χωρίς λουλούδια το δέντρο είναι σκέτο ξερόκλαδο,
η νύχτα χωρίς φεγγάρι για μένα άγριο σκοτάδι.
Να ήσουνα ποτάμι
να έπεφτα μέσα στα νερά σου
να κολυμπήσω , να πνιγώ
μέσα στην αγκαλιά σου.
Ξανά να έρθεις.
Αν με ψάξεις θα με βρεις.
Δίχως να το σκεφτείς,
έλα πάλι στη δική μου ζωή,
μακριά σου πεθαίνω κάθε στιγμή.
Και δεν μπορώ να κοιμηθώ,
σε σκέφτομαι αγάπη μου και πάω να τρελλαθώ.
Δεν είμαι εγώ που σ αγαπώ,
δεν είμαι εγώ που φταίω.
Φταίει ο Θεός που σ έκανε δημιούργημα ωραίο.
Αν κάποια στιγμή νιώσεις πραγματικό πόνο,
τότε θα δεις στ αλήθεια πως νιώθω.
Γιατί είμαι ναυάγιο σε θύελλα συναισθημάτων,
να δεις πως είναι η κατάσταση των πραγμάτων.
Αγάπη είναι να πονάς,
αγάπη είναι να λιώνεις,
αγάπη είναι ν΄ αγαπάς χωρίς να μετανιώνεις.
Νίκος Σχοινάκης, Γ3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου