10+1 βιβλία για το καλοκαίρι!

Γίνεται καλοκαίρι χωρίς βιβλία; Όχι βέβαια! Ιδού λοιπόν μερικές προτάσεις για βιβλιόφιλους όλων των ηλικιών!

"Το κοκάλινο σπουργίτι", Ζάνα Φρέιλον 

εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 304

«Είθε να μας φέρνεις πάντα τύχη και να μας προστατεύεις και είθε να οδηγείς τις ψυχές μας στην ελευθερία».

Ο Σούμπι είναι πρόσφυγας. Αυτή είναι η ιστορία του, η ιστορία εκατομμυρίων..

Η συγγραφέας Ζάνα Φρέιλον γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, αλλά έζησε τα παιδικά της χρόνια στο Σαν Φρανσίσκο. Εχει σπουδάσει Ιστορία και Παιδαγωγικά κι έχει εργαστεί ως δασκάλα σε δημοτικά σχολεία. Η παγκόσμια προσφυγική κρίση την οδήγησε να γράψει «Το Κοκάλινο Σπουργίτι», θέλοντας να μιλήσει για όλους αυτούς τους ανθρώπους πίσω από τους στατιστικούς πίνακες και να φανερώσει την πραγματικότητα που βιώνουν στα κέντρα κράτησης - με την ελπίδα οι μελλοντικές γενιές να διαχειριστούν με καλύτερο τρόπο τόσο δύσκολα θέματα όπως αυτό. «Το Κοκάλινο Σπουργίτι», που κυκλοφορεί σε 9 χώρες, ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Guardian Children’s Book Prize 2016 και έχει προταθεί για το CILIP Carnegie Medal 2017. Η Ζάνα Φρέιλον έχει γράψει κι άλλα βιβλία για παιδιά. 

ΘΩΜΑΣ Q.BIT  

Ταξιδιώτης στο κάτοπτο του χρόνου , Β. Ηλιόπουλος

εκδόσεις Πατάκη, σελ.264

Ο Θωμάς, μαθητής στο λύκειο, παίζει όλη μέρα στον υπολογιστή του και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με "ταχύτητες κβάντων". Να γιατί όλοι τον φωνάζουν Θωμά Q. Bit. 

Όταν προκαλεί, χακάροντας τη μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών, ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να φανταστεί σε τι περιπέτειες μπλέκει.
Ταξιδεύει στην Ιστορία, στο κάτοπτρο του χρόνου, και βρίσκεται πίσω στο 1944 να αντιστέκεται στους Ναζί. Ταξίδι στο παρελθόν ή εξελιγμένη εικονική πραγματικότητα; 
Ό, τι κι αν είναι, τον φέρνει αντιμέτωπο με τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής αλλά και με τον ίδιο τον θάνατο. Τον γεμίζει εμπειρίες που κανένας άλλος νέος της γενιάς του δεν έχει. Κι όταν γυρίζει στο σήμερα κι όλοι τον αποτρέπουν από το να ψάξει τι ήταν αυτό που έζησε, τον κυνηγούν οι αμφιβολίες. Θα καταφέρει να ξαναγυρίσει στον τόπο και στον χρόνο που τον άλλαξε; Μπορεί να ταξιδεύει στο παρελθόν ή στο μέλλον; Ποιες αποκαλύψεις τον περιμένουν εκεί; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια κριτική για το βιβλίο εδώ. 

Χρονικό ενός τελευταίου καλοκαιριού, Yasmine El Rashidi  

Μτφρ. Μαρία Αγγελίδου
εκδόσεις Κριτική
Σελ. 184

Κάιρο, 1984, ένα ζεστό καλοκαίρι. Ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει στην οικογενειακή έπαυλη. Παράπονό της η απουσία του Πατέρα και η αποστασιοποιημένη αυστηρότητα της Μητέρας. Οι μέρες της περνούν στη σιωπή: κοιτάζει τον ήρεμο Νείλο από το παράθυρό της, παρακολουθεί χωρίς ήχο τα τρία μη απαγορευμένα κανάλια, πλάθει με τη φαντασία της τις ζωές των άλλων.
Η Yasmine El Rashidi αποτυπώνει την εντελώς ρευστή πραγματικότητα που ζει ως κορίτσι, ως έφηβη, ως γυναίκα. Ισορροπώντας μεταξύ επιβίωσης και συνενοχής, διηγείται την πορεία μιας γενιάς που μεγάλωσε στη σιωπή και συγχρόνως το πρόσφατο ταραγμένο πολιτικό σκηνικό της γειτονικής Αιγύπτου.

Προδημοσίευση του βιβλίου εδώ. 

Εικόνες της μεγάλης σου αγάπης , Wolfgang Herrndorf

Μετάφραση: Απόστολος Στραγαλινός
Κριτική
152 σελ

Πρωταγωνίστρια η δεκατετράχρονη Ίζα. Παραμονεύει στον κήπο του ιδρύματος. Η σιδερένια πύλη ανοίγει. Ένα φορτηγό περνάει. Η κατάλληλη ευκαιρία για απόδραση. Το ταξίδι της αρχίζει. Το ξυπόλυτο κορίτσι στη διαδρομή του συναντά ανθρώπους κάθε είδους –έναν μαουνιέρη, πιθανότατα ληστή τράπεζας, έναν εργάτη που ξέχασε το όνομα της πρώτης του αγάπης, έναν παλαβό νταλικέρη, μια λεσβία οργανωμένη στους οικολόγους– πριν συναντήσει το απίθανο δίδυμο Τσικ και Μάικ, τους ήρωες του μυθιστορήματος Βερολίνο, γεια που μεταφράστηκε σε 25 γλώσσες και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Φατίχ Ακίν.

Το βιβλίο Εικόνες της μεγάλης σου αγάπης γράφτηκε υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες λόγω της προχωρημένης αρρώστιας του συγγραφέα, Βόλφγκανγκ Χέρντορφ. Ωστόσο, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, ο Χέρντορφ δούλεψε μέχρι τέλους για την έκδοσή του.
Ο αναγνώστης ξαναβρίσκει τη φρεσκάδα της γραφής, το χιούμορ και την ανατρεπτική διάθεση που τόσο αγαπήθηκαν από το κοινό.(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Διπλό χτύπημα, Λυχναρά Λίνα

Εκδόσεις Πατάκη

Έτος: 2017

Σελίδες 230

Μαθητές από όλη την Ελλάδα πρόκειται να λάβουν µέρος στο Φεστιβάλ Μαθητικού Θεάτρου που πραγµατοποιείται σε ένα νησί του Αιγαίου. Κάποιοι από αυτούς θα βρεθούν σε κίνδυνο, αφού µια ρατσιστική οργάνωση προετοιµάζει ένα διπλό χτύπηµα µε στόχο τους ίδιους και την καθηγήτριά τους. Τα παιδιά θα παρουσιάσουν τον "Έµπορο της Βενετίας" του Σαίξπηρ. Στο έργο αυτό, ο βασικός ήρωας σχεδιάζει το δικό του ύπουλο χτύπηµα, κάτι που οι σύγχρονοι εγκληµατίες σκοπεύουν να εκµεταλλευτούν στο έπακρο. Ο αστυνόµος Μίλτος Ζαφείρης θα πρέπει να λύσει τα µυστήρια και να βρει τους πραγµατικούς ενόχους, πριν να είναι αργά για τα παιδιά και την καθηγήτριά τους.

Σταργκερλ, Τζέρι Σπινέλλι

Εκδόσεις Πατάκη, σελίδες 220

Η Στάργκερλ είναι μαγευτική σαν τον ουρανό της ερήμου, παράξενη σαν τον αρουραίο της, μυστηριώδης σαν το όνομά της.Από τη μέρα που εμφανίστηκε στο ήσυχο Λύκειο Μάικα μέσα σε μια έκρηξη χρωμάτων και ήχων, σε όλο το σχολείο ακούγεται ένα και μόνο μουρμουρητό: «Στάργκερλ, Στάργκερλ…».

Η Στάργκερλ κλέβει την καρδιά του Λίο Μπόρλοκ με ένα της μόνο χαμόγελο και βάζει φωτιά στο ομαδικό πνεύμα του σχολείου με μία μόνο ζητωκραυγή. Οι μαθητές του Λυκείου Μάικα τη λατρεύουν. Στην αρχή.Λίγο καιρό μετά στρέφονται εναντίον της και την αποκλείουν εξαιτίας των όσων την κάνουν διαφορετική.

Ο βραβευμένος Τζέρρυ Σπινέλλι υφαίνει μια γεμάτη ένταση και συναίσθημα ιστορία γύρω από τους κινδύνους του να είναι κανείς δημοφιλής αλλά και γύρω από την έκσταση και την έμπνευση που χαρίζει η πρώτη αγάπη. Ένας ύμνοςστον αντικομφορμισμό που θα ενθουσιάσει με την ειλικρίνειά του, θα συγκινήσει με το συναίσθημα που διακινεί και, κυρίως, θα μετακινήσει τους αναγνώστες.

Οι υπόλοιποι απλώς ζούμε εδώ, Πάτρικ Νες,

Εκδόσεις Πατάκης, σελ. 350

ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι εκλεκτοί
Τι γίνεται αν δεν είσαι ίντι παιδί, από αυτά που αποκρούουν ζόμπι ή ό, τι, τέλος πάντων, είναι αυτή η καινούρια φάση με τα γαλάζια φώτα και τους θανάτους;
Τι γίνεται αν είσαι σαν τον Μάικυ;
Ο οποίος το μόνο που θέλει είναι να αποφοιτήσει προτού κάποιος ανατινάξει το σχολείο. Πάλι.
Κάποιες φορές πρέπει απλώς να βρεις με ποιον τρόπο ακόμα και μια συνηθισμένη ζωή μπορεί τελικά να είναι ασυνήθιστη.
Από τον δημοφιλή και βραβευμένο συγγραφέα του μυθιστορήματος "Το τέρας έρχεται", ένα τολμηρό, αστείο και διορατικό μυθιστόρημα για τις πολλές διαφορετικές εκδοχές του ξεχωριστού. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Απ τον αέρα πιο ελαφριά, Φεδερίκο Ζανμερ

Εκδόσεις Όπερα, σελ. 248

"Κάτσε στο σκέπασμα της τουαλέτας. Αν θέλεις. Δε σε πιέζω. Αλλά μου φαίνεται πως θα 'σαι πιο άνετα καθισμένος στο σκέπασμα της τουαλέτας. Παίρνω κι εγώ μια καρέκλα και τη βάζω μπροστά στην πόρτα.
Θα σου αφηγηθώ κάτι.
Μη κλαψουρίζεις. Δε θα σου κάνει καλό, ούτε θα κερδίσεις τίποτα. Άσε που κινδυνεύεις να σου ανέβει η πίεση. Σ' τ' ορκίζομαι. Εμένα μου 'χει συμβεί.
Θα σου αφηγηθώ κάτι που θέλω πολύ να σ' το αφηγηθώ.
Σε παρακαλώ. Μη μου το χαλάς τώρα. Σταμάτα να μιλάς, ηρέμησε, μη βαράς την πόρτα σαν χαζός κι άκουσέ με ήσυχα ήσυχα - δε θα πάθεις τίποτα αν μ' ακούσεις.
Θα σ' αρέσει - ξέρω τι σου λέω.
Πάντα κάτι μαθαίνεις απ' τους γέρους. Το ξέρω πως εσείς, κι εννοώ τους νέους, δε συμφωνείτε, λέτε πως τίποτα δεν μπορείτε να μάθετε από μια γριά σαν εμένα. Ενενήντα τριών είμαι. Πάω στα ενενήντα τέσσερα. Πολλά, ε;"
Η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η εφηβική απρονοησία καταδικάζουν έναν δεκατετράχρονο ληστή σε μια αναπάντεχη κάθειρξη. Η μοναχική υπέργηρη γυναίκα την οποία επιχειρεί να ληστέψει, τον κλειδώνει στο μπάνιο και στρογγυλοκάθεται μιλώντας του έξω από την πόρτα. Η τιμωρία του: να μετατραπεί στον ιδανικό (και τραγικό) ακροατή, που θ' ακούσει θέλοντας και μη ολόκληρη την ιστορία μιας μακράς ζωής που οδεύει προς το τέλος της.
Ιλαρό και δραματικό μαζί, λαμπερό και ερεβώδες, το "Απ' τον αέρα πιο ελαφριά" είναι ένα λογοτεχνικό κατόρθωμα. Ένα μυθιστόρημα που -σαν γνήσιο θρίλερ- κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία ως την τελευταία σελίδα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο κύριος Ιμπραήμ και τα άνθη του Κορανίου, Έρικ Εμάνουελ Σμιτ

Εκδόσεις Όπερα, σελ. 88

Περίληψη:
«Α όχι, Μομό! Βγες από τον αυτοκινητόδρομο! Αυτοκινητόδρομος σημαίνει: Περάστε, περάστε, δεν έχει τίποτα να δείτε. Είναι για τους χαζούς που θέλουν να πάνε γρήγορα από το ένα σημείο στο άλλο. Εμείς δεν κάνουμε γεωμετρία· ταξιδεύουμε. Βρες μου ωραίες δημοσιές που δείχνουν ό,τι αξίζει να δει κανείς.» «Πώς φαίνεται ότι δεν οδηγείτε εσείς, κύριε Ιμπραήμ...» «Για να σου πω, Μομό! Αν δεν θες να δεις, πάρε το αεροπλάνο όπως όλος ο κόσμος.» «Το μέρος εδώ είναι φτωχό, κύριε Ιμπραήμ;» «Ναι· είναι η Αλβανία.» «Κι εδώ;» «Σταμάτα το αυτοκίνητο. Μύρισε. Τι μυρίζεις; Μυρίζει ευτυχία: είμαστε στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν τρέχουν πέρα-δώθε, μες στο χασομέρι τους μας κοιτάζουν να περνάμε, αναπνέουν βαθιά. Βλέπεις, Μομό, εγώ θα 'χω περάσει όλη μου τη ζωή δουλεύοντας, αλλά δουλεύοντας αργά, με το πάσο μου- ούτε πολλά λεφτά μ' ένοιαζε να κάνω, ούτε να 'ρχονται ουρές οι πελάτες. Αυτό είναι το μυστικό της ευτυχίας: η βραδύτητα. Τι θες να κάνεις όταν μεγαλώσεις;» «Δεν ξέρω, κύριε Ιμπραήμ. Ή μάλλον ξέρω: Εισαγωγές-εξαγωγές.»

Κάντε κάτι επιτέλους, Ελένη Ρουφάνη

Εκδόσεις Κέδρος, σελ. 184

«Μου χρωστάς», της λέει αργότερα ο Φοίβος μέσα απ’ τα δόντια καθώς ανεβαίνουνε τις σκάλες, «απαιτώ να μου δώσεις εξηγήσεις. Με ποιον γύρναγες και προτιμάς να νομίζουν ότι ήσουνα στην πορεία; Ελπίζω να παίρνεις προφυλάξεις…»
Μια σφυριχτή κατραπακιά τον κάνει να σταματήσεις – για μια μόνο στιγμή. 
«Αν έχει μπλέξει με τίποτα ναρκωτικά δε θέλω να σε ξέρω», ψιθυρίζει στο αυτί της αδελφής του και χώνεται στο δωμάτιό του, προτού εκείνη προλάβει να αντιδράσει. 
Τα παράθυρα στην απέναντι πολυκατοικία είναι όλα κλειστά. Με το φόβο απλωμένο σαν σεντόνι πάνω απ’ την πόλη, η Αλίκη νιώθει ασφυξία. Αυτομάτως το κεφάλι της παίρνει τη στάση στην οποία κάθε φορά σταβολαιμιάζει, για ν’ αντικρίσει ένα κομμάτι ουρανό. Έχει μέρες να σκεφτεί τον Κωνσταντίνο…

Στη σημερινή Αθήνα, οι ήρωες παλεύουν με το τέλος της εφηβείας και με την κατάρα που βαραίνει την εποχή τους. Από το κέντρο της πόλης μέχρι της άκρη του σύμπαντος, ταξιδεύουν σ’ έναν κόσμο όπου τα πάντα αναποδογυρίζουν. Συνωμοσίες, καβγάδες, επικίνδυνες ενέδρες και φαντασιώσεις ζωντανεύουν σε μια διαρκή σύγκρουση με την ταραγμένη κοινωνική πραγματικότητα και με τις αποτυχημένες συμβάσεις της. Όχι, δε θα φοβηθούν, θα γελάσουν με τους αγέλαστους, θα τραγουδήσουν, θα ερωτευτούν, θα αγωνιστούν για τα όνειρά τους και θα το αλλάξουν το γκρίζο τοπίο του πλανήτη.

Λόγια δηλητήριο, Μάιτε Καράνθα

Εκδόσεις Κέδρος, σελ. 280

Καμιά φορά η αλήθεια βρίσκεται κρυμμένη στο σκοτάδι και, για να έρθει στο φως, αρκεί μια χαραμάδα...

Η δεκαπεντάχρονη Μπάρμπαρα Μολίνα εξαφανίζεται από το σπίτι της. Η αστυνομία αρχικά θεωρεί πως το έσκασε, αλλά ένα τηλεφώνημα της κοπέλας στη μητέρα της αλλάζει τα δεδομένα. Είναι η τελευταία φορά που έρχεται σε επαφή με τους δικούς της. Ύστερα από αυτό δεν υπάρχουν νέα της και όλοι τη θεωρούν νεκρή.

Όμως η Μπάρμπαρα είναι ζωντανή. Το ίδιο και το τρομερό της μυστικό.

Τέσσερα χρόνια αργότερα το μυστήριο της εξαφάνισής της παραμένει άλυτο. Ώσπου ένα νέο τηλεφώνημα έρχεται να ανατρέψει τη ζωή όλων: μιας μητέρας που έχει χάσει την ελπίδα πως θα ξαναδεί την κόρη της, ενός αστυνομικού που ετοιμάζεται να συνταξιοδοτηθεί, μιας κοπέλας που πρόδωσε την καλύτερή της φίλη…

Μια ιστορία γεμάτη μυστικά, ψέματα και παραπλανητικά στοιχεία, μια συγκλονιστική αφήγηση που αποκαλύπτει την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας.

Πάντα πρέπει να προχωράς στο επόμενο σκαλί.... (τελειώνοντας το Γυμνάσιο)

Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της με τις χαρούμενες αλλά και τις δύσκολες στιγμές της. Την τελευταία εβδομάδα, πριν κλείσει το σχολείο και ξεκινήσουμε τις εξετάσεις, οι μαθητές της Γ Γυμνασίου και συγκεκριμένα των τμημάτων Γ1, Γ2, Γ3 και Γ5 απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο  που τους δόθηκε. Το ερωτηματολόγιο αφορούσε τα  αγαπημένα μαθήματα των παιδιών αλλά και τις αναμνήσεις τους από τη σχολική ζωή (αν θα άλλαζαν κάτι σε αυτή, ποια ήταν η πιο όμορφη ανάμνηση τους). Οι μαθητές απάντησαν ανώνυμα –αρκετοί έλειπαν σε σχολικούς αγώνες- και κάποιες από τις απαντήσεις τους μπορείτε να τις διαβάσετε στη συνέχεια.

Στο σύνολο των 75 ερωτηματολογίων , 42 άτομα δήλωσαν ότι αγάπησαν την Ιστορία της Γ Γυμνασίου, 14 τα Μαθηματικά, 15 Φυσική και Χημεία και έπειτα ακολουθούσαν αναφορές σε άλλα μαθήματα(Καλλιτεχνικά, Νεοελληνική Γλώσσα, Κείμενα, Βιολογία, Γυμναστική , Ελένη, ΚΠΑ). Εντυπωσιακό είναι ότι κάθε χρόνο δηλώνουν ότι αυτό που θα άλλαζαν στον εαυτό τους είναι το να διάβαζαν περισσότερο!! Στερνή μου γνώση, να σ είχα πρώτα!

Αγαπημένο/α μάθημα/μαθήματα

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο, αν και οι γνώσεις από τα μαθήματα ήταν ίσως οι λιγότερες πού πήρα. Άλλου είδους γνώσεις ήταν σημαντικές και είμαι ευγνώμων γι αυτές- αν και άργησα να το καταλάβω. Ιστορία, το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία. Συγκεκριμένα της Γ Γυμνασίου. Πιστεύω πως ήταν το μάθημα που έμαθα τα περισσότερα. Όχι μόνο απίστευτα ενδιαφέροντα ιστορικά γεγονότα, αλλά και τρόποι σκέψης, ιδέες , ιδεολογίες και τόσα ακόμα που γεμίζουν το μυαλό μου. Τα Καλλιτεχνικά επίσης, εξαιτίας της καθηγήτριας!

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο και ότι άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα, όπως και ο τρόπος έκφρασης μου. Το μάθημα που μου άρεσε πιο πολύ ήταν η Γλώσσα, διότι έμαθα να έχω μια προσωπική άποψη και μας έμαθε να είμαστε φίλοι και να παλεύουμε για την ειρήνη.

Στο Γυμνάσιο πιστεύω ότι απόκτησα πολλές γνώσεις κυρίως στα μαθήματα που μου αρέσουν και που έδινα προσοχή. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα Μαθηματικά γιατί κάναμε πολλές πλάκες με τον καθηγητή.

Στο Γυμνάσιο έμαθα πολλά πράγματα. Αρχικά το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία, παρότι ήμουν αδιάβαστος , κάθε φορά που με ρωτούσε η κυρία! Πάντα θα θεωρώ ότι η Ιστορία είναι ένα από τα κυριότερα μαθήματα , γιατί κατά την άποψη μου είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι πέρασαν οι παππούδες και οι προπαππούδες μας.

Περισσότερο πιστεύω ότι απόκτησα όχι τόσο γνώσεις, όσο ότι κατάλαβα πολλά πράγματα που με βοήθησαν να καταλάβω τη συμπεριφορά των συμμαθητών μου αλλά και των καθηγητών και με παρότρυναν να φτιάξω τη δική μου. Τώρα για τα μαθήματα , δε μπορώ να πω πολλά . Μου άρεσαν μόνο αυτά που με ενέπνεαν και μπορούσα να εκφραστώ μέσα από αυτά. Κείμενα και…. Δεν μου έρχεται κάτι άλλο! Απλά στα Κείμενα υπήρχαν κάποιες εργασίες που μπορούσες να πεις ό,τι ένιωθες , ακόμα και να υτά ήταν λάθος.

Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι το μάθημα της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου θα μου μείνει αξέχαστο. Κυριολεκτικά! Από τα τρία χρόνια φοίτησης μου στο Γυμνάσιο και από τα τρία χρόνια που κάνω ιστορία , το μόνο που θυμάμαι είναι τα μαθήματα της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου. Μπορεί να μη θυμάμαι απέξω όλα τα μαθήματα , αλλά αυτό που μετράει για μένα είναι οι γενικές γνώσεις που έχω για την Παγκόσμια Ιστορία- πράγμα που με συγκλονίζει.

Μου άρεσαν τα Μαθηματικά, γιατί είμαι θετικός. Επίσης μου άρεσε η Ιστορία, γιατί την έβρισκα ενδιαφέρουσα.

Φέτος μου άρεσε πολύ η Ιστορία, επειδή αφοσιωθήκαμε σε θέματα που με ενδιέφεραν και τα αναλύσαμε καλύτερα και επειδή είχαμε καλή κυρία.

Τα αγαπημένα μου μαθήματα είναι τα Μαθηματικά, η Ιστορία και η Βιολογία. Τα Μαθηματικά γιατί είναι πολύ ενδιαφέρον μάθημα , η Ιστορία γιατί θεωρώ πως οι μελλοντικοί πολίτες πρέπει να γνωρίζουμε τα λάθη του παρελθόντος μας έτσι ώστε να μην τα επαναλάβουμε στο μέλον και η Βιολογία γιατί θέλω αργότερα να ασχοληθώ με αυτό το επάγγελμα σε ερευνητικό επίπεδο.

Το μάθημα που μου άρεσε στην 1^η Γυμνασίου ήταν η Οικιακή Οικονομία και στην 3^η η Ιστορία, επειδή το μάθημα ήταν πολύ διασκεδαστικό.  

Θεωρώ πως απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο , αλλά αυτή η γνώση σε συγκεκριμένα μαθήματα έμεινε περιορισμένη εξαιτίας των καθηγητών και κυρίως εξαιτίας του σχολικού συστήματος. Περισσότερο μου άρεσαν τα Μαθηματικά, γιατί έχω μια κλίση σε αυτό το μάθημα. Επίσης στην Γ Γυμνασίου αγάπησα τη Γλώσσα , γιατί κάναμε ενδιαφέρουσες εργασίες και ασχοληθήκαμε με ενδιαφέροντα θέματα (ρατσισμός, bullying). Νομίζω ότι κάποιοι τα χρειαζόμαστε αυτά τα μαθήματα. Τέλος, αγάπησα τα Αγγλικά, γιατί εκτός από το ότι λατρεύω το μάθημα, λάτρεψα και τις δύο καθηγήτριες μου!Αγαπημένες!

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο και το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία , λόγω της καθηγήτριας που είχαμε και έκανε το μάθημα να είναι ενδιαφέρον και όχι βαρετό.

Φέτος μπορώ να πω ότι απέκτησα πολλές γνώσεις! Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Νεοελληνική Γλώσσα και ειδικότερα το κεφάλαιο για το ρατσισμό! Πιστεύω ότι έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής για μένα μέχρι σήμερα. Επίσης έχει αλλάξει την οπτική μου απέναντι σε ανθρώπους άλλης φυλής , κουλτούρας , χώρας , θρησκείας…

Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα Κείμενα και η Γυμναστική. Τα Κείμενα γιατί ήταν ωραίο μάθημα, γελούσαμε και βλέπαμε και ταινίες και η Γυμναστική, γιατί παίζαμε ποδόσφαιρο.

Φυσικά και πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Τα φετινά μαθήματα που μου άρεσαν ήταν η ιστορία και η Χημεία. Μπορεί να σας φανεί περίεργο αλλά λόγω των καθηγητών αυτά τα μαθήματα ήταν τα πιο διασκεδαστικά , αφού περνούσαμε τέλεια στην τάξη.

Απόκτησα αρκετές γνώσεις στο Γυμνάσιο. Τα μαθήματα που μου άρεσαν περισσότερο από όλα ήταν η Γλώσσα και τα Κείμενα, καθώς μέσα από αυτά κάναμε ωραίες εργασίες και εκφραζόμασταν. Λατρεύω τις εκθέσεις και γενικώς να γράφω. Τα Αγγλικά ήταν πολύ ωραία, επίσης.

Βέβαια και αποκτήσαμε γνώσεις, γιατί είχαμε τους καλύτερους καθηγητές του κόσμου. Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν η Γλώσσα, τα Κείμενα, η Ιστορία, τα Καλλιτεχνικά. Η Γλώσσα , τα Κείμενα και η ιστορία γιατί είχαμε την καλύτερη δασκάλα του κόσμου- και είμαι λίγο στενοχωρημένη γιατί την είχαμε μόνο ένα χρόνο και τώρα θα φύγουμε. Τα Καλλιτεχνικά γιατί είχαμε μια από τις καλύτερες δασκάλες και φίλες ταυτόχρονα.

 Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία, γιατί μου άρεσε ο τρόπος που γινόταν το μάθημα , αλλά και επειδή έμαθα αρκετά πράγματα για την Ιστορία της Ελλάδας.

Έμαθα μόνο Ιστορία, Γλώσσα και Κείμενα, γιατί είχα μια καλή καθηγήτρια , που ήταν πολύ μεταδοτική και είχε μια ωραία αύρα. Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Ιστορία γιατί ήταν ένα ενδιαφέρον μάθημα και κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας του κάναμε ωραίες συζητήσεις. Επίσης έμαθα και λίγα Μαθηματικά.

Πιστεύω ότι απόκτησα γν΄σεις στο Γυμνάσιο. Αγαπημένο μου μάθημα ήταν η Χημεία.

Πιστέυω ότι απόκτησα λίγες αλλά καλές γνώσεις γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία, γιατί μου αρέσουν πολύ τα πολεμικά γεγονότα.

Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν τα Αγγλικά, γιατί η κυρία έκανε ωραίο μάθημα.

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Ορισμένες θα τις θυμάμαι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου, άλλες τις έχω ξεχάσει ήδη! Το μάθημα που μου άρεσε ήταν τα Κείμενα και γιατί η καθηγήτρια ήταν αρκετά μεταδοτική , αλλά και γιατί μου έδινε ευκαιρίες μέσα από εργασίες να φτιάξω τη δική μου ιστορία, να βάλω τη δική μου άποψη.

Φυσικά και απόκτησα γνώσεις. Τα μαθήματα που μου άρεσαν ήταν η Βιολογία, τα Μαθηματικά- γιατί μου αρέσουν οι θετικές επιστήμες –και η γυμναστική.

Απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία, γιατί ήταν ενδιαφέρον.

Απόκτησα πολλές γνώσεις που στο μέλλον θα μου είναι χρήσιμες. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία. Ο λόγος που μου άρσε ήταν ότι η δασκάλα τα εξηγούσε τόσο ωραία και καλά που δε γινόταν να μην παρακολουθήσω.

Πιστεύω ότι απόκτησα γνώσεις στο Γυμνάσιο.Αγαπημένο μου μάθημα η Χημεία, γιατί με ενδιαφέρει να ακολουθήσω θετική κατεύθυνση.

Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Ιστορία .πιστεύω ότι η Ιστορία της Γ Γυμνασίου είναι η πιο ωραία από όλων των άλλων τάξεων.

Αγαπημένο μάθημα ήταν η Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά και η Ιστορία της Γ Γυμνασίου , επειδή οι καθηγητές αυτών των μαθημάτων όχι μόνο είχαν γνώσεις πώς να διδάξουν το μάθημα , αλλά και επειδή δημιουργούσαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα μέσα στο μάθημα.

Αγαπημένα μου μαθήματα τα Καλλιτεχνικά, γιατί μου αρέσει η ζωγραφική και είμαι αρκετά καλή σε αυτό και η Ιστορία αλλά μόνο στη Γ Γυμνασίου.

Το μάθημα που μου άρεσε ήταν η Ιστορία. Η Ιστορία που έμαθα αυτά τα τρία χρόνια από την αρχή του Ελληνισμού μέχρι σήμερα. Πιστεύω ότι τις περισσότερες γνώσεις τις απόκτησα στην Γ Γυμνασίου, γιατί είχαμε καλύτερους καθηγητές από τις προηγούμενες χρονιές. Τα καλύτερα μαθήματα φέτος ήταν τα Καλλιτεχνικά, η Χημεία και η Ιστορία. Τα Καλλιτεχνικά επειδή η καθηγήτρια είχε ωραίες ιδέες, η Χημεία επειδή είχε ενδιαφέρον και η Ιστορία επειδή είχε ενδιαφέρουσα ύλη , την οποία κατανόησα αρκετά με τη βοήθεια της καθηγήτριας.

Ναι, πιστεύω ότι απόκτησα αρκετές γνώσεις στο Γυμνάσιο, Τα μαθήματα που μου άρεσαν περισσότερο ήταν η Φυσική, η Ιστορία, και τα Καλλιτεχνικά επειδή γινόταν το μάθημα με έναν ωραίο τρόπο και καθόλου βαρετό.

Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο  ήταν η Ιστορία, επειδή εκτός από το ότι σε γενικές γραμμές η Ιστορία μου κινεί το ενδιαφέρον, η καθηγήτρια το έκανε πιο ευχάριστο και ενθουσιώδες.

Τα μαθήματα που μου άρεσαν ήταν τα Μαθηματικά και το ΚΠΑ. Τα Μαθηματικά επειδή ο καθηγητής ήταν αστείος και το ΚΠΑ επειδή ο καθηγητής ήταν σκληρός και φοβόσουν να πας στο μάθημα αδιάβαστος, οπότε διάβαζες και μάθαινες κάποια πράγματα.

Και φυσικά απόκτησα γνώσεις και έγινα άλλος άνθρωπος μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια. Επίσης έχω γνωρίσει και κάνουμε παρέα μια πολύ καλή παρέα. Και όσο περνάει ο καιρός βλέπω πως και όταν μεγαλώσουμε θα είμαστε ακόμα μαζί. Τα μαθήματα που μου άρεσαν πιο πολύ ήταν η Ιστορία, επειδή έκανα μια μεγάλη πρόοδο το β τετράμηνο και τα Μαθηματικά , γιατί κάναμε αμέτρητες πλάκες .

Φυσική και Ιστορία , γιατί έτσι. Φυσική και ιδιαίτερα Χημεία είναι πολύ ωραία μαθήματα ,κατά τη γνώμη μου, και Ιστορία , γιατί μαθαίνεις τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας και πολλά πράγματα που δε λέγονται και πολλοί επιθυμούν να αγνοούν.

Το Γυμνάσιο ήταν μια τέλεια εμπειρία. Άμα μπορούσα θα την ξαναζούσα. Στο Γυμνάσιο απόκτησα φίλους-φίλες , γνώρισα κάποιους πολύ καλούς καθηγητές, αλλά και κάποιους αυστηρούς. Απόκτησα γνώσεις , οι οποίες θα μου χρειαστούν στο μέλλον και γενικά , όπως λένε, έγινα ανοιχτόμυαλη, έμαθα μέσα από το σχολείο να κρίνω το αποτέλεσμα, να σέβομαι τις απόψεις των άλλων και να ακούω τις σκέψεις τους. Τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν τα Καλλιτεχνικά, η Γυμναστική και η Ιστορία. Θεωρώ ότι κανένα μάθημα δεν είναι άσχημο, αλλά αυτά μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Ειδικότερα οι καθηγητές σε αυτά τα μαθήματα μου έδειξαν εμπιστοσύνη και με έκαναν να προσπαθήσω περισσότερο (ειδικά στην Ιστορία).

Πιστεύω ότι τη φετινή χρονιά απόκτησα περισσότερες γνώσεις από τις προηγούμενες χρονιές γιατί και εγώ ήμουν πιο συνεπής και γιατί οι καθηγητές που είχαμε ήταν καλύτεροι. Περισσότερο μου άρεσαν τα Μαθηματικά, τα Κείμενα, η Ιστορία και η Ελένη –αλλά δυστυχώς ο καθηγητής ήταν αρκετά βαρετός και δεν είχε μεταδοτικότητα και δεν έγινε το μάθημα  όσο διασκεδαστικό και μεταδοτικό θα ήθελα. Η Ιστορία μου άρεσε γιατί και χωρίς να διαβάσεις μπορούσες μέσα από το μάθημα να καταλάβεις και να μη χρειάζεσαι πολύ διάβασμα στο σπίτι. Τα Κείμενα μου αρέσουν γενικότερα ως μάθημα γιατί μπορείς να εκφραστείς αρκετές φορές αλλά και γιατί η καθηγήτρια μας ήταν μια από τις αγαπημένες μου, εφόσον μπορούσαμε να μοιραζόμαστε μαζί της ό,τι θέλαμε. Τα Μαθηματικά μου άρεσαν γιατί και ο καθηγητής ήταν ένας από τους πιο ευχάριστους και πιο αστείους , αλλά και γενικότερα μου αρέσει το μάθημα καθώς κάνεις αρκετές πράξεις και εφαρμόζεις όλα όσα ξέρεις για να βρεις μια λύση.

Πιστεύω ότι απόκτησα πολλές και διάφορες γνώσεις στο Γυμνάσιο. Το μάθημα που μου άρεσε περισσότερο ήταν τα Μαθηματικά για δυο λόγους: πρώτον πιστεύω πως το συγκεκριμένο μάθημα είναι πολύ ενδιαφέρον και δεύτερον ο καθηγητής ήταν πολύ κουλ. Επίσης μου άρεσε η Ιστορία, όχι ως μάθημα, αλλά επειδή η καθηγήτρια μας ήταν καλή και αστεία- ήταν όμως λίγο αυστηρή στους βαθμούς.

Αν και το σημερινό σύστημα εκπαίδευσης δεν είναι και στα καλύτερα του, οι γνώσεις που μου δόθηκαν στο Γυμνάσιο ήταν αρκετές και σημαντικές για το μέλλον μου. Τα πρώτα δυο χρόνια μου άρεσε αρκετά η Γλώσσα και τα Κείμενα, διότι μου αρέσει να εκφράζω τις απόψεις μου και γενικότερα μου αρέσει η λόγοτεχνία. Τώρα στην τελευταία χρονιά του Γυμνασίου τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν τα Μαθηματικά και η Ιστορία. Τα Μαθηματικά γιατί εξαιτίας του φροντιστηρίου κατάφερα να τα κατανοήσω καλύτερα και η Ιστορία λόγω της μεταδοτικότητας της καθηγήτριας μας.

Μια όμορφη ανάμνηση από το Γυμνάσιο

Η ανάμνηση από το Γυμνάσιο είναι οι εκδρομές στη Νίσυρο και στην Κέφαλο, όπου πήγαμε όλο το σχολείο μαζί.

Κάθε ανάμνηση ήταν ξεχωριστή.

Οι παρέες.

Κάθε στιγμή, κάθε χρονιάς.

Μου άρεσε όταν κάναμε κάτι όλοι μαζί, σαν ομάδα, μια ολόκληρη τάξη. Αυτό θα μου λείψει πιο πολύ.

Οι πρόβες που κάναμε στη διάρκεια της Β Γυμνασίου για να ανεβάσουμε μια θεατρική παράσταση.

Η παράσταση που κάναμε στο τέλος της Β Γυμνασίου για το βιβλίο «Μαζί».

Οι εκδρομές στη Ρόδο και οι αστείες στιγμές στην τάξη.

Η ομορφότερη ανάμνηση που έχω από το Γυμνάσιο είναι η ευκαιρία που μου έδωσε το σχολείο να συμμετέχω σε διάφορα προγράμματα, όπως Λέσχη Ανάγνωσης και Κινηματογραφική. Με τη συμμετοχή μου σε αυτές έχτισα μια διαφορετική σχέση με τις καθηγήτριες που τις οργάνωσαν και με δίδαξαν απίστευτα μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς μέσα από τα βιβλία και τις ταινίες.

Οι φίλοι που έκανα. Όλα τα άτομα που γνώρισα και πέρασα υπέροχα μαζί τους. Δεν πειράζει που υπήρξαν άσχημες στιγμές, πάντα θα υπάρχουν.

Η εκδήλωση με τη Λέσχη Ανάγνωσης πέρσι , που δραματοποιήσαμε το βιβλίο «Μαζί».

Η εκδρομή στη Ρόδο και η Κινηματογραφική Λέσχη.

Η εκδρομή στη Ρόδο, όλες οι συναντήσεις στην Κινηματογραφική Λέσχη καθώς και όλες οι φορές που έχω πέσει από τις σκάλες , επειδή η τάξη ήταν στο 2^ο όροφο.

Υπάρχουν όμορφες και άσχημες αναμνήσεις στα τρία χρόνια φοίτησης στο Γυμνάσιο. Φεύγω με τις ωραίες αναμνήσεις . Στενοχωριέμαι που φεύγω αλλά πάντα πρέπει να προχωράς στο επόμενο σκαλί.

Μια όμορφη ανάμνηση από το Γυμνάσιο ήταν όταν πρωτοήρθα στο σχολείο το καλωσόρισμα και η συμπαράσταση των δασκάλων.

Μια πετυχημένη παράσταση που κάναμε πέρσι με τις καθηγήτριες μας και αυτή δε θα ξεχαστεί, γιατί η σκληρή δουλειά αλλά και οι πλάκες που κάναμε μεταξύ μας μένουν πάντα σε ένα μέρος του μυαλού μας.

Μια όμορφη ανάμνηση από τα τρία χρόνια του Γυμνασίου ήταν η Τσικνοπέμπτη που ήμασταν όλοι μαζί και χορεύαμε, γελούσαμε και περάσαμε τέλεια!

Δε θα ξεχάσω τους καθηγητές μας!

Όταν μια μέρα κάναμε κοπάνα και μας πέτυχε η καθηγήτρια μας στο δρόμο και μετά ενημέρωσε τους γονείς μας!

Δε νομίζω να υπάρχει μόνο μια, αλλά πολλές ωραίες αναμνήσεις.

Η πρωινή συγκέντρωση στο προαύλιο ακούγοντας τις φωνές του διευθυντή, η πρώτη ώρα που κοιμόμασταν όλοι, τα ψέματα στους καθηγητές για να χάσουμε μάθημα, τα καρφιά της τάξης, οι τσακωμοί που δεν είχαν τελειωμό και οι φωνές των καθηγητών.

Οι πρόβες και η τελική παράσταση της Β Γυμνασίου με τίτλο Μαζί, θα μου μείνει αξέχαστη.

Τι θα άλλαζα από τα τρία χρόνια φοίτησης στο Γυμνάσιο (στη συμπεριφορά μου ή στη συμπεριφορά των άλλων, συμμαθητών και καθηγητών)

Θα διάβαζα λίγο …πολύ παραπάνω, γιατί ακόμα κι αν δεν με πιστεύουν κάποιοι, επειδή παίρνω καλούς βαθμούς , δε διάβασα καθόλου φέτος.

Θα ήθελα να ήμασταν πιο δεμένοι ως τάξη.

Θα ήθελα να αλλάξω κάποια μαθήματα που δε μας βοηθούν καθόλου και δε μας είναι χρήσιμα. Για τους καθηγητές δε θα ήθελα να αλλάξω τίποτα, επειδή τους αγαπώ όλους.

Τα Θρησκευτικά.

Θα προσπαθούσα να διάβαζα περισσότερο.

Θα ήθελα να επικρατούσε ένα ευρύτερο κλίμα σεβασμού,  λιγότερη επικριτικότητα και εγωκεντρισμός και έλλειψη θέλησης για μάθηση.

Θα ήθελα να άλλαζε ο τρόπος διδασκαλίας και η στάση κάποιων καθηγητών απέναντι στο σύνολο της τάξης μας.

Θα άλλαζα τους καθηγητές οι οποίοι αδιαφορούν για την ποιότητα του μαθήματος και θεωρούν κάθε μέρα στο σχολείο, στη δουλειά τους αγγαρεία.

Θα άλλαζα την αδικία των καθηγητών. Αρκετοί καθηγητές δεν επιβραβεύουν με το σωστό τρόπο τους μαθητές και επιλέγουν κάποιους μαθητές στο πλευρό τους, που τους ξεχωρίζουν και το δείχνουν . Και ποια είναι τα λόγια που λέει ένας καθηγητής όταν μπαίνει στην τάξη: Όλα τα παιδιά είναι για μένα το ίδιο. Μεγάλη ειρωνεία , έτσι;

Θα άλλαζα τις εκδρομές. Όλες οι εκδρομές γίνονταν στην Μαρίνα και έτσι δεν παίρναμε κάτι από αυτές, παρά μόνο τη χαρά ότι χάναμε μάθημα.

Αν μπορούσα θα άλλαζα τις σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας , στην τάξη μας, γιατί αυτά τα τρία χρόνια ήμασταν χωρισμένοι σε παρέες και δεν ήμασταν ενωμένοι.

Δε θα άλλαζα τίποτα.

Να ήμουν λιγότερο σκληρή με κάποια παιδιά .

Θα ήθελα να αλλάξω μερικές συμπεριφορές καθηγητών. Είχαμε καθηγητές που δεν δίδασκαν όπως έπρεπε , βαριόντουσαν να διδάσκουν ή μιλούσαν με τις ώρες για το μάθημα με αποτέλεσμα να μας κοιμίζουν στην τάξη.

Θα μπορούσαμε να ήμασταν πιο ήσυχοι ως τάξη.

Ίσως να έλεγα σε κάποιους καθηγητές να ήταν πιο ευγενικοί απέναντι σε κάποιους μαθητές . Επίσης θα ήθελα από κάποιους καθηγητές να ήταν λίγο πιο δημιουργικοί στο μάθημα τους, γιατί κάποια μαθήματα ήταν τόσο ωραία και τα έκαναν τόσο βαρετά!!!!!!!!!!

Θα άλλαζα τη συμπεριφορά μου, γιατί νομίζω ότι ήμουν κάπως επιθετικός –ειδικά στη Β Γυμνασίου. Επίσης θα έπρεπε λίγο να ανοίξω και κανένα βιβλίο , γιατί κάθε μέρα διάβαζα από 2 έως 5 λεπτά αλλά έλεγα στους καθηγητές και τους γονείς μου ότι διάβαζα μία ώρα!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!!

Νίτσε, Kurt Cobain kai Chris Cornell- ή πώς όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες τρελαίνονται...

Πωω... έχουμε να κάνουμε αυτή την εργασία στην ιστορία για κάποιο πρόσωπο του 19ου αιώνα για αύριο. Ποιός έχει όρεξη τώρα να κάθεται να βρίσκει πληροφορίες για τον Νίτσε; Α! Το βρήκα! Θα χρησιμοποιήσω το παλιο ρολόι του προπροπαππού μου, αυτό που μου έδωσε η γιαγιά μου για να πηγαίνω ταξίδια στο παρελθόν για να συναντώ διάφορα σημαντικά πρόσωπα, καθώς και για να βλέπω την ιστορία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου. Ναι ξέρω η γιαγιά μου ειναι απίθανη. Που το έχω βάλει όμως το ρολόι; Λογικά σε κανά συρτάρι θα το έχω πετάξει.

*30 λεπτά αργότερα*

 Μα τι κακό συνήθειο και αυτό να τα παρατάω όλα όπου να ναι. Καλά κάνει η μαμά και με λέει τεμπέλα. Μα καλά ποσο έξυπνη πρέπει να είμαι για να έβαλα το ρολόι μέσα στο κουτί με την τροφή της γάτας; Φαντάζομαι πολυ. Μαρία-Νίκη συγκεντρώσου. Κοπέλα μου έχεις να κάνεις την εργασία για το Νίτσε. Ωραία πως λειτουργεί τώρα αυτό;  “Για να γράφει ‘’ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ –ΤΟΠΟΣ»,  εσύ πως λες να λειτουργεί;  είπε η φωνούλα μεσα στο κεφάλι μου. Εεεμ, άρα εδώ πρέπει να πηγαίνει η χρονολογία που θέλω να πάω και εδώ ο τόπος. “ Μπράβο ρε έξυπνη! “ Ωωω σκάσε Ισμήνη (ναι της έχω δώσει και όνομα τι θέλετε; ). Λοιπόν για να κάνω ένα τσεκ τα πράγματα που θα πάρω μαζί μου:

Κινητό

Τσάντα

Ρολόι (εννοειται)

Πορτοφόλι

Στυλό

Μπουφάν

Εμ τι άλλο; Τι άλλο; “Πάρε και το φούτερ και το παντελόνι του Στέργου να μάθει να σου παίρνει τα σορτσάκια του μπάσκετ! “.  Καλή ιδέα Ισμήνη μπράβο! Ωραία λοιπόν όλα έτοιμα για το ταξίδι. Πάμε Ισμήνη!!

Λοιπόν Ισμήνη, καμιά ιδέα για το που βρίσκεται ο Νίτσε; “ Εμμ...λογικά σπίτι του δε θα είναι;”. Έλα ρε και εγώ που νόμιζα πως θα αρμέγει καμιά αγελάδα σε κάποιο στάβλο! (να σημειωθεί η ειρωνεία παρακαλώ). Το θέμα, Ισμήνη μου, είναι το που πέφτει το σπίτι του. «Γιατί δε ρωτάς κανένα περαστικό; Τζάμπα σε έστελνε τόσα χρόνια η κ.Δημητρούλα γερμανικά;».  Καλή ιδέα! Θα ρωτήσω τον τύπο στο παγκάκι!

Λοιπόν, Ισμήνη ,σύμφωνα με εκείνον η οικία Νίτσε είναι ακριβώς εδώ. «Τόση ώρα κάθεσαι στον κήπο της και δε το κατάλαβες καν, τέτοια στραβομάρα που έχεις!». Τι να κάνω; Δεν έφερα τα γυαλιά μαζί μου! Λες και εσύ αν ήσουν στη θέση μου,  θα το έβλεπες. Τέλος το θέμα τωρα! Σκάσε και πάμε να τον συναντήσουμε. 

                                                                   Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι ο οποιοσδήποτε θα αντιλαμβανόταν πως επικρατούσε μια αναστάτωση, μια αναμπουμπούλα. Μια γυναίκα ακουγόταν από το βάθος να φωνάζει και να πονά και πολύς κόσμος βρισκόταν  γύρω της. Έτσι και εγώ, ως γνωστή κουτσομπόλα, έσπευσα να δω τι συμβαίνει. Το θέαμα με έκανε να ξεράσω, παρ’ όλο που πολλοί θα θέλανε να  το δούν από κοντά. Και ,ναι, κυρίες και κύριοι, μόλις είδα το θαύμα της ζωής (aka γέννηση)να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Τέλεια! Τώρα έχω συν ένα ακόμα πράγμα στην λίστα με τα πιο αηδιαστικά πράγματα που έχω δει! Εεε , Ισμήνη ! Τι λένε αυτοί εδώ;  Πως το παιδί αυτό λέγεται Νίτσε Φρίντριχ,  όπως και ο βασιλιάς που τυχαίνει και έχει σήμερα γενέθλια; « Μαρία-Νίκη,  πες μου μία,  τι ημερομηνία έβαλες στο ρολόι»  

Εμμ , 15 Οκτωβρίου 1884,  γιατι; « ΤΙ ΓΙΑΤΙ! Ρε ζώον,  τότε είναι που γεννήθηκε ο άνθρωπος! Μόλις είδες τη γέννηση του Φρίντιχ Νίτσε και δεν τράβηξες ουτε μια φωτογραφία ή έστω ένα βίντεο! Θα γινόμασταν πλούσιες». Καλύτερα να μην έχω βρακί να βάλω παρά να ξαναδώ αυτό το πράγμα ή και να έχω κάτι που να μου το θυμίζει. Τέλος πάντων τι ημερομινία να βάλω Ισμήνη τώρα για να πάμε να του μιλήσουμε; <<Βάλε 1854, Dom Gymnasium-Νάουμπουργκ>>

 Φίλτατη Ισμήνη γιάτι με έφερες σε ένα γυμνάσιο;  Ο Νίτσε ηταν καθηγητής; «Ρε Μαρία-Νίκη φυσικά και ο Νίτσε δεν ήταν καθηγητής. Έδω πάει σχολείο και τώρα μάλιστα έχει μάθημα κάπου εκεί μεσα».  Ε και τότε τι με έφερες εδώ, ρε Ισμήνη. Θέλω να πάω να του πάρω την καταραμένη συνέντευξη, όταν είναι μεγάλος, και έπειτα να πάω σπίτι και να καώ στο facebook. « Ρε όχι. Θέλω να δω τη ζωή του Νίτσε, να την μελετήσω. Ο Νίτσε είναι ένας από τους σπουδαιότερους και σοφότερους ανθρώπους του 19ου αιώνα. Μπορείς και αύριο να πας και να χαραμίσεις την μέρα σου μπροστά από μια οθόνη. Τέλος, σήμερα θα σου μιλήσω για τη ζωή του Νίτσε και θα την δούμε live!>> Λοιπόν θα κάτσουμε,  αλλά για μια εβδομάδα θα με αφήσεις ήσυχη σύμφωνες; « Σύμφωνες». Ωραία, και για πες μου τώρα για το Νίτσε.

«Αρχικά εδώ όπως σου είπα και πριν είναι το γυμνάσιο που πηγαίνει ο Νίτσε. Εδώ εξετάστηκε από τον διευθυντή του γυμνασίου, ο οποίος τον μεταπήδησε στη δεύτερη τάξη. Ήδη από τότε ο Νίτσε έγραφε ποιήματα και διάφορα θεατρικά έργα. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο γράψιμο, αναπτύσοντας έτσι έναν πλούσιο παραγωγικό λόγο, και στην ηλικία των 14 ταξινόμησε τα ποιήματα που είχε γράψει μέχρι τότε. Στο σπίτι έπειτα από τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του (1849) και τον χαμό του αδερφού (1850) ο Νίτσε μετακόμισε μαζί με τη μητέρα του και την αδερφή του στο Νάουμπουργκ και ζούσαν όλοι μαζί με τη γιαγιά του. Ο καημένος ζούσε μόνος του με τρείς γυναίκες,  οι οποίες τον καταπίεζαν. Πιστεύω πως το γράψιμο για αυτόν ήταν η μόνη διέξοδος. Τότε μόνο δε δεχόταν την πίεση των άλλων.

«Ξέρεις, μου θυμίζει εσένα». Τι εννοείς ότι σου θυμίζει εμένα; «Ξέρεις μωρέ, και εσύ όταν σε πιέζουν οι γονείς σου,  δραπετεύεις μόνο όταν γράφεις ή διαβάζεις ή ακούς μουσική. Δεν κάθεσαι σαν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας σου πάλι στο κινητό γράφοντας ότι σου είπαν οι άλλοι, πας και τα σκέφτεσαι μέσω της μουσικής του γραψίματος και των βιβλίων».  Δεν ξέρεις τι λες Ισμήνη, είμαι σαν τα άλλα παιδιά τίποτα το διαφορετικό. Άντε τελείωνε με τον Νίτσε να πάω σπίτι μου… «Ό,τι πεις». ….

Λοιπόν,  αφού εξετάστηκε από τον επιθεωρητή του Dom Gymnasium, στις 5 Οκτωβρίου,  1858 μπήκε στο Πφόρτα ένα από τα καλύτερα κλασσικά σχολεία της Γερμανίας. Ήταν πολύ καλός μαθητής και τότε ήταν που άρχισε να ασχολείται και με τη μουσική. O Νίτσε, εκείνη την περίοδο, είχε έρθει κοντά με τη λογοτεχνία και εκτιμούσε πολύ το έργο του Χέλντερλιν, του Ανακρέοντα και του Σαίξπηρ. « Λογικό να τους εκτιμούσε. Πες μου έναν που να μην το κάνει; «. « Πολλά παιδιά της ηλικίας σου δεν ξέρουν καν ποιοί είναι…» Whatever, συνέχισε. « Καλά. Κοίτα όλοι είχαν την εντύπωση ότι ο Νίτσε θα γίνει κληρικός, έλα, όμως, που περίπου το 1862 άρχισε να αμφισβητεί τον Χριστιανισμό και δεν ήθελε πλέον να γίνει κληρικός αλλά μουσικός!>>  Νομίζω ότι τον συμπαθώ όλο και πιο πολύ αυτόν, αλλά αρκετά με τα παιδικά του χρόνια. Πάμε όταν σπούδαζε! Πες μου μέρος και χρόνο. «Μπα δε βρίσκεις τόσο βαρετό το Νίτσε τώρα;»  Ωω… απλά θέλω να δω τι θα κάνει τελικά, θα γίνει μουσικός; « Δε θα σου πω εγώ, πάμε να το δεις. Γράψε 1864, Πανεπιστήμιο Βόννης»     

«Μάριον να σου παρουσιάσω το εξαίρετο, καταπληκτικό Πανεπιστήμιο της Βόννης!».  Τώρα εγώ θα έπρεπε να ενθουσιαστώ επειδή…; «Επειδή το είπα πολύ ωραία και είναι εκεί που σπούδασε ο Νίτσε και επειδή δεν πρέπει να χαλάσεις τον ενθουσιασμό μου;» Καλά, αν είναι έτσι. ΟΥΑΟΥ, Ισμήνη, τι τέλειο που είναι!!!! «Πολύ καλύτερα. Λοιπόν, στο θέμα μας τώρα. Ο Νίτσε το 1864, αφότου αποφοίτησε από το Πφόρτα, ξεκίνησε σπουδές κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βόννης , ενώ παράλληλα γράφτηκε στο θεολογικό τμήμα του πανεπιστημίου. Στη Βόννη ο Νίτσε προσχώρησε στη φοιτητική αδελφότητα «Franconia», που αποτελούσε ένα είδος συνάθροισης φιλολόγων. Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές μέχρι το Πάσχα του 1865, περίοδο κατά την οποία απέρριψε οριστικά τη θρησκευτική πίστη»

Κάτσε, αυτός δεν ήταν που ήθελε να γίνει και κληρικός κτλ; Τι συνέβη και άλλαξε όχι μόνο γνώμη αλλά και την πίστη του; Με τι επιχειρήματα αιτιολογεί την απόφασή του ας πούμε; «Μάριον, στο πανεπιστήμιο, όταν επέλεξε να γραφτεί στο θεολογικό τμήμα το έκανε, γιατί είχε ήδη κάποιες αμφιβολίες για την πίστη και ήθελε να το ερευνήσει. Τώρα,  το επιχείρημά του, όπως είπε και ο ίδιος, είναι το εξής: «Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.» Ω…deep. Έξυπνος και βαθυστόχαστος. Όσο πάει τον συμπαθώ όλο και πιο πολύ, πες μου ότι ακούει και twenty one pilots να πάω να γίνω κολλητή του. «Ααχαχχα, θα θελες! Δικός μου κολλητός είναι.» Δεν το σχολιάζω καν αυτό. «Και καλά θα κάνεις» .

 Τέλος πάντων που είχα μείνει; Α ναι! Το επόμενο διάστημα αφοσιώθηκε στις φιλολογικές του σπουδές υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Φρίντριχ Βίλχελμ Ριτσλ, τον οποίο ακολούθησε το φθινόπωρο του 1865 στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας.» Τόσο καλός καθηγητής ήταν που τον ακολούθησε ο Νίτσε; «Εσύ τι λες; Και τέλος πάντων μπορείς να σταματήσεις να με διακόπτεις; Χάνω το ειρμό των σκέψεών μου» Καλά, καλά. « Ωραία. Ο Νίτσε το 1865 ήρθε σε επαφή με το έργο του Σοπενχάουερ, το οποίο τον επηρέασε καθοριστικά. Εξίσου μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφική του σκέψη είχε το έργο του Φρίντριχ Άλμπερτ Λάνγκε, Ιστορία του υλισμού το οποίο ο Νίτσε θεωρούσε ως το σημαντικότερο φιλοσοφικό έργο των τελευταίων ετών. Έπειτα  το 1867 κατατάχθηκε στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ, όπου διακρίθηκε και πιθανόν να αποκτούσε τον βαθμό του λοχαγού αν δεν τραυματιζόταν σοβαρά. Τραυματισμός ο οποίος έδωσε τέλος στη στρατιωτική του καριέρα. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, και παρέμεινε ως επί πληρωμή φιλοξενούμενος του εκεί καθηγητή Φρίντριχ Καρλ Μπίντερμαν που ήταν και ο εκδότης της εφημερίδας Deutsche Aligemeine Zeitung, όπου ο Νίτσε εργάστηκε ως κριτικός όπερας. Παράλληλα προσελήφθη ως βιβλιοκριτικός του περιοδικού Literarisches Zentralblatt. Κατά τη δεύτερη παραμονή του στη Λειψία, συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Ρίχαρντ Βάγκνερ, γνωριμία που διατηρήθηκε τα επόμενα χρόνια και τον επηρέασε σημαντικά, καθώς ο Βάγκνερ, του οποίου το έργο εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Νίτσε, αποτέλεσε ένα είδος πατρικής μορφής για εκείνον.» Μπορώ να μιλήσω τώρα; «Ναι»  Γιατί όλους τους έλεγαν Φρίντριχ; Είναι κάτι σαν το δικό μας Μαρία ή Γιώργος ένα πράμα; «Δεν απαντώ. Γράψε τώρα Ελβετία 1879 να τελειώνουμε γιατί δεν αντέχεσαι» Καλά ντε, μια ερώτηση έκανα η δύσμοιρη.  

ΝΑΙ ΕΛΒΕΤΙΑ! YES! Πάντα ήθελα να έρθω. Μπράβο, Ισμήνη! «Ναι, Μαρία-Νίκη, να σου θυμίσω δεν ήρθαμε για ψώνια.» «Ποιός σου είπε ότι θέλω να ψωνίσω; Απλά μ’ αρέσει πολύ αυτή η χώρα». «Τέλος πάντων. Δες περάσαμε κάποια χρόνια για να έρθουμε εδώ στα τελευταία του Νίτσε, γιατί σε καμιά ώρα έρχεται η μάνα σου και αν δει πως λείπεις ποιος την ακούει» Α, καλή σκέψη. Πες μου τι χάσαμε, επειδή περάσαμε αυτά τα χρόνια. «Ε όχι και πολλά που να σε νοιάζουν. Εσύ κράτα ότι ήταν καθηγητής στη Βασιλεία και αναγκάστηκε να παραιτηθεί επειδή ήταν και είναι άρρωστος» Τι έπαθε καλέ; «Υπέφερε και υποφέρει από ημικρανίες, που οφείλονταν σε βλάβη του αμφιβληστροειδούς και στα δύο μάτια του» Α τον κακομοίρη… «Ναι… Τέλος πάντων, ας γυρίσουμε στο τώρα. Ελβετία! Ο Νίτσε, πλέον απελευθερωμένος από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις του,  πέρασε τα επόμενα χρόνια ταξιδεύοντας συχνά σε πόλεις της Ελβετίας, της Γερμανίας ή της Ιταλίας αναζητώντας κάθε φορά ένα αναζωογονητικό κλίμα που θα βοηθούσε να βελτιωθεί η κατάσταση της υγείας του. Κατά διαστήματα επέστρεφε στο Νάουμπουργκ, όπου επισκεπτόταν την οικογένειά του. Η περίοδος αυτή υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική για τον Νίτσε, παρά τις κρίσεις της ασθένειάς του και τη βαριά κατάθλιψη στην οποία υπέκυπτε κατά διαστήματα. Από το 1881, δημοσίευε ένα ολοκληρωμένο βιβλίο, ή σημαντικό μέρος του, ανά έτος, μέχρι το 1888. Στο διάστημα αυτό ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, όπως η Αυγή (1881), η Χαρούμενη επιστήμη (1882), Τάδε έφη Ζαρατούστρα (1883-85), Πέρα από το καλό και το κακό (1886) και Η γενεαλογία της Ηθικής (1887). Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια συνέπεσαν με την ολοκλήρωση και έκδοση των έργων Το λυκόφως των ειδώλων (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1888), Αντίχριστος (Σεπτέμβριος 1888), Ίδε ο άνθρωπος (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1888) και Νίτσε εναντίον Βάγκνερ (Δεκέμβριος 1888).»

Τελικά η κατάθλιψη και γενικά η ψυχική διαταραχή είναι πηγή έμπνευσης για μεγάλες δημιουργίες, είτε αυτές είναι πίνακες είτε ποιήματα είτε οτιδήποτε άλλο. «Ναι δίκιο έχεις. Συμφωνούμε για πρώτη φορά.» ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΡΩΣΤΕΣ. «ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Μπορεί. Ξέρεις ποιος άλλως είναι άρρωστος;» Ο Νίτσε προφανώς. «Σωστά! Κέρδισες μπισκοτάκι. Ο Νίτσε στις 3 Ιανουαρίου 1889 υπέστη νευρική κατάρρευση, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο του Τορίνο.» Τι είδε καλέ και τον τάραξε τόσο; «Βασικά τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Νίτσε απλά είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει το άλογό του και τότε με δάκρυα στα μάτια τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του αλόγου για να καταρρεύσει αμέσως μετά.» Αχ, ο καλός μου! Λυπήθηκε το κακόμοιρο το ζώο! Έπρεπε να παίξει και κάνα μπουνίδι στον αμαξά να μάθει. «Το αβίαστο πνεύμα σου με σκοτώνει.» Μα, μα, μα… «Μαμούνια. Σκάσε και άκου.» Καλάαα… «

Ο φίλος μας τις 10 Ιανουαρίου μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική της Βασιλείας και λίγες ημέρες αργότερα, κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του, σε κλινική της Ιένας, όπου οι γιατροί διέγνωσαν ’’παραλυτική ψυχική διαταραχή’’ . Ο λόγος του ήταν παραληρηματικός και τον διακατείχαν παραισθήσεις μεγαλείου, κατά τις οποίες αυτοαποκαλείται δούκας του Κάμπερλαντ, Κάιζερ ή Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄, συνοδευόμενες συχνά από περιστατικά βίαιης συμπεριφοράς. Στις 24 Μαρτίου 1890 πήρε εξιτήριο από την κλινική και λίγο αργότερα αναχώρησε μαζί με τη μητέρα του για το Νάουμπουργκ.» Τελικά οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι στο τέλος τρελαίνονται, όπως ο Kurt Cobain, o Chris Cornell και άλλοι τόσοι. Αδικία, μεγάλη αδικία. «Τιτανομεγιστοτεράστια αδικία βασικά.» Μην μου κλέβεις τις λέξεις μου, αλά όπως και να έχει συμφωνώ. Συνέχισε θέλω να μάθω και άλλα.

«Την ίδια περίοδο η ζήτηση για τα βιβλία του αυξήθηκε σημαντικά.  Η αδελφή του, Ελίζαμπεθ, ματαίωσε τα σχέδια για μία έκδοση με τα άπαντα του Νίτσε σε επιμέλεια του Πίτερ Γκαστ, επειδή επιθυμούσε να είναι εκείνη η βιογράφος του αδελφού τη. Τον Δεκέμβριο του 1895 εξασφάλισε επίσης όλα τα δικαιώματα των έργων του Νίτσε, που μέχρι πρότινος κατείχε η μητέρα τους. Μετά τον θάνατο της μητέρας του το 1897, ο Νίτσε έζησε στη Βαϊμάρη μαζί με την αδελφή του. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε από πνευμονία σε ηλικία 55 ετών. Τα συμπτώματά του οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η ασθένειά του ήταν συφιλιδική (αυτή ήταν η αρχική διάγνωση στις κλινικές της Βασιλείας και της Ιένας), ωστόσο παραμένουν αδιευκρίνιστα τα ακριβή αίτια της διαταραχής του.» Πέθανε μικρός, φαντάσου πόσο ακόμα θα μπορούσε να προσφέρει… Να σου πω είσαι, πόση ώρα μας έχει μείνει; «30 λεπτά ακόμη. Γιατί;» Είσαι να πάμε να τον συναντήσουμε; «ΚΑΙ ΤΟ ΡΩΤΑΣ;» Ωραία πάμε σπίτι του. «Προτού πάμε, βάλε τα ρούχα του Στέργου, γιατί δεν νομίζω να χαρεί να δει κοπέλα μπροστά του πόσο μάλλον να της μιλήσει» Σωστή. Ντύνομαι και πάμε να τον βρούμε.

 Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Γ5