"Η απλή αγάπη έρχεται δίχως λόγο και δε ζητάει εξηγήσεις" (Αν έρθεις σαν τον άνεμο) - Πρώτη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης 2ου ΓΕΛ Κω.

 

Κυριακή πρωί  και στο προαύλιο του 2^ου ΓΕΛ Κω 17 μαθήτριες και μαθητές της Α΄Λυκείου , μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης, έχουν την πρώτη τους συνάντηση. Μετά από δύο χρόνια παύσης όλων των εκπαιδευτικών προγραμμάτων, φέτος ξεκινήσαμε δειλά δειλά και κρατώντας όλα τα μέτρα προστασίας των μαθητών μας. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει η γενικευμένη άποψη ότι τα παιδιά του λυκείου δε συμμετέχουν σε εκπαιδευτικά προγράμματα , ότι η στάση τους απέναντι σε αυτά είναι απαξιωτική και ότι το Λύκειο δεν ενδείκνυται για τέτοιου είδους ομάδες- ειδικά όσες έχουν να κάνουν με την ανάγνωση βιβλίου. Κόντρα λοιπόν σε όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις με τη συνάδελφο Μαρίνα Κρύου αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε Λέσχη Ανάγνωσης και τα καταφέραμε με τη βοήθεια και τη θέληση των μαθητών μας. Σήμερα λοιπόν ενώσαμε τις ομάδες της Λέσχης Ανάγνωσης – δύο δικές της και δύο της υποφαινόμενης- και κάναμε την πρώτη συζήτηση της χρονιάς. Η συνάντηση έγινε στον αύλειο χώρο του σχολείου – που παρά το τσουχτερό κρύο είχε πολύ ήλιο και καθόλου αέρα- οι μαθητές μας ήρθαν με διπλές μάσκες και κάθισαν ανα τμήμα σε ένα κύκλο. Και η κουβέντα πήρε φωτιά!

Το πρώτο βιβλίο που διαβάσαμε φέτος ήταν το «Αν έρθεις σαν τον άνεμο», της Τζάκλιν Γούντσον. Το βιβλίο γράφτηκε το 1998, αλλά μεταφράστηκε το 2020 από την Αργυρώ Πιπίνη για τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα βιβλίο επίκαιρο όσο ποτέ. Ένα βιβλίο για τις προκαταλήψεις, τον καθημερινό ρατσισμό, την υποδεέστερη θέση των μαύρων στις ΗΠΑ καθώς και όλα τα στερεότυπα γι αυτούς.

Αρχικά όλοι οι μαθητές τοποθετήθηκαν για το βιβλίο- αν τους άρεσε ή όχι και γιατί. Η Ελένη το βρήκε πολύ ρομαντικό στην αρχή του, της άρεσε αλλά θεώρησε πολύ απότομο το τέλος του. Η Ειρήνη έκλαιγε όταν ο Μάια πέθανε κι αναρωτιόταν γιατί. Το βιβλίο της άρεσε πολύ. Στον Αργύρη επίσης άρεσε το βιβλίο, αν και δεν είχε καταλάβει ότι ο πρωταγωνιστής θα πέθαινε στο τέλος και αυτό δεν μπόρεσε να το κατανοήσει- γιατί να πεθάνει δηλαδή; Η Κωνσταντίνα βρήκε πολύ όμορφο το βιβλίο , το διάβασε πολύ γρήγορα και έλπιζε να μην τελειώσει. Θεώρησε πολύ απότομο το τέλος του. Στη Ζωή επίσης άρεσε και το θέμα του που αφορούσε την ζωή των μαύρων. Η Άννα Μαρία το βρήκε επίσης πολύ ωραίο, αλλά θεώρησε πολύ σύντομο και βιαστικό το τέλος του. Στη Ρένα δεν άρεσε το πώς πέθανε ο ήρωας, όπως και το ότι υπήρξε εκτενής αναφορά στους γονείς των δύο ηρώων. Ο Μανώλης το βρήκε και εκείνος ωραίο, αλλά με απότομο τέλος. Στην Αντριάνα άρεσε πολύ. Ήταν ένα βιβλίο για εφήβους, μιλούσε για τον έρωτα, τις σχέσεις και ήταν πολύ όμορφο. Η Μαρία, αν και είχε καταλάβει ότι ο ήρωας θα πέθαινε, συγκινήθηκε με την αφήγηση της ιστορίας. Η Μελίνα επίσης αναφέρθηκε στο απότομο τέλος , διότι μέχρι τότε το βιβλίο δε φαινόταν απαισιόδοξο. Η Μπιργκιούλ αντίθετα, βρήκε πολύ ρεαλιστικό το τέλος , γιατί δε γίνεται μια ζωή να υπάρχει χάπι εντ. Στη Γκιουλσέν άρεσε πολύ ο τρόπος που ξεκίνησε το βιβλίο. Είχε καταλάβει ότι ο ήρωας θα πάθαινε, φαινόταν ήδη από την αρχή. Η Μαίρη βρήκε ψυχρό το βιβλίο, αν και υπήρχαν ωραία κεφάλαια. Δεν θα το πρότεινε σε κάποιον να το διαβάσει. Η Γιάννα μας είπε ότι η ιστορίας είχε ενδιαφέρον , αλλά την κούρασαν οι εκτενείς αναφορές στους γονείς, αντί στους δύο κεντρικούς ήρωες. Η Πόπη αντίθετα βρήκε πολύ ενδιαφέρον το ότι η συγγραφέας φώτισε τους χαρακτήρες των γονιών , γιατί έτσι μπορούσες να καταλάβεις καλύτερα και τα κίνητρα και τη συμπεριφορά των ηρώων. Τη μπέρδεψε λίγο το τέλος, που ήταν πολύ λογοτεχνικό. Τέλος η Κωνσταντίνα μας είπε ότι το βιβλίο της άρεσε πάρα πολύ και θεώρησε πολύ ρεαλιστική την παρουσίαση των γονιών.

Στη συνέχεια συζητήσαμε θέματα που θίγει το βιβλίο σε ελεύθερη συζήτηση. Οι γονείς, η στάση της κοινωνίας, οι προκαταλήψεις, ο ρατσισμός που κουβαλάει ο καθένας μέσα του και πρέπει να παλέψει να απαλλαχτεί απ΄αυτόν. Αναφερθήκαμε εκτενώς σε περιστατικά που είχαν σημειώσει τα παιδιά – τα αντιφατικά μηνύματα της αδερφής της Ελι, που παρά τη διαφορετικότητα της δεν μπορεί να κατανοήσει την αδελφή της- εκεί φαίνεται και το ότι οι προκαταλήψεις δεν συνδέονται αναγκαστικά με άτομα συντηρητικά- το συμβάν με τις δύο ηλικιωμένες κυρίες που ρώτησαν την Ελι αν χρειάζεται βοήθεια καθώς περπατάει στο πάρκο με τον Μάια- μόνο και μόνο γιατί εκείνος είναι μαύρος- ένα περιστατικό που δείχνει τη βαθιά ριζωμένη αντίληψη μαύρος=επικίνδυνος και στην ουσία παραβιάζει την ιδιωτικότητα της ζωής των δύο εφήβων, η προκατάληψη του καθηγητή απέναντι στον Μάια σχετικά με το μαθησιακό του επίπεδο. Παράλληλα, αναφερθήκαμε στην αφηγήτρια- ομοδιηγητική στην περίπτωση της Έλι, ετεροδιηγητική στην περίπτωση του Μάια- και τα παιδιά έκριναν ότι η οπτική του ετεροδιηγητικού αφηγητή είναι πιο βαθιά, πιο ουσιαστική γι αυτό και γνωρίζουμε καλύτερα τον Μάια και όχι την Έλι. Φυσικά δε θα έλειπαν τα σχόλια για τη στάση των γονιών: ο πατέρας του Μάια, αποστασιοποιημένος, αδιάφορος για μια πιο ουσιαστική σχέση με το γιο του, η μητέρα πιο κοντά του. Οι δε γονείς της Έλι- ο πατέρας μια φασματική φιγούρα, δουλεύει πολύ και δεν είναι ποτέ σχεδόν στο σπίτι, η δε μητέρα έχοντας στο παρελθόν εγκαταλείψει την οικογένεια, έχει μια συμβατική σχέση με την Έλι, η οποία φαίνεται πως διορθώνεται μετά το θάνατο του Μάια. Κι άλλα πολλά και ωραία είπαν τα παιδιά μας και μακάρι να μπορούσαν να μεταφερθούν όλα στο χαρτί! Για το τραύμα που βιώνει ένα παιδί όταν εγκαταλείπεται από τη μητέρα του, για το πως εύκολα μπορείς να στηρίξεις μια αντιρατσιστική στάση στα λόγια, αλλά πόσο δύσκολο είναι να την κάνεις πράξη, πώς οι γονείς επηρεάζουν ένα παιδί και προσπαθούν να κατευθύνουν τις δικές του πράξεις προβάλλοντας σε αυτό τα δικά τους ανικανοποίητα θέλω. ..

Η συνάντηση τελείωσε αισίως δυο ώρες μετά, αν και νομίζω ότι θα μπορούσαμε ακόμη να συζητάμε. Στο τέλος της συνάντησης κόψαμε τη βασιλόπιτα μας – είπαμε να ξεκινήσουμε γλυκά τη χρονιά! Το φλουρί βρήκε η Ειρήνη και το δώρο της είναι ένα βιβλίο. Το επόμενο βιβλίο μας είναι «Τα φαντάσματα του Ντέμιν» της Βερένα Κέσλερ.

Αποσπάσματα του βιβλίου που ξεχωρίσαμε:

Η αλλαγή είναι καλό πράγμα, έλεγε η γιαγιά του. Είναι σαν τις εποχές. Δε θες να μείνεις ίδιος όλη σου τη ζωή και να πιάσουν μούχλα τα δάχτυλα των ποδιών σου. 

 Αλλά που βρίσκονταν εκείνοι οι μαύροι που ήταν ίδιοι με μας, που ήταν ίσοι με μας; Γιατί δεν έρχονταν σπίτι μας για φαγητό; Γιατί δεν έπαιζαν γκόλφ με το μπαμπά τα Σάββατα, γιατί δεν έφτιαχναν χειροποίητα καπιτονέ καλύμματα με τη Μάριον τα βράδια της Πέμπτης; Γιατί δεν ήταν στον κόσμο μας, γιατί δε βρίσκονταν γύρω μας, γιατί δεν αποτελούσαν κομμάτι της ζωής μας;

Νομίζω πως μόνο μια φορά στη ζωή σου βρίσκεις κάποιον για τον οποίο λες: " Ε, αυτός είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου πάνω στη γη." Και να χάσεις αυτή τη στιγμή ή αν απομακρυνθείς απ αυτήν ή αν ανοιγοκλείσεις έστω τα μάτια σου- τότε πάει, περνάει και χάνεται.