Με δανεική ταυτότητα (Dancing Arabs)

Η τελευταία ταινία για φέτος δεν άγγιξε το κοινό μας  λόγω της ιδιαιτερότητας του θέματος. Το θέμα της –ένα νεαρός Άραβας που  φοιτά σε σχολείο εβραϊκό, ερωτεύεται συμμαθήτρια του Εβραία και παράλληλα φροντίζει νεαρό Εβραίο με μυική δυστροφία – είχε αρκετό ενδιαφέρον για όσους έχουν μια ιδέα του παλαιστινιακού προβλήματος.  Επίσης ενδιαφέρουσα ήταν η προσέγγιση του σκηνοθέτη που παρουσίασε τα γεγονότα δίχως ίχνος διδακτισμού . Τα μηνύματα πολλά : το θέμα της ταυτότητας και του πολιτιστικού υπόβαθρου, ο έρωτας ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής εθνικότητας αλλά και θρησκείας, η οικειοποίηση μιας διαφορετικής ταυτότητας προκειμένου το άτομο να αλλάξει ζωή.

Κλείνοντας το πρόγραμμα της κινηματογραφικής Λέσχης για φέτος και κάνοντας μια αποτίμηση της χρονιάς οι υπεύθυνες του προγράμματος νιώθουν την ανάγκη να ευχαριστήσουν τους μαθητές που στήριξαν για έκτη χρονιά το πρόγραμμα, παρακολούθησαν τις ταινίες με ενδιαφέρον και αγάπησαν το πρόγραμμα!! Τα λέμε του χρόνου με νέες ταινίες και άλλους μαθητές!

Ξεχωριστό το ευχαριστώ μας για την Κατερίνα μας, που, παρόλο που βρίσκεται πια στη Β Λυκείου, μας τιμά συχνά πυκνά με την παρουσία της και αυτή τη φορά ανέλαβε να γράψει και την κριτική της ταινίας!

Η ταινία που προβλήθηκε την περασμένη Κυριακή ήταν μια σχετικά καλή ταινία κατά τη γνώμη μου. Ένας Άραβας μαθητής ξεκινά να φοιτά σε ένα ιδιωτικό σχολείο στην Ιερουσαλήμ. Έτσι προσπαθεί να προσαρμοστεί σε αυτό το σχολείο και σε αυτήν την κοινωνία, όπου ζουν μόνο Εβραίοι. Η έχθρα, όμως, που υπάρχει ανάμεσα στους Εβραίους και στους Άραβες καθιστά την κατάσταση δυσχερέστερη. Έτσι μέσα από τις δυσκολίες που βιώνει ο συγκεκριμένος μαθητής, μεταδίδεται στο θεατή το μήνυμα ότι είναι σχεδόν αδύνατο να προσαρμοστεί κανείς σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

 Και ο πρωταγωνιστής της ταινίας για να το καταφέρει αναγκάστηκε, κυριολεκτικά, να αλλάξει ταυτότητα. Κάτι που είναι αδιανόητο για τον καθένα μας.

Βλέποντας, λοιπόν αυτήν την ταινία γίνεται αντιληπτό στον καθένα ότι ο πόλεμος δεν προκαλεί μόνο ένα τεράστιο πλήθος θανάτων, αλλά καλλιεργεί και συναισθήματα απέχθειας μίσους και εντείνει τη ρατσιστική συμπεριφορά ακόμα και στον άμαχο πληθυσμό. Οπότε παρόλο που δε δίνεται τόσο βάση στην προβολή πολεμικών σκηνών, δεν παραλείπονται τόσο τα αντιπολεμικά όσο και τα αντιρατσιστικά μηνύματα.

Κατερίνα Παπαδάκη, μαθήτρια Β Λυκείου