Να είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο.

Αργεντινή,1941

                                                                                                         

Περιπλανιέμαι σε σοκάκια, γύρω από σπίτια παλιά μα γεμάτα ζωή.Όλα τους βαμμένα με διαφορά χρώματα μα εάν είσαι λίγο ποιο διαισθητικός μπορείς να την νιώσεις. Η μαγεία βρίσκεται μπροστά στους ταλαιπωρημένους τοίχους που παρόλη τη φθορά τους μαρτυρούν το παλιό ζωηρό τους χρώμα, ζωντανεύοντας καιρούς παλιούς, γεμάτους χρώμα ,αγαπημένους.

Ίσως να υποψιάζεσαι ποιόν ψάχνω.

Τόσα πολλά παρτέρια με λουλούδια ,μακάρι να μπορούσα να μυρίσω…

Ακούω φωνές. Τέσσερα παιδιά τρέχουν ,παραλίγο να πέσουν πάνω μου - αλλά μου είναι εύκολο να το ξεχνώ και αυτό. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να με δουν-. Είναι όλα ξυπόλυτα ,τα ρούχα φτηνα ,φθαρμένα απ’τις πολλες πλύσεις μα η σπίθα στα μάτια τους συνεχώς φουντώνει καθώς παίρνουν τη στροφή το ένα να παραβγεί το άλλο. Έτσι μου φάνηκαν και μου θύμισαν εκείνον.



Επιτέλους. Στην πλατεία .Τόσο πολύ κόσμο είχα καιρό να αντικρίσω…

Με το βλέμμα μου ανιχνεύω. Περνά αρκετή ώρα.



Για μια στιγμή παγώνω ,φοβάμαι, δεν είμαι στο σωστό μέρος όταν η άκρη του ματιού μου πιάνει μια παλιά, σαραβαλιασμένη φωτογραφική μηχανή μέσα στο πλήθος . Είναι ακριβή, από αυτές που δεν βρίσκεις εύκολα. Την ξαναχάνω, την ξαναβρίσκω.

Μα ναι αυτός είναι !Γύρω από μια παρέα παιδιών γύρω στα 16-17 μπορεί μέχρι και 20 χρονών τον τραβολογάνε από εδώ και από κεί.

Και εκείνος γελάει – μα τι λέω, δεν τον θυμάμαι ποτέ αγέλαστο-

Απαντάει σε ότι τον ρωτάνε.

Και εγώ πηγαίνω πιο κοντά.

Είναι λιγάκι αξύριστος -καθώς είναι πάνω στη εφηβεία το μούσι του μόλις έχει αρχίσει να σκάει μύτη .

Ρούχα απλά, λιτά, της εποχής του.

Μα αυτό ούτε κατά διάνοια τον ασχημαίνει.

Εκτός από την μηχανή, χιλιοπερασμένη γύρω του. Κρατάει και βιβλία, ποίηση - Οτέρο Σίλβα, Παμπλο Νερούντα - μα φυσικά, ποιοι άλλοι τον εμπνέουν τόσο;

Όταν απομακρυνθεί και ο τελευταίος, κάθεται στα σκαλοπάτια της καθολικής εκκλησίας που βρίσκεται εκεί κοντά. Χάνεται στις σκέψεις του, ύστερα αρχίζει να γράφει στις σημειώσεις του και εγώ που βρίσκομαι δίπλα του βλέπω ολοκάθαρα τις σελίδες.

Οχ όχι, όχι, βήχει πάλι, με τρομάζει αυτός ο βήχας , και όταν φτάνει πια στο σημείο που δεν μπορεί να πάρει ανάσα,  βγάζει το αναπνευστικό σβέλτα απ’ την φαρδιά τσέπη του, ρουφά 2-3 φορές με λαχτάρα τον αέρα από εκεί μέσα σαν νάνε το μεδούλι της ζωής του. Σκιάζομαι.

Είναι αλήθεια ότι η ίδια η αρρώστια τον σκλήρυνε αρκετά ,η ίδια τον έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του.



Σημείωση

Μα αληθινοί ταξιδευτές εκείνοι είναι που φεύγουν μονάχα για να φύγουνε. Καρδιές λαφρες ,καθώς μπαλόνια ,το μοιραίο τους ποτέ δεν τ’ αποφεύγουν

Χωρίς να ξέρουν το γιατί πάντοτε λένε: Εμπρός!

Σαρλ Μποντλέρ. Τα άνθη του κακού

Του άρεσε ,το σημείωσε. Εδώ φαίνεται και η αγάπη του για τα ταξίδια. Μέσα από αυτά θα γνωρίσει τον κόσμο , την δυστυχία . Θα βοηθήσει ανθρώπους ,λεπρούς .Αυτό ήταν πάντα το πάθος του- πόσο μάλλον τώρα που διαθέτει τις ιατρικές γνώσεις.

Μα οι ταξιδιωτικές του περιπλανήσεις αρχίζουν πολύ αργότερα…

Πoτέ του βέβαια δεν φαντάσθηκε πως αυτό του το πείσμα θα έφτανε για να αλλάξει τον κόσμο ή έστω να τον επηρεάσει σημαντικά

Μα γιατί; Γιατί να μην γνωρίζουν και άλλοι το μυστικό του;


Κι άλλοι μπορούν πολλά μονάχα με την θέληση, μα ακόμα δεν το ξέρουν. Και όσοι πάλι καλά το γνωρίζουν, το αγνοούν και ζούνε στην σκιά του φόβου.



Κάπου εδώ κτυπά η καμπάνα της εκκλησιάς και τον ξυπνά από τις σκέψεις του μόνο και μόνο για να του δημιουργήσει άλλες ,καινούργιες.

Θυμάται .

Η παιδεία που είχε λάβει όταν ήταν μικρότερος ήταν εξ ολοκλήρου αντικληριστικη .

Κάθε καλοκαίρι παίζαν ποδοσφαιρικούς αγώνες: αυτοί που πίστευαν στο θεό ενάντια σε αυτούς που δεν πίστευαν.

Ανάμεσα σε αυτούς που δεν πίστευαν τέσσερις ,μπορεί και πέντε, οι δυο Γκεβάρα(ο αδερφός του και εκείνος). Μαζί τους μόνο οι δυο Βιρόσα που ήταν γιοι ισπανών δημοκρατικών. Οι καθολικοί τους τάραζαν στα γκόλ διασκεδάζοντας με την ήττα των άπιστών.



Τελος πάντων οπου ναναι πρεπει και εγω να φεύγω ,θα αποκαλυφτώ τώρα μιας και σε λίγο θα χαθώ . Είμαι η ανάμνηση .των παιδικών του χρόνων. Συγχωρέστε με που σας ξεγέλασα στην αρχη μα ούτε να ακούσω μπορώ ,τους ήχους τους αισθάνομαι μεσα απ’το φυσημα του αέρα .Μόνο μάτια έχω και αυτά μόνο για να περιπλανιέμαι ανάμεσα στην μνήμη και τις ζωντανές εικόνες του μυαλού.

Μα έτσι δεν είναι; Λίγο πριν έρθει ο θάνατος δεν προβάλεται σαν ταινία ότι έχουμε ζήσει;

Έτσι λοιπόν και εγώ έκανα τον κύκλο μου.

Η πιστολιά ακούστηκε ,η σφαίρα διαπέρασε τη γραμμη της ζωής .Χαιρετώ καθώς σβήνω μαζί με την φωτιά ένος διανοούμενου μυαλού , γεμάτου ιδέες, κομμουνισμό ,δικαιοσύνη, και αφήνω πίσω ξανά την αδικία να πλημμυρίσει τον κόσμο.

Λίγο πρίν χαθώ ολοκληρωτικα, ο αέρας μου φέρνει φωνές από μακρια ,μοιαζει σαν τραγούδι κι αρχίζω να σιγοτραγουδω μαζι με τον ανεμο -ή όσο μπορει μια αναμνηση τουλάχιστον.-



Πυξίδα μέσα στον χρόνο

Και ο μύθος να σου ανήκει

Είναι των ματιών σου οι κύκλοι

Που αγκαλιάσανε τον κόσμο

….







Νεφέλη Παπανικόλα, Γ4