Πλέουμε γύρω στα 25 μίλια ανοιχτά της Σαγκάης. Εδώ και ώρες
η τρικυμία είναι δυσβάσταχτη και ο ουρανός μουντός και μελαγχολικός. Νιώθεις
πως ανά πάσα στιγμή οι λαμαρίνες θα ανοίξουν στα δύο και τα βίαια κύματα θα
μπουν μέσα στο καράβι, καταπίνοντας τα πάντα. Μόνο μερικές μέρες στη μέση του
ωκεανού παίρνει να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο ασήμαντος είναι μπροστά στη δύναμη
της φύσης. Οι συνθήκες αυτές λοιπόν δεν βοηθούν καθόλου, έχοντας μόλις
αποχωριστεί την Ευγενία, τη γάτα του πλοίου.
Όσο καιρό θυμάμαι να ταξιδεύω με το συγκεκριμένο καράβι ,
η Ευγενία δεν έλειψε ποτέ. Όλοι οι ναύτες είχαν γίνει στενοί φίλοι με εκείνη
και ο αποχωρισμός της ήταν πολύ δύσκολος. Η καημένη είχε αρρωστήσει πριν μερικές
μέρες . Η συμπεριφορά της ήταν εντελώς ασυνήθιστη και σήμερα το πρωί αποφασίσαμε
πώς έπρεπε να γίνει.
Όλοι τη χαϊδέψαμε και την κοιτάξαμε καλά στα μάτια, ενώ έπεφτε
η βροχή και έσκαγαν τα κύματα στην πλώρη. Εγώ την χάιδεψα τελευταίος και με
βαριά καρδιά την έδωσα στον Φράνκ , έναν Αυστραλό , πρώην φυλακισμένο, συνάδελφο
μου. Εκείνος δε δίστασε να την πετάξει και μάλιστα κατάφερε να διατηρήσει αυτό
το ψυχρό και ουδέτερο βλέμμα. Οι περισσότεροι γύρισαν στα πόστα τους έπειτα από
αυτό το γεγονός, ενώ εγώ παρέμεινα να κοιτάζω τα κύματα.
Τα λεπτά που περνάνε
φαντάζουν σαν αιώνες και κανένας δεν είχε το κουράγιο ούτε να μιλήσει, ούτε να
φάει , πόσο μάλλον να δουλέψει. Σκέφτηκα να καταγράψω αυτό το συμβάν μιας και είναι
το μόνο πράγμα που περνά από το μυαλό μου, αν και δε με κάνει να νιώθω καλύτερα…..
Διονύσης Καραβίτης, Β2
Μια ακόμη δύσκολη μέρα έφτασε στο τέλος της . Πότε επιτέλους
θα φτάσουμε σε λιμάνι; Έχουμε όλοι κουραστεί, η ζωή μας μοιράζεται από την πλώρη
στην πρύμνη και είναι τόσο συχνές οι φουρτούνες! Και σα να μην έφταναν αυτά, σήμερα
χάσαμε και τη μόνη μας παρηγοριά. Η γάτα του πλοίου μας αρρώστησε και ο θάνατος
της ήταν αναπόφευκτος. Μου ζήτησαν να βοηθήσω. Δε μπόρεσα. Γι αυτό και θαύμασα
το ναύτη που βρήκε τη δύναμη να το κάνει. Όλοι όμως νιώσαμε απέραντη θλίψη . Και
το ταξίδι μας αργεί ακόμη να τελειώσει….
Καλλιόπη Δρόσου, Β2
Άλλη μια μέρα στη μέση του πουθενά. Έχω κουραστεί, βαρεθεί
μέσα στις λαμαρίνες. Φοβάμαι για μένα, ανησυχώ για την οικογένεια μου και φυσικά
με βασανίζει η φανταστική παρουσία της Σμαράγδας…
Δεν είναι πολύς καιρός που τρελάθηκε. Περίπου είκοσι
πέντε μέρες πέρασαν, αφότου παρατηρήσαμε τις παράξενες κινήσεις της. Μετά από
δυο μέρες, όλο το πλήρωμα αποφάσισε να
καλέσει το Νίκο τον μονόφθαλμο, να ρίξει τη γάτα στη θάλασσα. Ο Νίκος είχε μάθει
από ένα γράμμα ότι είχε ΄χασει το μοναχογιό του. Ήταν κρίμα να πούμε στο Βαγγέλη
να κάνει κάτι τέτοιο αφού ήταν καινούριος εδώ. Για το Νικόλα μας θα ήταν λιγότερο
επίπονο.
Δεν είχε κανένα θέμα. Είπε ακριβώς: «Η ζωή μου καταστράφηκε
ήδη, οπότε δεν έχω πρόβλημα. Πού είναι η Σμαράγδα;» ρώτησε και του τη φέραμε.
Την κοίταξε στα μάτια και χωρίς καμιά έκφραση στο πρόσωπο του , την πέταξε στη θάλασσα.
Από όλων τα μάτια τρέξανε δάκρια. Ακόμα και από του Νίκου… Ναι. Αυτού με το
τατουάζ στο μπράτσο, με το σκουλαρίκι. Αυτού που μόλις είχε πετάξει μια γάτα
στη θάλασσα. Κάποιοι τον κοιτούσαν έτσι
απλά, κάποιοι χασκογελούσαν. Εγώ αντίθετα πήγα και κάθισα κοντά του και του έπιασα
την κουβέντα., προσπαθώντας να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Από κείνη τη μέρα
βλέπω στα όνειρα μου τη Σμαράγδα. Ακόμα τη νιώθω δίπλα μου. Την ακούω που και
που. Αλλά μόνο εγώ……..
Αναστασία Ζήβα, Β2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου