Άννα Φράνκ: «Υπάρχει ομορφιά ακόμα και μέσα στη δυστυχία»

Η ομάδα μας στην πρώτη της συνάντηση για φέτος διάβασε τη ζωή της Άννας Φράνκ, αλλά σε κόμικ. Η Άννα Φράνκ , μια νεαρή Εβραία, αφηγείται στο ημερολόγιο της πώς βίωσε η οικογένεια της τα γεγονότα του Β Παγκοσμίου πολέμου και τις διώξεις των Γερμανών.Η ίδια πεθαίνει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης λίγες μέρες πριν οι Σύμμαχοι μπουν σε αυτό και απελευθερώσουν τους κρατούμενους. Το ενδιαφέρον σε αυτό το βιβλίο είναι η ρεαλιστική εικονογράφηση αλλά και η παράλληλη αναφορά στα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην άνοδο του Ναζισμού και την επικράτηση του Χίτλερ στην εξουσία.

Τα περισσότερα μέλη ήταν και πέρσι στην ομάδα, αλλά φέτος είχαμε και κάποιες νέες αφίξεις! Στην συνάντηση που ορίσαμε το βιβλίο που θα διαβάζαμε, ενημερώσαμε και τα νέα μέλη για τον τρόπο λειτουργίας της Λέσχης μας- επιλογή βιβλίου, συμμετοχή στην ομάδα, συζήτηση. Έτσι σήμερα, περάσαμε κατευθείαν στη συζήτηση, αφού πρώτα τοποθετήθηκαν όλα τα μέλη σχετικά με το αν τους άρεσε ή όχι το βιβλίο. 

Η Σελίν μας είπε ότι η ρεαλιστική εικονογράφηση έκανε ξεκούραστη την ανάγνωση, ενώ οι διάλογοι τραβούσαν την προσοχή του αναγνώστη. Σε αυτό συμφώνησε και ο Χρήστος (Παπασωτήρης) με το Διονύση,  ενώ διαφώνησε ο άλλος Χρήστος (Παπαχρήστος), ο οποίος μας είπε ότι θα προτιμούσε να διαβάσει το βιβλίο. Την ίδια άποψη είχε και ο Φίλιππος. Ο Δημήτρης θεώρησε πρωτότυπο τον τρόπο παρουσίασης της ιστορίας , αν και δεν του άρεσε η εικονογράφηση.

Αναφορικά με την ίδια την ιστορία, η Αναστασία (Ζελεζνιάκ) μας είπε ότι , ενώ αρχικά βρήκε τη πολύ βαρετή, στη συνέχεια, όταν η Άννα άρχισε να αφηγείται λεπτομέρειες από τη ζωή της , απέκτησε ενδιαφέρον. Στην Αναστασία (Ζήβα) άρεσε πολύ το βιβλίο, αλλά τελείωσε πολύ γρήγορα και στενοχωρήθηκε πολύ, όταν άρχισε να αλλάζει η εικονογράφηση του βιβλίου μετά τη σύλληψη και μεταφορά της Άννας και της οικογένειας της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η Μαρία στενοχωρήθηκε πολύ στο τέλος της ιστορίας και τη γοήτευσαν οι λεπτομέρειες του εγκλεισμού της οικογένειας στο κρησφύγετο. Η Καλλιόπη θεώρησε αρχικά βαρετό το βιβλίο, αλλά μετά , όταν άρχισε να γίνεται πιο αναλυτικό, μπήκε στην ιστορία και τέλος στενοχωρήθηκε από τα λόγια του πατέρα της Άννας –όταν αναφέρθηκε στη σχέση της κόρης του με τη μητέρα της. Και οι δύο Χρήστοι βρήκαν κουραστική την αρχή του βιβλίου, αλλά μετά τους κέντρισε το ενδιαφέρον η ίδια η ιστορία. Μάλιστα ο Χρήστος (Παπαχρήστος) μας είπε ότι ήταν πολύ σκληρές οι εικόνες από το Άουσβιτς. Ο Διονύσης αναφέρθηκε στο ότι παρόλο που ο πατέρας της Άννας πολέμησε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε πάρει και παράσημο γι αυτό, βρέθηκε κυνηγημένος στο Β Παγκόσμιο. Ο ίδιος μας είπε ότι αν ήταν στη θέση της Άννας, δε θα είχε επιβιώσει.

Στο Δημήτρη άρεσαν όλες οι ιστορικές λεπτομέρειες που αναφέρονται στο κόμικ-παράλληλα με τη βασική ιστορία- , αν και η ίδια η ιστορία δεν τον συγκίνησε. Ο Σωτήρης εντυπωσιάστηκε από το ότι ο πατέρας δείχνει μεγάλη κατανόηση στην κόρη του-σε αντίθεση με τη μητέρα της Άννας- ενώ του άρεσαν και όλα τα ιστορικά παραθέματα και όχι η παρουσίαση της ζωής στο καταφύγιο. Η Μαριάνθη και Αντωνία συμφώνησαν ότι το τέλος της ιστορίας ήταν πολύ θλιβερό , ενώ τους άρεσαν όλες οι λεπτομέρειες και τα γεγονότα από την καθημερινότητα της Άννας και της οικογένειας της. Η Ντανιέλα στάθηκε ιδιαίτερα στη σχέση της Άννας με το μπαμπά της , ενώ το θλιβερό τέλος της στενοχώρησε. Η Κυρανιώ πάλι, αν και βρήκε βαρετή την αρχή του βιβλίου, στη συνέχεια την τράβηξε η περιγραφή του καταφύγιου και το πώς ζούσαν στην κρυψώνα αυτή. Η Αγγελική θα προτιμούσε να διαβάσει το βιβλίο, διότι το κόμικ δεν της άρεσε- ούτε η εικονογράφηση του, ούτε ο τρόπος που παρουσιάστηκαν τα γεγονότα. Αυτό επίσης που της έκανε εντύπωση ήταν ότι η δασκάλα της Άννας δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσους Εβραίους μαθητές είχε , μέχρι που άρχισε η δίωξη τους από το σχολείο. Η Σελίν αντίθετα βρήκε πολύ ωραίο το κόμικ-και την εικονογράφηση και τον τρόπο παρουσίασης των γεγονότων- και αυτό που την εντυπωσίασε ήτα ότι ο καλύτερος φίλος της Άννας ήταν το ημερολόγιο της.

Στη συνέχεια η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τα θέματα που θίγει το βιβλίο, με πρώτο την άνοδο και την επικράτηση του ναζισμού. Ο Δημήτρης αναφέρθηκε στο πώς ο Χίτλερ στηρίχτηκε στην απελπισία των ανθρώπων, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία , ενώ ο Διονύσης συμπλήρωσε πώς ο ίδιος αιτιολόγησε κάθε πρόβλημα που υπήρχε στη γερμανική κοινωνία, ρίχνοντας τις ευθύνες στην εβραϊκή κοινότητα.  Ο Φίλιππος μίλησε για τις ψεύτικες υποσχέσεις του απέναντι στα λαϊκά στρώματα , ενώ η Σελίν στον ότι όλο αυτό το πολιτικό οικοδόμημα στηρίχτηκε στα συμφέροντα –πολιτικά και οικονομικά. Βέβαια, υπήρξε ευθεία αναφορά και στο σήμερα που βιώνει τόσο η χώρα μας όσο και η Ευρώπη με την άνοδο του νεοναζισμού.

Οι σχέσεις της Άννας με τους γονείς της καθώς και οι συγκρούσεις που βίωνε έκαναν τα μέλη της ομάδας να αναφερθούν στις δικές τους σχέσεις με τους γονείς τους – άλλοι τα βρίσκουν με τον ένα  γονιό και άλλοι με τον άλλον, αλλά όλοι σχεδόν είχαν το παράπονο ότι οι μεγάλοι δεν τους καταλαβαίνουν! Παράλληλα, συζητήσαμε για το αν οι ίδιοι κρατούν ημερολόγιο και αν αυτό τους βοηθά να εκφράσουν καλύτερα τα συναισθήματα τους ή αν είναι ένας τρόπος να μιλούν σε κάποιον γι αυτά, επειδή δεν εμπιστεύονται εύκολα τους φίλους τους. Το αν οι ίδιοι θα άντεχαν να περάσουν όλα αυτά που πέρασε η Άννα, αποτέλεσε μια ακόμη πτυχή της συζήτησης- και εδώ αποδείχτηκε ότι δεν θα αντέχαμε πολλοί αυτή την κατάσταση.

Κλείνοντας τη συζήτηση μας , που κράτησε δύο(!) ολόκληρες ώρες, είπαμε να κρατήσουμε αυτή την όμορφη φράση της Άννας Φρανκ: «Υπάρχει ομορφιά ακόμα και μέσα στη δυστυχία»