν κλείσει το σχολείο και ξεκινήσουμε τις εξετάσεις, οι μαθητές της Γ Γυμνασίου και συγκεκριμένα των τμημάτων Γ1, Γ2, Γ3 και Γ5 απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο  που τους δόθηκε. Το ερωτηματολόγιο αφορούσε τα  αγαπημένα μαθήματα των παιδιών αλλά και τις αναμνήσεις τους από τη σχολική ζωή (αν θα άλλαζαν κάτι σε αυτή, ποια ήταν η πιο όμορφη ανάμνηση τους). Οι μαθητές απάντησαν ανώνυμα –αρκετοί έλειπαν σε σχολικούς αγώνες- και κάποιες από τις απαντήσεις τους μπορείτε να τις διαβάσετε στη συνέχεια.

Στο σύνολο των 75 ερωτηματολογίων , 42 άτομα δήλωσαν ότι αγάπησαν την Ιστορία της Γ Γυμνασίου, 14 τα Μαθηματικά, 15 Φυσική και Χημεία και έπειτα ακολουθούσαν αναφορές σε άλλα μαθήματα(Καλλιτεχνικά, Νεοελληνική Γλώσσα, Κείμενα, Βιολογία, Γυμναστική , Ελένη, ΚΠΑ). Εντυπωσιακό είναι ότι κάθε χρόνο δηλώνουν ότι αυτό που θα άλλαζαν στον εαυτό τους είναι το να διάβαζαν περισσότερο!! Στερνή μου γνώση, να σ είχα πρώτα!

Αγαπημένο/α μάθημα/μαθήματα

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο, αν και οι γνώσεις από τα μαθήματα ήταν ίσως οι λιγότερες πού πήρα. Άλλου είδους γνώσεις ήταν σημαντικές και είμαι ευγνώμων γι αυτές- αν και άργησα να το καταλάβω. Ιστορία, το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία. Συγκεκριμένα της Γ Γυμνασίου. Πιστεύω πως ήταν το μάθημα που έμαθα τα περισσότερα. Όχι μόνο απίστευτα ενδιαφέροντα ιστορικά γεγονότα, αλλά και τρόποι σκέψης, ιδέες , ιδεολογίες και τόσα ακόμα που γεμίζουν το μυαλό μου. Τα Καλλιτεχνικά επίσης, εξαιτίας της καθηγήτριας!

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο και ότι άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα, όπως και ο τρόπος έκφρασης μου. Το μάθημα που μου άρεσε πιο πολύ ήταν η Γλώσσα, διότι έμαθα να έχω μια προσωπική άποψη και μας έμαθε να είμαστε φίλοι και να παλεύουμε για την ειρήνη.

Στο Γυμνάσιο πιστεύω ότι απόκτησα πολλές γνώσεις κυρίως στα μαθήματα που μου αρέσουν και που έδινα προσοχή. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα Μαθηματικά γιατί κάναμε πολλές πλάκες με τον καθηγητή.

Στο Γυμνάσιο έμαθα πολλά πράγματα. Αρχικά το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία, παρότι ήμουν αδιάβαστος , κάθε φορά που με ρωτούσε η κυρία! Πάντα θα θεωρώ ότι η Ιστορία είναι ένα από τα κυριότερα μαθήματα , γιατί κατά την άποψη μου είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι πέρασαν οι παππούδες και οι προπαππούδες μας.

Περισσότερο πιστεύω ότι απόκτησα όχι τόσο γνώσεις, όσο ότι κατάλαβα πολλά πράγματα που με βοήθησαν να καταλάβω τη συμπεριφορά των συμμαθητών μου αλλά και των καθηγητών και με παρότρυναν να φτιάξω τη δική μου. Τώρα για τα μαθήματα , δε μπορώ να πω πολλά . Μου άρεσαν μόνο αυτά που με ενέπνεαν και μπορούσα να εκφραστώ μέσα από αυτά. Κείμενα και…. Δεν μου έρχεται κάτι άλλο! Απλά στα Κείμενα υπήρχαν κάποιες εργασίες που μπορούσες να πεις ό,τι ένιωθες , ακόμα και να υτά ήταν λάθος.

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι το μάθημα της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου θα μου μείνει αξέχαστο. Κυριολεκτικά! Από τα τρία χρόνια φοίτησης μου στο Γυμνάσιο και από τα τρία χρόνια που κάνω ιστορία , το μόνο που θυμάμαι είναι τα μαθήματα της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου. Μπορεί να μη θυμάμαι απέξω όλα τα μαθήματα , αλλά αυτό που μετράει για μένα είναι οι γενικές γνώσεις που έχω για την Παγκόσμια Ιστορία- πράγμα που με συγκλονίζει.

Μου άρεσαν τα Μαθηματικά, γιατί είμαι θετικός. Επίσης μου άρεσε η Ιστορία, γιατί την έβρισκα ενδιαφέρουσα.

Φέτος μου άρεσε πολύ η Ιστορία, επειδή αφοσιωθήκαμε σε θέματα που με ενδιέφεραν και τα αναλύσαμε καλύτερα και επειδή είχαμε καλή κυρία.

Τα αγαπημένα μου μαθήματα είναι τα Μαθηματικά, η Ιστορία και η Βιολογία. Τα Μαθηματικά γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον μάθημα , η Ιστορία γιατί θεωρώ πως οι μελλοντικοί πολίτες πρέπει να γνωρίζουμε τα λάθη του παρελθόντος μας έτσι ώστε να μην τα επαναλάβουμε στο μέλον και η Βιολογία γιατί θέλω αργότερα να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα σε ερευνητικό επίπεδο.

Το μάθημα που μου άρεσε στην 1^η Γυμνασίου ήταν η Οικιακή Οικονομία και στην 3^η η Ιστορία, επειδή το μάθημα ήταν πολύ διασκεδαστικό.  

Θεωρώ πως απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο , αλλά αυτή η γνώση σε συγκεκριμένα μαθήματα έμεινε περιορισμένη εξαιτίας των καθηγητών και κυρίως εξαιτίας του σχολικού συστήματος. Περισσότερο μου άρεσαν τα Μαθηματικά, γιατί έχω μια κλίση σε αυτό το μάθημα. Επίσης στην Γ Γυμνασίου αγάπησα τη Γλώσσα , γιατί κάναμε ενδιαφέρουσες εργασίες και ασχοληθήκαμε με ενδιαφέροντα θέματα (ρατσισμός, bullying). Νομίζω ότι κάποιοι τα χρειαζόμαστε αυτά τα μαθήματα. Τέλος, αγάπησα τα Αγγλικά, γιατί εκτός από το ότι λατρεύω το μάθημα, λάτρεψα και τις δύο καθηγήτριες μου!Αγαπημένες!

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο και το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία , λόγω της καθηγήτριας που είχαμε και έκανε το μάθημα να είναι ενδιαφέρον και όχι βαρετό.

Φέτος μπορώ να πω ότι απέκτησα πολλές γνώσεις! Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Νεοελληνική Γλώσσα και ειδικότερα το κεφάλαιο για το ρατσισμό! Πιστεύω ότι έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής για μένα μέχρι σήμερα. Επίσης έχει αλλάξει την οπτική μου απέναντι σε ανθρώπους άλλης φυλής , κουλτούρας , χώρας , θρησκείας…

Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα Κείμενα και η Γυμναστική. Τα Κείμενα γιατί ήταν ωραίο μάθημα, γελούσαμε και βλέπαμε και ταινίες και η Γυμναστική, γιατί παίζαμε ποδόσφαιρο.

Φυσικά και πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Τα φετινά μαθήματα που μου άρεσαν ήταν η ιστορία και η Χημεία. Μπορεί να σας φανεί περίεργο αλλά λόγω των καθηγητών αυτά τα μαθήματα ήταν τα πιο διασκεδαστικά , αφού περνούσαμε τέλεια στην τάξη.

Απόκτησα αρκετές γνώσεις στο Γυμνάσιο. Τα μαθήματα που μου άρεσαν περισσότερο από όλα ήταν η Γλώσσα και τα Κείμενα, καθώς μέσα από αυτά κάναμε ωραίες εργασίες και εκφραζόμασταν. Λατρεύω τις εκθέσεις και γενικώς να γράφω. Τα Αγγλικά ήταν πολύ ωραία, επίσης.

Βέβαια και αποκτήσαμε γνώσεις, γιατί είχαμε τους καλύτερους καθηγητές του κόσμου. Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν η Γλώσσα, τα Κείμενα, η Ιστορία, τα Καλλιτεχνικά. Η Γλώσσα , τα Κείμενα και η ιστορία γιατί είχαμε την καλύτερη δασκάλα του κόσμου- και είμαι λίγο στενοχωρημένη γιατί την είχαμε μόνο ένα χρόνο και τώρα θα φύγουμε. Τα Καλλιτεχνικά γιατί είχαμε μια από τις καλύτερες δασκάλες και φίλες ταυτόχρονα.

 Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία, γιατί μου άρεσε ο τρόπος που γινόταν το μάθημα , αλλά και επειδή έμαθα αρκετά πράγματα για την Ιστορία της Ελλάδας.

Έμαθα μόνο Ιστορία, Γλώσσα και Κείμενα, γιατί είχα μια καλή καθηγήτρια , που ήταν πολύ μεταδοτική και είχε μια ωραία αύρα. Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία γιατί ήταν ένα ενδιαφέρον μάθημα και κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας του κάναμε ωραίες συζητήσεις. Επίσης έμαθα και λίγα Μαθηματικά.

Πιστεύω ότι απόκτησα γν΄σεις στο Γυμνάσιο. Αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Χημεία.

Πιστέυω ότι απόκτησα λίγες αλλά καλές γνώσεις γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία, γιατί μου αρέσουν πολύ τα πολεμικά γεγονότα.

Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα Αγγλικά, γιατί η κυρία έκανε ωραίο μάθημα.

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Ορισμένες θα τις θυμάμαι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου, άλλες τις έχω ξεχάσει ήδη! Το μάθημα που μου άρεσε ήταν τα Κείμενα και γιατί η καθηγήτρια ήταν αρκετά μεταδοτική , αλλά και γιατί μου έδινε ευκαιρίες μέσα από εργασίες να φτιάξω τη δική μου ιστορία, να βάλω τη δική μου άποψη.

Φυσικά και απόκτησα γνώσεις. Τα μαθήματα που μου άρεσαν ήταν η Βιολογία, τα Μαθηματικά- γιατί μου αρέσουν οι θετικές επιστήμες –και η γυμναστική.

Απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία, γιατί ήταν ενδιαφέρον.

Απόκτησα πολλές γνώσεις που στο μέλλον θα μου είναι χρήσιμες. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία. Ο λόγος που μου άρσε ήταν ότι η δασκάλα τα εξηγούσε τόσο ωραία και καλά που δε γινόταν να μην παρακολουθήσω.

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο.Αγαπημένο μου μάθημα η Χημεία, γιατί με ενδιαφέρει να ακολουθήσω θετική κατεύθυνση.

Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία .πιστεύω ότι η Ιστορία της Γ Γυμνασίου είναι η πιο ωραία από όλων των άλλων τάξεων.

Αγαπημένο μάθημα ήταν η Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά και η Ιστορία της Γ Γυμνασίου , επειδή οι καθηγητές αυτών των μαθημάτων όχι μόνο είχαν γνώσεις πώς να διδάξουν το μάθημα , αλλά και επειδή δημιουργούσαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα μέσα στο μάθημα.

Αγαπημένα μου μαθήματα τα Καλλιτεχνικά, γιατί μου αρέσει η ζωγραφική και είμαι αρκετά καλή σε αυτό και η Ιστορία αλλά μόνο στη Γ Γυμνασίου.

Το μάθημα που μου άρεσε ήταν η Ιστορία. Η Ιστορία που έμαθα αυτά τα τρία χρόνια από την αρχή του Ελληνισμού μέχρι σήμερα. Πιστεύω ότι τις περισσότερες γνώσεις τις απόκτησα στην Γ Γυμνασίου, γιατί είχαμε καλύτερους καθηγητές από τις προηγούμενες χρονιές. Τα καλύτερα μαθήματα φέτος ήταν τα Καλλιτεχνικά, η Χημεία και η Ιστορία. Τα Καλλιτεχνικά επειδή η καθηγήτρια είχε ωραίες ιδέες, η Χημεία επειδή είχε ενδιαφέρον και η Ιστορία επειδή είχε ενδιαφέρουσα ύλη , την οποία κατανόησα αρκετά με τη βοήθεια της καθηγήτριας.

Ναι, πιστεύω ότι απόκτησα αρκετές γνώσεις στο Γυμνάσιο, Τα μαθήματα που μου άρεσαν περισσότερο ήταν η Φυσική, η Ιστορία, και τα Καλλιτεχνικά επειδή γινόταν το μάθημα με έναν ωραίο τρόπο και καθόλου βαρετό.

Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο  ήταν η Ιστορία, επειδή εκτός από το ότι σε γενικές γραμμές η Ιστορία μου κινεί το ενδιαφέρον, η καθηγήτρια το έκανε πιο ευχάριστο και ενθουσιώδες.

Τα μαθήματα που μου άρεσαν ήταν τα Μαθηματικά και το ΚΠΑ. Τα Μαθηματικά επειδή ο καθηγητής ήταν αστείος και το ΚΠΑ επειδή ο καθηγητής ήταν σκληρός και φοβόσουν να πας στο μάθημα αδιάβαστος, οπότε διάβαζες και μάθαινες κάποια πράγματα.

Και φυσικά απόκτησα γνώσεις και έγινα άλλος άνθρωπος μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια. Επίσης έχω γνωρίσει και κάνουμε παρέα μια πολύ καλή παρέα. Και όσο περνάει ο καιρός βλέπω πως και όταν μεγαλώσουμε θα είμαστε ακόμα μαζί. Τα μαθήματα που μου άρεσαν πιο πολύ ήταν η Ιστορία, επειδή έκανα μια μεγάλη πρόοδο το β τετράμηνο και τα Μαθηματικά , γιατί κάναμε αμέτρητες πλάκες .

Φυσική και Ιστορία , γιατί έτσι. Φυσική και ιδιαίτερα Χημεία είναι πολύ ωραία μαθήματα ,κατά τη γνώμη μου, και Ιστορία , γιατί μαθαίνεις τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας και πολλά πράγματα που δε λέγονται και πολλοί επιθυμούν να αγνοούν.

Το Γυμνάσιο ήταν μια τέλεια εμπειρία. Άμα μπορούσα θα την ξαναζούσα. Στο Γυμνάσιο απόκτησα φίλους-φίλες , γνώρισα κάποιους πολύ καλούς καθηγητές, αλλά και κάποιους αυστηρούς. Απόκτησα γνώσεις , οι οποίες θα μου χρειαστούν στο μέλλον και γενικά , όπως λένε, έγινα ανοιχτόμυαλη, έμαθα μέσα από το σχολείο να κρίνω το αποτέλεσμα, να σέβομαι τις απόψεις των άλλων και να ακούω τις σκέψεις τους. Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν τα Καλλιτεχνικά, η Γυμναστική και η Ιστορία. Θεωρώ ότι κανένα μάθημα δεν είναι άσχημο, αλλά αυτά μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Ειδικότερα οι καθηγητές σε αυτά τα μαθήματα μου έδειξαν εμπιστοσύνη και με έκαναν να προσπαθήσω περισσότερο (ειδικά στην Ιστορία).

Πιστεύω ότι τη φετινή χρονιά απόκτησα περισσότερες γνώσεις από τις προηγούμενες χρονιές γιατί και εγώ ήμουν πιο συνεπής και γιατί οι καθηγητές που είχαμε ήταν καλύτεροι. Περισσότερο μου άρεσαν τα Μαθηματικά, τα Κείμενα, η Ιστορία και η Ελένη –αλλά δυστυχώς ο καθηγητής ήταν αρκετά βαρετός και δεν είχε μεταδοτικότητα και δεν έγινε το μάθημα  όσο διασκεδαστικό και μεταδοτικό θα ήθελα. Η Ιστορία μου άρεσε γιατί και χωρίς να διαβάσεις μπορούσες μέσα από το μάθημα να καταλάβεις και να μη χρειάζεσαι πολύ διάβασμα στο σπίτι. Τα Κείμενα μου αρέσουν γενικότερα ως μάθημα γιατί μπορείς να εκφραστείς αρκετές φορές αλλά και γιατί η καθηγήτρια μας ήταν μια από τις αγαπημένες μου, εφόσον μπορούσαμε να μοιραζόμαστε μαζί της ό,τι θέλαμε. Τα Μαθηματικά μου άρεσαν γιατί και ο καθηγητής ήταν ένας από τους πιο ευχάριστους και πιο αστείους , αλλά και γενικότερα μου αρέσει το μάθημα καθώς κάνεις αρκετές πράξεις και εφαρμόζεις όλα όσα ξέρεις για να βρεις μια λύση.

Πιστεύω ότι απόκτησα πολλές και διάφορες γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα Μαθηματικά για δυο λόγους: πρώτον πιστεύω πως το συγκεκριμένο μάθημα είναι πολύ ενδιαφέρον και δεύτερον ο καθηγητής ήταν πολύ κουλ. Επίσης μου άρεσε η Ιστορία, όχι ως μάθημα, αλλά επειδή η καθηγήτρια μας ήταν καλή και αστεία- ήταν όμως λίγο αυστηρή στους βαθμούς.

Αν και το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης δεν είναι και στα καλύτερα του, οι γνώσεις που μου δόθηκαν στο Γυμνάσιο ήταν αρκετές και σημαντικές για το μέλλον μου. Τα πρώτα δυο χρόνια μου άρεσε αρκετά η Γλώσσα και τα Κείμενα, διότι μου αρέσει να εκφράζω τις απόψεις μου και γενικότερα μου αρέσει η λόγοτεχνία. Τώρα στην τελευταία χρονιά του Γυμνασίου τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν τα Μαθηματικά και η Ιστορία. Τα Μαθηματικά γιατί εξαιτίας του φροντιστηρίου κατάφερα να τα κατανοήσω καλύτερα και η Ιστορία λόγω της μεταδοτικότητας της καθηγήτριας μας.

Μια όμορφη ανάμνηση από το Γυμνάσιο

Η ανάμνηση από το Γυμνάσιο είναι οι εκδρομές στη Νίσυρο και στην Κέφαλο, όπου πήγαμε όλο το σχολείο μαζί.

Κάθε ανάμνηση ήταν ξεχωριστή.

Οι παρέες.

Κάθε στιγμή, κάθε χρονιάς.

Μου άρεσε όταν κάναμε κάτι όλοι μαζί, σαν ομάδα, μια ολόκληρη τάξη. Αυτό θα μου λείψει πιο πολύ.

Οι πρόβες που κάναμε στη διάρκεια της Β Γυμνασίου για να ανεβάσουμε μια θεατρική παράσταση.

Η παράσταση που κάναμε στο τέλος της Β Γυμνασίου για το βιβλίο «Μαζί».

Οι εκδρομές στη Ρόδο και οι αστείες στιγμές στην τάξη.

Η ομορφότερη ανάμνηση που έχω από το Γυμνάσιο είναι η ευκαιρία που μου έδωσε το σχολείο να συμμετέχω σε διάφορα προγράμματα, όπως Λέσχη Ανάγνωσης και Κινηματογραφική. Με τη συμμετοχή μου σε αυτές έχτισα μια διαφορετική σχέση με τις καθηγήτριες που τις οργάνωσαν και με δίδαξαν απίστευτα μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς μέσα από τα βιβλία και τις ταινίες.

Οι φίλοι που έκανα. Όλα τα άτομα που γνώρισα και πέρασα υπέροχα μαζί τους. Δεν πειράζει που υπήρξαν άσχημες στιγμές, πάντα θα υπάρχουν.

Η εκδήλωση με τη Λέσχη Ανάγνωσης πέρσι , που δραματοποιήσαμε το βιβλίο «Μαζί».

Η εκδρομή στη Ρόδο και η Κινηματογραφική Λέσχη.

Η εκδρομή στη Ρόδο, όλες οι συναντήσεις στην Κινηματογραφική Λέσχη καθώς και όλες οι φορές που έχω πέσει από τις σκάλες , επειδή η τάξη ήταν στο 2^ο όροφο.

Υπάρχουν όμορφες και άσχημες αναμνήσεις στα τρία χρόνια φοίτησης στο Γυμνάσιο. Φεύγω με τις ωραίες αναμνήσεις . Στενοχωριέμαι που φεύγω αλλά πάντα πρέπει να προχωράς στο επόμενο σκαλί.

Μια όμορφη ανάμνηση από το Γυμνάσιο ήταν όταν πρωτοήρθα στο σχολείο το καλωσόρισμα και η συμπαράσταση των δασκάλων.

Μια πετυχημένη παράσταση που κάναμε πέρσι με τις καθηγήτριες μας και αυτή δε θα ξεχαστεί, γιατί η σκληρή δουλειά αλλά και οι πλάκες που κάναμε μεταξύ μας μένουν πάντα σε ένα μέρος του μυαλού μας.

Μια όμορφη ανάμνηση από τα τρία χρόνια του Γυμνασίου ήταν η Τσικνοπέμπτη που ήμασταν όλοι μαζί και χορεύαμε, γελούσαμε και περάσαμε τέλεια!

Δε θα ξεχάσω τους καθηγητές μας!

Όταν μια μέρα κάναμε κοπάνα και μας πέτυχε η καθηγήτρια μας στο δρόμο και μετά ενημέρωσε τους γονείς μας!

Δε νομίζω να υπάρχει μόνο μια, αλλά πολλές ωραίες αναμνήσεις.

Η πρωινή συγκέντρωση στο προαύλιο ακούγοντας τις φωνές του διευθυντή, η πρώτη ώρα που κοιμόμασταν όλοι, τα ψέματα στους καθηγητές για να χάσουμε μάθημα, τα καρφιά της τάξης, οι τσακωμοί που δεν είχαν τελειωμό και οι φωνές των καθηγητών.

Οι πρόβες και η τελική παράσταση της Β Γυμνασίου με τίτλο Μαζί, θα μου μείνει αξέχαστη.

Τι θα άλλαζα από τα τρία χρόνια φοίτησης στο Γυμνάσιο (στη συμπεριφορά μου ή στη συμπεριφορά των άλλων, συμμαθητών και καθηγητών)

Θα διάβαζα λίγο …πολύ παραπάνω, γιατί ακόμα κι αν δεν με πιστεύουν κάποιοι, επειδή παίρνω καλούς βαθμούς , δε διάβασα καθόλου φέτος.

Θα ήθελα να ήμασταν πιο δεμένοι ως τάξη.

Θα ήθελα να αλλάξω κάποια μαθήματα που δε μας βοηθούν καθόλου και δε μας είναι χρήσιμα. Για τους καθηγητές δε θα ήθελα να αλλάξω τίποτα, επειδή τους αγαπώ όλους.

Τα Θρησκευτικά.

Θα προσπαθούσα να διάβαζα περισσότερο.

Θα ήθελα να επικρατούσε ένα ευρύτερο κλίμα σεβασμού,  λιγότερη επικριτικότητα και εγωκεντρισμός και έλλειψη θέλησης για μάθηση.

Θα ήθελα να άλλαζε ο τρόπος διδασκαλίας και η στάση κάποιων καθηγητών απέναντι στο σύνολο της τάξης μας.

Θα άλλαζα τους καθηγητές οι οποίοι αδιαφορούν για την ποιότητα του μαθήματος και θεωρούν κάθε μέρα στο σχολείο, στη δουλειά τους αγγαρεία.

Θα άλλαζα την αδικία των καθηγητών. Αρκετοί καθηγητές δεν επιβραβεύουν με το σωστό τρόπο τους μαθητές και επιλέγουν κάποιους μαθητές στο πλευρό τους, που τους ξεχωρίζουν και το δείχνουν . Και ποια είναι τα λόγια που λέει ένας καθηγητής όταν μπαίνει στην τάξη: Όλα τα παιδιά είναι για μένα το ίδιο. Μεγάλη ειρωνεία , έτσι;

Θα άλλαζα τις εκδρομές. Όλες οι εκδρομές γίνονταν στην Μαρίνα και έτσι δεν παίρναμε κάτι από αυτές, παρά μόνο τη χαρά ότι χάναμε μάθημα.

Αν μπορούσα θα άλλαζα τις σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας , στην τάξη μας, γιατί αυτά τα τρία χρόνια ήμασταν χωρισμένοι σε παρέες και δεν ήμασταν ενωμένοι.

Δε θα άλλαζα τίποτα.

Να ήμουν λιγότερο σκληρή με κάποια παιδιά .

Θα ήθελα να αλλάξω μερικές συμπεριφορές καθηγητών. Είχαμε καθηγητές που δεν δίδασκαν όπως έπρεπε , βαριόντουσαν να διδάσκουν ή μιλούσαν με τις ώρες για το μάθημα με αποτέλεσμα να μας κοιμίζουν στην τάξη.

Θα μπορούσαμε να ήμασταν πιο ήσυχοι ως τάξη.

Ίσως να έλεγα σε κάποιους καθηγητές να ήταν πιο ευγενικοί απέναντι σε κάποιους μαθητές . Επίσης θα ήθελα από κάποιους καθηγητές να ήταν λίγο πιο δημιουργικοί στο μάθημα τους, γιατί κάποια μαθήματα ήταν τόσο ωραία και τα έκαναν τόσο βαρετά!!!!!!!!!!

Θα άλλαζα τη συμπεριφορά μου, γιατί νομίζω ότι ήμουν κάπως επιθετικός –ειδικά στη Β Γυμνασίου. Επίσης θα έπρεπε λίγο να ανοίξω και κανένα βιβλίο , γιατί κάθε μέρα διάβαζα από 2 έως 5 λεπτά αλλά έλεγα στους καθηγητές και τους γονείς μου ότι διάβαζα μία ώρα!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!

Νίτσε, Kurt Cobain kai Chris Cornell- ή πώς όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες τρελαίνονται...

Πωω... έχουμε να κάνουμε αυτή την εργασία στην ιστορία για κάποιο πρόσωπο του 19ου αιώνα για αύριο. Ποιός έχει όρεξη τώρα να κάθεται να βρίσκει πληροφορίες για τον Νίτσε; Α! Το βρήκα! Θα χρησιμοποιήσω το παλιο ρολόι του προπροπαππού μου, αυτό που μου έδωσε η γιαγιά μου για να πηγαίνω ταξίδια στο παρελθόν για να συναντώ διάφορα σημαντικά πρόσωπα, καθώς και για να βλέπω την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου. Ναι ξέρω η γιαγιά μου ειναι απίθανη. Που το έχω βάλει όμως το ρολόι; Λογικά σε κανά συρτάρι θα το έχω πετάξει.

*30 λεπτά αργότερα*

 Μα τι κακό συνήθειο και αυτό να τα παρατάω όλα όπου να ναι. Καλά κάνει η μαμά και με λέει τεμπέλα. Μα καλά ποσο έξυπνη πρέπει να είμαι για να έβαλα το ρολόι μέσα στο κουτί με την τροφή της γάτας; Φαντάζομαι πολυ. Μαρία-Νίκη συγκεντρώσου. Κοπέλα μου έχεις να κάνεις την εργασία για το Νίτσε. Ωραία πως λειτουργεί τώρα αυτό;  “Για να γράφει ‘’ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ –ΤΟΠΟΣ»,  εσύ πως λες να λειτουργεί;  είπε η φωνούλα μεσα στο κεφάλι μου. Εεεμ, άρα εδώ πρέπει να πηγαίνει η χρονολογία που θέλω να πάω και εδώ ο τόπος. “ Μπράβο ρε έξυπνη! “ Ωωω σκάσε Ισμήνη (ναι της έχω δώσει και όνομα τι θέλετε; ). Λοιπόν για να κάνω ένα τσεκ τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου:

Κινητό

Τσάντα

Ρολόι (εννοειται)

Πορτοφόλι

Στυλό

Μπουφάν

Εμ τι άλλο; Τι άλλο; “Πάρε και το φούτερ και το παντελόνι του Στέργου να μάθει να σου παίρνει τα σορτσάκια του μπάσκετ! “.  Καλή ιδέα Ισμήνη μπράβο! Ωραία λοιπόν όλα έτοιμα για το ταξίδι. Πάμε Ισμήνη!!

Λοιπόν Ισμήνη, καμιά ιδέα για το που βρίσκεται ο Νίτσε; “ Εμμ...λογικά σπίτι του δε θα είναι;”. Έλα ρε και εγώ που νόμιζα πως θα αρμέγει καμιά αγελάδα σε κάποιο στάβλο! (να σημειωθεί η ειρωνεία παρακαλώ). Το θέμα, Ισμήνη μου, είναι το που πέφτει το σπίτι του. «Γιατί δε ρωτάς κανένα περαστικό; Τζάμπα σε έστελνε τόσα χρόνια η κ.Δημητρούλα γερμανικά;».  Καλή ιδέα! Θα ρωτήσω τον τύπο στο παγκάκι!

Λοιπόν, Ισμήνη ,σύμφωνα με εκείνον η οικία Νίτσε είναι ακριβώς εδώ. «Τόση ώρα κάθεσαι στον κήπο της και δε το κατάλαβες καν, τέτοια στραβομάρα που έχεις!». Τι να κάνω; Δεν έφερα τα γυαλιά μαζί μου! Λες και εσύ αν ήσουν στη θέση μου,  θα το έβλεπες. Τέλος το θέμα τωρα! Σκάσε και πάμε να τον συναντήσουμε. 

                                                                   Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι ο οποιοσδήποτε θα αντιλαμβανόταν πως επικρατούσε μια αναστάτωση, μια αναμπουμπούλα. Μια γυναίκα ακουγόταν από το βάθος να φωνάζει και να πονά και πολύς κόσμος βρισκόταν  γύρω της. Έτσι και εγώ, ως γνωστή κουτσομπόλα, έσπευσα να δω τι συμβαίνει. Το θέαμα με έκανε να ξεράσω, παρ’ όλο που πολλοί θα θέλανε να  το δούν από κοντά. Και ,ναι, κυρίες και κύριοι, μόλις είδα το θαύμα της ζωής (aka γέννηση)να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Τέλεια! Τώρα έχω συν ένα ακόμα πράγμα στην λίστα με τα πιο αηδιαστικά πράγματα που έχω δει! Εεε , Ισμήνη ! Τι λένε αυτοί εδώ;  Πως το παιδί αυτό λέγεται Νίτσε Φρίντριχ,  όπως και ο βασιλιάς που τυχαίνει και έχει σήμερα γενέθλια; « Μαρία-Νίκη,  πες μου μία,  τι ημερομηνία έβαλες στο ρολόι»  

Εμμ , 15 Οκτωβρίου 1884,  γιατι; « ΤΙ ΓΙΑΤΙ! Ρε ζώον,  τότε είναι που γεννήθηκε ο άνθρωπος! Μόλις είδες τη γέννηση του Φρίντιχ Νίτσε και δεν τράβηξες ουτε μια φωτογραφία ή έστω ένα βίντεο! Θα γινόμασταν πλούσιες». Καλύτερα να μην έχω βρακί να βάλω παρά να ξαναδώ αυτό το πράγμα ή και να έχω κάτι που να μου το θυμίζει. Τέλος πάντων τι ημερομινία να βάλω Ισμήνη τώρα για να πάμε να του μιλήσουμε; <<Βάλε 1854, Dom Gymnasium-Νάουμπουργκ>>

 Φίλτατη Ισμήνη γιάτι με έφερες σε ένα γυμνάσιο;  Ο Νίτσε ηταν καθηγητής; «Ρε Μαρία-Νίκη φυσικά και ο Νίτσε δεν ήταν καθηγητής. Έδω πάει σχολείο και τώρα μάλιστα έχει μάθημα κάπου εκεί μεσα».  Ε και τότε τι με έφερες εδώ, ρε Ισμήνη. Θέλω να πάω να του πάρω την καταραμένη συνέντευξη, όταν είναι μεγάλος, και έπειτα να πάω σπίτι και να καώ στο facebook. « Ρε όχι. Θέλω να δω τη ζωή του Νίτσε, να την μελετήσω. Ο Νίτσε είναι ένας από τους σπουδαιότερους και σοφότερους ανθρώπους του 19ου αιώνα. Μπορείς και αύριο να πας και να χαραμίσεις την μέρα σου μπροστά από μια οθόνη. Τέλος, σήμερα θα σου μιλήσω για τη ζωή του Νίτσε και θα την δούμε live!>> Λοιπόν θα κάτσουμε,  αλλά για μια εβδομάδα θα με αφήσεις ήσυχη σύμφωνες; « Σύμφωνες». Ωραία, και για πες μου τώρα για το Νίτσε.

«Αρχικά εδώ όπως σου είπα και πριν είναι το γυμνάσιο που πηγαίνει ο Νίτσε. Εδώ εξετάστηκε από τον διευθυντή του γυμνασίου, ο οποίος τον μεταπήδησε στη δεύτερη τάξη. Ήδη από τότε ο Νίτσε έγραφε ποιήματα και διάφορα θεατρικά έργα. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο γράψιμο, αναπτύσοντας έτσι έναν πλούσιο παραγωγικό λόγο, και στην ηλικία των 14 ταξινόμησε τα ποιήματα που είχε γράψει μέχρι τότε. Στο σπίτι έπειτα από τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του (1849) και τον χαμό του αδερφού (1850) ο Νίτσε μετακόμισε μαζί με τη μητέρα του και την αδερφή του στο Νάουμπουργκ και ζούσαν όλοι μαζί με τη γιαγιά του. Ο καημένος ζούσε μόνος του με τρείς γυναίκες,  οι οποίες τον καταπίεζαν. Πιστεύω πως το γράψιμο για αυτόν ήταν η μόνη διέξοδος. Τότε μόνο δε δεχόταν την πίεση των άλλων.

«Ξέρεις, μου θυμίζει εσένα». Τι εννοείς ότι σου θυμίζει εμένα; «Ξέρεις μωρέ, και εσύ όταν σε πιέζουν οι γονείς σου,  δραπετεύεις μόνο όταν γράφεις ή διαβάζεις ή ακούς μουσική. Δεν κάθεσαι σαν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας σου πάλι στο κινητό γράφοντας ότι σου είπαν οι άλλοι, πας και τα σκέφτεσαι μέσω της μουσικής του γραψίματος και των βιβλίων».  Δεν ξέρεις τι λες Ισμήνη, είμαι σαν τα άλλα παιδιά τίποτα το διαφορετικό. Άντε τελείωνε με τον Νίτσε να πάω σπίτι μου… «Ό,τι πεις». ….

Λοιπόν,  αφού εξετάστηκε από τον επιθεωρητή του Dom Gymnasium, στις 5 Οκτωβρίου,  1858 μπήκε στο Πφόρτα ένα από τα καλύτερα κλασσικά σχολεία της Γερμανίας. Ήταν πολύ καλός μαθητής και τότε ήταν που άρχισε να ασχολείται και με τη μουσική. O Νίτσε, εκείνη την περίοδο, είχε έρθει κοντά με τη λογοτεχνία και εκτιμούσε πολύ το έργο του Χέλντερλιν, του Ανακρέοντα και του Σαίξπηρ. « Λογικό να τους εκτιμούσε. Πες μου έναν που να μην το κάνει; «. « Πολλά παιδιά της ηλικίας σου δεν ξέρουν καν ποιοί είναι…» Whatever, συνέχισε. « Καλά. Κοίτα όλοι είχαν την εντύπωση ότι ο Νίτσε θα γίνει κληρικός, έλα, όμως, που περίπου το 1862 άρχισε να αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και δεν ήθελε πλέον να γίνει κληρικός αλλά μουσικός!>>  Νομίζω ότι τον συμπαθώ όλο και πιο πολύ αυτόν, αλλά αρκετά με τα παιδικά του χρόνια. Πάμε όταν σπούδαζε! Πες μου μέρος και χρόνο. «Μπα δε βρίσκεις τόσο βαρετό το Νίτσε τώρα;»  Ωω… απλά θέλω να δω τι θα κάνει τελικά, θα γίνει μουσικός; « Δε θα σου πω εγώ, πάμε να το δεις. Γράψε 1864, Πανεπιστήμιο Βόννης»     

«Μάριον να σου παρουσιάσω το εξαίρετο, καταπληκτικό Πανεπιστήμιο της Βόννης!».  Τώρα εγώ θα έπρεπε να ενθουσιαστώ επειδή…; «Επειδή το είπα πολύ ωραία και είναι εκεί που σπούδασε ο Νίτσε και επειδή δεν πρέπει να χαλάσεις τον ενθουσιασμό μου;» Καλά, αν είναι έτσι. ΟΥΑΟΥ, Ισμήνη, τι τέλειο που είναι!!!! «Πολύ καλύτερα. Λοιπόν, στο θέμα μας τώρα. Ο Νίτσε το 1864, αφότου αποφοίτησε από το Πφόρτα, ξεκίνησε σπουδές κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βόννης , ενώ παράλληλα γράφτηκε στο θεολογικό τμήμα του πανεπιστημίου. Στη Βόννη ο Νίτσε προσχώρησε στη φοιτητική αδελφότητα «Franconia», που αποτελούσε ένα είδος συνάθροισης φιλολόγων. Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές μέχρι το Πάσχα του 1865, περίοδο κατά την οποία απέρριψε οριστικά τη θρησκευτική πίστη»

Κάτσε, αυτός δεν ήταν που ήθελε να γίνει και κληρικός κτλ; Τι συνέβη και άλλαξε όχι μόνο γνώμη αλλά και την πίστη του; Με τι επιχειρήματα αιτιολογεί την απόφασή του ας πούμε; «Μάριον, στο πανεπιστήμιο, όταν επέλεξε να γραφτεί στο θεολογικό τμήμα το έκανε, γιατί είχε ήδη κάποιες αμφιβολίες για την πίστη και ήθελε να το ερευνήσει. Τώρα,  το επιχείρημά του, όπως είπε και ο ίδιος, είναι το εξής: «Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.» Ω…deep. Έξυπνος και βαθυστόχαστος. Όσο πάει τον συμπαθώ όλο και πιο πολύ, πες μου ότι ακούει και twenty one pilots να πάω να γίνω κολλητή του. «Ααχαχχα, θα θελες! Δικός μου κολλητός είναι.» Δεν το σχολιάζω καν αυτό. «Και καλά θα κάνεις» .

 Τέλος πάντων που είχα μείνει; Α ναι! Το επόμενο διάστημα αφοσιώθηκε στις φιλολογικές του σπουδές υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Φρίντριχ Βίλχελμ Ριτσλ, τον οποίο ακολούθησε το φθινόπωρο του 1865 στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας.» Τόσο καλός καθηγητής ήταν που τον ακολούθησε ο Νίτσε; «Εσύ τι λες; Και τέλος πάντων μπορείς να σταματήσεις να με διακόπτεις; Χάνω το ειρμό των σκέψεών μου» Καλά, καλά. « Ωραία. Ο Νίτσε το 1865 ήρθε σε επαφή με το έργο του Σοπενχάουερ, το οποίο τον επηρέασε καθοριστικά. Εξίσου μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφική του σκέψη είχε το έργο του Φρίντριχ Άλμπερτ Λάνγκε, Ιστορία του υλισμού το οποίο ο Νίτσε θεωρούσε ως το σημαντικότερο φιλοσοφικό έργο των τελευταίων ετών. Έπειτα  το 1867 κατατάχθηκε στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ, όπου διακρίθηκε και πιθανόν να αποκτούσε τον βαθμό του λοχαγού αν δεν τραυματιζόταν σοβαρά. Τραυματισμός ο οποίος έδωσε τέλος στη στρατιωτική του καριέρα. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, και παρέμεινε ως επί πληρωμή φιλοξενούμενος του εκεί καθηγητή Φρίντριχ Καρλ Μπίντερμαν που ήταν και ο εκδότης της εφημερίδας Deutsche Aligemeine Zeitung, όπου ο Νίτσε εργάστηκε ως κριτικός όπερας. Παράλληλα προσελήφθη ως βιβλιοκριτικός του περιοδικού Literarisches Zentralblatt. Κατά τη δεύτερη παραμονή του στη Λειψία, συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Ρίχαρντ Βάγκνερ, γνωριμία που διατηρήθηκε τα επόμενα χρόνια και τον επηρέασε σημαντικά, καθώς ο Βάγκνερ, του οποίου το έργο εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Νίτσε, αποτέλεσε ένα είδος πατρικής μορφής για εκείνον.» Μπορώ να μιλήσω τώρα; «Ναι»  Γιατί όλους τους έλεγαν Φρίντριχ; Είναι κάτι σαν το δικό μας Μαρία ή Γιώργος ένα πράμα; «Δεν απαντώ. Γράψε τώρα Ελβετία 1879 να τελειώνουμε γιατί δεν αντέχεσαι» Καλά ντε, μια ερώτηση έκανα η δύσμοιρη.  

ΝΑΙ ΕΛΒΕΤΙΑ! YES! Πάντα ήθελα να έρθω. Μπράβο, Ισμήνη! «Ναι, Μαρία-Νίκη, να σου θυμίσω δεν ήρθαμε για ψώνια.» «Ποιός σου είπε ότι θέλω να ψωνίσω; Απλά μ’ αρέσει πολύ αυτή η χώρα». «Τέλος πάντων. Δες περάσαμε κάποια χρόνια για να έρθουμε εδώ στα τελευταία του Νίτσε, γιατί σε καμιά ώρα έρχεται η μάνα σου και αν δει πως λείπεις ποιος την ακούει» Α, καλή σκέψη. Πες μου τι χάσαμε, επειδή περάσαμε αυτά τα χρόνια. «Ε όχι και πολλά που να σε νοιάζουν. Εσύ κράτα ότι ήταν καθηγητής στη Βασιλεία και αναγκάστηκε να παραιτηθεί επειδή ήταν και είναι άρρωστος» Τι έπαθε καλέ; «Υπέφερε και υποφέρει από ημικρανίες, που οφείλονταν σε βλάβη του αμφιβληστροειδούς και στα δύο μάτια του» Α τον κακομοίρη… «Ναι… Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε στο τώρα. Ελβετία! Ο Νίτσε, πλέον απελευθερωμένος από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις του,  πέρασε τα επόμενα χρόνια ταξιδεύοντας συχνά σε πόλεις της Ελβετίας, της Γερμανίας ή της Ιταλίας αναζητώντας κάθε φορά ένα αναζωογονητικό κλίμα που θα βοηθούσε να βελτιωθεί η κατάσταση της υγείας του. Κατά διαστήματα επέστρεφε στο Νάουμπουργκ, όπου επισκεπτόταν την οικογένειά του. Η περίοδος αυτή υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική για τον Νίτσε, παρά τις κρίσεις της ασθένειάς του και τη βαριά κατάθλιψη στην οποία υπέκυπτε κατά διαστήματα. Από το 1881, δημοσίευε ένα ολοκληρωμένο βιβλίο, ή σημαντικό μέρος του, ανά έτος, μέχρι το 1888. Στο διάστημα αυτό ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, όπως η Αυγή (1881), η Χαρούμενη επιστήμη (1882), Τάδε έφη Ζαρατούστρα (1883-85), Πέρα από το καλό και το κακό (1886) και Η γενεαλογία της Ηθικής (1887). Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια συνέπεσαν με την ολοκλήρωση και έκδοση των έργων Το λυκόφως των ειδώλων (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1888), Αντίχριστος (Σεπτέμβριος 1888), Ίδε ο άνθρωπος (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1888) και Νίτσε εναντίον Βάγκνερ (Δεκέμβριος 1888).»

Τελικά η κατάθλιψη και γενικά η ψυχική διαταραχή είναι πηγή έμπνευσης για μεγάλες δημιουργίες, είτε αυτές είναι πίνακες είτε ποιήματα είτε οτιδήποτε άλλο. «Ναι δίκιο έχεις. Συμφωνούμε για πρώτη φορά.» ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΡΩΣΤΕΣ. «ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Μπορεί. Ξέρεις ποιος άλλως είναι άρρωστος;» Ο Νίτσε προφανώς. «Σωστά! Κέρδισες μπισκοτάκι. Ο Νίτσε στις 3 Ιανουαρίου 1889 υπέστη νευρική κατάρρευση, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο του Τορίνο.» Τι είδε καλέ και τον τάραξε τόσο; «Βασικά τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Νίτσε απλά είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει το άλογό του και τότε με δάκρυα στα μάτια τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του αλόγου για να καταρρεύσει αμέσως μετά.» Αχ, ο καλός μου! Λυπήθηκε το κακόμοιρο το ζώο! Έπρεπε να παίξει και κάνα μπουνίδι στον αμαξά να μάθει. «Το αβίαστο πνεύμα σου με σκοτώνει.» Μα, μα, μα… «Μαμούνια. Σκάσε και άκου.» Καλάαα… «

Ο φίλος μας τις 10 Ιανουαρίου μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική της Βασιλείας και λίγες ημέρες αργότερα, κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του, σε κλινική της Ιένας, όπου οι γιατροί διέγνωσαν ’’παραλυτική ψυχική διαταραχή’’ . Ο λόγος του ήταν παραληρηματικός και τον διακατείχαν παραισθήσεις μεγαλείου, κατά τις οποίες αυτοαποκαλείται δούκας του Κάμπερλαντ, Κάιζερ ή Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄, συνοδευόμενες συχνά από περιστατικά βίαιης συμπεριφοράς. Στις 24 Μαρτίου 1890 πήρε εξιτήριο από την κλινική και λίγο αργότερα αναχώρησε μαζί με τη μητέρα του για το Νάουμπουργκ.» Τελικά οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι στο τέλος τρελαίνονται, όπως ο Kurt Cobain, o Chris Cornell και άλλοι τόσοι. Αδικία, μεγάλη αδικία. «Τιτανομεγιστοτεράστια αδικία βασικά.» Μην μου κλέβεις τις λέξεις μου, αλά όπως και να έχει συμφωνώ. Συνέχισε θέλω να μάθω και άλλα.

«Την ίδια περίοδο η ζήτηση για τα βιβλία του αυξήθηκε σημαντικά.  Η αδελφή του, Ελίζαμπεθ, ματαίωσε τα σχέδια για μία έκδοση με τα άπαντα του Νίτσε σε επιμέλεια του Πίτερ Γκαστ, επειδή επιθυμούσε να είναι εκείνη η βιογράφος του αδελφού τη. Τον Δεκέμβριο του 1895 εξασφάλισε επίσης όλα τα δικαιώματα των έργων του Νίτσε, που μέχρι πρότινος κατείχε η μητέρα τους. Μετά τον θάνατο της μητέρας του το 1897, ο Νίτσε έζησε στη Βαϊμάρη μαζί με την αδελφή του. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 55 ετών. Τα συμπτώματά του οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η ασθένειά του ήταν συφιλιδική (αυτή ήταν η αρχική διάγνωση στις κλινικές της Βασιλείας και της Ιένας), ωστόσο παραμένουν αδιευκρίνιστα τα ακριβή αίτια της διαταραχής του.» Πέθανε μικρός, φαντάσου πόσο ακόμα θα μπορούσε να προσφέρει… Να σου πω είσαι, πόση ώρα μας έχει μείνει; «30 λεπτά ακόμη. Γιατί;» Είσαι να πάμε να τον συναντήσουμε; «ΚΑΙ ΤΟ ΡΩΤΑΣ;» Ωραία πάμε σπίτι του. «Προτού πάμε, βάλε τα ρούχα του Στέργου, γιατί δεν νομίζω να χαρεί να δει κοπέλα μπροστά του πόσο μάλλον να της μιλήσει» Σωστή. Ντύνομαι και πάμε να τον βρούμε.

 Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Γ5

"Έτσι σε μάθανε: κάπου ν' ανήκεις...." Οι εργασίες των μαθητών του Γ5

Στην παρούσα ανάρτηση παρουσιάζονται οι εργασίες των μαθητών για το βιβλίο «Κάπου να ανήκεις», του Φίλιππου Μανδηλαρά. Άλλες εργασίες ήταν ατομικές και άλλες ομαδικές. Άλλοι έκαναν βιβλιοπαρουσίαση  και βιβλιοκριτική, άλλοι ασχολήθηκαν με την παρουσίαση των σχέσεων, άλλοι εντόπισαν τα ποδοσφαιρικά στιγμιότυπα του βιβλίου, άλλοι κατέγραψαν τους στίχους και τη μουσική που υπάρχει στο βιβλίο. Η ανάρτηση τους δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αφού κάποιοι δεν τις έστειλαν σε ηλεκτρονική μορφή. Πάντως το σύνολο των παιδιών δούλεψε εξαιρετικά και , αν μη τι άλλο, ήρθε σε επαφή με ένα ολόκληρο λογοτεχνικό έργο! 

Βιβλιοπαρουσίαση

Συγγραφέας: Φίλιππος Μανδηλαράς

Εκδόσεις: Πατάκη

Έτος έκδοσης:2010

Εικονογράφηση εξώφυλλου: Γιάννης Τραγάκης

 Αριθμός σελίδων:163

Στο λογοτεχνικό βιβλίο του Φίλιππου Μανδηλαρά «Κάπου ν' ανήκεις» ,πρωταγωνιστεί ένας έφηβος ο Γιάννης, ο οποίος είναι Παοκτζής και μένει στην Τούμπα. Πήγαινε εκεί σχολείο και είχε τους φίλους του και επίσης συμμετείχε και στην ομάδα του σχολείου. Αλλά μια μέρα ο πατέρας του αποφάσισε να μετακομίσουν στον Πειραιά για λόγους δουλειάς. Εκεί θα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, διότι θα είναι ο μόνος Παοκτζής στο σχολείο,  αφού όλοι είναι Ολυμπιακοί. Με την πάροδο του χρόνου ο Γιάννης θα βρεθεί αντιμέτωπος με κάποιους από τους συμμαθητές του απ' το σχολείο για ποδοσφαιρικά θέματα που αφορούν τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό -  για παράδειγμα στον αγώνα για το κύπελλο ΠΑΟΚ- Ολυμπιακού ,στον οποίο νίκησε ο ΠΑΟΚ. Το μόνο καλό απ' όλη την κατάσταση ήταν ότι ο Γιάννης είχε βρει μια κοπέλα, την οποία έλεγαν Ανθή. Έπειτα μετά από τον επαναληπτικό αγώνα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ έγιναν πολλά επεισόδια μεταξύ οπαδών των δυο ομάδων. Εκεί ο Γιάννης έσωσε από έναν μανιακό Παοκτζή έναν Ολυμπιακάκια συμμαθητή του απ' το σχολείο. Από ' κείνη τη στιγμή και έπειτα ο Γιάννης είχε αναπτύξει καλές σχέσεις με τους συμμαθητές του, οι οποίοι τον κορόιδευαν παλιότερα. Ο Γιάννης βρίσκει τραγικό τέλος από έναν Παοκτζη του συλλόγου ,ο οποίος ήταν αστυνομικός, εξαιτίας της καλής του πράξης να σώσει ένα ολυμπιακακια από αυτόν, που ήταν φανατικός Παοκτζής. Πιστεύω πως το βιβλίο είναι ιδανικό για όλες τις ηλικίες κυρίως όμως για τους έφηβους,  γιατί είναι αυτοί που παθιάζονται περισσότερο για τις ομάδες. Θέλω να πιστεύω πως αν το διαβάσουν κάποιοι, οι οποίοι είναι πολλοί φανατισμένοι με τις ομάδες τους, θα τους βάλει σε σκέψεις που θα τους προβληματίσουν.

Γιάννης Χανόπουλος Γ'5

Δίνω ένα διαφορετικό τέλος στο βιβλίο

Σελίδα 161

Δε χάραζε – ήταν τα φώτα ενός αυτοκινήτου που έβγαινε στη Λαμπράκη. Προχωρούσε αργά και, όταν διασταυρωθήκαμε, σταμάτησε.

Σου ‘σφιξα το χέρι. Απότομα. Σαν προειδοποίηση. Γύρισες και με κοίταξες χαμογελαστός, σαν να μου έλεγες «Τι είναι;».

Μάλλον δεν είχες πάρει χαμπάρι. Θα ‘σουνα στον κόσμο σου. Στον κόσμο μας…

Πριν προλάβω να σου δείξω το αυτοκίνητο, ο συνοδηγός άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω.

Η λυγερόκορμη μορφή της ήταν επιβλητική. Τα μακριά μαλλιά της έπεφταν με χάρη στους ώμους και την πλάτη της. Τα μάτια της ήταν κουρασμένα και πρησμένα, αλλά έλαμπαν από χαρά.

- ‘Γιάννη;’ , ρώτησε η κοπέλα με αβεβαιότητα. Η φωνή της έτρεμε, σαν από ανυπομονησία.

- ‘Μίνα;’ , η φωνή του γεμάτη ενθουσιασμό. ‘Τι κάνεις εδώ;’

- ‘Μόλις ήρθαμε. Με τον Αντώνη. Μόνοι μας. Ήθελα να σ’ το πω, αλλά ο Αντώνης επέμενε…’, ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, έπεσε στην αγκαλιά σου. Ήταν μια αγκαλιά που έσφυζε από συναισθήματα. Συναισθήματα που δεν είχαν ειπωθεί. Ήταν το παρελθόν σου. Αλλά εγώ πάλι ζήλεψα. Γιατί ρε γαμώτο;

- ‘Χαίρομαι μόνο που είστε εδώ.’, είπες. Πληθυντικός. Καλό σημάδι., σκέφτηκα. Αλλά όταν αντίκρισα τα μάτια του πάνω από τους ώμους της Μίνας, κατάλαβα ότι ήσουν ευτυχισμένος. Το βλέμμα σου νοσταλγικό και απλανές. Τώρα σίγουρα ήσουν στον κόσμο σου. Ένιωσα ένοχη για αυτά τα άσκοπα συναισθήματα ζήλιας. Χαιρόσουν που οι παιδικοί σου φίλοι ήταν κοντά σου μετά από τόσα χρόνια. Δεν έκανες κανένα έγκλημα. Και σε εμπιστευόμουν. Τότε το βλέμμα σου καρφώθηκε πάνω μου και εγώ ανατρίχιασα. Δεν το περίμενα ότι μέσα στον κόσμο σου κάπου εκεί μέσα βρισκόμουν κι εγώ. Για μια ατελείωτη στιγμή χαθήκαμε ο ένας στα μάτια του άλλου. Ξαφνικά, σαν να ξύπνησες από έναν πολύωρο ύπνο, έσπασε την αγκαλιά σου με την Μίνα και την γύρισες για να με αντικρίσει. Το βλέμμα της το εντελώς αντίθετο από το δικό σου – αβέβαιο.

- ‘Αυτή είναι η φίλη μου, η Ανθή. Έχει ακούσει πολλά για σένα.’ , μίλησε πρώτος ο Γιάννης. Η Μίνα ούτε που κοκκίνισε. Η ματιά της σιγουρεύτηκε. Δεν είπε τίποτα όμως. Απλώς άπλωσε το χέρι της. Όταν το έσφιξα, εκείνη έσφιξε το δικό μου ελάχιστα παραπάνω κάνοντας με να την κοιτάξω. Όταν το έκανα, είδα το πρόσωπό μου να καθρεπτίζεται μέσα στα μάτια της και μετά… μόνο καλοσύνη. Ντράπηκα. Η καρδιά μου είναι τόσο χαζή μερικές φορές.

- ‘Χάρηκα.’ Το εννοούσα. ‘Για πόσο θα κάτσετε;’. Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα μου πριν μπορέσω να τις σταματήσω.

-‘Σας είπα. Μόλις ήρθαμε.’, δεν φάνηκε ενοχλημένη από την ερώτηση. ‘Μόνιμα… Ελάτε να σας πάρουμε με τ’ αμάξι! Χρήστο…!’, αναφώνησε ξαφνικά απευθύνοντας τον λόγο της στον συνεπιβάτη της. ‘Κάνε χώρο!’ και μετά σε εμάς: ‘Ελάτε’.

Μου έδωσες ένα ενθαρρυντικό βλέμμα, με πήρες από το χέρι και με τράβηξες μπροστά χωρίς να πάρεις τα μάτια του από πάνω μου και εγώ φυσικά τα δικά μου. Η Μίνα μας άφησε για μερικά δευτερόλεπτα μόνους μέχρι να βροντοφωνάξει μέσα από το αυτοκίνητο: ‘Θέλετε να βιαστείτε; Έχει ψοφόκρυο!’. Όταν μπήκαμε μέσα, χωρίς να χάσει χρόνο, άρχισε τις συστάσεις.

-‘Παιδιά, από ‘δω ο Χρήστος. Χρήστο, από ‘δω η Ανθή και ο Γιάννης. Πρόσεχε!’, φώναξε στο Χρήστο που είχε γυρίσει 360 μοίρες για να μας χαιρετήσει. Με την πρώτη ματιά φαινόταν κοινωνικά αμήχανος. Ακολούθησαν, όμως, περίπου είκοσι λεπτά ευχάριστης συζήτησης, από τα οποία τα μισά αφιερωμένα στη μουσική. Η μουσική είναι η ζωή του.

Γιάννης

Μα, καλά τι θέλει κάποιος σαν τον Χρήστο με τη Μίνα;, σκέφτηκα. Η Μίνα είναι τρελό πανηγύρι, ενώ αυτός… Μπορεί να τους ένωσε η μουσική… Μπα… Σίγουρα φίλος του Αντώνη θα είναι. Ο Αντώνης… Δεν είναι ο εαυτός του τον τελευταίο καιρό. Αποστασιοποιημένος. Πολύ σοβαρός. Δεν απαντάει σε  όσα τηλεφωνήματα μπορεί και όταν  πια γίνομαι ανυπόφορος το σηκώνει με μισή καρδιά και μουρμουρίζει κάτι για «μαθήματα» και «πολύ διάβασμα». Δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο χάρισμα για να καταλάβω ότι έτσι είναι με όλους. Η Μίνα ανησυχεί. Τα μάτια της είναι φουσκωμένα από το κλάμα και μόλις τώρα ξαναρχίζει να βρίσκει τον παλιό της εαυτό. Ή έτσι δείχνει. Πάντα ήταν πολύ καλή στο να κρύβει πράγματα για τον εαυτό της, όταν θέλει. Στη συζήτηση δεν συμμετείχα. Ο Χρήστος μάλλον δεν το συνηθίζει κι όλας όποτε εμείς μείναμε σχεδόν σιωπηλοί. Τα κορίτσια όμως δεν ξέρω που βρήκαν τόση δύναμη και όρεξη μέσα στο κρύο και τη νύχτα γιατί δεν έβαλαν γλώσσα μέσα τους. Πάντως, όταν έφτασα σιώπησαν. Τις ευχαρίστησα νοερά. Το κεφάλι μου ήταν καζάνι. Καληνύχτισα, αποχαιρέτησα την Ανθή σφίγγοντας το χέρι της και μπήκα μέσα στο σπίτι. Έπεσα στο κρεβάτι μου σαν το κούτσουρο και αποκοιμήθηκα.

Η επόμενη μέρα με βρήκε ευδιάθετο. Ο ύπνος ήταν αναζωογονητικός. Ανασηκώθηκα λίγο από το μαξιλάρι μου και μύρισα τον αέρα. Μμ… Ομελέτα. Σηκώθηκα, πήγα στο μπάνιο, έπλυνα τα δόντια μου και φώναξα στη μάνα μου: ‘Συνάντησα την Μίνα χτες’, άκουσα τον ήχο ενός πιάτου που σπάει και σχεδόν έτρεξα στην κουζίνα. Βρήκα τη μητέρα μου να μαζεύει το πιάτο που της έπεσε από την έκπληξη. Ήμουν έτοιμος να εξηγήσω, αλλά το βλέμμα της με σταμάτησε. Ήταν σχεδόν απολογητικό. Τότε θυμήθηκα ότι δεν ήξερα ακόμα το λόγο που ήρθαν εδώ ο Αντώνης και η Μίνα.

-‘Μου κρύβεις τίποτα;’, ρώτησα σε υπαινικτικό τόνο.

-‘Τι να ξέρω εγώ, καλέ;’. Ο τόνος της ήταν απόλυτος, αλλά η φωνή της έτρεμε και βιάστηκε να γυρίσει πίσω στις δουλειές της χωρίς να ρωτήσει παραπάνω πληροφορίες για τα παιδιά. Ύποπτο. Πολύ. Με έκανε, όμως να θυμηθώ κάτι. Ο Αντώνης είναι εδώ. Και μπορώ να του μιλήσω χωρίς να με διακόψει κανείς. Ούτε καν αυτός. Δεν θα τον αφήσω να μου κλείσει την πόρτα στα μούτρα, όπως κάνει με το τηλέφωνο.

Σηκώθηκα, χωρίς να αγγίξω το πρωινό μου, άρπαξα τα πράγματά μου και βγήκα στο δρόμο με τα χθεσινά μου ρούχα. Κατευθύνθηκα προς το σπίτι που είχε δείξει η Μίνα στην Άνθη χτες στο αχνό φως της αυγής.

Ο κόσμος δεν ήταν αγουροξυπνημένος σαν κι εμένα. Ήταν ευχαριστημένος για το σαββατοκύριακο. Τα πούλια τραγουδούσαν. Ο καιρός το γιόρταζε. Το συναίσθημα ήταν μεταδοτικό. Είχα να νιώσω έτσι πολύ καιρό.

Μέτα από έξι λεπτά, είχα φτάσει. Ανέβηκα τις σκάλες και χτύπησα την πόρτα. Σχεδόν αμέσως μου άνοιξε ο Αντώνης. Αποσβολωμένος. Η Μίνα δεν του είχε πει προφανώς ότι με είχε δει χτες. Μετά από ένα δευτερόλεπτο, έπεσε στην αγκαλιά μου. Δεν το περίμενα αλλά τον αγκάλιασα σφιχτά.

Ένα δυνατό συναίσθημα με πλημμύριζε. Ένα μείγμα ενθουσιασμού, ανυπομονησίας και χαράς. Οι καλύτεροί μου φίλοι ήρθαν να μείνουν όσο πιο κοντά μου γίνεται – το διαμέρισμά τους βρίσκεται στα δυο τετράγωνα από το δικό μου. Είχα αποχωριστεί το ποδόσφαιρο. Όχι το άθλημα, αλλά την ιδεολογία σίγουρα. Είχα πάρει τις δικές μου αποφάσεις και ανταμείφθηκα από αυτές – τουλάχιστον δεν με αντιπαθούσαν πια οι συμμαθητές μου. Το σημαντικότερο απ’ όλα, όμως, είχα αποκτήσει μια υπέροχη φίλη που μπορούσα να εμπιστευτώ όσο κι αυτή εμένα, που με αποδεχόταν και με καταλάβαινε. Αναγνώρισα το συναίσθημα. Δεν ήταν απλώς χαρά αυτό που ένιωθα. Για πρώτη φορά, στη ζωή μου, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Και. Όχι. Μόνος.

Αφροδίτη Χλαπάνη, Γ5

Αυτά που ακολούθησαν τα θυμάμαι σαν σε φαστ φόργουορντ. Αυτός ο Βαγγέλης κάτι σου έλεγε ειρωνικά και τα λόγια του ήταν γεμάτα μίσος. Κάτι έλεγε ότι τους πρόδωσες και βοήθησες έναν γαύρο, τότε σε ένα επεισόδιο κοντά στο γήπεδο. Τότε μου ήρθε στο μυαλό και γιατί μιλούσες τόσο δισταχτικά και φοβισμένα για το ποδόσφαιρο. Γύρισα και σε ρώτησα τι εννοεί. Γύρισα πίσω σε αυτόν και τον είδα που έβαλε το χέρι του στην τσέπη του. Γυρνάω, σε βλέπω και σου ψιθυρίζω《Γιάννη, πάει να βγάλει όπλο. Γιάννη,  πάμε να φύγουμε.》 Μου έσφιξες το χέρι και μου είπες《 Θα είναι χειρότερα, αν τρέξουμε》. Γυρνάω ξανά. Βλέπω αυτήν την σκατοφατσα τον μπάτσο και σημάδευε εσένα με το όπλο. Ο άλλος από μέσα φώναζε να μας αφήσει ήσυχους και να κατεβάσει το όπλο. 《Σκάσε επιτελούς και μην ασχολείσαι»,  γύρισε και του απάντησε. Η σκατοφατσα γύρισε και μας ξανά κοίταξε. Αυτήν την φορά το μίσος ήταν αδιαπέραστο στα μάτια του. Λες και του είχες πάρει κάποιο δικό του πρόσωπο. Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν ότι εσύ μπορεί να μην πήρες κάποιον δικό του,  αλλά αν εκείνος πατούσε την σκανδάλη θα έπαιρνε κάτι δικό μου. Θα έπαιρνε εσένα. Δεν θα το άφηνα έτσι. Όταν είδα ότι πάτησε την σκανδάλη μπήκα μπροστά σου. Ένιωσα την σφαίρα να με τρυπάει στο στήθος. Έπεσα κάτω και θυμάμαι μόνο εκείνο το "Όχι, Ανθήηηη!" που με τόση θλίψη φώναξες. Και αυτό ήταν το τέλος.

Ζωζώ Τσακίρη, Γ5

Σελ. 160 ..Δεν ξέρω πόσες ώρες καθίσαμε εκεί, στην προβλήτα. Ξέρω μόνο ότι κάποια στιγμή είχα σκεφτεί ότι θα ξημέρωνε . Είχαν μεγαλώσει οι νύχτες , κι ας ήταν ακόμη καλοκαίρι.

Όταν τελείωσες , σηκώθηκε σαν ξεμουδιάσεις και είπες : Ρε συ, πέρασε η ώρα…..

Γέλασα και σε ρώτησα αν ήθελες να φύγουμε.

- Μπα, είπες. Ας κάτσουμε λίγο ακόμα. Ωραία είναι.

Έγειρα πάνω σου. Κάπου στο βάθος ακουγόταν η σειρήνα ενός περιπολικού να σκίζει την ησυχία τςη νύχτας. . Μας προσπέρασε. Κάτσαμε αμίλητοι για ώρες. Νομίζω κοιμήθηκα και λιγάκι.

Κοίταξες το κινητό σου. Ώρα πέντε παρά. Δέκα αναπάντητες κλήσεις από Μαμά και άλλα τόσα μηνύματα απ ότι πρόλαβα να δω , πριν κρύψεις το τηλέφωνο σου ντροπιασμένος.

Φύγαμε, με γύρισες σπίτι. Ανέβηκα πάνω , σε κοίταζα να απομακρύνεσαι και αν χάνεσαι από τα μάτια μου. Έπεσα για ύπνο, σκεπτόμενη πως αυτή ήταν η καλύτερη μέρα της ζωή μου μέχρι σήμερα……

Ολυμπία Τρίγκα, Γ5

Και εκεί που το θηρίο άδειασε το πιστόλι πάνω σου γρήγορα γρήγορα, έβγαλα το κινητό μου για να πάρω τηλέφωνο στο νοσοκομείο. Από το φόβο μου δεν ήξερα τι να πρωτο κάνω κι έτσι άρχισα να ουρλιάζω για βοήθεια τριγύρω μου. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος αλλά κανείς δεν ήξερε τι να κάνει , αφού όλοι ήταν σοκαρισμένοι με σένα. Ευτυχώς το ασθενοφόρο δεν άργησε να έρθει και μας πήγε όσο γρηγορότερα μπορούσε στο νοσοκομείο. Με το που φτάσαμε, κατευθείαν  σε βάλανε στο χειρουργείο για να βγάλουν τη σφαίρα. Μετά από τόσες επεμβάσεις και ναι………!  Εσύ κατάφερες και κρατήθηκες στη ζωή. Είδες πώς σου τα φέρνει η ζωή; Να ξέρεις πώς είναι δύσκολο να ζει κανείς , αλλά το πιο εύκολο πράγμα είναι να πεθάνεις….

Μουαζέζ Χατζηφειζουλάχ, Γ5

"Φύγε, Γιάννη, τρέχα, Γιάννη, πέτα, Γιάννη, δεν είναι μπάλες οι σφαίρες, Γιάννη, για να τις αποκρούσεις". Στη στιγμή ακούστηκαν πυροβολισμοί, Εγώ είχα ρίξει το πρόσωπο μου στο έδαφος επειδή φοβήθηκα μήπως και αντικρίσω το πτώμα σου, κάτι που ποτέ δεν έγινε. Έτρεμα, έτρεμα από φόβο μη σε δω νεκρό, αν δεν μου είχες φωνάξει "Ανθή!!!!!" και δεν με είχες πάρει αγκαλιά δεν θα σήκωνα το κεφάλι μου. Δεν ξέρεις τι ανακούφιση ένιωσα που ήσουν σώος και αβλαβής, αλλά και τι λύπη ένιωσα βλέποντας τον άλλον αστυνομικό πεσμένο στο χώμα νεκρό. Είχε μπει μπροστά στον Βαγγέλη την τελευταία στιγμή για να σε σώσει, για να μας σώσει. Γενναίος, πολύ γενναίος και η ανταμοιβή του; Θάνατος. Θάνατος, αλλά πέθανε για να ζήσουν δυο νέα παιδιά, πέθανε σώζοντας 2 ψυχές, κάνοντας αυτό που θεωρούσε σωστό και δίκαιο. Λίγο πιο δίπλα από το νεκρό σώμα του αστυνομικού βρισκόταν πεσμένος στα γόνατά ο Βαγγέλης, που είχε καταρρεύσει. Είχε καταρρεύσει, ίσως γιατί απλά σκότωσε κάποιον, ίσως γιατί φοβόταν τη τιμωρία της πράξης του αυτής ή ίσως γιατί αυτός ο αστυνομικός ήταν ο μόνος πραγματικός φίλος του. Ο μόνος που τον ήξερε, τον ανεχόταν και τον αγαπούσε. Η μόνη του οικογένεια. Γιατί λέω ο μόνος; Γιατί ο ίδιος ο Βαγγέλης ήξερε βαθιά μέσα του ότι τα παιδιά στο σύνδεσμο, δεν του ήταν στην πραγματικότητα τίποτα, απλά είχαν την ίδια ανάγκη κάπου ν' ανήκουν, δεν τους ένοιαζε που, αρκεί να ανήκαν κάπου. Δεν νοιάζονταν πραγματικά για εκείνον. Μόνο ο φίλος του το έκανε, και να τώρα που τον σκότωσε, επειδή είχε τυφλωθεί από το μίσος ή μάλλον τον φθόνο που έτρεφε για τον Γιάννη, καθώς είχε καταφέρει να μην έχει πλέον την ανάγκη ν' ανήκει κάπου…

Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Γ5

Περιγραφή των σχέσεων του Γιάννη με τους γονείς του και το φίλο του Αντώνη

Οι σχέσεις του Γιάννη με του γονείς του

Στο βιβλίο "Κάπου να ανήκεις",που διαβάσαμε, φανερώνεται αρκετά η κόντρα που έχει ο Γιάννης με τους γονείς του. Αυτήν την κόντρα την παρατηρήσαμε σε αρκετά αποσπάσματα, στα οποία υπάρχουν  συγκρούσεις  ανάμεσα  στον Γιάννη  και τον πατέρα  του.  Αυτές αρχίζουν  από την σκέψη  του Γιάννη  ότι ο πατέρας  του ήταν Ολυμπιακός  Όπως έλεγε και στην Ανθή : "κρυφογαυρος"! Αυτό παίζει μεγάλο  ρόλο στην σχέση του Γιάννη με τον πατέρα του, διότι  ένας γνήσιος  Παοκτζης πρέπει να μην πάει τους Γαύρους, Αρειανους και τους Πράσινους(σύμφωνα με τον νονό του).  Ο πατέρας ήθελε το παιδί του να είναι ένα φυσιολογικό παιδί, το οποίο να μην έχει τέτοια έχθρα, τέτοιο ανταγωνισμό  και κυρίως  να μην έχει μπλεξίματα, παρόλο που ο Γιάννης ήταν σε μια δύσκολη θέση διότι μετακόμισε στην Αθήνα σε σχολείο με Γαυρους. Παρόλα αυτά όμως, ο πατέρας ποτέ δεν έδειξε κατανόηση στα θέλω του παιδιού του. Μετα από καιρό όμως ο Γιάννης είδε ότι τον ενδιαφέρει η μουσική, αλλά όποτε άκουγε μουσική ο πατέρας σε αντίθεση με την μητέρα  διέκοπτε τον Γιάννη και του έλεγε να χαμηλώσει την μουσική. Ήθελε το παιδί του να μεγαλώσει , όπως μεγάλωσε  και ο ίδιος (κι ας μην είχε καταλάβει το τι έκανε) . Υπήρχαν πολλές συγκρούσεις  ανάμεσα τους τις οποίες βέβαια τις έκλεινε  η μητέρα καθησυχάζοντας τον άντρα της . Η μητέρα  πάντα έβρισκε  τρόπο να σταματήσει τον καυγά ανάμεσα στο γιό και τον πατέρα. Η μητέρα  έδειχνε κατανόηση και στο παιδί και στον άντρα της . Με λίγα λόγια η σχέση του Γιάννη  ήταν καλύτερη  με την μητέρα  παρά με του πατέρα του.

Μελίσα Τσίπι – Ογιά Χατζηχαλήλ, Γ5

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ

Ο Αντώνης και ο Γιάννης  γνωρίστηκαν στην Στ δημοτικού, σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Ο Αποστόλης και ο Θάνος, οι καλύτεροι παίχτες της ομάδας, είχαν βγει από το παιχνίδι και ο Αντώνης  αναγκάστηκε να τους αντικαταστήσει. Το παίξιμό του ήταν ομαδικό και δίκαιο, έτσι κίνησε την περιέργεια του Γιάννη. Μετά από ένα επεισοδιακό ματς τα αγόρια άρχισαν να κάνουν παρέα. Συνδέθηκαν περαιτέρω μέσω της μουσικής την οποία εισήγαγε ο Αντώνης στη ζωή του Γιάννη. Από αυτό το σημείο και μετά τα αγόρια άρχισαν  να επικοινωνούν μέσω της μουσικής .

Ο Γιάννης  γνώρισε την αδελφή του Αντώνη, Μίνα και τον πατέρα του, Θανάση. Ο Θανάσης άρχισε να γράφει  μουσικά κομμάτια για τον Γιάννη, ο οποίος αναζητούσε το μουσικό του στιλ. Αυτό έγινε συνήθεια. Όλα ανατράπηκαν,  όταν ο Γιάννης έπρεπε να μετακομίσει από τη Θεσσαλονίκη στον Πειραιά. Τότε συνειδητοποίησε ότι ο Αντώνης  ήταν ο μόνος αληθινός του φίλος και, όταν θα έφευγε,  θα του έλειπε πραγματικά. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να ξαναμιλήσουν τα δύο αγόρια.

 Συναντήθηκαν ξανά όταν ο Γιάννης ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη για να τους δει. Υπήρχε μεγάλο χάσμα μεταξύ τους. Από αυτή τη στιγμή και μετά τα αγόρια δεν επικοινώνησαν ξανά μέχρι που ο Γιάννης πήρε τηλέφωνο τον Αντώνη,  για να του εξιστορήσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στον Πειραιά. Εκείνος, όμως, έμεινε αμίλητος καθ’ όλη τη διάρκεια του τηλεφωνήματος και , όταν ο Γιάννης τελείωσε την διήγησή του, ο Αντώνης πρότεινε να περάσει στο τηλέφωνο τη Μίνα. Ο Γιάννης έλαβε την ίδια ψυχρή ανταπόκριση από τη Μίνα, η οποία κατέληξε να του το κλείσει στα μούτρα. Μετανιώνοντας, εκείνη τον  ξαναπήρε μετά από μισό δευτερόλεπτο για να του ανακοινώσει το θάνατο της μητέρας της.

Η τελευταία τους επαφή έγινε μερικές μέρες αργότερα από αυτό το περιστατικό. Ο Γιάννης ξαναπήρε τηλέφωνο,  γιατί ανησυχούσε για την Μίνα και τον Αντώνη. Μετά από αυτό, οι δρόμοι τους χώρισαν. Τα παιδιά μετακόμισαν στην Αμερική, στο σπίτι της χαμένης τους μητέρας και δεν βρήκαν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν ξανά.

Η επιρροή του Αντώνη στο Γιάννη

Ο Αντώνης, κατ’ αρχάς, εισήγαγε τον Γιάννη στον κόσμο της μουσικής, όπως προαναφέραμε. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που βοήθησε τον Γιάννη να βρει την ταυτότητά του και γενικότερα τον εαυτό του. Ουσιαστικά, ο Αντώνης έδωσε στον Γιάννη την αίσθηση ότι ανήκει κάπου.

Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Ζωζώ Τσακίρη, Δομνίκη Χατζηνικολάου, Γ5

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ

Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ήταν στην γυμναστική στο σχολείο. Τα παιδιά μαζί με τον κύριο Τάκη, τον γυμναστή έπαιζαν ποδόσφαιρο. Αρχικά χωριστήκαν σε ομάδες και ο Γιάννης έκατσε τέρμα. Μετά από αυτόν τον αγώνα, ενώ όλοι ψήφισαν mvp τον Θάνο, τον Αποστόλη και την Κατερίνα, ο γυμναστής διάλεξε τον Γιάννη. Με αυτόν τον τρόπο δείχνει ο συγγραφέας ότι κάθε παίκτης στο γήπεδο είναι σημαντικός.

Έπειτα  από αυτόν τον αγώνα ο Γιάννης κέρδισε μια θέση στην σχολική ομάδα ποδοσφαίρου.

Στη συνέχεια σε έναν αγώνα με την Επανομή έγιναν κάποια επεισόδια και

έτσι ο Γιάννης έγινε αρχηγός. Στα τελευταία λεπτά ο Γιάννης εκτελεί το πεναλτι και σκοράρει δείχνοντας για άλλη μια φορά πως είναι σημαντικός παίχτης.

Όταν κατέβηκε στην Αθήνα,  πήγε να δει το ματς ΠΑΟ-ΠΑΟΚ και ενώ όλα πήγαιναν καλά,  στο τέλος ήρθαν ισοπαλία, θύμωσαν οι Παοκτσηδες και άρχισαν τον πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς και τους βαζελους.

 Εδώ ο συγγραφέας μας παρουσιάζει  ότι μέσα στον αθλητισμό υπάρχει πολλή βία.

Για να τον αποτρέψει από το να πηγαίνει στο γήπεδο,  ο πατέρας του τον έγραψε στον Ιωνικό.  Φαίνεται λοιπόν η προσπάθεια των γονιών του να σταματήσει τα οπαδιλικια. Όμως όταν πήγε να δει τον προημιτελικό του κυπέλλου Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, επειδή ήθελε να πάει κόντρα στον πατέρα του, έγιναν μερικά επεισόδια και στο τέλος ο Γιάννης έγινε ηρωας,  αφού έσωσε έναν συμμαθητή του, που ήταν Ολυμπιακός. Μας προτρέπει ο συγγραφέας να βοηθάμε τον καθένα άσχετα αν είναι διαφορετική ομάδα από εμάς. Από τα τελευταία επεισόδια ήταν, όταν μια μέρα στον σύνδεσμο, ο Βαγγέλης,  ο αρχηγός του συνδέσμου,  κορόιδευε τον Ρουστου, τον αγαπημένο τερματοφύλακα του Γιάννη, λέγοντας τον παλιοτουρκο.

Αποδεικνύεται ότι οι φανατικοί οπαδοί είναι ρατσιστές και νοιάζονται μόνο για την ομάδα τους.

Αλέξης Τσάτσα, Δημήτρης Τρίγκας, Γιάννης Χανόπουλος, Γ5

Οι στίχοι των τραγουδιών που υπάρχουν μέσα στο βιβλίο σε μια παρουσίαση.

ΚΑΠΟΥ Ν’ ΑΝΗΚΕΙΣ by Γιώτα Κεφαλά on Scribd