"Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη" Laurent Mauvignier - Συνάντηση με τη Λέσχη Ανάγνωσης της Β' Λυκείου

 

Την Κυριακή το απόγευμα στη βιβλιοθήκη του σχολείου μας συναντηθήκαμε με τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Β’ Λυκείου για να συζητήσουμε το εξαιρετικό βιβλίο του Laurent Mauvignier «Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη».

Στις αρχικές τοποθετήσεις τους ορισμέν@ επισήμαναν ότι τους μπέρδεψε το γεγονός πως στο μικρό αυτό πεζογράφημα απουσιάζουν οι τελείες και πως πρώτη φορά διάβασαν ένα τέτοιο βιβλίο. Η Κωνσταντίνα όταν ξεκίνησε να το διαβάζει δεν πρόσεξε πως έλειπαν οι τελείες . Το αντιλήφθηκε λίγο αργότερα, όταν είδε πως δε μπορούσε να σταματήσει την ανάγνωση. Της άρεσε πολύ η υπόθεση , αν και κάποια σημεία την μπέρδεψαν – ειδικά οι ενσωματωμένες αναδρομικές αφηγήσεις. Στη Ρένα επίσης άρεσε το βιβλίο – το συνδύασε με την ενότητα που κάνουν τώρα στη Γλώσσα σχετικά με τη ανεργία- αν και δεν απόλαυσε την ανάγνωση καθώς μας είπε πως δεν κατάφερε να το διαβάσει με ησυχία. Η Χριστίνα είπε πως τη συνεπήρε η ανάγνωση. Το γεγονός πως το βιβλίο είναι μονόλογος , χωρίς τελείες , πώς έθιγε το ρατσισμό με τέτοιο τρόπο, πως τα θέματα στα οποία αναφερόταν ήταν τόσο πολλά, πώς το συναίσθημα ξυπνούσε μέσα από τη γραφή – όλα αυτά ήταν αρετές ενός πολύ καλού βιβλίου. Η Μπιργκιούλ παρόλο που δεν το τελείωσε βρήκε ενδιαφέρον το θέμα. Την μπέρδεψε και την κούρασε το ότι το βιβλίο δεν έχει τελείες και οι αναδρομικές αφηγήσεις ήταν αρκετές και περίπλοκες για εκείνη. Στην Αντριάνα άρεσε πολύ το βιβλίο και ξεχώρισε τις περιγραφές που υπάρχουν σε αυτό- ειδικά της σκηνής του ξυλοδαρμού. Στο Μανώλη άρεσε το νόημα του βιβλίου, αλλά τον μπέρδεψε αρκετά ο τρόπος γραφής.

Στη Γκιουλσέν άρεσε η χρήση του β ενικού προσώπου, το ότι ο συγγραφέας έμοιαζε να απευθύνεται στον αναγνώστη έμμεσα, η γραφή του βιβλίου , αυτός ο συνεχόμενος μονόλογος. Ο Αργύρης το διάβασε το πρωί της Κυριακής μονοκοπανιά, αλλιώς πιστεύει πως δε γίνεται να διαβαστεί αυτό το βιβλίο – δε θα γίνει κατανοητό το συναίσθημα που διαπερνά την αφήγηση. Οι εικόνες που παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη , ο τρόπος που στήνει το σκηνικό της επίθεσης, ο συνεχής μονόλογος του αφηγητή δείχνουν ένα φοβερό λογοτεχνικό ταλέντο. Και η Ελένη βρήκε γοητευτικό τον τρόπο γραφής. Η απουσία άλλων σημείων στίξης πλην του κόμματος το έκανε πολύ ιδιαίτερο και το συναίσθημα πηγάζει από τη γραφή. Θα μπορούσε να είναι πιο σύντομο κατά τη γνώμη της, για να μην περισσεύει κάτι από την υπόθεση. Τέλος η Άννα Μαρία δήλωσε ότι μπερδεύτηκε πολύ με την απουσία σημείων στίξης και παρόλο που το διάβασε , δεν μπόρεσε να κατανοήσει πλήρως το περιεχόμενο. H Πόπη έλειπε λόγω ασθένειας και αμς έστειλε την κριτική της. 

 

Στη συζήτηση που κάναμε διαβάσαμε αποσπάσματα από το βιβλίο που μας έκαναν εντύπωση και αναδεικνύουν το σύνολο των θεμάτων που θίγονται. Ρατσισμός, επίδειξη δύναμης προς οποιοδήποτε κατώτερο, αδιάφορες , μίζερες ζωές μέσα σε μια κοινωνία στην οποία η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι λιγότερη από ένα κουτάκι μπύρα, ένας κοινωνικός ιστός που έχει διαρραγεί. Η απουσία ονομάτων των ηρώων του βιβλίου, αφού ήρωας μπορεί να είναι ο καθένας μας, ο ασθματικός , συνεχόμενος, συναισθηματικά φορτισμένος μονόλογος συνεπαίρνουν τον αναγνώστη και τον αφήνουν συγκλονισμένο στην τελευταία παύλα του βιβλίου. Δεν παραλείψαμε να αναφερθούμε όμως και στην λογοτεχνικότατη, μεστή, ζωντανή μετάφραση του βιβλίου από τον κ.Γιανναρά. Το βιβλίο αυτό κατά τη γνώμη μας αποτελεί ένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο.

Ακολουθούν αποσπάσματα του βιβλίου.

«.. δεν προσπάθησε καν να τους πείσει, να τους πει πώς σε κάποια άλλη ζωή θα μπορούσαν να έχουν πάει στο ίδιο σχολείο ή να ήταν φίλοι και να υποστήριζαν την ίδια ομάδα, ή ακόμα, ορίστε , ακόμα και αυτό , θα μπορούσε κι εκείνος να δούλευε μαζί τους και να ήταν φύλακας, ξέρει καλά τι είναι οι δουλείες που κάνει κανείς για να ζήσει, δεν τους κατακρίνει,…»

«.. δε θα ταν τραύμα όταν θα αναρωτιόταν , εμένα γιατί με υποτιμήσατε έτσι; Αλήθεια με υποτιμήσατε εξαιτίας μιας φόρμας κι ενός κοντομάνικου; Εξαιτίας των μαλλιών μου; Του προσώπου μου; Της φυσιογνωμίας μου; Αυτός είναι αλήθεια ο λόγος που θεωρήσατε πώς μπορείτε να ξεσπάσετε πάνω μου; «

«.. πάει κιόλας τόσος καιρός, εβδομάδες, μήνες, χρόνια, μια ζωή ολόκληρη σε μια άλλη πόλη και μια άλλη εποχή από τη σημερινή, όπου θα πρέπει να γεράσεις για δύο, πρέπει, όπου θα προσέχεις τον εαυτό σου αού εκείνος δεν κατάφερε να το κάνει, γιατί πρέπει ένας τουλάχιστον από τους δύο να καταφέρει αν γεράσει ώστε να δει πώς περίπου θα μοιάζατε ο ένας

«…. δεν είναι το πιο θλιβερό γεγονός της ζωής μου, αυτό που είναι πιο θλιβερό στη ζωή μου είναι αυτός ο κόσμος με τους φύλακες και τους ανθρώπους που αγνοούν ο ένας τον άλλο ενώ ζουν ζωές πεθαμένες όπως αυτή η ωχρότητα, αυτός ο διαρκής θάνατος, κάθε μέρα, ας τελειώσει.."