"Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ευτυχία αλλά στην προσπάθεια γι' αυτήν " Μια ονειρική συνάντηση με τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Δήμητρα- Καλά κοιμήθηκα !  Μα πού είμαι;

Νοσοκόμα- Ξύπνησε, ξύπνησε γιατρέ.

Δημ- Γιατρέ; Που είμαι; Τι έγινε;;

Νοσ- Πολύ παράξενη προφορά δεν έχει αυτό το παιδί;;

Στο μεταξύ μόλις είχε εισέλθει στο χώρο δια μαγείας ο Ντοστογιέφσκι.

Δημ - Παράξενη προφορά;; Ελληνικά δεν μιλάμε;

Ντοσ- Τι λες παιδί μου; Ρώσικα μιλάμε!

Δημ- Ρώσικα;; Κατέλαβαν οι Ρώσοι την Ελλάδα; Πότε και εγώ δεν το θυμάμαι; Τι γίνεται;; γιατί δεν μου λέτε;;

Και κάπου εδώ η νοσοκόμα έφριξε, με αυτά που άκουγε και αποχώρησε σιωπηλή από το δωμάτιο.

Ντοσ- Ηρέμησε παιδί  μου και σταμάτα να λες ανοησίες! Καταρχάς είσαι στην Ρωσία και πριν αρχίσεις να ρωτάς δεν ξέρουμε πως βρέθηκες εδώ. Σε βρήκαμε πεσμένη κάτω και νομίσαμε πως χτύπησες, αλλά από ότι φαίνεται δεν έχεις τίποτα! Μην φοβάσαι!

Δημ- Ωραία, με διαφωτίσατε τώρα. Και εσείς ποιος είστε;

Ντοσ- Εγώ είμαι ο Ντοστογιέφσκι.

Δημ- Δηλαδή είμαι στον 19ο αιώνα;;

Τότε ο Ντοστογιέφσκι έπιασε ένα ημερολόγιο για να με πείσει και είπε:

Ντοσ- Ναι 1 Απριλίου 1871. Που το παράξενο;;

Δημ- Δηλαδή εσείς έχετε ήδη γίνει διάσημος με όλα αυτά τα μυθιστορήματα που έχετε γράψει;;

Ντοσ- Εντάξει δεν θα έλεγα και διάσημος, περισσότερο γνωστός και ακόμα περισσότερο μισητός, αφού με έβαλαν και φυλακή και με εξόρισαν το 1949!

Δημ- Ναι ναι το ήξερα αυτό. Το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί επιστρέψατε πάλι στην ιατρική, αφού σας άρεσε τόσο να γράφετε μυθιστορήματα!

Ντοσ- Ναι, άφησα αυτό το επάγγελμα καιρό πριν, απλά σε βρήκαν μέσα στο σπίτι μου και αφού είμαι γιατρός είπα να σε εξετάσω εγώ. Και όπως ίσως γνωρίζεις η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ευτυχία αλλά στην προσπάθεια για αυτή.

Δημ- Εσείς δεν το είπατε αυτό;

Ντοσ- Ναι μόλις, δεν ακούς; Και έσπευσε να πιάσει ένα εργαλείο να ελέγξει την ακοή μου.

Δημ- Όχι μια χαρά ακούω μην ανησυχείτε, αλλά τι άλλο μπορείτε να μου πείτε για την ζωή σας;( Και κάπου εκεί αποφάσισα πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να τελειώσω την εργασία της ιστορίας).

Ντοσ- Λοιπόν, κανείς πρέπει να μιλά ανοιχτά με τους άλλους ώστε να αποκαλύπτει τις σκέψεις του μέσα από το πρόσωπό του, που δείχνει την ανησυχία που κρύβει η καρδιά του. Μια λέξη που λέγεται με πειθώ, με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς κανένα δισταγμό , ενώ  κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια σημαίνει πολλά περισσότερα από ότι πολλές σελίδες από ένα βιβλίο. Έτσι και εγώ θα σου μιλήσω ειλικρινά.

Καταρχάς ο πατέρας μου ήταν κληρικός και σύμφωνα με την παράδοση έπρεπε και εγώ να γίνω κληρικός, όμως κατόρθωσα να γίνω γιατρός. Εφόσον τελείωσα την καριέρα μου ως διευθυντής ενός πτωχοκομείου στη Μόσχα άρχισα να γράφω μυθιστορήματα για πάρα πολλά χρόνια.

Δημ- Ναι από το 1846 μέχρι το 1880.

Ντοσ- Πώς ξέρεις εσύ τι θα κάνω εγώ σε ένα χρόνο από τώρα;

Δημ-Είναι ένα θέμα που ούτε και εγώ έχω κατανοήσει απόλυτα. Δε μου λέτε όμως καλύτερα για την ερωτική σας ζωή, αν και είναι μία κάπως αδιάκριτη ερώτηση.

Ντοσ- Δεν υπάρχουν αδιάκριτες ερωτήσεις, μόνο αδιάκριτες απαντήσεις!

Δημ- Αααα, ώστε από εσάς το έκλεψε ο Όσκαρ Ουάιλντ!

Ντοσ- Ο ποιος;  Αναρωτήθηκε – και με τα δίκια του δηλαδή- ο Ντοστογιέφσκι.

Δημ- Ναι .. αφήστε τον αυτόν και απαντήστε σας παρακαλώ στην ερώτησή.

Ντοσ- Ναι, λοιπόν είμαι παντρεμένος 2 φορές, την πρώτη με την ψυχοπαθή αλλά γοητευτική Μαρία και την δεύτερη με την Άννα. (Μου έκανε κάπως εντύπωση που δεν χαρακτήρισε με κάποιον τρόπο και την Άννα αλλά δεν είπα τίποτα.)

Δημ- Διδάξατε ποτέ στη ζωή σας μέχρι τώρα;

Ντοσ- Ποτέ δεν θέλησα είναι η αλήθεια να διδάξω στην ανθρωπότητα την καλοσύνη και την ανθρωπιά. Προσπαθώ να μάχομαι με την Ηθική, γιατί έχω την δύναμη να διεισδύσω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και θέλω να αποκαλύψω με τον πιο πειστικό τρόπο ότι αυτό που η Ηθική παρουσιάζει σαν "ηθικό"δεν είναι ποτέ αμιγώς "καλό" , γιατί, το πρόσωπο μπορεί να είναι σοφό αλλά για να ενεργεί σοφά η εξυπνάδα δεν φτάνει.

Και κάπου εκεί πριν προλάβω να κάνω την επόμενη ερώτηση ακούστηκε μία φωνή..

Μαμά- Δήμητρα, Δήμητρα ξύπνα έχεις γαλλικά θα αργήσεις.

Δημ- Μαμά; Πότε ήρθα σπίτι από του Ντοστογιέφσκι και με πήρε κιόλας ο ύπνος;

Μαμά- Τι λες παιδάκι μου; Σου σάλεψε; Ήρθες χθες από το σχολείο ταραγμένη, γιατί σας έβαλαν μια εργασία που δεν μου είπες τι θέμα έχει και όταν μπήκα μετά από λίγο μέσα κοιμόσουνα.

Δημ- Αααα ώστε έτσι εξηγούνται όλα. Εγώ πάντως τον συνάντησα τον τύπο από τον 19^ο αιώνα και του πήρα και συνέντευξη. Ελπίζω να της αρέσει της φιλολόγου, γιατί αλλιώς ποιος κάθεται να βρει τώρα τρόπο να πάει στο παρελθόν…

Δήμητρα Παππά, Γ4

"Η ζωή πολλές φορές προκαλεί τρόμο". Βίνσεντ Βαν Γκόγκ

Σταροχώραφο με κοράκια, έργο της Κων/νας Ξαντά

Άνοιξα την πόρτα και το δέμα που είχα παραγγείλει είχε φθάσει. Το πήρα λοιπόν και κάθησα κάτω να το συναρμολογήσω. Ήταν και καλά μια χρονομηχανή έλεγε η ιστοσελίδα, αλλά εγώ το αγόρασα μόνο και μόνο για να δω τί είναι, και επειδή ήταν πάμφθηνο. Ετοιμάζω την μηχανή, κλείνω τα μάτια και ελπίζω να γίνει κάτι. Τίποτα. Μετά από λίγο βαρέθηκα να προσπαθώ και είπα να βγώ απ’ το σπίτι. Έτσι όπως κατέβηκα τις σκάλες και άνοιξα την πόρτα, είδα μία περιοχή που δεν ήξερα. Έκλεισα την πόρτα. “Τι ήπια χθες βράδυ; Παραισθήσεις έχω;” σκέφτηκα. Η απάντηση ήταν όχι. Μάλλον η χρονομηχανή που έφτιαξα δούλεψε!

      Άνοιξα την πόρτα για άλλη μια φορά και τότε συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε αυτή τη μικρή περιοχή της Γαλλίας, την Ωβέρνη. Έτσι κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω και ξεκίνησα το ταξίδι μου με σκοπό να βρω τον Βαν Γκογκ. Περιπλανώμενη στους δρόμους φθάνω στο καφενείο κοντά στο κίτρινο σπίτι και ρωτάω δύο περαστικούς πού βρίσκεται ο Βίνσεντ. Έριξα μια ματιά στην εφημερίδα τους για την ημερομηνία. Ήταν 2 Μαΐου 1890. Γελώντας μου λένε πως δεν ξέρουν και στην συνέχεια βρίσκω τον Αρμάν, τον γιό του ταχυδρόμου. Για κάποιο λόγο μου μιλούσε λες και με ήξερε, αλλά εγώ δεν είπα τίποτα.

«Καλημέρα Αρμάν. Ξέρεις που μπορεί να βρίσκεται ο Βίνσεντ;»

«Ναι, τον είδα πρωί πρωί να κουβαλάει τα πράγματα του και να κατευθύνεται έξω απ’την πόλη προς τα χωράφια.

«Θέλω να του πάρω μία συνέντευξη, μπορείς να μου δείξεις τον δρόμο;»

«Εάν είναι για τόσο σημαντικό λόγο» λέει κοροϊδευτικά « ευχαρίστως.»

Καθώς περπατάμε με ρωτάει, «Για ποιο πράγμα πρέπει να του πάρεις συνέντευξη;»

«Η Κυρία Κεφαλά απειλεί όλη την τάξη ότι θα μας μειώσει τον βαθμό αν δεν κάνουμε αυτή την εργασία, οπότε αφού πάντα το ήθελα, θα πάρω συνέντευξη από τον Βίνσεντ.»

«Τι;»με ρωτάει ξαφνικά.

«Τίποτα!»

Με συνοδεύει μέχρι ένα σημείο και στο τέλος τον βλέπουμε μπροστά από τον καβαλέτο του να ζωγραφίζει.

«Νατος. Καλή τύχη.» μου λέει, και φεύγει.

Περπατώ ανάμεσα σε ψηλά στάχια και κάτω από τον λαμπερό ήλιο που μου καίει το δέρμα μέχρι που τον έχω μπροστά μου. Μαζί του είχε άλλη μία καρέκλα, οπότε κάθισα και έβγαλα έξω το μπλοκάκι μου. Για άλλη μια φορά του μιλούσα και μου μιλούσε στον ενικό, λες και γνωριζόμασταν.

«Καλημέρα Βίνσεντ, ήρθα να σου πάρω μία συνέντευξη» είπα και εκείνος με κοίταξε περίεργα.

«Από εμένα; Είσαι σίγουρη;»

«Ναι! Τέλος πάντων, θα ήθελα να σε ρωτήσω, τί είναι αυτό που ζωγραφίζεις;»

« Ένας εργάτης εδώ πιο κάτω που κάνει τι δουλειά του μέσα στο σταροχώραφο και τον ήλιο»

«Για πες μου, γιατί ζωγραφίζεις ανθρώπους που δουλεύουν στα χωράφια;»

«Το θεωρώ άδικο ότι δουλεύουν τόσες ώρες και θέλω να απεικονίσω την δύσκολη ζωή τους μέσα από τους πίνακες μου. Κανένας όμως δεν τους αγοράζει.»

«Έχεις πάρει την γνώμη άλλων ανθρώπων για τους πίνακες σου;»

Σταματάει να ζωγραφίζει για λίγο και κοιτάει κάτω. «Είτε το θέλω είτε όχι πολλοί μου έχουν πει κακά αλλά και καλά λόγια. Ο Γκωγκέν για παράδειγμα πάντα νόμιζε ότι τέτοιου είδους πίνακες ποτέ δεν θα πουλήσουν.»

«Αλήθεια, τι έγινε με τον Γκωγκέν;»

Γύρισε και με κοίταξε κατάματα με ένα τρομαγμένο βλέμα. «Ο Γκωγκέν είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης... αλλά απ’ ότι φαίνεται υπήρχαν πολλά προβλήματα μεταξύ μας.» σταμάτησε για να σκουπίσει τα χέρια του στα ρούχα του και στη συνέχεια το μέτωπο του. «Ένα βράδυ είχαμε μαλώσει άσχημα και θυμάμαι ότι μου φώναζε πολύ. Είπε ότι θα έφευγε και ότι θα πήγαινε στο Παρίσι. Μετά από αυτό τα αυτιά μου βούιζαν, εκείνος είχε φύγει. Βρήκα ένα ξυράφι και κοίταξα στον καθρέφτη αλλά είδα κάποιον θολό άνδρα με αίμα στο αριστερό αυτί.»

Δεν ήξερα τι να πω. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. «Μετά τι θυμάσαι;»

«Από τις ακόλουθες μέρες όχι πολλά. Έναν γιατρό, τον αδερφό μου να μου μιλάει και την είσοδο μου σε αυτό το άσυλο.»

«Τι έγινε μέσα στο άσυλο;» τον ρώτησα.

«Θα ήθελα να μην μιλήσω για αυτό. Αυτό που έχω να πω είναι πως η ζωή σε αλλάζει: Από το να νιώθεις ήρεμα στο να αισθάνεσαι τρόμο και πόνο όσο αναπνέεις.»

Ήξερα πως δεν θα ήθελε να μιλήσει άλλο, οπότε ρώτησα μία τελευταία ερώτηση. «Ελπίζεις να συνεχίσεις την ζωγραφική;»

«Βεβαίως. Αν και αυτήν την στιγμή ψάχνω την ελπίδα πάντα βρίσκω χαρά στον να ζωγραφίζω. Η φύση είναι τόσο όμορφη που ελπίζω να ζήσω περισσότερο για να την δω.»

Είχα πια ιδρώσει τόσο πολύ που ήταν η ώρα μου να φύγω. « Σε ευχαριστώ Βίνσεντ.» είπα ενώ του έσφιξα το χέρι.

«Καλό ταξίδι» μου ευχήθηκε.

Κων/να Ξαντά, Γ4

Ο κόσμος είναι ένα τίποτε στα χέρια των δυνατών...

Δευτέρα 30 Απριλίου 1915

Σήμερα ήταν μια χαρούμενη μέρα ,καθώς εγώ και οι φίλοι μου θα πηγαίναμε σε μια άλλη χώρα γεμάτη από γρασίδι, λουλούδια και την  ομορφιά της άνοιξης. Δεν ξέραμε ακριβώς τον λόγο που θα πηγαίναμε αλλά από αυτά που είχε ακούσει ο φίλος μου ο Τζιμάκος από κάτι χωριάτες, ξέραμε πως, νομίζω τουλάχιστον, ότι θα πηγαίναμε στον ΠΌΛΕΜΟ. Εγώ είχα τρομάξει λίγο αλλά είχα τους φίλους μου να με παρηγορούν πως: «Δεν είναι τίποτα, μωρέ!» , «Ο ΠΌΛΕΜΟΣ θα είναι ο παράδεισος όλων τον γαϊδουριών, θα το δεις>» μ'αυτά και εκείνα ηρέμησα λίγο. 'Έλεγα στον εαυτό μου πως θα τα περάσω τέλεια, και αυτό θα έκανα! Αργότερα ήρθε ένας άλλος, από το χωριό κι αυτός,και μας μάζεψε από τα χωράφια για να πάμε που... δεν ξέρω . Το μόνο που ήξερα ήταν πως η περιπέτεια για τον παράδεισο αρχίζει τώρα! Κάναμε περίπου μια ώρα για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Τα χαμε φτύσει. Μετά αρχίσαμε να διακρίνουμε το λιμάνι. Ναι αυτό ήταν το λιμάνι. Εείχε και κάτι που έμοιαζε με πύργο για να μας μας μεταφέρουν από την στεριά στο πλοίο, μάλλον.Εκεί ένας γέρος γάιδαρος άρχισε να κλοτσάει (παντού)φωνάζοντας σαν τρελός: «Όχι,όχι πάλι!» .Εμείς  διακριτικά συνεχίσαμε να περπατάμε αδιαφορώντας για την κρίση πανικού που είχε.Ο χωριάτης τον τράβηξε με όλη του την δύναμη για να΄ρθει.Ήρθε λέγοντας στον εαυτό : «τουλάχιστον θα πεθάνω, για να μην ξαναπατήσω σε χαρακώματα ΠΌΛΕΜΟΥ» .Αυτόν τον γέρο τον περνούσαν όλοι για τρελό. Με αυτά που έκανε,λογικό. Τότε αρχίσανε να σηκώνουν ένα ένα τα γαϊδουράκια με αυτόν τον πύργο. Ήρθε η σειρά μου. Εγώ γεμάτος χαρά περίμενα τους ανθρώπους να με δέσουν. Με έδεσαν σφικτά, πολύ σφικτά, δεν το είχα καταλάβει αλλά ήμουν πάνω από την ΘΆΛΑΣΣΑ. Όλο αυτό είχε πλάκα! Γύριζε το σχοινί από δω κι από κει  που σε έκανε να κάνεις εμετό.Εγώ τουλάχιστον δεν έκανα, οι άλλοι όμως ναι. Δεν με ενδιέφερε που ζαλιζόμουν, αφού ήμουν τόσο χαρούμενος. Να φανταστείς  έβλεπα τους ανθρώπους σαν μυρμήγκια. Πάτησα στο πλοίο και ήμουν ο τελευταίος στην σειρά οπότε το πλοίο άρχισε να φεύγει.

                                                                                                       

  Πέμπτη 03 Μαΐου 1915   '

Ήταν τρεις ή τέσσερις μέρες;Δεν ξέρω,έχασα τον λογαριασμό. Διψούσα, πεινούσα. Μας είχαν βάλει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μαζί. Ημασταν κολλητά, τόσο κολλητά που ούτε να ξαπλώσεις δεν μπορούσες. Οπότε μπορείς να φανταστείς τον πόνο που ένιωθαν τα πόδια μου, άσε που κρατούσαμε και κάτι σακίδια. Ακούσαμε κάποιον να φωνάζει: «Στεριά!!!» .Εμείς όλοι χαρήκαμε με τα νέα καιιιι...άνοιξε η πόρτα και μας έβγαλαν ένα ένα. Είδαμε το φως του ήλιου μετά από πολύ καιρό. Ήταν τέλεια! Πατήσαμε στεριά και μας έκανα να περπατήσουμε άλλη μια ώρα χωρίς σταματημό, ούτε για να πιούμε νερό. Φτάσαμε σε μια  έρημη περιοχή χωρίς γρασίδι, λουλούδι, την ομορφιά της άνοιξης. Αρχίζαμε και βλέπαμε σκοτωμένους ανθρώπους - κάποιες φορές μόνο χέρια και πόδια, ώσπου είδαμε μια τεράστια βόμβα να΄ρχεται πάνω μας. Εγώ έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα! Καθώς πλησίαζε ο τρελός γέρος δεν κουνιόταν ,λες και ήξερε, ήξερε τον ΠΌΛΕΜΟ και το πόσο φρικτός είναι. Όμως εγώ δεν ήξερα και γιαυτό και ήρθα, δεν έπρεπε. Καθώς σκέφτομαι όλα αυτά η βόμβα σκάει και ο γέρος ηρεμεί τελικά! Έτρεξα για να φύγω από δω, ένας άνθρωπος όμως με έπιασε από το σχοινί, με τράβηξε πολύ δυνατά, δεν άντεχα άλλο.

Χριστάνα Μπάρδι, Γ4

Ημέρα 1η

Σήμερα, καθώς καθόμουν αμέριμνος στο λιβάδι και έτρωγα το μεσημεριανό μου, βλέπω ξαφνικά δύο ανθρώπους να με πλησιάζουν. Ωραία, σκέφτηκα θα έχω επισκέψεις. Τόσες μέρες μόνος, βαρέθηκα! Όταν πλησίασαν, άρχισαν να με τραβάνε, λέω βόλτα θα θέλουν να πάμε, τι να κάτσουμε τώρα εδώ μέσα στα χόρτα. Βέβαια, πρέπει να βιαζόντουσαν να κάτσουμε κάπου να πούμε τα νέα μας, γιατί συμπεραίνοντας από το πόσο γρήγορα πηγαίναμε, είχαν μεγάλη ανυπομονησία να τα πούμε. Μετά από λίγη ώρα, είδα πως κατευθυνόμαστανπρος ένα πλοίο. Μα τέτοια τιμή, τέτοια φιλοξενία δεν την έχω ξαναδεί όλα τα γαϊδουρίσια μου χρόνια. Επίσης, εκτός αυτού, η μεταφορά μέσα στο πλοίο ήταν τέλεια! Το ότι θα πετάω πάνω από τη θάλασσα, δεν το είχα φανταστεί ποτέ! Που 'σαι μάνα να με καμαρώσεις! Ελπιζω και εκεί που θα πάω να είναι εξίσου όμορφα όπως τώρα!

Ημέρα 2η

Όταν φθάσαμε, το μέρος ήταν πολύ όμορφο, αλλά για κάποιο λόγο ένιωθα μια ανατριχίλα μέσα μου, σαν να συνέβαινε κάτι κακό στο μέλλον. Ιδέα μου θα είναι, τώρα πρέπει να διασκεδάσω με τους καινούριους μου φίλους και όχι να σκέφτομαι τέτοια. Μας πήγαν σε ένα μέρος, που όλοι κρυβόντουσαν, κανένα παιχνίδι θα είναι. Ξαφνικά, βλέπω ανθρώπους και κάποιους από τους καινούριους μου φίλους να πέφτουν κάτω με κλειστά μάτια και να μην σηκώνονται ξανά. Μα τι στο καλο; Τόσο πίσω έχω μείνει και δεν τα ξέρω εγώ αυτά τα παιχνίδια; Εκείνη τη στιγμή, νιώθω να μου βάζει κάποιος κάτι πάνω στην πλάτη μου και απ'όσο είδα είναι... Όχι δεν μπορεί να είναι, τέτοια χρησιμοποιούν μόνο στους πολέμους. Ακούω κάποιον να φωνάζει "Πόλεμος". Κατάλαβα πως όντως αυτά που κουβαλούσα ήταν πυρομαχικά. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, καλύτερα που δεν είσαι εδώ μάνα, γιατί αντί να με καμάρωνες θα ντρεπόμουν!

Κατερίνα Πατάκου, Γ4

Αγαπητό μου ημερολόγιο ,

      Το αποπνικτικό χάος που δημιουργούν οι άνθρωποι με τον πόλεμο όλο και διευρύνεται .  Έχει τόσο μεγάλη αρνητική επιρροή στην ζωή μας… Δεν αντέχω άλλο… Ώρες ώρες μου έρχεται να πηδήξω από κανέναν γκρεμό, τουλάχιστον τότε θα είμαι ελεύθερος. Το μόνο που με κρατάει από το να το κάνω αυτό , είναι η μικρή ελπίδα που κρατώ μέσα μου… Ότι κάποτε… θα τελειώσει όλο αυτό… θα επιστρέψω στους δικούς μου… στους φίλους μου.. Κάπου εκεί θυμάμαι ότι όλοι αυτοί έχουν πεθάνει στον πόλεμο … και λέω τουλάχιστον ας υπάρχει ειρήνη…

          Το ίδιο σκηνικό , επαναλαμβάνεται κάθε μέρα … Εκεί που προσπαθώ να ξεφύγω, να με φορτώνουν με πυρομαχικά. Να με τραβολογάνε στα χώματα, να με χτυπάνε , να με μαστιγώνουν για να κουνηθώ, να με καβαλάνε , να πονάω. Εγώ , να κλαίω, αφού δεν μπορώ όυτε να περπατήσω καλά καλά , επειδή υποσιτίζομαι . Σε κάποια φάση , όλα ηρεμούν . Και σκέφτομαι…. Μήπως τελείωσαν όλα; Περιμένω ακόμα λίγο . Βλέποντας να μην αλλάζει κάτι , ορμάω να φύγω. Σε περίπου δέκα βήματα που κρύβομαι πίσω από ένα δέντρο , ακούω ξανά τους πυροβολισμούς. Και να σου πάλι να με τραβάνε , να με χτυπάνε , και να με ρίχνουν απότομα σε χαρακώματα , πολύ σιδερίλα ρε παιδί μου. Να τραυματίζομαι , να κλαίω κι άλλο , να απορώ.  Αλλά οι άνθρωποι εκεί . Ξύλο, καταπίεση , παραλογισμοί . Ιδιοτέλεια, απληστία , τραυματισμοί .. Όλα.. Όλα του κόσμου τα κακά μαζί . Και κάπου εκεί , σταματάω να κλαίω και συμβιβάζομαι με αυτό που θέλω , γιατί δεν πα να κλαίω και να χτυπιέμαι ; Κερδίζω τίποτα; Αυτό γίνεται σχεδόν κάθε μέρα . Σπάνια , τους ξεφεύγω, αλλά με ξαναβρίσκουν … Εκεί πια , τρώω , στην κυριολεξία , πάρα πολύ ξύλο.

Τις προάλλες , πάλι σε στρατιωτική εκστρατεία , σκότωσαν την Αριάδνη και τον Πέτρο για να ρίξουν τους ανθρώπους που τα καβαλούσαν κάτω. Την αδερφή μου Τασία , την σκότωσαν επειδή είχε τρία πόδια και δεν μπορούσε να τους εξυπηρετήσει . Αυτό με εξόργισε πάρα πολύ . Μια μέρα ένας στρατιώτης σκότωσε τον Κωστή μπροστά στα μάτια μου , επειδή έκλαιγε. Και εγώ , το κακόμοιρο , είχα τόσα νεύρα μέσα μου… Κούνησα απότομα την ράχη μου , ο στρατιώτης επιβάτης έπεσε κάτω , έγινε ένα με το χώμα . Άρχισα να τρέχω, να τρέχω … Να τρέχω… Ένιωθα ελεύθερος … ξένοιαστος… Χαρούμενος … Είχα απομακρυνθεί αρκετά … «Τόσο εύκολο ήταν τελικά ;» είπα από μέσα μου…. Και συνέχισα. Έλα μου όμως που δεν ήταν έτσι . Ο στρατιώτης είχε σηκωθεί , με στόχευσε , με πυροβόλισε στο πόδι. Έπεσα , ούρλιαζα.. Με πλησίασε . Με κοιτούσε με ένα διφορούμενο ύφος. Από την μια με μίσος, από την άλλη με λύπη. Φώναξε: «Γιατί με ανάγκασες να το κάνω αυτό , ε; Νομίζεις ότι εμείς το επιλέγουμε όλο αυτό; Ε; Μας αναγκάζουνε».. Είχε δακρύσει … Ένιωθε άσχημα… Μου ερχόταν να του πω … « Ναι ρε αγόρι μου.. Σε αναγκάζουν να πολεμήσεις … Εμείς τι φταίμε;» , αλλά το άφησα γιατί μόνο κάτι γκαρίσματα θα άκουγε. Μέχρι να ολοκληρώσω τις σκέψεις μου , ένας στρατιώτης , με σήκωσε, έκατσε πάνω μου , και με χτυπούσε για να ξεκινήσω. Εγώ αναγκάστηκα , παρόλο που είχα την σφαίρα , καρφωμένη στο πάνω μέρος του ποδιού μου . Έβλεπα το αίμα , μου … κατακόκκινο .. Σαν τις στολές των στρατιωτών. Με την λιγοστή δύναμη που μου είχε απομείνει , σήκωσα το κεφάλι μου . Για ποιο πράγμα , να στενοχωρηθώ πρώτα; Για τα ματωμένα λουλούδια, για τους αμέτρητους σωρούς ανθρώπων , για τους νεκρούς φίλους μου , για την κατάντια του κόσμου; Γιατί να καταστρέφουν την φύση και τα ζώα για 3-4 εδάφη; Γιατί δεν σκέφτονται πριν πράξουν; Γιατί ενώ λένε πως έχουν λογική , παραλογίζονται τόσο εύκολα; Γιατί ε; Ο στρατιώτης, συνέχιζε να με βαράει , εγώ δεν έκλαψα για πρώτη φορά. Έψαλλα από μέσα μου την κομματάρα του Σφακιανάκη «Αχ να’ ξερα ποια μέρα θα πεθάνω… Γενέθλια του θανάτου μου να κάνω» Για να μου έρθει αυτό στο μυαλό, είπα : «τώρα δυστυχώς , είναι η στιγμή….»

Έπεσα κάτω δακρυσμένος . Έβλεπα τον κόσμο να χάνεται . Ήρθε ένα παιδάκι … Με χάιδεψε , μου είπε … «γιατί να υποφέρεις και εσύ;» . Το τελευταίο με πέθανε .. Άρχισα να κλαίω , να παραπονιέμαι . Ήτανε αρχές άνοιξης .. Αντί να τρέχω σαν το χαζό , πάνω κάτω και να πέφτω στην αγκαλιά των δικών μου,  αντί να βλέπω την φύση , την χαρά του θεού.. Αντί να μυρίζω τα λουλούδια , είμαι εδώ κάτω, παρακολουθώ τον υπόκοσμο , και ανθρώπους να θεωρούν την ζωή κατώτερη αξία από το χρήμα . Δεν αναρωτιόμουν πια γιατί… Είχα καταλάβει, ότι απλά δεν σκέφτονται τους άλλους, αδιαφορούν για τις συνέπειες . Ο κόσμος θα είναι ένα τίποτα στα χέρια τους.. Ένα μάτσο άπληστοι χωρίς συναισθήματα , να κολυμπάνε στα κέρδη , και ένας ολόκληρος πληθυσμός, να αφήνει την τελευταία του πνοή … Μέσα στον πόνο και στα αίματα, μέσα στα σίδερα και τα χώματα, μακριά από τους δικούς του. Μέσα στις τρύπες, στους πυροβολισμούς, στα κλάματα. Μέσα στο ψέμα…

Ξαφνικά , εμφανίστηκαν τα αεροπλάνα , μια γιγάντια μαύρη μπάλα , έσκασε πάνω μου . Με αυτόν τον τρόπο , η τελευταία μου πνοή , κόπηκε στην μέση.

Και έτσι , είμαι ευτυχισμένος … Εδώ , ψηλά.. Είμαι με τους δικούς μου , και είμαι καλά. Βρήκα και στυλό να γράψω … Είμαι πολύ χαρούμενος , ενθουσιασμένος που είμαι εδώ , όλα είναι ήρεμα .Ναι μεν είμαι χαμένος στο παιχνίδι της ζωής, αλλά δεν παύω να είμαι νικητής στην διεκδίκηση της ψυχικής ελευθερίας , της ησυχίας , και της αιώνιας , μεταθανάτιας , ευχάριστης ζωής..

 Περής Γεώργιος , Γ'4 ,

Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου στο σχολείο μας (Ημέρες Παιδικού βιβλίου στην Κω)

Από την Πέμπτη 3 Μαΐου  και μέχρι το Σάββατο 5 Μαΐου 2018 εννέα συγγραφείς και δύο εικονογράφοι πραγματοποίησαν δράσεις και εκδηλώσεις με θέμα «Ημέρες Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου στην Κω». Στο πρόγραμμα συμμετείχαν 26 σχολεία, 137 εκπαιδευτικοί και 2.460 μαθητές και  οργανώθηκε από τη Σχολική Σύμβουλο της 6ης Εκπ/κής Περιφέρειας Δ. Ε. Δωδεκανήσου, από τον Δημοτικό Οργανισμό Πολιτισμού Άθλησης και Βρεφονηπιακών Σταθμών Κω (ΔΟΠΑΒΣ), από τη Σχολική Επιτροπή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δήμου Κω, από το Πολύκεντρο Ν. Θαλασσινού και την Παιδική Λέσχη Ανάγνωσης Κω.

Το 1^ο Γυμνάσιο Κω επισκέφτηκε ο γνωστός συγγραφέας Βασίλης Παπαθεοδώρου, ο οποίος συναντήθηκε με μαθητές της Α,  Β και Γ Γυμνασίου και μίλησε μαζί τους για τα βιβλία του «Εννέα καίσαρες», «Το ημερολόγιο ενός δειλού», «Χνότα στο τζάμι», «Στη διαπασών» και «Γιατί μου φταίνε όλα- Το ημερολόγιο της γκρίνιας».

Οι μαθητές της Β Γυμνασίου συναντήθηκαν μαζί του στο 6^ο Δημοτικό Κω , στο Πλατάνι, όπου στεγάζεται προσωρινά αυτή η τάξη του σχολείου μετά το σεισμό του περσινού καλοκαιριού. Ο κ.Παπαθεοδώρου γνωρίστηκε με τους μαθητές παίζοντας ένα γλωσσικό παιχνίδι και εξηγώντας γιατί όλα στη ζωή σχετίζονται με τη σωστή χρήση της γλώσσας και πώς μπορείς να υπαινιχθείς σκέψεις και συναισθήματα χρησιμοποιώντας το λόγο. Έπειτα μίλησε για το βιβλίο του «Το ημερολόγιο ενός δειλού», που ήταν και αυτό που είχαν διαβάσει τα τμήματα που συμμετείχαν . Αναφέρθηκε στους λόγους που τον ώθησαν να γράψει ένα βιβλίο για το σχολικό εκφοβισμό – ξεκινώντας από ένα δικό του προσωπικό βίωμα- και περιέγραψε το φαινόμενο αυτό διαχωρίζοντας το από την πλάκα μεταξύ φίλων. Πολλά από τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο είναι αληθινά και είτε τα έχει ζήσει ο ίδιος είτε του τα έχουν διηγηθεί. Οι μαθητές του έθεσαν ερωτήματα σχετικά με τους πρωταγωνιστές του βιβλίου και τα θέματα που διαπραγματεύεται σε αυτό (ρατσισμός, φιλία, οικογένεια). Ο συγγραφέας εξήγησε στα παιδιά ότι το βιβλίο δεν είχε διδακτικό σκοπό. Δεν είχε την πρόθεση να λύσει ένα πρόβλημα ή να δώσει συμβουλές , αλλά πρόθεση του ήταν αν μιλήσει για το φαινόμενο και να μπει ο αναγνώστης για λίγο στη θέση του θύματος.Ο κ.Παπαθεοδώρου απάντησε και σε ερωτήσεις που αφορούσαν τις σπουδές του, το γιατί έγινε συγγραφέας και πώς γράφει τα βιβλία του. Τέλος υπέγραψε τα βιβλία των μαθητών.

Στην Γ Γυμνασίου επισκέφτηκε το τμήμα Γ4 που είχε διαβάσει το βιβλίο του «Στη διαπασών». Εκεί, αφού αποκάλυψε την αφορμή της συγγραφής αυτού του βιβλίου,-μια είδηση στα ψιλά των εφημερίδων- εξήγησε στους μαθητές ότι, αν και ξεκίνησε να γράφει αυτό το βιβλίο έχοντας μια μεγάλη αντιπάθεια για το βασικό ήρωα, το Θανάση, στην πορεία αγάπησε τον ήρωα του- όπως συμβαίνει πολλές φορές στους συγγραφείς. Απαντώντας στην ερώτηση γιατί αναφέρει περιστατικά ρατσιστικής συμπεριφοράς έκανε ένα κοινωνικό πείραμα στους μαθητές , που είχε μεγάλο ενδιαφέρον και κινητοποίησε όλα τα παιδιά. Η υπόλοιπη συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τα υπόλοιπα θέματα του βιβλίου- διαλυμένη οικογένεια, ακροδεξιές οργανώσεις, φιλία, χειριστικές σχέσεις, το ρόλο του σχολείου. Οι μαθητές έθεσαν ερωτήσεις και ο συγγραφέας απάντησε δίνοντας και πολλά παραδείγματα.

Τέλος οι μαθητές έδωσαν τα βιβλία τους για να τα υπογράψει ο συγγραφέας και μια μαθήτρια, η Κωνσταντίνα , χάρισε στον κ.Παπαθεοδώρου μια όμορφη κάρτα με ένα, δικής της έμπνευσης, εξώφυλλο και ένα κόμικ στο εσωτερικό της.

Ευχαριστούμε θερμά όλους τους υπεύθυνους για τις ημέρες Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου – την κ.Χατζηχριστοφή, τον κ.Κουτσιαρή, τον κ.Διακομανώλη. Αλλά το μεγαλύτερο ευχαριστώ είναι για τον κ.Παπαθεοδώρου , που παρά το βαρύ πρόγραμμα του δέχτηκε να μας επισκεφτεί και να συναντηθεί με τόσα πολλά παιδιά- 200 περίπου- που κάνουν απογευματινό μάθημα! Ελπίζουμε και του χρόνου να υπάρξει αντίστοιχη διοργάνωση και να έχουμε την τύχη να συναντήσουμε από κοντά ένα ή περισσότερους συγγραφείς!

Τριήμερη εκπαιδευτική εκδρομή στην Αθήνα(19-21 Απριλίου 2018)

Εκπαιδευτική εκδρομή με το σχολείο ...... Τι βαρετό που ακουγόταν στην αρχή .. Πού να ήξερα ότι θα έμενα με ανοιχτό το στόμα μπροστά στον απίστευτο λόγο ζωής του κ. Τσιτσιρίγκου.  Πού να ήξερα ότι θα πάθαινα πλάκα μπροστά στην θέα από τον 8ο όροφο του "Σταύρος Νιάρχος" ; Πού να ήξερα ότι θα περάσω πάρα πολύ όμορφες στιγμές στο Magma team. Πού να είχα φανταστεί , τον απίστευτο χαβαλέ που θα ρίχναμε , τα ψώνια στο Mall ,  τις ατέλειωτες βόλτες, την λεμονάδα στο μπαρ, τα ξενύχτια στο δωμάτιο , την απίστευτη φιλοξενία των παιδιών του 2ου γυμνασίου Αλίμου και την ξενάγηση στο Μουσείο Αφής ;

Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία , και με τις συνοδούς - καθηγήτριες να προσπαθούν να περνάμε όσο το δυνατόν καλύτερα , δεν πήγαινε ούτε στιγμή χαμένη . Εγώ προσωπικά την Αθήνα την ξέρω σαν μια βαρετή για τα παιδιά μεγαλούπολη , αλλά τα απίστευτα αυτά μέρη με έκαναν να διαψεύσω όσες αρνητικές σκέψεις έκανα αρχικά.

