Την περασμένη Κυριακή στην Κινηματογραφική μας Λέσχη αφού κάναμε τα
γενέθλια της Παρασκευής μας, που έκλεισε τα 17 της, είδαμε την ταινία Pride.
Υπόθεση: Το 1984 ξέσπασε στη Νότια Ουαλία, η απεργία των ανθρακωρύχων
ενάντια στα σκληρά μέτρα που είχε λάβει εναντίον τους η νεοφιλελεύθερη
κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ. Μια ομάδα Λονδρέζων ακτιβιστών που απαρτίζεται
από ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες προσπάθησε τότε να συγκεντρώσει χρήματα
για να υποστηρίξει τους ανθρακωρύχους και τις οικογένειές τους.
Η ταινία άρεσε πολύ στα παιδιά, όπως φάνηκε και στη συζήτηση που ακολούθησε.
Η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους ήρωες της ταινίας , ανεξάρτητα από
το σεξουαλικό προσανατολισμό τους, και η προάσπιση του δίκαιου αγώνα των ανθρακωρύχων
από την πιο περιθωριοποιημένη ομάδα της εποχής ήταν εντυπωσιακή. Αυτό που
παρατήρησαν ολ@ ήταν πως ακόμη και οι πιο δύσπιστοι και προκατειλημμένοι
απέναντι στην γκει κοινότητα κάτοικοι, όταν επέτρεψαν στον εαυτό τους να
γνωριστούν με αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους κατάλαβαν πώς δεν τους χωρίζει
τίποτε, πώς αυτά που τους συνδέουν είναι πολλά , πολύ περισσότερα από εκείνα
που φοβόντουσαν ότι τους χώριζαν.
Η ταινία μιλούσε με ένα πολύ ευχάριστο και κωμικό σε αρκετά σημεία τρόπο
για τον ακτιβισμό την αλληλοϋποστήριξη και την ενδυνάμωση. Το ότι η υπόθεση
βασιζόταν σε αληθινά γεγονότα έκανε πιο συγκινητική την ταινία. Ακολουθεί η άποψη της Πόπης.
Η ταινία που είδαμε διαδραματίζεται στο Λονδίνο του 1984 όπου μια ομάδα
γκέι ακτιβιστών καταλαβαίνουν ότι εκτός από εκείνους που κυνηγούσε η αστυνομία
τώρα στοχεύει και στους ανθρακωρύχους. Προσπαθεί ένα γκει αγόρι να πείσει και άλλους
ομοφυλόφιλους να τον βοηθήσουν να μαζέψει χρήματα για τους ανθρακωρύχους που
ήταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση αφού έκλεισαν τα ανθρακωρυχεία και έκαναν
απεργία .
Η ταινία αυτή περνάει πολλά και διαφορετικά μηνύματα όπως η συνεργασία δύο
διαφορετικών κοινοτήτων που ενώνουν τις δυνάμεις τους, το θέμα της
ομοφυλοφιλίας και την αποδοχή της σεξουαλικότητας από την οικογένεια, την
ανάμειξη ενός νέου ατόμου σε μια ομάδα, ένα σύνολο ανθρώπων.
Στην ταινία πολλά σημεία μπορούν
να σε κάνουν να αναρωτηθείς αν έχει αλλάξει κάτι, αν έχει αλλάξει το σκεπτικό
που πορεύεται η κοινωνία. Στην συγκεκριμένη ταινία δύο ηθοποιούς ξεχώρισα τον Joe και τον Mark . Αυτοί οι δύο αν και πολλοί διαφορετικοί
έκαναν ο ένας τον άλλον να καταλάβει τι θέλει από τη ζωή του . Ο Μαρκ είπε στο Joe να σταματησει να κρύβεται από την αλήθεια να
μιλήσει στους γονείς του και να ζήσει τη ζωή του . Από την άλλην ο Joe μιλώντας του το έκανε να θυμηθεί τον στόχο
του . Αυτός ήταν ο δημιουργός της κοινότητας Lesbian and Gays Sypport the Minors (LGSM) .
Στην αρχή ο Μαρκ δυσκολεύτηκε να
βρει κοινότητα που να δέχεται τα χρήματα τους, αφού τους θεωρούσαν ανώμαλους. Όμως μια
κοινότητα στην Ουαλία, αν και στην αρχή δεν δέχονταν να έρθουν, αφού τους γνώρισαν και τους
φιλοξένησαν, κατάλαβαν ότι δεν διαφέρουν τόσο. Οι σκηνές στην Ουαλία αλλά και
στη παρέλαση ήταν καταπληκτικές και συγκινητικές.
Ήταν λυπητερο το γεγονός ότι όταν ένας πρώην του Μαρκ του είπε αντίο και
τον φίλησε και κείνος κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και όταν εμείς το
κοινό συνειδητοποιήσαμε ότι είχε κολλήσει AIDS ήταν πολύ συγκινητικό. Παρόλα αυτά αυτό δεν
τον εμπόδισε να παλέψει για τα δικαιώματα όλων.
Στη σκηνή που η μητέρα και ο πατέρας του Joe ανακάλυψαν ότι ήταν γκει ήταν συγκλονιστική
γιατί έτσι μπορούμε να καταλάβουμε ότι όταν δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς τη σεξουαλικότητα
και τη διαφορετικότητα και να το αποδεχτείς, τότε είναι καλύτερο να μην φέρνεις στον κόσμο
ένα παιδί που θα του απαγορεύσεις να είναι ο εαυτός του και να ερωτευτεί όπως
και όποιον θέλει εκείνος.
Η Sian
αν και ζούσε σε μια κλειστή κοινότητα ήταν πολύ προχωρημένη και καλοδεχτηκε και
αποδέχτηκε αυτούς τους ανθρώπους που απλώς ήθελαν να βοηθήσουν. Νοιαζοταν για
εκείνους και φαίνεται όταν απλώς είπε ότι θα φτιάξει σούπα στον Jonnathan που έμαθε ότι είναι και αυτός φορέας του AIDS αλλά και όταν επέστρεψε σπίτι τον Joe που είπε στη μητέρα του ότι ένα ολόκληρο
χωριό τον θεωρεί ήρωα και εύχεται κάποια στιγμή να το εκτιμήσουν .
Υπήρχαν σημεία πολύ αστεία αλλά και πολλά που σε έκαναν να επεξεργαστείς
σημερινά δεδομένα. Σίγουρα θα την ξαναέβλεπα.
Πόπη Παντελάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου