Λέσχη Ανάγνωσης Α' Λυκείου 2ου ΓΕΛ Κω - Πώς φτάσαμε ως εδώ;

 

Άλλη μια Κυριακή στο σχολείο,  παρέα με τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Α’ Λυκείου αυτή τη φορά.  Οι μαθητ@ς που δήλωσαν συμμετοχή είναι παιδιά που αγαπούν τα βιβλία και θέλουν να μοιραστούν τις σκέψεις τους από την ανάγνωση (έλειπαν και κάποιοι μαθητές λόγω ασθενείας)! Το βιβλίο που είχαμε να διαβάσουμε και να συζητήσουμε ήταν το «Πώς φτάσαμε ως εδώ».  

Θέμα: Εφτά κεφάλαια.

Εφτά οικογένειες.
Εφτά παιδιά.
Εφτά βασικές ελευθερίες τους έχει στερήσει ένα κόμμα.
Τι κι αν λέγεται Κόμμα της Ελευθερίας, μόνο την ελευθερία δεν υπηρετεί... Κόσμος πολύς πανηγυρίζει στους δρόμους όλης της χώρας: το Κόμμα της Ελευθερίας κέρδισε τις εκλογές. Πολύ σύντομα η νέα εξουσία αποκλείει όσους διαφέρουν έστω και ελάχιστα από το πρότυπο που εκείνη έχει ορίσει, και καταδιώκει όσους εκείνη έχει χαρακτηρίσει "κακοντυμένους", "σκουρόχρωμους", "όχι αρκετά υγιείς"...
Επιβάλλει κανόνες όλο και πιο αυστηρούς: τι ώρα πρέπει να ξυπνάνε οι πολίτες, τι δεν επιτρέπεται να λένε, να κάνουν, να τρώνε, να φοράνε... Όμως, πως φτάσαμε ως εδώ;
Το βιβλίο "Πως φτάσαμε ως εδώ;" μιλάει για όσα μπορεί να συμβούν, αν δεν έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα.

Στην Αντριάνα άρεσε το θέμα , οι ήρωες και ιδιαίτερα το τέλος του βιβλίου που ήταν πολύ αισιόδοξο. Και η Ίριδα αναφέρθηκε στο θέμα του βιβλίου, που της θύμισε τη δικτατορία στη χώρα μας και έκανε τη σύνδεση με το φόβο των πολιτών. Ξεχώρισε ως ήρωες τον Γουαλίντ που το χρώμα του δεν ταίριαζε στο «χρωματολόγιο» του κόμματος της Ελευθερίας, αλλά και την οικογένεια Μικλόν, που κατάφερε να διαφύγει με το ιστιοπλοϊκό και γλύτωσε από την ανελευθερία και την καταπίεση. Στην Κατερίνα έκανε εντύπωση ο τρόπος γραφής του βιβλίου , αφού συνεργάστηκαν εφτά διαφορετικοί συγγραφείς για να γραφτεί και κατάφεραν και να έχει συνοχή και οι ιστορίες να είναι καλογραμμένες. Ως βιβλίο ήταν τρομακτικό, βίαιο, αφού κάτω από την απλή αφήγηση κρύβονταν φρικτές καταστάσεις- παράδειγμα η οικογένεια του Γουαλίντ που αναγκάζεται να περάσει με λευκό χρώμα το πρόσωπο της, προκειμένου να μην τους υποπτευθούν οι καταδότες του κόμματος. Μια σκηνή που φαντάζει αστεία, σχεδόν παιδική, αλλά είναι βαθιά τραγική. Επιπλέον η ιστορία των γκέι μπαμπάδων ήταν πολύ ιδιαίτερη και προβάλλει ένα θέμα που δεν αγγίζουν συχνά τα βιβλία. (σ.σ η Κατερίνα παρατήρησε πως στο εξώφυλλο του βιβλίου εικονίζονται επτά σπίτια, όσα και οι ιστορίες). Στην Βαρβάρα έκανε εντύπωση η στάση των πολιτών , που ψήφισαν ένα κόμμα που τους στέρησε την ελευθερία τους, ενώ τα παιδιά της χώρας δεν είχαν ιδέα για όσα συνέβαιναν και το συνειδητοποίησαν αργότερα νιώθοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για να απαλλαχτούν από αυτή την κατάσταση. Μέχρι που βρήκαν τη λύση. Η Μαριαλένα, όταν πήρε το βιβλίο, περίμενε να είναι πιο πολιτικό το θέμα του. Συνειδητοποίησε ότι όντως άγγιζε την πολιτική , αφού αναφερόταν στη ζωή των πολιτών αυτής της χώρας. Οι συγγραφείς είχαν συμπεριλάβει όλες τις περιπτώσεις διαφορετικότητας και αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον. Αυτός ο ήρωας που ξεχώρισε ήταν το αγόρι, ο Εκτόρ , που συμμετείχε στην επανάσταση στο τέλος, ενάντια στους γονείς του. Ο ίδιος ήρωας άρεσε και στην Πηνελόπη , το παιδί που πάει κόντρα στους γονείς του και συμπαραστέκεται στους φίλους και συμμαθητές του. Επίσης η ιστορία με τους δύο μπαμπάδες ήταν ξεχωριστή.

Η Ραφαέλα με τη σειρά της αναφέρθηκε στα κεφάλαια που της άρεσαν περισσότερο και αυτά ήταν αυτό με τη χορωδία και ο επίλογος , στον οποίο τα παιδιά επαναστατούν. Πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο, πολύ ωραίες όλες οι ιστορίες. Η Βικτώρια πάλι παρατήρησε πως συνδέονταν όλα τα κεφάλαια μεταξύ τους και έμοιαζε σε κάθε ιστορία να κλείνει ένας κύκλος. Το πιο θλιβερό συμβάν ήταν το γράμμα που έστειλε ο Μάρκο στην Λεονί και δεν κατάφερε να της εξομολογηθεί πόσο του άρεσε. Επίσης η σκηνή με τη γιαγιά που θεωρούσε πως η οικογένειά της δεν θα την έπαιρνε μαζί της, ότι ήταν ένα ανώφελο βάρος, ένα φορτίο και τελικά αυτό ανατρέπεται στο τέλος (έβαλε και άκουσε και το τραγούδι Strange fruit που αναφερόταν στη συγκεκριμένη ιστορία). Και ο Γιώργος αναφέρθηκε στην ίδια ιστορία με τη γιαγιά- το πόσο τα εγγόνια της ήθελαν  να έρθει μαζί τους και αυτό το είπαν με πολλή αγάπη στην ίδια. Επιπλέον τόνισε πως η μητέρα του Σιμόν είπε ότι το κόμμα το ψήφισαν γιατί θεωρούσαν πώς έφερνε την ελπίδα. Αλλά,  άλλα υποσχόταν και άλλα έκανε. Και η Ειρήνη με τη σειρά της μας είπε πως πίστεψε αρχικά ότι το βιβλίο ήταν πολιτικό και βαρύ, αλλά μετά κατάλαβε πως ήταν κάτι διαφορετικό. Η ιστορία με τους δύο μπαμπάδες και το αισιόδοξο τέλος ήταν εκείνα που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα. Η Σεμά παρατήρησε ότι υπήρχε αυτός ο διαφορετικός τίτλος σε κάθε κεφάλαιο που συνδεόταν με την ιστορία- την προβλημάτισαν λίγο τα πολλά ονόματα,  εκεί μπερδεύτηκε λίγο- αλλά όλες οι ιστορίες ήταν κατανοητές. Και τέλος η Σεντά ξεχώρισε την ιστορία με τη γιαγιά , που ήταν πολύ συγκινητική και φάνηκε πόσο αποτελούσε ουσιαστικό μέλος της οικογένειας και όχι ένα περιττό βάρος.

Η κ. Κρύου βρήκε καταπληκτική την ιδέα της συγγραφής ενός βιβλίου με ένα τέτοιο επίκαιρο θέμα. Η συνεργασία εφτά διαφορετικών ανθρώπων που έπρεπε να γράψουν ιστορίες με σύνδεση και συνοχή , με ροή, ήταν πολύ επιτυχημένη. Ο φόβος που κυριαρχεί στη ζωή των ανθρώπων που ζουν σε αυτό το καταπιεστικό καθεστώς και ταλανίζει τη ζωή τους , οι κανόνες που τους κάνουν να υποφέρουν, η συνεργασία τους για να αποτινάξουν τη βία, η αντίσταση, η τελική επανάστασή τους, είναι δοσμένα με πειστικότητα και πολύ παραστατικό τρόπο.

Η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τα ζητήματα που θέτει το βιβλίο: αυταρχισμός, αδιαφορία των πολιτών και το θέμα της προσωπικής ευθύνης, η υπακοή στη βιαιότητα, ο αποκλεισμός του διαφορετικού, η αντίσταση των νέων ανθρώπων στην αδικία, η επανάσταση. Τα παιδιά μας ήταν εξαιρετικά, έχουν τη δική τους φωνή και ελπίζουμε ότι θα περάσουμε μια εξαιρετική χρονιά παρέα, ταξιδεύοντας στις σελίδες των βιβλίων. Το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσουμε είναι το « Ήλιος με μουστάκια», της Μελίνας Σιδηροπούλου.  Υπεύθυνες καθηγήτριες της Λέσχης οι κ.Κρύου και η κ.Κεφαλά.