Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Ο αγώνας μας είναι μεγάλος και η αγάπη για την πατρίδα ακόμη μεγαλύτερη. (Γράμματα από το πολιορκημένο Μεσολόγγι)


Αγαπητή μητέρα,
Έχει πέσει πείνα στο Μεσολόγγι, καθώς οι Τούρκοι μας έχουν περικυκλώσει και δεν έχουμε άλλες προμήθειες. Πολλοί νέοι πολεμιστές πέφτουν  στο πεδίο της μάχης και σκοτώνονται. Αυτή τη στιγμή που σου μιλάω βρίσκομαι εκεί που είναι μαζεμένοι όλοι οι στρατιώτες. Έπεσε η νύχτα και τα πάντα έχουν σωπάσει. Όμως αυτή η σιωπή με ανησυχεί. Δεν ξέρω πόσο θα ζήσω ακόμα. Εκτός από τον Τούρκο μας πολεμά η πείνα και οι αρρώστιες. Η κατάσταση είναι τραγική. Οι άνθρωποι , αφού τελείωσαν τα γαϊδούρια, έχουν αρχίσει να τρώνε γάτες και σκύλους, χωρίς να νοιάζονται για το αν είναι καθαρά. Εγώ ευτυχώς έχω ακόμα λίγο αλεύρι και βρίσκω και κάποια χόρτα πού και πού.
Όμως καλή μου μητέρα, ο αγώνας μας μου δίνει δύναμη. Μπορεί κάθε μέρα που ξυπνώ να δυσκολεύομαι να σταθώ όρθιος από την αδυναμία, όμως την ίδια στιγμή βρίσκω κουράγιο. Ο αγώνας μας είναι μεγάλος και η αγάπη για την πατρίδα ακόμη μεγαλύτερη.
Μη φοβάσαι μάνα! Ξέρω ότι θα αντέξουμε!
Ο γιος σου, Σταύρος

Σταύρος Γρύλλης, Γ1





Αγαπητή θεία,
Έπειτα από τόσους μήνες πολιορκίας, όλα γύρω μας είναι ερείπια από τις οβίδες των εχθρών. Οι επαναστατικές μας σημαίες όμως , κυματίζουν περήφανα στα τείχη του Μεσολογγίου. Οι Τούρκοι νομίζουν ότι θα παραδοθούμε σύντομα. Στην πραγματικότητα , όμως δε γνωρίζουν την αγάπη που έχουμε για την πατρίδα μας και αυτό μας δίνει περισσότερη δύναμη για να κερδίσουμε τη μάχη. Η πείνα και η δίψα θερίζει εμάς και ακόμα περισσότερο τις αδύναμες ψυχές των παιδιών μας.
Η τροφή μας – αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι- αποτελείται από ζώα και τρωκτικά –τα οποία έχουν ξεκινήσει και λιγοστεύουν- καθώς και μεγάλες ποσότητες από αρμυρίκια . και όλα αυτά για να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε. Το κρύο υπερβολικό . Τα ξύλα τελειωμένα και φωτιά δε μπορούμε να ανάψουμε . Σαν τη σκουριά στο σωλήνα που τον καταστρέφει σιγά σιγά , έτσι και μας μαστίζουν και μας τρώνε οι ασθένειες. Οι νεκροί αμέτρητοι , όχι μόνο από τους βομβαρδισμούς , αλλά και από τη πείνα.
Μανάδες σφάζουν τα παιδιά τους και αυτοκτονούν οι ίδιες για να γλυτώσουν από τη φρίκη της πολιορκίας. Απελπισία. Που θα μας οδηγήσει όλο αυτό άραγε; Πρωί-βράδυ προσευχόμαστε στο Θεό να μας βοηθήσει , αλλά εκείνος τίποτε. Ούτε καν ένα σημάδι να μας δείξει ότι θα σωθούμε. Παρόλα αυτά η ελπίδα βρίσκεται πάντα μες στην ψυχή μας!
Με αγάπη, η ανιψιά σου Γεωργία

Γεωργία Διακονικολή, Γ1





Αγαπημένη μου θεία,
Σου γράφω γιατί ήθελα να μιλήσω σε κάποιον . Αυτές μπορεί να είναι οι τελευταίες μέρες της ζωής μου. Η κατάσταση είναι τραγική. Ο Νικόλας μου υποφέρει και δεν έχω να τον ταΐσω ένα εξάχρονο που έχει ζήσει τα χειρότερα αυτές τις μέρες. Πολλά παιδιά έχουν πεθάνει αυτές τις μέρες βλέποντας πρώτα τον θάνατο όλων των αγαπημένων τους προσώπων.
Ο πατέρας του , όπως γνωρίζεις, έχει ήδη σκοτωθεί πολεμώντας γενναία για την ελευθερία της πατρίδας. Με ρωτάει συνέχεια γι αυτόν και δεν ξέρω τι να του πω. Τα τρόφιμα έχουν τελειώσει εδώ και μέρες. Έχουμε ξεκινήσει αν τρώμε ακάθαρτα ζώα , χόρτα και αρμυρίκια. Βλέποντας το σπουργίτι να βρίσκει σπόρους για το παιδί του και γνωρίζοντας πώς δε μπορώ να κάνω τίποτε για το δικό μου παιδί, βλέποντας το να αργοπεθαίνει μέρα με τη μέρα, νιώθω ζήλια , θυμό και θλίψη.
Έχει αρχίσει να ακούγεται πώς η μόνη λύση αυτής της κατάστασης είναι η έξοδος . Τουλάχιστον θα πεθάνουμε γενναία παλεύοντας για την ελευθερία μας. Θέλω λοιπόν να σε αποχαιρετήσω αγαπημένη μου θεία , γιατί δεν ξέρω αν θα σε ανταμώσω πάλι ζωντανή. Χαιρέτησε  μου και την υπόλοιπη οικογένεια και δείξτε κουράγιο, θάρρος και αγωνιστικότητα για τη λευετεριά του έθνους μας!
Με αγάπη, η ανιψιά σου Κάτια

Κάτια Σπύρου, Γ5





Πολυαγαπημένα μου παιδιά,
Ευχαριστώ κάθε μέρα το θεό, που προλάβατε και φύγατε από το Μεσολόγγι. Εδώ η κατάσταση είναι τραγική. Άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, παιδιά και νέοι που είχαν μέλλον μπροστά τους γίνονται ζωντανοί νεκροί και οι ηλικιωμένοι, κάθε μέρα που ξυπνούν εύχονται να είναι η τελευταία τους. Οι Τούρκοι έχουν κλείσει τις εισόδους έτσι ώστε κανείς πια δε μπορεί να μας φέρει τρόφιμα.
Δε σας το κρύβω πώς ορισμένες φορές φοβάμαι, φοβάμαι για το τι θα επακολουθήσει, όχι για μένα , αλλά για τους υπόλοιπους. Εγώ έτσι και αλλιώς δε μπορώ να γίνω χειρότερα. Η μοναξιά μου τρώει τα σωθικά και ο σκελετωμένος πλέον εαυτός μου δε μπορεί να κάνει τίποτα.
Αναπολώ ξανά και ξανά τις μέρες που ήμασταν όλοι μαζί. Νοστάλγησα τις στιγμές μας και πονάω καθώς σκέφτομαι ότι τίποτε δε θα είναι πια το ίδιο.  Η μόνη μου συντροφιά είναι η ανάμνηση σας και το τουφέκι μου που πλέον δεν το χρειάζομαι, δε μπορεί αν με σώσει.
Πιθανόν αυτό το γράμμα να είναι το τελευταίο που σας στέλνω και θα είμαι πανευτυχής εάν φτάσει στα χέρια σας. Σας εύχομαι ολόψυχα ό,τι καλύτερο. Να προσέχετε τη μητέρα σας και να βοηθάτε και να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Μην με ξεχάσετε .Θα σας προσέχω από κει ψηλά.
Με αγάπη, ο πατέρας σας.


Ματίνα Τρακόσα, Γ5