Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019

"Δεν κερδίζεις με τη βία, αλλά με την αξιοπρέπεια" - The green book


Την περασμένη Κυριακή με την κινηματογραφική λέσχη του σχολείου παρακολουθήσαμε την ταινία «Το πράσινο βιβλίο».
Πρωτοδημοσιευμένο το 1936 από τον Νεοϋορκέζο ταχυδρόμο και μετέπειτα εκδότη Βίκτορ Χιούγκο Γκριν, το «Πράσινο Βιβλίο», ή το «Πράσινο Βιβλίο του Νέγρου Αυτοκινητιστή» όπως ήταν ο πλήρης τίτλος του, υπήρξε η βίβλος του Μαύρου ταξιδιώτη στις ΗΠΑ για τριάντα χρόνια. Ενας ετήσια ανανεούμενος οδηγός ακριβείας για τα ξενοδοχεία, τα φαγάδικα, τα καταστήματα και τα βενζινάδικα στα οποία μπορούσε ανενόχλητος να σταθμεύσει ο έγχρωμος επαγγελματίας –καλλιτέχνες, αθλητές και πλασιέ κατά κανόνα- σε εποχές βάναυσου φυλετικού διαχωρισμού.
Μετά την ψήφιση του Νόμου περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από το Κογκρέσο το 1964 και την απαγόρευση του διαχωρισμού σε δημόσιους χώρους, το Βιβλίο έχασε αναπόφευκτα την πρακτική του αξία, μέχρι που σταμάτησε οριστικά να εκδίδεται το 1966. Το 1962, όμως, όπου τοποθετείται η νέα δραμεντί του Πίτερ Φαρέλι, ο οδηγός ήταν ακόμη χρήσιμος. Ειδικά στους Μαύρους που σκόπευαν να περιοδεύσουν στον αναχρονιστικά εντροπικό αμερικανικό Νότο.
Ο Δόκτωρ Ντον Σέρλεϊ, περιζήτητος πιανίστας του κλασικού ρεπερτορίου και γόνος αριστοκρατικής τζαμαϊκανής οικογένειας, όχι απλά δεν ξέρει να οδηγεί, αλλά και χρειάζεται ως σοφέρ στην προσεχή τουρνέ του στην Λουιζιάνα κάποιον ικανό να τον προφυλάξει από δυσάρεστες καταστάσεις. Ο Τόνι Βαλελόνγκα, άνεργος οικογενειάρχης από το Μπρονξ, με πείρα πορτιέρη στη νεοϋορκέζικη νύχτα, σπεύδει για τη συνέντευξη. Τυπικός ρατσιστής, εκπλήσσεται δυσάρεστα με τη διαπίστωση πως ο δυνάμει μισθωτής του δεν είναι ούτε Λευκός, ούτε και «γιατρός». Κι ενώ αρνείται αρχικά τη δουλειά, που περιλαμβάνει και μικροθελήματα παντός τύπου, πείθεται στο άκουσμα της αμοιβής του.
Και το ταξίδι ξεκινά. Με τον σοφέρ χαλαρό, φλύαρο κι άξεστο μπροστά, τον μουσικό ευθυτενή και ακριβολόγο στο πίσω κάθισμα. Να εκπλήσσονται εναλλάξ με την άγνοιά τους για τον κόσμο του άλλου. Και να μαθαίνουν φυσικά. Ένα αταίριαστο ζευγάρι σε μια ταινία δρόμου. Ο οποίος όσο βαθύτερα οδηγεί στον Νότο, τόσο κοντύτερα φέρνει τους κινδύνους. Και μαζί τόσο δυνατότερη κάνει τη μεταξύ τους επικοινωνία. (http://flix.gr/cinema/green-book-review.html)

Η ταινία άρεσε πολύ στους μαθητές μας. Τους ενθουσίασε το γεγονός ότι παρόλο που ήταν ανάλαφρη, περνούσε σημαντικά μηνύματα χωρίς διδακτισμό. Η μουσική, η σκηνοθεσία, ο τρόπο που έπαιζαν οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, ο τρόπος με τον οποίο χτίστηκε η φιλία μεταξύ τους ήταν τα στοιχεία που ξεχώρισαν. Οι σκηνές που έδειξαν το φυλετικό μίσος, την κυριαρχία των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων, τις ρατσιστικές αντιλήψεις  εντυπώθηκαν στο μυαλό τους. Ακολουθούν οι κριτικές της Γαβριέλας και της Ολυμπίας.


Η ταινία ήταν ωραία. Είχε αστείες στιγμές και άλλες πιο σοβαρές, αλλά μέσα από αυτές μας δείχνει τον ρατσισμό των ανθρώπων ανεξαρτήτου κοινωνικής τάξης.  Για παράδειγμα, όταν ο πιανίστας ήταν να δώσει την τελευταία του παράσταση, ασχέτως που ήταν ο επίσημος καλεσμένος της βραδιάς,  δεν του επέτρεψαν να φάει στο εστιατόριο που όλοι οι υπόλοιποι έτρωγαν. Θεωρώ ότι έκανε πολύ καλά να τους γυρίσει την πλάτη και να , γιατί σε τέτοιες στιγμές πρέπει να έχουμε το ηθικό μας , χωρίς να δίνουμε δικαιώματα στους υπόλοιπους να μας σχολιάσουν...
Ο  τρόπος που έπαιξαν οι δύο ηθοποιοί ήταν αρκετά πειστικός και αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα, γιατί αν ο ηθοποιός δεν μπορεί να φτιάξει τον χαρακτήρα του ανάλογα με το είδος της ταινίας, τότε η ταινία δεν θα κερδίσει το ενδιαφέρον μας. Τέλος, επειδή δεν βρήκα κάποια ατέλεια θα δώσω ένα 5/5 στην ταινία. Και για την ακρίβεια είμαι πολύ χαρούμενη που της βάζω τέτοιο βαθμό, γιατί συνήθως όλο και κάτι θα βρω για να "θάψω"...!
Γαβριέλα Δούσμανη, Γ2


Οι ήρωες στην αρχή δεν τα πήγαιναν καλά και μετά έγιναν φίλοι. Κατά την γνώμη μου αυτό μας λέει με έμμεσο τρόπο ότι δεν μπορείς να κρίνεις από το "εξώφυλλο" έναν άνθρωπο αλλά από το χαρακτήρα του. Επίσης μου έκανε εντύπωση το πόσο επηρέασε ο ένας τον άλλον μέσα σε 2 μήνες. Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ είναι το τέλος που μας δείχνει την δυνατή φιλία που έχτισαν αυτοί οι δύο άνθρωποι.
Ολυμπία Σπαγουλίδου, Γ5


Δεν υπάρχουν σχόλια: