"...Να μάθουμε πως είναι το να ζεις ελεύθερα" ( Όταν η Πηνελόπη Δέλτα συνάντησε την Στέλλα Βιολαντή)

Με το Γ4 ,αφού μελετήσαμε το απόσπασμα από την αυτοβιογραφία της Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου που υπάρχει στο σχολικό βιβλίο, διαβάσαμε και άλλα αποσπάσματα από έργα που αφορούσαν τη θέση των γυναικών το 19ο αιώνα. Στη συνέχεια στους μαθητές ανατέθηκε ως εργασία να υποθέσουν ότι συναντιούνται (με κάποιο τρόπο!) δύο από τις γυναίκες των κειμένων αυτών και συζητούν μιλώντας για τα βάσανα της ζωής τους. Ακολουθεί μια από τις εργασίες των παιδιών.

Ένα χειμωνιάτικο πρωί που η βροχή μόλις είχε σταματήσει, συναντήθηκαν. Η Στέλλα Βιολαντή και η Πηνελόπη Δέλτα, βέβαια με διαταγή του πατέρα τους, βγήκαν έξω. Καθώς περπατούσαν, χαμένες στις σκέψεις τους και χωρίς να βλέπουν μπροστά τους, συγκρούστηκαν, και ακολούθησε, ο εξής μοναδικός διάλογος:

Πηνελόπη: Ωχ! Συγγνώμη , είστε καλά;

Στέλλα: Καλά είμαι, μην ανησυχείς. Απλά θα σε συμβούλευα να πρόσεχες λίγο περισσότερο , διότι θα μπορούσαμε να είχαμε χτυπήσει πιο άσχημα.

Πηνελόπη:Χίλια συγγνώμη και πάλι, απλά ξέρετε... Έτσι όπως μου συμπεριφέρονται στο σπίτι, έχω θολώσει εντελώς. 

Στέλλα: Σας κατανοώ πλήρως. Μας φέρονται σαν να μην είμαστε ανθρώπινα όντα.

Πηνελόπη: Μας υποβαθμίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μακάρι να μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε, να αντιδράσουμε, και να μην μπορέσουν να μας ξανασυμπεριφερθούν με τέτοιον τρόπο.

Στέλλα: Με συγχωρείτε...Τι εννοείτε μακάρι;

Πηνελόπη: Το εύχομαι. Λόγω της απελπιστικής αδυναμίας που μας διακατέχει δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε.

Στέλλα: Με συγχωρείς και πάλι, αν μου επιτρέπεται ο ενικός. Δεν θέλω να ξανακούσω κάτι παρόμοιο. Νομίζεις, ότι όλες οι γυναίκες ενωμένες, δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; Δεν μπορούν να πουν το όχι;

Πηνελόπη: Γιατί εσύ το έχεις δοκιμάσει ποτέ;

Στέλλα: Μα φυσικά, ο αγαπημένος μου , Χρήστος Ζαμανός, ήταν σε μία πολύ κατώτερη οικονομική κατάσταση από εμένα, και, ως ήταν φυσικό, ο πατέρας μου, δεν μου επέτρεψε να έχω τις όποιες συναναστροφές μαζί του. Και...

Πηνελόπη: Συγγνώμη που διακόπτω, είπες όχι;

Στέλλα: Έμμεσα, ναι, είπα. Ήρθε η μητέρα μου και με παρακάλεσε να μην τον ξαναδώ, εντολή λέει του πατέρα μου, γιατί αλλιώς θα με τιμωρούσε. Αλλά εάν αγαπάς κάποιον τόσο πολύ, καμία τιμωρία δεν μπορεί να υπερνικήσει την αγάπη.

Πηνελόπη: Και, του είπες όχι; Δεν οργίστηκε, δεν σε χτύπησε;

Στέλλα: Ε, ναι , πρώτη φορά θα'ναι; Αλλά το σημαντικό είναι , ότι είμαι αποφασισμένη να κάνω ότι θέλω. Το κατάλαβες, ό,τι θέλω! Για αυτό και τώρα  το έσκασα από το σπίτι μου. Έτσι απλά. Και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω. Δεν έχω καμία διαθεση να ξαναδώ τον πατέρα μου.

