26/01/1965
Αγάπη μου.
Είσαι η μόνη που απέμεινε ζωντανή για μένα αφού όλοι έχουν χαθεί. Ξέρω
την μισείς την θάλασσα αλλά εγώ εδώ ανήκω. Έχω χάσει τρία αδέλφια και τους δύο μου γονείς σε ναυάγιο, άρα δεν
δικαιολογούμαι. Θα με θεωρούσε κανείς τρελό αν ήξερε πως κοιμάμαι και ξυπνάω πάνω κορμί
του δολοφόνου της οικογένειάς μου, της άγριας και απρόβλεπτης θάλασσας. Ένα κομμάτι μου βρίσκεται εδώ, δεν μπορώ να το διαγράψω. Ξέρω μισείς
τη θάλασσα, ίσως σε επισκεφτώ καμιά μέρα, αν σε επισκεφτώ και τότε θα σου
αγοράσω το πολυτιμότερο κόσμημα για να με θυμάσαι. Θέλω πολύ να με θυμάσαι. Να
ξέρω πως έχω μια ζωή στην στεριά.
Η ζωή εδώ είναι πολύ δύσκολη. Παλεύουμε
κάθε μέρα να τα βγάλουμε πέρα με τα κύματα «Γολγοθάς» όπως τα αποκαλεί ο Φρέντυ
(είναι μούτσος). Χθες πέθανε η Κίττη η γάτα μου. Ήταν
μικρή. Την αγαπούσα. Μου κρατούσε συντροφιά όταν
την είχα ανάγκη, ήταν κάποιος για να επικοινωνώ παρόλο που δεν ήταν άνθρωπος. Πάντως
ήταν περισσότερο από τον «Γίγαντα» (ένα ναύτης) ο οποίος στραγγάλισε έναν φίλο
του, επειδή κοιτούσε ερωτικά την κόρη
που κουβαλούσε στην καμπίνα του ο Γίγαντας, όταν είχαμε αράξει στην Ινδία. Ναι, αυτόν
δεν τον θεωρώ άνθρωπο.
Έχουμε χάσει ήδη δύο ναύτες
από μία σοβαρή αρρώστια. Ναι υπάρχει κίνδυνος σε αυτά τα μέρη που επέλεξα να
ζω. Επίσης και ένας είναι σοβαρά άρρωστος και κοντεύει να πεθάνει. Αυτός είμαι
εγώ. Ίσως να είναι η τελευταία φορά που ακούς για μένα. Η τελευταία μου επιθυμία είναι απλώς μετά από σαράντα και χρόνια να υπάρχω
και να ζω πίσω στο βάθος του μυαλού σας. Να έχω και εγώ ένα σώμα να ζω……… Χάρισέ μου το, σε
παρακαλώ. Αντίο.
Με αγάπη.
Αυτός που όσο μακριά και να πάει πάντα θα σε έχει κοντά του.
Μάριος Αυγουλλάς, Γ1
3 Φεβρουαρίου 1952
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Άλλη μια μέρα δύσκολη και σήμερα.Η ώρα είναι έντεκα το βράδυ και μόλις
ήρθα στην καμπίνα μου για να ξεκουραστώ μετά από μία δύσκολη μέρα.Πλέουμε στον
Ινδικό Ωκεανό και έχουμε να αντικρίσουμε στεριά 19 μέρες.Βρέχει συνεχώς και
εχει πυκνή ομίχλη,δυσκολευόμαστε να δούμε ακόμα και την πλώρη του καραβιού.Ο
καπετάνιος μου είπε να ξεκουραστώ δύο ώρες και να ξανανέβω γιατί αρρώστησε ο
υποπλοίαρχος.Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
17 Φεβρουαρίου 1952
Σήμερα έχει γενέθλια ο πατέρας μου.Μακάρι να ήμουν και εγώ σπίτι.Πόσες
γλυκές αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό...Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα,δε
βλέπω μπροστά μου.Τόσες μέρες μας κυνηγάει η ομίχλη και τεράστια κύματα
αγκαλιάζουν το καράβι μας.Προχθές πέθανε ο μοναδικός μου φίλος,ο Γκρινιάρης
μου,ο γατούλης που είχα μαζί μου από το πρώτο ταξίδι...
Τώρα είμαι μόνος μου,συντροφιά με τις αναμνήσεις μου...
5 Μαρτίου 1952
Επιτέλους σήμερα σταμάτησε να βρέχει.Ένας ζεστός ήλιος φάνηκε στον
καταγάλανο ουρανό,η ομίχλη υποχώρησε και η θάλασσα ηρέμησε.Όλοι μας είμαστε πολύ
χαρούμενοι!Σε λίγο πιάνουμε το λιμάνι της Νέας Ζηλανδίας,μετά απο ταξίδι 2
μηνών.
Χρυσάνθη
Φουντωτού, Γ6
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 1957
Αγαπητή μητέρα.
Έχουμε διασχίσει ήδη την μισή διαδρομή για την Μαδρίτη, αυτό σημαίνει ότι σε δύο μήνες θα έχουμε
φθάσει. Σε ένα μήνα είναι τα σαράντα του θείου Μιχάλη. Πες σε όλους, ευχή σου
σε όλους «Ζωή σε σας» εκ μέρους μου. Στείλε χαιρετισμούς στα αδέλφια μου και
στον πατέρα.
Η ζωή εδώ στο πλοίο είναι πέρα
για πέρα διαφορετική. Το πρωί έχει εγερτήριο στις έξι και μας αφήνουν κατά τις
οκτώ. Μου θυμίζει λίγο τον στρατό αλλά με λιγότερη πιθανότητα να πάρεις φυλακή.
Κατά
την διάρκεια της μέρας οι δουλειές μου είναι να ελέγχω τις μηχανές ανά μία ώρα,
το πρωί να σφουγγαρίζω το κατάστρωμα και το βράδυ να λαδώνω δύο φορές την
κεντρική, και χαλασμένη από την σκουριά σκάλα. Από φαγητό δεν έχω παράπονο,
ούτως ή άλλως δεν τρώω και πολύ. Το μόνο μου πρόβλημα είναι ο ύπνος το βράδυ,
κοιμάμαι στο πάτωμα προς το παρών γιατί δεν έχουμε αρκετά στώματα αλλά όταν
φθάσουμε στην Μαδρίτη θα αγοράσουμε κι’άλλα γι’αυτούς που δεν έχουν. Τα βράδια
συνήθως χαράζω την λαμαρίνα που τριγυρίζει την καμπίνα μου, αλλά καμιά φορά
παίζω και κανένα χαρτάκι με τους υπόλοιπους ναυτικούς.
Πριν δύο μέρες πέθαναν δύο
γάτες αλλά ακόμα πήζουμε από δαύτες. «Τι στο καλό με το κιβώτιο τις φέρνουνε; Εμένα μου
αρέσει ένας μικρός πίθηκος που κυκλοφορεί στο κατάστρωμα και κάνει ακροβατικά.
Στην Μαρίνα μη μου πεις τίποτα. Δεν πρέπει να χαλιέται επειδή ο τρελός
αρραβωνιαστικός της πήρε τις θάλασσες, πες ότι απλώς δεν παρέλαβες κα…..να «Να
πάρει μου τελείωσε το μελάνι, ευτυχώς είχε ένας ναυτικός μια πένα και μου την
δάνεισε» κανένα από τα γράμματά μου. Θερμούς χαιρετισμούς σε όλους.
Υ.Γ.
Πες στην Δέσποινα της απέναντι
πολυκατοικίας ότι ο άνδρας της πέθανε από σύφιλη που κόλλησε από μία πόρνη στην
Σικελία, όπου καθίσαμε για δύο μέρες.
Υ.Γ.
Μετά την Μαδρίτη θα πάμε στην Βοστόνη της Νέας Υόρκης για την παραλαβή
κάποιων πολεμικών αρμάτων «Τank» νομίζω τα λένε στα Εγγλέζικα. Αν και πρώτο ταξίδι νιώθω ότι ολόκληρος ωκεανός γνώσης
και εμπειρίας έχει ήδη απλωθεί μπροστά μου.
Χάρης Αυγουλλάς, Γ1
Αγαπημένη μου μάνα,
Ξεκινήσαμε για Σιγκαπούρη. Το πλοίο φεύγει και εγώ είμαι πάνω στο
γραφείο μου με χάρτες ναυτικού και βλέπω την πορεία μας.
