Την Κυριακή που μας πέρασε στην Κινηματογραφική Λέσχη του 2ου ΓΕΛ Κω είδαμε την ταινία «Ladybird”. Υπόθεση: Σακραμέντο, Καλιφόρνια, 2002. Η 17χρονη Κριστίν ΜακΦέρσον, τελειόφοιτη στο τοπικό Καθολικό Γυμνάσιο, βάφει τα μαλλιά της ροζ, βαφτίζει τον εαυτό της «Lady Bird» (κι επιμένει φίλοι, γονείς και καλόγριες δασκάλες να τη φωνάζουν με το «δικό της» βαφτιστικό) παίρνει μέρος στη θεατρική ομάδα του σχολείου, ζει τους πρώτους έρωτες και τις πρώτες μεγάλες απογοητεύσεις, μοιράζεται μυστικά, ανασφάλειες κι απορίες για το σεξ με την κολλητή της, τσακώνεται μονίμως με τον μεγαλύτερο αδελφό της και πάνω από όλα: ονειρεύεται ότι το κολλέγιο θα την πάρει μακριά από αυτό τον μικρόκοσμο όπου «τίποτα δεν συμβαίνει». Σε αυτό, βρίσκει εμπόδιο την πραγματίστρια μητέρα της: τα οικονομικά τους δεν τους το επιτρέπουν. Ο πατέρας της έχει χάσει τη δουλειά του, εκείνη με τα ωράρια νοσοκόμας μόλις τα βγάζει πέρα. Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος. Βρισκόμαστε στην Αμερική, ένα χρόνο μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Ο φόβος και η διάχυτη παράνοια ροκανίζουν τις αντιστάσεις και την κοινή λογική. Η μητέρα της θέλει να την κρατήσει ασφαλή στη φωλιά της. Εκείνη όμως είναι ασυγκράτητη. Ανυπομονεί για τη ζωή της να ξεκινήσει. Η Lady Bird είναι έτοιμη να πετάξει...
Η ταινία άρεσε στ@ς μαθητ@ς μας – μια ταινία για εφηβ@ς . Οι σχέσεις της
Κριστίν με τους γονείς της- τον εύθραυστο πατέρα και τη σκληρά εργαζόμενη
μητέρα- με τον υιοθετημένο αδερφό της,
την κολλητή της, τους φίλους τους της, θύμισαν στα παιδιά πολλές από τις δικές τους
όψεις της εφηβείας. Ο πρώτος έρωτας, η ανάγκη του έφηβου να δραπετεύσει από την
οικογενειακή εστία και τα πατρογονικά εδάφη που τον πνίγουν: όλη η εφηβεία σε
μια ταινία…. Ακολουθεί η κριτική του Αργύρη:
Πιστεύω είναι κάπως απίθανο να συμμαζέψω τις σκέψεις και τα συναισθήματα
μου πίσω από αυτήν την ταινία, όλους τους λόγους που τη νιώθω τόσο έντονα, που
ταυτίζομαι, που δεν ταυτίζομαι. Για εμένα, το Lady Bird είναι πολύ περισσότερο
από ένα απλό coming of age, είναι μια ταινία που καταφέρνει να δείξει την
συνύπαρξη της αγάπης και του πόνου ως καταστάσεις που πάνε μαζί σε όλες τις
σχέσεις μας, με τους γονείς μας, με τους φίλους μας, με το μέρος που
μεγαλώνουμε, με τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη πλοκή, δεν
υπάρχει κάποια σκηνή που να μην στέκεται μόνη της.
Ένα από τα κομμάτια αυτής της ταινίας που με άγγιξαν, όπως το είχα θέσει
και στην συζήτηση μετά την ταινία, είναι η αμηχανία της εφηβείας. Αυτός ο
καυγάς στο κεφάλι σου που προσπαθεί να βρει το τι θες, το τι δεν θες, το τι σου
αρέσει, τι όχι, ενώ εσύ προχωράς χωρίς να έχεις αυτές τις απαντήσεις. Αυτή η
κάπως απαραίτητη, προσποιητή σιγουριά μέχρι να βρεις τον ρόλο στον οποίο ο
εαυτός σου κινείται ελεύθερα. Η Lady Bird όσο δυναμισμό, όση αυτοπεποίθηση και
αν μπορεί να έχει, δεν ξέρει ποια είναι. Και ποιος ξέρει στα 18; Δοκιμάζει.
Παίρνει μέρος στη θεατρική ομάδα, ερωτεύεται, κάνει φιλίες με άτομα που στην
πραγματικότητα δεν της αρέσουν, είναι αφελής, ανώριμη. Επαναστατεί στην ιδέα
ότι η ζωή της στο Σακραμέντο, στη "λάθος πλευρά της περιοχής" ορίζουν
ένα σημαντικό κομμάτι του ποια είναι.
Αγαπώ το Lady Bird.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου