"Βρες τη δική σου φωνή" - "Dead poets society"

 

Την Κυριακή 19 Φλεβάρη είδαμε στην κινηματογραφική λέσχη την ταινία ¨Ο κύκλος των χαμένων ποιητών». Η ταινία, αν και αρκετά παλιά, άρεσε στους μαθητές μας και πυροδότησε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Η διαφορετική διδασκαλία που ακολούθησε ο κ.Κίτιγκ , ο αυταρχισμός των γονιών, οι μαθητές που δεν έχουν φωνή μέσα στην τάξη , η αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας στα χρόνια της εφηβείας, η διαφορετικότητα, το να μάθεις να σκέφτεσαι και να έχεις δική σου γνώμη μέσα από την παιδεία- τα παιδιά τοποθετήθηκαν για όλα αυτά τα θέματα. Ακολουθούν οι κριτικές τους.

Η ταινία προσωπικά μου άρεσε .Είδαμε πολύ ωραία τοπία, τις σχολικές εγκαταστάσεις τις βρήκα πολύ ωραίες διότι μου θύμισε τις εγκαταστάσεις που είχε το Harry Potter και όπως κάθε άλλη ταινία έτσι και αυτή μας πέρασε ένα μήνυμα. Μ άρεσε η συμβολή του καινούργιου καθηγητή. Μας έδειξε ότι η διαφορετικότητα δεν είναι πάντα αποδεκτή και πολλές φορές για αυτό μένουμε και στο συνηθισμένο διότι είναι κάτι σίγουρο. Ο καινούριος αυτός ο καθηγητής όμως μας υπέδειξε ότι η διαφορετικότητα (που στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο τρόπος που δίδαξε) κινεί το ενδιαφέρον ενός μαθητή καθώς το μάθημα γίνεται πιο παραστατικό, ενώ ταυτόχρονα έρχονται και πιο κοντά οι μαθητές με τους καθηγητές. Τον θάνατο του μαθητή τον βρήκα λίγο υπερβολικό από την άποψη το ότι δεν το περίμενα και ιδιαίτερα. Πιστεύω ότι το παιδί έβλεπε τον πατέρα του εν μέρει ως είδωλο και έτσι όταν είδε ότι δεν ήταν ο πατέρας του καθόλου ευχαριστημένος από την απόφαση του γιου του αυτό το πλήγωσε. Επίσης, το παιδί ήξερε και βαθιά μέσα του ότι ο πατέρας δε θα συμφωνούσε με τι θέατρο και γενικά οι γονείς του δεν θα ήταν και ποτέ ολοκληρωτικά σύμφωνοι με την επιλογή του και  έτσι αποφάσισε να βάλει ένα τέλος σε αυτό. Μπορεί στην αρχή να βρήκα την ταινία βαρετή, αλλά με εξέπληξε η πλοκή και το τέλος όπως κάθε άλλη ταινία !

Χριστίνα Μαστροκώστα

 

Η ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» μου κίνησε το ενδιαφέρον.  Αρχικά , λόγω της ημερομηνίας κυκλοφορίας της ταινίας,  δεν ήξερα τι έπρεπε να περιμένω. Οι ιδέες που προωθεί ήταν σίγουρα προοδευτικές για την περίοδο που διαδραματίζεται το έργο.  Έδειξε με δημιουργικό και πρωτότυπο τρόπο την πραγματικότητα πολλών νέων στα μισά του 20ου αιώνα. Τα νέα παιδιά ήταν αναγκασμένα να υποχωρήσουν για να επιδιώξουν τις προσδοκίες των γονέων τους , αφήνοντας πίσω τους τα δικά τους όνειρα. Ακόμα , η απεικόνιση του πένθους για τον πρωταγωνιστή από την οικογένεια του, αλλά κυρίως από τους συμμαθητές  φίλους του ,ήταν φανταστική, με τον Todd επιτέλους να βρίσκει την δική του φωνή με σκοπό να τιμήσει τον αδικοχαμένο φίλο του . Προσωπικά, πιστεύω πως η ταινία αξίζει την προβολή και το νόημα της μπορεί να επηρεάσει και να διευκολύνει την ζωή νέων που δυσκολεύονται να αποφασίσουν για το μέλλον τους και χρειάζονται μια ώθηση να συνεχίσουν.

Αριέλα Διακονικολή Λούσκα