Θυμάσαι μάνα που
ονειρευόμουνα από μικρός, ταξίδια; Όλο
σου έλεγα ότι θα φύγω και εσύ μου έλεγες αργότερα γιέ μου, η θάλασσα είναι
δύσκολη. Λίγες μέρες πριν, μια καταιγίδα μας βρήκε στον Ινδικό Ωκεανό. Η
θάλασσα γέμισε τη γέφυρα. Στείλαμε SOS σε άλλα καράβια. Σε σκεφτόμουνα τότε που
με περίμενες και έλεγα θα σε ξαναδώ; Αλλά η ψυχή των ναυτικών όπως λένε είναι
δυνατή. Μου δίνει δύναμη η γάτα που έχουμε στο καράβι. Μου θυμίζει τη γάτα μας.
Είναι η συντροφιά μου όταν τα βράδια η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες. Τα βράδια, όταν κάνουμε τη βάρδιά
μας, τους λέω ιστορίες από το χωριό. Τους λέω για τα φαγητά σου, για το σπίτι
μας, για την αδελφή μου. Κοιτάμε τους αστερισμούς στον ουρανό και τους λέω που
όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου έδειχνε την Μικρή και την Μεγάλη Άρκτο.
Να μου φιλήσεις την Σμαρώ και να της
πεις ότι της έχω πάρει ωραία υφάσματα από την Ινδία.
Κωνσταντίνος
Ζιάννης, Γ1
Φίλε μου Κώστα,
Σου γράφω από το κατάστρωμα του βαποριού ¨Ελλάς», στο οποίο δουλεύω τους
τελευταίους μήνες. ‘Έχουμε κινήσει για την Κίνα και τα μεγάλα λιμάνια της , αλλά
δεν έχουμε καλύψει ούτε το 1/3 της διαδρομής ακόμη και οι κίνδυνοι του ταξιδιού
παραμονεύουν.
Εχθές περάσαμε τον πορθμό του
Γιβραλτάρ και δυσκολευτήκαμε στο να γυρίσουμε και να πάρουμε ρότα για τον
Ατλαντικό που θα διασχίζαμε λόγω μιας θύελλας κατά την οποία κοντέψαμε να χάσουμε
και το εμπόρευμα και τις ζωές μας. Τότε ήταν που αποφάσισα να σου γράψω, καθώς οι συνθήκες
αυτές ήταν για μένα πρωτόγνωρες και δεν ξέρω αν θα ζήσω για να σε ξαναδώ. Πάντως δε μπορείς να φανταστείς πόσο τυχερός είμαι που έχω την
γάτα που μου έδωσες πριν μπαρκάρω! Χωρίς αυτήν
η μοναξιά θα με είχε φάει ζωντανό!
Παρόλο που ταξίδια σαν αυτά είναι επικίνδυνα
απ τη φύση τους , η ελευθερία, η περιπέτεια
και ο κίνδυνος με τραβάνε σαν μαγνήτης. Το μόνο κακό είναι πως για να
μπαρκάρεις , εγκαταλείπεις οικογένεια, φίλους
, γονείς και συγγενείς. Μου λείπουν τρομερά όλα αυτά. Κάθε φορά που το
πλοίο παίρνει μια μεγάλη κλίση και γεμίζουν οι καμπίνες νερό , περνούν από
μπροστά μου μια μια όλες οι στιγμές που πέρασα μαζί τους σαν εικόνες. Α, και
για αν ξέρεις , τελικά είχες άδικο όταν έλεγες πως μαγειρεύουν καλά στα εμπορικά.
Πιο χάλια δε γίνεται. Τα φαγητά έχουν όλα ανεξαιρέτως την μυρωδιά και τη γεύση
πλαστικού.
Τέλος εκτός από αυτό ο καπετάνιος
με έχει βάλει νυχτερινή βάρδια και δεν μπορώ να κρατηθώ ξύπνιος πολλές φορές. Αυτά για τώρα
.Θα σου ξαναστείλω γράμμα όταν περάσουμε από το Μεξικό. Να δώσεις χαιρετίσματα
στη γυναίκα σου και τα υπέροχα παιδιά σου!
Σταμάτης
Χατζηπέτρος, Γ6
Αγαπημένη μου οικογένεια,
Δυο μήνες είμαι μακριά σας και μου έχετε λείψει πολύ. Εδώ και μέρες πλέουμε
στον Ινδικό Ωκεανό. Η θάλασσα είναι μανιασμένη και φουρτουνιασμένη . Τα ταξίδια
έχουν μεγάλες δυσκολίες . Δεν είναι σαν τα καραβάκια ή τις βαρκούλες που ταξιδεύουν
στην καταγάλανη , γαλήνια θάλασσα κάτω από το φως του ήλιου και τις αγναντεύουμε
από τον Πειραιά. Το καράβι είναι μεγάλο και άδειο . όλοι οι ναυτικοί δουλεύουμε
βάρδιες και έτσι δεν έχω παρέα και συντροφιά. Νιώθω μοναξιά , όμως η σκέψη σας με
παρηγορεί. Η τρικυμία θα κοπάσει και σε λίγες μέρες θα αράξουμε σε απάνεμο λιμάνι,
στη Βομβάη. Από κει θα σας στείλω το γράμμα μου μαζί με τη φωτογραφία ενός λιμανιού.
Ελπίζω να σας βρει καλά. Δε θα αργήσω να γυρίσω κοντά σας . Θα διασχίσουμε την
Ερυθρά Θάλασσα, θα περάσουμε απ τη Διώρυγα του Σουέζ και θα βγούμε στη Μεσόγειο.
Σε ένα μήνα θα φτάσουμε στον Πειραιά. Θα σας φέρω και μερικά δωράκια που σας έχω
αγοράσει,.
Σας φιλώ γλυκά,
Χριστιάννα
Χανοπούλου, Γ6
Αγαπητή οικογένεια,
Ταξιδεύουμε
εδώ και 20 ημέρες χωρίς να κάνουμε ούτε μία στάση. Αν δεν κάνουμε σύντομα στάση
θα τρελαθώ- αν και μπορεί να έχω τρελαθεί ήδη. Μέρες, ώρες , γιορτές όλα τα έχω
ξεχάσει πια. Δύσκολη η ζωή του ναυτικού τελικά, απορώ πως το άντεχε όλο αυτό ο
συγχωρεμένος ο πατέρας. 40 χρόνια στη θάλασσα αυτός, εγώ μόνο 20 ημέρες και
αρχίζω να τα χάνω. Μου λείπει η στεριά. Τα ζωντανά που ζουν πάνω της. Μόνο εκεί
μπορούν να επιζήσουν διότι πάνω στο
πλοίο τίποτα δεν επιζεί. Ότι ζώα είχαμε πάνε δεν άντεξαν τόσο σίδερο.
Αχ! αυτά τα ταξίδια σε άλλους φέρνουν ηρεμία και γαλήνη,
ενώ πάλι σε άλλους μόνο δυστυχία. Αυτό όμως που με κάνει και αντέχω εδώ μέσα
είναι οι αναμνήσεις και οι ιστορίες του πατέρα μου, όταν ήταν ναυτικός. Ίσως
και κάτι ωραίο να υπάρχει εδώ μέσα απλώς πρέπει να το ανακαλύψω. Πολλοί από το
πλήρωμα είναι ξένοι από χώρες μακρινές. Μάλλον τους πήραν επειδή δέχτηκαν τους
χαμηλούς μισθούς -για την ακρίβεια και γω λίγα θα πάρω απο όλο αυτό.
Σε κάνα μήνα θα γυρίσω πίσω, μητέρα. Δεν κάνω εγώ για
ναυτικός. Δεν θέλω να ακολουθήσω τα βήματα του πατέρα. Θέλω να κάνω αυτό που
μου αρέσει πραγματικά...
Φρίξος Αλέφαντος, Γ1
Αγαπημένη μου οικογένεια,
Σας αποστέλλω αυτό το γράμμα
για να σας καθησυχάσω για την ασφαλή άφιξή ,μου στον προορισμό μου.
Νιώθω τεράστια ανακούφιση που διέσχισα τα πελάγη
και τις επικίνδυνες θάλασσες και άγγιξαν τα πόδια μου ξηρά. Δεν θα σας κρύψω, το
ταξίδι μου αυτό με ταλαιπώρησε πολύ,
λόγου της θαλασσοταραχής των τελευταίων ημερών.
Συγκεκριμένα, ένα βράδυ η φύση είχε αγριέψει τόσο πολύ που τα κύματα της θάλασσας έφταναν
μέχρι την κουπαστή. Τα μεγάλα τρομακτικά
κύματα παρέσυραν το πλοίο εκτός πορείας
και ο καπετάνιος πάλευε να το
ελέγξει . Αυτό όμως που τάραξε τα σωθικά
μου ήταν η επικίνδυνη ομίχλη που
είχε απλωθεί τριγύρω μας. Δεν σας κρύβω
ότι αυτό το αγριευτικό τοπίο με
φόβισε πολύ και γέμισε το μυαλό μου
άσχημες σκέψεις ότι δεν θα σας ξαναδώ
ποτέ. Πως δεν θα ξαναδώ την κόρη μου που
τώρα πρέπει να έχει μεγαλώσει, δεν θα ξαναδώ την μάνα μου, που με φρόντιζε, και
κυρίως δεν θα ξαναδώ εσένα, την γλυκιά μου γυναίκα. Ευτυχώς είμαστε όλοι στο πλήρωμα ασφαλείς , μόνο ο
παπαγάλος μου πέθανε από την γνωστή αρρώστια …
Μα, δεν μπορώ να αφήσω τα
καράβια και τις θάλασσες, είναι σαν δεύτερή μου οικογένεια. Όταν βγαίνω στο
κατάστρωμα και μυρίζω το θαλασσόνερο νιώθω ελεύθερος και δυνατός..Ξεχνάω τα χιλιόμετρα που μας
χωρίζουν, ξεχνάω την δυστυχία μου και την μοναξιά μου.
Γλυκιά μου γυναίκα, σου
γράφω αυτό το γράμμα και στο μυαλό μου έρχονται στίχοι από το τραγούδι που τραγουδούσαμε τα κρύα βράδια, αναμνήσεις από τις όμορφες
στιγμές που περάσαμε μαζί. Κοντεύει η ημέρα της επιστροφής! Ελπίζω κανένα κύμα
να μην με διώξει μακριά σου!
Σας σκέφτομαι συνεχώς και
σας έχω πάντα στο μυαλό μου.
Ο σύζυγος και πατέρας σας,
.. . . . . . . . . . .
.
Κατερίνα Φαϊλλη, Γ6
Ημέρα 1η
Σήμερα ξύπνησα στις 6 το
πρωί, πλύθηκα, ντύθηκα, ετοίμασα τα πράγματα μου και ετοιμάστηκα να φύγω. Έπρεπε
να είμαι στο καράβι στις 8. Όταν έφτασα στο καράβι γνώρισα τον καπετάνιο και το
υπόλοιπο πλήρωμα. Ήταν ο πρώτος μου ναύλος. Στις 10 έφυγε το καράβι γεμάτο
εμπόρευμα για την Αμερική.
Ημέρα 25η
Εδώ και τέσσερις μέρες βρέχει καταρρακτωδώς,
έχει φουρτούνα και όλοι μας είμαστε σε εγρήγορση. Χθες χτύπησε ένα κύμα το
πλοίο και παρέσυρε έναν ναύτη μαζί του. Σήμερα το πρωί φτάσαμε στο στενό του
Γιβραλτάρ. Κατεβήκαμε από το πλοίο για να ανεφοδιαστούμε με τρόφιμα και νερό. Αύριο
το πρωί ξανά σαλπάρουμε για το υπόλοιπο ταξίδι έως την Αμερική.
Ημέρα 50η
Μετά από πολύ περιπέτεια
πέρασε η καταιγίδα. Άλλοι δύο ναύτες πέθαναν. Συνεχίζουμε να μειωνόμαστε
καταιγίδα με καταιγίδα. Ακόμα χθες πέθανε η γάτα του Κλάους και η μαϊμού του
Γκίμπς, από την αρρώστια της λαμαρίνας.
Ημέρα 70η
Σιγά-Σιγά με τα κιάλια
άρχισε να φαίνεται η Αμερική. Επιτέλους το ταξίδι μας έχει αρχίσει να φτάνει
στο τέλος του. Σήμερα είμαι πολύ λυπημένος γιατί η γάτα μου, η Λουλου, πέθανε
από την αρρώστια της λαμαρίνας όπως και η γάτα του Κλάους και η μαϊμού του
Γκίμπς.
Ημέρα 100η Τελικά φτάσαμε σήμερα το απόγευμα
στην Αμερική. Από τους 50 ναύτες που ήμασταν μείναμε οι 47. Χάσαμε τρεις πολύ
καλούς ναύτες αλλά αυτά έχουν τα καράβια. Τώρα, το επόμενο ταξίδι μας είναι για
την Ασία σε δύο εβδομάδες.
Στέργος Ζαμάγιας, Γ1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου