Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

"Συγχώρεση", Σώτη Τριανταφύλλου

Παρασκευή απόγευμα. Η τελευταία συνάντηση των καταραμένων μελών της Λέσχης Ανάγνωσης του 1ου γυμνασίου Κω. Το τελευταίο βιβλίοπου διαβάσαμε λοιπόν, δε θα μπορούσε να είναι άλλο από τη «Συγχώρεση» της Σώτης Τριανταφύλλου.


Όλες μας βρήκαμε το βιβλίο αρκετά ενδιαφέρον, όμως θα  μου επιτρέψετε να το χαρακτηρίσω αλλιώς.Είναι ένα βιβλίο που σε βάζει σε σκέψεις και σε διλήμματα. Είναι ένα βιβλίο-ξυπνητήρι. Εκεί που μια χαρά ζούσες με τις αυτοκινητάρες σου και με τις βίλλες σου, ξαφνικά βλέπεις πως τελικά όλα μπορούν να συμβούν στον καθένα από εμάς. Είτε το προκαλείς είτε όχι.

Η Αντόνια Κούπερ, παντρεμένη νοικοκυρά και μητέρα ενός μικρού κοριτσιού από το Νάσβιλλ της πολιτείας του Τεννεσσή στον αμερικανικό Νότο, αφηγείται την ιστορία της και πώς ένα φρικτό γεγονός, η εξαφάνιση και η δολοφονία της κόρης της Στέλλας, διαλύει την οικογένεια αλλά και τον εσωτερικό της κόσμο.

Η Αναστασία πήρε  πρώτη το λόγο και μας εξομολογήθηκε πως της άρεσε πάρα πολύ το εξώφυλλο, όπως σε όλες μας. Ακόμη, βρήκε «κάπως ψυχοπλακωτική την υπόθεση, αλλά ωραία» -όπως μας είπε. Την ψυχολογία του δολοφόνου την βρήκε αρκετά παράξενη. Όμως θεωρησε πολύ συγκλονιστική την παρουσίαση της σχέσης της Αντόνια με την Στέλλλα και την εμμονή της μητέρας στην ανάμνηση της κόρης. Η Νεφέλη δήλωσε πως της άρεσε πολύ το βιβλίο και η άποψη ότι δεν μπορείς να ζεις τη ζωή σου προσθέτοντας έναν φόνο σε έναν άλλο. Η Παρασκευή πιστεύει πως ο άνδρας της Αντόνια κακώς έφυγε από το σπίτι του και πως έπρεπε να στηρίξει τη γυναίκα του.Όφειλε να μείνει στο πλάι της Αντόνια και να μην την εγκαταλείψει. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν της άρεσε καθόλου η συμπεριφορά του άντρα.Επίσης θεώρησε απαράδεκτα τα λόγια του στην Αντόνια, ότι δεν υπήρξε ούτε αυτή ούτε η Στέλλα.

(Επιτρέψτε μου εδώ να ανοίξω μια τεράστια παρένθεση και να δηλώσω πως αυτή ήταν η αιτία –θέλω να πιστεύω και όχι η αφορμή!- να τσακωθούμε λιγάκι μεταξύ μας, διότι αρκετές κοπέλες διαφώνησαν με την άποψη της Παρασκευής, ενώ κάποιες άλλες συμφώνησαν.)

..και συνεχίζω! Η Δάφνη δεν καταδέχτηκε να μας πει πολλά για το βιβλίο παρά μόνο δυο σελίδες που της άρεσαν ..(.... «…Δεν θα ’ταν ωραίο αν φυλακίζονταν οι κακές πλευρές των ανθρώπων κι αφήνονταν ελεύθερες οι αθώες;»). Το Μαράκι μας –ο καταραμένος διακόπτης μου!- διαφώνησε με την Παρασκευή και της έκανε εντύπωση το πώς παρουσίασε η Αντόνια τη ζωή της. Της άρεσε η περιγραφή της σχέσης με την κόρη της και τη συγκίνησε η συγχώρεση στο δολοφόνο. Αντιθέτως, την Ειρήνη –το τσιπάκι!- τη δυσαρέστησε που «περνούσε» πολύ γρήγορα τη ζωή της και δεν εστίασε η συγγραφέας περισσότερο στην αναλυτική παρουσίαση της. Επίσης, η Νικολέτα δήλωσε πως της άρεσε ο τρόπος που η  συγγραφέας περιέγραφε το δολοφόνο (αναφορά στο παρελθόν του και στον τρόπο που σκεφτόταν) καθώς και το γράμμα που έστειλε στην Αντόνια ζητώντας συγχώρεση. Πρόσθεσε πως της άρεσαν πολύ ορισμένα αποσπάσματα (.«Αν πεθάνει το κτήνος, θα πεθάνει κι ο άνθρωπος»). Με αυτή την άποψη συμφωνήσαμε όλες, αφού πραγματικά η Αντόνια ένιωθε ότι θα πέθαινε και η ίδια ως άνθρωπος , αν πεθαινε ο δολοφόνος του παιδιού της χωρίς να τον συγχωρέσει.Η Ελένη, το επίτιμο μέλος της Λέσχης μας, αν και δεν είχε διαβάσει το βιβλίο άκουγε και συμμετείχε στις συζητήσεις μας με αρκετό ενδιαφέρον. Όταν τη ρωτησαμε αν έχει να πει κάτι σχετικό με το βιβλίο, μας δήλωσε πως είναι κατά της θανατικής ποινής.



Και ενώ είχαμε επικεντρωθεί στη συμπεριφορά του συζύγου της Αντόνια και πατέρα της Στέλλας, κάνω τη μοιραία ερώτηση : Πως σας φάνηκε το γεγονός ότι η μητέρα της Στέλλας συγχώρεσε το δολοφόνο του παιδιού της; Την απάντηση έδωσε πολύ σωστά –κατά τη γνώμη μου- η Δάφνη, λέγοντας ότι τον συγχώρεσε λόγω του χαρακτήρα του και λόγω του ότι δεν ήταν «προκλητικός». Η Ελένη και η Παρασκευή όπως και η Νεφέλη πίστευαν ότι ο χαμός του παιδιού σου δεν αντιμετωπίζεται και πως αν θα μπορούσαν να επιβιώσουν μετά από ένα τέτοιο χτύπημα δεν ξέρουν ότι θα μπορούσαν να συγχωρέσουν το δολοφόνο.Η κ.Κεφαλά πάλι, κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου, είπε ότι μάλλον θα τον συγχωρούσε, όμως η Ελένη έθεσε τη μοιραία ερώτηση : μήπως όλα αυτά τα λέμε εκ του ασφαλούς και η στάση μας θα ήταν εντελώς διαφορετική, αν βιώναμε ένα τέτοιο γεγονός;
Εσάς, ποια είναι η άποψή σας;

Τελική βαθμολογία : 9. (Παρασκευή δε μας πτοεί το 5 που έβαλες!!!)


 Μιρέλλα Καβαδάκη

15 σχόλια:

sakele1993 είπε...

εγω συμφωνω με την Ελένη!! :P

Νίκος είπε...

Δεν το έχω διαβάσει,αλλά θα συμφωνήσω με την πρόεδρο της τοπικής διεύθυνσης της Η.Α. την Παρασκευή!!!χα χα χα!!!

Νεφέλη είπε...

Να διορθώσω λίγο τα λόγια μου που ίσως να μην υπόθηκαν σωστά.Αρχικα να αναλύσω εκεινο το σημειο '' δεν μπορείς να ζεις τη ζωή σου προσθέτοντας έναν φόνο σε έναν άλλο '' Ηθελα να πω πως η ζωή μας γενικότερα δεν γινετε καλύτερη όταν τιμωρούμε με θανατηκη ποινη ουτε δεν πέρνουμε το αίμα μας πίσω αντιθέτος προσθέτουμε ακόμα ένα πτώμα στη κοινωνια μας οπως πολυ σωστα λεει το βιβλίο και του στερούμε το δικαίωμα να μετανοήσει. Παρακάτω,εκει που λες οτι δεν ξέρω εάν θα συνχωρούσα τον δολοφόνο , εγω είπα πως θα τον συνχωρούσα απλα δεν ξέρω εαν θα μπορούσα να αντέξω τον σκοτωμο του παιδιου μου. Αυτα .Είναι λογικο να μην καταλαβες ακριβω αφου δεν προλάβενα να όλοκληρώσω αυτο που ήθελα να πω.Αυτα.Νομιζω οτι είμαι καλυμμένη :)

οι μαθητές του Γ3 και Γ4 είπε...

Νεφέλη, τα όσα είπες τα πρόσθεσα εγώ γιατί η Μιρέλλα έγραφε μόνο τις σελίδες!Οπότε μου χρεώνεις το λάθος!Συγγνώμη!
Και είναι φυσικό το ότι δεν ολοκλήρωνες αυτό που είχες να πεις, αφού θέλαμε να μιλήσουμε όλες μαζί!!!!
κ.Κεφαλά

Emily Lyroni είπε...

Αγαπητά μέλη,
κατ'αρχάς συγχαρητήρια για την επιλογή του βιβλίου που νομίζω δεν κατατάσσεται στα εφηβικά.Το βιβλίο μου άρεσε πολύ όπως και η συγγραφέας η οποία καταπιάνεται με ενδιαφέροντα θέματα.Είμαι και εγώ αντίθετη με τη θανατική ποινή όχι μόνο γιατί σου δίνει το χρόνο να μετανοιώσεις για τις πράξεις σου αλλά και επειδή συχνά καταδικάζονται αθώοι.Παρ'όλο που δεν έχω παιδιά,θεωρώ ότι ό,τι πιο τραγικό για έναν άνθρωπο είναι να χάσει το παιδί του.Η Σ.Τ. βάζει την ηρωίδα να γνωρίζει τον δολοφόνο και να οδηγείται στην συγχώρεσή του, αλλά και στην προσωπική της λύτρωση.Αυτό ανακουφίζει την ηρωίδα και τη βοηθάει να αντιμετωπίσει και να τακτοποιήσει,όσο γίνεται, μέσα της,την τρομακτική απώλεια που ζει.Πού θα βρισκόμασταν αν δεν υπήρχε η συχγώρεση στη ζωή μας; Μήπως το νόημα βρίσκεται στο να προσπαθήσουμε όλοι να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο κόσμο,μέσα από τις πράξεις μας και τη δουλειά μας, έτσι ώστε να μην υπάρχουν δολοφόνοι ανθρώπων αλλά και ψυχών;Παναγιώτα,Μιρέλλα και λοιπά μέλη,ζήλεψα που δεν ήμουνα και σ'αυτή σας τη συνάντηση.Θα είχαμε τόσα πολλά να μοιραστούμε!!!Σας φιλώ!

Nεφέλη είπε...

χαχα δεν πειράζει κυρία... Αρκεί να το διορθώσετε!

Μιρέλλα Κ. είπε...

Νίκο, δεκτή η άποψή σου αν και διαβωνώ απολύτως! Εσύ μου λες να ελπίζω συνεχώς και έρχεσαι τώρα και μου λες πως άμα δολοφονούσαν το παιδί σου, εσύ μετά από 10 χρόνια θα φορούσες συνεχώς μαύρα πενθώντας, δε θα έβγαινες έξω από το σπίτι, δε θα μιλούσες σε άνθρωπο; Οκ, πέθανε. Το αγαπάς, το λατρεύεις. Είσαι άνθρωπος όμως. Άμα θες να ζεις τέτοια ζωή, τότε καλό θα ήταν να αυτοκτονήσεις! (ΌΧΙ ΕΣΥ! χαχα)

Νεφέλη, η καταραμένη φταίει!!! Πάντως το ότι καμία δεν ολοκλήρωνε την πρότασή της, μου έχει σπάσει εντελώς τα νεύρα και νομίζω πως όλοι το έχουν καταλάβει! Ας μάθουμε επιτέλους 1)να ακούμε την ολοκληρωμένη άποψη του άλλου και 2)να τη σεβόμαστε.

Κυρία Emmy (στα ελληνικά πώς είναι?), συμφωνώ απολύτως μαζί σας. Δεν έχω κάτι να προσθέσω, ούτε βεβαίως να αφαιρέσω! Κρατήστε δυνάμεις για τον Οκτώβρη!!!

:)

Paraskevaki είπε...

mirella mou glikia prepei na katalaveis oti afto pou les den mporoun oloi oi an8rwpoi na to doun etsi...8umase ti legame milas isws ek tou asfalous...den exeis kanei paidia...ok kaneis mas den exei kanei...apla merikes fores den mporoume emeis na to doume etsi...to les me enan tropo apla pe8ane...les kai den einai tipota...den a3izei mirella mou na xalame tis kardies mas apla lew oti prepei na sevastis tin apopsi mas xwris aparetita na prospa8iseis na tin alla3eis...:)

Νίκος είπε...

Ααααα αυτό εννούσε??????Πόσες φορές πρέπει να μου θυμίζω να διαβάζω κάτι προσεκτικά πριν σχολιάσω!!χα χα χα χα χα χα χα!!!!Και μην μου βάζεις ιδέες!!!χα χα χα χα χα!!!!Πρέπει να δοκιζουμε νέους τρόπους διασκέδασης!!χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα!!!!!!!!!!!

Μιρέλλα Κ. είπε...

Πάλι πετάγεσε εσύ;; Τσ τσ τσ τσ τσ!!!

"Εν οίδα ότι ουδέν οίδα."

Ανώνυμος είπε...

Είσαι επιεικώς ανορθόγραφη!!!!!Πώς πήγες και έγραψες το γράφεσΑΙ????Τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ τσ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"Έν οίδα ότι ουδέν οίδα"

Emily Lyroni είπε...

Μιρέλλα μου,
το όνομα μου είναι Αιμιλία ή Έμιλυ.Όπως σε βολεύει!!

Μιρέλλα Κ. είπε...

Νίκο,
ο δαίμων του πληκτρολογίου!!!

Μ' αρέσουν πολύ και τα δύο! Δεν ξέρω ποιο να διαλέξω!! Χαχαχα..

Ανώνυμος είπε...

Το ξέρω,το πρόσεξα μετά!!χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα!!!

Αγγελική Δαρλάση είπε...

Γεια σας και από μένα... Αφού κατά κάποιοιν τρόπο είμαι και γω στην στην ομάδα... θα μου επιτρέψετε να καταθέσω τη δική μου άποψη... Διάβασα το βιβλίο πριν αρκετά χρόνια. Τότε δεν είχα γίνει ακόμη μάνα... παρ' όλα αυτά, το βασικό μου πρόβλημα με το βιβλίο ήταν ότι κατά κάποιο τρόπο δεν με είχε "πείσει" ο χαρακτήρας της μάνας σε σχέση με το θέμα της συγχώρεσης του δολοφόνου του παιδιού της, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησής της δηλ ότι θα πέθαινε ως άνθρωπος αν δεν είχε συγχωρέσει τον άνθρωπο αυτό. θυμάμαι μάλιστα ότι προν διαβάσω το βιβλίο σε μια συνάντηση με φίλες,η μία έβαλλε εναντίον λέγοντας ότι "δεν έχει δικαίωμα κανείς να πιάσει ένα τέτοιο θέμα αν δεν έχει γίνει πρώτα ο ίδιος γονιός". Διαφωνώ ως προς το αν έχει ή όχι δικαίωμα... φυσικά κι έχει. Αλλά τώρα που έχω γίνει μάνα, θα υπερθεματίσω και θα πω ότι καλή η θεωρία αλλά οι άνθρωποι είμαστε άνθρωποι μέσα από τα ελαττωματά μας και τις αδυναμίες μας. και το να είσαι γονιός είναι "αδυναμία". Το να γίνεις γονιός σε καθορίζει και προσδιορίζει στο εξής την ύπαρξή σου και στο πώς αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο. Φυσικά και είμαι κατά της θανατικής ποινής και πιστεύω πως η συγχώρεση δρα εξαγνιστικά στην ψυχή μας. Αλλά είμαι κάθετη (και ίσως είναι το ένα και μόνο πράγμα στο οποίο είμαι κάθετη) : δεν μπορείς να συγχωρέσεις το φονιά του παιδιού σου... μπορείς σε ένα πρώτο έπίπεδο να το αφήσεις πίσω σου για να συνεχίσεις τη ζωή σου (;!) αλλά δε νομζίω ότι μπορείς "πραγματικά" να τον συγχωρέσεις ποτέ: δε θα ήσουν άνθρωπος... θα ήσουν θεός. και συγχωρέστε μου την μακρυγορία, θυμάμαι τη γιαγιά μου που είχε έξι παιδιά ζωντανά και τόσα εγγόνια αλλά κάθε φορά που πήγαινε στο νεκροταφείο γινόταν κομμάτια για το ένα παιδάκι που είχε χάσει. όλοι ξέραμε ότι ποτέ δεν το είχε ξεχάσει το παιδί εκείνο - άλλο αν είχε καταφέρει να συνεχίσει τη ζωή της. Η Αντόνια λοιπόν για μένα δεν είναι "αληθινή", δεν είναι αιμάτινος χαρακτήρας. Είναι κατασκέυασμα. Ή να το θέσω αλλιώς: μπορεί να μην με ενδιαφέρει καν μια μάνα που συγχωρεί το δολοφόνο του παιδιού της... είναι σα να διαταρράσσεται η ηθική κι η δικαιοσύνη του κόσμου αυτού, η αρμονία του σύμπαντος. Εδώ δεν συγχωρώ όλους αυτούς που στερούν την ελπίδα και τα όνειρα της νέας γενιάς... Αυτά. κι ελπίζω να μου συγχωρήσετε την πολυλογία μου. Μάλλον σας πεθύμησα! Φιλιά πολλά