Τσάι με τον Κάρολο Ντίκενς!

Παρασκευή απόγευμα… Σκέφτομαι :

-Την Δευτέρα έχω ιστορία και πρέπει να κάνω την εργασία. Αύριο έχω πάρτυ. Δεν θα  προλάβω. Την Κυριακή έχω να πάω σε γάμο. Αποκλείεται. Ας την κάνω τώρα.

Μου πήρε λίγη ώρα να σηκωθώ απ’ το κρεβατάκι μου αλλά τα κατάφερα. Ανοίγω τον υπολογιστή. Πληκτρολογώ:  Κάρολος Ντίκενς . Μου ‘βγαλε ένα σωρό πληροφορίες. Αφού τους έριξα μια ματιά, πήρα ένα τετράδια, ένα στυλό, έβαλα το παλτό μου και έφυγα. Έτρεξα σε μια παλιά αποθήκη κοντά στο φροντιστήριο μου. Μπήκα μέσα. Θεοσκότεινα. Περπάτησα λίγα μετρά και έστριψα δεξιά. Εκεί ήταν. Δεν την είχε κλέψει κάνεις. Μια παλιά χρονομηχανή. Μπήκα μέσα κι έφυγα. Μετά από δύο λεπτά ταξιδιού έφτασα. Με ζαλίζουν πολύ αυτά τα ταξίδια. Που είναι τα χαπάκια που παίρνει η μάνα μου όταν μπαίνει στο πλοίο;

Έκατσα σε ένα παγκάκι και αγόρασα ένα κουλούρι. Το ‘φαγα και ξεκίνησα για να βρω το σπίτι του Κάρολου Ντίκενς. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να το βρω. Εκεί που περπατούσα το είδα. Ένα μεγάλο κλασσικό κτήριο με το όνομα του στο πόμολο της πόρτας. Ευχήθηκα να είναι εκεί. Χτυπώ την πόρτα. Τίποτα. Ξαναχτυπώ. Ουδεμία απάντηση. Απογοητεύτηκα. Ήμουν έτοιμη να επιστρέψω σπίτι και να επισκεφτώ κάποιον άλλο. Ώσπου βλέπω τον Κάρολο να στριβεί από την γωνία. Με πλησίασε με ένα βλέμμα απορίας.

-Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι; Σε είδα που έβλεπες ανυπόμονα το σπίτι μου!

-Γεια σας κ. Ντίκενς. Είμαι μια δημοσιογράφος και θα ήθελα να μου δώσετε μια συνέντευξη.

-Μεγάλη μου χαρά! Δεσποινίς;

-Ανθούλη. Νικολέτα Ανθούλη.

-Πέρνα λοιπόν μέσα Νικολέτα.

-Ευχαριστώ πολύ.

Το σπίτι του ήταν καταπληκτικό. Είχε δύο πατώματα. Στο πρώτο υπήρχε μια τραπεζαρία όπου δέσποζε το πορτρέτο του πατέρα του. Ακόμη υπήρχε και ένα σαλόνι όπου και καθίσαμε. Λογικά πάνω θα υπάρχουν τα υπνοδωμάτια. Κάθισα λοιπόν και τον περίμενα. Ήρθε κρατώντας ένα δίσκο με φλιτζάνια του τσαγιού. Με σέρβιρε (τι ευγενικός !) και κάθισε απέναντι μου.

-Λοιπόν… Σ’ ακούω.

-Λοιπόν… κ. Ντίκενς, πότε γεννηθήκατε;

-Γεννήθηκα στις 7 Φεβρουαρίου του 1812.

Υδροχόος ο Ντίκενς. Ήξερα και πότε θα πεθάνει αλλά είπα να μην τον στεναχωρήσω.

-Πείτε μου λίγο για τα παιδικά σας χρόνια.

-Τα παιδικά μου χρόνια εεε…; (Γέλιο) Έχω πολλές αναμνήσεις!

-Όπως;

-Μικρός πληγώθηκα πολύ! Ο πατέρας μου μπήκε φυλακή λόγω των χρεών του και εγώ έπρεπε να σταματήσω το σχολείο και να δουλέψω, για να συντηρώ την οικογένεια μου. Όμως για καλή μας τύχη ο πατέρας μου αποφυλακίστηκε και εγώ πήγα άλλο ένα χρόνο σχολείο και μετά δούλεψα σε ένα δικηγορικό γραφείο.

-Πως ξεκινήσατε να γράφετε;

-Πάντα, στον ελεύθερο μου χρόνο έγραφα διηγήματα. Οι ήρωες ήταν άνθρωποι που έβλεπα στον δρόμο και οι καταστάσεις που ζούσαν, καθημερινές.

-Φέτος εκδόθηκε το νέο σας βιβλίο «Δαβίδ Κόπερφιλντ». Πως νιώθετε που έχει τόσο μεγάλη απήχηση απ’ τον κόσμο;

-Ο οποιοσδήποτε θα ένιωθε υπέροχα. Χαίρομαι που τα βιβλία μου αρέσουν στον κόσμο. Αυτό σημαίνει πως κάτι κάνω καλά (μετριόφρων!!!). Βέβαια μου ήταν πολύ δύσκολο να το γράψω γιατί τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ σκληρά.

-Ποιο πιστεύετε πως ήταν το βιβλίο που έκανε τον κόσμο να ταυτιστεί μ’ αυτό;

-Χωρίς δεύτερη σκέψη ο « Όλιβερ Τουίστ» . Διότι παρουσιάζει την πραγματικότητα, αν και σκληρή. Οι άνθρωποι διαβάζοντας το βλέπουν πως κι άλλοι ζουν δύσκολες καταστάσεις και έτσι παρηγορούνται.

-Θα ήθελα να σας ρωτήσω για το ταξίδι σας στην Αμερική, αλλά δεν θα το κάνω γιατί δεν θέλω να σκαλίζω πληγές.

-Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Όσοι θέλουν να μάθουν γι’ αυτό μπορούν να διαβάσουν το βιβλίο

«Αμερικάνικα Σημειώματα»  και πίστεψε με, θα ενημερωθούν πλήρως.

-Λοιπόν κ. Ντίκενς Νομίζω πως η συνάντηση μας κάπου εδώ τελειώνει. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σας.

-Εγώ ευχαριστώ Νικολέτα. Μου θύμησες ωραίες στιγμές. Να ‘σαι καλά!

Με ξεπροβόδισε στην πόρτα. Τον χαιρέτησα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άντε πάλι. Τα ίδια βασανιστήρια μέχρι να φτάσω σπίτι. Δεν πειράζει όμως. Άξιζε τον κόπο. Γνώρισα μια απ’ τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 19^ου αιώνα. Μπαίνω στο σπίτι, βγάζω το παλτό, κοιτώ το ρολόι. Ιιιιιιιιιι… 11 η ώρα. Ώρα για ύπνο. Ελπίζω να άξιζε ο κόπος και να επιβραβευτώ για την προσπάθειά μου!

Νικολέτα Ανθούλη, Γ1

Κάρολος Ντίκενς by Γιώτα Κεφαλά