"Δεν ταιριάζουμε εδώ εμείς τα ζώα!" ΄(Το ημερολόγιο ενός γαιδάρου)

Ημέρα 1η
Σήμερα το πρωί,εκεί που καθόμουν αμέριμνος στο λιβάδι, ήρθε ένας άντρας και με τράβηξε με απότομες κινήσεις. Φαινόταν άγριος αλλά και τρομαγμένος . Φοβήθηκα , δεν τον είχα ξαναδεί. Με έσυρε με τη βία και με οδήγησε σε ένα χωράφι, όπου είδα και άλλα ζώα συγκεντρωμένα-κυρίως άλογα και γαιδούρια. Δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτή την περίεργη συγκέντρωση . Στη συνέχεια μας έβαλαν στη σειρά και μας οδήγησαν στο λιμάνι σε ένα μεγάλο γκρι πλοίο. Μπήκαμε στο πλοίο ζώα, άντρες και κάποια μεγάλα αυτοκίνητα με περίεργα εξαρτήματα . Ήμουν εξαντλημένος από το περπάτημα και στα μισά του ταξιδιού, αποκοιμήθηκα.

Ημέρα 2η 

Ξύπνησα ξαφνικά ελπίζοντας ότι αυτή η παράξενη περιπέτεια μου ήταν ένα όνειρο ή έστω ένα κακόγουστο αστείο. Η εικόνα, όμως απρέμεινε ίδια. Άνθρωποι και ζώα στοιβαγμένα σε ένα μεγάλο χώρο. Δίπλα μου ήταν ένα όμορφο άλογο, δυνατό αλλά δυστυχισμένο. Άκουσε λέει ότι θα ταξιδέψουμε για μια μακρινή χώρα για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να πολεμήσουν. Σκεφτόμουν τι σχέση έχουμε εμείς τα ζώα με όλα αυτά. Ποιον είχα ενοχλήσει έτσι αμέριμνος που απολάμβανα την άνοιξη; Το άλογο φοβόταν για την τύχη μας. Τα ζώα σπάνια επιζούν από έναν πόλεμο, έλεγε κλαίγοντας. Τον έλεγαν Χάρη και όπως μου είπε ανηκε σε μια οικογένεια και μάλιστα έτρεχε σε ιπποδρομίες. Πράγματι, φαινόταν πολύ δυνατό! Από τη στιγμή που φτ’ασαμε στην ξένη χώρα μας φόρτωσαν με πολύ βαρύ φορτίο και ξεκινήσαμε το περπάτημα. Περπατούσαμε ατελείωτες ώρες μέχρι να νυχτώσει. Δεν ένιωθα τα πόδια μου. Σε όλη τη διαδρομή ήμουν πλάι στο Χορσε και αισθανόμουν τυχερός που είχα βρει παρέα.

Ημέρα 3η

Το ξημέρωμα μας βρήκε φορτωμένους να διασχίζουμε κάτι πλαγιές . Μόλις φτάσαμε σε μια κοιλάδα , οι άνθρωποι άρχισαν να φωνάζουν και να μας ξαναχωρίζουν. Τα άλογα πήγαν με τους ανθρώπους , ενώ εμείς μείναμε πίσω. Το κατάλαβα αμέσως ότι εμείς θα αναλαμβάναμε τα βαριά φορτία. Δεν μπορούτμε άλλωστε να συναγωνιστούμε τα άλογα σε γρηγοράδα. Ο Χορσέ έφυγε με έναν ξανθό άνθρωπο με μεγάλα και ήρεμα μάτια. Αγκάλιαζε το φίλο μου και μπορεί να μην ήξερα πού τον πήγαινε, αλλά δε φοβόμουν. Φαινόταν να τον συμπαθεί. Μετά από λίγο έφυγαν και μεις ακολουθούσαμε αργά. Μετά από ώρες , έτσι όπως περπατούσαμε, μύριζε αίμα. Γρήγορα παρατήρησα νεκρά ζώα και ανθρώπους να βρίσκονται στο χώμα. Αμέσως σκέφτηκα τον Χορσέ! Άρχισα να πηγαίνω γρηγορότερα, προσπαθώντας να κοιτώ δεξιά και αριστερά , ελπίζοντας ότι δε θα δω το φίλο μου νεκρό. Ήμουν τρομαγμένος! Άνθρωποι και ζώα παντού, δυνατοί ήχοι, κραυγές! Όλα αυτά με τρόμαζαν . Οι ώρες περνούσαν με αγωνία , ώσπου φτάσαμε σε ένα ήσυχο σημείο. Οι ήχοι είχαν σταματήσει και επιτέλους βλέπω τον Χορσέ με τον αναβάτη του, ζωντανούς και βρώμικους. Ο Χορσέ είχε χάσει την ξεγνοιασιά που είχε στο βλέμμα του, περπατούσε με δυσκολία και μου είπε: Αυτή ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου!Δεν ταιριάζουμε εδώ εμείς τα ζώα! Φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρουμε!, είπε και κατάκοπος ξάπλωσε. Έμεινα δίπλα του και σκεφτόμουν για ώρες μετά τα λόγια του…

