Και εσύ απλά να ζεις μες στην ένοπλη συνήθεια
Κοίτα τη λογική να χάνεται, θέση να παίρνει η οργή
Μέσα απ ’τις φλόγες που άναψες βλέπεις το αγόρι εκεί.
Και εσύ μ’αυτο δεν σταματάς
Τον άχτι σου δεν σβήνει..
Πίσω απ’ τα τζάμια που όλο σπας
Σε εκφράζει η οδύνη
Το βλέμμα σου απεγνωσμένα αναζητά
Τους ένοχους , που αποκαλείς ‘ Στρουμφάκια’
Ντυμένους με μπλε στολές,
Ρόπαλα, καπελάκια.
Είναι όλα τώρα πια θολά μα η φλόγα σου δεν σβήνει
για αποτροπή της βίας λες
μα βία μόνο δίνεις…
Ίσως η μόνη λύση να΄ ναι αυτή
Η μόνη που σου μένει
Γύρω τα πάντα φλέγονται
Μόνο η ελπίδα μένει…
Νεφέλη, Γ4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου