Αυτή η ταινία για
εμένα μοιάζει σαν μια ζεστή αγκαλιά. Είναι η 4η φορά που την βλέπω και πολύ
πιθανό να την δω και 5η και 6η και στην ουσία δεν θα σταματήσω μέχρι να την σιχαθώ.
Με δεδομένο ότι την είδα πρώτη φορά πρόσφατα, δηλώνω πως είναι η μόνη ταινία
που μπορεί τόσο εύκολα να με σώσει από κάθε είδος κατάθλιψης και να ζωγραφίσει
στο πρόσωπο μου ένα πλατύ, χαζό χαμόγελο. Και οι έξι αυτοί χαρακτήρες είναι
κομμάτι μου και χωρίς την ώθηση όλων τους νιώθω ότι είμαι ένα κίτρινο βαν που δεν
παίρνει μπρος…
Ήταν αρκετά καλή
ταινία. Το θέμα της ταινίας ήταν ότι όσες δυσκολίες και αν περάσουμε πρέπει να
τις αντιμετωπίσουμε με θάρρος και να είμαστε αισιόδοξοι . Όσες αποτυχίες και να
έρθουν μέσα από αυτές μαθαίνουμε όπως είχε πει και ο θείος που δίδασκε έναν
ποιητή (τον Προυστ) που ήταν πλήρως αποτυχημένος. Τα βιβλία του πλέον δεν τα διάβαζε
κάνεις και όμως όπως είχε παραδεχτεί μέσα από τις αποτυχίες- δυστυχίες έμαθε.
Οι ευτυχισμένες στιγμές περνούν, ξεχνιούνται ενώ, όσες φορές περάσαμε άσχημα
και έπρεπε να βγούμε από έναν βούρκο, αυτά μένουν, από αυτά μαθαίνουμε . Τα
μέλη αυτής της συγκεκριμένης οικογένειας ήταν πλήρως αποτυχημένοι-ηττημένοι. Ο
πατέρας στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Ο παππούς εθισμένος σε ναρκωτικές ουσίες (ηρωίνη).
Η μητέρα στο κάπνισμα αν και όπως παρατηρούμε αυτή ήταν που κράταγε ενωμένη την
οικογένεια ,ήταν ψύχραιμη και προσπαθούσε να είναι εκεί για όλους και όλα. Ο θείος
ένας δυστυχισμένος άνθρωπος που μόλις είχε βγει από μια ερωτική απογοήτευση, ήταν
gay, είχε μόλις απολυθεί και είχε μείνει χωρίς σπίτι, ενώ προσπάθησε να αυτοκτονήσει
και απέτυχε. Ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας είχε πάρει όρκο σιωπής για 9
μήνες για να περάσει στη σχολή Ικάρων, αν και όπως φαίνεται όσο και να
προσπαθεί το όνειρο του χάνεται μόλις ανακαλύπτει ότι έχει αχρωματοψία και δεν
επιτρέπεται κάποιος με αχρωματοψία να γίνει πιλότος. Τέλος η μικρή Όλιβ, που το
όνειρο της ήταν να πάει στα καλλιστεία και να κερδίσει. Ο πατέρας στην αρχή
είναι εκνευριστικός ,δεν δέχεται να πει την αλήθεια για το θείο στην μικρή και
εκνευρίζεται όταν η μητέρα και ο θείος της απαντανε με ειλικρίνεια στις
ερωτήσεις της και τις απορίες της . Προσπαθεί να την προστατέψει και ταυτόχρονα
της κάνει κακό αφού δεν της λέει την αλήθεια και προσπαθεί να αποφύγει
ερωτήσεις. Ο γιος είναι το παιδί που αντιμετωπίζει τα περισσότερα προβλήματα. Αλλά
σκοπός της ταινίας δεν είναι να εμβαθύνει σε αυτά. Προσπαθεί έμμεσα να τα
αναφέρει επιφανειακά και το παιδί, αν και κλείνεται στο εαυτό του και προσπαθεί
να επικεντρωθεί σε ένα πράγμα, έχει τον πατέρα να τον ειρωνεύεται. Φυσικά όλα
αυτά τα κρατάει μέχρι που έφτασε σε σημείο να τους τα κοπανήσει όταν αισθάνθηκε
ότι χάνει τον κόσμο, το όνειρο του. Ο θείος του είναι ο μόνος που τον
καταλαβαίνει και προσπαθεί να τον καταλάβει, αν και με όσα βλέπει ότι γίνονται
στο σπίτι που ζει κατανοεί το πως νιώθει και γιατί απομακρύνεται από τα
υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Ο παππούς αφού πλέον έχει φάει τα ψωμιά του ,
φαίνεται πόσο πολύ αγαπά τα εγγόνια του ,ιδιαίτερη προσοχή δίνει στη μικρή και
φαίνεται αφού πριν αποβιώσει της απαντά όλα τα ερωτήματα της και την ενθαρρύνει
να συνεχίσει και την αποκαλεί όμορφη και ιδιαίτερη και η μικρή φαίνεται πόσο
τον αγαπούσε αφού του αφιέρωσε το χορευτικό των καλλιστείων. Η μητέρα είναι το
μόνο πρόσωπο που κρατά τις ισορροπίες και τους κράτα όλους ενωμένους.
Πόπη Παντελάκη
Η συγκεκριμένη ταινία
μου άφησε γενικά καλές εντυπώσεις μπορώ να πω - κρίνοντας βέβαια σε ατομικό
αλλά και σε συνολικό επίπεδο από τις αντιδράσεις των συμμαθητών μου. Μέσω των
ηρώων έθιγε διαφόρων ειδών προβλήματα που ο άνθρωπος καλείται να αντιμετωπίσει
κατά τη διάρκεια της ζωής του. Πιο συγκεκριμένα χρεοκοπία/φτώχεια, εθισμός,
χαμένα όνειρα και άλλα. Οι χαρακτήρες δεν ήταν ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι, μιας και
δεν γνωρίζουμε τις ιστορίες τους σε βάθος, παρόλα αυτά ο θεατής έχει τις
αναγκαίες πληροφορίες προκειμένου να κατανοήσει τις - μερικές φορές - παράλογες
συμπεριφορές τους. Τέλος, προβάλλεται το θέμα των καλλιστείων (και ως
κινητήριος δύναμη της πλοκής) ανάμεσα στα μικρά παιδιά, άτομα χωρίς δομημένη
προσωπικότητα τα οποία αναγκάζονται ή συχνά εξαπατώνται από τους γονείς τους να
συμμετέχουν σε τέτοιου είδους διαγωνισμούς. Εκεί βέβαια, τις περισσότερες φορές
τουλάχιστον, αντικρίζουν τεράστιο ανταγωνισμό και πίεση, αλλά και την πραγματική ασχήμια των καλλιστείων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου