H ζωή μου παραδόξως, συνεχίστηκε σε φυσιολογικούς (μόνο φυσιολογικοί για ‘μένα δεν ήταν! )ρυθμούς. Βρισκόμουν σχεδόν καθημερινά με τη Λουΐζα’ μάντεψε πού! Στο γραφείο μου! Και εδώ αξίζω ένα δυνατό χειροκρότημα γιατί ναι, επιτέλους αγόρασα γραφείο! Μη φανταστείς για να διαβάζω’ καλά φαντάσου το λίγο. Βασικά φαντάσου το πολύ γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Μόλις βέβαια το άκουσε αυτό η Μαρία, η αδερφή μου(δυστυχώς), έτρεξε στην κουζίνα για το θερμόμετρο αλλά, για κακή της τύχη, του είχε κάνει κατάληψη ο Τάκης, που είχε ίωση. Αλλά την να περιμένει κανείς απ ’αυτή;! Από μικρός πίστευα πως πάσχει από τον σύνδρομο του ήλιου: νομίζει ότι αυτή είναι το κέντρο και ότι όλοι οι υπόλοιποι περιστρέφονται γύρω της. Και τώρα το πιστεύω δηλαδή, απλά τώρα νομίζω πως πρέπει να το κοιτάξει.
Μια μέρα, που λες, καθώς διάβαζα(το τονίζω αυτό!) με λίγη βοήθεια ‘Λουΐζας’ γύρισε αυτή και μου είπε:
-Γιατί το κάνεις αυτό; Νομίζω πως έχει το δικαίωμα να ξέρει!!
-Έλα μου;
-Θανάση μην κάνεις τον κινέζο..Ξέρεις πολύ καλά ότι μιλάω για τον πατέρα σου και πιστεύω πως κάνεις λάθος που δεν του το λες, όπως και η μαμά σου… Εκεί την διέκοψα.
-Καλά με δουλεύεις τώρα; Να τον χέσω εγώ τέτοιον πατέρα που μου’ τυχε...Και ν’ αφήσεις την μάνα μου εκεί που είναι!! Δεν του λέω τίποτα του παλιο..(μπιπ)!
ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΤΣΑΡΔΑΚΑΣ
Γρήγορα και αποτελεσματικά !
Τηλ.: … Κιν.: 6948..
Πώς γίνεται ρε γαμώτο, κι αυτή η κοπέλα να με πείθει για το οτιδήποτε ακόμα δεν το’ χω καταλάβει! Το συνεργείο όμως ήταν κλειστό. Ρώτησα τον περιπτερά εκεί δίπλα πότε ανοίγει αλλά αυτός μου είπε:
-Δεν τα’ μαθες παιδί μου; Ο Τσαρδάκας είναι στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό..
-Όχι κι αυτός ρε γαμώτο! ΌΧΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ! Ούρλιαξα κι έφυγα τρέχοντας και κλαίγοντας για το νοσοκομείο. Κλαίγοντας …για δεύτερη φορά..
Ήταν γεμάτος σωληνάκια και μόνος..( Ο Γκεζίμ δεν μετράει, για ‘μενα τουλάχιστον) Δεν ξέρω γιατί, αλλά πραγματικά πονούσα που τον έβλεπα έτσι. Γιατί όμως, ΓΙΑΤΙ; Αφού δεν τον είχα ζήσει και καθόλου για να πω ότι θα μου λείψει αν φύγει. Άλλωστε για εμένα από την πρώτη μας (και ειλικρινά ελπίζω όχι και τελευταία φορά!) συνάντηση τον θεωρούσα τον βασιλιά της μαλακίας, μάλλον λόρδο καλύτερα’ να μην στερήσω την βασιλεία από τον Τάκη, Ίσως… ίσως ένοιωθα έτσι ακριβώς επειδή δεν τον είχα ζήσει. Ναι όμως, αφού τον θεωρούσα (τον θεωρώ ακόμα;) ηλίθιο, γιατί να θέλω να ζήσω, έστω και λίγο, μαζί του;
Σ ‘ένα κλίμα αμηχανίας και απόλυτης σιωπής, επειδή ο άλλος είχε πεταχτεί στην καφετέρια στο ισόγειο, πήγα, φορώντας μια ειδική αποστειρωμένη πράσινη στολή και στάθηκα δίπλα του. Τι να του έλεγα;;;! Γεια, είμαι ο τύπος από το συνεργείο με το σπασμένο φανάρι και τους εμετούς και περνούσα από’ δω απ ’έξω, ε… και είπα να μπω για να σου πω πως είμαι γιος σου;;! Δε λέει..Είπαμε..είμαι κωλόπαιδο αλλά δεν έχω και IQ ραδικιού! Θα του το ‘λεγα μια κι έξω.., ώστε όταν έβγαινε, με το καλό, να μην χρειάζονταν οι συστάσεις. Έτσι, έσκυψα πάνω από το αυτί του και του ψιθύρισα:
-Γεια, είμαι… ο γ..
-Μπιιιιιιιιιιιιιιιιπ…………
Ξαφνικά εμφανίστηκαν από το πουθενά 4-5 πανικόβλητες νοσοκόμες και με διέταξαν να βγω έξω. Εγώ είχα κοκαλώσει και τότε άρχισα να φωνάζω:
-Καλά, με δουλεύεις ρε Τσαρδάκα;! Πάντα στις δύσκολες την κοπανάς;;! Είμαι γιος σου ρε, που να μη ήμουν! ΕΙΜΑΙ ΓΙΟΣ ΣΟΥ!!
-Σας παρακαλώ πολύ βγείτε έξω, είπε μία από τις νοσοκόμες.
-Δε με άκουσε γαμώτο μου, δε με άκουσε… είπα με ένα βουβό κλάμα κι έφυγα, κλείνοντας δυνατά και βιαστικά την πόρτα πίσω μου.
-Έλα, πώς πήγε; Του το ΄πες; Πώς το πήρε; Ήταν οι πρώτες λέξεις της Λουΐζας μόλις τη πήρα τηλέφωνο. Πέρασαν 5-6 δευτερόλεπτα και με δυσκολία( απ’ τη συναισθηματική φόρτιση) της απάντησα:
-Δεν πρόλαβα, πέθανε.
-……
-……
-Λυπάμαι πολύ Θανάση μου…, είπε ψιθυριστά αυτήν τη φορά. Μην μιλάς άλλο. Απλά άκου..έβαλε το mp3 της στο ακουστικό να παίζει το: You’re not alone, του Mads Langer. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το τραγούδι. Δεν ήταν από αυτά που τα έσπαγαν. Κι όμως, ήταν το μόνο που μπορούσε, έστω και στο ελάχιστο, να μου κάνει λίγη παρέα, να με κάνει να ξεχαστώ, να μου υπενθυμίσει τη ύπαρξή της. Την ύπαρξη του φύλακα άγγελού μου. “You’re not alone, I’ll wait till the end of time for you…It is the distance that makes life a little hard. Two minds that once were close, now so many miles apart. I will not falter though, I’ll hold on till you’re home. Safely back where you belong and see how our love has grown…You’re not alone!!”
-Το ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου, έχω εσένα άγγελέ μου… της είπα μ’ ένα μικρό, γλυκό χαμόγελο και έκλεισα απαλά το ακουστικό.
Μαρία Αναστασία Κιαπόκα, Γ4
Μια μέρα, που λες, καθώς διάβαζα(το τονίζω αυτό!) με λίγη βοήθεια ‘Λουΐζας’ γύρισε αυτή και μου είπε:
-Γιατί το κάνεις αυτό; Νομίζω πως έχει το δικαίωμα να ξέρει!!
-Έλα μου;
-Θανάση μην κάνεις τον κινέζο..Ξέρεις πολύ καλά ότι μιλάω για τον πατέρα σου και πιστεύω πως κάνεις λάθος που δεν του το λες, όπως και η μαμά σου… Εκεί την διέκοψα.
-Καλά με δουλεύεις τώρα; Να τον χέσω εγώ τέτοιον πατέρα που μου’ τυχε...Και ν’ αφήσεις την μάνα μου εκεί που είναι!! Δεν του λέω τίποτα του παλιο..(μπιπ)!
ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΤΣΑΡΔΑΚΑΣ
Γρήγορα και αποτελεσματικά !
Τηλ.: … Κιν.: 6948..
Πώς γίνεται ρε γαμώτο, κι αυτή η κοπέλα να με πείθει για το οτιδήποτε ακόμα δεν το’ χω καταλάβει! Το συνεργείο όμως ήταν κλειστό. Ρώτησα τον περιπτερά εκεί δίπλα πότε ανοίγει αλλά αυτός μου είπε:
-Δεν τα’ μαθες παιδί μου; Ο Τσαρδάκας είναι στο νοσοκομείο με εγκεφαλικό..
-Όχι κι αυτός ρε γαμώτο! ΌΧΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ! Ούρλιαξα κι έφυγα τρέχοντας και κλαίγοντας για το νοσοκομείο. Κλαίγοντας …για δεύτερη φορά..
Ήταν γεμάτος σωληνάκια και μόνος..( Ο Γκεζίμ δεν μετράει, για ‘μενα τουλάχιστον) Δεν ξέρω γιατί, αλλά πραγματικά πονούσα που τον έβλεπα έτσι. Γιατί όμως, ΓΙΑΤΙ; Αφού δεν τον είχα ζήσει και καθόλου για να πω ότι θα μου λείψει αν φύγει. Άλλωστε για εμένα από την πρώτη μας (και ειλικρινά ελπίζω όχι και τελευταία φορά!) συνάντηση τον θεωρούσα τον βασιλιά της μαλακίας, μάλλον λόρδο καλύτερα’ να μην στερήσω την βασιλεία από τον Τάκη, Ίσως… ίσως ένοιωθα έτσι ακριβώς επειδή δεν τον είχα ζήσει. Ναι όμως, αφού τον θεωρούσα (τον θεωρώ ακόμα;) ηλίθιο, γιατί να θέλω να ζήσω, έστω και λίγο, μαζί του;
Σ ‘ένα κλίμα αμηχανίας και απόλυτης σιωπής, επειδή ο άλλος είχε πεταχτεί στην καφετέρια στο ισόγειο, πήγα, φορώντας μια ειδική αποστειρωμένη πράσινη στολή και στάθηκα δίπλα του. Τι να του έλεγα;;;! Γεια, είμαι ο τύπος από το συνεργείο με το σπασμένο φανάρι και τους εμετούς και περνούσα από’ δω απ ’έξω, ε… και είπα να μπω για να σου πω πως είμαι γιος σου;;! Δε λέει..Είπαμε..είμαι κωλόπαιδο αλλά δεν έχω και IQ ραδικιού! Θα του το ‘λεγα μια κι έξω.., ώστε όταν έβγαινε, με το καλό, να μην χρειάζονταν οι συστάσεις. Έτσι, έσκυψα πάνω από το αυτί του και του ψιθύρισα:
-Γεια, είμαι… ο γ..
-Μπιιιιιιιιιιιιιιιιπ…………
Ξαφνικά εμφανίστηκαν από το πουθενά 4-5 πανικόβλητες νοσοκόμες και με διέταξαν να βγω έξω. Εγώ είχα κοκαλώσει και τότε άρχισα να φωνάζω:
-Καλά, με δουλεύεις ρε Τσαρδάκα;! Πάντα στις δύσκολες την κοπανάς;;! Είμαι γιος σου ρε, που να μη ήμουν! ΕΙΜΑΙ ΓΙΟΣ ΣΟΥ!!
-Σας παρακαλώ πολύ βγείτε έξω, είπε μία από τις νοσοκόμες.
-Δε με άκουσε γαμώτο μου, δε με άκουσε… είπα με ένα βουβό κλάμα κι έφυγα, κλείνοντας δυνατά και βιαστικά την πόρτα πίσω μου.
-Έλα, πώς πήγε; Του το ΄πες; Πώς το πήρε; Ήταν οι πρώτες λέξεις της Λουΐζας μόλις τη πήρα τηλέφωνο. Πέρασαν 5-6 δευτερόλεπτα και με δυσκολία( απ’ τη συναισθηματική φόρτιση) της απάντησα:
-Δεν πρόλαβα, πέθανε.
-……
-……
-Λυπάμαι πολύ Θανάση μου…, είπε ψιθυριστά αυτήν τη φορά. Μην μιλάς άλλο. Απλά άκου..έβαλε το mp3 της στο ακουστικό να παίζει το: You’re not alone, του Mads Langer. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το τραγούδι. Δεν ήταν από αυτά που τα έσπαγαν. Κι όμως, ήταν το μόνο που μπορούσε, έστω και στο ελάχιστο, να μου κάνει λίγη παρέα, να με κάνει να ξεχαστώ, να μου υπενθυμίσει τη ύπαρξή της. Την ύπαρξη του φύλακα άγγελού μου. “You’re not alone, I’ll wait till the end of time for you…It is the distance that makes life a little hard. Two minds that once were close, now so many miles apart. I will not falter though, I’ll hold on till you’re home. Safely back where you belong and see how our love has grown…You’re not alone!!”
-Το ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου, έχω εσένα άγγελέ μου… της είπα μ’ ένα μικρό, γλυκό χαμόγελο και έκλεισα απαλά το ακουστικό.
Μαρία Αναστασία Κιαπόκα, Γ4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου