Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Αυτή τη στιγμή βρέχει και βρίσκομαι κάτω από ένα δεντράκι μπας και καλυφθώ λίγο. Τώρα που δουλεύω στο ξενοδοχείο Εξέλσιορ δεν έχω πολλή ώρα μόνος μου, οπότε έρχομαι στον κήπο για να γράψω εδώ. Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν ό,τι έχει γίνει στο παρελθόν και έχω καταλάβει πως αυτός ο πόλεμος μας έχει καταστρέψει. Εννοώ εμένα και όλους τους Εβραίους.
Από τότε που εγώ και ο Μορίς φύγαμε από το σπίτι, το ταξίδι μας είναι περισσότερο ένας εφιάλτης. Η απόδραση μας στην ελεύθερη ζώνη μοιάζει με μια γάτα που προσπαθεί να ξεφύγει από τα δόντια ενός σκύλου. Η κατασκήνωση στην οποία βρεθήκαμε ήταν σαν φυλακή και ο τρόπος που μας συμπεριφέρονταν ήταν φρικτός. Το χειρότερο όμως είναι αυτό εδώ το μέρος. Δουλεύουμε σαν σκλάβοι , κοιμόμαστε σαν τα ζώα και μας φέρονται σαν να είμαστε σκουπίδια. Αυτός ο Γερμανός στρατιώτης πήγε να πάρει το Μορίς από μένα. Με χτύπησε και στο μάτι μου. Η κατάσταση εδώ είναι χαοτική. Τις προάλλες είδα ένα μωράκι να κλαίει στα χέρια της μητέρας του και κείνη να προσπαθεί να το καθησυχάσει. Με στοίχειωσε…. Τα πράγματα που έχω δει εδώ δε μπορεί να τα βάλει ο νους του ανθρώπου. Δεν κοιμάμαι πια εύκολα….
Θέλω να πάω σπίτι. Θέλω τη μαμά, το μπαμπά και τα αδέλφια μου. Το ζεστό φαγητό της μαμάς., να μου δώσει παρηγοριά και να με φροντίσει. Θέλω να περηφανευτώ που είμαι Εβραίος , χωρίς λύκους να με κυνηγάνε. Θέλω να γυρίσω στα παλιά.
Αρκετά όμως έμεινα εδώ. Θα υποψιαστούν κάτι και μετά…. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνει…
Τζο
Παρασκευή Νικόλη, Β5
Αγαπητό ημερολόγιο,
Μετά από κάποια χρόνια αποφάσισα να γράψω για κάτι που με σημάδεψε για πάντα: τη διαφυγή μου από το Παρίσι το 1942. Είχα μια κανονική ζωή, όμως μια μέρα ένας κατακτητής αποφάσισε να σκοτώσει όλους τους Εβραίους. Φυσικά οι γονείς μου σε μια προσπάθεια διαφυγής με έδιωξαν με το μεγαλύτερο αδερφό μου, το Μορίς. Αυτό το ταξίδι παρόλο που ήταν επικίνδυνο και έντονο , δεν έχει μείνει έντονα στη μνήμη μου. Μόνο ένα περιστατικό που συνέβη στη διάρκεια του θα μου μείνει αξέχαστο. Η διαμονή στο ξενοδοχείο Εξέλσιορ.
Για να πω την αλήθεια δε θυμάμαι καν πως εγώ και ο αδερφός μου καταλήξαμε εκεί. Το ξενοδοχείο αυτό λειτουργούσε ως χώρος κράτησης των Εβραίων .Με το που μπήκαμε μέσα , παρατήρησα ότι επικρατούσε χάος. Οι υπάλληλοι μας έδωσαν κάτι κόκκινα χαρτιά. Νωρίτερα με είχαν χτυπήσει στο μάτι , οπότε όλα ήταν θολά. Μετά από την αναμονή εκεί μεταφερθήκαμε σε ένα γραφείο όπου ένας άντρας έλεγχε τα στοιχεία του καθενός και τους ανέκρινε με τη χρήση βίας. Μάλιστα πριν από εμάς ανακρινόταν ένας Εβραίος αντιστασιακός , που έπεσε στα χέρια των Γερμανών λόγω του πλαστού διαβατηρίου του. Τον χτύπησαν πολύ πριν ομολογήσει και δυστυχώς τον σκότωσαν, επειδή αντιστάθηκε.
Και μετά ήρθε η σειρά μας. Εάν και ο στρατιωτικός δε μας πίστεψε , δε ομολογήσαμε , ακόμα και με το ξύλο οπότε μας άφησε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο, την ιατρική εξέταση. Για κάποιο λόγο , ίσως και επειδή ο ίδιος ήταν Εβραίος, ο γιατρός είπε ψέματα ότι ήμασταν Καθολικοί και χάρη σε αυτόν επιζήσαμε. Τις επόμενες ημέρες δούλευα στην κουζίνα του ξενοδοχείου και μια μέρα έπεσα σε κώμα εξαιτίας της μηνιγγίτιδας. Ο αδερφός μου είχε πάει να βρει ψεύτικα χαρτιά. Και μια μέρα μας έστησαν παγίδα. Ο μάγειρας μας έστειλε να κόψουμε ντομάτες από τον κήπο , όπου η πόρτα ήταν ανοιχτή και τη φυλούσε ένα στρατιώτης κρυμμένος. Με τον αδερφό μου σχεδιάζαμε να φύγουμε, αλλά την τελευταία στιγμή έλαμψε ο ήλιος, είδαμε τη σκιά του στρατιώτη και σωθήκαμε. Σε λίγη ώρα φύγαμε με τη βοήθεια μελών της Καθολικής Εκκλησίας ( σημείωση: εδώ μπορείτε να δείτε μια αληθινή ιστορία στην οποία Μουσουλμάνοι έσωσαν Εβραίους). Τι ειρωνεία.
Πραγματικά χαίρομαι που κατάφερα να επιζήσω από το Ολοκαύτωμα , σε αντίθεση με άλλα άτομα. Προτιμώ να θυμάμαι αυτό το ταξίδι ως ένα μάθημα που μου δόθηκε παρά ως μια διαφυγή από το θάνατοι.
Τζο
Ειρήνη Μπακρατσά, Β5
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ, Un s... by giota on Scribd
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου