Ήταν το 1965 όταν μία μαθήτρια γυμνασίου αναγκάστηκε να ταξιδέψει στην
μακρινή Αυστραλία με την οικογένειά της προκειμένου να αναζητήσουν καλύτερες
συνθήκες ζωής. Φτάνοντας στα ξένα χώματα χωρίς φίλους, μακριά από την πατρίδα
και ανίκανη να μιλήσει μία ξένη γλώσσα ένιωσε ένα απέραντο χάος. Τα
Σαββατοκύριακα συγκεντρώνονταν κάποιοι ομογενείς διοργανώνοντας γλέντια για να
ξεχάσουν τον καημό της ξενιτιάς. Σε μία από αυτές τις συγκεντρώσεις γνώρισε ένα
δεκαοχτάχρονο αγόρι χρυσοχόο, Έλληνα που είχε ξενιτευτεί και αυτός στην
Αυστραλία. Αυτά τα δύο παιδιά καθώς είχαν κάτι κοινό μεταξύ τους, την αγάπη
τους δηλαδή για την Ελλάδα, έγιναν φίλοι.
Κάποια μέρα όμως έρχεται ο νεαρός στο σπίτι της κοπέλας για επίσκεψη, χωρίς
προειδοποίηση, αποφασισμένος να μιλήσει στον πατέρα της. Ενώ έπινε τον καφέ του
είπε στον κύριο Ηλία (τον πατέρα της) : «Κύριε Ηλία σας γνωρίζω λίγο καιρό όμως
έχω αντιληφθεί πως είστε μια αγαπημένη οικογένεια θα ήθελα πολύ να γίνω και εγώ
μέλος της οικογένειάς σας αν δεχτείτε να μου δώσετε την ευχή σας για το χέρι
της Κατερίνας . Το γνωρίζω ότι είμαι μικρός, αλλά έχω την δουλειά μου και μπορώ
να σας υποσχεθώ ότι η κόρη σας θα ζήσει ευτυχισμένη μαζί μου. Θα είναι
βασίλισσα στην καρδιά μου». Οι γονείς της Κατερίνας έμειναν άφωνοι και του
εξήγησαν ότι και οι δυο τους είναι ακόμα παιδιά και να αφήσει να δείξει
καλύτερα ο χρόνος. Ο νεαρός όμως επέμενε και τους ζήτησε να μην μπουν εμπόδιο
στην ευτυχία τους.
Όντως μια μέρα του Ιούλη το 1966 με τις ευχές των γονιών της παντρεύτηκαν. Η
ζωή τους βέβαια δεν ήταν πάντα στρωμένη με λουλούδια αλλά είχε και τα αγκάθια
της. Όμως με υπομονή, αγάπη και σεβασμό τα αντιμετώπισαν όλα. Είναι
ευτυχισμένοι που απέκτησαν δύο κόρες και τρία εγγόνια. Όπως πάντα λένε “O γάμος είναι λαχείο” .
Σήμερα μετράνε πενήντα χρόνια γάμου και εύχομαι για ακόμα πενήντα χρόνια να
κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου. Νιώθω ευλογημένη που έχω έναν υπέροχο παππού
και μια γλυκύτατη γιαγιά.
Κατερίνα Φαϊλλη, Γ6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου