Λέσχη Ανάγνωσης 2010 - 1011

Μια μυστική συνάντηση μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο. Ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες. Ένας μακρύς δρόμος γεμάτος ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, σταυροδρόμια..  

Κυριακή, 17 Οκτωβρίου 2010

Η πρώτη μας συνάντηση. Λίγη αγωνία, λίγη ανυπομονησία, λίγη χαρά, λίγη ανασφάλεια.. Το βιβλίο;  «Αγαπητέ Θεέ».  Ένα μήνυμα αισιοδοξίας μέσα σε έναν απαισιόδοξο κόσμο. Εξάλλου αυτό δεν είναι το βιβλίο; Μια αντιπαράθεση της πραγματικότητας. Μια ζεστασιά μέσα στο κρύο. Το σήμα στο δρόμο που σου λέει πού να στρίψεις για να φτάσεις στον προορισμό σου..

Κυριακή, 21 Νοεμβρίου 2010

Ένας αυτιστικός ήρωας. Ο συμμαθητής μας, ο αδερφός μας, το παιδί μας, ο σύζυγός μας, ο φίλος μας, ο συγγενής μας, ο συνάνθρωπός μας. Όχι, δεν είναι έτσι. Ακόμα δεν έχουμε αποδεχτεί τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Τα θεωρούμε άρρωστα, τα θεωρούμε εξωπραγματικά. Θέλουμε να πιστεύουμε πως δε συμβαίνει γύρω μας. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο λοιπόν μπαίνει στη ζωή μας ο Κρίστοφερ, ένας αυτιστικός νέος. Ζούμε μαζί του, συμπάσχουμε, γελάμε, στενοχωριόμαστε. Το «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» αντιπροσωπεύει το STOP. Ας σταματήσουμε λοιπόν να κάνουμε διακρίσεις.

Κυριακή, 5 Δεκεμβρίου 2010

Η αφορμή; Ο θάνατος ενός 16χρονου από όπλο αστυνομικού. Η αιτία; Βρισκόταν πάντα μέσα του. Όσα είχε δει, όσα είχε ακούσει, όσα είχε νιώσει.. Όσα ζει. Ένα βιβλίο που μόλις το διαβάσεις, ψάχνεις να βρεις τον άγγελο που κρύβεται μέσα σου. Έναν «ανίσχυρο άγγελο».

«Κι εγώ αρχίζω να γελάω / αλλάζει πρόσωπα η θλίψη / ρωτάνε αν την αγαπάω / έστω για λίγο θα μου λείψει.»

Η προτροπή που σου δίνει το πράσινο φανάρι να ξεκινήσεις. Να ξεκινήσεις ένα νέο ταξίδι σε έναν νέο και άγνωστο τόπο.

Κυριακή, 16 Ιανουαρίου

Ένα βιβλίο και μία ταινία. Μια αποτυχία και μία επιτυχία. Ένα λάθος και ένα σωστό. Μετά από μια τεράστια απογοήτευση, γεμίζεις ξανά με ελπίδα και με γέλιο. Ένας δρόμος μακρύς. Ευθεία. Νομίζεις πως οδηγεί στο άπειρο, δηλαδή πουθενά. Μέχρι που επιτέλους βλέπεις ένα φως μπροστά σου και ξέρεις πως κάποτε αυτή η κουραστική διαδρομή με το αυτοκίνητο θα τελειώσει. «Για ένα αγόρι..»

Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου 2011

Τρία αδέρφια. Μία κατάρα. Μία υπόσχεση. Μία φιλία. Μία προδοσία. Άνθρωπος.. Και για την ακρίβεια, «τρία ανθρωπάκια». Τρία ανθρωπάκια που πληρώνουν αμαρτίες γονέων. Δύο ανθρωπάκια νεκρά και ένα ανθρωπάκι που αναζητά απεγνωσμένα την επιβίωση, ενώ είναι γραφτό να πεθάνει. Μία διατριβή με θέμα την Ειλικρινή Μεταμέλεια. Πατάς φρένο. Διάβαση πεζών. Ένα παιδί πρέπει να περάσει. Ποιος ξέρει που θέλει να πάει;

Κυριακή, 20 Μαρτίου 2011

Ένας πατέρας κι ένας γιος. Μία ρομαντική ιστορία. Ένα «κορίτσι με πορτοκάλια». Το τηλεσκόπιο Χαμπλ. Ένας θάνατος. Σ’ αυτό το βιβλίο παρουσιάζεται η δύναμη του ανθρώπου, η οποία ξεπερνά τη δύναμη του θανάτου, την οποία θεωρούμε παντοδύναμη. Πιστεύουμε πως μόλις πεθάνει κάποιος, τότε έρχεται το τέλος. Λάθος. Τέλος δε θα υπάρξει ποτέ. Κι αυτό απεδείχθη σε αυτό το βιβλίο. Η δύναμη και η θέληση του ανθρώπου για ζωή είναι ανίκητες. Περνώ έξω από ένα σχολείο και βλέπω ένα σήμα, όπου δείχνει έναν πατέρα να κρατάει το παιδί του. Η ανθρώπινη δύναμη..

Κυριακή, 15 Μαΐου 2011

«Γιατί δεν ανέχομαι να σακατεύεις τον άλλον επειδή δεν πιστεύει ό, τι κι εσύ.» Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω. Θεωρώ πως αυτή η φράση αντιπροσωπεύει ολόκληρο βιβλίο. Αν και παρουσιάζεται η ώθηση και η επιρροή κάποιου να ανήκεις κάπου φανατικά, μου θυμίζει ένα δρόμο γεμάτο στροφές. Στροφές επικίνδυνες.  Ρισκάρεις τη ζωή σου για να περάσεις από αυτές τις στροφές, όμως αφού τις περάσεις βρίσκεσαι στο ίσιωμα και συνεχίζεις τη διαδρομή σου.

Παρασκευή, 17 Ιουνίου 2011

Όλοι μας κάνουμε λάθη. Πάντα υπάρχουν στιγμές που ξεχνάμε το ποιοι πραγματικά ήμαστε. Πάντα μέσα μας υπήρχε ένα τέρας. Σίγουρα κάποτε αυτό το τέρας θα βγει έξω και θα πληγώσει ανθρώπους, θα κάνει πράγματα που δεν πίστευε ότι μπορούσε να κάνει, θα νιώσει δυνατό, θα σκοτώσει. Ναι, δεν είναι καθόλου «ωραίο» το να σκοτώσεις κάποιον, όμως ακόμη χειρότερο είναι το να μη συνειδητοποιήσεις το τι έχεις κάνει! Έπειτα, να ζητήσεις μια «συγχώρεση». Όχι, δεν ήταν σωστό αυτό που έκανες, αλλά μια μετάνοια σε κάνει δυνατό να αντιμετωπίσεις το θάνατο.

-Συγχωρέστε με, αλλά δεν κατάφερα να βρω ένα σήμα του Κ.Ο.Κ. έτσι ώστε να το συνδέσω με το κείμενο. Ζητώ συγχώρεση..

Κυριακή, 19 Ιουνίου 2011

Άλλη μία Κυριακή που θα τελειώσει και θα έρθει μια καινούργια. Μια διαφορετική. Δίχως αυτό το απόγευμα της Λέσχης. Δίχως συνάντηση στη βιβλιοθήκη. Μία Κυριακή μοναχική. Όχι, δε θα κάτσω να κλαίω επειδή τελείωσε η Λέσχη. Ούτε θα στενοχωρηθώ. Εγώ βλέπω τη λέσχη σαν τη ζωή. Κοιτάζω τα βιβλία και λέω «εσείς είστε οι φίλοι μου». Όμως όπως πολύ σωστά μας δίδαξε ο φίλος μας «Το κορίτσι με τα πορτοκάλια», η ζωή δε σταματάει στο θάνατο. Έτσι κι εμείς δε θα σταματήσουμε να διαφωνούμε, να τσακωνόμαστε, να γελάμε, να τραγουδάμε, να ταξιδεύουμε, να ονειρευόμαστε..

Όμως επειδή δεν είμαι και τόσο καλή στους επιλόγους, αποφάσισα να «κλέψω» δύο κείμενα τα οποία σας τα αφιερώνω.

Αγαπητέ Θεέ,

είμαι το κορίτσι με τα πορτοκάλια και σου γράφω για να ζητήσω συγχώρεση. Τα τρία ανθρωπάκια που συνάντησα στο δρόμο μου, μου αποκάλυψαν ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα. Εγώ αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή της –κάπου να ανήκεις- και στην προσπάθειά μου αυτή τα έδωσα όλα για ένα αγόρι.

(Ευχαριστούμε πολύ τη φιλόλογο που αποφάσισε να κάνει άσκηση δημιουργικής γραφής και συγκέντρωσε όλα τα βιβλία της χρονιάς σε ένα εξαίρετο κείμενο!)

Και επειδή ξέρετε τι μανία έχω με τον Καβάφη και ειδικά με αυτό το ποίημα, ορίστε.. Δικό σας. Να το θυμάστε σε όλη σας τη ζωή, κάθε λεπτό που περνάει. Σταματήστε να κλαίτε για όσα έγιναν, για όσους σας πλήγωσαν και χαμογελάστε για όσους έδωσαν ένα χρώμα στη ζωή σας. Αλλά νομίζω πως ο Καβάφης τα λέει λίγο καλύτερα από εμένα.

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Μιρέλλα Καβαδάκη