Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018

Η ζωή στη θάλασσα

             

                                                      
 13 Νοεμβρίου 1952

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα θα ξεκινήσουμε το πρώτο μας ταξίδι σε μεγάλο πλοίο προς την Κίνα. Η καθημερινότητα στην θάλασσα ήταν κάτι που ονειρευόμουν όλη μου την ζωή, ο παππούς μου ήταν ναύτης μαζί με τον πατέρα μου, κα τώρα είναι η σειρά μου. Όταν ήμουν μικρός μου έλεγαν ιστορίες για τα ταξίδια τους σε μακρινά και εξωτικά μέρη γεμάτα χρώμα και ζωή. Φανταζόμουν την ζωή μου στην θάλασσα σαν κάτι όμορφο και περιπετειώδες. Έβλεπα τον εαυτό μου να ξυπνάω κάθε πρωί και να μυρίζω την φρέσκια μυρωδιά της θάλασσας. Να βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει στον ορίζοντα και κατά το βράδυ να βλέπω τα αστέρια που καθρεφτίζονται πάνω στον ωκεανό. Ήξερα βέβαια ότι η δουλειά θα ήταν σκληρή όμως πίστευα πως αυτό θα ήταν μία μικρή δυσκολία στην μεγάλη και ζωντανή εικόνα της ζωής στην θάλασσα.
 Η πραγματικότητα της κατάστασης είναι πολύ πιο μονότονη από τις αρχικές μου αντιλήψεις. Πρέπει να κόψω αυτό το χαζό συνήθειο που έχω, δηλαδή το να φαντάζομαι τη ζωή πιο ζωντανή και περιπετειώδες απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Γιατί η φαντασία και η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η ζωή μου στην θάλασσα είναι πικρή και σκληρή. Οι ώρες είναι ατελείωτες, νιώθω σαν να δουλεύω εδώ και αιώνες φορτώνοντας και ξεφορτώνοντας στο πλοίο άρα στο τέλος της ημέρας πονάω τόσο πολύ που δακρύζουν τα μάτια μου. Τα απογεύματα είναι ήσυχα και σκοτεινά, Με το πέρασμα κάθε ημέρας νιώθω την μοναξιά και την νοσταλγία να με τρώει από μέσα. Προσπαθώ να μιλήσω με τους άλλους ναύτες και καμιά φορά παίζουμε χαρτιά και συζητάμε αλλά οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι στην ζωή της θάλασσας, είναι σκληροί και πραγματικοί άντρες που δεν κλαίνε για την μητέρα τους στο τέλος της ημέρας. Νιώθω σαν ένα πεντάχρονο αγοράκι απέναντί τους. Εκτός αυτού είχα μία μικρή γάτα στην αρχή οι οποία με φοβόταν αλλά σύντομα γίναμε στενοί φίλοι και την είχα δίπλα μου κάθε βράδυ. Δυστυχώς αυτή δεν άντεξε την ζωή στην θάλασσα και χρειάστηκε να την πετάξουμε στον ωκεανό.
Παρά τις δυσκολίες έχω ελπίδα. Πιστεύω στο ying yang της κινέζικης φιλοσοφίας. Είμαι ακόμη νέος, κάποτε θα γίνω και γω κανονικός ναύτης σαν τους άλλους και θα βλέπω τους νέους ναύτες να λησμονούν και γω να συμπάσχω μαζί τους με την ανάμνηση του εαυτού μου όταν ήμουν και γώ τόσο νέος και ανέμπειρος.
Ντεφνέ Μποδούρ, Γ4








                                                                                                                                                      14/2/1973
Αγαπητή μου Άννα,  
    Πόσο καιρο έχω να σε δω; Δεν φαντάζεσαι πόσο μου λείπει το σπίτι και η παρέα σου. Η μητέρα πως είναι; Ελπίζω να την φροντίζεις όσο λείπω. Εσύ πώς είσαι; Αναπολώ τα παιδικά μας χρόνια τώρα τελευταία, πιθανόνατα διότι απούσιάζεις από την καθημερινή μου ζωή.
Το παραδέχομαι, όσο και αν ήθελα να γίνω ναυτικός δεν περίμενα να υπάρξουν τόσες συναισθηματικές και σωματικές δυσκολίες. Μάλλον είμαι τυχερός και τους δύο περασμένους μήνες μας έπιασε η θαλασσοταραχή και ο κακός καιρός, μόνο για τρείς ημέρες. Ενώ υπήρχε η φουρτούνα της θάλασσας, εγώ και οι υπόλοιποι ναυτικοί νιώθαμε ταλαιπωρημένοι εξαιτίας των βαρδιών και των δύσκολων ωραρίων εργασίας. Η έλλειψη ύπνου βέβαια, δεν βοηθάει. Μερικές φορές νιώθω τόσο κουρασμένος, που όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ είναι δύσκολο να ξυπνήσω. Νοσταλγώ την οικογένειά μας κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ. Το καράβι έχει αρχίσει να μου φαίνεται μικρό σαν φυλακή, λες και είμαστε εγκλωβισμένοι. Φοβάμαι ιδιαίτερα, όπως γνωρίζεις, τις αρρώστιες και απ΄ ότι φαίνεται εδώ η μαλάρια είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Μες το πλοίο δεν υπάρχει καθαριότητα. Όλοι βρωμούν ψαρόλαδο και η μυρωδιά της ασφάλτου έχει ποτίσει τα ρούχα μου.
   Η ζωή μου, εξαρτάται αποκλειστικά από την θάλασσα. Έχω μεγάλο φόβο και αγωνία για το μέλλον μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Πες στην μητέρα πως της στέλνω χαιρετίσματα. Μην ξεχνάς; σε σκέφτομαι κάθε μέρα. Μου λείπετε.
Με αγάπη,
Κων/να Ξαντά, Γ4





Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Ευχαριστώ δάσκαλε! (Les choristes)


Με τους μαθητές του Β2 είδαμε την ταινία "Τα παιδιά της χορωδίας " και τη συνδέσαμε με τη Νεοελληνική Λογοτεχνία("Να σαι καλά δάσκαλε!") και την 4η ενότητα της Νεοελληνικής Γλώσσας με θέμα το σχολείο στο χρόνο. Τα παιδιά , αφού είδαν την ταινία, απάντησαν σε ένα φύλλο εργασίας που, μεταξύ άλλων, τους ζητούσε να υποδυθούν το ρόλο του Πιέρ Μοράνζ και να γράψουν ένα  γράμμα στον καθηγητή Ματιέ. Κάποια από τα γράμματα τους παρουσιάζονται σε αυτή την ανάρτηση!











Αγαπητέ κ.Ματιέ,
 νομίζω με θυμάστε. Ο διάβολος με το αγγελικό πρόσωπο; Ακόμα και να μην με θυμόσασταν, πιστεύω ότι τώρα καταλάβατε. Τώρα είστε μεγάλος. Ίσως δε βλέπετε. Ίσως δεν ακούτε καλά. Ίσως να μην έχετε ακούσει για την επιτυχία μου. Αλλά αυτή την επιτυχία την οφείλω σε σας. Και γι αυτό το λόγο σας γράφω αυτό το γράμμα. Για να σας πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ για όλο αυτό τον καιρό που με στηρίξατε και μα κάνατε να ανακαλύψω το ταλέντο μου. Σας υπόσχομαι ότι θα έρθω να σας επισκεφτώ. Αν μπορείτε στείλτε μου ένα γράμμα ως απάντηση σε αυτό αναφέροντας μου τον τόπο διαμονής σας και ό,τι άλλο θα θέλατε να προσθέσετε. Εις το επανιδείν!
Ο μαθητής σας,
Πιέρ  Μοράνζ.
(Αναστασία Ζήβα)






Αγαπητέ κ.Ματιέ,
Είμαι ο Πιερ Μοράνζ. Πιστεύω πως θα με θυμάστε, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ήμουν μαθητής σας στο οικοτροφείο ανηλίκων το 1948.
Σας στέλνω αυτό το γράμμα , γιατί όλα αυτά ατ χρόνια ποτέ δε σας ξέχασα. Είστε ο άνθρωπος που με εμπνεύσατε και μου αλλάξατε τη ζωή. Ό,τι έχω καταφέρει στη ζωή μου, το κατάφερα εξαιτίας σας! Με την αγάπη σας, την επιμονή σας και την πίστη που δείξατε σε μένα .
Ελπίζω τογράμμα μου να σας βρει καλά ! Μαζ ί σας στέλνω κα μια πρόσκληση για τη συναυλία που οργανώνω τον επόμενο μήνα. Θα είναι αφιερωμένη σε σας! Σας περιμένω με ανυπομονησία!
Με πολλή αγάπη και εκτίμηση,
Ο μαθητής σας
Πιέρ Μοράνζ
(Κλεομένης Καρτέρης)




Αγαπητέ κ. Ματιέ
Ξέρω πως έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που σας πρωτοσυνάντησα στο σχολείο και ελπίζω ΝΑ μπορείτε να με θυμηθείτε. Είμαι ο Πιερ Μοράνζ και μου αλλάξατε τη ζωή. Όλα ξεκίνησαν από μια χορωδία για αρχάριους. Μέχρι τότε δεν είχα ιδέα ότι η φωνή μου ήταν τόσο ξεχωριστή. Εσείς όμως το αναγνωρίσατε και προσπαθήσατε χωρίς καμιά υποχρέωση να μη βοηθήσετε. Σας φέρθηκα αρκετά άσχημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί…..αλλά μάλλον ήσασταν πολύ καλός. Πάντως σας ζητώ συγγνώμη και από τα βάθη της καρδιάς μου σας ευγνωμονώ.
Έπειτα από τις σπουδές μου στη Λυών, ξεκίνησα την καριέρα μου ως τενόρος στην ορχήστρα του δήμου της Λυών και τώρα βρίσκομαι στο Παρίσι διευθύνοντας την ορχήστρα του Παρισιού. Ποιος ξέρει τι θα είχα απογίνει χωρίς εσάς; Μάλλον θα τριγύριζα στους δρόμους ή θα περνούσα τη ζωή μου σε καμιά οικοδομή.
Σας ευχαριστώ για όλα!
Διονύσης Καραβίτης




Αγαπητέ κ.Κλεμάν Ματιέ
Είμαι ο πρωήν μαθητής σας , πιέρ Μοράνζ από το Οκοτροφείο. Πήρα την απόφαση να σας γράψω αυτό το γράμμα για να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που με κάνατε να ασχοληθώ με τη μουσική. Κατάλαβα ότι ήταν η πιο ωραία απόφαση που πήρα στη ζωή μου. Πραγματικά με βοήθηατε πάρα πολύ σε όλα και κάνατε πολύ μεγάλο καλό σε μένα και ελπίζω και σε όλα τα άλλα παιδιά. Αυτή τη στιγμή είμαι από τους μεγαλύτερους διυθυντές ορχήστρας της χώρας και όλα τα οφείλω σε σας. Στην υπομονή σας να με διδάξετε μουσική και να με πειθαρχ΄σετε σωστά – κι όχι όπως ο διευθυντής Ρασέν. Είμαι πολύ συγκινημένοςπου βρήκα τη διεύθυνση σας και σας στέλνω αυτό το γράμμα/. Κα΄ποια στιγμή αθ έρθω να σας δω και να σα ςπω τα πάντα για τη ζωή μου όλα αυτά ατ χρόνια αλλά να μου μιλήσετε και σεις για τη δική σας.
Ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Με εκτίμηση
Πιέρ Μοράνζ
(Γαβριέλα Δούσμανη)




Αγαπημένε μου καθηγητή Ματιέ,
Σου στέλνω αυτό το γράμμα για αν σε ευχαριστήσω για όσα έκανες για μένα. Χωρίς εσένα θα ήμουν ένα τίποτα.
Όλα αυτά τα χρόνια σκεφτόμουν τα όσα έχεις κάνει για μένα , χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Αλλά με μερικές υποδείξεις με βοήθησες να γίνω ένα από τα μεγάλα ονόματα των μαέστρων. Πάνω απ όλα όμως με βοήθησες να φτιάξω το χαρακτήρα μου και από ένα αλητάκι να γίνω ένας άνθρωπος με τρόπους και σεβασμό.
Σε ευχαριστώ για όλα και εύχομαι τα καλύτερα . Να σε έχει ο θεός πάντα καλά. Εσένα και και όποιον αγαπάς!
Με αγάπη
 Ο μαθητής σου, Πιέρ Μοράνζ
(Αναστασία Καλούδη)





Aγαπητέ κύριε Ματιέ,
Επιτέλους βρήκα τη διέυθυνση σας! Ελπίζω να με θυμάστε. Είμαι ο μαθητής σας που τραγουδούσε το σόλο, ο Πιέρ Μοράνζ. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχω να σας πω πολλά νέα.
Ξέρετε, όταν εσείς απολυθήκατε η μητέρα μου με πήγε σε ένα Ωδείο. Εκεί όπως με είχατε συμβουλεύσει, αφιέρωσα όλη την ζωή μου στην μουσική. Τώρα πια διευθύνω μια ορχήστρα και μαντέψτε τι! Τους έχω μάθει να παίζουν το «ω, νύχτα»! Όσον αφορά την μητέρα μου… Πριν από μια εβδομάδα πέθανε. Ήταν όμως μεγάλος ευεργέτης καθ’όλη τη διάρκεια της προσπάθειας μου να γίνω διευθυντής ορχήστρας. Αλλά το μεγαλύτερο ευχαριστώ το χρωστάω σε εσάς. Για αυτό σας στέλνω μια ενθύμια φωτογραφία που είχαμε τραβήξει όταν ήμασταν μικροί.
Πρέπει δυστυχώς τώρα να φεύγω, έχω να κάνω πρόβα βλέπετε στην ορχήστρα μου. Να ξέρετε ότι δεν θα σας ξεχάσω ποτέ!
Ο παλιός σας μαθητής,
Πιέρ Μοράνζ                                        






Wonder ή Καθένας μας είναι ένα θαύμα!


Η ταινία " Wonder" είναι από τις ωραίες ταινίες που έχω δει και δεν θα σταματήσω να τη βάζω στο βάθρο της καλύτερης ταινίας που έχω δει μέχρι σήμερα!
Για αρχή, θα ήθελα να πω ότι ο μικρός,  γλυκός αλλά και όμορφος,  με κάθε τρόπο,  Όγκι, μας δίδαξε πως ο καθένας είναι όμορφος, έξυπνος και πάνω από όλα,  διαφορετικός. Μας δίδαξε ότι η διαφορετικότητα είναι αυτή που μας κάνει ξεχωριστούς και ότι δεν πρέπει ποτέ να ενδιαφερόμαστε γι’ αυτά που θα πει ο άλλος για εμάς. Είμαστε αυτοί που είμαστε και πρέπει να είμαστε χαρούμενοι για αυτό.
 Στη συνέχεια,  ο θάνατος του σκύλου ήταν κάτι που σίγουρα κανένας δεν θα περίμενε,  αφού ήταν η καλύτερη φίλη του Όγκι. Μετά από αυτή την απώλεια, όμως βλέπουμε τον μικρό ήρωα να αποκτά περισσότερους φίλους από ότι, πιθανόν ,φανταζόταν. Τέλος,  βλέπουμε την Ολίβια να νιώθει μερικές φορές πως οι γονείς της την αφήνουν στο περιθώριο και πως προσέχουν τον μικρό Όγκι περισσότερο, αφού είχε αυτό το πρόβλημα με το πρόσωπο του. Από αυτή καταλαβαίνουμε όμως πως οι γονείς δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά τους και σίγουρα δεν θέλουν να μας κάνουν να νιώσουμε έτσι.
Όλα αυτά με έκαναν να λατρέψω αυτή την ταινία και ελπίζω μια μέρα να καταφέρω να υιοθετήσω, αν όχι όλα, αλλά τα περισσότερα μηνύματα στη ζωή μου!
Δήμητρα Παππά, Γ4





Η ταινία που παρακολουθήσαμε με τον τίτλο  "Wonder" ήταν εξαιρετική και συγκινήθηκα πάρα πολύ κατά τη διάρκεια της. Ο 'Ογκι γεννήθηκε με μια σπάνια ασθένεια που παραμόρφωσε το πρόσωπο του και χρειάστηκε να κάνει 27 πλαστικές και πολλά χειρουργεία. Ωστόσο το πρόσωπο του συνέχισε να είναι παραμορφωμένο. Ο 'Ογκι συνήθιζε να φοράει ένα κράνος για αστροναύτες στο πρόσωπο του και ήταν τρελαμένος με αυτό, γιατί του άρεσε πολύ Φυσική και ήλπιζε μια μέρα να πάει στο φεγγάρι. Όλη η οικογένεια του τον στήριζε και  ήταν δίπλα σε όλα, αφού η μαμά του του έκανε και μάθημα, γιατί ο 'Ογκι δεν πήγαινε σχολείο.
Όταν όμως αποφάσισε να πάει όλο το σχολείο στα δέκα του χρόνια τον κοιτούσε όλο το σχολείο και δεχόταν "bullying" απο συμμαθητές του.  Όμως, ο 'Ογκι στο σχολείο απέκτησε έναν φίλο τον Τζακ, ο οποίος στην αρχή έκανε παρέα με τον 'Ογκι επειδή του το είπε η μαμά του. Όμως, όταν ανακάλυψε ο Τζακ πόσο καλό παιδί είναι και πόση πλάκα έχει, ήθελε να είναι φίλοι. Ο 'Ογκι άκουσε μια φορά κάποια παιδιά να τον κοροϊδεύουν και μαζι με αυτούς ήταν και ο Τζακ . Έτσι ο 'Ογκι δεν ήθελε να του μιλήσει ξανά. Όμως ο Τζακ του ζήτησε να τον συγχωρέσει και εκείνος το έκανε. Και από τότε έγιναν πολύ καλοί φίλοι. Στο τέλος της σχολικής χρονιάς ο 'Ογκι βραβεύτηκε και άγγιξε τη ζωή όλων.
Η ταινία αυτή με δίδαξε ότι ο καθένας μας είναι ένα θαύμα, μοναδικός. Και πως  όταν ένας άνθρωπος γεννιέται για να ξεχωρίσει δεν μπορεί να είναι σαν τους άλλους - όπως ο 'Ογκι!
Μαρία Σαμαρά, Γ4



Sing Street


Η ταινία είναι μια ταινία εποχής. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια ταινία για τη μουσική, για τη διαφορετικότητα, για το πώς ένας έφηβος ψάχνει να βρει την ταυτότητα του μέσα σε ένα συντηρητικό περιβάλλον και μια κλειστή κοινωνία. Τα εφηβικά όνειρα, η αμφισβήτηση , ο έρωτας, η διάλυση των οικογενειακών δεσμών, η αδερφική αγάπη είναι θέματα της ταινίας. Και ίσως το μήνυμα της να είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Ποτέ και για κανέναν λόγο!





Η συγκεκριμένη ταινία μου άρεσε πολύ γιατί μας δίδασκε πως να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις μέσω της μουσικής- στην συγκεκριμένη περίπτωση. Παραδείγματος χάρη, το bullying που γινόταν στην αρχή από τον Διευθυντή εξαιτίας  της διαφορετικής προσωπικότητας που είχε το παιδί αντιμετωπίστηκε μέσω ενός τραγουδιού και όχι μέσω υβρεολόγιου ή ξύλου. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που μου άρεσε η ταινία.
Ο δεύτερος λόγος είναι η σχέση που υπήρχε ανάμεσα στα αδέλφια, η οποία δεν άλλαξε παρόλο τον χωρισμό και τους τσακωμούς των γονιών τους.
Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε αυτή την ταινία.
Ταξιάρχη Ρουμελιώτης, Γ4


Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2018

"Όποιος δε ζει τώρα,δε ζει ποτέ" (Το κορίτσι με τα πορτοκάλια)


Κυριακή απόγευμα και η συνάντηση μας με τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Β Γυμνασίου πραγματοποιήθηκε, αλλά με απώλειες λόγω ασθενειών. Το βιβλίο που είχαμε να συζητήσουμε ήταν "Το κορίτσι με τα πορτοκάλια".
Μέτριο χαρακτήρισε το βιβλίο η Αντωνία. Αυτό που της άρεσε πολύ ήταν το ρομάντζο αλλά και οι αναφορές στο τηλεσκόπιο και το διάστημα. Η υπόθεση της φάνηκε βαρετή και δεν την τράβηξε η ιστορία. Η Ευανθία, αν και βρήκε ανιαρή την αρχή και προσπέρασε τις σελίδες που αφορούσαν το τηλεσκόπιο, το διάβασε όλο και της άρεσε γιατί αφορούσε τη διαφορετικότητα -των ανθρώπων και των χαρακτήρων τους. 
Η Αγγελική, αν και το διάβασε το βρήκε αδιάφορο και δεν της άρεσε καθόλου, σε αντίθεση με την Κυρανιώ που και το διάβασε και το θεωρεί το καλύτερο βιβλίο που έχουμε διαβάσει έως τώρα. Αυτό που την ενθουσίασε , πέρα από την ερωτική ιστορία, ήταν και η όλη υπόθεση. Στη Ντανιέλα άρεσε πολύ το ότι όλη η υπόθεση βασιζόταν στο γράμμα του πατέρα που ταξίδεψε στο μέλλον και αναστάτωσε τη ζωή του αγοριού, ενώ η Αλεξάνδρα δεν το διάβασε όλο επειδή της θύμισε πολύ το Σταργκέρλ.
Ο Διονύσης βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία, στην οποία ο απών πατέρας εμφανίζεται να έχει ανοιχτές πολλές υποθέσεις, ενώ η πλοκή έδωσε χώρο στον κάθε χαρακτήρα να παρουσιαστεί ολοκληρωμένα. Παράλληλα, βρήκε πολύ σκληρή την εμπειρία της επίδοσης του γράμματος μετά από τόσα χρόνια – ο ίδιος δεν ξέρει αν θα άντεχε να το διαβάσει.  

Η Σελίν βρήκε μαγικό το ταξίδι αυτό στον χρόνο – με την παρουσίαση όλης της ζωής του αγοριού μέσα από τα μάτια του πατέρα, σε αυτό το γράμμα από το παρελθόν. Της φάνηκε εξαιρετικά ψύχραιμο το αγόρι – ο τρόπος που αντιμετώπισε την ύπαρξη του γράμματος και ο τρόπος που το σχολιάζει- , ενώ της άρεσε πολύ η ύπαρξη των δύο παράλληλων αφηγητών-του πατέρα και του γιού. Αυτό που της φάνηκε παράξενο ήταν οι τυχαίες συναντήσεις των ηρώων – σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και τόπους.
Η Καλλιόπη, αν και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την ανάγνωση, θεώρησε πολύ ενδιαφέρουσα την υπόθεση και ξεχώρισε την αστεία σκηνή στο τράμ αλλά και τις πολύ ουσιαστικές περιγραφές όλων των προσώπων της ιστορίας. Ο Δημήτρης βρήκε συγκινητική μεν την ιστορία, αλλά του φάνηκε ότι το θέμα δεν ήταν πολύ πρωτότυπο. Ακόμη και τα φιλοσοφικά ερωτήματα που έθετε τα έκρινε βαρετά . Αντίθετα, ο Σωτήρης βρήκε πολύ ωραίο τον τρόπο γραφής του βιβλίου καθώς και τους σχολιασμούς του αγοριού σε όλα όσα έγραφε ο πατέρας του.
Στη γενική συζήτηση που ακολούθησε, μετά τις τοποθετήσεις των μελών της Λέσχης, αναφερθήκαμε σε διάφορα θέματα που έθετε το βιβλίο: έρωτας, προσδοκίες από τη ζωή μας, το να μην επικεντρωνόμαστε σε ένα πράγμα μόνο στη ζωή μας αλλά να είμαστε ανοιχτοί σε καινούριες εμπειρίες, το αν θα επιλέγαμε να έρθουμε σε αυτό τον κόσμο, ακόμη και τώρα που γνωρίζουμε ότι είμαστε θνητοί.
Η τελική βαθμολογία του βιβλίου ήταν 8.

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2018

The fundamentals of caring


Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ.Η αλήθεια είναι πως με έκανε να βουρκώσω κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και δεν πρέπει να ντρέπεται γι’ αυτό που είναι. Αυτό έκανε το παιδάκι δε ντρεπόταν για το πρόβλημα του και προσπαθούσε να κάνει τους γύρω του να μη νιώθουν άβολα χρησιμοποιώντας το ξεχωριστό χιούμορ. Ακόμη το κορίτσι πλησιάζει το αγόρι και αρχίζει να αισθάνεται πράγματα για εκείνον και δεν είναι σαν κάτι άλλες κοπέλες που θα τον λυπόντουσαν  και θα τον κορόιδευαν. Εκείνη ήταν ξεχωριστή.
Ειρήνη Πέτσαλη, Γ4




Η ταινία που παρακολουθήσαμε μου άρεσε πάρα πολύ και τη βρήκα πολύ συγκινητική. Ο Τρέβορ, που έπασχε από μια σπάνια ασθένεια και ήταν αναγκασμένος να ζει σε αναπηρικό καροτσάκι , είχε αποδεχτεί την ασθένεια  που είχε κάτι που μου έδειξε πως ο,τι και να μας συμβαίνει πρέπει να παραμένουμε ψύχραιμοι και να το αποδεχόμαστε για να το αντιμετωπίσουμε. Ο Τρέβορ δεν έβγαινε καθόλου από το σπίτι εκτός από κάθε Πέμπτη, που πήγαινε στο παρκάκι. Ζούσε δηλαδή μια ρουτίνα.  Ο φροντιστής του, ωστόσο, του έδωσε την ευκαιρία να βγει έξω και να δει τον κόσμο-  κάτι που τον έκανε ευτυχισμένο. Η μητέρα του τον αγαπούσε πολύ και από τα τρία του χρόνια , που διαγνώστηκε η ασθένεια του και έμαθε πως ο γιος της δεν θα ζούσε παραπάνω από τριάντα χρόνια,  στάθηκε δίπλα του, σε αντίθεση με τον πατέρα του που, μόλις διαγνώστηκε η ασθένεια του γιού του, τους παράτησε.

 Εγώ όμως δεν βρήκα σωστό το να γράφει η μάνα του επιστολές και μετά να λέει στον Τρέβορ ότι είναι από τον πατέρα του, γιατί αν πραγματικά νοιαζόταν θα ήταν δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια.
 Ο φροντιστής του ο Μπεν είχε χάσει το παιδί του και η γυναίκα του εδώ και δυόμιση χρόνια του ζητάει διαζύγιο και εκείνος δεν θέλει να υπογράψει. Η απώλεια του παιδιού του του κόστισε πολύ,  αφού τον σκέφτεται συνεχώς. Όση αγάπη δεν πρόλαβε να δώσει στον γιο του έδωσε στον Τρέβορ, αφού μέχρι και βιβλίο έγραψε για αυτόν.
Μαρία Σαμαρά, Γ4





Η ταινία " The fundamentals of caring" μιλάει για ένα αγόρι με μυϊκή δυστροφία, που θέλει να πάει να δει τα πιο ανόητα αξιοθέατα της Αμερικής. Στην αρχή δεν με εντυπωσίαζε. Μου φαινόταν μια ακόμα ταινία με λίγο χιούμορ. Έκανα λάθος!  Η ταινία ήταν καταπληκτική! Είχε χιούμορ, ένα αναπάντεχο τέλος και φυσικά όπως σε όλες τις καλές ταινίες δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από την ταινία. Κάθε σκηνή ήταν υπέροχη και μερικές ήταν και χιουμοριστικές, αν και υπήρχαν και λυπητερά μέρη. Όλα αυτά μαζί ενωμένα με τον κατάλληλο τρόπο έκαναν αυτή τη ταινία τόσο ξεχωριστή!!
Δήμητρα Παππά, Γ4





Η ταινία ήταν πάρα πολύ ωραία και  ξεχωριστή μου άρεσε πολύ το παιδάκι που είχε το πρόβλημα και το αντιμετώπισε εξίσου ξεχωριστά. Το αγόρι προσπάθησε αυτό το πρόβλημα που έχει να μη του χαλάσει αυτά τα χρόνια που του έχουν απομείνει. Και η μητέρα είχε συμβιβαστεί με αυτό καθώς ήξερε ότι θα πεθάνει σύντομα και παρ’  όλα αυτά ήταν ψύχραιμη και έκανε τα πάντα για το παιδί της. Η κοπέλα αγνόησε το πρόβλημα που  είχε το αγόρι  και δεν τον λυπήθηκε και του συμπεριφέρθηκε κανονικά. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν άψογοι! Πολύ καλή ταινία και με έκανε να δακρύσω.
Άννα Σιούλα, Γ5





Μια ταινία που απέδειξε πως όσο σοβαρή ή τραγική είναι μια κατάσταση, κάποιος μπορεί να τη διακωμωδήσει. Το χιούμορ του Τρέβορ ήταν πολύ σκοτεινό. Όμως  του ταίριαζε ιδιαίτερα . Η ταινία περιλάμβανε έντονες χειρονομίες και αρκετό νεανικό λεξιλόγιο, που δείχνουν και την ακριβή συμπεριφορά του σύγχρονου κόσμου. Κάθε χαρακτήρας είχε τα δικά του προβλήματα, αλλά τελικά όλοι καταφέρνουν να ζήσουν την περιπέτεια που πάντα χρειάζονταν.
Κωνσταντίνα Ξαντά, Γ4



Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018

Οι γάτες των φορτηγών- Ναυτικά ημερολόγια

Πλέουμε γύρω στα 25 μίλια ανοιχτά της Σαγκάης. Εδώ και ώρες η τρικυμία είναι δυσβάσταχτη και ο ουρανός μουντός και μελαγχολικός. Νιώθεις πως ανά πάσα στιγμή οι λαμαρίνες θα ανοίξουν στα δύο και τα βίαια κύματα θα μπουν μέσα στο καράβι, καταπίνοντας τα πάντα. Μόνο μερικές μέρες στη μέση του ωκεανού παίρνει να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο ασήμαντος είναι μπροστά στη δύναμη της φύσης. Οι συνθήκες αυτές λοιπόν δεν βοηθούν καθόλου, έχοντας μόλις αποχωριστεί την Ευγενία, τη γάτα του πλοίου.  
Όσο καιρό θυμάμαι να ταξιδεύω με το συγκεκριμένο καράβι , η Ευγενία δεν έλειψε ποτέ. Όλοι οι ναύτες είχαν γίνει στενοί φίλοι με εκείνη και ο αποχωρισμός της ήταν πολύ δύσκολος. Η καημένη είχε αρρωστήσει πριν μερικές μέρες . Η συμπεριφορά της ήταν εντελώς ασυνήθιστη και σήμερα το πρωί αποφασίσαμε πώς έπρεπε να γίνει.
Όλοι τη χαϊδέψαμε και την κοιτάξαμε καλά στα μάτια, ενώ έπεφτε η βροχή και έσκαγαν τα κύματα στην πλώρη. Εγώ την χάιδεψα τελευταίος και με βαριά καρδιά την έδωσα στον Φράνκ , έναν Αυστραλό , πρώην φυλακισμένο, συνάδελφο μου. Εκείνος δε δίστασε να την πετάξει και μάλιστα κατάφερε να διατηρήσει αυτό το ψυχρό και ουδέτερο βλέμμα. Οι περισσότεροι γύρισαν στα πόστα τους έπειτα από αυτό το γεγονός, ενώ εγώ παρέμεινα να κοιτάζω τα κύματα.
 Τα λεπτά που περνάνε φαντάζουν σαν αιώνες και κανένας δεν είχε το κουράγιο ούτε να μιλήσει, ούτε να φάει , πόσο μάλλον να δουλέψει. Σκέφτηκα να καταγράψω αυτό το συμβάν μιας και είναι το μόνο πράγμα που περνά από το μυαλό μου, αν και δε με κάνει να νιώθω καλύτερα…..
Διονύσης Καραβίτης, Β2




Μια ακόμη δύσκολη μέρα έφτασε στο τέλος της . Πότε επιτέλους θα φτάσουμε σε λιμάνι; Έχουμε όλοι κουραστεί, η ζωή μας μοιράζεται από την πλώρη στην πρύμνη και είναι τόσο συχνές οι φουρτούνες! Και σα να μην έφταναν αυτά, σήμερα χάσαμε και τη μόνη μας παρηγοριά. Η γάτα του πλοίου μας αρρώστησε και ο θάνατος της ήταν αναπόφευκτος. Μου ζήτησαν να βοηθήσω. Δε μπόρεσα. Γι αυτό και θαύμασα το ναύτη που βρήκε τη δύναμη να το κάνει. Όλοι όμως νιώσαμε απέραντη θλίψη . Και το ταξίδι μας αργεί ακόμη να τελειώσει….
Καλλιόπη Δρόσου, Β2



Άλλη μια μέρα στη μέση του πουθενά. Έχω κουραστεί, βαρεθεί μέσα στις λαμαρίνες. Φοβάμαι για μένα, ανησυχώ για την οικογένεια μου και φυσικά με βασανίζει η φανταστική παρουσία της Σμαράγδας…
Δεν είναι πολύς καιρός που τρελάθηκε. Περίπου είκοσι πέντε μέρες πέρασαν, αφότου παρατηρήσαμε τις παράξενες κινήσεις της. Μετά από δυο μέρες, όλο το πλήρωμα αποφάσισε  να καλέσει το Νίκο τον μονόφθαλμο, να ρίξει τη γάτα στη θάλασσα. Ο Νίκος είχε μάθει από ένα γράμμα ότι είχε ΄χασει το μοναχογιό του. Ήταν κρίμα να πούμε στο Βαγγέλη να κάνει κάτι τέτοιο αφού ήταν καινούριος εδώ. Για το Νικόλα μας θα ήταν λιγότερο επίπονο.
Δεν είχε κανένα θέμα. Είπε ακριβώς: «Η ζωή μου καταστράφηκε ήδη, οπότε δεν έχω πρόβλημα. Πού είναι η Σμαράγδα;» ρώτησε και του τη φέραμε. Την κοίταξε στα μάτια και χωρίς καμιά έκφραση στο πρόσωπο του , την πέταξε στη θάλασσα. Από όλων τα μάτια τρέξανε δάκρια. Ακόμα και από του Νίκου… Ναι. Αυτού με το τατουάζ στο μπράτσο, με το σκουλαρίκι. Αυτού που μόλις είχε πετάξει μια γάτα στη θάλασσα.  Κάποιοι τον κοιτούσαν έτσι απλά, κάποιοι χασκογελούσαν. Εγώ αντίθετα πήγα και κάθισα κοντά του και του έπιασα την κουβέντα., προσπαθώντας να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Από κείνη τη μέρα βλέπω στα όνειρα μου τη Σμαράγδα. Ακόμα τη νιώθω δίπλα μου. Την ακούω που και που. Αλλά μόνο εγώ……..
Αναστασία Ζήβα, Β2