Το βιβλίο που διαβάσαμε ήταν "Η μεταμόρφωση της", της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Υπόθεση:
«Ένα πρωί που ξύπνησε από εφιάλτη, η Σάσα ανακάλυψε πως είχε μεταμορφωθεί σε άντρα». Έτσι ξεκινάει η εξωφρενική περιπέτεια της νεαρής ηρωίδας, μιας φοιτήτριας που έχει γαλουχηθεί με τα θηλυκά πρότυπα της αυτοθυσίας και της υπακοής. Πώς θα ξανασυστηθεί στους φίλους, στους γονείς, στον τρομακτικό καθηγητή της; Θα καταφέρει να ξαναβρεί τον εαυτό της μέσα στο καινούργιο άγνωστο σώμα της; Και μάλιστα σ’ έναν κόσμο όπου ο Κατακλυσμός έχει ήδη συμβεί, ξηλώνοντας τα θεμέλια της κοινωνίας; Με άλλα λόγια, μπορεί να υπάρξει έρωτας, ελπίδα και πρόοδος μετά την κατάρρευση των καθορισμένων κοινωνικών ρόλων;
Η Αμάντα Μιχαλοπούλου έγραψε μια νουβέλα
ενηλικίωσης για το τέλος των φύλων και την ερμαφρόδιτη φύση του ανθρώπου και
ταυτόχρονα την ιστορία μιας μετα-Εδέμ, του τέλους του κόσμου όπως τον ξέρουμε.
Η μεταμόρφωσή της είναι ένα εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο, που παλεύει λυσσαλέα με
τα στερεότυπα των φύλων, της οικογένειας, της σεξουαλικής αγωγής, της αυθεντίας
κάθε είδους και αμφισβητεί τον τρόπο με τον οποίο ο καπιταλισμός μάς έχει μάθει
να αναζητάμε την ευτυχία.
Αρκετά μέλη της Λέσχης ένιωσαν ότι το βιβλίο περιείχε πολλές πληροφορίες τις οποίες δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν ή ήταν μπερδεμένες (Ελενα, Βενέτα, Άννα Μαρία, Ζωή). Η Ειρήνη πιστεύει ότι η συγγραφέας προσπάθησε να βάλει πολλά στοιχεία μέσα και αυτό έκανε τη νουβέλα χαοτική. Θα ήθελε περισσότερες πληροφορίες ή στοιχεία για τον Κατακλυσμό, τους Τρωγλοδύτες, τους Μουγγούς. Η Κωνσταντίνα Χ. επίσης θεώρησε ότι το βιβλίο περιείχε πολλές σκέψεις, πολλή πληροφορία και υπήρχε ένα μπρος πίσω στην αφήγηση που έπρεπε να ακολουθεί ο αναγνώστ@ς. Στην Πόπη το βιβλίο άρεσε, δεν την μπέρδεψε, εξηγούσε τα πάντα αναλυτικά και το β μέρος ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον. Με την Πόπη συμφώνησε και ο Μανώλης στον οποίο άρεσαν οι επιμέρους λεπτομέρειες. Η Αντριάνα είχε ανάμεικτα συναισθήματα για το βιβλίο- σίγουρα της άρεσε η σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους δύο ήρωες καθώς και το αποχαιρετιστήριο γράμμα. Η Κωνσταντίνα ξεχώρισε τις εικόνες του βιβλίου, αλλά δεν ήταν κάτι που θα ήθελε να διαβάσει αυτή την περίοδο και δεν τη συγκίνησε ιδιαίτερα.
Η Ελένη από την άλλη μας είπε ότι έχει διαβάσει βιβλία και έχει δει ταινίες με παρόμοιο θέμα και δεν θεώρησε ότι το βιβλίο ήταν κάτι πρωτότυπο. Αυτό που θα ήθελε σίγουρα πάντως είναι να έχει ένα όνομα και η ηρωίδα, ιδιοκτήτρια της γκαλερί. Ο Αργύρης βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα με τον Κατακλυσμό και η ροή του βιβλίου του κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Τα όσα λέγονται στο βιβλίο έρχονται να ανατρέψουν στερεότυπα σχετικά με το φύλο και αυτό φαίνεται πολύ έντονα και στα δύο μέρη του. Η Ισμάρα πάλι βρήκε ότι υπήρχαν πολλές σκηνές που δεν της άρεσαν , δεν τις κατάλαβε, στο α μέρος. Αντίθετα, το β μέρος ήταν πιο ενδιαφέρον και ξεχώρισε το γράμμα της Σάσας. Τέλος η Γκιουλσέν , αν και είχε ακούσει από τους άλλους ότι δεν ήταν πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο, το διάβασε μέσα σε μια μέρα και ξεχώρισε τις σκηνές με τα όνειρα που ήταν συμβολικές καθώς και τα όσα λέγονται για το φύλο, την ταυτότητα που διαλέγει ο καθένας.
Στη συζήτηση που ακολούθησε αναφερθήκαμε στην επιλογή της συγγραφέα να ασχοληθεί με αυτό το δύσκολο θέμα της ταυτότητας των φύλων, με το γκρέμισμα ενός παλιού συντηρητικού κόσμου και τη διαχείριση των στερεοτύπων. Πόσες φορές δεν σκέφτηκαν τα κορίτσια ότι φοβούνται να βγουν μόνες έξω το βράδυ, ότι δεν έχουν τα προνόμια των αγοριών; Ότι η κοινωνία αναθρέφει με πολύ συγκεκριμένα στερεότυπα τις γυναίκες και οδηγούνται στην καταπίεση πλευρών του εαυτού τους που είναι πιο ελεύθερες; Μήπως ο Κατακλυσμός έρχεται να φέρει την αλλαγή στη ζωή των ηρώων;
Η ηρωίδα που γίνεται αγόρι ανακάλυψε αυτές τις ελευθερίες που έχει ένας άντρας, που η κοινωνία του τις χορηγεί. Οι αναφορές στα όνειρα που λειτουργούν λυτρωτικά, σε μια ζωή που επιλέγει να ζήσει η ηρωίδα Σάσα, που θέλει να την αγαπήσουν για αυτό που είναι άσχετα με το φύλο της, που συγκρούεται με την αυθεντία του καθηγητή/ την εξουσία και με το θάνατό του μοιάζει να αποδεσμεύεται από τον έλεγχό του.
Σταθήκαμε σε διάφορα αποσπάσματα του βιβλίου: « Το μόνο καλό στην ανατροφή των κοριτσιών είναι ότι κλαίνε χωρίς να το πολυσκέφτονται κι έτσι ξεπλένουν τα σωθικά τους από τον πόνο» (σελ.95) – το κλάμα που μοιάζει να αποτελεί μοναδικό προνόμιο του γυναικείου φύλου, ένα προνόμιο που στερούνται οι άντρες. « Άραγε να μαθαίνεις να κλαις , όπως μαθαίνεις να φιλάς, κοιτώντας τους άλλους; Κλάψτε καημένοι μου. Κλάψτε ο ένας στον ώμο του άλλου σαν απαρηγόρητα κορίτσια.»(σελ. 95) - μια προτροπή στους αναγνώστες του βιβλίου/ πολύ λυτρωτική.
«Μας έχουν μεγαλώσει για να αποπλανούμε τους άντρες. Ή για να ανταποκρινόμαστε στη δική τους αποπλάνηση. Το θεωρούμε δουλειά μας, να μην πω χρέος μας, να αρέσουμε» (σελ. 67)- ανατροφή γυναικών που βάζει σε καλούπια το φύλο.
«Υπάρχουν πλάσματα που μπορείς να εμπιστευτείς μια και καλή για πάντα; … Υπάρχουν έλεγε η μητέρα «Αυτά τα πλάσματα λέγονται μητέρες» . Μου λείπει η μητέρα . Ακόμη και η χειραγώγησή της μου λείπει. Πέρασε καιρός από τότε που καταλαβαίναμε και βασανίζαμε η μια την άλλη. (σελ. 29) « Μέσα από τα δάκρυά της ‘έβλεπε τους γονείς της θολούς. Και τι παράξενο: δεν ήταν μόνο γονείς της. Ήταν δυο άνθρωποι.» (σελ. 139) – Σχέσεις κόρης –μητέρας, παιδιού-γονιών, χειραγώγηση, έλεγχος, μίσος, θυμός και αγάπη, συγχώρεση.
Και τελευταίο το απόσπασμα με το
όνειρο της ηρωίδας που η Γκιουλσέν θεώρησε ως ένα όνειρο μεταφυσικό, σημαδιακό
, με τον άγνωστο άντρα να σημαδεύει με το όπλο το μέτωπο του, να ανοίγει μια
τρύπα και να προτείνει στη Σάσα να μπει μέσα, στο δικό του κέλυφος, στο δικό
του κουκούλι. (σελ. 73-74)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου