Ο εφιάλτης...

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

δεν αντέχω άλλο.Πάλι είδα τον ίδιο εφιάλτη, αλλά τώρα ήταν πιο έντονος. Ήμουν λέει κοντά στο γιοφύρι της Άρτας και ήθελα να περάσω απέναντι, γιατί είδα τον Ερωτόκριτο.Καθώς ήμουν στα μισά της γέφυρας, άρχισε να γίνεται σεισμός.Δυνατός σεισμός!Η γέφυρα άρχισε να καταρρέει.Άρχισα να τρέχω προς τα πίσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Με ρούφηξε η γη όπως τα χαλάσματα της γέφυρας.
Ξύπνησα πάνω σε ένα βράχο με έναν φοβερό πονοκέφαλο.Δεν ήξερα το μέρος που βρισκόμουν, αλλά από τα σπίτια καταλαβαινες πως ήταν ένα μέρος, στο οποίο είχε να πατήσει άνθρωπος από το 200π.Χ. Φοβόμουν και κρύωνα. Ένιωθα κάποιον να με παρακολουθεί. Κοίταξα τριγύρω , αλλά δεν είδα τίποτε άλλο εκτός από ζώα.
Μετά από ώρα βρέθηκα έξω από ένα σπίτι με ανοιχτά φώτα. Χτύπησα την πόρτα.Κανείς δεν άνοιξε, οπότε άνοιξα μόνη μου και μπήκα μέσα.

"Είναι κανείς εδώ;", φώναξα.Δεν πήρα κάποια απάντηση κι έτσι φώναξα πιο δυνατά."Είναι κανείς εδώ;".Αλλά πάλι τα ίδια.
Προχώρησα προς τα μέσα.Ευτυχώς ήταν αναμμένο το τζάκι. Εξερεύνησα το σπίτι και δεν βρήκα τίποτε το ασυνήθιστο. Πάνω στο τραπέζι του σαλονιού υπήρχαν τρία χαικού. Η υπογραφή ήταν ίδια και στα τρία.Ο ποιητής υπέγραφε με το όνομα Ο Ζητιάνος. Σε κάποια φάση τα φώτα έσβησαν. Τρομαγμένη έψαχνα να βρω ένα κερί.
Στο μεταξύ όσο έψαχνα, άκουγα κάτι φωνές . Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς φώναζαν και ποιοι. Επιτέλους βρήκα ένα κερί και το άναψα. Τότε τα πράγματα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Είδα άσπρες σιλουέτες να πετάνε γύρω μου. "Φαντάσματα!", είπα τόσο δυνατά που η φωνή μου με έκανε να ξυπνήσω. ήμουν ιδρωμένη και έκλαιγα.
Πραγματικά αυτός ο εφιάλτης στοιχειώνει τα όνειρα μου εδώ και τρες ολόκληρες νύχτες. Ελπίζω να σταματήσει σύντομα....

Μαρία Μπούχτση, Γ3