Του γιοφυριού της Άρτας (και μια κωμική παραλλαγή!!!)

Σήμερα φιλοξενούμε το ποίημα - παραλλαγή για το "Γεφύρι της Άρτας" ενός συμμαθητή μας από το Γ2, του Αργύρη. Το ποίημα του αποτελεί μια κωμική παραλλαγή, γραμμένη με σατιρική διάθεση. Ευχαριστούμε Αργύρη που μας το παραχώρησες!





….Πιάνει κι ο πρωτομάστορας και ρίχνει μέγα λίθο
Κι όμως η πέτρα έφυγε μακριά από τη γυναίκα,
γυρνά και ο πρωτομάστορας και δίνει μούντζες δέκα
«Αλίμονο σου κόρακα, αλίμονο σου μαύρε,
τα φάσκελα που σου στειλα τώρα πάρε.
Εγώ μια γυναίκα αγάπησα στη ζωή μου , μία
και θα αφήσω να χαθεί, για να χτιστεί αυτή η βλακεία;»
Και έξαλλος θέλει να πετάξει το πουλί στου γεφυριού τη λίμνη,
εκείνο να καταστραφεί και τίποτα μη μείνει.
Αρπάζει τότε το πουλί , στη θάλασσα το ρίχνει,
και ας φωνάζει αυτό –ίσως – και στη ζωή να μείνει.
Βγαίνει τότε η γυναίκα στην ακτή
Και δίνει του άντρα της ένα φιλί.
«Ω άντρα μου, ω του σπιτιού μου στυλοβάτη, ο Χάρος δε με ήβρε
και θα κοιμηθούμε και σήμερα στο ίδιο το κρεβάτι»
«Αμ όχι που θα άκουγα τον πονηρό τον κόραξ,
πήγε η καρδιά μου στην κούλουρη, μα γύρισε στον θώραξ».
Κι έτσι τελειώνει η ιστορία σε ένα ευχάριστο κλίμα,
Γιατί βαρέθηκα και γω να κάνω άλλη ρίμα.
Και τυχερός εστάθηκε ο μάστορας, που πέθανε η γυναίκα,
τελικά από την επάρατη τη νόσο,
και από τις γυναίκες που εγνώρισε έζησε άλλο τόσο.