Πηνελόπη:Μα καλά, συλλογίζεσαι αυτά που λες? Γίνε λίγο πιο ρεαλιστική. Είμαστε ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Δεν έχουμε ελευθερίες, ούτε δικαιώματα, μονάχα υποχρεώσεις. 

Στέλλα: Δηλαδή προτιμάς να ζεις αιώνες σκλαβωμένη, παρά να ζήσεις μια ώρα, έστω δέκα λεπτά , ελεύθερη;  Το πολύ, πολύ να ... σε χτυπήσουν. Εδώ σε χτυπούν για κανέναν λόγο. Επειδή έτσι τους καπνίζει.

Πηνελόπη: Δηλαδή εσύ το έκανες, και νιώθεις καλύτερα;

Στέλλα: Μα, φυσικά. Όταν ζεις μια υποβαθμισμένη ζωή, γεμάτη βάσανα δεν μπορείς, παρά να έχεις χαμηλότερες προσδοκίες. Προτιμώ να δω τον Χρήστο για δύο μέρες, παρά ποτέ ξανά. Δεν με ενδιαφέρει η τιμωρία. Πες , ότι εκπλήρωσα έναν από τους στόχους της ζωής μου, επιτελώντας έναν αληθινό άθλο!

Πηνελόπη: Είναι κομμάτι καλύτερο, έχεις δίκιο. 

Στέλλα: Να σου πω κάτι;  Εγώ νιώθω καλύτερα. Νιώθω ότι είναι και πιο δίκαιο. Εκεί που σε χτυπούσαν για το τίποτα, τώρα θα έχουνε και λόγο. (γελάει)

Πηνελόπη: Μήπως το έχεις πάρει πολύ ανώριμα το θέμα;   Είναι δυνατόν, να γελάς με τα βάσανά μας;

Στέλλα: Θα στα κάνω λιανά, μπας και τα καταλάβεις. Η ζωή είναι ένα δώρο που πρέπει να εκτιμάμε. Χωρίς γέλιο, δεν υπάρχει ζωή. Επειδή όμως η ζωή είναι μικρή, πρέπει να είναι ποιοτική, για να την ευχαριστηθείς. Για αυτό, πρέπει να απελευθερωθούμε, έστω και για λίγο. Πρέπει να αποκτήσουμε, ερευνητική διάθεση, να μάθουμε πως είναι το να ζεις ελεύθερα. Δεν μπορεί , να μείνουμε, έτσι αδρανείς. 

Πηνελόπη: Πραγματικά, νιώθω ότι είσαι πολύ σπουδαία γυναίκα. Θα ήθελα πολύ να σου μοιάσω. Η συνάντηση αυτή , να το ξέρεις, θα παίξει καθοριστικό ρόλο, στην συνέχεια της ζωής μου. Χάρηκα πολύ, κυρά. 

Στέλλα: Παρομοίως. Εύχομαι να κρατήσεις όλα αυτά μυστικά, διότι κινδυνεύουμε και οι δύο. Ελπίζω να σε ξαναδώ, διότι ποτέ... Δεν ξέρεις τι συμβαίνει, να προσέχεις πολύ, τα λέμε!

Οι δύο γυναίκες έδωσαν τα χέρια τους. Έτσι έκλεισε και αυτός , ο μοναδικός διάλογος. Έφυγαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η μία με ένα βλέμμα ικανοποίησης, που συνέβαλε στην βελτίωση της συνείδησης της άλλης. Η άλλη πάλι, ένιωθε πολύ κερδισμένη, από αυτόν τον διάλογο. Σκεφτόταν , ωστόσο και ξανασκεφτόταν, άξιζε να το ρισκάρει, ή θα της στοίχιζε την ζωή της;

Γιώργος Περής