Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους

 

Την περασμένη Κυριακή είδαμε με τα παιδιά της Κινηματογραφικής Λέσχης μια πολύ ιδιαίτερη ταινία, το "Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους". Η ταινία των αδερφών Κοέν τιμήθηκε με πολλά βραβεία - τρία βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, δύο Χρυσές Σφαίρες  και τέσσερα Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου. Στα παιδιά φάνηκε πολύ παράξενη η ταινία και ιδιόρρυθμο το στυλ της σκηνοθεσίας. Ακολουθούν οι κριτικές του Αργύρη και της Πόπης.

 Το σενάριο, η ιστορία του Κόρμακ ΜακΚαρθυ, η σκηνοθεσία των Κοέν και οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών (Μπρόλιν, Τζόουνς και Μπαρδέμ) συνθέτουν μια ταινία πολύ περισσότερη από ένα απλό εκσυγχρονισμένο γουέστερν, μια διαμάχη καλού-κακού, αδικίας και δικαιοσύνης. Συνυφαίνουν ένα υπόβαθρο τόσο βαθύ για την Αμερική του 80', για τους χαρακτήρες ενός κόσμου τόσο ρυπαρού, εξαντλημένου, όπου ο θάνατος περιφέρεται πια ανελέητα στους δρόμους του - κατά κυριολεκτική έννοια.

Ένας πρώην βετεράνος πέφτει πάνω στα απομεινάρια μιας συναλλαγής ναρκωτικών που πήρε τη λάθος στροφή στη μέση της ερήμου στο Τέξας: πεθαμένοι Μεξικάνοι σε αμάξια σπασμένα, ένα φορτηγό γεμάτο ναρκωτικά, όπλα, ένας χαρτοφύλακας με 2εκ. δολάρια. Ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να κλέψει τον χαρτοφύλακα, εμπλέκοντας τον εαυτό του σε μια κόλαση γεγονότων από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.
Ο κακός της υπόθεσης δεν σκοτώνει απλά. Σε κοιτάει στα μάτια, χαμογελάει και αφήνει τη ζωή σου να περάσει από τα χέρια του μέχρι ένα νόμισμα να γυρίσει. Σαν να μην είναι απόφαση του να σε σκοτώσει, αλλά της ίδιας της τύχης σου που τον πρόσταξε να σε βρει. Η παρουσία του συνοδεύεται μόνο από το κενό, με τον άνεμο που χτυπά για να δημιουργεί την ένταση, με τις κρατημένες ανάσες αυτών με τους οποίους πρόκειται να παίξει το παιχνίδι της μοίρας.
Αυτόν τον Θάνατο καλείται να ψάξει ο σερίφης, που σκιαγραφεί το ηθικό προβληματισμό της ταινίας. Νιώθει πως οι ικανότητες του δεν ανταποκρίνονται στην υστερία και τον τρόμο που διατρέχει τον κόσμο του, δεν μπορεί παρά να συγκρίνει τον εαυτό του με τους προκατόχους του και να αναρωτιέται πώς φτάσαμε εδώ.
Η ταινία ξεκινά και κλείνει με δύο συγκλονιστικούς μονολόγους του σερίφη, ακριβώς όπως είναι γραμμένοι στο βιβλίο, που αποδίδουν ολόκληρο το κλίμα της ιστορίας, την εξάντληση και τη φρίκη ενός άντρα που "θα χρειαστεί να βάλει την ψυχή του κίνδυνο, που θα πρέπει να πει 'Εντάξει...ας είμαι μέλος αυτού του κόσμου.'

Αργύρης Χαϊλης

 

 

Η ταινία που είδαμε δε με ενθουσίασε, αλλά ήταν κάτι διαφορετικό από αυτά που προτιμώ να βλέπω.  Δεν θα την έβλεπα ξανά ούτε θα την πρότεινα σε άτομα που έχουν φοβία με το αίμα . Η ταινία δεν είχε καθόλου μουσική κάτι πολύ πρωτότυπο και ασυνήθιστο σε ταινία. Μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο ο ηθοποιός (Χαβιέ Μπαρδέμ) που ήταν ο δολοφόνος έπαιξε το ρόλο του . Ήταν τόσο σοβαρός, δεν ανοιγόκλεινε ούτε τα μάτια του.  Στεναχωρήθηκα  όταν πέθανε ο κυνηγημένος  βετεράνος, γιατί ήθελε μόνο λίγο ακόμα για να φτάσει στο τέλος αυτού του επικίνδυνου παιχνιδιού.  Γενικά ήταν μια καλή ταινία. 

Πόπη Παντελάκη