Ανάσταση ... με βιβλία!

Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων

Θοδωρής Κούκιας

Εκδόσεις Κέδρος

Η Νεφέλη βρίσκεται για ακόμη μία φορά σε καινούριο σχολείο. Αισθάνεται ότι δεν ανήκει πουθενά, ούτε σε κάποια παρέα ούτε σε κάποιο τόπο. Νιώθει τα χρώματα της σκέψης της να εξαφανίζονται σιγά σιγά… λες και έχει τρυπώσει στο κεφάλι της μια χρωμοπαγίδα που τα αιχμαλωτίζει. Μόνη της παρηγοριά η Ταβούλα Ρασά, μια φίλη διαφορετική απ’ όλες τις άλλες.

Ο Ίωνας είναι ο πιο παράξενος έφηβος του σχολείου. Την ώρα που οι συμμαθητές του ανταλλάσσουν I <3 facebook="" o:p="" u="">

Η διαφορετικότητα ενώνει τη Νεφέλη και τον Ίωνα. Την ίδια στιγμή, όμως, γίνεται κόκκινο πανί για όσους αντιλαμβάνονται το διαφορετικό ως βαρετό, γελοίο ή απειλητικό.

Μια κατάδυση στον κόσμο της εφηβικής κατάθλιψης και του συνδρόμου Άσπεργκερ. Ένα βιβλίο που διεισδύει στην ψυχή των νέων αποτυπώνοντας πτυχές του σχολικού εκφοβισμού. Ένα σύγχρονο νεανικό μυθιστόρημα, γλυκό και πικρό συνάμα, όπως είναι άλλωστε και η ίδια η διαδικασία ενηλικίωσης.
 

Δύσκολοι καιροί για μικρούς πρίγκιπες

Συγγραφέας: Μαρούλα Κλιάφα

Εκδόσεις : Πατάκης

Σε μια επαρχιακή πόλη, τέσσερις νέοι οραματίζονται ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Ο τρόπος που επιλέγουν είναι να ιδρύσουν έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Βρισκόμαστε πίσω στο 1989 κι όλα αρχίζουν με μια είδηση που έρχεται από το αστυνομικό δελτίο: ένα κλεφτρόνι, δεκαπέντε μόλις χρόνων, βρίσκει τον θάνατο καθώς προσπαθεί να ξεφύγει από τους αστυνομικούς. Ένα κλεφτρόνι που, κατά πώς όλα δείχνουν, καταγόταν από την πόλη τους…
Ποιο είναι αυτό το παιδί; Από πού ξεκίνησε και πώς βρέθηκε στο περιθώριο; Ο Κωστής βάζει σκοπό να αποκαλύψει όλη την αλήθεια και σιγά σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά του η μοναχική πορεία του Οδυσσέα, ενός έφηβου που μεγαλώνει με τα τραγούδια του Πρινς και του Τζιμ Μόρρισον, τις σαπουνόπερες της τηλεόρασης, τη συντροφιά του Μικρού Πρίγκιπα και το όνειρο της μεγάλης περιπέτειας. 

Ένα μυθιστόρημα βίαιο και τρυφερό, που ανατέμνει την εφηβεία και μιλάει για τα αδιέξοδα της νεολαίας. Ταυτόχρονα, μια μαρτυρία για τους νέους και το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωναν εκείνη την εποχή. 

Λέξεις που πονάνε

Abby Cooper
Μετάφραση: Χαρά Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Η ζωή της Ελίζ είναι γεμάτη λέξεις. Λέξεις χαρούμενες και λέξεις που πονάνε πραγματικά. Νέα σχολική χρόνιά, νέο σχολείο, μια κολλητή που είχε επιλέξει άλλες φίλες και δεν θα την προστάτευε πια από τις λέξεις όπως παλιά. Κι ένα αγόρι που την άφησε. Τα πράγματα άλλαζαν και μάλιστα προς το χειρότερο. Μέχρι που μια μέρα η Ελίζ λαμβάνει ένα σημείωμα: «Ξέρω ποια είσαι και ξέρω τι περνάς. Θέλω να σε βοηθήσω». Στην προσπάθειά της να λύσει το μυστήριο, η Ελίζ θα βρει νέους τρόπους να αποδέχεται τον εαυτό της και να βγαίνει δυνατή.

Game over

Κική Ζουμπουλάκη

Εκδόσεις Κέδρος

Ο Έρωτας και ο Θάνατος
παίζουν ένα παιχνίδι.
Ο Μάρκος και η Άννα
είναι τα πιόνια
αλλά δεν το ξέρουν.

Για να κερδίσει ο Έρωτας,
πρέπει να κάνει το Μάρκο να αγαπήσει.
Για να κερδίσει ο Θάνατος,
πρέπει να κάνει την Άννα να πεθάνει.
Για να κερδίσουν το παιχνίδι
ο Μάρκος και η Άννα,
πρέπει να πάρουν τη ζωή τους
στα χέρια τους.

Το μυστήριο της Κωνσταντινούπολης

Χρύσα Σπυροπούλου

Εκδόσεις Καστανιώτης

Ο Άρης, η Λίζα και η Ήρα, μετά το συναρπαστικό ταξίδι τους στην πόλη Όρντου του Εύξεινου Πόντου, επισκέπτονται με τους γονείς της Λίζας την Κωνσταντινούπολη. Εκεί συναντούν τους φίλους τους από την Όρντου και αρχίζουν να αναζητούν στα μνημεία της Πόλης τις σελίδες ενός παλιού τετραδίου συνταγών που ανήκε στο σεφ κάποιου σουλτάνου. Ένας αόρατος φίλος τους τα καθοδηγεί στο κυνήγι του «κρυμμένου θησαυρού», ενώ κατά την αναζήτηση αυτή τα παιδιά θα ανακαλύψουν τις γνωστές και άγνωστες πλευρές της Κωνσταντινούπολης, με τον απαράμιλλο ιστορικό και αρχαιολογικό πλούτο της. Θα περιπλανηθούν στους δρόμους και στις γειτονιές της Βασιλεύουσας και θα επισκεφθούν την Αγια-Σοφιά, το μουσείο Τοπ Καπί, την Κλειστή Αγορά, τη Βασιλική Κινστέρνα, τον Ιππόδρομο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και πολλά άλλα μέρη που θα τα γοητεύσουν και θα τους αποκαλύψουν τα μυστικά ενός ολόκληρου κόσμου από την αρχαιότητα, τη ρωμαϊκή και βυζαντινή εποχή μέχρι τις μέρες μας.

Τ' άλλο μισό του κόσμου
Συγγραφέας: Τούλα Τίγκα

Εκδόσεις Πατάκη 

Σε μια παραθαλάσσια κωμόπολη, με τις απολαύσεις, τα μυστικά και τις ιδιαιτερότητές της, μεγαλώνει μια παρέα παιδιών. Η καρδιά και μνήμη της κωμόπολης είναι ένα «μαγεμένο» σπίτι που προσελκύει αρκετό κόσμο λόγω της ιστορίας του. Γύρω από το σπίτι αυτό, το οποίο «προστατεύει» μια παθιασμένη και ανορθόδοξη στους τρόπους της ηλικιωμένη, θα συναντήσουμε τους ήρωες του μυθιστορήματος με τις ανησυχίες, τις αγάπες, τα πάθη και τους έρωτές τους. Από τη μία ο Ρηγόπουλος, αποστασιοποιημένος αλλά αγαπησιάρης αφηγητής, καθηλωμένος στο σπίτι του μετά από ένα ατύχημα με το μηχανάκι σε μια προσπάθεια εντυπωσιασμού μιας Λάουρας, κι από την άλλη η ευαίσθητη Μαρίνα, ερωτευμένη μέχρι τα βάθη της ψυχής της με τον Θοδωρή, ο οποίος την αγαπάει μεν σαν φίλη, αλλά έχει άλλα ερωτικά γούστα: του αρέσουν τα αγόρια... Τώρα πια η Μαρίνα, αλλά και ο Θοδωρής, πρέπει να αποδεχτούν την αλήθεια τους και να προχωρήσουν... 

Το παιδί της καρδιάς

Σοφία Παράσχου

Εκδόσεις: Καστανιώτης

Ένα πράγμα μόνο ήθελε να μάθει η Xαρά αυτό το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Aποκριάς: αν ήταν ερωτευμένος μαζί της ο Πάνος, ο συμμαθητής της στην τρίτη Γυμνασίου. Kι όταν άνοιξε το κρυφό ντουλαπάκι στο γραφείο του πατέρα της, τίποτε άλλο δεν έψαχνε παρά ένα τσιγάρο για να συμπληρώσει το αποκριάτικο ντύσιμό της. Mα το ντουλάπι έβγαλε ανέμους και θύελλες, που σάρωσαν όλα όσα μέχρι τότε αγαπούσε και πίστευε. Mυστικά και ψέματα που ζητούν απάντηση θα οδηγήσουν τη Xαρά στη Θεσσαλονίκη και το καρναβάλι στην Kαθαρή Δευτέρα...

Κόκκινη σαν το αίμα

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ (ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ)

SIMUKKA SALLA

Εκδόσεις Μεταίχμιο

Στην καρδιά του παγωμένου χειμώνα της Φινλανδίας, μέσα στον σκοτεινό θάλαμο ενός σχολικού εργαστηρίου φωτογραφίας, στεγνώνουν κρεμασμένα ένα σωρό πλυμένα χαρτονομίσματα. Χιλιάδες ευρώ πιτσιλισμένα με αίμα.
Η δεκαεφτάχρονη Χιονάτη Άντερσον δεν ανακατεύεται σε ξένες δουλειές. Αλλά τα ματωμένα λεφτά που βρίσκει ανατρέπουν τα πάντα στη ζωή της: αναζητώντας τα ίχνη τους θα βρεθεί μπλεγμένη σε κυκλώματα ναρκωτικών και διαφθοράς. Και θα ριχτεί σ' έναν θανάσιμο αγώνα δρόμου για να σώσει τους φίλους της και τον εαυτό της.
Όταν θα δει το ίδιο της το αίμα να χύνεται στο χιόνι, θα είναι άραγε αργά;

18 κεράκια και μια μολότοφ

Χαρά Κατσαρή

Εκδόσεις Διάπλαση

Κλείνοντας τα 18, ο Μαρίνος έχει την ίδια μπερδεμένη ιδέα για τη ζωή που είχε και τις προηγούμενες χρονιές. Μετακομίζοντας όμως στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο, ελπίζει πως θα καταφέρει να βγάλει μια άκρη με τα πράγματα που τον απασχολούν, όπως οι παρέες, ο έρωτας, η ενηλικίωση. Η Φένια, από την άλλη, δεν έχει αμφιβολίες. Ξέρει ακριβώς ποια είναι και τι ζητάει από τη ζωή της κι έτσι, όταν φτάνει κι εκείνη στην Αθήνα για τον ίδιο λόγο, τις σπουδές, ρίχνεται με τα μούτρα στο κυνήγι των ονείρων της. Οι επιλογές τους θα τους οδηγήσουν σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, θα τους κάνουν να χαρούν, να κλάψουν, να κινδυνέψουν, να δοκιμαστούν. Ευτυχώς, έχουν φέρει κάτι σπουδαίο μαζί τους στην καινούργια τους ζωή: ο ένας τον άλλο.

"Μην ελπίζετε να απαλλαγείτε από τα βιβλία"  

Έκο Ουμπέρτο & Καριέρ Ζαν-Κλοντ
Εκδόσεις Λιβάνης

Η χαρούμενη γνώση: σπανίως η έκφραση του Νίτσε βρίσκει τέτοια εφαρμογή όση σε αυτό το βιβλίο για... τα βιβλία. Από τον πάπυρο μέχρι τις ψηφιακές συσκευές ανάγνωσης, διανύουμε πέντε χιλιάδες χρόνια ιστορίας του βιβλίου μέσω μιας σειράς συζητήσεων εμβριθών και ταυτόχρονα χιουμοριστικών, λόγιων και αντικειμενικών, διαλεκτικών και ανεκδοτολογικών, περίεργων και απολαυστικών.

Διατρέχουμε το χρόνο και τους τόπους

• πραγματικά πρόσωπα μπερδεύονται με φανταστικούς ήρωες

• πλέκεται το εγκώμιο της βλακείας

• αναλύεται το πάθος για συλλογές

• εκφράζονται οι λόγοι για τους οποίους η τάδε ή η δείνα εποχή έχει γεννήσει αριστουργήματα

• αποκαλύπτεται ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η μνήμη και ταξινομούνται τα έργα σε μια βιβλιοθήκη. Δίνεται η εξήγηση στο γιατί «οι κότες χρειάστηκαν έναν αιώνα για να μάθουν να διασχίζουν το δρόμο» ή στο πώς «η γνώση μας για το παρελθόν οφείλεται σε κρετίνους, ανόητους ή αντιπάλους».

Εν ολίγοις, διασκεδάζουμε με τη «λογοτεχνική μανία» των δύο παθιασμένων συνομιλητών που μας παρασύρουν στον τρελό χορό τους, όπου κάθε γύρος εκπλήσσει, δημιουργεί ευφορία και διδάσκει. Σε αυτούς τους καιρούς του καλπάζοντος σκοταδισμού, αυτό το βιβλίο είναι ίσως ο καλύτερος φόρος τιμής στην κουλτούρα του πνεύματος και το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο για την απογοήτευση.

Ένας άγγελος στο ταβάνι μου

Μάγια Δεληβοριά

Εκδόσεις Κέδρος

Είχα πεθάνει; Αυτό αναρωτιόμουν. Μάλλον είχα πεθάνει. Ή έβλεπα ένα όνειρο. Βρισκόμουν με την πλάτη κολλημένη στο ταβάνι και κοίταζα κάτω. Δε μου φαινόταν λογικό. Πάντως εγώ από την τρομάρα μου ήμουν κολλημένος εκεί και δεν το κουνούσα ρούπι. Είχα τη βεβαιότητα πως αν κουνιόμουν θα έπεφτα με τη μούρη στο πάτωμα.
Σε νοσοκομείο ήμουν, δε χωρούσε αμφιβολία. Όλοι φορούσαν άσπρες μπλούζες και είχαν περικυκλώσει κάποιον, τον οποίο απομάκρυναν προτού προλάβω να δω ποιος ήταν. Τώρα, ή αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ και μόλις είχα πεθάνει ή υπήρχε κάποια άλλη λογική εξήγηση για την πλάτη μου στο ταβάνι και θα την έβρισκα από στιγμή σε στιγμή.
Και τότε μου ήρθε μια καταπληκτική ιδέα: να γίνω φύλακας άγγελος. Ποιανού; Δεν ξέρω. Πώς; Δεν ξέρω. Ξέρω όμως το γιατί: Γιατί μπορώ! Κι αφού δε θυμάμαι ούτε το όνομά μου, αποφάσισα πως θα με λένε Κομπέιν. Τι πάει να πει γιατί; Γιατί μπορώ!

Ζητείται ελπίς ... για ... αληθινή ζωή.

Σε γενικές γραμμές , ο κόσμος μας βρίσκεται στην κοινωνική και ηθική παρακμή του . Έχουν εκφραστεί πολλές απόψεις για το ότι ζητείται ελπίδα , και κατά την γνώμη μου μπορούν να δικαιολογηθούν.

      Αρχικά, ελπίδα ζητείται για να μπει ένα τέλος στην απληστία και την ιδιοτέλεια του ανθρώπου. Η ανυπέρβλητη αγάπη του για το χρήμα και την εκπλήρωση των προσωπικών του συμφερόντων , έχει οδηγήσει πολλές φορές σε πόλεμο. Έχουν χαθεί άπειρες, ανυπολόγιστες ανθρώπινες ζωές, για την απληστία ορισμένων πολιτικών αρχηγών. Αυτό συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ζητείται ελπίδα να κατανοήσουν οι άνθρωποι ότι μία ανθρώπινη ζωή , ανεξαρτήτως θρησκείας, ηλικίας ή καταγωγής, αξίζει αγάπη, φροντίδα , και όχι απλά 5 κιλά πετρέλαιο ή 10 ευρώ. 

       Εκτός από τον πόλεμο, το φαινόμενο του ρατσισμού, συνεχίζει να πλήττει πάρα πολύ την ανθρωπότητα, καθώς βρίσκεται στην ακμή του. Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι ένα άτομο αντιμετωπίζεται μεροληπτικά από τους υπόλοιπους, επειδή απλά γεννήθηκε στην Αφρική. Ζητείται ελπίδα , να αφομοιώσουμε όλοι την αξία της ελευθερίας και της μεταξύ μας ισότητας. Η ποικιλομορφία που υπάρχει είναι ένα θαύμα , και ο κόσμος μας θα ήταν πολύ ανιαρός . εάν ήμασταν όλοι ίδιοι. Καθημερινά, δολοφονίες, βιασμοί, κ.α. Εάν αυτό δεν σταματήσει , θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες , που θα γυρίσουν, σε εμάς τους ίδιους.

        Επίσης πασιφανές είναι το γεγονός, ότι η κρατική εξουσία εξαπατά, περιπαίζει και εκμεταλλεύεται τον σύγχρονο πολίτη. Όλο και περισσότεροι φόροι, όλο και εντονότερα καταπνικτικά μέτρα, όλο και περισσότερη κοροϊδία. Αλλά η στάση μας δυστυχώς είναι αξιοθρήνητη, παθητική. Απλά δεχόμαστε το κατεστημένο, ανεχόμαστε όλη αυτήν την εξαπάτηση. Ζητείται ελπίδα, να βρούμε, όλη την ψυχική δύναμη, να εκδηλώσουμε την αντίστασή μας, να επαναστατήσουμε , εναντίον όλων των δημιουργών της κατάστασης αυτής.

 Επιπροσθέτως, ορισμένα άτομα , είναι ηττοπαθή, φοβούνται να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Κάποια από αυτά, η συντριπτική πλειονότητα, δεν έχουν αντιληφθεί ούτε αφομοιώσει ορθά ότι η ζωή είναι μικρή και ότι πραγματικά αξίζει να την απολαμβάνουμε, καθώς αποτελεί δώρο για εμάς. Διότι τουλάχιστον , δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε το τι υπάρχει μετά. Οπότε καλού-κακού , ας ζήσουμε όσο μπορούμε και όπως θέλουμε , ώστε όταν αποχαιρετήσουμε τον κόσμο αυτόν, να έχουμε όμορφες αναμνήσεις. Ζητείται ελπίδα, ο καθένας από εμάς, να κατανοήσει με τον δικό του τρόπο, την αξία και την μοναδικότητα του δώρου της ζωής.

   Συμπερασματικά, ελπίς ζητείται, για την βελτίωση του κόσμου αυτού, της ανθρωπότητας. Πρέπει να ξέρουμε που να δίνουμε βάρος και προπάντων όχι στον ματεριαλισμό και το χρήμα . Πρέπει να σεβόμαστε τους συνοδοιπόρους μας στο μονοπάτι που πολύ ψυχρά αποκαλούμε ζωή. Πρέπει να επαναστατούμε, να αντιστεκόμαστε, να μην είμαστε παθητικοί, να ονειρευόμαστε. Ζητείται ελπίς ... για ... αληθινή ζωή.

Γιώργος Περής, Γ4

Ο κόσμος ζητάει πολλά για να ευτυχήσει. Ένα από αυτά είναι να υπάρχει ειρήνη σε όλο τον κόσμο και οι άνθρωποι να ζουν ευτυχισμένοι,  να μην πεθαίνουν τόσο εύκολα. Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο χωρίς διακρίσεις,  να είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι. Να αποδεχόμαστε το διαφορετικό και να μην κρίνουμε, γιατί στη ζωή υπάρχουν πολλές εκπλήξεις. Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, ελπίδα, αφοσίωση και ειρήνη. Να νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο και να μοιράζουμε αγάπη και ομόνοια.

Ειρήνη Πέτσαλη, Γ4

Ζητείται ελπίς για έναν κόσμο που το κακό δεν θα είναι πια κυρίαρχο. Ζητώ αυτό γιατί θέλω ένα κόσμο χωρίς στεναχώριες, αδικία και εκμετάλλευση. Να 'μαστε αληθινοί και να προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας μόνο καλά πράγματα. Ζητείται ελπίς για ειρήνη σε αυτόν τον κόσμο. Ελπίζω για έναν κόσμο χωρίς πολέμους, συγκρούσεις, όπου δεν θα χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι άδικα και δεν θα υπάρχει τόσο μίσος μεταξύ των ανθρώπων. Ζητείται ελπίς για εμπιστοσύνη και αγάπη. Αυτό το ζητώ γιατί ελπίζω οι άνθρωπο να είναι όσο πιο έμπιστοι γίνεται και να μην προδίδουν τους συνανθρώπους τους βλάπτοντας τους. Να υπάρχει μόνο αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τέλος, ζητείται ελπίς για έναν ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ!

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Στις μέρες μας ο κόσμος μέρα με την μέρα φαίνεται λες και σιγά σιγά καταρρέει. Για παράδειγμα, αν ανοίξει κανείς το πρωτοσέλιδο μιας εφημερίδας θα δει δυστυχία και πολέμους παντού. Θα δει αθώους ανθρώπους να υποφέρουν και να πεθαίνουν. Υπάρχουν ελάχιστες καλές ειδήσεις, αλλά ο κόσμος επικεντρώνεται σε αυτές, μόνο και μόνο για να μην σκέφτεται αυτό το μαύρο νέφος που καλύπτει τον κόσμο μας.
Ο κόσμος αναζητεί ελπίδα στους δρόμους, όπως οι φτωχοί στους δρόμους αναζητούν λεφτά και φαγητό. Αν βρεθεί ακόμη και ένα ψίχουλο ελπίδας, ο καθένας θα τρέξει να κρατηθεί απο αυτήν ευχόμενος ότι θα ξεχάσει την δυστυχία του. Αυτό που θέλω εγώ προσωπικά είναι ένας κόσμος στον οποίο μπορούμε να βρούμε ελπίδα στα μικρά πράγματα της ζωής  και ένας κόσμος στον οποίο κυριαρχεί η αγάπη και σεβασμός παρά το μίσος και η δυστυχία.
Ζητείται ελπίδα.
Ζητείται ελευθερία.
Ζητείται αγάπη.


Ντεφνέ Μποδούρ Γ’4

Οικογένεια Μπελιέ- μια οικογένεια αγάπης!

Η ταινία  «Οικογένεια Μπελιέ» πιστεύω ήταν η ιδανική ταινία για να κλείσει αυτή η χρόνια. Το έργο αυτό θέλει να μας δείξει ότι ακόμα και αν αυτοί που αγαπάς και νοιάζεσαι δεν μπορούν ούτε να σε ακούσουν ούτε να σου μιλήσουν, δεν παύουν να είναι άνθρωποι σου! Πρέπει να τους φέρεσαι όπως φέρεσαι όπως στους ανθρώπους γύρω σου που θεωρούνται φυσιολογικοί εξωτερικά. Αλλά εσωτερικά; Είναι όπως οι δυο κωφάλαλοι γονείς της Πώλα, ή είναι σαν τον δήμαρχο;

Μανώλης Νικολαΐδης Γ’4

Η ταινία που παρακολουθήσαμε μου άρεσε πάρα πολύ. Η Πώλα είχε γονείς και αδερφό κωφάλαλους κάτι όμως που δεν επηρέασε το να είναι μια ευτυχισμένη οικογένεια. Οι γονείς της βασίζονταν σε εκείνη, καθώς εκείνη κανόνιζε τις δουλειές τους. Η Πωλα ήξερε πολύ καλά τη νοηματική γλώσσα και είχε πολύ μεγάλο ταλέντο στη μουσική. Οι γονείς της στην αρχή μπορεί να θύμωσαν με την ιδέα ότι η κόρη τους θέλει να πάει σε διαγωνισμό μουσικής στο Παρίσι, όμως στο τέλος δεν της στέρησαν το όνειρο της. Η μητέρα της Πωλα μισούσε αυτούς που ακούνε και σε αυτό έφταιξε ο τρόπος που τους συμπεριφέρονται σαν να είναι κατώτεροι, επειδή ειναι κωφάλαλοι- δείγμα ύπαρξης ρατσισμού ακόμη και σήμερα. Τέλος, η Πώλα πήγε στο Παρίσι για το διαγωνισμό και τραγούδησε το "Πετάω" και κατάφεραν να την καταλάβουν ακόμη και οι γονείς και ο αδερφός της αφού τραγούδαγε ενώ παράλληλα μετέφραζε τους στίχους στη νοηματική, κάτι που δείχνει την τεράστια αγάπη της για την οικογένεια της.

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Η ταινία μας μετέφερε το μήνυμα πώς κανείς δεν είναι τέλειος και ο καθένας έχει τις ατέλειες του. Η νεαρή Πώλα έμενε μαζί με την οικογένεια της , που ήταν κωφάλαλοι. Η Πώλα συνεννοούνταν μαζί τους με νοήματα  και τους βοηθούσε αφού είχαν το δικό τους εμπόριο με χειροποίητο τυρί και αυτό πίστευαν ότι θα ήταν το μέλλον της. Τότε η Πώλα ανακαλύπτει ότι έχει ένα φοβερό ταλέντο στη φωνή της , η οποία μαγεύει και το αγόρι που της αρέσει αλλά και το δάσκαλο της γι αυτό και τη βάζει στη χορωδία.

Είναι συγκλονιστική η σκηνή στην οποία ο σκηνοθέτης ενώ τραγουδά η Πώλα μειώνει τον ήχο μέχρι του να μην ακούγεται τίποτα για να καταλάβουμε πώς νιώθουν οι κωφοί και να κατανοήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε που ακούμε και δεν έχουμε τέτοιου είδους ατέλειες. Στο τέλος η Πώλα τραγουδάει μεταφράζοντας το τραγούδι στους γονείς της .Αυτό το κομμάτι είναι πολύ συγκινητικό και δείχνει την αγάπη που έχει για τους δικούς της, τους οποίους τους αγαπά παρά το πρόβλημα ακοής και στηρίζεται πάνω τους απόλυτα!

Αντζελίνα Πετρή, Γ4

Δεκατρία γιατί

Η σημερινή συζήτηση των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου ήταν θυελλώδης! Το βιβλίο που είχαμε διαβάσει ήταν το ¨Δεκατρία γιατί», βιβλίο που έγινε και τηλεοπτική σειρά στην τηλεοπτική πλατφόρμα  Netflix. Ωστόσο , οι αναγνώστες μας μοιράστηκαν σχεδόν στα δυο – είτε τους άρεσε πάρα πολύ είτε όχι. Ακραία τα συναισθήματα!

Τη συζήτηση συντόνισε η Αγγελική, που είχε διαβάσει το βιβλίο, πριν το προτείνουμε. Πρώτα έδωσε το λόγο στην Αντωνία , οποία δήλωσε ότι δεν της άρεσε καθόλου το βιβλίο. Ήταν βαρετό, η Χάννα, η πρωταγωνίστρια παραπονιόταν για το παραμικρό και η υπόθεση δεν είχε ενδιαφέρον. Συμπλήρωσε , επίσης , ότι μπερδευόταν από τις εναλλαγές των αφηγητών και αυτό τη δυσκόλεψε στην ανάγνωση. Η Ντανιέλα δεν ήταν τόσο αρνητική. Μας είπε ότι το βρήκε βαρετό, αν και στην αρχή της άρεσε η υπόθεση. Το ίδιο και η Μαρία , που μετά τη μέση κουράστηκε και βαρέθηκε την πλοκή.  Αλλά της άρεσε το τέλος του.

Και η Αλεξάνδρα είπε ότι, αν και της άρεσε στην αρχή, μετά την κούρασαν οι συνεχείς εναλλαγές των αφηγητών –που ήδη την μπέρδευαν στην ανάγνωση. Ο Σωτήρης, αντίθετα, βρήκε καλό το βιβλίο. Η εναλλαγή των αφηγητών δεν αποτέλεσε πρόβλημα γι αυτόν. Εκείνο που τον κούρασε και δεν του άρεσε ήταν που σταματούσε η αφήγηση του Κλέυ-του δεύτερου πρωταγωνιστή- και ακολουθούσαν σχόλια ή άσχετες λεπτομέρειες. Επίσης τον ενόχλησε η ανώριμη συμπεριφορά της Χάννα απέναντι στον Κλέυ.

Ο Φίλιππος πάλι θεωρεί ότι το βιβλίο αυτό είναι το καλύτερο που έχουμε διαβάσει ως τώρα, αν και δε συμπαθεί τα δραματικά βιβλία. Του άρεσε που η Χάννα περιγράφει αναλυτικά το ρόλο που έπαιξε ο κάθε ήρωας στην υπόθεση .Ταυτίστηκε με τη συμπεριφορά όλων- θύματος και θυτών- και ένιωσε ότι πέρασε από τη θέση όλων, καθώς όπως μας είπε, και ο ίδιος έχει πειράξει συμμαθητές του ή τον έχουν κοροϊδέψει εκείνοι. Του άρεσε επιπλέον η εναλλαγή των αφηγητών. Το ίδιο μας είπε και ο Χρήστος. Του άρεσε πολύ το βιβλίο. Και επειδή αρχικά μπερδεύτηκε με την ανάγνωση του, ξαναδιάβασε τις πρώτες σελίδες, για να σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη. Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν πόσο μικρά και ασήμαντα πράγματα τα φουσκώνουν οι άλλοι και πόσο η ζήλια αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στις σχέσεις των ανθρώπων.

Στην Καλλιόπη άρεσε η υπόθεση του βιβλίου, αλλά επειδή είχε δει τη σειρά , είχε άλλη εικόνα για την εξέλιξη της. Η εναλλαγή των αφηγητών ήταν κουραστική και γι αυτό της άρεσε το σημείο στο οποίο προστέθηκε στην ιστορία ο Τόνυ. Η Αναστασία (Ζελεζνιάκ) , που επίσης είχε δει τη σειρά θεώρησε κακό το βιβλίο –δεν της άρεσε όλο αυτό το δράμα που ζούσε η Χάννα ούτε και ο τρόπος που επιλέγει να αυτοκτονήσει. Η έτερη Αναστασία είπε ότι η Χάννα θα μπορούσε να διορθώσει αρκετά πράγματα στη ζωή της , αλλά δεν το έκανε. Και ξεχώρισε τον Τόνυ γιατί αποδείχτηκε πολύ καλός και πιστός φίλος για τον Κλέυ.

Και η Σελίν είχε δει τη σειρά και η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη . Στη σειρά υπάρχουν πολύ περισσότερες λεπτομέρειες από το βιβλίο που τονίζουν την τραγικότητα της Χάννα. Της άρεσε το εύρημα με τις κασέτες , αλλά δεν της άρεσε το τέλος του βιβλίου.Τέλος,  η προεδρεύουσα Αγγελική, είπε ότι δεν ήταν κακό το βιβλίο-απλώς δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Θεώρησε τη Χάννα μυγιάγγιχτη . Θα μπορούσε να εκφράζει ανοιχτά τα συναισθήματα της και να μην περιμένει από τους άλλους να την καταλάβουν χωρίς η ίδια να ανοίγεται.

Στη συζήτηση που ακολούθησε ο Φίλιππος μας είπε ότι το βιβλίο αυτό του άρεσε πολύ και τον επηρέασε συναισθηματικά. Συνήθως ταυτίζεται με τους ήρωες , όταν του αρέσει πολύ ένα βιβλίο, και γι αυτό το διαβάζει αργά –για να διαρκέσει περισσότερο η απόλαυση της ανάγνωσης. Η Αλεξάνδρα  συμπλήρωσε ότι εικόνες του βιβλίου σχηματίζονταν καθώς το διάβαζε, ενώ η Καλλιόπη είπε ότι επειδή είχε δει τη σειρά είχε την εικόνα των προσώπων των ηρώων μπροστά της. Ο Σωτήρης επίσης είπε ότι λυπηθηκε τον κ.Πόρτερ , ο οποίος προσπάθησε να βοήθησει την Χάννα, ενώ η Σελίν θεωρεί ότι οι αναφορές σε κάποια πρόσωπα θα έπρεπε να λείπουν εντελώς από το βιβλίο.

Κλείνοντας τη συνάντηση καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα:

·        ότι πολλές φορές μπορεί να μη μας αρέσει ένα βιβλίο, αν έχουμε δει ήδη την τηλεοπτική ή κινηματογραφική του μεταφορά

·        κάποια βιβλία περιγράφουν καταστάσεις και συμπεριφορές που μπορεί να είναι μακριά από τη δική μας νοοτροπία , γιατί αναφέρονται σε διαφορετικά δομημένες κοινωνίες

·        πρέπει να δίνουμε την ευκαιρία σε ένα βιβλίο, να μην είμαστε απορριπτικοί και αφοριστικοί από τις πρώτες σελίδες!

Για την επόμενη συνάντηση μας διαβάζουμε το βιβλίο του Β.Παπαθεοδώρου «Χνότα στο τζάμι».

Mustang

Αρχικά, η ταινία μου άρεσε παρά πολύ. Ήταν γυρισμένη στην Τουρκία και βασιζόταν στην αδελφική αγάπη. Ήταν πέντε αδερφές που οι γονείς τους είχαν πεθάνει και ζούσαν με την γιαγιά τους. Το χωριό παρεξήγησε  ένα καλοκαιρινό παιχνίδι των κοριτσιών και επειδή η κοινωνία είναι τόσο καχύποπτη, τα κορίτσια -έπειτα από παρέμβαση του θείου τους- αποφασίστηκε να παντρευτούν όλες με προξενιό για να αποκατασταθούν

Η πρώτη κοπέλα παντρεύτηκε το αγόρι που ήθελε , η δεύτερη δυστύχησε στην ζωή της αφού πήρε κάποιον που δεν ήθελε και έκλαιγε στον γάμο της , η τρίτη αυτοκτόνησε με το όπλο του θείου της, αφού δεν είχε άλλη επιλογή και δεν ήθελε να ακολουθήσει αυτή την ζωή,  και οι άλλες δυο οι μικρότερες με δική τους πρωτοβουλία και απόφαση έφυγαν από το χωριό τους μονές τους με την βοήθεια ενός καλού φίλου τους και πήγαν στην Κωνσταντινούπολη να συναντήσουν την δασκάλα τους και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, την οποία διάλεξαν.

Ειρήνη Πέτσαλη, Γ4

Η συγκεκριμένη ταινία δεν εξηγούσε κάθε σκηνή, ώστε το κοινό να καταλάβει τί γινόταν. Ορισμένοι είχαν αυτό ως παράπονο,  αλλά θεωρώ ότι μόνο και μόνο που έβαζε τον θεατή σε σκέψη, έκανε την ταινία τόσο ωραία. Προσπαθούσε να δείξει τις συνέπειες της πράξεις των κοριτσιών σε μία άλλη χώρα, με διαφορετικές παραδόσεις, το οποίο εκνεύρισε πολλά κορίτσια (αλλά όχι τόσα αγόρια) σε μεγάλο βαθμό. Σκηνές όπως ο γάμος της πρώτης αδερφής και το γεγονός ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρίσκονταν όλες μαζί ήταν πολύ στενόχωρες. Άλλες όπως η διαφυγή των δύο κοριτσιών προς την Κωνσταντινούπολη ήταν όμορφες, καθώς το συναίσθημα της ελευθερίας ήταν τόσο ευχάριστο!

Κων/να Ξαντά Γ4

Νιώθουμε ελεύθεροι και αυτό είναι που μας κρατάει μέχρι τώρα ζωντανούς! (Γράμματα από το Μεσολόγγι)

Αγαπητή μου Μαίρη,

με το λιγοστό φως του φεγγαριού σου γράφω αυτό το γράμμα, ώστε να σου περιγράψω την κατάσταση που υπάρχει εδώ στο Μεσολόγγι.

Όπως θα ξέρεις και από τα προηγούμενα γράμματα μου τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά και μέρα με τη μέρα χειροτερεύουν. Από που να πρωτοξεκινήσω; Από την πείνα που υπάρχει ή από την έλλειψη πολεμοφοδίων; Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. Βλέπω παιδιά μπροστά στα μάτια μου να πεθαίνουν, επειδή οι γονείς τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ώστε να τους διαθέσουν λίγο φαγητό. Όμως, δεν είναι μόνο αυτά που πεθαίνουν, αλλά και άνθρωποι που πολεμούν στη μάχη. Χθες μάλιστα πάνω στα χέρια μου σκοτώθηκε ο Πέτρος, ο καλύτερος μου φίλος. Τώρα που το διαβάζεις ίσως να μην αντιλαμβάνεσαι την τραγικότητα της κατάστασης, γιατί δεν βρίσκεσαι εδώ να τα ζεις όλα αυτά.

Παρ'όλα αυτά, Μαίρη, να είσαι σίγουρη πως δεν χάνουμε την ελπίδα μας! Νιώθουμε ελεύθεροι και αυτό είναι που μας κρατάει μέχρι τώρα ζωντανούς! Μάλιστα, έχουμε ένα σχέδιο, ώστε να ξεφύγουμε από εδώ. Έχουμε πολλές πιθανότητες να πεύχει και αν πετύχει, θα έρθω κατευθείαν στην Αθήνα να σε βρω και να σε ζητήσω από τον πατέρα σου.

Να με περιμένεις Μαίρη!

                                                      Σε φιλώ

                                                       Πάνος

Κατερίνα Πατάκου. Γ4

21\03\1825

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Όπως σου έχω γράψει οι Τούρκοι  μας πολιορκούν. Δεν μπορούμε να βγούμε έξω γιατί έχουμε τον φόβο να μην μας σκοτώσουν. Έχουμε μείνει χωρίς τρόφιμα και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιζήσουμε. Οι στρατιώτες μας είναι αδύναμοι. Δε μπορούν ούτε τα όπλα τους να σηκώσουν από την πείνα. Πόσο ζηλεύω το πουλάκι που παίρνει το σποράκι για να φάει. Ζηλεύω ακόμα και το σκουλήκι στο χώμα, γιατί παρόλο που είναι το πιο ασήμαντο πλάσμα στον πλανήτη, είναι ελεύθερο, σε αντίθεση με μας που είμαστε φυλακισμένοι. Όμως προτιμούμε αυτό παρά να γίνουμε σκλάβοι.

   Είναι άνοιξη και όλα έχουν ανθίσει, είναι όλα τόσο όμορφα. Όμως δεν μπορούμε να τα χαρούμε. Αναπολώ τις παλιές εποχές, που είχαμε άφθονο φαγητό, τα παιδιά παίζανε ανέμελα στα λιβάδια γελώντας και φωνάζοντας. Μπορούσαμε να χαρούμε την μαγεία της άνοιξης, όλα τα λουλούδια ανθισμένα και να μοσχοβολάνε. Οι γυναίκες να μαγειρεύουν λαχταριστά φαγητά και να μυρίζει ο τόπος. Κάθε πρωί που ξυπνούσαμε για να ζυμώσουμε το ψωμί μας. Μου λείπουν όλα αυτά. Αυτά που υπήρχαν πριν να μας πολιορκήσουν. Ας ελπίσουμε πως κάποτε θα ξανανιώσουμε όλα αυτά τα συναισθήματα χαράς. Πλέον μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε, να ελπίζουμε.

  Σε λίγες μέρες ετοιμάζουμε την έξοδο μας. Έχουμε ετοιμάσει ένα σχέδιο απόδρασης και υπάρχει μια πιθανότητα να ζήσει κάποιος από μας. Θέλω να πιστεύω πως έστω και λίγοι θα τα καταφέρουν και θα ζήσουν ξανά την ζωή τους.

Βούλα Πυλιώτη, Γ4

Αγαπητέ αδερφέ μου Αντώνη,

μακάρι να ήξερες με πόση στενοχώρια σου γράφω αυτό το γράμμα, όταν ξέρω, πως μπορεί να μην σε ξαναδώ ποτέ... Η ζωή εδώ είναι πάρα πολύ δύσκολη. Κινούμε γη και ουρανό, για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση μας. Ελπίζω να είσαι τουλάχιστον εσύ, καλά.

   Οι συνθήκες ζωής μας στην πόλη είναι άθλιες. Τρέφομαι ανά τρεις μέρες, και αν βρω όνος μου κάτι. Τις προάλλες, τα παιδιά μου βρήκαν μια γάτα. Να φανταστείς, δεν πήρα χαμπάρι , πότε την έπιασαν , την έψησαν και την έφαγαν. Τι να πω; Εννοείται πως η ζωή η δική τους έχει προτεραιότητα. Εκτός από την πείνα , είναι και οι αρρώστιες... Φάρμακα πια, δεν μπαίνουν στην πόλη, υπάρχουν δύο επιλογές. Ή ο ασθενής, οδηγείται στην ανάνηψη μόνο με την βοήθεια του Θεού, ή πεθαίνει , γνωρίζοντας την χειρότερη μορφή θανάτου, τον αργό και βασανιστικό θάνατο. Ξέρεις πόσο φοβάμαι, μήπως κολλήσω και εγώ καμία ασθένεια; Ξέρεις πόσο πιθανόν είναι αυτό; Τί μπορώ να πω; Μακάρι να μην σταθώ άτυχος. Παρακαλώ τον Θεό κάθε μέρα, τρεις φορές την μέρα, όπως μας είχε μάθει ο μπαμπάς. Τότε, τα περισσότερα προβλήματα λύνονταν, τώρα,, δεν είμαι σίγουρος... Μακάρι στα δύσκολα, ο οργανισμός μου να αναδειχθεί δυνατός και υγιής, σιδερένιος.

Μπορεί η πείνα, η φτώχεια, η αρρώστια και η θνησιγένεια να αποτελούν σημαντικές δυσκολίες, ωστόσο , κατά καποιον τρόπο, κουτσά-στραβά, αντέχομαι. Αυτό που δεν αντέχεται, είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Όλοι μας εδώ, νιώθουμε φόβο, αβεβαιότητα για το μέλλον, για το αν θα ζήσουμε, αν θα απελευθερωθούμε, αν θα ξαναδούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αν θα ξαναζωγραφιστεί το χαμόγελο στα ζαρωμένα από το κρύο και την πείνα χείλη μας. Τρομάζουμε με την ασυνήθιστη ησυχία που υπάρχει. Δεν ακούγεται τίποτα, μόνο οι ήχοι της φύση. Αραιά και που, πέφτουν 1-2 πυροβολισμοί , να μας υπενθυμίζουν την μη αναστρέψιμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Αυτή η ησυχία , που διακόπτεται από τους πυροβολισμούς, γεμίζει τις καρδιές μας ανησυχία, όλο και αποδυναμώνει την λιγοστή ψυχική δύναμη που μας απομένει.                       Φοβάμαι πάρα πολύ.

 Ακούγοντας το κελάηδημα των πουλιών, τον αέρα, και αντικρίζοντας την φυσική ομορφιά της πόλης μας, κλαίμε. Κλαίμε... κυρίως από παράπονο, που δεν μπορούμε να την απολαύσουμε, λόγω του πολέμου. Μια μέρα, έκλαψα τόσο πολύ που λιποθύμησα. Εκτός από αυτό, αναπολώ συνέχεια τις παιδικές μας αταξίες. Θυμάσαι που απέφυγες , το πετραδάκι που σου πέταξα, και έσπασε το τζάμι; Θυμάσαι τα μολύβια που πετούσαμε, τις αμέτρητες φωνές μας, το ξύλο που παίζαμε; Γελάω και κλαίω όταν τα αναπολώ, αλλά στενοχωριέμαι ιδιαίτερα, αφού η κατάσταση είναι αξιοθρήνητη. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο, παρόλο που το θέλω. Δεν θα τα ξαναζήσουμε όλα αυτά, το ξέρεις; Ποτέ!

   Από το κλάμα, αδυνατώ να συνεχίσω το γράμμα αυτό. Μπορεί να είναι μικρό η ελλιπές, και να μην περιγράφει όλα μου τα συναισθήματα, αλλά αν με δουν σε τέτοια κατάσταση θα τρελαθούν. Σε λίγες μέρες προετοιμάζουμε την έξοδο. Οι πιθανότητες είναι 90 θάνατος και 10 ζωή. Τι να πω; Τουλάχιστον οι πιθανότητες για ψυχική ελευθερία έστω και για λίγα δευτερόλεπτα είναι 100%. Ότι και να γίνει , να ξέρεις ότι ήμουν, είμαι και θα είμαι, όπου και να πάω, περήφανος που έχω έναν τέτοιο αδερφό ... Που με βοήθησε να χαρώ έστω και λίγο την κατά τα άλλα μικρή μου ζωή. Αντίο, αδερφέ μου ... Αντίο...

   Με αγάπη,

      Περής Γεώργιος...

Αγαπητή Αλεξάνδρα,

Το χέρι μου τρέμει, ενώ σου γράφω αυτό το γράμμα. Η κατάσταση στο Μεσολόγγι όλο και χειροτερεύει. Συγνώμη που δεν μπόρεσα να σας επισκεφτώ την περασμένη βδομάδα, αλλά όλοι έχουν κλειστεί μέσα και απαγορεύεται να βγούμε από τούτη την περιοχή. Ελπίζω να ήσαστε καλά εκεί πάνω. Ελπίζω να μην βρεθείτε ποτέ στην δικιά μας θέση.

Γνωρίζεις πως κάθε άνοιξη φεύγω προς όμορφους τόπους γεμάτους χρώμα και ζωντάνια για να ζωγραφίσω. Δυστυχώς τώρα δεν έχω την δυνατότητα να το κάνω αυτό. Το μόνο που προσέχω είναι το να τρώνε τα παιδιά. Τουλάχιστον απ’ ότι μας έχει απομείνει. Ο μικρός Γιάννης και η Αφροδίτη μου δεν έχουν καταλάβει καλά καλά τι γίνεται, αλλά κάνω απελπισμένες προσπάθειες να τους απασχολήσω, χωρίς να προσέχω πολύ την υγεία του εαυτού μου. Φοβάμαι πως θα πεινάσουν, ή θα κολλήσουν κάποια ασθένεια , ενώ παίζουν έξω. Είναι πανέμορφη η φύση και η αγάπη μου προς αυτή είναι απεριόριστη, όμως με στεναχωρεί που τόσοι και τόσοι πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία και αρρώστιες . Η γειτόνισσα δεν έχει σταματήσει να κλαίει από χθες το βράδυ, επειδή πέθανε η μητέρα της και προσπαθώ να αγνοήσω τις κραυγές της. Τι να πω; Ακόμα δεν έχω πάθει κάτι σοβαρό, αλλά ο φόβος για τα παιδιά μου και τον εαυτό έχει αρχίσει να με τρώει από μέσα.

Εάν αυτό είναι το τελευταίο μου γράμμα προς εσένα, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω, θέλω να σου πω πως ό,τι και να γίνει, στέλνω τις ευχές μου σε εσένα και την μητέρα. Σας αγαπώ αφάνταστα. Ευχήσου μου καλή τύχη.

Με αγάπη, η αδερφή σου.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4

Τα πράγματα μέρα με την μέρα είναι πιο δύσκολα. Δεν θα αντέξουμε για πολύ ακόμα. Τα παιδιά θέλουν να μάθουν αν θα σωθούμε, και εμείς δεν μπορούμε να τους απαντήσουμε με σιγουριά αν θα ζήσουμε ή αν θα πεθάνουμε. Άλλες φορές έρχονται σε εμάς και μας ζητάνε φαγητό όμως δυστυχώς δεν έχουμε. Μαζευόμαστε όλοι στην πλατεία για συσσίτιο μικροί - μεγάλοι πηγαίνουμε να πάρουμε λίγο από το φαγητό που βρήκε κάποιος άλλος και προθυμοποιήθηκε να το μοιράσει στους υπόλοιπους. Η μερίδα είναι μικρή, αλλά τι να κάνουμε ! Το μυαλό να είναι καλά να σκεφτεί κάτι να φύγουμε μπας και σωθούμε.

Δεν μας βλέπω όμως να πολεμάμε. Μέχρι και εμείς οι Σουλιώτες , οι μόνοι εκπαιδευμένοι, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε τον κόσμο να φύγει. Σήμερα μετά το μεσημέρι έτσι όπως ήμασταν όλοι οι μεγάλοι μαζεμένοι, σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλύτερο να φύγουμε. Να κάνουμε μία έξοδο. Όμως για να πετύχει πρέπει να σκεφτούμε πολλά ακόμα.

Καθώς μιλούσαμε με τους υπολοίπους για το σχέδιο απόδρασης, γύρισα το κεφάλι μου και είδα τα παιδιά να παίζουν έξω στην φύση, στα άνθη που είχαν βγει και στο φρέσκο χορταράκι. Εκεί ήταν που το αποφάσισα. Εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω Ανοιξιάτικα. Μες στη χαρά της φύσης δεν ταιριάζει ο θάνατος και τους το δήλωσα. Συμφώνησαν όλοι μαζί, μάλιστα ένας πρόσθεσε πως για να πετύχουμε την τέλεια απόδραση, δεν πρέπει να καταλάβουν οι πολιορκητές πως είμαστε ξύπνιοι.

Στη συνέχεια, αρχίσαμε όλοι να λέμε ιδέες για την << έξοδο >>. Μέχρι και τα παιδιά μας βοήθησαν , όταν πλέον δεν τα ακούγαμε και υποθέσαμε ότι κοιμήθηκαν. Το τελικό σχέδιο το αποφασίσαμε εκεί. Οι γυναίκες θα κοιμίσουν τα παιδιά, όπως κάθε φορά, όμως θα πρέπει να υπνωτίσουν με κάποιον τρόπο τα μωρά για να μην ξυπνήσουν και μας πάρουν είδηση. Στη συνέχεια οι γυναίκες θα ντυθούν σαν άντρες, ώστε στην απειροελάχιστη περίπτωση που θα μας δουν να νομίζουν πως είναι η νυχτερινή μα ς περίπολος. Όλα είχαν εξεταστεί μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Σε 2 μέρες απελευθερωνόμαστε!

 Επικρατεί μία μεγάλη ανησυχία και φόβος, κανείς Δεν θέλει να πεθάνει και φυσικά δεν θέλουν να πεθάνουν τα παιδιά τους. Το χειρότερο είναι, ότι η φύση συνεχίζει τη ζωή της. Δεν σταμάτησε για συμπαράσταση ο Φλεβάρης. Ήρθε και έφυγε. Δεν μπορώ να φανταστώ πως αρκετοί από εμάς θα πεθάνουν, χαρά θεού. Όλοι είμαστε έτοιμοι για τον θάνατο ,όμως κανένας δεν ξέρει τι θα κάνει εφόσον βγει. Εφόσον δραπετεύσει από βρώμικα χέρια του εχθρού.

Προσευχόμαστε για το καλύτερο όλοι μας, και ελπίζουμε να εισακουστούν οι προσευχές μας. Η τελευταία μας λειτουργία θα γίνει λίγο πριν από την έξοδο. Θεέ μου σώσε μας!
Δήμητρα Παππά, Γ4

"Συγγνώμη" (Spijt!)

Η ταινία που είδαμε μου άρεσε πολύ και ήταν πολύ συγκινητική. Ο Γιοχεμ ήταν ένα παιδί που δεχόταν bullying απο τους συμμαθητές τους για την εξωτερική εμφάνιση του. Μερικοί "νταήδες" τον χτυπάνε και τον κοροϊδεύουν. Όλα αυτά γινόντουσαν και στο χώρο του σχολείου, όμως ,κανείς δεν έπαιρνε θέση. Ακόμη και ο καθηγητής των μαθητών. Δύο παιδιά, ωστόσο ήταν αυτά που έδωσαν έστω και λίγη χαρά στον Γιοχεμ- η Βέρα και ο Ντάβιτ. Η Σέννα ήταν ένα από τα παιδιά που ασκούσε bullying στο Γιοχεμ. Ο πατέρας της ήταν ανάπηρος και δεν είχε μάνα. Ο Γιοχεμ θύμιζε στην Σεννα τον πατέρα της και αυτό έκανε την Σεννα να τον κοροϊδεύει για να αισθάνεται πιο άνετα. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ο Γιοχεμ να αυτοκτονήσει. Από αυτήν την ταινία έμαθα οτι αν οποιαδήποτε μας ασκεί bullying για αυτά που είμαστε εμείς πρέπει να μιλάμε και να μη φοβόμαστε. Επίσης, όταν βλέπουμε ένα τέτοιο περιστατικό  δεν πρέπει να αδιαφορούμε, αλλά να πάρουμε θέση.

Μαρία Σαμαρά, Γ4

Ο εκβιασμός , η κοροϊδία και οι βρισιές εκτοξεύονται  από παιδιά , τα οποία νιώθουν ανώτερα ή καλύτερα σε κάτι και αυτό τα οδηγεί στο να μετατρέψουν σε θύμα ένα άτομο διαφορετικό από κείνα. Έτσι το παιδί γίνεται αντικοινωνικό, επειδή του συμβαίνουν πράγματα που το προσβάλλουν .

Στην ταινία που είδαμε ο Γιόχεμ πέφτει θύμα εκφοβισμού, επειδή είναι παχουλός , δεν μιλάει και δεν έχει κανένα ταλέντο- σύμφωνα με τους συμμαθητές του . Τρία παιδιά , δυο αγόρια και ένα κορίτσι,  κάθε μέρα τον χτυπούσαν και τον κορόιδευαν και τα άλλα παιδιά δε μιλούσαν όταν το έβλεπαν. Φοβόντουσαν να μιλήσουν και μόνο ένα κορίτσι πάτησε πόδι και είπε να σταματήσουν –όχι όμως για πολύ. Η ταινία τελειώνει με την αυτοκτονία του Γιόχεμ , διότι δεν άντεχε άλλο .  Απ ότι είδαμε στο τέλος ο Γιόχεμ είχε φοβερό ταλέντο στο πιάνο και ,όταν αυτό φανερώνεται, όλοι το μετανιώνουν. Και επειδή έχω πέσει και η ίδια θύμα εκφοβισμού πριν από τέσσερα χρόνια , θέλω να πω ότι είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον. Το να σε βρίζουν και να σε έχουν σαν το σκυλάκι –φέρε μου αυτό, φέρε μου εκείνο- σε κάνει να καταντάς θύμα. Σε χτυπάνε και φτάνεις στο σημείο να πηγαίνεις να κλειδώνεσαι στο σπίτι σου. Γι αυτό συγκινήθηκα και έκλαψα στην ταινία. Διότι καταλαβαίνω απόλυτα τον Γιόχεμ….

Αντζελίνα Πετρή, Γ4