Θαλασσινή ζωή

Θάλασσα φουρτουνιασμένη, πλοίο γεμάτο νερά,

η πείνα με πεθαίνει και το μυαλό μου μακριά!

Μακριά, αλλά πάντα σε εσένα, στη Μαρία και το Μηνά,

μακριά από αυτή τη χώρα που έχει όλα τα καλά!

Ξυπνώ κάθε πρωί, απ’ το παράθυρο κοιτάζω

κοιτάζω καλά, πολύ καλά, τον ήλιο μήπως φτάσω

οι τοίχοι τρέχουνε νερά, παράπονο με πιάνει

που είμαι μακριά και κρύο μόνο κάνει.

Χωρίς φαγητό, χωρίς νερό μένουμε για μέρες,

Γιομάτο με αρρώστους είναι πια το πλοίο

και ο φόβος μου είναι μπας και πεθάνω και

της πατρικής μου γης τη ζωή δεν ξανανταμώσω!

Τα βράδια  άγρυπνος πια μένω, από τον πόνο,

από τη νοσταλγία τρέμει η καρδιά μου.

Και ονειρεύομαι, όλο ονειρεύομαι τις ομορφιές

του τόπου μου, του τόπου που κοντεύω πια να χάσω

Η λησμονιά μεγάλη της πατρίδας μα

σύντροφος της μοναξιάς μου η θάλασσα

μεγάλη μου η αγάπη στα καράβια,

μια ζωή δύσκολη που όμως αυτή θέλω να ζήσω!

Θεοδοσία Διακογιάννη, Γ1