Facebook, μαύρα All Star και μια συνέντευξη με τον Βαν Γκόγκ!!

Καθόμουνα στο facebook και έβλεπα κάτι φωτογραφίες, ώσπου θυμήθηκα κάτι... δεν είχα κάνει την εργασία της ιστορίας! Ωχ... !!!Το μετρό που οδηγούσε στο παρελθόν έκανε μόνο τις μεγάλες διαδρομές την Τετάρτη ...τι ατυχία! ήταν Πέμπτη ! Την Πέμπτη έκανε μικρές διαδρομές. Μόλις που προλάβαινα την τελευταία! Βγήκα τρέχοντας απ’ το δωμάτιο μου, κατέβηκα σαν σίφουνας την σκάλα, έπιασα το μπουφάν μου (είχε και -7 βαθμούς), άνοιξα την εξώπορτα, φώναξα ένα:

’’Θα αργήσω!’’ και φυσικά δεν περίμενα για την απάντηση.

Έτρεξα ως το μετρό. Σε 5 λεπτά είχα φτάσει, ενώ κανονικά χρειαζόμουν 15! Έκοψα εισιτήριο και μπήκα γρήγορα στο πρώτο που είδα. Φυσικά στριμώχτηκα σαν την σαρδέλα, αλλά δεν τρέχει τίποτα- το είχα συνηθίσει. Το πορτοκαλί λαμπάκι (που εν τω μεταξύ με είχε τυφλώσει) πήγαινε αργά- αργά: 2045,2012,2000,1931... Άρχιζε να με παίρνει ο ύπνος.1900!-άκουσα έναν ήχο. Βγήκα απ’ το ένα μετρό, ανέβηκα πάλι στο άλλο. Δυστυχώς αυτό το μετρό κάνει σχετικά μικρές διαδρομές για το 2050 που βρισκόμασταν. Πρέπει συνέχεια να ανεβαίνεις σε άλλο, αν θες να πας πολύ πίσω όπως εγώ. Αυτό το πορτοκαλί λαμπάκι μου είχε σπάσει τα νεύρα, καθώς έδενα τα μαύρα all star μου (είναι ακόμα στην μόδα)που με τόσο τρέξιμο είχαν λυθεί. Μετά από λίγο άκουσα απ’ τα ηχεία:

‘’Στάση: έτος 1890, μέρος Παρίσι...’’ Ωραία, σκέφτηκα! Επιτέλους. Βγαίνοντας από το μετρό είπα: ‘’Παρίσι.’’ Λίγο δυνατά, λες και δεν υπήρχαν άλλοι γύρω μου.

Μέτα από 2 ώρες -το τονίζω αυτό!- 2 ώρες περπάτημα μέσα σε λάσπες, λακούβες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο βρέθηκα στο σπίτι του Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Βρισκόμουνα σε μια περιοχή κοντά στο Παρίσι . Ήταν Μάιος, δηλαδή άνοιξη. Το τοπίο ήταν μαγευτικό. Τις σκέψεις μου τις σταμάτησε  ο ήχος της πόρτας.

-Γεια σου μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι; με ρώτησε ευγενικά ένας απ’ τους καλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών.

-Ναι, θα ήθελα να σας πάρω μια συνέντευξη, είπα προσεκτικά.

Ε, ναι φυσικά...είπε λίγο διστακτικά.

Μετά από λίγο και ενώ είχαμε πλέον καθίσει, με ρώτησε.

-Μα γιατί εμένα;

-Πρέπει να βρούμε ζωγράφους και να τους πάρουμε συνέντευξη.Για το σχολείο! πρόσθεσα.

Φυσικά δεν μπορούσα να βγάλω έτσι απλά το κινητό, για να ηχογραφήσει την συνέντευξη. Γι’ αυτό το είχα κρύψει και σαν καμουφλάζ έβγαλα ένα μπλοκάκι με ένα μολύβι.Έτσι άρχισε η συνέντευξη.

-Πότε και που ακριβώς  γεννηθήκατε;

-Γεννήθηκα στις 30 Μαρτίου του 1853, είπε.Είμαι από την Ολλανδία ποιό συγκεκριμένα από το χωριό Ζούντερντ.

-Οικογένεια; ρώτησα.

-Δεν έχω προλάβει ακόμη να κάνω δική μου οικογένεια. Αλλά έχω 7 μικρότερα αδέρφια, είπε περήφανος.

-Πως ήταν τα νεανικά σας χρόνια; ρώτησα με περιέργεια.

-Σε μικρή ηλικία άρχισα να παρουσιάζω ψυχολογικά προβλήματα και τάσεις μελαγχολίας, είπε θλιμμένος.Επίσης στα 16 άρχισα να ψάχνω για διάφορες εργασίες χωρίς μεγάλη επιτυχία.

-Τελικά βρήκατε; είπα.

-Ναι, σαν έμπορος έργων τέχνης στην Goupilator Company.Το 1873 μου έδωσαν μετάθεση στο Λονδίνο και αργότερα στο Παρίσι.

-Είχατε κανένα ενδιαφέρον εκείνη την περίοδο;

-Ναι, τότε έδειχνα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την θρησκεία. Γι’ αυτό και όταν απολύθηκα το 1876, επέστρεψα στο Άμστερνταμ και σπούδασα θεολογία.

-Πότε αρχίσατε να φτιάχνετε έργα τέχνης;

-Το 1878, όταν είχα πάει στο Βέλγιο και πιό συγκεκριμένα στο Μπορινάζ. Τότε άρχιζα να σχεδιάζω μικρά έργα, είπε με περηφάνια.

-Πόσο χρονών ήσασταν τότε;

-Γύρω στα 27. Έβραζε το αίμα μου, γι’ αυτό ήρθα σε ρήξη με τον δάσκαλο μου. Νομίζω Άντον Μωβ τον έλεγαν.

- Γιατί όμως ήρθατε σε ρήξη; ρώτησα γρήγορα.

-Γύρω από καλλιτεχνικά θέματα κορίτσι μου! 100 χρόνια πίσω ο άνθρωπος!

Γέλασα, ήταν καλός  τύπος.

-Τι κάνατε τα επόμενα χρόνια;

-Τα επόμενα χρόνια  άρχισα να επηρεάζομαι από τον Μιλλέ, ενώ ταξίδεψα και στην επαρχία, αφού μου έδινε έμπνευση. Μου άρεσε να ζωγραφίζω θέματα από την φύση. Ακόμη μου αρέσει.

-Παρακολουθήσατε και άλλα μαθήματα μετά την ρήξη που είχατε με τoν δάσκαλο σας; Ρώτησα.

-Ναι, τον χειμώνα του 1885 στην Ακαδημία της Αντιβέρτης. Αλλά και αυτά διακόπηκαν απότομα, αφού με απέβαλε ο Ευγένιος Σιμπέο.

-Δάσκαλος; ρώτησα αν και ήταν προφανές.

-Ναι, και αυτός 100 χρόνια πίσω! είπε χιουμοριστικά.

-Α, και εκείνη την περίοδο άρχισα αν μιμούμαι την τεχνοτροπία της ιαπωνικής τέχνης, πρόσθεσε.

-Πότε επιστρέψατε στο Παρίσι;

-Την άνοιξη, αν θυμάμαι καλά, του 1886. Πήγα να ζήσω μαζί με τον αδερφό μου που ήταν  επιτυχημένος έμπορος έργων τέχνης. Την περίοδο αυτή είχα έρθει σε επαφή με τον Ντεγκά, Πικάσο, Γκωγκέν και Λωτρέκ.

-Επινοήσατε καμία δική σας τεχνική;

-Ναι ,το 1888 μια ιδιαίτερη τεχνική με το πινέλο. Αφού πρώτα είχα επηρεαστεί από τον ιμπρεσσιονισμό και στην χρήση του χρώματος.

-Εκτός από τους δασκάλους που ήρθατε σε ρήξη , διαφωνήσατε ποτέ με κάποιον συνάδελφο σας;

- Η αλήθεια είναι πως ναι. Με τον Γκογκέν και επειδή δεν ήμουν καλά ψυχικά έκοψα μέρος του αριστερού μου αυτιού αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης.

-Μπήκατε και σε ψυχιατρικό κέντρο;

-Ναι, το 1889 στο ψυχιατρικό κέντρο Αγίου Παύλου πάσχοντας από κατάθλιψη. Μετά από 1 χρόνο βγήκα.

-Ωραία, ευχαριστώ για τον χρόνο που μου αφιερώσατε.

-Παρακαλώ τίποτα!

Και με οδήγησε προς την πόρτα.

Όταν είχα φτάσει πάλι στο 2050 αισθανόμουν λίγο ζαλισμένη. Στο τσεπάκι μου το είχα το εικοσάρι... Ίσως και όχι, σκέφτηκα. Τελικά αποφάσισα να το εμπλουτίσω λιγουλάκι από τις πληροφορίες του google φυσικά!

Άννα Μαστόρου, Γ3