Εμείς τα παιδιά χρωστάμε ένα τεράστιο ευχαριστώ στις καθηγήτριες μας που έδωσαν τα πάντα για να περνάμε ωραία. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωτογραφίες να μας θυμίζουν τις 3 αυτές υπέροχες μέρες..

Γιώργος Περής, Γ4

Ήμασταν ένα mix της κινηματογραφικής λέσχης και της λέσχης ανάγνωσης, πράγμα καλό, για μερικούς, αφού θα είχαν φίλους έξω από την κινηματογραφική. Η πρώτη μας επίσκεψη, μετά από την κακή πτήση (ο Γιώργος Περής έφταιγε!) ήταν στο ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδης στο οποίο μας μίλησε ο κ.Τσιτσιρίγκος (ψυχοθεραπευτής αποδείχτηκε, εγώ το ήξερα απ’ την αρχή!) για θέματα όπως την ευθύνη.  Μας έκανε ερωτήσεις δύσκολες οι οποίες μας έβαλαν σε σκέψη, αλλά τελικά εγώ τουλάχιστον το ευχαριστήθηκα. Στο σουβλατζίδικο έγινε χαμός, στο ξενοδοχείο έγινε χαμός, στο Metro Mall έγινε πάλι χαμός με τα ψώνια.

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε που λες, ξενυχτισμένοι, φάγαμε τον άμπακο από το πρωινό του ξενοδοχείου και φύγαμε. Επόμενη στάση Team Magma! Το χαμένο στοιχείο του Ευκλείδη...μάλιστα. Επίλυση μυστηρίου θα το έλεγα, και μάλλον αυτό είναι, αλλά είχε και την πλευρά της συνεργασίας μέσα μαζί με τα Μαθηματικά. Ήταν ειλικρινά διασκεδαστικό!  Το μόνο που δεν μου άρεσε προσωπικά ήταν το επόμενο στάδιο, το quiz. Η πίεση του χρόνου και οι ερωτήσεις δεν μου άρεσαν,  αλλά τουλάχιστον ήταν ξεκαρδιστικό!

Το 2ο γυμνάσιο ήταν πολύ φιλόξενο, η παράσταση τους ήταν εκπληκτική- αν και η καθηγήτρια τους η κ.Μητσάκη είπε ότι χρειάζονταν αλλαγές-  και παιδιά  έπαιξαν μέχρι και μπάλα μαζί μας.

Καλά, δεν θα γράψω τέσσερις σελίδες όπως έλεγα για το φεστιβάλ κόμικ! Απλά θέλω να ξέρετε ότι τέτοια πράγματα δεν βλέπουμε στην καθημερινή ζωή. Μπορεί να παραμένουν απαρατήρητοι έξω, αλλά μέσα σε αυτό το κτίριο όλοι διέφεραν, γι’ αυτό ήταν τόσο ωραίο. Μιλούσες στον καθέναν, έπιανες την κουβέντα, σαν να τους ήξερες εδώ και καιρό και χάλαγες όλα τα λεφτά σου σε αυτοκόλλητα, κονκάρδες και αφίσες. «Πολύ θα ήθελα το παιδί μου να κάνει κάτι τόσο δημιουργικό»-  ήταν κάτι που έχει χαραχθεί στην μνήμη μου. Μακάρι….

Το θέατρο ήταν πολύ ενδιαφέρον και ξεκαρδιστικό μέχρι που...ναι... αρρώστησε ο ένας από τους δύο ηθοποιούς… Πήραμε όμως πίσω τα λεφτά μας. Κακή τύχη. Τι να πω….

Την επόμενη μέρα πήγαμε στο Μουσείο Αφής που ήταν πολύ χρήσιμο κατά την γνώμη μου, αφού έμαθα πολλά πράγματα που παλιότερα δεν ήξερα. Το να περπατώ χωρίς να βλέπω ήταν τρομακτικό και το να αγγίζω ένα έκθεμα χωρίς να το βλέπω μεταμορφώθηκε σε κάτι πολύ ικανοποιητικό,  όταν είδα τελικά το έκθεμα. Η τελευταία επίσκεψη ήταν στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, με μία γιγαντιαία βιβλιοθήκη, κήπους και άλλα. Κάτι σαν μια εκδρομή στην Μαρίνα αλλά 100 φορές καλύτερα. (Μην με τιμωρήσεις σχολείο, την αλήθεια λέω...)

Κων/να Ξαντά, Γ4

Χνότα στο τζάμι

Τελευταία συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου για φέτος και κλείνουμε με το βιβλίο του Β.Παπαθεοδώρου  «Χνότα στο τζάμι». Ένα βιβλίο που η ιστορία του διαδραματίζεται κάπου στο μέλλον- αλλά ποιος θα φανταζόταν ότι το μέλλον είναι τόσο κοντά μας πια….

Σε αυτή την ανώνυμη πόλη κάμερες παρακολουθούν την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων στο όνομα μιας δήθεν προστασίας από το κακό. Τα παιδιά είναι η πιο καταπιεσμένη ομάδα σε αυτή την πόλη, αφού αγνοούν την έννοια της ζωής έξω από το σπίτι, του παιχνιδιού στην αλάνα ή στην παιδική χαρά. Οι μεγάλοι έχουν προσαρμόσει τη ζωή τους στις αυστηρές επιταγές της παρακολούθησης και έχουν συμμορφωθεί με τις εντολές της κυβέρνησης που καταγράφει τις συνομιλίες τους και επεμβαίνει κάθε φορά που ξεφεύγουν στο λόγο τους  και εκστομίζουν επικίνδυνες λέξεις-ακόμα και αθώες λέξεις όπως μπισκότο.

Όλο αυτό το σκηνικό θα ανατραπεί με τη τυχαία δολοφονία ενός φοιτητή, που εν συνεχεία κατηγορείται για τρομοκράτης. Τι θα συμβεί όμως όταν παρών στη δολοφονία είναι ο Άλεκ που καταγράφει τη δολοφονία και τα γεγονότα δεν συνάδουν με την επίσημη ανακοίνωση των αρχών; Πώς θα αξιοποιήσει το βίντεο αυτό; Πού θα τον οδηγήσουν οι δικές του προσωπικές έρευνες και πώς όλα αυτά τα γεγονότα θα ανατινάξουν την . κατά τα άλλα, ήσυχη ζωή της οικογένειας του αλλά και ολόκληρης της πόλης; Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί; Πώς να ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς όταν οι άνθρωποι υπό το καθεστώς του φόβου κρατούν κρυφά πολλά για τον εαυτό τους ή δείχνουν ένα ψεύτικο πρόσωπο;

Η Αγγελική θεωρεί το βιβλίο αυτό ως το καλύτερο που διαβάσαμε φέτος . Την εντυπωσίασε η παρουσίαση αυτής της μελλοντολογικής κοινωνίας με τις κάμερες παρακολούθησης , τα σκηνοθετημένα γεγονότα, τους ανθρώπους που δείχνουν αλλά δεν είναι τέλειοι. Και στη Ντανιέλα άρεσε πολύ το βιβλίο, το οποίο έθιγε και το θέμα του ρατσισμού( το περιστατικό με το αγόρι με τη μπάλα στην παιδική χαρά, η περιθωριοποίηση των ξένων με τον αποκλεισμό τους σε συγκεκριμένη συνοικία της πόλης, οι ξένοι αιτία των κακών που συνέβαιναν στην πόλη σύμφωνα με την κυβέρνηση). Και η Κυρανιώ μας μίλησε για το πώς ζούσαν οι κάτοικοι της πόλης (κάμερες παντού) αλλά και το πόσο ευρηματικά ήταν τα παιδιά που ξεκίνησαν να επικοινωνούν με τα χνότα τους στο τζάμι.

Ο Χρήστος στάθηκε σε συγκεκριμένα περιστατικά – στο ότι ο Άλεκ ήθελε να βρει τη Σιμόν, στη σχέση του Άλεκ με το Μάικ, στο ρόλο της αστυνομίας (που δεν ήταν τόσο αγαθός), στην πλύση εγκεφάλου των πολιτών από τα ΜΜΕ, στην επικοινωνία των παιδιών- για να μας μιλήσει για το πόσο του άρεσε το βιβλίο.

Ο Σωτήρης αγχώθηκε από το ότι υπήρχαν παντού κάμερες που παρακολουθούσαν τη ζωή των ανθρώπων και επέκρινε τη στάση του Νικ, του πατέρα του Άλεκ, απέναντι στον Τζόρτζ, μιας και ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός και καχύποπτος. Οι ανατροπές στην πορεία της εξέλιξης ήταν πολύ ευρηματικές και διόλου αναμενόμενες.

Η Ειρήνη βρήκε περίεργο  το βιβλίο, γιατί δεν έμοιαζε με τα υπόλοιπα μελλοντολογικά βιβλία που έχει διαβάσει. Σε αυτά οι κοινωνίες είναι τέλειες , χωρίς ρατσιστικές αναφορές.

Το βιβλίο άρεσε πολύ στην Καλλιόπη ιδιαίτερα από το σημείο με την κάμερα μενταγιόν και μετά. Πολλές οι ανατροπές στην υπόθεση, πολλές οι αλλαγές στην πορεία (οι καλοί ήρωες αποδεικνύονται κακοί!). Υπήρξαν σημεία που την ανατρίχιασαν –όπως ο θάνατος του σκύλου της Ρόζας, ενώ δεν περίμενε ότι πολλά γεγονότα που παρουσιάζονταν ως αληθινά ήταν στημένα από την ίδια την κυβέρνηση.

Η γενική συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το ρόλο των ΜΜΕ που καλλιεργούν το φόβο στους ανθρώπους και ελέγχουν έτσι τη ζωή τους και τις αντιδράσεις τους είτε αποσιωπώντας είτε μεγεθύνοντας τα γεγονότα. Τα σκηνοθετημένα περιστατικά, οι πλαστές ειδήσεις αλλά και τα ψευδή γεγονότα κυριαρχούν και στη δική μας κοινωνία και ο άνθρωπος πρέπει να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικός σε ό,τι ακούει και βλέπει και οφείλει να ελέγχει την είδηση. Η σκηνοθετική ματιά του συγγραφέα είναι έντονη-τα περιστατικά μοιάζουν να εκτυλίσσονται μπροστα μας. Η ειρηνική επανάσταση των παιδιών που δίνει τη λύση στο τέλος του βιβλίου είναι άραγε εφικτή; Ή μήπως ναι μεν είναι εφικτή αλλά αποκλείεται να είναι αναίμακτη;  Τέλος, σταθήκαμε στο πόσο έξυπνα χειρίστηκε ο συγγραφέας το παιδικό αυτό παιχνίδι με τα χνότα στο τζάμι, προκειμένου να ξεκινήσει αυτή η αλλαγή στην κοινωνία. 

Τα παιδιά βαθμολόγησαν με 9 το βιβλίο και ετοίμασαν το ερωτηματολόγιο που θα χρησιμοποιήσουν στη συνάντηση τους με το συγγραφέα την ερχόμενη Πέμπτη!

Being different.

Δημιούργησα αυτό το κόμικ αρχικά επειδή επηρεάστηκα από το φεστιβάλ στο οποίο πήγαμε (σ.σ. στα πλαίσια της εκπαιδευτικής εκδρομής στη Αθήνα επισκεφτήκαμε το Comicdom con Athens).  Οπότε θεώρησα ότι ένα κόμικ θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να εκφραστώ. Το κόμικ απεικονίζει εμένα, να παίρνω βλακώδη, αρνητικά σχόλια. Και γιατί; Επειδή είμαι διαφορετική.

Έχω μάθει πως οι άνθρωποι αντιπαθούν κάποιον διαφορετικό και με κάθε αφορμή θα του κολλήσουν  μια ετικέτα. Σαν ένα καινούργιο όνομα. Η  αφορμή να φτιάξω λοιπόν το κόμικ ήταν κάποιοι συμμαθητές μου,  οι οποίοι με κακολογούσαν όσο και αν τους αγνοούσα, όσο και αν τους απαντούσα.

Το πρόβλημα είναι πως είμαι ένας καλός και χαρούμενος άνθρωπος με διαφορετικά ενδιαφέροντα από τους άλλους. Οπότε αυτό το θεωρούν περίεργο και γι αυτο με κοροϊδεύουν. Θεωρείτε μεν λεκτική βία, αφού γίνεται εδώ και μήνες...αλλά είναι κυρίως για τον τρόπο που ντύνομαι και τον τρόπο που έχω τα μαλλιά μου. Τα κοντά κουρεμένα μαλλιά μου, το ότι δεν βάφομαι, δεν ντύνομαι με τα ρούχα της μόδας αλλά με ένα δικό μου, ιδιαίτερο τρόπο προκαλούν τους άλλους να με κοροιδέψουν. Στον δρόμο ακόμη ακούω  αρνητικά σχόλια.

 Το μήνυμα λοιπόν που θέλω να περάσω είναι το ότι το να είσαι διαφορετικός από τους άλλους είτε εμφανισιακά είτε εξαιτίας της προσωπικότητας σου είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό σε έναν άνθρωπο.

Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4