Οι άθικτοι

Κάθε φορά που πάω να γράψω κριτική για μια ταινία καταλαβαίνω πως κάθε φορά βλέπουμε και μια καλύτερη από την προηγούμενη. Η  η ταινία που είδαμε αυτή την φορά ήταν «Οι άθικτοι». Μια ταινία με πολύ γέλιο, αλλά και μια ταινία που σε βάζει σε σκέψεις. Οι άθικτοι είναι μια ταινία που σε κάνει να καταλάβεις πόσο δύσκολα περνάνε την καθημερινότητά τους οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Το πιο ωραίο σε αυτή την ταινία για μένα είναι ότι ο Ντρις συμπεριφερόταν διαφορετικά από τους άλλους που πρόσεχαν τον Φιλίπ. Τον μεταχειριζόταν σαν να είναι ένας κανονικός άνθρωπος . Όπως σε εκείνο το σημείο που του δίνει να μιλήσει στο κινητό, αλλά εκείνος δεν μπορεί και νιώθει μεγάλη έκπληξη αφού δεν ήξερε ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Επιπλέον, η συνεργασία αυτή τους βοήθησε στο να βελτιωθούν σαν άνθρωποι- ο  Ντρις στο τέλος συμπεριφέρθηκε με ευγένεια στον άνθρωπο που είχε παρκάρει μπροστά από το σπίτι που ζούσε ο Φιλίπ, ενώ στην αρχή σε παρόμοιο συμβάν είχε συμπεριφερθεί βίαια.

Ντανιέλα Μπάνα, Γ3