Ολοκληρώνοντας την ανάλυση του διηγήματος του Γιάννη Μαγκλή "Γιατι;", οι μαθητές του Β5 και Β7 έγραψαν δημιουργικές εργασίες. Τα θέματα που τους δόθηκαν ήταν ή να υποδυθούν τον θύτη στρατιώτη και να γράψουν ένα γράμμα συγγνώμης προς τη μητέρα του θύματος, είτε μια επιστολή σε εκείνους που είχαν αποφασίσει τον πόλεμο στον οποίο σκοτώθηκε ο στρατιώτης ζητώντας τους να λογοδοτήσουν. Πολλές ήταν οι ωραίες εργασίες των μαθητών.Εδώ δημοσιεύουμε μόνο μερικές από αυτές.
Αξιότιμη κυρία,
Σας γράφω
αυτό το γράμμα για ένα πολύ σημαντικό θέμα. Το πιο πιθανό είναι ότι έχετε μάθει
ήδη για το θάνατο του γιου σας, που πολέμησε ηρωικά. Θα αναρωτιέστε, φυσικά,
ποιο απάνθρωπο τέρας πήρε τη ζωή του γιου σας. Λοιπόν αυτό το τέρας είμαι εγώ.
Ήταν απόγευμα και
κατέβηκα σε ένα μικρό ποταμάκι, για να πιώ νερό. Ήμουν ήρεμος και ξέγνοιαστος,
ήμουν πάλι μικρό παιδί. Χωρίς ανησυχίες και στενοχώριες. Εκείνη τη στιγμή
εμφανίστηκε ο γιος σας για τον ίδιο λόγο με εμένα. Να πιεί νερό. Ήταν άοπλος, όμως
εγώ οπλισμένος. Όταν με αντίκρισε, σήκωσε τα χέρια του ψηλά, παραδόθηκε.
Παρακάλεσε για την ζωή του. Όμως, εγώ φοβήθηκα. Ένιωσα απειλή. Αμέσως, πήρα το
όπλο στα χέρια και τον πυροβόλησα . Σα να είχα ξεχάσει ατ όμορφα πράγματα που
σκεφτόμουν πριν. Σαν να έχασα τον εαυτό μου, και μετατράπηκα σε ένα άκαρδο
πλάσμα. Τράπηκα σε φυγή πανικόβλητος, αλλά δεν τα κατάφερα. Κουτρουβαλούσα,
λαχάνιαζα και στο τέλος σταμάτησα να προσπαθώ να φύγω. Το μυαλό μου καρφωμένο
σε μια σκέψη: να βοηθήσω τον χτυπημένο. Έκανα ό,τι μπορούσα, αλλά ήταν πολύ
αργά.
Ειλικρινά έχω
μετανιώσει για ό,τι έκανα. Εύχομαι να μην είχα τραβήξει τη σκανδάλη, να μη
σκότωνα το γιο σας. Μόνο , αν είχα συνειδητοποιήσει πως είμαστε το ίδιο πράγμα.
Και τους δυο μας περίμενε μια οικογένεια στο σπίτι. Και οι δύο ήμασταν απλοί
στρατιώτες που πήγαιναν στον πόλεμο σαν αρνιά στο σφαγείο. Ελπίζω, να μπορέσετε
να με καταλάβετε και ίσως να με συγχωρέσετε, να μη με θεωρείτε φονιά του γιου σας.
Ο στρατιώτης
Ειρήνη Μπακρατσά. Β5
Αγαπητή μητέρα, ενός
αδικοχαμένου παιδιού,
Δεν ξέρω πώς να συστηθώ. Ούτε ξέρω τί
λόγια να βρω για να σας παρηγορήσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έγινα φονιάς.
Είμαι αυτός που σκότωσε τον γιο σας. Δεν ήθελε τίποτα άλλο παρά μόνο να
ξεδιψάσει. Και βρέθηκα εγώ εκεί. Θόλωσε το μυαλό μου, πανικοβλήθηκα, φοβήθηκα,
δεν ένιωθα όμως, δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά. Είχα μόνο στο μυαλό μου τα
λόγια των κακούργων που θέλουν να ξεχάσω πως είμαι άνθρωπος. Και το κατάφεραν.
Πάτησα την καταραμένη σκανδάλη και έκοψα το νήμα της ζωής του. Ήταν άοπλος, δεν
έφταιγε εκείνος. Μόνο εγώ έφταιγα. Ξέχασα πως ήταν άνθρωπος και αδερφός μου.
Δεν είμαι φονιάς. Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω. Οι σκληρές εικόνες που βλέπουμε
και οι σκληρές συνθήκες, μαζί με τα λόγια τους μας κάνουν να μην νιώθουμε. Να
φοβόμαστε τα πάντα! Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ, αλλά θέλω να τα βγάλω από
μέσα μου. Δεν περιμένω να με συγχωρήσετε αλλά να με λυπηθείτε. Θέλω να ξέρετε
ότι δεν έφυγε διψασμένος ούτε μόνος. Έμεινα εκεί παρακαλώντας να μην φύγει τόσο
άδικα από τη ζωή. Όμως δυστυχώς…
Κουράγιο… συλλυπητήρια…
Ένας στρατιώτης.
Σεβαστιάνα Τρουμούση,
Β7
Αγαπητή κυρία,
Αποφάσισα να σας γράψω αυτό το γράμμα ,επειδή,
πιστέψτε με, νιώθω πολύ άσχημα για αυτό που συνέβη και ήθελα να ζητήσω συγνώμη
από εσάς.
Δε θα έκανα, ποτέ κάτι τέτοιο σε έναν αθώο
και όμοιο με εμένα. Αλλά πως το έκανα, ούτε εγώ το ξέρω. Τη στιγμή εκείνη, το
μυαλό μου δε σκεπτόταν, τι είναι σωστό και τι λάθος, παρά μόνο να τον βλέπει ως
εχθρό. Δεν το άξιζε ο γιος σας αυτό. Αυτό που έκανα, δεν ήταν καθόλου σωστό.
Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Δε σκεπτόμουν λογικά. Ο πόλεμος με είχε
"τυφλώσει" κυριολεκτικά, και ο γιος σας ήτανε μονάχα εχθρός μου, τίποτε
άλλο.
Ελπίζω να με καταλαβαίνετε, όσο δύσκολο κι αν
είναι. Ζητώ και πάλι συγνώμη για ό,τι συνέβη.
Με σεβασμό, ο στρατιώτης
Γκιουλσέν Χατζηκαρά Β'7
Αγαπητή οικογένεια του
στρατιώτη ,
Είμαι ο στρατιώτης που πολεμούσα με το γιο
σας. Σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας ομολογήσω για το μεγάλο λάθος που
έκανα κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Εγώ για το λάθος αυτό έχω στεναχωρηθεί
πάρα πολύ, ελπίζω να μην το είχα κάνει, να κρατούσα τον εαυτό μου, αλλά το
έκανα ασυνείδητα. Το έκανα αυτό γιατί εκείνη τη στιγμή ήμουν καχύποπτος, αλλά
έγινα φονιάς. Καταλαβαίνω πως μετά από
την πράξη αυτή έγινα και απάνθρωπος.
Θα σας εξηγήσω πως συνέβησαν όλα αυτά.
Αρχικά, πολεμούσαμε, σταμάτησε ο πόλεμος προσωρινά και είχα πάει να πιω νερό
από τη λίμνη. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται ένας άλλος στρατιώτης από την άλλη
πλευρά για να πιει νερό. Ήταν χωρίς όπλα, αλλά εγώ τον πυροβόλησα ασυνείδητα
και ήταν ο γιος σας. Δεν έπρεπε, γιατί ήταν και ο κανόνας του πολέμου να μην
πυροβολούμε τον αντίπαλο που δεν έχει όπλα.
Εγώ κάθε μέρα νιώθω τύψεις και ενοχές γι’ αυτό. Δεν έχω
συγχωρέσει τον εαυτό μου. Ελπίζω εσείς να με συγχωρέσετε. Θα νιώθω καλύτερα,
εάν έχω την ευκαιρία να σας δω από κοντά.
Με εκτίμηση,
Ο στρατιώτης
Μουσταφά
Χατζηφειζουλάχ. Β7
Σε αυτούς που
αποφασίζουν τον πόλεμο.
Πώς μπορείτε να το κάνετε αυτό; Πως μπορείτε
να μετατρέπετε κάποιον σε μια μηχανή, σε ένα πιόνι;
Οι πόλεμοι γεμίζουν τους ανθρώπους με μίσος,
θυμό και θλίψη, ξεχνώντας κάθε τι σημαντικό αλλά και τις αξίες τους, αφήνοντας
το ένστικτο τους να τους κυριαρχήσει. Χιλιάδες αθώες ψυχές πεθαίνουν και άλλες
τόσες τραυματίζονται πνευματικά και σωματικά. Άνθρωποι χάνουν τα σπίτια και την
ελευθερία τους, όλα αλλάζουν.
Γιατί πρέπει να πολεμούμε εμείς για συμφέρον
σας; Όλοι μας έχουμε οικογένεια και μια ζωή την οποία πρέπει να ζήσουμε, δεν
έχετε κανένα δικαίωμα να πάρετε κανένα από τα δύο. Με βάλατε να σκοτώσω, να
χτυπήσω και να παλέψω με κάποιον ο οποίος δεν διέφερε από εμένα. Με μετατρέψετε
σε ζώο, έχασα τον εαυτό μου και την ανθρωπιά μου. Έκανα πράγματα τα οποία θα με
κυνηγούν και θα με στοιχειώνουν για πάντα εξαιτίας σας.
Όλος ο σκοπός των πολέμων είναι παράλογος.
Μπορούμε να ζούμε όλοι μαζί ειρηνικά, χωρίς θανάτους και διαμάχες ανάμεσα μας.
Είναι στο χέρι σας να τα αλλάξετε όλα.
Αργύρης Χαϊλης, Β7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου