Ελπίζω να είσαι καλά όπως και γω.Είχα μέρες να σου γράψω και γι αυτό σου ζητάω συγγνώμη. Η μοναξιά είναι μεγάλη, αλλά οι δουλειές μας μέσα στο καράβι είναι πολλές και δύσκολες.
Την προηγούμενη βδομάδα ο καιρός ήταν άστατος με πολλές βροχές και δυνατούς ανέμους και, όπως καταλαβαίνεις , δεν κοιμήθηκε κανείς μας όλη τη βδομάδα.
Ποτέ μου δεν είχα δει τέτοια καταιγίδα.όλο το καράβι αιωρούνταν και φαινόταν σαν να κρεμόμαστε από μια κλωστή δεμένη στο πουθενά.Μέσα στη σύγχυση και τον πανικό μας μοναδική μου σκέψη ήσουν εσύ...Πόσο περίεργο είναι το ανθρώπινο μυαλό..Να χάνεσαι, να καταρρέουν τα πάντα γύρω σου και αυτό να κάνει όμορφες μελλοντικές σκέψεις.Πραγματικά εκείνο το βράδυ ορκίστηκα ότι αυτό θα είναι το τελευταίο μου ταξίδι.
Όταν ομως η ταλαιπωρία πέρασε, βγήκε ο ήλιος και η θάλασσα ηρέμησε, τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ αγαπώ τη θάλασσα.όμως έχω ανάγκη και σένα.Εύχομαι να μη με αφήσεις ποτέ.Περιμένω με αγωνία τα νέα σου.
Μαρία Παπαγγελή, Γ3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου