Μια απροσδόκητη συνάντηση με τον Παπαδιαμάντη της ζωγραφικής, το Θεόφιλο Χατζημιχαήλ.

Δεν ξέρω πως, αλλά βρέθηκα σ' ένα μικρό καφενεδάκι στη Μυτιλήνη να πίνω κρασάκι και να αγναντεύω τη θάλασσα, πολλά χρόνια πριν. Καθώς απολάμβανα την ηρεμία του τοπίου την προσοχή μου τράβηξαν κάποιοι θόρυβοι που ερχόντουσαν από πιο δίπλα. Γύρισα και είδα ένα μεσήλικα με μια πολύ ιδιαίτερη εμφάνιση. Φορούσε φουστανέλα! Ζωγράφισε πάνω στον τοίχο του καφενείου. Τον παρατηρούσα....Φαινόταν τόσο ευτυχισμένος με αυτό που έκανε.Τόσο ακριβής η πινελιές του τόσο έντονα τα χρώματα του! Φώναξε τον καφετζή και ζήτησα να του βάλει ένα κρασάκι από εμένα. Μου είπε"Στην υγειά σου"Με το πιο όμορφο χαμόγελο, και έτσι πήρα το θάρρος να πάω να καθίσω κοντά του.

-Με λένε Θεόφιλο Χατζημιχαήλ, μου είπε

 -Τι σύμπτωση και εγώ Χατζημιχαήλ λέγομαι.

 Άφησε κάτω το πινέλο του και κάθισε μαζί μου.

-Τι όμορφα που ζωγραφίζεις!

-Ζωγραφίζω από πολύ μικρός.

 -Από πόσο χρονών;

-Από τότε που με άφησαν ήσυχο.

 -Δηλαδή;

 -Να βλέπεις ήμουν αριστερόχειρας. Και εκείνο τον καιρό έφαγα πολύ ξύλο για να γίνω δεξιόχειρας, πράγμα που δεν κατάφερα ποτέ, παρά μόνο να κλειστώ στον εαυτό μου.

 -Και εγώ αριστερόχειρας ήμουν, αλλά δεν πίεσαν ποτέ οι δικοί μου.

 Προτού ακόμη προλάβω να μάθω περισσότερα για αυτόν τον ενδιαφέροντα ζωγράφο ένας κοντός μεγαλόσωμος κυρίως τον πλησίασε με αυστηρό ύφος.

 -Τελειώνεις..;;; Την κουβέντα έπιασες; Έχουμε και δουλειές... Φουστανελά! Αυτός ο τύπος ήταν απ' ό,τι κατάλαβα και ο ιδιοκτήτης του καφενείου. Όλο το καφενείο τότε άρχισε να χαζογελά είς βάρος του . Ο Θεόφιλος κοιτώντας με ένα βλέμμα όλο νόημα, ανέβηκε σε ένα σκαμπό και συνεχίζει να ζωγραφίσει τη μάχη του 21.

 -ΑΑαα, και που είσαι... Στον δίπλα τοίχο θέλω τον Κολοκοτρώνη μόνο του. Συνέχισε ο ιδιοκτήτης

-Από θυρωρός μας έγινε και ζωγράφος, ειρωνεύτηκε ένας πελάτης.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η έλλειψη αυτοπεποίθησης του. Εγώ δίχως να κουνηθώ από τη θέση μου συνέχισα να κάθομαι στο τραπεζάκι του και να τον παρατηρώ.

 -Θυρωρός; Ψιθύρισα.

 -Ναι, δούλευα θυροφύλακας στο ελληνικό προξενείο, αλλά ζωγράφιζα παράλληλα. Όταν πήγα στη Σμύρνη διαμόρφωσα το βασικό μου θεματολόγιο.

 -Δηλαδή;

-Δηλαδή, ότι θέλω να ζωγραφίζω κυρίως ελληνικά θέματα. Ζωγράφιζε με τόσο πάθος τα πρόσωπα του 21 λες και τους έβλεπε μπροστά του να πολεμάνε .

 -Πόσο θα πληρωθείς; τον ρώτησα.

 -Δεν θα πληρωθώ. Απλά μου δίνει κάθε μέρα λίγο φαγητό όσο διαρκεί κάθε ζωγραφιά μου.

 -Σοβαρολογείς;;

 Δεν μου απάντησε....

Ξαφνικά ένας μεθυσμένος άντρας τον πλησίασε γελώντας .

 -Ρε τελείωνε, που όλο μιλάς. Λογοδιάρροια σε έπιασε πάλι! και καθώς τον πλησίαζε όλο και πιο πολύ κλώτσησε το σκαμπό και έριξε τον Θεόφιλο κάτω. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, αντικρίζοντας μπροστά μου την αδικία σε όλο της το μεγαλείο Σηκώθηκα πάνω και έβαλα τις φωνές

-Δεν ντρέπεστε να κοροϊδεύετε έναν άνθρωπο με τόση μεγάλη αξία;;;

 Τον βοήθησα να σηκωθεί, ευτυχώς δεν χτύπησε.  Οι μπογιές του χύθηκαν όλες κάτω στο πάτωμα. Ξαφνικά από τον θυμό μου όλα θόλωσαν και βρέθηκα χρόνια μετά σε ένα καφενείο στην Κω. Να αγναντεύω στη θάλασσα και να πίνω κρασί. Εκεί δίπλα μου, μια παρέα. Μιλούσαν για κάποιο διάσημο Έλληνα ζωγράφου που έχει πεθάνει, αλλά άφησε πίσω του μεγάλα έργα τα οποία αναγνωρίστηκαν μετά το θάνατο του. Ήταν ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ.
Μηνοδώρα Χατζημιχαήλ, Γ1