"Όταν είσαι παιδί, πιστεύεις ότι όλα μπορούν να γίνουν. Το κόλπο είναι να μη σταματήσεις ποτέ να το πιστεύεις "- Τα φαντάσματα του Ντέμιν, Βερένα Κέσλερ

 

Την Κυριακή 20 Φεβρουαρίου  πραγματοποιήθηκε η δεύτερη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης της Α' Λυκείου του 2^ου Λυκείου Κω. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και έτσι για μια ακόμη φορά καθίσαμε στον προαύλιο χώρο παρέα με τον καφέ μας και τα μπισκότα που έφτιαξε με τα χεράκια της η μαθήτριά μας, η Κωνσταντίνα! Βέβαια η παρέα μας συρρικνώθηκε σημαντικά, λόγω και του κόβιντ αλλά και εξαιτίας άλλων υποχρεώσεων ορισμένων μελών. Αυτό δεν μείωσε το κέφι μας, ούτε τη διάθεση να συζητήσουμε για το βιβλίο μας.

Ορισμένα παιδιά βρήκαν βαρετό το βιβλίο, αν και τους άρεσαν τα επιμέρους θέματα που θίγονταν . Με τη συνάδελφο κ.Κρύου εστιάσαμε αρχικά εκεί τη συζήτηση, αναζητώντας το λόγο αυτής της στάσης. Όπως είπαν, λοιπόν,  τους φάνηκε αργή η αφήγηση, ότι η πλοκή άργησε να εξελιχθεί και να αποκτήσει ενδιαφέρον και αυτό δεν κράτησε ζωηρή τη διάθεσή τους να τελειώσουν το βιβλίο. Οπότε κάποια από τα μέλη της Λέσχης δεν τελείωσαν το βιβλίο . Βέβαια, συζητήσαμε με τα παιδιά και το δικαίωμα τους να μην τελειώνουν ένα βιβλίο, αν δεν τους αρέσει, αλλά και το ότι κάποιες φορές δεν χρειάζεται να είναι τόσο αφοριστικοί από την αρχή ενός βιβλίου και ότι πρέπει να κάνουν υπομονή να προχωρήσει η υπόθεση. (Σ.σ. τα τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι πολλά παιδιά δεν έχουν την υπομονή να ολοκληρώσουν την ανάγνωση ενός βιβλίου, ειδικά αν ο τρόπος συγγραφής είναι πιο λογοτεχνικός, λιγότερο κινηματογραφικός, και περισσότερο μεστή η γλώσσα. Μάλλον αποτελεί απόρροια του γεγονότος πώς είναι τέκνα της εικόνας και της ταχύτητας και δεν έχουν διαμορφώσει ακόμη ένα βασικό στοιχείο του αναγνώστη: την υπομονή.)

Στην Ειρήνη άρεσαν πολύ τα θέματα που θίγονταν , αλλά θεώρησε πολύ φτιαχτή την ιστορία- ότι δεν υπήρχε αληθοφάνεια , οι ήρωες ήταν ψεύτικοι. Αντίθετα, η Ρένα είχε την άποψη ότι αυτό ήταν ένα  ξεχωριστό βιβλίο. Όπως είπε δεν έμοιαζε με κανένα απ΄όσα έχει διαβάσει μέχρι τώρα. Ότι μέσα στην  ιστορία γινόταν αναφορά σε αληθινά ιστορικά γεγονότα και ο τρόπος αφήγησης (διπλοί αφηγητές) της κινούσε το ενδιαφέρον. Και στη Γιάννα άρεσε που στο βιβλίο υπήρχαν δύο αφηγητές  που έδιναν τα γεγονότα από διαφορετικές οπτικές και αυτό μας βοηθούς ένα διαμορφώσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα για τους ήρωες- τη Λαρίσα και τη κύρια Ντόλμπεργκ. Η Λαρίσα είχε όνειρα , ήταν η αισιόδοξη πλευρά του βιβλίου σε αντίθεση με την ηλικιωμένη γειτόνισσά της που η αλήθεια της ήταν λυπητερή. Η Ζωή, η Γκιουλσέν και η Άννα Μαρία δεν τέλειωσαν το βιβλίο – η Ζωή το βρήκε πολύ αργό και βαρετό , η Γκιουλσέν το ίδιο , ενώ η Άννα Μαρία δεν πρόλαβε να το τελειώσει, αλλά όσο διάβασε της φάνηκε ότι δεν είχε γρήγορη δράση. Στην Αντριάννα άρεσε το βιβλίο . Οι δύο αφηγητές και η ιστορία του καθενός , η αισιοδοξία που απέπνεε η κεντρική ηρωίδα, η Λαρίσα, όλα τα θέματα που έθιγε το βιβλίο είχαν ενδιαφέρον.  Η Κωνσταντίνα ολοκλήρωσε το βιβλίο και ξεχώρισε συγκεκριμένα θέματα που θα ήθελε να έχουν αναλυθεί περισσότερο – όπως ο χαμός του τρίχρονου αδερφού της πρωταγωνίστριας ή οι σχέσεις με τους γονείς της. Και η Μελίνα διάβασε ολόκληρο το βιβλίο και μάλιστα σχετικά εύκολα. Βρήκε πολύ ρεαλιστική τη Λαρίσα, ενώ η αφήγηση της ηλικιωμένης ήταν λίγο πιο αργή και μονότονη. Η Κωνσταντίνα ήταν η πρώτη που ολοκλήρωσε το βιβλίο και παρόλο που αρχικά της είχε φανεί και εκείνης αργό, το προχώρησε και δίνοντας την ευκαιρία του αναγνώστη έφτασε ως το τέλος . Η πρωταγωνίστρια ήταν πολύ ενδιαφέρουσα , πολλές από τις πράξεις της ήταν πολύ τολμηρές και ακραίες, αλλά κατανόησε πως μέσα από αυτές ήθελε να δημιουργήσει μια άλλη , δυνατή εικόνα για τον εαυτό της. Επιπλέον της άρεσε που αλλάζει τόσο η ζωή της Λαρίσα στη διάρκεια της πλοκής. Η Ποπη διάβασε και εκείνη ολόκληρο το βιβλίο , αν και η αρχή του δεν ήταν ιδιαίτερα ελκυστική . Θα απομόνωνε συγκεκριμένες σκηνές και θέματα που ξεχώρισε – και μας ανέφερε και συγκεκριμένα σημεία του βιβλίου που τη συγκίνησαν. Η Ελένη που έλειπε στην Ισλανδία με το Εράσμους μας έστειλε την άποψή της και την παραθέτουμε: 

Το βιβλίο τα φαντάσματα του Ντεμιν δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα- ειδικά στην αρχή. Βρήκα τον ρόλο της ηλικιωμένης γειτόνισσας αποκλειστικά βοηθητικό και επιβραδυντικό για την πλοκή. Από την άλλη, ο χαρακτήρας της Λάρι λίγο μετά την μέση του βιβλίου απέκτησε περισσότερο ενδιαφέρον, ενώ παράλληλα και η «κακή» εντύπωση που σχηματίσαμε  για την μητέρα, αποκαταστάθηκε και αυτή. Το τέλος μου πέρασε λίγο αδιάφορα, αν και στεναχωρήθηκα που έφυγε ο Τιμο. Θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα για την μαζική αυτοκτονία που είχε γίνει τότε στην πόλη και να σκιαγραφήσει η συγγραφέας λίγο περισσότερο τον Τιμο , καθώς αποτελούσε μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα,  και την Λαρι όσον αφορά τα συναισθήματα της ξεχωριστά από τον στόχο της ως πολεμική ανταποκρίτρια. 

Στη συζήτηση που ακολούθησε αναφερθήκαμε στα θέματα που έθιγε το βιβλίο. Τις μνήμες που κουβαλούν οι άνθρωποι της πόλης και συνδέονται με το φρικτό γεγονός της ομαδικής αυτοκτονίας. Τη μικρή πόλη που ζει η Λαρίσα , η οποία καταπνίγει την ελευθερία της- όπως κάθε μικρή , βαρετή, επαρχιακή πόλη, όπου όλοι σχεδόν γνωρίζονται με όλους και οι προοπτικές να  ξεφύγεις από το συγκεκριμένο πλαίσιο ζωής είναι μηδαμινές.  Τις  σχέσεις της Λαρίσα με τους γονείς της- την αρχικά αδιάφορη μητέρα, τον μπαμπά που δεν ήταν σταθερή παρουσία στη ζωή της, τα συναισθήματά τους για την κόρη τους αλλά και για το παιδί που έχασαν, τις προσπάθειες να προχωρήσουν στη ζωή τους και να αφήσουν πίσω τους το παρελθόν, το δικαίωμά τους εν τέλει στην ευτυχία. Τη σχέση της Λαρίσα με τον Τίμο, ένα παιδί που έχει στερηθεί από νωρίς το δικαίωμα στην παιδικότητα , αφού έχει αναλάβει το βαρύ φορτίο του νταντέματος ενός αλκοολικού, αυτοκτονικού πατέρα με αποτέλεσμα να παρατήσει το σχολείο και να εργάζεται στο τοπικό σούπερ μάρκετ. Η σχέση αυτή των δύο παιδιών που είναι ρεαλιστική και αφήνει στο τέλος μια αισιόδοξη οπτική. Η ηλικιωμένη γειτόνισσα, η κυρία Ντόλμπεργκ, που κουβαλάει τα δικά της φαντάσματα- ένα παρελθόν που στιγμάτισε τη ζωή της με τις απώλειες των αγαπημένων της (μητέρα και αδερφές)- και μένοντας πλέον μόνη στη ζωή και συνειδητοποιώντας τη θλιβερή της θέση παίρνει μια δύσκολη απόφαση-  στο σημείο αυτό αναφερθήκαμε στη μοναξιά που βιώνουν οι ηλικιωμένοι καθώς και στα προβλήματα υγείας που τους κρατούν όμηρους του σπιτιού τους, ενώ η προσκόλλησή τους στο παρελθόν τους κρατά στη ζωή.  Το πως η Λαρίσα συνδέεται με το νεκρό αδερφό της- μια σύνδεση που δεν δημιουργήθηκε ποτέ και εκείνη το φέρει ως βαθύ τραύμα. Το ρόλο του Τάρεκ, του νεαρού Σύριου που συναντά στο ταξίδι με τον πατέρα της και θα την  οδηγήσει στη ματαίωση του ονείρου της πολεμικής ανταποκρίτριας, αφού τη φέρνει σε επαφή με το σκληρό ρεαλισμό του πολέμου και την προσγειώνει απότομα. Τη φιλία με τη Σαρίνα, την κολλητή της Λαρίσα  – τη γνωριμία τους από τότε που ήταν παιδιά και τις κοινές μνήμες που δημιουργούν ένα αδιάσπαστο δεσμό.

Η συζήτησή μας κράτησε δύο ολόκληρες ώρες- και καταλήξαμε στο γνωστό συμπέρασμα που το έχω ξανακούσει: ένα βιβλίο που δεν μας άρεσε, αλλά κρατά ζωντανή την κουβέντα με πολλά θέματα και μας βοηθά να δώσουμε μορφή σε δικές μας απόψεις .  Το επόμενο βιβλίο της Λέσχης είναι ένα αστυνομικό – "Η γυναίκα του Ίσνταλ" του συγγραφέα Βαγγέλη Γιαννίση.