"Το όνομά μου είναι Ντάνιελ Μπλέικ" - Έκθεση Β' Λυκείου

 

Έκθεση Β’ Λυκείου, ενότητα εργασία, επαγγελματικός προσανατολισμός, ανεργία. Με αφορμή τη θεματική αυτή προβλήθηκε η ταινία του Κεν Λόουτς «I, DANIEL BLAKE». Η ταινία θίγει και άλλα θέματα- γραφειοκρατία, στερεότυπα, ηλικιακός ρατσισμός.

Ο 59χρονος μαραγκός Ντάνιελ παθαίνει ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο, όμως το κράτος, πολύ πριν ο ίδιος είναι σε θέση να ξαναρχίσει να δουλεύει, αρνείται να συνεχίσει να του παρέχει επίδομα ασθένειας. Έτσι μπαίνει σε έναν φαύλο κύκλο ανελέητης γραφειοκρατίας, ταυτόχρονα με μια άνεργη νεαρή μητέρα.

Η ταινία του Κεν Λόουτς αφορά την κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και στη χώρα μας. Άνθρωποι που αναγκάζονται να ζήσουν με επιδόματα που δικαιούνται, αλλά το κράτος θα κάνει το καθετί να μην δοθούν. Άνθρωποι που βρίσκουν συμπαράσταση στον συνάνθρωπο και όχι στις απρόσωπες υπηρεσίες του κράτους. Άνθρωποι που γίνονται επαίτες, που συντηρούνται με τα τρόφιμα του κοινωνικού παντοπωλείου, που είναι αόρατοι για το σύστημα και κανείς δεν τους υπολογίζει. Ένα σύστημα που στερεί την ταυτότητα του πολίτη από τα μέλη του, από τους πολίτες που έντιμα έχουν δουλέψει και εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους.

Μετά την προβολή της ταινίας, ακολούθησε συζήτηση για όλα τα θέματα που θίγονται στην ταινία και οι μαθητές απάντησαν στο φύλλο εργασίας. Ακολουθούν το φύλλο εργασίας (μπορείτε να το κατεβάσετε) και οι απαντήσεις τους στο τελευταίο θέμα, στο οποίο μπορούσαν να γράψουν σε ελεύθερα κείμενα τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους για την αναλγησία του κράτους απέναντι στους δύο ήρωες- το Ντάνιελ και την Κέιτι. 

 

Η κυβέρνηση συχνά  περιορίζει τους πολίτες που αγωνίζονται να καλύψουν τις πιο βασικές τους ανάγκες προκειμένου να αποφύγουν την ευθύνη για τα βάσανά τους. Η συγκινητική ταινία  I, Daniel Blake εστιάζει σε αυτή την απάνθρωπη μεταχείριση των φτωχών. Το πιο σημαντικό είναι ότι ενσαρκώνει εκείνους που “απέτυχαν”  εξαιτίας κάποιων θεσμών που δημιουργήθηκαν για να τους προστατεύσουν και να τους εξυπηρετήσουν. Ο Ντάνιελ Μπλέικ αρνείται να συμβιβάσει τον αυτοσεβασμό του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χασει οποια στηριξη μπορουσε να του δωσει το κρατος, και αυτή η “αρχοντιά” είναι που τον κάνει τόσο αξέχαστο. Στην πιο θριαμβευτική του στιγμή, διεκδικεί ξανά το όνομά του από την κυβέρνηση και βάζει πρόσωπο στην αόρατη εργατική τάξη. Δεν είναι αριθμός - είναι ένα πραγματικό άτομο που συνέβαλε πραγματικά στην κοινωνία και αξίζει πραγματική βοήθεια. Η απόλυτη αδικία συμβαίνει στην τελευταία σκηνή της ταινίας, καταδεικνύοντας τη σοβαρότητα της αδιαφοριάς/αναλγησίας /αμέλειας της κυβέρνησης.

Στο έργο απεικονίζεται η σκληρή πραγματικότητα ακριβως οπως εχει, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται πώς μπορεί να μεταρρυθμιστεί ένα τέτοιο σύστημα ή αν χρειάζεται να ξαναχτιστεί.

 

 

Τη στιγμή που τελείωσε η ταινία με διακατείχε μια οργή αλλά και λύπη. Μιλάω σε παρελθοντικό χρόνο διότι δυστυχώς καταλάγιασαν αυτά τα συναισθήματα με το πέρασμα των ημερών. Κάπως έτσι πιστεύω σκόπευαν να ηρεμήσουν και τον Ντάνιελ Μπλέικ. Με τον καιρό πίστευαν πως θα σταματούσε να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, όμως εκείνος δεν ενέδωσε. Ο Ντάνιελ προχώρησε μέχρι τέλους αλλά δεν κατάφερε ποτέ να λυτρωθεί. Τελικά η ταλαιπωρία σε συνδυασμό με τα προβλήματα υγείας τον πήραν νωρίτερα από ότι ήλπιζε. Μεγάλο κρίμα που το υποτιθέμενο κράτος πρόνοιας προσπαθεί -πολλές φορές πετυχημένα κιόλας- να ξεφορτωθεί τα κατώτερα ''άβουλα'' λαϊκά στρώματα ,όπως οι ηλικιωμένοι και οι άποροι, και να τους στερεί τα βασικά τους δικαιώματα. Η βάναυση στάση του συστήματος, όχι μονάχα στην Αγγλία αλλά σε όλες τις γραφειοκρατούμενες χώρες, αφήνει χιλιάδες στην απέξω και τους σέρνει από τη μία υπηρεσία στην άλλη, σαν σε λαβύρινθο δίχως τέλος, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να αγανακτούν και να καταλήγουν να παρατούν τη προσπάθεια. Εκεί ακριβώς αποσκοπεί ο ανάλγητος κρατικός μηχανισμός. Δεν είναι τυχαίο που στην ταινία αντικρίσαμε ηλικιωμένους που υποχρεούνταν να χειριστούν ένα σύνθετο μηχάνημα όπως ο υπολογιστής, με το οποίο εξάλλου έχουν ελάχιστη καθημερινή τριβή και επαφή. Μια τέτοια στάση σίγουρα δεν αντιστοιχεί στην εικόνα του κράτους φροντίδας και δημοκρατίας που προσπαθούν οι κυβερνήσεις να προβάλλουν στις λαϊκές μάζες. Τα δικαιώματα των πολιτών προσπέφτουν στην κατηγορία ''κουρελόχαρτο'' και καταπατώνται με διαφόρων ειδών τεχνάσματα και πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Το χειρότερο είναι πως ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη κατάσταση και παρόλα αυτά δεν αναλαμβάνει κάποια δράση, μόνο ελάχιστοι, μικροί -στην προκειμένη μεγάλοι- επαναστάτες δείχνουν την κούραση τους δημόσια και εκφράζουν τις σκέψεις που πολλοί αποφεύγουν να εκφωνήσουν.

 

 

 

Η ταινία καταφέρνει με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο να παρουσιάσει την φτώχεια όχι ως μια κατάσταση για την οποία ευθύνεται ο φτωχός, αλλά ως ένα πρόβλημα που φτιάχνεται και αναπαράγεται από την ίδια την κοινωνία και την οργάνωση της. Οι άνθρωποι αυτοί ανήκουν στην εργατική τάξη και οι περισσότεροι οδηγούνται στην φτώχεια για λόγους που εκτείνονται πέρα από τον δικό τους έλεγχο. Προσφέρουν ό,τι ξέρουν και μπορούν εκτελώντας το κοινωνικό τους καθήκον μέχρι αναγκάζονται να αιτηθούν τη βοήθεια του κράτους το οποίο δεν θέλει και δεν κάνει καμία προσπάθεια να τους ακούσει. Τους αντιμετωπίζει σαν πρόβλημα που χρήζει επίλυσης, όχι ως ανθρώπους που χρειάζονται την βοήθεια και την στήριξη της. Παρουσιάζεται η πραγματικότητα μιας πολιτείας που δεν προσφέρει πλέον τις υπηρεσίες της, δεν νοιάζεται να ανταποδώσει τα αναμενόμενα στους πολίτες της,  οι οποίοι αντιδρούν με όση υπομονή τους απομένει. Εκτίθεται ο θάνατος της κοινωνικής πρόνοιας που οφείλει ένα κράτος να προσφέρει στα μέλη της κοινωνίας. Εκθειαζεται η αλληλοβοήθεια των πολιτών και γίνεται μάλιστα κανόνας σε ένα γραφειοκρατικο σύστημα το οποίο όχι μόνο είναι δυσνόητο αλλά ειναι και δυσλειτουργικο. Έρχεσαι πραγματικά αντιμέτωπος με την εξουθένωση και την γελοιοποίηση εξαιτίας ενός συστήματος το οποίο συνεχώς προσπαθεί να στήσει πλεκτάνες εναντίον σου.

  Ο θυμός και η κούραση που προκαλεί αυτή η ταινία μέσω των χαρακτήρων είναι πραγματικά απερίγραπτη. Νιώθεις τον πόνο τους και την πίεση που δέχονται όχι μόνο από την κατάσταση τους αλλά και από τις ίδιες τις υπηρεσίες που υποτίθεται λειτουργούν για να τους προσφέρουν βοήθεια. Οι ιστορίες των ηρώων φαίνονται τόσο πραγματικές γιατί πολύ απλά είναι. Είναι αληθινές, ανήκουν σε χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας και μάλιστα απειλούν και εμάς τους ίδιους πολύ περισσότερο από όσο θα θέλαμε να νομίζουμε.

 

 

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλοι προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Ο καθένας κοιτάει το δικό του συμφέρον και να βγάλει τη μέρα του χωρίς πολλά πολλά. Με τέτοια πρόσωπα βρέθηκε αντιμέτωπος ο άτυχος Ντάνιελ. Έψαχνε ένα φιλικό χέρι να τον βοηθήσει να βγάλει μια άκρη αλλά αντί αυτού, συγκρούστηκε με την ψυχρή στάση της κοινωνίας, αυτή που υιοθετεί όταν πρόκειται για βοήθεια σε έναν ηλικιωμένο άνθρωπο ή σε έναν οποιονδήποτε άνθρωπο, όπως είδαμε και στη ταινία. Νιώθω αβοήθητη σε αυτόν τον κόσμο ξέροντας ότι όταν χρειαστώ βοήθεια δεν θα είναι κανένας εκεί. Η ταινία έδειξε μια πικρή αλήθεια που είναι δύσκολη να αποδεχτούμε. Μια σκληρή πραγματικότητα που ζούμε καθημερινώς. Άνθρωποι να μην έχουν την υγεία τους, δουλειές, φαγητό, σπίτι και παρόλα  αυτά καμία αντίδραση από την κοινωνία. Και αυτό με κανει να σκέφτομαι ότι στην θέση του Ντάνιελ η της Κειτι, θα μπορούσα να είμαι και εγώ και εσύ και όλοι μας. Και με κανει να σκέφτομαι πόσο τυχερη είμαι, που σε αυτήν την ζωή, δεν είμαι ο Ντάνιελ ή η Κειτι και που ακόμα, δεν έχω ανάγκη την βοήθεια της αδιάφορης κοινωνίας μας.

 

 

 

Έχοντας παρακολουθήσει την ταινία ‘I, Daniel Blake’, πολλά είναι τα συναισθήματα που δημιουργούνται και οι σκέψεις που κυριαρχούν το μυαλό. Ο θυμός και η αγανάκτηση, βρίσκονται σίγουρα ανάμεσα σε αυτά, καθώς καλούμαστε να συμμεριστούμε τον πρωταγωνιστή που αναγκάζεται να βιώσει όλες αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις, καταλήγοντας να δικαιολογούμε τις διάφορες αντιδράσεις του. Η αδικία που δέχονται άνθρωποι κοινωνικά αδύναμοι και μάλιστα σε μία τέτοια ηλικία, που θα έπρεπε να απολαμβάνουν για όσα μέχρι τότε έχουν εργαστεί, από ένα κράτος το οποίο αντί να τους υποστηρίζει, όχι μόνο αδιαφορεί για τους πολίτες του, αλλά τους κακομεταχειρίζεται, εκμεταλλευόμενο την οικονομική τους κατάσταση, μας πλημμυρίζει συμπόνια και κατανόηση για τους ανθρώπους αυτούς, που πέρα από το κράτος, έχουν να αντιμετωπίσουν και την αδιαφορία όσων δουλεύουν για το σύστημα. Ο ήρωας, παρά το ότι δεν είναι νέος για να παλέψει και να διεκδικήσει τα όσα δικαιούται, αντιδρά και αντιστέκεται σε ένα σύστημα που καλλιεργεί τη φτώχια, τη μιζέρια και την εξαθλίωση, δεν το κάνει μόνο για τον ίδιο αλλά και για όσους αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση, κάνοντας μας αλληλέγγυους και υποστηρικτές, ανθρώπους που οφείλουν να νοιάζονται για τον συνάνθρωπο και να συμπάσχουν μαζί του.

 

 

Με αφορμή την ταινία που είδαμε σήμερα όλο το Β3, θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου κυρίως για την ανάλγητη στάση του κράτους απέναντι στους ήρωες της ταινίας. Αρχικά η ταινία εκτός από συγκινητική, περνούσε και πολλά μηνύματα τα οποία άγγιζαν τον άνθρωπο εφόσον μας έδειχνε μια καθημερινότητα και τα προβλήματα της.

      Κατά την διάρκεια της ταινίας ήρθα αντιμέτωπη με μια σκληρή πραγματικότητα η οποία είναι απαίσια, διότι το κράτος εκμεταλλεύεται τους πολίτες  του σε  υπερβολικό  βαθμό. Μου  δημιουργήθηκαν συναισθήματα αρνητικά εφόσον οι πολίτες αναζητούν το δίκαιο τους, ενώ οι μόνοι που μπορούν να δώσουν λύση είναι οι δημόσιες υπηρεσίες). Βλέπουμε πως το κράτος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του και πως ο κόσμος υποφέρει εξαιτίας του και πως αναγκάζονται να κάνουν πράγματα απάνθρωπα για να επιβιώσουν. Σε έναν κόσμο λοιπόν, που υπάρχουν ήδη προβλήματα, το κράτος επιλέγει να φερθεί άδικα σε ανθρώπους που είναι απελπισμένοι. Επιπλέον παρουσιάζεται η δυναμη της εξουσίας και του καθαρού κέρδους από το κράτος και πράγματι είναι πολύ στενάχωρο. Όμως ένα είναι το μάθημα που πρέπει να κρατήσουμε από όλο αυτό και δεν είναι  άλλο από το ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για το δίκαιο μας, για την ελευθερία μας, για την δουλειά μας, για εμάς τους ίδιους και για ό,τι άλλο μας πνίγει στην αδικία. 

        Τέλος εφόσον προσπαθούμε χωρίς να σταματήσουμε πάντα θα κερδίσουμε με οποιονδήποτε τρόπο. Ο Ντανιελ κέρδισε τον σεβασμό ως πολίτης και κατάφερε να μπει στις καρδιές όλων μας.

 

 

Συμφωνα με την ταινια, το κρατος δεν εχει καμια προθεση να βοηθησει ανθρωπους που εχουν αναγκη απο οικονομικη υποστηριξη, βαζοντας τους σε μια πολυ δυσκολη θεση. Σκοπος του κρατους ειναι να κανει την διαδικασια αιτησης για ενα επιδομα δυσκολη και χρονοβορα, μεχρι να οδηγησει τα θυματα της φτωχιας στην απελπισια και να παρατησουν καθε προσπαθεια, απλα για να μην <<χασει>> το κρατος χρηματα. Μια πολυμελης οικογενεια, ή ακομα και ενας ηλικιωμενος με προβλημα υγειας, που δεν βγαινουν τα χρηματα με το χαμηλο εισόδημα που λαμβανουν ή ειναι εντελως ανεργοι λογο της καταστασης τους, σπρωχνονται στο περιθωριο απο τους ανθρωπους που αποκαλουμε "Δημοκρατες", οι οποιοι πιστευουν στην ισοτητα. Πολλοι ανθρωποι τα παρατανε καθως βλεπουν οτι εχουν κολλησει σε ενα φαυλο κυκλο, αλλα χαρακτηριστικο παραδειγμα απο τον εναν ανθρωπο που αντιστάθηκε στο κρατος και την ανευθυνοτητα του ειδαμε στην ταινια. Για να καταφερει προεβη σε δικαστικες διαδικασιες μήπως μπορεσει επιτελους να παρει το επιδομα που δικαιουται. Χρειαστηκε να κανει τρομερες προσπαθειες, μια απο τις οποιες οδηγησαν στην συλληψη του. Απο την αλλη, ειδαμε και μια κοπελα η οποια δεν ειχε το κουραγιο να πολεμησει τη κυβερνηση, και κατεφυγε στην πορνεια για να μπορεσει να φροντισει την οικογενεια της. Ολη η ταινια ειναι ενα μηνυμα σε ολους εμας τους <<ελευθερους>> πολιτες, πως πρεπει να πολεμαμε για τα δικαιωματα μας μεχρι θανατου, οπως ακριβως εκανε και ο Ντανιελ, και δεν μπορουμε να αφησουμε κανεναν να τα καταπατησει.

 

 

Το κράτος συχνά αντιμετωπίζει τα μέλη της κοινωνίας με βάρβαρη στάση και αδιαφορία. Περιορίζουν τους πολίτες που αγωνίζονται να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, προκειμένου να αποφύγουν την ευθύνη για τα βάσανα τους. Η συγκινητική ταινία αναδεικνύει αυτή την απάνθρωπη μεταχείριση των ανθρώπων που υποφέρουν από τη φτώχεια/ανεργία. Όλη αυτή η στάση του κράτους μου προκάλεσε οργή και απογοήτευση αλλά και παράλληλα με έκανε να αισθανθώ αβοήθητος και αδύναμος. Όλα αυτά τα συναισθήματα διότι, όταν είχαν ανάγκη το κράτος οι ήρωες, δεν πήραν την βοήθεια που θα έπρεπε. Προφανώς οργίζεται και απογοητεύεται κανείς, αφού υποθετικά το κράτος είναι εκεί για να σε βοηθήσει όταν εσύ το έχεις ανάγκη και έχεις προσφέρει σε αυτό κι αυτό δεν κάνει απολύτως τίποτα. Σαν να θεωρεί και τον δικό σου χρόνο που ασχολήθηκες μαζί του ασήμαντο. Ο χρόνος που χάνεις για να ζητήσεις βοήθεια, ασήμαντος. Δεν θέλουν να σου διαθέσουν τον πολύτιμο τους χρόνο καθώς εσύ θεωρείσαι μια άλλη ασήμαντη κουκίδα για εκείνους. Ο μόνος τρόπος για να τραβήξεις την προσοχή τους μάλλον είναι να κάνεις μια πράξη που να θεωρηθεί παράνομη. Για αυτό το λόγο και η αίσθηση του αβοήθητου και αδύναμου, καθώς δεν είναι απίθανο να βρεθώ κάποια μέρα εγώ ο ίδιος στη θέση των ηρώων. Αφού όλα όσα δεν συμβαίνουν σε εμάς τα θεωρούμαι μακρινά και ασήμαντα. Δε θα έπρεπε να δεχόμαστε αυτή την στάση του κράτους απέναντι στους πολίτες, απέναντί μας.

 

 

 

 

Στην ταινία που είδαμε, ξεδιπλώθηκε ένα κοινωνικό Δράμα .Οι ήρωες -  τόσο η μητέρα με τα παιδιά της  - όσο και ο ηλικιωμένος παππούς έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες να επιβιώσουν.

Οι δομές του Κράτους, τα ηλεκτρονικά του συστήματα και κρατικοί υπάλληλοι, δεν αφήνουν περιθώριο για συναισθηματικές αντιμετώπισης των ατόμων που χρειάζονται βοήθεια για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Η  κοπέλα ζούσε χωρίς ρεύμα φτωχικά και είχε την ευθύνη των δύο ανήλικων παιδιών της .Ωστόσο η οικονομική της κατάσταση δεν συγκίνησε τον σεκιουριτά που την έσπρωξε στην εκπόρνευση αντί για μία καλή εργασία . Ο παππούς αντιμετωπιζόταν ως ενόχληση και πρόβλημα από τους υπαλλήλους των υπηρεσιών εκτός από μία υπάλληλο που του φέρθηκε ανθρώπινα η συμπόνια .Η  φιλευσπλαχνία ,η ανθρωπιά η προσφορά προς τον συνάνθρωπό, και όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, δεν χαρακτηρίζουν τον Κρατικό τομέα.  Οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται άκαρδα, αδιάφορα και αφιλόξενα ως αναλώσιμοι και ως σκέτα  αριθμητικά στοιχεία . 

 

 

 

Στην ταινία αυτή, Ι Daniel Blake,  παρουσιάζεται μια κυβέρνηση, ένα κράτος με ανάλγητη στάση απέναντι στους πολίτες του. Σε πολλά σημεία, αν όχι σε όλα, κανείς θα μπορούσε να πει ότι αυτό το κράτος μοιάζει αρκετά με το σημερινό. Όπως είδαμε στην ταινία, οι ήρωές μας  ήρθαν πολλές φορές αντιμέτωποι με καταστάσεις άδικες. Ιδιαίτερα στις δημόσιες υπηρεσίες. Εκεί ανεξάρτητα από το δίκιο τους αναγκάζονταν να έχουν άδικο. Το συναίσθημα της πίεσης φάνηκε να ήταν μεγάλο. Το να έχεις το δίκιο με το μέρος σου και να αναγκάζεσαι να υποχωρείς πάντα πονάει. Από την ταινία φάνηκε ότι το κράτος συνήθως νικά και σε ελάχιστες περιπτώσεις ο πολίτης. Γεγονός που συμβαίνει εξαιτίας της δύναμης την οποία κανένας δεν θέλει να χάσει, και όλοι την κρατούν μέσα από αδικίες. Τι ΄΄αρχηγός΄΄ , με τι κράτος  είσαι τη στιγμή που δεν μπορείς  ούτε να φερθείς έντιμα αποδίδοντας δικαιοσύνη; Πως μπορείς να είσαι χαρούμενος όταν με τις εντολές σου κάνεις τον κόσμο να υποφέρει , και το ξέρεις;  Πως γίνεται κάτι τέτοιο  να ονομάζεται δημοκρατικό κράτος.

 Η στάση απέναντι στους ήρωες ήταν από σκληρή μέχρι απάνθρωπη. Το να αφήνει ανθρώπους να ζουν στην πείνα, να βιώνουν καταστάσεις τόσο δύσκολες που όσο δυνατός και αν είσαι θα λυγίσεις, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί βασανιστήριο. Να θέτεις τους κανόνες πάντα ευνοϊκούς για εσένα μα ποτέ για τους άλλους. Τέτοιες ενέργειες δεν θα έπρεπε να είναι απλά κατακριτέες , αλλά να τιμωρούνται.  Άραγε γιατί αν το έκανε κάποιος αυτό θα έπρεπε να καταδικαστεί,  αλλά το κράτος όχι; Γιατί ένα τέτοιο αδίκημα χρόνων δεν έχει καταδικαστεί; Γιατί πραγματικά όταν η ενσυναίσθησή σου έχει χαθεί μέσα στον άνεμο,  τότε πως θεωρείσαι ο  ΄΄ανώτατος αρχηγός΄΄. Γενικότερα, το κράτος των  ηρώων δεν θα μπορούσε να μην θεωρηθεί άδικο και αυστηρό. Απαθες και αναίσθητο. Ανίκανο να προσφέρει τα βασικά. Μια καλή ζωή.

 

 

  Στις μέρες μας, έχει γίνει φανερό το γεγονός πως έχει αλλάξει κατά μεγάλο βαθμό η δομή του συστήματος που αντιμετωπίζει τους πολίτες -  σε άλλες χώρες προς το καλύτερο και σε άλλες προς το χειρότερο. Στην ταινία αυτή βλέπουμε, μια περίπτωση στην οποία οι κοινωνικές δομές  της χωράς αυτής αντιμετωπίζουν τους πολίτες με χείριστο τρόπο.

  Αρχικά, ο τρόπος αντιμετώπισης των πολιτών, σε αυτό το κράτος, με θλίβει ιδιαίτερα, διότι οι ήρωές μας από την στιγμή που χρειάστηκαν να κάνουν τα απαραίτητα βήματα για να λάβουν το επίδομα τους, το ίδιο το κράτος τους στεκόταν εμπόδιο, χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους για να αποτύχουν. Ένας από τους πιο βασικούς και κυριότερους τρόπους ήταν οι νομοι, οι οποίοι δεν ήταν σαφείς  και δεν ήταν προσιτοί για το ευρύτερο κοινό. Πιο συγκεκριμένα, το κράτος θέσπισε τους νόμους, χωρίς να λάβει υπόψιν τις ανάγκες των πολιτών του, με αποτέλεσμα οι ήρωες μας και γενικότερα οι πολίτες να αναγκάζονται να αντιμετωπίζουν αρκετά δύσκολες καταστάσεις.

  Η Κέιτι είχε έρθει σε αυτή την πολιτεία για ένα καλύτερο μέλλον για αυτήν και τα παιδιά της, ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως το είχε φανταστεί. Κανένας από τους ήρωες δεν είχε οραματιστεί πως θα εξελισσόντουσαν έτσι τα γεγονότα, σε τόσο άσχημο βαθμό. Για αυτό ο Ντάνιελ αφού έβλεπε πως δεν άλλαζε τίποτα, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, προκειμένου να βοηθήσει τον ίδιο, αλλά και την Κειτι με την οικογένεια της.

  Στο τέλος, για άλλη μια φορά τα γεγονότα συνέβησαν όπως το περίμενε κανείς, με τον θάνατο του Ντάνιελ. Ωστόσο, με τις ενέργειές του, κατάφερε να ξεσηκώσει μια μικρή ομάδα ανθρώπων, που στο μέλλον θα μπορούσε να προβεί σε κάποια αλλαγή.

  Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν και στην πραγματικότητα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη κάτι το οποίο είναι πολύ θλιβερό και άσχημο να συμβαίνει. Καλό θα ήταν, σιγά σιγά ο κόσμος να άρχιζε να αντιστέκεται σε τέτοιου είδους φαινόμενα, έτσι ώστε να συμβάλλουν στην εξάλειψη τους(των φαινομένων αυτών).       

 

 

 

Η ταινία «I, Daniel Blake» εκτός από την πτυχή της σκληρής ζωής -  που κάποιοι άνθρωποι βιώνουν περισσότερο από όσο φανταζόμαστε κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτήν την ζωή και μερικές φορές θα χρειαστεί να παλέψεις -  μας δείχνει επίσης την πτυχή ενός  κράτους που έχει μια ανάλγητη στάση απέναντι στους πολίτες. Αυτή η πλευρά είναι όντως αληθινή και είναι συχνές και αρκετά συνηθισμένες οι περιπτώσεις στις οποίες συμβαίνει. Το κράτος δεν σεβόταν τις ανάγκες των πολιτών και τους φερόταν με κατωτερότητα λες και η εξυπηρέτηση των πελατών δεν είναι η προτεραιότητα των δημόσιων υπαλλήλων και είχαν άλλες δουλειές με τις οποίες έπρεπε να ασχοληθούν. Αν και οι πολίτες αντιμετώπιζαν κάποια προβλήματα, το κράτος αντί να τους βοηθήσει, δεν τους έδινε περιθώρια και τις δυνατότητες να καταφέρουν να πάρουν για παράδειγμα ένα επίδομα υγείας. Δεν ήταν καθόλου  εξυπηρετικοί απέναντι τους και έτσι όλες αυτές οι ενέργειες τους ωθούσαν να λάβουν άλλα μέτρα παρά να ακολουθήσουν όλες αυτές τις διαδικασίες και τα πρωτόκολλα.  . Πιστεύω πως εφόσον διαλέγεις ένα επάγγελμα θα πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις όσο καλύτερα μπορείς αυτή την δουλειά και εφόσον διάλεξες να γίνεις δημόσιος υπάλληλος, η βοήθεια που θα προσφέρεις στον πολίτη θα πρέπει να είναι ότι πιο σημαντικό.       

  Στις μέρες μας για να πάρει κανείς το επίδομα που του αξίζει ή ένα επίδομα ασθένειας πρέπει να ταλαιπωρηθεί αρκετά. Είναι λοιπόν ένα πρόβλημα το οποίο ειδικότερα στην εποχή μας έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό. Με αφορμή μία ταινία που είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω εχθές, θα εκφράσω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου σχετικά με την ανάλγητη συμπεριφορά και στάση του κράτους.

      Αρχικά, όποιος θα έχει την ευκαιρία να δει αυτή την ταινία το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσει είναι το πόσο ασεβείς είναι οι εργαζόμενοι στο γραφείο κοινωνικής μέριμνας. Είναι πραγματικά γελοίο μια γυναίκα η οποία ήρθε από μία ξένη πόλη με δύο παιδιά να χάνει την σειρά της και μαζί το επίδομα της, επειδή έχασε το λεωφορείο και άργησε πέντε ΟΛΌΚΛΗΡΑ λεπτά σύμφωνα με την εργαζόμενη του γραφείου. Ακόμη το γεγονός ότι αυτοί που δουλεύουν σε εκείνα τα γραφεία τη μόνιμη απάντηση σε κάθε ερώτηση των πελατών είναι <<Το κράτος λέει…>>. Μόνο και μόνο από αυτή την απάντηση καταλαβαίνουμε, πως το κράτος είναι δίπλα στους πολίτες στα λόγια και όχι στις πράξεις. Επιπλέον, παρατηρώντας την ταινία κατάλαβα πως το κράτος απλά καθυστερούσε τον θάνατο του πρωταγωνιστή. Δηλαδή τον υποχρέωνε να κάνει διάφορες δοκιμασίες οι οποίες για εκείνον ήταν ακατόρθωτες και δεν είχαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα.

         Στη συνέχεια θα ήθελα να αναφερθώ στα συναισθήματα μου σχετικά με την στάση του κράτους. Το μόνο που νιώθω είναι θυμός! Άντι το κράτος να βοηθάει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, τους επιβαρύνει! Δεν ήταν πάντα έτσι η κοινωνία μας, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο αυτό… Κάποτε το κράτος νοιαζόταν για τους πολίτες του. Ακόμη νιώθω απόγνωση και στεναχώρια διότι βρισκόμαστε στο 2022 και το πρόβλημα της ανεργίας και των άστεγων αντί να μειώνεται , αυξάνεται. Μπορώ να πω πως είμαι ιδιαίτερα προβληματισμένη διότι μπορεί εγώ ή κάποιος συγγενής μου κάποια μέρα να μπούμε στην θέση των πρωταγωνιστών και θα λάβουμε την ίδια αντιμετώπιση διότι οι εργαζόμενοι είναι <<πιόνια>> του κράτους, με αποτέλεσμα να ακολουθούν τις οδηγίες του χωρίς να σκέφτονται εάν αυτό είναι σωστό.

        Συμπερασματικά πιστεύω πως το κράτος πλέον είναι παρών μόνο στα εύκολα και στα δύσκολα το βάζει στα πόδια. Πρέπει λοιπόν, ο καθένας μας να κάνει την δική του επανάσταση. Πρέπει επιτέλους οι πολίτες να μιλήσουμε!                                            

 

 

 

 

Ειναι δυνατον να μας φέρονται σαν ζωα και χειροτερα; Τετοιες συμπεριφορες απο ατομα με <<δυναμη>>,προς πιο αδυναμους τους με αφηνουν αναυδο. Μιλαω συγκεκριμενα για κατι το οποιο παρακολουθησα στην ταινια <<I,daniel Blake>>,οπου ο πρωταγωνιστης ειχε ενα σοβαρο καρδιακο επεισοδιο,το οποιο τον κατέστησε ανικανο να δουλεψει.Ειχε επιβεβαιωμενη αναγκη απο καρδιολογο και αλλους γιατρους που επισκεφτηκε,να μην εργαστει για ενα χρονικο διαστημα ωσπου να αναρρώσει..Αυτο ομως ηταν κατι που δεν <<άγγιζε>> τους δημοσιους υπαλληλους μιας υπηρεσιας κοινωνικης μεριμνας,καθως οταν προχωρησε σε αιτηση για επιδομα ασθενειας,δεν ελαβε ποτε σαφη απαντηση για το πως να πραξει.Μαλιστα,η αιτηση του δεν εγινε αποδεκτη θεωρωντας πως ηταν ικανος να εργαστει παρολες τις γνωματευσεις των γιατρων.Γενικα με εκπλήσσει το πως πολλες φορες αυτα τα ατομα που εργαζονται στο δημοσιο και εκτελουν εντολες απο το κρατος,μοιαζουν σαν να μιλας με ρομποτ και οχι  ανθρωπο.Ενω προσπαθεις να τους εξηγησεις το προβλημα σου και βασιζεσαι πανω τους να το λυσουν,απαντουν με βαση τον νομο μοναχα και οχι και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο.

Και δεν ηταν μονο η περιπτωση του daniel αλλα και πολλων αλλων ανθρωπων που ζητουσαν επιδομα ανεργιας καθως δεν ειχαν λεφτα να ζησουν.

   Ολα αυτα μου προκαλουν λυπη καθως ειναι απανθρωπο να μην βοηθαμε εναν συνανθρωπο μας, ο οποιος το εχει αναγκη η ακομα και να του δυσκολευουμε την ζωη θετοντας του διαφορες εργασιες που ειναι αδυνατον να κανει,ενω εκεινος εχει αναγκη.Επισης,προβληματιζομαι ιδιαίτερα γιατι σκεφτομαι πως αν μια μερα βρεθω στην ιδια θεση με αυτους τους ανθρωπους,κατα πασα πιθανοτητα θα λαβω την ιδια αντιμετωπιση.Τελικα μεσα απο τετοιες καταστασεις καταλαβαινει κανεις πως η ζωη ειναι πολυ σκληρη και οτι μια μερα μπορει να αλλαξουν ολα και να πεσουμε στην ανάγκη καποιων οι οποιοι δεν θα μας την δώσουν διοτι δεν ενδιαφερονται για εμας.

 

 

Πραγματικά η συμπεριφορά του κράτους ως προς τους πολίτες του ήταν απερίγραπτη. Η δουλειά του ήταν όχι να εξυπηρετήσει τους ανθρώπους και να διευκολύνει τις δουλειές τους αλλά να τους δυσκολέψει τόσο πολύ μέχρι που θα φτάσουν στο σημείο να τα παρατήσουν. Αυτό ήταν προς όφελος του κράτους, διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση θα γλίτωνε από το να δίνει επίδομα στους ηλικιωμένους. Οι περισσότεροι υπάλληλοι του ήταν αναίσθητοι και δεν κατανοούσαν τα προβλήματα των ανθρώπων. Δρούσαν σύμφωνα με τους κανόνες που είχε θέσει το κράτος, με αποτέλεσμα να είναι κουραστικοί απέναντι στους ανθρώπους.

 

 

 

Προσωπικα πιστευω οτι η σταση της κοινωνικης προνοιας απέναντι στον κεντρικο ηρωα ηταν απολυτως λαθος επειδη ενω αυτος ζητουσε βοηθεια απο εκεινους και προσπαθουσε να επιστρεψει στην δουλεια του αυτοι εβρισκαν διαφορες δικαιολογιες για να τον καθυστερησουν και στο τελος του εκοψαν και το επιδομα ασθενειας. Και ολα αυτα επειδη δεν μπορουσε να φτιαξει τα χαρτια του μεσω του υπολογιστη και αρνιούνταν να τον βοηθησουν. Κατα την γνωμη μου επρεπε να ειχαν μια καλυτερη σταση μπροστα του αν και οταν τα σκεφτομαστε λιγο πιο λογικα εφταιγε περισσοτερο το συστημα της πολιτειας παρα το προσωπικο επειδη και αυτοι ειναι αναγκασμενοι να κανουν το καθηκον τους σωστα.

 

 

 

Πρόσφατα παρακολουθήσαμε μια ταινία που μας μετέφερε ένα πολύ ωραίο κοινωνικό μήνυμα.

Η ταινία  μας παρουσίασε τα προβλήματα άνεργου πολίτη και το πως οι κοινωνικοί υπάλληλοι τον αντιμετωπίζουν με σκληρότητα χωρίς υπομονή και θέληση για να τον βοηθήσουν.

Αυτή η ανάλγητη στάση του κράτους απέναντι στους ήρωες αυτής της ταινίας μου δημιούργησε αρνητικά συναισθήματα , διότι αυτοί οι ήρωες είχαν πραγματική ανάγκη για εργασία και προσπαθούσαν πολύ έστω να πάρουν και ενα μικρό επίδομα για να μπορούν να συντηρούν την οικογένεια τους και το κράτος με τους αυστηρούς νόμους και τις απαιτητικές διαδικασίες τους το είχε  στερήσει με αποτέλεσμα κάποιους να τους ανάγκαζε να κάνουν πράγματα «ανήθικα».

Έπειτα αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το πως ο πρωταγωνιστής της ταινίας παρά τα προβλήματα υγείας του και πολλά αλλά δεν δίστασε και δεν αδιαφόρησε να βοηθήσει μια άγνωστη γυναίκα με τα δυο παιδιά της, χωρίς να περιμένει  αντάλλαγμα.

Στο τέλος το άδικο για μένα ήταν πως στο τέλος αφού όλα είχαν μπει σχεδόν σε μια ευθεία ο κύριος αυτός έχασε την ζωή του απο έμφραγμα χωρίς να δικαιωθεί..

Και αυτό ήταν που με συγκλόνισε διοτι απο κει που περίμενα ενα αίσιο τέλος είχε και την πίκρα του ….

 Είναι καλό να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας 

Να μην δείχνουμε αχαριστία και αδιαφορία για κανέναν γιατί όπως εμείς πονάμε και νιώθουμε αβοήθητοι έτσι και εκείνοι .

 

 

 

 

Παρατηρώντας καθόλη τη διάρκεια της ταινίας αυτη την βάναυση και άδική στάση του κράτους απέναντι στους κεντρικούς ήρωες της ταινίας, τα συναισθήματα που προκαλούνται σε εμένα αλλά και στους περισσότερους ανθρώπους, είναι ο θυμός αλλά και η στεναχώρια αφού ενώ βλέπουν σε τι δύσκολη θέση αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται, δεν συμμερίζονται τον πόνο τους. Αντιθέτως, προσπαθούν να τους κάνουν την ζωή ακόμα δυσκολότερη, αγνοώντας παντελώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Τέλος, και ίσως το πιο έντονο συναίσθημα που μου δημιουργήθηκε είναι η απογοήτευση καθώς αυτή η κατάσταση παραμένει ίδια και απαράλλαχτη χρόνια τώρα, ταλαιπωρώντας όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν μάταια να βρουν το δίκιο τους.

 

Αυτή η ταινία μας παρουσίασε τη σκληρή πραγματικότητα.  Έτσι ζούνε πολλοί σήμερα . Το κράτος αδιαφορεί πλήρως για τις ανάγκες των πολιτών.  Ο συγκεκριμένος δεν ήταν σε θέση να δουλέψει και αυτοί αντί να τον "προστατεύσουν " τον έκριναν ικανό να δουλέψει.  Αντίθετα με την Κειτι της έκοψαν το επίδομα και δε μπορούσε να ζήσει τα παιδιά της . Άργησε  στη συνάντηση και αντί να την εξυπηρετήσουν έκριναν ότι έπρεπε να ήταν στη  ώρα της. Είναι απαράδεκτη η στάση απέναντι στους πολίτες.

         Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει. Αντί να αισθανόμαστε ασφάλεια, φοβόμαστε να "κινηθουμε". Επικρατεί ότι αυτός που έχει εξουσία είναι αυτός που εξουσιάζει αλλα σε ενα δημοκρατικο πολιτευμα ο λαος πρέπει να παιρνει μερος στις αποφασεις. Η αδιαφορία είναι η ρουτίνα. Ο εργαζόμενος θα ακολουθήσει τα πρωτόκολλα και με αυτά θα πορεύεται επειδή κάποιος άλλος το έκρινε.  Δεν μας επιτρέπεται να συμπαραστεκόμαστε, να σεβόμαστε, να έχουμε γνώμη. Δεν έχουμε όνομα. Αποτελούμαστε από αριθμούς και έτσι είμαστε περασμένοι στα χαρτιά του κράτους. Είναι δραματικό και ειρωνικό το πως από άνθρωποι με ονόματα γίναμε αριθμοί.

Μετά το τέλος της ταινίας αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο για να εκφράσω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε καθώς με μεγάλη μου λύπης συνειδητοποίησα πως η ταινία δεν ταυτίζεται με κάποια μακρινή δυστοπια, αλλά με την καθημερινή μας ζωή. Το κοινό που έχουν οι ηρωες της ταινία είναι το ότι τυγχάνει να είναι άνεργοι• Ο Ντανιελ λόγω μιας καρδιακής πάθησης και η Κειτι επειδη δεν την βόλευαν τα ωράρια λόγω των σχολείων των παιδιών της. Και οι δύο άνεργοι, όπως και πολλοι άνθρωποι στην καθημερινότητα μας, αντιμετωπίζονται άδικα από το κράτος. Είτε δεν τους παρέχονται αρκετά για να ζήσουν γιατί το κράτος δεν τα κρίνει αναγκαία για την επιβίωση τους, όπως, για παράδειγμα,στην περίπτωση της Κέιτι που στο κοινωνικό παντοπωλείο συνειδητοποιεί ότι τα προϊόντα για την περίοδο θεωρούνται πολυτέλεια και κανει μια απόπειρα να τα κλέψει από ένα κατάσταση. Είτε επειδη δεν υπάρχει κατανόηση από τους υπαλλήλους μιας κρατικής υπηρεσίας (;) όταν προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί δεν μπορούν να δουλέψουν για κάποιο χρονικό διάστημα,  όπως στη περίπτωση του Ντανιελ. Οι άνεργοι συμπολίτες μας όπως και οι χαρακτήρες της ταινίας δεν είναι άνθρωποι δεν θέλουν να δουλέψουν και σίγουρα η ανεργία δεν ήταν επιλογή τους καθώς είναι ξεκάθαρη η αρνητική επίδραση που έχει στην ψυχολογία τους και πρέπει να αντιμετωπίζονται με συμπόνια και κατανόηση. Δεν αξίζουν κάτι λιγότερο επειδή έτυχε να χάσουν την δουλειά τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ανεργια δεν αναιρεί την ιδιότητα του πολίτη, και οι άνεργοι έχουν δικαίωμα στην δίκαια αντιμετώπιση, στην παροχή βοήθειας εφόσον την χρειάζονται. 

Οι βασικοι ήρωες μας ο Ντάνιελ Μπλέικ και η Κέιτι είναι άνεργοι πολίτες στην Αγγλία.

Ο Ντάνιελ ένας μαραγκός με εμπειρία 40 χρόνων παθαίνει καρδιακή προσβολή και αναγκάζεται να σταματήσει την δουλειά του για να αναρρώσει. Χωρίς δουλειά δεν έχει εισόδημα άρα δεν μπορεί να καλύψει βασικές βιοτικές ανάγκες. Αναγκάζεται επομένως να ζητήσει επίδομα ασθένειας ή επίδομα ανεργίας  που στο τέλος δεν παίρνει τίποτα από τα δύο. Η Κέιτι απο την αλλη πλευρα είναι μια νέα κοπέλα που πρέπει να μεγαλώσει δυο παιδιά μόνη της σε μια ξένη πόλη χωρίς κάποιον συγγενή ή κάποια βοήθεια να κάνει μια καινούργια αρχή. Δυσκολεύεται να βρει μια καλή δουλειά για να μεγαλώσει τα παιδιά της και να επιβιώσουν γενικότερα. Και οι δύο ήρωες μας άνεργοι χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος που πρέπει να τους βοηθήσει.
Το κράτος αντιμετωπίζει τους ήρωες σαν ζώα. Τους αντιμετωπίζει σαν να είναι ένας αριθμός, ένα Α.Φ.Μ., χωρίς να έχουν προσωπικότητα και τίποτα να τους ξεχωρίζει απο τους υπόλοιπους πολίτες. Δεν δίνει καμία σημασία στις καταστάσεις και τι βιώνουν αυτοί και μπορεί να παρομοιαστεί σαν ένα ρομπότ που εκτελεί αλγορίθμους.

I, Daniel Blake - ΝΤΑΝΙΕΛ ... by Γιώτα Κεφαλά