"Ελαττωματικό αγόρι" Σαμ Άλμπατρος - Συνάντηση με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Α' Λυκείου

 

 Κυριακή απόγευμα μετά από βροχή και οι πιστοί φίλοι της ανάγνωσης της Α' Λυκείου συγκεντρώθηκαν στη βιβλιοθήκη του 2^ου ΓΕΛ Κω. Αφού  συζητούσαμε για το βιβλίο του Σαμ Άλμπατρος «Το ελαττωματικό αγόρι»,  θα μιλούσαμε μαζί του διαδικτυακά. Ο Σαμ μας έκανε την τιμή να συνδεθεί και να μας μιλήσει, ενώ βρίσκεται στην Αγγλία, όπου εργάζεται και ζει.

Η Κατερίνα πήρε πρώτη το λόγο και μας είπε πως το βιβλίο αυτό έγινε το πιο αγαπημένο της για φέτος. Ένα βιβλίο ρεαλιστικό, ένα βιβλίο που τη συγκίνησε απίστευτα, ένα βιβλίο για όλα τα «διαφορετικά» παιδιά. Ο τρόπος γραφής, ο τρόπος ενός μικρού παιδιού, ήταν γοητευτικός και την έκανε να διαβάσει με μεγάλη ευκολία το βιβλίο. Ένιωσε οικειότητα με τον πρωταγωνιστή, ένιωσε ότι έμαθε για τη ζωή του, το πόσο βασανίστηκε από τα άλλα παιδιά,  γιατί ήταν «ελαττωματικός». Ο ήρωας υπέφερε στη ζωή του εξαιτίας της  σκληρότητας των άλλων παιδιών , που αντιμετωπίζουν με χλευασμό τη διαφορετικότητα. Το μπαλκόνι ήταν το αγαπημένο της κεφάλαιο γιατί δείχνει πώς μπορεί να φτάσει στην αυτοκτονία ένα άτομο εξαιτίας της συναισθηματικής πίεσης που δέχεται από το περιβάλλον του. Επισήμανε όμως ότι το χιούμορ που υπήρχε στο βιβλίο ελάφρυνε το βάρος της υπόθεσης. Μέσα στο βιβλίο θίγονται πολλά θέματα: αγάπη, ρατσισμός, σεξ, θέματα φύλου.  Και η Μαριαλένα βρήκε συγκλονιστικό το βιβλίο. Όσο το διάβαζε πέρασε από πολλά στάδια- γέλιο, κλάμα, νεύρα, θυμός. Της άρεσε και εκείνης το κεφάλαιο με το μπαλκόνι και ξεχώρισε ως ήρωα το Θανάση- Αθανασία. Η Σεμά δήλωσε πως ήταν από τα πιο ωραία βιβλία που διαβάσαμε. Τα μικρά κεφάλαια έκαναν πολύ ξεκούραστη την ανάγνωση και ενώ όσο αναφέρονταν στην παιδική ηλικία του ήρωα ήταν διασκεδαστικά, σοβάρευαν όσο προχωρούσε η υπόθεση. Έτσι τα κεφάλαια που αφορούσαν την εφηβεία ήταν πιο σοβαρά, πιο βαριά συναισθηματικά. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στη ζωή ενός παιδιού.

Και η Σεντά  βρήκε πολύ ευκολοδιάβαστο το βιβλίο . Της άρεσε και ο τρόπος γραφής και το θέμα του. Ξεχώρισε το κεφάλαιο με την τηλεόραση, που ήταν πολύ συγκινητικό. Στην Ουλφέτ φάνηκε πολύ εύκολο στην ανάγνωση και συμπάθησε τον ήρωα αλλά ξεχώρισε και τη σχέση με τη μητέρα του. Και η Δήμητρα ξεχώρισε τον τρόπο γραφής- το ότι γράφει για αυτό το δύσκολο θέμα ένας συγγραφέας με τις εκφράσεις και το λεκτικό ενός παιδιού έκανε το βιβλίο ιδιαίτερο. Το θέμα του ήταν πολύ σύγχρονο και αγγίζει τους εφήβους.

Και η Ίριδα αναφέρθηκε στη δομή του βιβλίου- με τα μικρά κεφάλαια – που τη βοήθησαν να διαβάσει πιο άνετα το βιβλίο. Τη θύμωσαν τα παιδιά που μείωναν κάθε στιγμή της ζωής του τον ήρωα, που δε σέβονταν την ταυτότητά του αλλά και προβληματικοί γονείς που δεν κατανοούσαν το ίδιο τους το παιδί και δεν το στήριζαν , αλλά αντίθετα του δημιουργούσαν μεγαλύτερα προβλήματα. Το αγαπημένο της κεφάλαιο ήταν εκείνο με το όνειρό του κοτόπουλου. Και η Αντριάνα διάβασε πολύ γρήγορα και εύκολα το βιβλίο . Της άρεσε που τα γεγονότα είναι δοσμένα μέσα από την αθωότητα ενός μικρού παιδιού και αυτό αποτυπώνεται εξαιρετικά στον τρόπο γραφής. Η Διονυσία πάλι είπε πώς και αυτή το θεωρεί το πιο ωραίο βιβλίο που διαβάσαμε φέτος , μιας και αναφέρεται σε πολύ σύγχρονα θέματα: διαφορετικότητα, ταυτότητα, ρατσισμός. Ο τρόπος που ήταν γραμμένο, οι σκέψεις του παιδιού της θύμισαν την παιδική της ηλικία.

Τέλος η Ειρήνη που απουσίαζε γιατί ήταν άρρωστη έστειλε την κριτική της και την παραθέτουμε αυτούσια: Το βιβλίο μου άρεσε επειδή προσωπικά δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο και από την αρχή ήταν κάτι που με έκανε να ενθουσιαστώ, να γελάσω σε κάποια σημεία, και να μην το βαρεθώ καθόλου. Επίσης σαν βιβλίο ήταν κατανοητό. Μια από τις σκηνές που μου άρεσαν ήταν όταν η δασκάλα τους είχε πει να γράψουν μια έκθεση για τη ζωή τους, μου άρεσε ότι στο εξώφυλλο του βιβλίου είχε βάλει την φωτογραφία που έγραφε και μέσα στο κείμενο και που στο πίσω μέρος του εξώφυλλου δεν είχε απλώς την περιγραφή αλλά ένα κομμάτι από το βιβλίο που εξηγούσε τη ζωή του με λίγα αλλά κατανοητά λόγια. Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι στην τελευταία σελίδα του βιβλίου τα λόγια της δασκάλας. Συγκεκριμένα: Θα δεις τον εαυτό που υπήρξες όλα όσα σε έκαναν να κλαις.......θα έχεις γράψει νέα νοήματα και αναμνήσεις.

Τα παιδιά διάβασαν αποσπάσματα από το βιβλίο και εξέφρασαν τα συναισθήματα που τους προκάλεσε. Όλοι εστίασαν στο πώς μέσα από μια τόσο απλή αφήγηση κατάφερε ο συγγραφέας να μιλήσει για σκληρά πράγματα, για συμπεριφορές που προκαλούν τραύματα και για το πώς εισπράττει ένα αλλιώτικο παιδί την απαξιωτική συμπεριφορά του περιβάλλοντός του.

Στη συνέχεια συνδεθήκαμε με το συγγραφέα , Σαμ Άλμπατρος , και συζητήσαμε μαζί του τόσο για το βιβλίο όσο και για άλλα ζητήματα (τις σπουδές του, τη ζωή του, απορίες των παιδιών για το βιβλίο). O Sam Albatros είναι πανεπιστημιακός στο King’s College London, συγγραφέας, ποιητής, μεταφραστής και καλλιτέχνης με βάση το Λονδίνο. Έχει συμμετέχει σε διεθνούς φήμης προγράμματα φιλοξενίας για συγγραφείς στο Βερολίνο (Literarisches Colloquium Berlin) και για καλλιτέχνες στη Λειψία (Goethe-Institut Thessaloniki, HALLE 14, Edit). Για την καλλιτεχνική της δράση, βραβεύτηκε από την ARTWORKS (2021) και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Το ελαττωματικό αγόρι είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Best seller και πολυσυζητημενο εντός και εκτός social media, το βιβλίο έχει ήδη παρουσιαστεί σε διάφορα stages σε Ελλάδα και εξωτερικό. Επιπλέον, έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και ήταν υποψήφιος για διάφορα λογοτεχνικά βραβεία.

 Ο Σαμ λοιπόν μας είπε πως το βιβλίο αυτό είναι ένα γράμμα στα queer παιδιά της εφηβείας. Το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφικό , αν και περιλαμβάνει και δικά του βιώματα. Όπως μας είπε μέσα σε αυτό συνυπάρχει το βίωμα με τη λογοτεχνία. Τα περισσότερα δραματικά γεγονότα τα παρέθεσε αυτούσια, αλλά προσπάθησε να τα ελαφρύνει με ενέσεις χιούμορ. Το βιβλίο είναι μια προσπάθεια να ξαναγράψει τη ζωή του, να ανακαλέσει όσα άσχημα συνέβησαν και να τα δώσει με ένα άλλο τέλος, να αλλάξει ό,τι τον στενοχώρησε/ άγχωσε. Ως παιδί γονιών μεγάλων σε ηλικία κατανοεί πια  ότι ήταν δύσκολο για εκείνους να δεχτούν τη διαφορετικότητά του. Εδώ ακόμη και σήμερα παρατηρεί πως νεώτεροι σε ηλικία γονείς και δε μπορούν αν δεχτούν τη διαφορετική ταυτότητα των παιδιών τους. Αυτό δείχνει και τον αργό ρυθμό με τον οποίο αλλάζει η κοινωνία. Το βιβλίο λοιπόν μιλάει στην ουσία για μια ελαττωματική κοινωνία. Ανέφερε επίσης ότι πολλές φορές η ανάγκη να εκφράσεις τα συναισθήματα ή τις σκέψεις σου, σε οδηγεί στο γράψιμο ως προσπάθεια να ακούσεις τον εαυτό σου, να μιλήσεις για όλα όσα νιώθεις. Παρά τα τεχνικά προβλήματα στην επικοινωνία αμς, καταφέραμε να συζητήσουμε για όλα! Ευχαριστούμε πολύ το Σαμ για τη συζήτηση και για το αναγνωστικό ταξίδι που πρόσφερε στους μαθητ@ς μας.