Σαν σήμερα σκοτώθηκε ένας 15χρονος από τα χέρια ενός αστυνομικού. Όλοι οι νέοι, είτε μαθητές είτε φοιτητές είτε εργαζόμενοι, βρήκαν αφορμή να διαλύσουν την ήδη διαλυμένη χώρα μας. Ναι, η αιτία είχε βρεθεί προ πολλού. Το μόνο που ζητούσαν ήταν αφορμή. Και τους δόθηκε. Δεν αντιλέγω, χάθηκε ΑΔΙΚΑ μια ψυχή. Κι εμείς αντί να τιμήσουμε αυτήν την ψυχή, καταστρέφουμε τις ιδιοκτησίες των συμπολιτών μας. Οι δυνατοί δεν νοιάζονται, πότε θα το καταλάβουμε; Είναι νόμος της φύσης : το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, λένε. Ποτέ δεν είπανε το μεγάλο ψάρι βοηθάει, νοιάζεται για το μικρό, γιατί ποτέ δε γίνεται. Κι εμείς το καταλαβαίνουμε, αλλά δεν κάνουμε κάτι για να το διορθώσουμε. Έτσι γινόμαστε σκλάβοι του ίδιου μας του εαυτού. Φοβόμαστε να εκφραστούμε, να απελευθερωθούμε, να είμαστε οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Κι εγώ φοβάμαι. Όχι εσάς! Εμένα! Δεν αναγνωρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Έχω γίνει πλέον ένα με την κοινωνία και δεν είμαι η μόνη. Όταν ήμουν μικρή, πίστευα ότι οι άνθρωποι είναι υπηρέτες του Θεού. Ζούμε για να μας κάνει ό, τι θέλει. Τώρα που έχω μεγαλώσει -ή τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω- συνειδητοποίησα ότι είμαστε δούλοι του κοινωνικού συνόλου! Μας κάνουν ό, τι θέλουν καμιά 100σταριά μάγκες και νομίζουν ότι είναι κάποιοι! Ότι είναι καταπληκτικοί που κατάφεραν να καταντήσουν κάποιους ανυπεράσπιστους πολίτες σαν αυτούς. Δυναμώνω την ένταση. Δεν μπορώ τον κόσμο σας! Τον κόσμο που εσείς κάνετε όπως θέλετε. Δεν τον αντέχω.
Ένας χρόνος μετά.
6 Δεκεμβρίου του 2011. Περπατώ για ακόμη μια φορά μόνη στους δρόμους. Ή μάλλον όχι! Δεν είμαι μόνη μου. Έχω τη μουσική, τον πιο πιστό μου σύντροφο να μου κάνει παρέα και να με καθοδηγεί. Αυτή τη φορά, όμως, αντίθετα από τη φορά του πλήθους. Γιατί φέτος δε φοβήθηκα, δε φοβάμαι και δε θα φοβηθώ!
Μ. Καβαδάκη, Γ4
8 σχόλια:
Δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία για σένα, αλλά αν και είμαι πολύ πιο μεγάλη και πολύ λιγότερο αθώα από σένα, με εκφράζουν απόλυτα τα γραφόμενά σου.
"Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears..."
Πολύ ωραία ανάρτηση!Ελπίζω να είναι η τελευταία φορά που ένιωσες μόνη μαζί με το πλήθος κι από του χρόνου να βαδίζεις αντίθετα απ'το πλήθος μαζί με αυτούς που πιστεύουν τα ίδια με εσένα..και να μην είσαι πια μόνη!:)
-waldorf-
Αναστασία, έχουμε πολύ ντροπαλά παιδιά!Η Μιρέλλα λοιπόν μου ανέθεσε εν λευκώ να σου απαντήσω, γιατί δεν έχει συνηθίσει να ακούει επαινετικά λόγια για όσα γράφει!Το κείμενο της γράφτηκε με αφορμή το βιβλίο του Κοντολέων που διαβάσαμε στη Λέσχη Ανάγνωσης, όπως και το ποίημα της Νεφέλης.Και νομίζω ότι εκφράζει όλα τα αναπάντητα ερωτήματα μιας γενιάς που επιμένει να σκέφτεται.
Αγαπητή waldorf!Καλωσόρισες στο ιστολόγιο μας και σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια!Ελπίζουμε να εκφράζουν κι άλλους ανθρώπους τα γραφόμενα των παιδιών και να αποτελεί το ιστολόγιο μας ένα χώρο πραγματικής ανταλλαγής ιδεών.
Επιτέλους ακούστηκε και μια ορθή και σωστή γνώμη γιατί με όλους αυτούς τους αναρχικούς να καταστρέφουν τα πάντα είχε διαστρεβλωθεί το πραγματικό μήνυμα της επετείου
Μιρέλλα, παιδιά, κυρία,
Έχοντας λίγον καιρό να περάσω από τις ηλεκτρονικές γειτονιές, είδα μαζεμένες τις 3-4 τελευταίες αναρτήσεις σας. Το ιστολόγιό σας όλο και πλουταίνει, τα αποθέματα κι οι καταθέσεις της σκέψης σας και της ψυχής σας είναι μικροί θησαυροί, η χαρά που υπάρχετε και σας συναντάμε μεγάλη, όπως και το κουράγιο που μας δίνει η δραστηριότητά σας.
( Δεν ξέρω αν αντέχετε ή όχι τα καλά λόγια, αλλά μου είναι αδύνατο να τα αποφύγω)
Καλή σας συνέχεια.
κ. Μάνεση , να ξερατε πόσο χαίρονται τα παιδιά με τα καλά σας λόγια!
Είναι γεγονός πως φέτος με αφήνουν άφωνη συχνά.Και είναι τόσο ωραίο να ακους έφηβους να έχουν λόγο, άποψη και κρίση, την οποία στερούνται πολλοί, μεγαλύτεροι από αυτούς.Σας ευχαριστούμε που είστε συχνός επισκέπτης και αναγνώστης μας!
Παιδιά είμαι μαζί σας!
Στο σχολείο μας προσπαθούσαμε να κάνουμε αποχή και όχι κατάληψη χωρίς να ενοχλήσουμε κανέναν. Δυστυχώς ούτε αυτό πέτυχε. Την ίδια μέρα όλοι συζητάγαμε για το τι έγινε. Και μαθητές και καθηγητές. Η κτηνωδία της 6ης Δεκεμβρίου 2010 ήταν τεράστια και δεν μπορούσαμε να την αντέξουμε...
1 ΜΉΝΑ ΜΕΤΆ βλέπω το κείμενο αυτό που εκφράζει ό,τι ακριβώς σκέφτομαι κάθε μέρα. Πραγματικά συγχαρητήρια που κατάφερες να εκφράσεις τα συναισθήματα του συνόλου κάτι που λίγοι μπορούν να κάνουν σε έναν κόσμο που πραγματικά
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ!!
Δημοσίευση σχολίου