"Πατέρα σε ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήσουν αυτό που είσαι, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι" (Τα φύλα στη λογοτεχνία)

   Τα φύλα στη λογοτεχνία και συνεχίζουμε με την παρουσία του άντρα και δη του πατέρα στα λογοτεχνικά κείμενα. Αφού μελετήσαμε τη μορφή του δεσποτικού-αυταρχικού πατέρα, περάσαμε στην παρουσίαση του καλού , γεμάτου αγάπη μπαμπά. Για τον αυταρχικό πατέρα χρησιμοποιήσαμε τα κείμενα μιας παλιότερης ανάρτησης (μπορείτε να τη δείτε εδώ) και οι μαθητές δούλεψαν ομαδοσυνεργατικά μέσα στην τάξη. Τα συμπεράσματά τους παρουσιάστηκαν στην ολομέλεια και ακολούθησε συζήτηση.      

 

Σε επόμενο δίωρο είδαμε τη μορφή του πατέρα που προσφέρει απλόχερα την αγάπη του και έχει την απόλυτη πίστη ότι η αγάπη κάνει ευτυχισμένα τα παιδιά. Το κείμενο που δόθηκε είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Έκτορ Αμπάδ Φασιολίνσε «Η λήθη που θα γίνουμε» και θα το βρείτε στο τέλος της ανάρτησης .  Το συγκεκριμένο απόσπασμα μας έδωσε την αφορμή να επεκταθούμε και σε ορισμένα άλλα θέματα, που δε γνώριζαν οι μαθητές  – όπως τι σημαίνει αντισημιτισμός και κατά πόσο η συμμετοχή σε ομάδες ευνοεί την έκφραση συμπεριφορών αγέλης . Η εργασία που είχαν οι μαθητές για το σπίτι  ήταν ή να γράψουν ένα κείμενο παρουσιάζοντας τον δικό τους πατέρα ή ένα κείμενο για τον καλό /ιδανικό μπαμπά. Ακολουθούν κάποια από τα κείμενα των παιδιών – τα περισσότερα σε φωτογραφία.

(Ο τίτλος της ανάρτησης είναι από το κείμενο της Μαίρης Χρονιάρη "Για όλα αυτά πατέρα")

 

Πόσοι θα μπορούσαν να πούν πως είχαν τον πατέρα που θα ήθελα να έχουν αν ξαναγεννιόντουσαν; Λίγοι..

Γιατί εγώ θα έκανα τα πάντα για να έχω εσένα. Για να μπορούσα  να ξανά δω εκείνο το πράσινο πουλόβερ σου όταν πρώτο άνοιξα τα μάτια μου για πρώτη φορά. Ήθελες ,έλεγες, να φοράς φωτεινά χρώματα όταν γεννηθώ για να με υποδεχτείς με χρώματα.  Και τι δεν θα έδινα να ξανά νιώσω την πρώτη σου αγκαλιά ή την αίσθηση όταν σου τσιμπούσα το δέρμα στα δάχτυλα για να αποκοιμηθώ.

      Γιατί και  τον ιδανικό πατέρα  να είχα  εγώ θέλω εσένα. Γιατί εσύ στα πάντα με έβαζες προτεραιότητα, γιατί ακόμα και αν ξεχείλωσε το πράσινο πουλόβερ, εσύ δεν το πετάς γιατί σου θυμίζει την γέννηση μου. Γιατί εγώ θυμάμαι που ανέβαινα στην πλάτη σου πάνω στην μωβ μοκέτα και παίζαμε και θυμάμαι που στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό εσύ με γαργαλούσες και τραγουδούσες για να ξυπνήσω και με την εκκωφαντική φωνή σου σηκωνόμουν αμέσως.

      Γιατί κάθε Χριστούγεννα εσένα βάζαμε να μαγειρεύεις εκείνο το υπέροχο σνίτσελ με ρύζι και κάρι. Είμαι κράμα  ανάμεσα σε εσένα και την μαμά. Είμαι ένα κομμάτι σου και αυτό το κομμάτι μου εγώ δεν θα το άλλαζα όπως δεν θα άλλαζα και το βλέμμα σου με την μαμά στην φωτογραφία που είστε στην Βενετία και σας έχω στον τοίχο μου. Άρα δεν αλλάζω εσένα και δεν αλλάζω και εμένα. 

      Γιατί εμένα μου λείπει ο μπαμπάς μου και μακάρι να ήσουν εδώ να με πάρεις  αγκαλιά όπως την πρώτη φορά φορώντας το πράσινο πουλόβερ.

 

 

 

 

"Ένας καλός πατέρας" by Γιώτα Κεφαλά