Πρώτη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης του 2ου ΓΕΛ Κω.: "Συγχώρεση", Σώτη Τριανταφύλλου

 Μια καινούρια χρονιά αρχίζει για τη Λέσχη Ανάγνωσης του 2^ου ΓΕΛ Κω,  που φέτος θα φιλοξενεί μαθητές και από τις τρεις τάξεις του σχολείου.  Μεγάλη η χαρά μας που τα μέλη μας έφτασαν αισίως τα είκοσι και χθες ήρθανε στη συνάντηση ορεξάτα και με διάθεση για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων. Ευχαριστούμε και την Παρασκευή Ν. που μας έφερε κεράσματα και έκανε γλυκιά την πρώτη μας συνάντηση!

Το βιβλίο που διαβάσαμε ήταν «Η συγχώρεση», της Σώτης Τριανταφύλλου. Η Αντόνια Κούπερ, παντρεμένη νοικοκυρά και μητέρα ενός μικρού κοριτσιού από το Νάσβιλλ της πολιτείας του Τεννεσί στον αμερικανικό Νότο, αφηγείται την ιστορία της και πώς ένα φρικτό γεγονός, η εξαφάνιση και η δολοφονία της κόρης της Στέλλας, διαλύει την οικογένεια αλλά και τον εσωτερικό της κόσμο.

Αρχικά τα μέλη τοποθετήθηκαν για το βιβλίο.

Βασιλική: Το βιβλίο ήταν ευκολοδιάβαστο, είχε έντονο το προφορικό στοιχείο και ένιωσε σα να αφηγείται η πρωταγωνίστρια την ιστορία σε μια φίλη της. Είχε ενδιαφέρον η παρουσίαση του πως ένιωθαν όλα τα πρόσωπα για την υπόθεση και την εντυπωσίασε η στάση της μητέρας απέναντι στο φονιά.

Παρασκευή Ν: Της άρεσε που κάθε πρόσωπο αντιμετώπισε διαφορετικά την σκληρή αυτή ιστορία, ενώ ξεχώρισε τη Λώρεν , την αδερφή της Αντόνια, για τη στάση που κράτησε- που συνέχισε να ζει, παρά το σκληρό χτύπημα που δέχτηκε η ζωή της αδερφής της, που προσπάθησε να μην την πάρει από κάτω όλο αυτό. Δεν ενέκρινε τη σχέση  που ανέπτυξε η μητέρα με το δολοφόνο και το σημείο που την τάραξε ήταν όταν ακούμπησε με το χέρι της αυτό το χέρι του δολοφόνου.

Αντωνία: Το θέμα του βιβλίου ήταν ενδιαφέρον, αλλά την κούρασε η χρήση του α ενικού προσώπου- δεν είχε διαβάσει ποτέ ως τώρα κάτι παρόμοιο, με ίδια αφηγηματική τεχνική. Και δεν ενέκρινε ούτε και αυτή τη σχέση που αναπτύχτηκε μεταξύ της μητέρας και του δολοφόνου της κόρης της.

Ευγενία: ήταν ωραίο, όσο πρόλαβε να διαβάσει.

Κατερίνα: Το βιβλίο της άρεσε πολύ , ήταν πολύ ενδιαφέρον. Αυτό που της άρεσε περισσότερο ήταν ότι παρακολουθούμε την ιστορία μέσα από τα μάτια της μητέρας, μέσα από τη δική της οπτική. Και δεν της άρεσε ότι η μητέρα ήθελε να γνωρίσει το δολοφόνο του παιδιού της , αλληλογραφούσε μαζί του, ήθελε να τον σώσει.

Γκιουλσέν: Το θέμα του βιβλίου ήταν πολύ ιδιαίτερο και γι αυτό ενδιαφέρον . Της φάνηκε ότι δε δόθηκε αρκετή βαρύτητα στο πώς η μητέρα ξεπέρασε το φορτίο του χαμού της κόρης της και κατάφερε να σχετιστεί με το δολοφόνο.

Μαριαλένα: Ενδιαφέρον και ιδιαίτερο το θέμα του βιβλίου, αλλά δεν της άρεσε η σχέση της μητέρας με το δολοφόνο. Της εντυπωσίασε πώς ανοίχτηκαν μεταξύ τους αυτοί οι δυο άνθρωποι- παρά το τραύμα της μητέρας.

Ραλία: Το θέμα ενδιαφέρον, πρωτότυπο αλλά της φάνηκε ακατανόητη η στάση της μητέρας. Το πιο περίεργο ήταν ότι η Αντόνια φρόντισε για τη σορό του Κλίφτον και  ότι επισκεπτόταν τον τάφο του στο νεκροταφείο.

Ειρήνη: της άρεσε πολύ το βιβλίο, αν και ξαφνιάστηκε από την σχέση μητέρας- δολοφόνου. Κατέλαβε το γιατί συνέβη αυτό, αλλά θεώρησε ότι ήταν αρκετά απότομη η εξέλιξη.

Παρασκευή Κ: Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε τροφή για σκέψη . Το ότι μια μάνα συγχωρεί το δολοφόνο του παιδιού της, την ξάφνιασε και συγχρόνως της φάνηκε πολύ ενδιαφέρον.

Σεντά: το βιβλίο της άρεσε αλλά η συγχώρεση ου δολοφόνου της φάνηκε ακατανόητη.

Ουλφέτ: ευκολοδιάβαστο το βιβλίο , της άρεσε και το βρήκε πολύ ενδιαφέρον. Ούτε και εκείνη όμως εγκρίνει τη σχέση της μητέρας με το δολοφόνο.

Σεμά: δεν της άρεσε πολύ το βιβλίο και δε θα ήθελε να είναι στη θέση της μητέρας.

Έμμυ: Το βιβλίο της άρεσε και της κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά δεν της άρεσε το τέλος. Επίσης της φάνηκε ότι ο χρόνος της ιστορίας κύλησε πολύ γρήγορα.

Σταυριάννα: Εντυπωσιάστηκε από το τέλος, αλλά την κούρασαν οι πολλές πληροφορίες για τη ζωή της μητέρας- της θεώρησε άσχετες και άχρηστες)

Διώνη: Το βιβλίο πολύ ενδιαφέρον και μεγάλη η ανατροπή του τέλους. Της φάνηκε πολύ τραγικό ότι η μητέρα μιλούσε με το δολοφόνο και αν ήταν κάποιος ήρωας θα ήθελε να είναι ο Τζίμυ, αφού θα ήθελε και αυτή να σκοτώσει το δολοφόνο του παιδιού της.

Ελισάβετ: Της άρεσε το βιβλίο, αλλά την εκνεύρισε η εξέλιξη της ιστορίας. Δε θα συγχωρούσε το δολοφόνο  και δεν ενέκρινε τη στάση της μητέρας γενικότερα.

Ελιβιόνα: Ευκολοδιάβαστο το βιβλίο και ενδιαφέρον το θέμα , αλλά υπήρχαν πολλές πληροφορίες που θεωρεί ότι δεν ήταν απαραίτητες.

 

Μαρία: όσο πρόλαβε να διαβάσει, της άρεσε.

Η κ.Κρύου αναφέρθηκε στην ψυχική γενναιότητα της μητέρας να φτάσει να συγχωρήσει το δολοφόνο του παιδιού της- μια πράξη που ταιριάζει στη θρησκεία. Όμως αυτό πηγάζει μέσα από την προσπάθεια της μητέρας να επιβιώσει, αν κατάφερε να συνεχίσει αν ζει. Να μη μετατρέψει σε εκδίκηση τον πόνο της.

Στην συζήτηση που ακολούθησε σχεδόν όλοι συμφωνήσαμε ότι πρόκειται για ένα βαρύ βιβλίο. Η Κατερίνα δήλωσε ότι τη συγκλόνισε η ψυχολογία της μητέρας: το πώς η θλίψη καταβρόχθιζε την ψυχή της, ότι περίμενε να επιτρέψει η κόρη της κάθε μέρα που περνούσε. Η απλότητα με την οποία μίλησε ο Κλίφτον για την υπόθεση της προκάλεσε αποστροφή και κατάλαβε πως η μητέρα λύγισε επειδή μπροστά της δεν είδε ένα τέρας, αλλά ένα απλό παιδί.

 Μας απασχόλησε το ερώτημα αν ο δολοφόνος γεννιέται ή γίνεται και είδαμε ότι σύμφωνα και με το βιβλίο η οικογένεια ενός ανθρώπου μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο για την εξέλιξη της ζωή του.  Ο Κλίφτον ήταν γέννημα μιας κακοποιητικής οικογένειας και ποτέ – προφανώς- δε βίωσε τι σημαίνει αγάπη, αποδοχή, φροντίδα. Η Λούλου, η φίλη του, φέρθηκε πολύ έξυπνα, καθώς απομακρύνθηκε έγκαιρα απ αυτό, - διαβλέποντας ίσως την εγκληματική φύση του.

Η συγγραφέας συγκρίνει την συγχώρεση με την εκδίκηση και φτάνει να καταλήγει στο συμπέρασμα πως η εκδίκηση ισοπεδώνει τον άνθρωπο και τον κάνει κτήνος, ενώ η συγχώρεση αλλάζει την προοπτική της ζωή του.

Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι πως ο Κλίφτον δεν ήθελε να ζήσει, δεν επιδίωξε να αλλάξει την ποινή του – ίσως και γιατί κουράστηκε να είναι ένα τέρας, να νιώθει ότι κάνει μόνο το κακό, ίσως και να νιώσει ότι απαλλάσσεται από το παρελθόν του.

Οι υπόλοιποι ήρωες φαίνεται να αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο την υπόθεση: ο μπαμπάς συνεχίζει τη ζωή του, παντρεύεται, κάνει παιδί και η αδερφή της Αντόνια συνεχίζει και εκείνη τη ζωή της. Η Αντόνια πάλι φαίνεται να μη θέλει αν συνεχίζει τη ζωή της και γι αυτό διατηρεί το δωμάτιο της Στέλλας ανέγγιχτο ενώ προσμένει και την επιστροφή της.

Τα παιδιά διατύπωσαν ενδιαφέρουσες απόψεις και – φυσικά- με την απόλυτη οπτική της εφηβείας δε θα συγχωρούσαν το δολοφόνο. Ακολουθούν οι απαντήσεις τους στο ερωτηματολόγιο που τους δόθηκε ηλεκτρονικά. 

Ποιον ήρωα του βιβλίου ξεχωρίσατε και γιατί;

Δύσκολη ερώτηση. Θα έλεγα τον Τζίμμυ, ο οποίος υπέφερε και θρηνούσε την κόρη του στη σιωπή και έπνιγε τον πόνο του με το αλκοόλ, ενώ κάποια στιγμή αποφάσισε ότι πρέπει να προχωρήσει. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι προσπάθησε να πείσει τον εαυτό του πως αυτά που είχαν συμβεί δεν ήταν αληθινά και να διαγράψει τη Στέλλα από τη μνήμη του, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Κανένα

Ξεχώρισα περισσότερο από όλους τον δολοφόνο, την αιτία δηλαδή όλου του "κακού",κυρίως γιατί καθόλη την διάρκεια του βιβλίου τον σύγκρινα με πραγματικές περιπτώσεις της καθημερινότητας

Θα έλεγα τον Τζιμμυ, γιατί παρόλο που έχασε το παιδί του κατάφερε κ συνέχισε την ζωή του. Ίσως κ η Λόρεν γιατί με εντυπωσίασε η στάση της.

Η Αντωνία επειδη συγχώρεσε τον δολοφόνο της κόρης της

Στέλλα

Την Αντόνια γιατί με εξέπληξε το ψυχικό σθένος που είχε που κατάφερε να συγχωρήσει τον δολοφόνο της κόρης της

Ο ήρωας που ξεχώρισα ήταν η ηρωίδα, η Αντονια, η μητέρα της Στέλλας. Αλλά και τον Κλιφτον για το ιστορικό του.

Η σχέση που δημιούργησε με το φονιά της κόρης της βοήθησε καθόλου την Αντονια;

Φαίνεται πώς όταν έρχεται σε επαφή με τον φονιά της κόρης της η Αντόνια καταφέρνει "επεξεργαστεί" καλύτερα τα συναισθήματα της και προσπαθεί να κατανοήσει γιατί έγινε ό,τι έγινε. Παράλληλα συνειδητοποιεί οτι δεν υπάρχει νόημα να τον αντιμετωπίζει με μίσος αφού έτσι δεν θα αλλάξει κάτι όσον αφορά τον θάνατο της κόρης της, κάτι το οποίο τη βοήθησε να βρει ψυχική ηρεμία και να αρχίσει μια προσπάθεια να πάρει πίσω τη ζωή της.

Πιστευω πως την βοηθησε να ξαλαφρωσει τον πονο της και να προχωρησει με τη ζωη της αλλα και ισως να καταλαβει την οπτικη του φονια

Πιστεύω πως ναι. Η ίδια άλλωστε ισχυρίστηκε πως η συγχώρεση ήταν το μόνο που θα της επέτρεπε να λυτρωθεί και πως η εκδίκηση δεν θα έφερνε το παιδί της πίσω. (κατά την γνώμη μου, πολύ σωστά σκέφτηκε, γιατί η εκδίκηση ίσως και να σημαίνει ισοπέδωση, πράγμα ίσως τελικά ανόητο).

Προσωπικά θεωρώ πως επειδή δημιούργησε μια άλλη σχέση πέρα από την οικογένεια της ίσως να την βοήθησε, εξίσου κ η θέληση της να τον βοηθήσει και να του φέρει γλυκό κ βιβλίο στη φυλακή.

Ναι

Ναι

Την βοήθησε να επιζήσει και να μην αναλώνεται σκεπτόμενη συνεχώς την εκδίκηση,κάτι που δεν θα την βοηθούσε καθόλου και θα την κρατούσε πίσω.

Ναι η σχέση που δημιουργήθηκε ανάμεσα τους ήταν η βασική αιτία που βοήθησε την Αντονια να προχωρήσει τη ζωή της

 

Θα συγχωρούσατε τον Κλίφτον αν ήσασταν η Αντόνια;

Οχι

Δεν είμαι σίγουρη , αλλά ίσως η απάντηση μου να τείνει πιο κοντά στο ναι. Όπως συνειδητοποίησε και η Αντόνια, δεν υπήρχε κάποιο όφελος στο να μισεί τον Κλίφτον, αλλά αντίθετα το μίσος θα "της έτρωγε τα σωθικά". Πιστεύω πως το να συγχωρεί κάποιος ένα άτομο που του εχει προκαλέσει πόνο μπορεί να ωφελήσει τον ίδιο, ωστόσο κατανοώ πως είναι αρκετά δύσκολο και στην περίπτωση της Αντόνιας, ένα μεγάλο κατόρθωμα.

Οχι γιατι αν και κατανοω πως βοηθησε την Αντονια, πιστευω πως η συγχωρεση του δολοφονου του παιδιου μου θα ηταν μια προδοσια του παιδιου μου απο εμενα γιατι θα ηταν σαν να εγκρινω αυτη την πραξη.

Πολλές φορές όσο διάβαζα το βιβλίο έβαζα τον εαυτό μου στην θέση της πρωταγωνίστριας, και πολλές φορές συμφωνούσα μαζί της. Αν και δεν το λέω με απόλυτη σιγουριά, μιας και αν πραγματικά βρισκόμουν στην θέση της Κούπερ ίσως να το βίωνα αλλιώς, πιστεύω πως τελικά θα συγχωρούσα τον δολοφόνο.

Λολ οχι

Θα τον συγχωρούσα μετά από παρά πολύ χρόνια για να συνέχιζα τη ζωή μου όπως και η Αντονια διότι δεν μπορείς να ζεις με μίσος

Δεν ξέρω αν θα τον συγχωρούσα γιατί χρειάζεται απίστευτη ψυχική δύναμη ,είναι κάτι σχεδόν ακατόρθωτο

Πιστεύω πως εάν ήμουν η Αντονια δεν θα κατάφερνα να τον συγχωρήσω, τουλάχιστον όχι στην αρχή. Θα ήθελα να πάρω εκδίκηση για τον θάνατο της κόρης μου και θα ήθελα να τον δω να υποφέρει όπως εκείνη. Στη συνέχεια όμως, ίσως, να καταλάβαινα πως με αυτόν τον τρόπο δεν θα συνέχιζα τη ζωή μου και θα παρέμενα ένα φυτό. Πολλές φορές όμως ο μόνος τρόπος για να προχωρήσεις είναι βάζοντας ένα τέλος στο παρελθόν και με την εκδίκηση δεν θα νιώσεις ανακούφιση, βασικά θα νιώσεις αλλά μόνο για λίγο, εκείνη τη στιγμή. Και ακόμα και εάν ήθελα εκδίκηση, πιο οδυνηρό θα ήταν για τον δολοφόνο να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του ξέροντας ότι έχει χάσει την ελευθερία για πάντα. Θα προσπαθούσα να τον συγχωρήσω μετά από πολύ σκέψη και χρόνο και ίσως στο τέλος να το κατάφερνα ίσως όμως και όχι.