Σταύρος Γρύλλης, Γ1

3 Ιανουαρίου 1918

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Σήμερα πουλήθηκα μαζί με όλο το κοπάδι σε έναν τύπο με στολή. Μας φόρτωσαν όλους σε ένα φορτηγό και από την Αγιάσο που ήμασταν μας μετέφεραν στην Μυτιλήνη. Και ενώ περίμενα πώς ο νέος ιδιοκτήτης θα μας έβγαζε έξω , δεν το έκανε , το ξέχασε. Μας έχει αφήσει εδώ από τη δύση του ήλιου κι ακόμη τίποτε…

4 Ιανουαρίου 1918

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα κατάλαβα γιατί μας άφησαν μέσα στο φορτηγό όλο το βράδυ. Το πρωί είδαμε ένα μεγάλο και άχαρο σκάφος να φτάνει στο λιμάνι. Τότε μας έβγαλαν όλους εδώ . Επιτέλους! Πιαστήκαμε τόση ώρα εδώ μέσα! Και, ξαφνικά, μια μεγάλη αιώρα που κρεμόταν από το σκάφος , κινήθηκε προς το μέρος μας. Τότε ξαναείδα το νέο αφεντικό μας μαζί με κάποιους άλλους άντρες με στολή να έρχονται καταπάνω μου και πριν καλά καλά το καταλάβω με είχαν βάλει πάνω στην αιώρα και εκείνη άρχισε να με σηκώνει ψηλά . όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να τους πω ότι έχω υψοφοβία.  Έκλεισα τα μάτια μου από το φόβο και άρχισα να κλωτσάω δεξιά αριστερά και να φωνάζω μπας και πετύχω κανέναν , αλλά τίποτε. Τζίφος. Τέλος πάντων μας ανέβασαν όλους πάνω στο πλοίο και ξεκινήσαμε. Το χειρότερο δεν ήταν μόνο ότι με κάνανε ρεζίλι μπροστά σε όλο το κοπάδι , αλλά ότι σήμερα ανακάλυψα πως έχω και ναυτία.

5 Ιανουαρίου 1918

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Ως εδώ ήταν. Πόσο να αντέξει ο γάιδαρος. Θα επαναστατήσουμε. Είπαμε: έχουμε υπομονή, αλλά όχι και να είμαστε ο ένας σε απόσταση αναπνοής από τον άλλον. Να μην αναφέρω το ταξίδι. Έξω είχε 7 μποφόρ και το σκάφος έκανε τραμπάλα στα κύματα. Δεν έχω ιδέα που μας φέρανε. Σε αυτόν τον τόπο υπάρχει ένας πύργος , πολλά κτίρια και λίγες παράξενες άμαξες που τρέχουν με  ρόδες και χωρίς άλογα. Μας βάλανε όλους μέσα σε μια μεγάλη τέτοια άμαξα , παρά την καθιστική διαμαρτυρία που κάναμε και την άρνηση που δείξαμε για να μπούμε στις άμαξες.

6 Ιανουαρίου 1918

Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα το πρωί , όταν βγήκαμε από τις άμαξες , όλοι νομίζαμε πως άκουσαν τα αιτήματα μας και μας ελευθέρωσαν, αλλά όχι. Μας έβαλαν να περπατάμε με κάτι βαρείς σάκους στην πλάτη για να μας ξεφτιλίσουν.

10 Ιανουαρίου 1918

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Επέτρεψε μου να απολογηθώ που δε σου γράφω τελευταία. Να ξέρεις, χτες και προχτές επαναστατήσαμε , αλλά δυστυχώς , η επανάσταση καταπνίχτηκε με βία. Αλλά όχι! Αύριο, αύριο, θα είναι διαφορετικά, θα τα καταφέρουμε , θα δεις! Έχουμε ετοιμαστεί.. Σήμερα βρισκόμαστε κάπου σε μια λίμνη , πολύ μακριά από τον τόπο με τις άμαξες χωρίς άλογα.

11 Ιανουαρίου 1918

Αγαπητό ημερολόγιο,

Η επανάσταση πέτυχε! Μας ξεφόρτωσαν όλους και μας άφησαν ελεύθερους σε  ένα μέρος , που το πρώην αφεντικό μου ονόμασε Κούπα. Επιτέλους, ελευθερία! Μετά από τόση καταπίεση σε γαϊδουρινές συνθήκες. Και δε σου είπα τίποτε ακόμη. Το καλύτερο είναι ότι ανέκτησα την τιμή μου στο κοπάδι, γιατί ηγήθηκα της επανάστασης.

12 Ιανουαρίου 1918

Αγαπητό ημερολόγιο, ‘

Βοήθεια! Κάτι πράγματα σαν πουλιά μας πετούν αβγά που εκρήγνυνται. Πολλοί πέθαναν, πολλοί πεθαίνουν…..

Σταμάτης Γαμβρέλλης, Γ1

Μερα 1^η,  19 Ιουνίου 1917

 Αγαπητό ημερολόγιο. Σε 3 ώρες θα περάσουν οι στρατιώτες να μας πάρουν να μας στείλουν στον πόλεμο να βοηθήσουμε την χώρα μας. Επειδή ξέραμε ότι σε λίγες μέρες όλοι θα πεθαίναμε αποφασίσαμε με τα γαϊδούρια της περιοχής να κάνουμε ένα παρτακι εδώ στην φάρμα για να γιορτάσουμε τις τελευταίες μας μέρες πριν τον πόλεμο .Εκεί που διασκεδάζαμε και χορεύαμε μπαίνουν στην φάρμα 3 μεγαλόσωμοι άντρες. Άρχισαν να μας τραβάνε με βίαια να μας φωνάζουν και γενικά να μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε άχρηστα αντικείμενα .Φαίνεται θα τους ενόχλησε η δυνατή μουσική που είχαμε στο αποχαιρετιστήριο πάρτι.

Έπειτα από ώρες ταλαιπωρίας και κούρασης φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη. Δεν φτάνει που είχα τα προβλήματα μου είχα και αυτούς τους ενοχλητικούς τύπους όλη την ώρα να μας χτυπάνε και να μας βρίζουν, λες και άλλη δουλειά δεν είχαν παρά μόνο να ασχολούνται με εμάς τους καημένους τους γαϊδάρους, που μας τραβολογάνε από την ζωάρα μας να πάμε στον πόλεμο λες και θα ωφελήσουμε σε τίποτα, αφού ο πόλεμος μόνο συμφορές προκαλεί. Από τη Θεσσαλονίκη μας φόρτωσαν πυρομαχικά να τα μεταφέρουμε διασχίζοντας την Μακεδονία. Εξαντλήθηκα. Βρίσκομαι σε άθλια κατάσταση. Νιώθω πως όλο μου το σώμα θα καταρρεύσει. Προσπάθησα να κερδίσω λίγο χρόνο καθυστερώντας,ν αλλά το μόνο που κέρδισα ήταν μια κλωτσιά στα πλευρά. Φτάσαμε στον προορισμό μας. Καληνύχτα.

Μέρα 2^η,  20 Ιουνίου 1917

Αγαπητό ημερολόγιο. Σήμερα η μέρα είναι ήσυχη. Μας έχουνε δεμένους δίπλα από κάτι μεγάλες τρύπες, ξεκουραζόμαστε, τρώμε άφθονο χορτάρι, παίζουμε μεταξύ μας και άλλα πολλά που κάνει ένας γάιδαρος, όταν βαριέται. Επίσης γνωρίσαμε και άλλα ζώα, όπως κάτι άλογα από την Σερβία. Ποιος θα περίμενε ότι θα κάναμε γνωριμίες, ακόμα και στον πόλεμο. Οι στρατιώτες σήμερα δεν ασχολούνται μαζί μας, οργανώνονται όλοι μαζί μέσα σε τρύπες, που λέγονται χαρακώματα. Κάπως έτσι μου τα είπε εκείνος ο αρουραίος που γνώρισα. Αυτά που λες αγαπητό μου ημερολόγιο. Λέω να κοιμηθώ, γιατί αύριο ,όπως μας είπαν, αρχίζει η μάχη και πρέπει να είμαι ξεκούραστος. Καληνύχτα.

Μέρα 3^η,  21 Ιουνίου 1917

Αγαπητό ημερολόγιο. Αυτό ήταν το χειρότερο πρωινό ξύπνημα της ζωής μου. Φωνές, πυροβολισμοί, πτώματα παντού ΧΑΜΌΣ! Και το χειρότερο; Δεν πρόλαβα καλά καλά να ξυπνήσω και ένα τεράστιο μακρόστενο πράγμα εξερράγη δίπλα μου. Αιμορραγώ από παντού, νιώθω ότι το σώμα μου είναι νεκρό, δεν νιώθω τίποτα. Κοιτάω δεξιά και αριστερά. Τα περισσότερα ζώα είναι νεκρά η βαριά τραυματισμένα. Τελικά ισχύει αυτό που λένε ότι, λίγο πριν πεθαίνεις, βλέπεις όλη σου την ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια σου. Αυτό συμβαίνει και σε εμένα . Έτσι όπως είμαι ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε νοσταλγώ πράγματα από το παρελθόν ,πράγματα που δεν θυμόμουν καν όπως οι περιπέτειές μου στο χωριό με τα ξαδέρφια μου τα άλογα, τα νανουρίσματα της μάνας και άλλες τέτοιες στιγμές .Μόλις εξερράγη ξανά κάτι δίπλα μου. Αυτό ήταν . Βάζω όλες μου τις δυνάμεις για να βγάλω μια πάρα πολύ θεαματική κραυγή. Αφού θα πεθάνω που θα πεθάνω να μείνω στην ιστορία ως ο γάιδαρος με τον πιο θεαματικό θάνατο. Τα λέμε ημερολόγιο. Θα σου γράψω μόλις φτάσω στον παράδεισο. Καληνύχτα.

Χρήστος Βρεττός, Γ1

1η μερα

 Καθως εβοσκα φρεσκο χορταριστο λιβαδι,ακουσα κατι φορτηγα να μας πλησιαζουν.Πλησιαζαν πολυ γρηγορα και τρομαξα. Δεν ειχα ιδεα τι δουλεια ειχαν αυτα εδω. Προσπαθησα να κρυφτω στον αταβλο, αλλα πριν το καταλαβω ενα σκοινι ειχε περασει απο τον λαιμο μου και με εσερνε στο φορτηγο. Με εβαλαν μεσα και μετα σκοταδι.

2η μερα

Άκουσα την πορτα του φορτηγου να ανοιγει μετα απο πολυ ωρα . Ήμασταν σε θαλασσα κοντα,ενιωσα την ψυχρα. Βγηκαμε απο το φορτηγο και μας ετοιμαζαν να μας βαλουν σε κατι βαρκουλες και επειτα σε ενα μεγαλο πλοιο. Λιγο δυσκολο το εβλεπα αλλα ποιος ξερει; Με τουτα και με κεινα ήμασταν διπλα στο πλοιο ..Κατεβασαν εναν μεγαλο γερανο. Περνουσαν εναν ιμαντα απο κατω μας και τον εδεναν στην αλλη μερια.. Μας ανεβασαν πανω και μας εβαλαν σε ενα δωματιο. Μετα σκοταδι.

3η μερα

 Ξυπνησα παλι απο το ανοιγμα της πορτας. Θα ειχαμε παλι τα ιδια. Αυτην την φορα ομως κατεβασμα με τον γερανο στις βαρκουλες και ευθεια για το λιμανι, αλλα ακουσα και κατι για φορτωμα αλλα δεν καταλαβα τι εννοουσαν.  Μετα απο κανενα μισαωρο ηρθε η σειρα μου και εφτασα στο λιμανι.. Ήμουν στην Θεσσαλονικη. Μας εβαλαν σε μια γωνια και μας φορτωσαν κατι σακια, τα οποια ηταν πολυ βαρια . Ξεκινησαμε ποδαροδρομο.

4 μερα

 Φτασαμε κατα τις 7 το πρωι στο χωριο και μας αφησαν να ξεκουραστουμε σε μια μεγαλη κοιλαδα. Φαγαμε,ηπιαμε νερο και τωρα παμε να δουμε τις γαιδουρινες πιο κατω. Ειδα μια πολυ ομορφη γαιδουρινα..Να παω να της μιλησω; Δεν εχω ξανα μιλησει σε κοριτσι. Τι να κανω; Κανω ενα βημα μπρος,  αλλα εκείνη την ώρα περασαν κατι μεγαλα πουλια απο πανω μας. Έκαναν πολυ θορυβο και ολοι τρομαξαμε. Αλλα οταν κοιταξα πιο καλα ειδα οτι δεν ηταν πουλια, αλλα αεροπλανα. Και συγκεκριμενα δεν ειναι εδω για καλο. Προσπαθησα να τρεξω, μα στραβοπατησα και επεσα. Και τοτε επεσε και η πρωτη βομβα. Έπεσε διπλα στην γαιδουρινα. Άρχισα να κλαιω, γιατι δεν προλαβα να της μιλησω , ουτε να της πω να τρεξει. Έπεσε και αλλη βομβα αυτην την φορα διπλα μου. Και παλι σκοταδι. Αλλα αυτην την φορα ηταν οριστικο.

Ζωζώ Τσακίρη, Γ5

Το ημερολόγιο ενός γαϊδάρου

1η μέρα

Σήμερα ήταν τέλεια! Η Άννα με κάτσιασε όμως! Αμάν βρε κοπέλα μου κράτα τα κουλά σου μακριά μου, πόσες φορές θα σου το πω; Όλη την ώρα με χάιδευε και σκούπιζε τη μύτη και τα μάτια της. Στην αρχή δεν το ‘πιασα καν ότι ήταν στενοχωρημένη… αλλά μετά κατάλαβα! Θα έκανα επιτέλους αυτό το περίφημο ταξίδι! Ο Γιώργης με είχε πρήξει… μόνο για αυτό μιλούσε από τότε που πήραν τον Νίκο και τον Κώστα. Με παραξένεψε όμως που η Άννα ήταν τόσο στενοχωρημένη… δεν την έχω ξαναδεί έτσι. Μα καλά γιατί νομίζουν ότι φοβόμαστε; Θέλουμε να φύγουμε και να ανοίξουμε τα φτερά μας! Δεν φοβόμαστε! Είμαστε δυνατοί! Τέλος πάντων, σήμερα φύγαμε εγώ και ο Γιώργης. Ήρθαν και μας πήραν οι πράσινοι άνθρωποι. Ήταν πολύ καλοί. Μας έβαλαν όλους μαζί για να έχουμε παρέα και να γνωριστούμε και με τα άλλα παιδιά. Ε, εντάξει δεν είχε και πολύ χώρο εκεί μέσα αλλά κάναμε φίλους από την πρώτη μέρα! Α, σήμερα ήταν το κάτι άλλο!

5η μέρα

Έχω 2 μέρες να δω τον Γιώργη… Τον έστειλαν πιο πίσω από την τρίτη μέρα. Τα ίδια και ο Μάρκος, ο αθλητής. Και ο Σπύρος, που μύριζε περίεργα και μας έκανε να νιώθουμε ωραία. Λίγοι έχουν απομείνει. Σε στέλνουν πίσω, ακούς ένα μπαμπ και φεύγεις. Έτσι μας είπαν. Ανυπομονώ να πάω πίσω. Οι άλλοι φοβούνται. Νομίζουν ότι θα είναι χειρότερα από ότι τώρα. Αλλά τώρα είναι η περίοδος της δοκιμασίας. Τα χειρότερα. Δοκιμαζόμαστε μέχρι να αποδείξουμε ότι είμαστε αρκετά καλοί για πίσω. Ζήλεψα λίγο τον Γιώργη. Εγώ πήγαινα πολύ πιο γρήγορα από αυτόν. Αν μη τι άλλο εγώ άξιζα να πάω πίσω. Οι άλλοι δεν προσπαθούν. Ευτυχώς! Ο επόμενος που θα πάει πίσω θα είμαι εγώ.

10η μέρα

Όλοι έχουν φύγει. Έχω μείνει μόνο εγώ και έχουμε ήδη ταξιδέψει σε 3 τόπους. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί. Μας καλωσορίζουν με φωνές και τραγούδια με περίεργους ρυθμούς. Κάθε φορά εκπλήσσομαι. Είναι λες και μας περιμένουν. Συγκεντρώνονται πολλοί πράσινοι άνθρωποι και φωνάζουν κάτι σε εμάς ή ο ένας στον άλλον. Χαίρονται τόσο πολύ που μας βλέπουν! Τόσο πολύ που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τις φωνές τους. Κάποιοι μάλιστα κρύβονται για να μας κάνουν έκπληξη. Εγώ τους μυρίζω αλλά δεν λέω τίποτα στους δικούς μας πράσινους για να μην χαλάσει η έκπληξη φυσικά. Αχ, είναι σαν μια μεγάλη γιορτή! Όλοι φωνάζουν και διασκεδάζουν. Το μόνο κακό είναι όταν πρέπει να φύγουμε και αφήνουμε κάποιον πίσω – όποιον θέλει. Αλλά όλοι στενοχωριόμαστε που πρέπει να μείνει πίσω. Είναι κρίμα. Σαν τον Κώστα, που δεν μπορούσε να προχωρήσει και είπε να μείνει πίσω. Τέλος πάντων, το καλύτερο ήταν ότι σήμερα πήγα κι εγώ πίσω! Και που νόμιζα ότι σήμερα ήταν η χειρότερή μου μέρα… Είχα κουραστεί πολύ μετά από τόσες μέρες που προσπαθούσα να ξεπεράσω τον εαυτό μου και γι’ αυτό η επίδοση μου είχε πέσει. Φαίνεται όμως πως αυτό δεν ενοχλεί τους πράσινους. Με τράβηξαν πίσω – με πονούσαν λίγο είναι η αλήθεια - , με ξάπλωσαν κάτω – δεν ανησύχησα γιατί πια είχα δει πολλούς να πηγαίνουν πίσω και ποτέ δεν επέστρεφαν, άρα αυτό συνέβαινε: θα έφευγα -, άκουσα ένα μπαμπ, είδα μια λάμψη και… ένιωσα να επιπλέω… για 1 λεπτό, για 1 ώρα, μπορεί για μερικές μέρες. Ξαφνικά, είδα μια γαϊδουρίνα να με καλωσορίζει με ανοιχτές αγκάλες και από πίσω τον Μάρκο, τον Νίκο, τον Κώστα – ευτυχώς γιατί ο τόπος που τον αφήσαμε ήταν χάλια, εδώ που τα λέμε – και φυσικά ο Γιώργης να με περιμένει. Μόνο ο Σπύρος δεν ήταν εκεί. Αναρωτιέμαι γιατί…

Αφροδίτη Χλαπάνη, Γ5

Άνοιξη 1918 

1η μέρα

     Σήμερα, που λέτε, θα έρθουν επιτέλους να μας πάρουν από αυτό το βρωμολιβάδι και θα μας πάνε σε ένα εξωτικό νησί μόνο για  γαΪδούρια. Τέλειο; Τώρα θα ζηλέψει και και η ΦΙρδερίκη και η Ναυσικ'α από το γειτονικό λιβάδι! Χα! Φάτε τη σκόνη μου γαΪδάρες. Άντε που είναι και αυτό το λεωφορείο γαιδάρων, που όλοι μιλούν γι' αυτό; Αχ να το! Επιτέλους, αντίο ξινά χόρτα και πικρά λουλούδια, welcome εξωτικά γκαζόν και τρυφεροί ιβίσκοι!

3η μέρα

      Οκευ. Μπορεί να είμαστε στριμωγμένοι για δεν ξέρω και εγώ πόσο καιρό, αλλά έχω γνωρίσει κάτι γαΪδάρους, φωτιά! Το μόνο που ίσως με στενοχωρεί είναι ότι εδώ, μαζί μας, βρίσκονται κάτι τρελοί γαΪδάροι που λένε ότι δεν πάμε σε ξωτικό νησί, αλλά κάπου με κάτι πρέγματα που κάνουν <<μπαμ! μπουμ!>> και στο λεπτό σε έχουν ρίξει κάτω με τα τέσσερα πόδια στον αέρα, βλέποντας τις γαρδένιες (ναι πεινάω) ανάποδα. Απαπαπα! Φτου, φτου! Ω γαιδουρινοί θεοί βοηθήστε τούτα τα καημένα γαΪδούρια να βρουν την λογική τους, ε και στείλτε και σε εμένα καμιά γαρδένια!

5η μέρα

      Επιτέλους, σταματήσαμε! Έχει πιαστεί ο γαιδουρινός πισινός μου και με έχει κόψει η λόρδα. Μμμμ....τι μυρίζω; Αχ, γαρδένιες! Τι τέλεια που είναι εδώ! Η θέα της θάλασσας είναι εκπληκτική. Άντε ν΄ανέβουμε στο πράγμα πυ επιπλέει για να πάμε στο νησί επιτέλους. Ουάου! Τι είναι αυτό καλέ; Ιπτάμενη μηχανή; Roller Coaster; Γύρω γύρω οι γαιδάροι; Καλά ότι και να είναι φαίνεται τέλειο! Πρέπει να είναι, για να ξέρασε ένας. Σειρά μου, σειρά μου! Γιούπι! Πετάω, είμαι μια ιπτάμενη γαιδάρα! Οοο... γιατί τελείωσε τόσο γρήγορα; Καλά δεν πειράζει, πάω να πιάσω θέση στο παράθυρο.

10η μέρα

       Ο γαϊδουράτος (θεός γαιδάρων) και η μάνα του! Όλοι εδώ μέσα είναι τρελοί! Τρελάθηκαν όλοι τους. Μισοί γαιδάροι λένε ότι πάμε στα <<μπαμ! μπουμ!>> και οι άλλοι μισοί ότι θα πεθάνουμε και μιλούν μόνοι τους. Μόνο εγώ είμαι η λογική εδώ μέσα; Δεν αντέχονται οι άλλοι, τι και αν είναι όμορφοι με κορμάρα μου έχουν σπάσει τα νεύρα με τα <<μπαμ! μπουμ!>> και τους θανάτους τους οι γαιδουροπάλαβοι! Γι' αυτό και εγώ ή κοιμάμαι ή τραγουδώ με την γαϊδουρίσια φωνάρα μου. Δε σας το 'πα; Είμαι καταπληκτική τραγουδίστρια, αφού να φανταστείτε όλοι μου φωνάζουν <<ου, ου, ου!>> για να τραγουδήσω κι άλλο! Ακόμη θυμάμαι μια φορά που στο λιβάδι έδινα ρεσιτάλ, άρχησαν να μου πετάνε μαρούλια και ντομάτες για να με ευχαριστήσουν.

15η μέρα

        Επιτέλους γη! Γη χορτάρι και γαρδένιες! Ωραία τα ταξίδια, αλλά κουράστηκα. Που μας πάνε πάλι καλέ; Αφήστε μας να ξεκουραστούμε. Τουλάχιστον να φάμε καμιά γαρδένια.

17η μέρα

        

        Δεν έχουμε σταματήσει λεπτό να περπατάμε και να κουβαλάμε, πέρα από το βράδυ που κοιμόμαστε. Καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται μήπως τα άλλα γαϊδούρια έχουν δίκιο, ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ. Η πολλή παρέα με τη Χάιδη και την Λάμπραινα με έχει χαλάσει. Σας το ΄πα; Έκανα δύο φίλες τη Χάιδη και τη Λάμπραινα! Τέλος πάντων, δεν έχει αυτό σημασία τώρα, αλλά ότι με πονάνε τα πόδια μου. Λοιπόν, το αποφάσισα θα κοιμηθώ για λίγο και ας θέλουν οι άλλοι ας συνεχίσουν, δε με νοιάζει θα βρω μόνη μου το δρόμο! Καληνύχτααα!

Ο καλύτερος ύπνος που έχω ρίξει! Καλέ που είμαι; Ποιός με έφερε εδώ; Αααα! Γαρδένιες, γκαζόν,ιβίσκοι! Κάποιος άνθρωπος πρέπει να με κουβάλησε ως το εξωτικό νησί, τι καλός! πάω να βρω τα άλλα γαϊδούρια! 

 Μαρία Νίκη Χατζαντώνη, Γ5