Το λουλούδι του γεφυριού της Άρτας

Με αφορμή την παραλογή "Του γεφυριού της Άρτας" οι μαθητές του Γ4 κατέθεσαν τις δικές τους ποιητικές προτάσεις για μια ενναλακτική θεώρηση του ποιήματος. Αυτοδίκαια η ποιητική προσπάθεια της Νεφέλης δημοσιεύεται!

http://ellania.pblogs.gr/files/f/231828-182308064_2108648224.jpg

Σαρανταπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
γιοφύριν εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι.
Ολημερίς το χτίζανε το βράδυ εγκρεμιζόταν.
Μοιριολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι μαθητάδες:
«Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στες δούλεψες μας,
ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται».
Έτσι μια μέρα, χάραμα, μέσα από τα ερείπια
άγριο λουλούδι φύτρωσε, μα με κοψιά φιδίσια.
Ήταν πανέμορφο έλεγαν, όσοι το αντικρύσαν.
ολόχρυσα είχε πέταλα και φύλλα σμαραγδίσια!
Μα μέσα από τα κάλλη του, μέσα από την ομορφιά του
φαρμάκι μαύρο έκρυβε σ’όλα τα πέταλα του.
Σαν φτάσανε οι μάστορες κι οι εξήντα μαθητάδες
πουλί ήρθε και κάθισε κι είπε σ’ όλους τους άντρες :
«Εάν θέλετε το κτίσμα σας να μην ξαναδιαλύσει,
να περπατούν διαβάτες του κι ο ήλιος να φωτίζει,
βάλτε τον πιο αντάξιο, τον πιο γενναίο σας νέο
ένα πέταλο να γευτεί απ’ το φυτό το ωραίο.
Τότε η ίδια η Ίριδα, νέκταρ θα σας δώσει.
Αυτό αν το γιόμα ρίξετε, γεφύρι θε να ορθώσει.»
Σαν όλοι το σκεφτήκανε, το καλομελετήσαν
και πήραν την απόφαση, στο τέλος καταλήξαν.
Τον ίδιο τον πρωτομάστορα, θα βάζανε να πάρει
το πέταλο απ’ την Ίριδα, εκείνος για να φάει.
Εφόσον τούτος έλειπε, δεν είχε πάει στο γιόμα
δεν άκουσε μήτε πουλί, μήτε και κάτι ακόμα.
Σαν ήρθε ο πρωτομάστορας, όλοι εκοιταχτήκαν,
ποιο τέχνασμα θα βρίσκανε να πράξουν και το βρήκαν.
«Γεια σου μεγάλε μάστορα, καλώς ήρθες στα μέρη.
Έλα εδώ και συ να δεις η τύχη τι μας φέρνει.
Αυτό το λουλούδι που θωρείς φέρνει καλοτυχία,
σε όποιον γευτεί ένα πέταλο, φέρνει την ευτυχία.»
Ο μάστορας υποψιάστηκε πως ήταν όλα ψέμα,
το πέταλο όμως έφαγε, βυθίστηκε στο αίμα.
Κάλλιο το γεφύρι να χτιστεί, παρά αυτός να ζει.