Ελεύθεροι γεννηθήκαμε και ελεύθεροι θα πεθάνουμε! (Γράμματα από το πολιορκημένο Μεσολόγγι)

Αγαπημένη μου ξαδέλφη,

Σου γράφω από το μαρτυρικό Μεσολόγγι , όπου η κατάσταση είναι οικτρή και απελπιστική. Τα τρόφιμα έχουν τελειώσει. Δεν έχουμε να φάμε και να ταΐσουμε τα παιδιά μας. Η πείνα μας έχει αποδυναμώσει. Δεν έχουμε δύναμη ούτε να αγωνιστούμε, ούτε να πολεμήσουμε , ούτε να αισιοδοξούμε. Οι στρατιώτες μας δεν έχουν όπλα, ούτε φαγητό, ούτε φαγητό, ούτε δύναμη να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Οι Τούρκοι μας έχουν περικυκλώσει , εκμεταλλευόμενοι την άθλια κατάσταση μας και περιμένουν να προδώσουμε την πατρίδα μας. Δεν έχουμε πολλά περιθώρια. Δεν μπορούμε πια να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Η μόνη λύση που μας απομένει είναι η φυγή , η έξοδος. Σκεφτόμαστε να φύγουμε ένα βράδυ κρυφά, χωρίς να μας αντιληφθούν. Νιώθω ντροπή γι αυτό. Θα φύγουμε σαν δειλοί, εγκαταλείποντας την πατρίδα μας, αφήνοντας την στα χέρια των εχθρών. Την παραδίδουμε  σαν να την προδίδουμε. Μα τουλάχιστον θα σώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Σε λίγες ώρες με το καλό θα είμαι στην Πάτρα. Ας πάρουμε δυνάμεις και θα απελευθερώσουμε ξανά το Μεσολόγγι.

Με πολλή αγάπη

 Χριστιάννα Χανοπούλου

Αγαπητή Δήμητρα

Το Μεσολόγγι μας χτυπήθηκε για δεύτερη φορά από τους σκληρούς και αιμοσταγείς Τούρκους. Η κατάσταση μέσα στην πόλη έχει φτάσει σε τραγικό σημείο.

Ερημιά παντού. Δεν υπάρχουν τρόφιμα……Γυναίκες , παιδιά, γέροντες και στρατιώτες τρέφονται με φύκια, δέρματα , ποντίκια και γάτες. Βλέπω νεκρούς παντού γύρω μου, οι οποίοι αυξάνονται και υπάρχει μια σιωπή που βαραίνει την ψυχή μου.  

Πυροβολισμοί, ουρλιαχτά συνοδεύουν την καθημερινότητα μου. Όλα γύρω γκρεμισμένα, ξεθωριασμένα και μουντά , ενώ διανύουμε την πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Έχω φτάσει σε σημείο να ζηλεύω την πεταλούδα που πετάει ελεύθερη μακριά και το λουλούδι που ανθίζει και δίνει χρώμα σε μια πόλη που μαραίνεται.

Πιστεύω πως όλα αυτά που σου ανέφερα σε έχουν τρομάξει , σε έχουν κλονίσει και πιθανόν να σε έχει καταλάβει ένα κύμα απαισιοδοξίας. Όμως εγώ πιστεύω πως ακόμη υπάρχει ελπίδα και θα συνεχίσω να ονειρεύομαι. Εύχομαι σύντομα να αλλάξουν όλα!

Η φίλη σου 

Κατερίνα Φαϊλλη

Αγαπημένη μου μητέρα,

Οι συνθήκες εδώ στο Μεσολόγγι όσο πάνε και χειροτερεύουν .Χθες έγινε ένα περιστατικό . Δυο γυναίκες πιάστηκαν στα χέρια για το ποια θα έδινε το ψωμί στο παιδί τους . Πήγα εγώ και τις χώρισα, γιατί η κατάσταση θα χειροτέρευε .Είμαστε ειλικρινά τόσο εξαντλημένοι όλοι. Προσπαθούμε όμως να μην υποχωρήσουμε .Οι αρρώστιες εδώ έπιασαν πολλούς ανθρώπους και παιδιά .Γιατροί δεν υπάρχουν ,τα μικρά παιδιά αδύναμα χωρίς φαγητό και φάρμακα κλαίνε με μια βραχνή φωνή και οι μητέρες ,δίχως να μπορούν να κάνουν, κάτι αρχίζουν να χτυπιούνται μόνες τους ως άχρηστες μητέρες όπως αποκαλούνται από μόνες τους .

Τα παλικάρια που πολεμάω μαζί ,οι άντρες αυτοί οι ανυποχώρητοι με το τουφέκι στο χέρι κάθονται σε ένα βουναλάκι και κλαίνε .Μητέρα καταλαβαίνεις σε τι ντροπιαστική κατάσταση βρισκόμαστε ; Δεν με νοιάζει ο θάνατος ούτε η πείνα ούτε η αρρώστια. Το μόνο που μου καρφώνει την καρδιά είναι οι Τούρκοι που γελάνε μαζί μας και ξέρουν την μοίρα μας πρώτοι από εμάς .Αλλά εμείς είμαστε Έλληνες ! Δεν υποχωρούμε! Είμαστε υπερήφανοι και δεν πρόκειται να πέσουμε στα χέρια των Τούρκων .Μπορεί να μην νικήσουμε τους εχθρούς, αλλά θα πεθάνουμε ελεύθεροι . Γιατί ελεύθεροι γεννηθήκαμε και ελεύθεροι θα πεθάνουμε !

Η φίλη σου

 Μηνοδώρα Χατζημιχαήλ

Αγαπητέ μου Αντώνη,

όπως ξέρεις πήγα με τους συμμάχους μας στο Μεσολόγγι. Πήγαμε να βρούμε τη νίκη αλλά δε μας βγήκε σε καλό. Έχουμε παγιδευτεί όλοι μέσα στην τάφρο .Δεν έχουμε τροφή, ούτε νερό αλλά το σημαντικότερο μας τελείωσαν τα πολεμοφόδια.

Έχω χάσει δέκα κιλά, είμαι πάρα πολύ αδύναμος. Ούτε το τουφέκι μου δε μπορώ να σηκώσω , μου είναι πολύ βαρύ. Φοβάμαι ότι θα πεθάνω σε αυτή την τάφρο και δε θα ξαναδώ την οικογένεια μου. Μου λείπουν όλες οι στιγμές που περνούσαμε μαζί, μου λείπει η χαρά.

Σου ζητάω μόνο μια χάρη. Θέλω να πεις στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου ότι τους αγαπώ και να τους πάρεις υπό την προστασία σου!

Με αγάπη

Παντελής Χατζηιωάννου

Αγαπημένη μου οικογένεια,

Μου λείψατε όλοι τόσο πολύ! Μακάρι να ξέρατε πόσο δύσκολο είναι να ξέρεις ότι θα πεθάνεις , αλλά παρόλα αυτά να θέλεις να προστατέψεις την πατρίδα σου. Όχι μόνο αυτό αλλά και οι συνθήκες που επικρατούν δεν περιγράφονται. Οι οικογένειες να μη βρίσκουν τροφή, να βλέπεις τις μητέρες να κοιτούν τα μάτια των παιδιών τους και να τους υπόσχονται ότι θα κάνουν τα πάντα για να τα φροντίσουν .Οι πολεμιστές να κλαίνε σε μια γωνιά σκεφτόμενοι την αδυναμία τους και τη σωματική τους εξάντληση και να μη στενοχωριούνται γι αυτό αλλά γιατί οι Τούρκοι ξέρουν την αδυναμία τους.

Εγώ; Αν ρωτήσετε τι κάνω εγώ …δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Παλιά δεν ήταν έτσι. Ήμουν γερός και μπορούσα να πολεμήσω .Τώρα όμως ..Τώρα… Το μόνο που κάνω είναι να παρακολουθώ τον πόλεμο, να βλέπω τους συμπολεμιστές  μου να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου και αυτό με πονάει πάρα πολύ.

Όχι μόνο αυτό ..αλλά αυτό που μας προκαλεί ακόμα περισσότερο στενοχώρια είναι ο Απρίλης. Να βλέπεις γύρω σου τα λουλούδια, τις πεταλούδες , τη χαρά της φύσης και να ζηλεύεις ακόμα και τα ζώα που ζουν πιο ήσυχη ζωή από σένα…

Αχ, πόσο δύσκολο να ξέρεις ότι θα πεθάνεις σε μια τόσο ωραία μέρα….

Σας γράφω λοιπόν για να σας πω από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο αγαπώ για τις μέρες που περάσαμε μαζί… Εγώ φεύγω…

Ο παππούς Γιώργος

(Σινέμ Χατζηχαλήλ)

(Τα γράμματα αυτά γράφτηκαν με αφορμή τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονυσιου Σολωμού. Μετά τη διδασκαλία του σχετικού αποσπάσματος οι μαθητές του Γ6 μεταφέρθηκαν νοερά στο πολιορκημένο Μεσολόγγι και κατέγραψαν σκέψεις και συναισθήματα)